Ik ben Bert Seynaeve
Ik ben een man en woon in Kapucijnenlaan 75, 8870 Izegem (België) en mijn beroep is Opvoeder.
Ik ben geboren op 31/03/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, muziek, sport, film (andere film).
Het is reeds een tijdje geleden dat ik hier nog een blogje postte. De maand juli was druk op het werk. Sinds deze week ben ik voor twee weken in verlof. Fysiek zit ik er een beetje door. Ik dacht goed gerecupereerd te zijn na Nice, dit weerspiegelde zich in een goeie wedstrijd in Aarschot (resultaat kon beter, maar het gevoel was goed) en in goeie interval trainingen. Doch, sinds vorige week voel ik me moe en wat uitgeblust. Vooral in het lopen, van de fietsconditie ben ik wel tevreden. Het schema, waar ik me normaalgezien redelijk strikt aan hou, volg ik niet zo nauw. Het is meer een leidraad. Momenteel volg ik het gevoel van mijn lichaam en laat bijgevolg regelmatig een training vallen of doe er een stukje vanaf.
Zondag staat de Marc Herremans Classic op het programma. Veel zin heb ik er niet in, maar bon, 'k ben ingeschreven en ik zie wel hoe het verloopt. Eerst eens wat rusten.
Vandaag voor het eerst sinds Nice terug interval gelopen, een piramyde (800/1000/1200/1200/800). Snel ging het niet, maar ik had wel een goed gevoel, zowel wat de benen als de hartslag betreft. Goed voor het kopke dus. Zaterdag aanstaande loop ik op de stratenloop in Roeselare de 6 km. Dit enkel en alleen als snelheidstraining. Het resultaat kan me worst wezen, 't zal vaneigens geen goed resultaat zijn, maar het moet een erg goeie training zijn. 'k Heb er zin in. Nochtans zijn alle omstandigheden aanwezig die in mijn sportieve nadeel spelen. Zijnde: veeeel te korte afstand, veeeel te snel, 't is lopen (= mijn zwakste onderdeel). Jah, je zou denken, wat ga ik daar zoeken. Ik doe dit enkel om de snelheid wat op te krikken. Nu nog hopen op mooi weer.
065. Seynaeve Bert in 03.32.36
124. Pareit Christophe in 03.47.58
146. De Baene Martin in 03.53.31
150. Verfaillie Marnix in 03.54.44
153. Casier Sammy in 03.56.44
195. Verfaillie Franky in 04.09.03
223. Mattelin Lode in 04.25.49
Vorige zondag nam ik voor de eerste maal deel aan de Hagelandse Powertriatlon in Aarschot. een wedstrijd over een minder gebruikelijke, maar zeer mooie afstand: 2000m zwemmen, 60 km fietsen en 15 km lopen.
De wedstrijd in Nice is precies 3 weken geleden, dit betekent dat ik momenteel,na een weekje rust, terug in een opbouwfase zit wat de trainingen betreft. Ik nam de wedstrijd bijgevolg op als een doorgedreven training. Concreet betekent dit dat ik niet zo nauwgezet naar de wedstrijd toeleefde. In de praktijk wil dit zeggen dat ik de vrijdag op het trouwfeest van Hade en Pieter als laatste de dansvloer heb verlaten en ik de avondnadien (= avond voor de wedstrijd) tot 23u op een terrasje te vinden was. Daarnaast was ik ook niet van alle wedstrijdinfo op de hoogte. Na 2 rondjes zwemmen, kwam ik uit het water. Zwembril en badmuts af, wetsuit al half af. Toen kreeg ik te horen dat er nog een 3de ronde diende gezwommen te worden. Hier verloor ik toch een goeie halve minuut. Op de fiets verging het me wel goed. De eerste 20 km zat ik in een groepje dat een behoorlijk tempo reed en die ik zonder veel forceren kon volgen. Mooie vooruitzichten dus ... tot mijn ketting mijn kleine plateau miste bij het schakelen. 3/4 van een ronde heb ik gereden om het gat op mijn groepje terug dicht te krijgen. Daar waar het bergop was, kwam ik tot op 70m terug, maar de aansluiting kon ik nooit maken. Aangezien ik op dit ogenblik constant in het rood aan het fietsen was, heb ik wijselijk besloten mijn eigen tempo verder te rijden. Na 60km Hagelandse bulten op en af rijden, kon ik mijn Time inwisselen voor de loopschoenen. Drie rondjes van 5 km. Na 500m begint een helling van ongeveer 300m, daarna 100m om wat te recuperen (ja, das kort é) vervolgens een verschrikkelijk stijl steegje in de binnenstad met 15m venijn in de staart. Ik vermoed niet dat ik daar met de fiets op zou kunnen rijden. Vervolgens een korte recup en dan kregen we alweer een klimmetje van 150m onder de voeten geschoven. Daarna een afdaling en nog wat plat tot aan de finish lijn. Dit mochten we dan nog tweemaal herhalen. Op het vlakke stuk bouwde ik wat recup in om op de klimmetjes te kunnen blijven lopen. Waar ik mits heel wat moeite toch in ben geslaagd. De eerste 2 looprondes zag ik behoorlijk af, maar de laatste ronde kwam ik er terug wat door. Dit zal wel te maken hebben met de vele lange afstandstrainingen, dit compenseert dan een beetje mijn groot gebrek aan snelheid (sowieso ben ik al geen loper, door die lange afstanden te lopen word ik dan nog een grotere diesel). Desalniettemin kijk ik tevreden terug op een wedstrijd waar ik me kostelijk amuseerde.
Bij deze geef ik de organisatie van de wedstrijd een grote pluim: knappe organisatie en super parkoer (zowel zwemmen - prachtig water-, het selectieve fietsparkoer en een heerlijk lastige loopronde).
Uitslag Aarschot van ITC'ers:
065. Seynaeve Bert in 03.32.36
124. Pareit Christophe in 03.47.58
146. De Baene Martin in 03.53.31
150. Verfaillie Marnix in 03.54.44
153. Casier Sammy in 03.56.44
195. Verfaillie Franky in 04.09.03
223. Mattelin Lode in 04.25.49
Reeds enkele dagen dat ik een blogje postte. Weinig tijd de laatste 2 weken, veel werken, daarnaast ook nog zwemlessen geven en dan is het echt puzzelen om nog een training erin te passen. Zo kan ik deze week geen enkele keer fietsen, pfff. Misschien zal het geen kwaad kunnen en is het goed om volledig gerecupereerd te zijn van Nice. Komende zondag zal ik wel zien in Aarschot hoe het gaat, alhoewel ik deze wedstrijd meedoe als een doorgedreven training.
Zij die gaan werken groeten u!!!
Op zondag 15 juli vindt in Aarschot de Hagelandse Powertriatlon plaats, een wedstrijd over een weinig voorkomende afstand (1/3), 2km zwemmen, 60 km fietsen en 15 km lopen op een lastig parkoer. De wedtrijd was reeds een tijdje volzet. Omdat ik deze maand geen wedstrijden meer op het programma had staan, stuurd ik in extremis een mailtje naar de wedstrijdorganisatie. Hierop kreeg ik positief antwoord en kan ik bijgevolg weer uitkijken naar competitie.
Deze week heb ik tevens de trainingen hervat, al moet ik zeggen dat alles nog op een laag pitje staat en ik nog af en toe een training oversla. Kwestie van goed gerecupereerd te geraken.
Voor de 70.3 ironman in Antwerpen van zondag 5 augustus stond ik op de 5de plaats op de wachtlijst. Vandaag kreeg ik bericht dat de wedstrijdorganisatie besliste om 50 extra starplaatsen toe te staan. Vandaar trek ik op 5 augustus dus naar Antwerpen. Vandaag heb ik me tevens kunnen inschrijven voor Ironman Frankfurt op zondag 6 juli 2008.
"Denk eraan: aankomen = overwinning", dit was één van de talloze sms-jes die ik de dag voor de wedstrijd kreeg. Hiervan ben ik overtuigd. Dit mocht ik vorig jaar bij mijn debuut in Zürich ervaren en dit zag ik vorige zondagavond nogmaals toen de laatste deelnemers over de eindstreep liepen na meer dan 15u wedstrijd. De pijn en ellende die ze tijdens de marathon ervaarden, maakte plaats voor intense vreugde, ontlading en een ontzettende voldoening. Dit betekent echter niet dat de kous hiermee af is. Een mens wil altijd beter, meer,... de lat terug iets hoger leggen. Een analyse van de vorige wedstrijd kan hiertoe bijdragen. Voor mezelf maakte ik de volgende bedenkingen. Wat is de oorzaak van de rugpijn die me parten speelde vanaf kilometer 120? Hierdoor verloor ik toch ietwat tijd in het fietsen, 8 minuten tussen het fietsen en lopen (in de wisselzone) en heeft ongetwijfeld ook mijn lopen bemoeilijkt. Mijn beslissing om zo weinig mogelijk te eten tijdens de marathon vanwege maaglast, was duidelijk de verkeerde. Volgende keer moet ik ondanks de maaglast toch blijven eten en drinken. Dit heeft me vanaf loopkilometer 20 geginderd. Misschien kan een "motillium" mij hierbij ook helpen??? In het fietsen moest ik doseren en dit heb ook ik gedaan. De vraag die ik me stel, is of ik niet TE veel doseerde? Hier ben ik nog niet aan uit en wil ik een antwoord op vinden. En last but not least was er ook de mentale kwestie. Mentaal was ik er niet 100% klaar voor. Dit ondervond ik de dagen voor de wedstrijd en ook tijdens het fietsen en het begin van het lopen. Pas na 7 km lopen heb ik de knop kunnen omdraaien. Met deze kanttekeningen wil ik mijn voldoening niet minimaliseren, in tegendeel. Antwoorden op deze vragen moeten mij sterken en doen uitzien naar een nieuw doel, een nieuwe wedstrijd. Bewuster en zelfzekerder, bereid om het beste van mezelf te geven.
Sportieve groeten, Bert.
Zoals jullie reeds hebben gelezen van mijn vriend Bert, zit onze eerste Ironman erop. Het was voor mij een ongelooflijke ervaring, de organisatie van een ironman is gewoon subliem. 1500 deelnemers, een volledig ironmandorp, alles mag gevraagd worden, zowel over het parkoer, voeding en zelfs met de vervelendste vragen kan je bij hen terecht. Niks is hen teveel. Eerst en vooral moet ik mijn vrouwtje, Martine, bedanken voor de steun, het begrip, de inzet en betrokkenheid die ik van haar kreeg. Voor Bert en Johan was de verzorging die ze de laatste dagen van Martine, Evelyne en Patrick kregen een ware shock. Ikzelf ben het gewend geweest van de laatste zes maanden zo gesoigneerd te worden dat het gevaarlijk wordt door gewoonte zodat ze misschien de indruk krijgen dat ik dit alles normaal vind. Maar niks is minder waar! Ik weet wat het gekost heeft. De verzorging na de training, massage,... Dit alles heeft van mijn grote race een supersucces gemaakt!!! Ook een woordje van dank aan Dirk Demaré, onze trainer, die toch wel heel goed weet met wat hij bezig is. De trainingsschema's die wij door kregen, leveren schitterend werk. Zoiets kan niet zomaar uit de duim worden gezogen, ik geloof dat er veel tijd, studie en ervaring moet zijn om atleten zo klaar te stomen voor hun wedstrijden. Ook de zwemtrainingen van Kurt hebben mij sterker gemaakt. De lange duurtraining staken me geen enkel moment tegen. De afwisseling en professionele begeleiding was schitterend. Pieter wil ik ook bedanken voor zijn voedingsadvies. Minder suiker, minder vet, veel koolhydraten... Toen we vanaf maandagmorgen geen suikers meer mochten opnemen en ons volledig laten leegtrekken was de sfeer woensdagavond ver te zoeken. Voor mij opnieuw een goeie les dat het voortaan wat minder moet met suiker, want het was echt afkicken. Donderdag was een verademing, terug opbouwen van koolhydraten en suikers, pannenkoeken, pasta, vijgen en abrikozen,... Lekker!!! Al dat lekkers kregen we gesponsord door de firma Vanhuyze via Geert Delaeve waarvoor onze oprechte dank. En toen kwam de stress van de wedstrijd. Op zaterdag moesten we onze run- en bike zakken (alle materiaal om te fietsen en te lopen) + de fiets binnenbrengen in de wisselzone. Ja man, 1500 fietsen in een stalling, niet normaal!!! Van materiaal gesproken, de ogen kregen daar serieuze kost te zien. 1500 runzakken in het rek en evenveel bikezakken in een rek. Goed concentreren waar de fiets staat, waar de zakken hangen, kijken of alles in orde is!! En dan onze laatste korte nacht tegemoet.
Om 3u15 gaat de wekker van Bert. Geslapen heb je niet, wel af en toe eens ingedommeld. Opstaan en ja, alweer hebben onze verzorgers aardappelen gekookt met zout, pannenkoeken gebakken, enz. Met lange tanden veel patatten gegeten en dan wetsuit en brilletje mee en vooruit. Opnieuw springt Patrick in de bres om ons te voeren. Eénmaal daar aangekomen, de fiets controleren, banden blazen, nog even naar de wc en klaar voor de start. We hebben nog 3 minuten. Op 6u30 sprinten we met 1500 man de redelijke kalme Middellandse zee in voor 3,8 km zwemmen. Amaai, wat een gewoel, trekken, duwen, slaan. Maar vooral zeer snel zwemmen zodat je uit de woelige menigte bent verdwenen. Na ongeveer 23 minuten had ik de eerste ronde gezwommen en wist ik dat ik goed zat. Na 53 minuten kwam ik als 31ste uit het water. Dan lopend naar de bike stand, mijn fietszak nemen, omkleden en vertrekken voor 180 km. Een tiental km vlak en dan begint de hel. Klimmend voor ongeveer 70 km. Veel drinken, doseren en constant eten is de boodschap. Tientallen fietsers passeren mij, maar ik laat begaan en rij mijn tempo. Alles wat ik nu forceer krijg ik later tijdens de marathon op mijn dak. Het fietsen verliep vrij goed behalve wat krampen de eerste 20 km die stilaan, naarmate het fietsen verliep, verdwenen (gelukkig). Na een moeilijke technische afdaling, kwamen we terug in nice aan, met benen die je zelf in vraag stelt, begin je aan je marathon. De eerste ronde is zwaar, gelukkig is er om de 1,7 km bevoorrading waar ik gretig gebruik van maakte. Veel bananen, cakes, water en energiedrank. Zorgen dat mijn lichaam niks tekort komt en opletten voor een overpoeft gevoel. De tweede ronde verliep iets beter en je voelt dat het gaat, alleen moe. De derde ronde vond ik het zwaarst (km 25 tot 32). Vanaf kilometer 32 kreeg ik terug de moed omdat het maar 10 km meer was. Met de blik op oneindig loop je op de Promenade Des Anglais. Veel wandelende atleten loop je voorbij. Tevreden dat je kan blijven lopen. En dan komt de eindmeet. Je ziet de klok, het volk, uw supporters, de juichende menigte en dan denk je ja, daarom doe ik het !!! De emoties komen los. Je zoekt en opeens zie je haar. Mijn vrouw die me alles heeft helpen waarmaken. Een eindtijd van 9u54minuten, mijn eerste ironman, echt ongelooflijk. Ze heeft mij een briefje, gisteren geschreven, waarop staat, 9.56. Ze wist het!!! Een tijdje later komen ook Johan en Bert over de meet. Een echte verademing, we kwamen met drie om de eindmeet te halen en dit is ons gelukt. Drie ironmen en wat een parkoer. Daarna ons laten verwennen in het atletendorp waar we massage, eten en drinken kregen. Dan de grote vraag Zou ik met die tijd een ticket voor Hawaï hebben???? Waarschijnlijk wel! Nu eerst bekomen. En inderdaad, de volgende dag wordt het even slikken. De anderen Belgische atleten komen me zeggen dat ze mijn naam verschillende malen hebben afgeroepen om mijn ticket af te halen. Ik had dit niet voorzien, heb geen verlof meer en ook de reis was niet ingepland. Eventjes een moeilijk moment omdat Hawaï toch wel de droom is voor elke triatleet, maar dit gaat snel voorbij. Misschien lukt het mij ooit wel nog eens. Dan wordt het rusten, kapotte benen, blaren op de voeten en lichte keelpijn. Allemaal tekens dat je zeer diep ben gegaan. Maar één ding weet ik zeker, triatlon geeft mij voldoening, het sterkt mijn zelfvertrouwen, ik heb er goeie vrienden door gekregen en heel veel respect voor iedere atleet die deze sport beoefend. En voor de mensen die dromen om ooit eens een ironman te doen, zou ik zeggen: train ervoor en doen. Tijd speelt geen rol, de finish halen is zalig!!!! Philip Pinket.
