De avonturen van een mama die zonder haar kindjes naar Bad Driburg vertrekt voor een buitenlandse stage
15-02-2013
Vrijdag 15 februari
De laatste werkdag Ja, ook de job moest eraan geloven. Als ik de deur achter me dichttrek en de laatste keer de bergafwandel heb ik toch een raar gevoel. Ik kijk nog een keer naar het witte huis op de heuvel waar ik toch meer dan een jaar bijna elke dag gesleten heb. Geen werkmannen meer die bellen om te vragen of ze een gat mogen graven om het teveel aan grond in te doen of om een schuimschaaf te bestellen. Geen wc papier meer onder de ruitenwissers ofrond de spiegels. Zou ik dat missen?
Hilfe! Mijn hoofd gonst! Er is onnoemelijk veel te regelen als je voor een paar maand naar het buitenland vertrekt. Niet alleen de verblijfplaats en het papierwerk dat daarbij komt kijken maar ook AL die andere dingen. De jongens verjaren beide in april, voor de eerste keer sinds hun geboorte mis ik dus hun verjaardag. Ik bekommer me wel nog om uitdeelgeschenkjes en taart voor ik vertrek. Oh ja, bijna vergeten ook nog een cadeau! Opeens worden ook alle huisvoorraden gecheckt van de tandpasta tot de douchegel. Vervolgens wordt alles wat niet bederfelijk is aangekocht in maxi verpakkingen. Want een man alleen . Ik vraag me af of hij het zal redden alleen
Bespreking met Aeren zijn papa, want ook dat hoort erbij als je naar het buitenland vertrekt. Het gesprek verliep al bij al redelijk vlot, tot de vraag En plannen voor Valentijn? dan.Vervolgens krijg ik ongewild een uitleg over zijn valentijnsplannen. Dagen later gaat het gesprek nog door mijn hoofd. Vooral dan de zin: Ik heb nog veel aan je ideeën gedacht.Lang na het gesprek sijpelen de woorden tot mij door en begin ik te bevatten wat ze betekenen. Al die dingen die ik voor hem gedaan heb, zoals de verassingsuitstap naar Parijs voor Valentijn, zou hij voor haar doen.Die dingen waarvan ik zo graag gehad had dat hij ze voor mij zou doen, doet hij nu voor haar, spontaan! En dat doet pijn. Soms denk ik eraan om hem te vragen waarom hij is weggegaan. En of het nu dan zoveel beter is. Of het dit allemaal waard was en of hij gelukkiger is. Omdat het antwoord me toch niet verder helpt zwijg ik. Ik vraag me af of de pijn ooit echt weggaat.
Nog iets meer dan 14 dagen en ik vertrek naar mijn stageplaats te Bad Driburg. 25 Februari zal mijn eerste werkdag in de toeristische dienst van het stadje zijn. Door deze stage zal ik mijn driejarige opleiding Marketing kunnen afronden. En daar kijk ik naar uit! Na bijna drie jaar werken studeren en kinderen te combineren is het stilaan welletjes geweest.Het verplicht marketingproject op school loopt ook op zijn einde, net zoals de lessen. Vandaag moet ik een sollicitatiegesprek afleggen voor Nederlands. Terwijl ik mij op school in de gang sta voor te bereiden gaat mijn gsm over. De school van Quinlan, met de vraag af ik hem kan komen halen. Hij is voor de derde keer op drie weken tijd ziek. Ik zucht Zelf kan ik onmogelijk weg. Dus begin ik rond te bellen de zus, de broer, uiteindelijk heb ik iemand te pakken die hem kan gaan halen. Stiekem vraag ik me af hoe Kobe dit geregeld zal krijgen als ik in Duitsland ben. Hij zal namelijk alleen voor de twee kinderen zorgen. Drie mannen onder 1 dak, de titel voor een comedy of een tragedie .? Nu effe niet aan denken, ik moet me concentreren op mijn sollicitatiegesprek voor Nederlands.
Maandagavond is er zwemles voor de kinderen gegeven door de zwemclub te Lummen. Aeren zwemt in groepje 1A en is dus als eerste aan de beurt. Vanachter het glazen venster sta ik te wuiven. Hij glimlacht vrolijk en wuift terug. Opeens besef ik dat ik al deze mooie momenten drie maanden lang ga missen. Die guitige lach en die twinkelende bruine oogjes.
Thuis weer aangekomen moet Aeren in bad. Mama vraagt hij ben jij dan 3 weken weg?. Nee. Antwoord ik 3 maanden. Is dat dan zo maandag-dinsdag-woensdag-donderdag-vrijdag- zaterdag- zondag? hij herhaalt de weekdagen nog twee keer om in totaal aan 21 dagen te komen. Ik verbeter hem en som de weekdagen 12 keer na elkaar op en dan ben ik terug; verkondig ik blij. Maar zijn gezichtje staat sip. Hij tuit zijn lippen tot een enorme pruillip. Zelfs de troostende woorden: Je mag mama af en toe komen bezoeken helpen niet.We kunnen skypen probeer ik nog. Maar mama zegt hij dan kan ik jouw toch geen kusjes geven zo dichtbij Mijn hart breekt en de twijfel slaat toe. Doe ik er wel echt goed aan? Ik wil een voorbeeld zijn voor mijn kinderen en hen bewijzen dat je het leven zelf in handen hebt. Dat je bepaalde dingen niet kan veranderen, feiten zijn feiten, maar je kan wel veranderen wat je ermee doet. Om het met Raveel zijn woorden te zeggen: je kan de leegte zelf vullen. Maar zijn dit niet gewoon holle woorden?. Is het niet gewoon een verdoken vorm van egoïsme? Heb ik er nu wel echt goed aan gedaan? Ik weet nu al dat het zal een lange nacht zal worden
