Ik ben Bert Seynaeve
Ik ben een man en woon in Kapucijnenlaan 75, 8870 Izegem (België) en mijn beroep is Opvoeder.
Ik ben geboren op 31/03/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, muziek, sport, film (andere film).
Weinig nieuws onder de zon. De laatste dagen echt herfstweer met een stevige wind. Momenteel beperken de trainingen zich tot 2 à 3 keer per week lopen, een uurtje of twee fietsen en een tweetal zwemtrainingen. Alles op een rustig duurtempo met aandacht voor techniek, zowel in het lopen als tijdens het zwemmen. In de eindejaarsperiode doe ik een poging om aan een aantal korte stratenlopen deel te nemen, alhoewel ik eens goed zal moeten kijken of dit past met mijn werkuren want naar het einde van het jaar toe heb ik nog behoorlijk wat weekends te werken. Ik hou jullie op de hoogte.
Gisteren leverde Mad Max alweer een huzarenstukje af. Wat iedereen onmogelijk achtte, maakte hij terug waar. Na 10 dagen en 1400 km finishte hij in de Crocodile Trophy in Australië. Dit is het neusje van de zalm voor moutenbikers. Marc legde de wedstrijd af in een speciaal gemaakte handbike. De 1400 km legde hij af in 10 dagen aan een gemiddelde snelheid van 13 km/u. Gisteren tijdens de slotetappe vormden alle deelnemers een erehaag net voor de finish, waar Marc als eerste de finishlijn mocht overschrijden.
De rustweken hebben deugd gedaan en langzaam aan begint het terug te kriebelen om te trainen. Momenteel is alles nog erg rustig en kalm want het seizoensbegin in nog veraf. Wekelijks ga ik nu tweemaal zwemmen, één keer fietsen en drie maal lopen. Lopen en zwemmen neemt 1 uur per training in beslag en het fietsen beperk ik tot 2u per training. Veel is het niet maar dit moet nu ook nog niet. Het doet alvast deugd om terug wat te sporten op een lage intensiteit.
Deze morgen ben ik bij podologe Caroline Spriet op bezoek geweest. Reeds enige tijd heb ik een groot vermoeden dat de pijn in de linkerkuit, waar ik nu reeds een groot jaar last van heb, te wijten is aan mijn linkervoet. Op aanraden van mijn trainer Dirk Demaré klopte ik aan bij Caroline. Na 5 minuten had ik reeds een groot vertrouwen in haar praktijk. De zaken die ze observeerde (wandelen en lopen op loopband) herkende ik. Twee uur lang ben ik bij haar geweest. De asymetrie zal ze door behulp van steunzolen wegwerken, want deze is de oorzaak van de pijn in de onderrug en de linkerkuit. Binnen een viertal weken mag ik mijn zolen afhalen, waarna ik ze geleidelijk aan kan dragen (lees: eerst wandelen, pas na 2 weken lopen). Op hoop van zege!!!
Terwijl wij hier aan het genieten zijn van een welverdiende sportieve rustperiode in ons kille Belgenlandje, troepen de Hawaï deelnemers samen op het magische eiland om er op zaterdag 13 oktober de triatlon der triatlons te betwisten. Hierbij wens ik alle deelnemers en in het bijzonder alle Belgische deelnemers veel succes toe!!!
De wedstrijd in Gerardmer op 8 september laatstleden was mijn laatste wapenfeit op triatlongebied voor het seizoen 2007. Momenteel ben ik in een sportieve rustperiode. Volledige rust kan ik het niet noemen, daar ben ik geen voorstander van. Wel van relatieve rust. Concreet betekent dit dat ik vorige week tweemaal 1000m gezwommen heb op een erg rustig tempo en zondag ging ik een klein fietstochtje maken. Deze week beperk ik mij tot een tweetal keer zwemmen. Vanaf volgende week zou ik dan terug sporadisch lopen (lees: wanneer ik zin heb en vooral op het gemak en niet lang). Op die manier kan mijn lichaam rusten en recupereren van vorig seizoen. Zo kan ik er dan met volle moet, ook mentaal, terug invliegen en uitkijken naar volgend seizoen. Deze rustperiode is ook ideaal om eens na te denken over de doelstellingen van volgend jaar. Momenteel heb ik tal van ideeën, maar nog geen concrete plannen. Los van het feit dat ik wel reeds op de deelnemerslijst van Ironman Frankfurt sta op 6 juli 2008.
Mijn innige deelneming aan de familie van Benny Vansteelant, de Eddy Merkx van de duatlon. Ik ben geschokt, ook wij zijn praktisch dagelijks met onze fiets op training. Het kan ons allemaal overkomen. Why, why, why????
Vorige zaterdag stond ik voor de laatste keer dit seizoen aan de start van een triatlon wedstrijd. 4 km zwemmen in het meer van Gerardmer van 16,5°, 3 rondjes van 40 km fietsen met per ronde 3 beklimmingen (Côte du Poli, Col de Feignes en Col de Grosse Pierre) en afsluitend 4 rondjes van 7,5 km lopen rond het meer met 2 beklimmingen per ronde. Stevige koek dus. En zo voelde het ook aan. Naar mijn mening is deze wedstrijd even lastig als een wedstrijd over de volledige afstand. De wedstrijd was het Frans kampioenschap lange afstand. Zo gingen om 8u30 de profs van start, 10 minuten later was het de beurt aan de age groupers die zich wilden kwalificeren voor de Wildflower Triathlon 2008. Om 8u50 was het onze beurt in de "open" klasse. Alles samen ruim 700 atleten het koude sop in. Ikzelf was goed vertrokken en had geen last van andere atleten. Na 200m nestelde ik me in iemands voeten. Hij/zij zwom een tempo die ik gemakkelijk kon volgen. Bijgevolg zwom ik zeer comfortabel mijn 4 km. Het verwonderde me hoe snel het zwemmen voorbij was. Zonder problemen kwam ik na 1u07min52sec als 144ste uit het water. Het zonnetje was reeds van de partij, maar de vorige dagen waren koud en nat. Tevens moest er geklommen worden naar 960m. Dus trok ik voor het fietsen een extra truitje aan. Iets wat bijna elke atleet deed en zeker geen overbodige luxe was. De eerste fietsronde had ik constant een hoge (lees: te hoge) hartslag. Mijn hart moest pompen om mijn lichaam op te warmen. Vanaf de tweede ronde was ik terug opgewarmd en zakte mijn hartslag naar een aanvaardbaar ritme. Tijdens de laatste fietsronde kreeg ik alweer last van de onderrug. Weliswaar in mindere mate dan in Nice. Na 4u08min kon ik mijn fiets afgeven en de loopschoenen aantrekken. Ronde 1 was een regelrechte ramp: hevige pijn in de linkerkuit en de onderrug. Aangenaam is dit niet en veel zin om verder te zetten had ik niet. Maar ik panikeerde niet en hoopte dat net zoals in Nice de pijn in de onderrug zou verdwijnen na enkele loopkilometers. En uit ervaring weet ik ook dan na ongeveer driekwartier lopen de kuitpijn verdwijnt. Dus... even volhouden en ... Inderdaad op het einde van de eerste ronde verdwenen de pijnen. Gevolg: ronde 2 en 3 liep ik voortreffelijk. Eten en drinken had ik meer dan voldoende gedaan en geen pijn. Ik had een zalig gevoel en kon ook een behoorlijk tempo vasthouden (13 à 13,5 km/u). De talloze atleten die me in de eerste ronde voorbijliepen, raapte ik één voor één terug op. Henk en Rudi vergezelden me elke ronde voor enkele honderden meters (bedankt alvast voor het gezelschap dit weekend, de vele aanmoedigingen en voor het aangeven van de nodige drank en koolhydraten). Maar .... mooie liedjes duren niet lang, haha!!!! Op het einde van de 3de ronde voelde ik de tank leeglopen. Pijn in de linkerkuit (nu eerder net boven de achillespees) stak de kop op. Maar vooral de maaglast baarde me zorgen. Braakneigingen bij de vleet. Hopelijk hou ik het vol. Nog 7,5 km voor de boeg. Eten zag ik niet meer zitten, ook al begon ik wat leegte te voelen in mijn hoofd (niet dat mijn hoofd anders zo vol is hoor, haha). Verstand op 0 (niet zo moeilijk voor mij). Nog tweemaal omhoog lopen en dan de laatste 4 km zijn vlak of bergaf... en hopen dat ik het volhoud. Dit is me uiteindelijk gelukt, ook al ging het behoorlijk traag de laatste ronde. Ik verloor nog enkele plaatsen. Maar de finish halen was mijn enige betrachting. Bij het ingaan van de laatste ronde zat ik nog goed op schema om binnen de 8u te finishen, maar daar hield ik geen rekening meer mee. Finishen was het enige wat telde. Uiteindelijk liep (beter: strompelde) ik na 8u01min59sec over de finish. Net op tijd, 1 minuut later lagen het laatste wat nog in mijn maag zat, eruit. Gelukkig maar, want ik voelde me onmiddellijk terug beter. Aangezien ons hotelletje vlak aan het fietsenpark was, zat ik 20 minuten later reeds in mijn heerlijk, warme badje. Zalig!!!!
Stephan Bringer won de wedstrijd in 6u16min. Ikzelf eindigde als 150ste op 650 aangekomen deelnemers. Prachtige wedstrijd. Volgend jaar ben ik zeker terug van de partij.
Na 2 intensieve trainingsweken is het tijd om te taperen zodat we volgende zaterdag fris en opgeladen aan de start staan in Gerardmer. Ik mag zeker niet klagen. Het trainingsdipje van eind juli is reeds lang verleden tijd. Tijdens de 70.3 in Antwerpen kreeg ik er opnieuw zin in. 't Is te zeggen: de prachtige organisatie, de hoge tamperatuur en het talrijke publiek bezorgden me een enorme wedstrijd kick. Nu wist ik terug waarvoor ik het doe. Het grote contrast tussen het afzien tijdens de wedstrijd en het supergevoel van de finish te overschrijden. Dit enorme contrast heeft me toch een enorme kick, mogelijks zorgt deze kick voor de verslaving.... 'k weet het niet, soit, ik moet het ook niet weten. In elk geval de motivatie was er terug om te trainen. Vooral de langere duurtrainingen die de laatste weken op het programma stonden, begon ik met een grote gretigheid. Wanneer de trainingszin groot is, zit tevens het kopke goed en dan lukken de trainingen ook. Zo kan ik je vandaag vertellen dat ik klaar ben voor volgende zaterdag. Deze week wordt niet meer getraind, op wat loslopen, -fietsen en -zwemmen na. Nog drie dagen werken, valies pakken en donderdagmorgenvroeg zijn we ervandoor.
Tatyana Lebedeva wereldkampioene verspringen in Osaka
Deze namiddag werd de finale verspringen voor vrouwen gehouden in Osaka. Het podium kleurde volledig Russisch. Met een sprong van 7m02 mocht Tatyana Lebedeva het hoogste schavotje betreden. Tijdens onze trainingsstage op Lanzarote van 18 maart tem 31 maart van dit jaar, leerden we Tatyana kennen. Ze was er op trainingsstage met haar manager en haar Russische collega Olessya Zyrina (400 meter loopster). Congratulations to Tatyana!!!
Deze morgen liep ik nog een laatste duurloop van 25 km, op hetzelfde parkoer van vorige week. Het verschil met vorige week: vandaag liep ik iets intensiever tussen kilometer 5 en 10. Vorige week liep ik in een tijd van 2u1min18sec, vandaag deed ik dit in 1u55min55sec. met een heel goed gevoel. Intensiteit: 70%, tussen kilometer 5 en 10 aan 75 à 80%. Het lopen zit dus goed voor volgende week zaterdag.
Gerardmer: donderdag 6 tem zondag 9 september 2007
Op donderdag 6 september vertrek ik met buddy's Rudi Vansevenant en Henk Vandermeersch naar Gerardmer (Vogezen). Henk en Rudi maken er een trainings vierdaagse van, terwijl ik er op zaterdag 8 september deelneem aan de Ironman triathlon XL Gerardmer, een wedstrijd waar gestart wordt met 4 kilometer zwemmenin het meer van Gerardmer, vervolgens 3 rondjes van 40 kilometer fietsen (met 3 beklimmingen per ronde) en afsluitend 4 rondjes lopen van 7,5 km rond het meer. Overnachten doen we in Hotel De La Paix aan de boorden van het meer in Gerardmer, nabij de start- en finishzone. Hopelijk is de nazomer dan reeds ingezet, want het huidige weer ben ik al zo beu als koude pap. Geef me nog maar eens de zomerse temperaturen zoals in Nice van juni laatstleden (zie foto). Sun in the eyes!!!! Zaaaaaaaalig!!!!
