Dat Gerben heel erg graag boterhammekes eet is niets nieuw, maar vandaag kreeg hij van zijn mama een bammeke met muizenkorrels! Ja hoor, hij was er meteen voor te vinden. Na enkele happen hingen de half gesmolten chocolade korrels overals. De vloer, eetstoel en Gerben konden allemaal een badje gebruiken. Maar hij heeft ervan genoten en dat is natuurlijk het voornaamste J

Zoals ik reeds vertelde heeft Gerben er een neefje bij: Tibo. Gerben heeft zijn kleine neefje vandaag op schoot gehad. Natuurlijk moesten we er goed opletten dat Gerben kleine Tibo geen pijn deed, Gerben heeft er namelijk geen besef van hoe kwetsbaar zo een kleintje is, zeker zoals Gerben graag overal eens stevig aan wil voelen. Maar hij was rustig en verwonderd. Zeker als Tibo schattige baby geluidjes maakte, even leek het zelfs of Gerben bang was voor Tibo.

De Nutrilon was dan toch niet helemaal dat. Gerben gaf er nog veel van terug en ook de smaak was niet zo geliefd J Dus op zoek naar wat anders! We gaan het eens proberen met Beba opvolgmelk. Het eerst flesje is al meteen in de spoelbak verdwenen! Het zat helemaal vol dikke klodders onopgelost poeder. Op de doos staat duidelijk geschreven: het flesje met de poeder mengen en flesje zeker niet tussen de handpalmen rollen, enkel stevig schudden. Tja, en dat rollen van het flesje deden wij net wel altijd. Nu dus niet meer, Beba kan er niet zo goed tegen. We hebben ook terug een grotere speen genomen, de pap is veel dikker dus gebruiken we nu de variabele speen. Hopen dat ons ventje deze pap goed kan hebben.

Ik krijg via deze site erg veel reacties en vragen over Kiss, voeding, behandeling, ... Langs de ééne kant is het erg leuk dat er veel reacties komen, maar eigenlijk is het ook jammer want dit wil zeggen dat er veel kindjes met kiss zijn. Vermits kiss hier in België iets is dat door de gewone geneeskunde niet erkend is zijn de ouders genoodzaakt op zoek te gaan naar alternatieve geneeskunde. Meestal is dit dan osteopatie. Ook met Gerben hebben we dit geprobeerd en er was verbetering maar dan zit je met 5 à 10 behandelingen. Zoals Dr. Biedermann ook al zei, dit is te veel voor een kleine baby.

De gewone kinderartsen geven bij dit soort problemen meestal medicijnen; Gaviscon, Oméprazole, Zantac, Tagamet, ... en speciale voeding te beginnen met Nutramigen en nadien Neocate. Vaak krijgen ouders te horen dat kun kindje koemelkallergie heeft. Naar mijn gevoel is het geven van zo zware medicijnen aan zo kleine kinderen absoluut iets dat niet kan, zeker niet als je kind geholpen kan worden op een andere manier of als de oorzaak van het probleem ligt aan het feit dat je kindje een blokkering in het nekje heeft (kiss).

Bij ouders thuis zie je dan het bedje van de baby aan 1 kant omhoog staan, een anti reflux kussen, ... Ook al deze dingen helpen niet.

Wij legden met onze Gerben ook dit hele parkoer af en het enige dat hielp was laten behandelen bij een manueel therapeut die röntgen foto’s maakt. Het grote verschil met een osteopaat is dus het maken van de foto’s. Vanuit ons standpunt en na alles wat wij probeerden is de enige oplossing dus Dr. Biedermann geweest. Maar ik wil toch ook zeggen dat niet ieder kind hetzelfde is en bij sommige kinderen is er wel degelijk koemelk allergie of een maagklep die niet goed werkt of nog andere zaken waar een medicijn, speciale voeding of soms een operatie nodig is. Ik wil in ieder geval iedereen heel veel succes wensen met het zoeken naar een oplossing voor hun kleine spruit en als jullie vragen hebben of info willen dan vinden jullie dat hier en anders mag je natuurlijk ook mailen naar ons.

Groetjes en bedankt voor jullie bezoekjes.

Buiten de schrik die we nog hebben gaat alles goed met onze Gerben. De koorts is nu voorbij en hij is weer helemaal de oude. De hebben nu meer en meer het gevoel dat de aanval die hij gehad heeft koortsstuipen waren. Dus zeker goed opletten als Gerben ziek aan het worden is en koorts maakt, maar we mogen ook niet overdreven zijn en vertrouwen hebben dat het allemaal goed komt. Vandaag was echter weer een redelijk moeilijke dag, de eerste dag terug naar de crèche, de eerste dag terug dezelfde autorit als waar Gerben de aanval kreeg. Maar alles is goed gegaan. Op de crèche hebben we een blad afgegeven met een omschrijving van een aanval en wat ze in zo een geval moeten doen. Ze waren er erg blij mee want voor hen is het ook aanpassen natuurlijk. Gerben dient wat strikter in het oog gehouden te worden.

Zoals verwacht kon ik deze nacht niet slapen, er spookt van alles door je hoofd. Rond 8u was ik terug in het ziekenhuis. De nacht is goed gegaan, geen alarm, Gerben heeft goed geslapen, Stijn natuurlijk iets minder, de schrik zit er zeker bij hem, goed in. Rond 9u komen ze opnieuw bloed afnemen en om 10u gaan we een scan van de hersenen maken. Gerben moet op Stijn zijn schoot zitten met een gek mutsje op en heel veel sensoren. Dan komen er lichtflitsen en gedurende 15 min worden de hersenactiviteiten geregistreerd. Gerben heeft zich erg flink gedragen, net op het einde was hij het stilzitten helemaal beu en ging hij aan zijn mutsje trekken om het af te doen J

Voor de rest maakt Gerben het echt prima, hij is levendig en lacht veel. Hij is wel meer moe dan anders en maakt nog steeds koorts. Om de zo veel uren krijgt hij een Perdolan tegen de koorts. De dokter komt langs, er is nog steeds niks gevonden. De koorts komt van een virale infectie, hier is niets aan te doen dan uitzieken. Tijdens de nacht blijf ik bij hem slapen en gaat Stijn naar huis. Het is een onrustige nacht, het alarm van de monitor gaat heel vaak af zonder reden, een slechte aansluiting! Bij ieder alarm spring je uit je bed en slaat de schrik om het hart!

Vandaag, woensdag 20 juni 2007 is voor ons een dag om snel te vergeten, maar dat zal niet lukken, deze dag vergeten we nooit...

Zoals gewoonlijk op woensdag ben ik als eerste weg naar het werk en brengt Stijn onze Gerben naar de crèche. Toen ik om 7u45 vertrok gaf ik Gerben en Stijn nog een dikke kus en knuffel, en stapte in mijn auto richting Luminus. Alles was prima in orde.

Rond 8u15 rinkelde mijn gsm, Stijn, helemaal over zijn toeren, amper in staat om iets te zeggen. Het enige wat hij kon zeggen was: “Gerben ademde niet meer, hij was al blauw, maar nu ademt hij weer, de ambulance is net hier, naar welk ziekenhuis moet hij?”

Ik was totaal overstuur en kon niet meer helder denken, met moeite zei ik dat hij naar het Salvator moest en legde de telefoon neer. Wat er dan allemaal door je heen gaat is ongelooflijk. Ik was zelfs niet meer in staat om mijn jas en handtas te nemen, dus hielp een collega me en zij begeleidde me ook naar buiten, voor hen was het snel duidelijk dat ik niet meer met de auto kon rijden.

Samen met mijn collega reden we naar het ziekenhuis. Het enige wat ik me kon bedenken was dat er een Stijn en Gerben een ongeval met de auto hadden en dat Gerben daardoor naar het ziekenhuis moet. Er gaat zo veel door je hoofd, het lijkt of de wereld rondom je stopt. In het ziekenhuis aangekomen bleek de ambulance nog niet aangekomen te zijn. Het wachten was slopend. Plots komt er dan zo een grote gele ambulance de inrit opgereden en je weet dat je baby van 7 maanden daarin ligt, het gevoel van onmacht was zo groot, mijn klein ventje, zo klein en broos. Toen de deuren opengingen kwam Stijn al huilend naar buiten met Gerben in zijn armen. Ons verdriet was enorm! Gerben hing wat sufjes in zijn armen, niet wetende wat er allemaal aan de hand was. Ik heb Gerben in mijn armen genomen en wilde hem nooit meer loslaten. Samen zijn we naar binnen gegaan en kreeg hij een kamer op de dienst spoedgevallen. Hij is bijna meteen in slaap gevallen. De ambulanciers zijn nog even gebleven en vertelden dat ze vermoeden dat Gerben een epilepsie aanval gehad heeft. Alles was nu in orde met hem, hij had de eerste zorgen ter plaatse gekregen.

Stijn begon te vertellen dat hij onderweg naar de crèche gezien had dat Gerben in zijn autostoel de hele tijd naar buiten aan het kijken was, hij was erg rustig. Stijn kon zijn gezicht echter niet zien totdat hij een draai maakte met de auto, toen ‘rolde’ Gerben zijn hoofdje naar de andere kant en zag Stijn dat zijn ogen in het niets staarden en dat zijn mondje open stond. Stijn riep zijn naam en probeerde zijn aandacht te trekken, maar hij reageerde niet. Stijn heeft meteen zijn auto aan de kant gezet in en haalde Gerben uit de autostoel, zijn lichaampje hing erbij als een lappen pop, zijn ademhaling was gestopt en hij reageerde op niets. Zijn lipjes en nagels waren blauw. Ondertussen waren er nog 2 mensen gestopt om te helpen en een derde persoon belde de ambulance. Stijn heeft dan nagekeken of er niets in Gerben zijn mond zat waardoor hij niet kon ademen, hem ondersteboven gehouden, op zijn rugje geslagen, ....  Na een hele poos begon Gerben dan weer te ademen, nog wat suf en slaperig en niet wetende hoe en wat. Toen de ambulance aankwam was Gerben terug bij bewustzijn. Tijdens de rit in de ambulance heeft hij geslapen. Stijn was compleet in shock. Het enige wat hij kon zeggen was dat hij dacht dat Gerben dood ging, de onmacht en het beeld van Gerben bewusteloos in zijn armen zorgden ervoor dat Stijn ontroostbaar verdriet had. We durfden Gerben dan ook geen seconde meer alleen laten, het idee dat je baby zo maar zonder aanwijzingen van kerngezond en levendig weg kan zakken naar bewusteloos en stoppen met ademhalen is vreselijk. We zaten dan ook met héél veel vragen en angst.

Na een hele poos op de spoedgevallen kwam de kinderarts. Ze luisterde even naar ons verhaal en was van mening dat we terug vertrouwen moesten krijgen in Gerben, “het is zoals je kind dat uit een boom valt, dan moet je ook vertrouwen hebben om je kind opnieuw buiten te laten spelen en hopen dat hij niet weer uit de boom valt”. Jeetje wat een vergelijk dacht ik bij mezelf, uit een boom vallen of stoppen met ademhalen zonder reden?! Ze zei ook dat we beter naar het Virga Jesse ziekenhuis konden gaan vermits Gerben daar nog geweest is. Ik wilde helemaal niet naar Virga Jesse dus ging ze het “dossier” opvragen bij Virga Jesse. Een half uurtje later kwam er een verpleegster vertellen dat we toch om 15u30 in het Virga Jesse moesten zijn. We voelden ons helemaal in de steek gelaten, de kinderarts “weigerde” gewoon om Gerben te helpen?! We mochten tot 15u30 in het Salvator wachten of naar huis gaan, vermits ze in het Salvator toch niets meer voor ons deden zijn we naar huis gegaan. Gerben heeft voortdurend blijven slapen. Toen we thuis kwamen had hij hoge koorts.

Om half vier zijn we dan naar de kinderarts van het Virga Jesse gegaan, ze heeft Gerben onderzocht en kon niets speciaal vaststellen. Ze vroeg zich af waarom Dr. Feytons van het Salvator ons naar haar hadden gestuurd, hier wisten wij het antwoord ook niet op! De aanval die Gerben gehad heeft kan een aanval van koortsstuipen zijn of een aanval van epilepsie. Er is tussen deze twee bijna geen verschil te merken, de symptomen zijn idem. Gerben moet opgenomen worden voor verder onderzoek.

Als we op de kamer aankomen trekken ze dadelijk bloed om te zien of er verhoogd prolatine is, hierin kan je zien of er een aanval was. Het bloed kan dan best wel zo kort mogelijk na de aanval genomen worden. Bedankt Dr. Feytons om even bloed af te nemen!!!!! Nu is het misschien te laat om nog iets te zien!! Even later komen ze Gerben aan de bewakingsmonitor hangen en valt hij weer in slaap. Stijn blijft bij hem slapen en ik ga moe en bang naar huis, slapen zal vermoedelijk niet lukken...

Weer eens op controle geweest bij Kind & Gezin vandaag. Pfff, het wachten en de onvriendelijke vrijwilligers die je kindje moeten meten en wegen beginnen me echt tegen te steken! De dokter en de assistente zijn wel vriendelijk, maar die vrijwilligers dus niet! We waren dus enkel voor controle daar, vraag me af waarom want we gaan naar de dokter als er wat scheelt. Maar goed, we weten nu weer zijn lengte 68,5 cm en gewicht 8060 gram. Gerben zit dus net op het gemiddelde. Voor de rest was alles prima in orde. De dokter was verbaasd dat Gerben niet meer wil zitten, enkel maar staan. Dit is erg vroeg volgens haar. Voor ons is het gewoon extra vermoeiend J

Samen met enkele collega’s zijn we vandaag kleine Ferre gaan bezoeken. Ferre is het zoontje van Nele, een nog andere collega J (zie geboortekaartje 25/05). Enkele dagen geleden had ik Tibo op de arm en nu kleine Ferre. Nog even en ik wil er ook een tweede ukje bij! Ook Ferre is net als zijn oudere zus Jill en lief kindje. Mama Nele en papa Ghunter stellen het goed. Ze genieten lekker van hun gezinnetje van vier!

Vermits kleine Tibo samen met zijn mama en papa (broer van Gerben zijn mama) vlak naast de deur wonen, springen we regelmatig eens binnen om te piepen hoe het met het kleine wonder gaat. Tibo is enkele weken te vroeg geboren en erg klein en licht in vergelijking met onze Gerben. Vandaag heb ik Tibo voor de eerste keer gepakt! Ik moet toegeven, het was even wennen, het ventje is nog zo klein! Ik ben het niet meer gewoon dat je zo voorzichtig moet zijn, Tibo is nog maar net een weekje oud! Op zo een moment wil ik meteen een tweede prutske en heb ik echt spijt dat ik niet nog meer met onze Gerben op de arm heb gezeten J

Vermits kleine Tibo samen met zijn mama en papa (broer van Gerben zijn mama) vlak naast de deur wonen, springen we regelmatig eens binnen om te piepen hoe het met het kleine wonder gaat. Tibo is enkele weken te vroeg geboren en erg klein en licht in vergelijking met onze Gerben. Vandaag heb ik Tibo voor de eerste keer gepakt! Ik moet toegeven, het was even wennen, het ventje is nog zo klein! Ik ben het niet meer gewoon dat je zo voorzichtig moet zijn, Tibo is nog maar net een weekje oud! Op zo een moment wil ik meteen een tweede prutske en heb ik echt spijt dat ik niet nog meer met onze Gerben op de arm heb gezeten J

Onze Gerben is vandaag grote neef geworden!! Mama’s broer en zijn vrouwtje hun zoontje is vandaag geboren. Zijn naam is “Tibo”. Gerben zijn papa is de trotse peter van Tibo. (mama was al meter van Jordy, het eerste zoontje van mama’s broer)

Tibo is een maandje vroeger gekomen dan verwacht, maar doet het uitstekend goed. Het is een flink kereltje. Hoewel Gerben het allemaal nog niet begrijpt zal hij héél blij zijn met zijn neefje want we wonen naast elkaar en dus kunnen de 2 neefjes veel samen spelen! J

Mei is wel DE maand van de feestdagen, vandaag was er weeral ééntje. Als een feestdag op een maandag valt (zoals vandaag dus) dan heb ik er natuurlijk niet veel aan, ik ben namelijk iedere maandag thuis, ik werk nu contractueel 4/5^de. Maar natuurlijk is het leuker als papa ook thuis is, dus mocht hij vandaag een echte mannendag houden samen met zijn zoon. Mama gaat naar de Ikea met schoonzusje Maja en bomma Zonhoven. Bomma is nog nooit in de Ikea geweest. We vertrekken iets na de middag richting Heerlen, aan de afrit van da autostrade staan de auto’s al aan te schuiven, dat ziet er niet goed uit. Ja hoor, een half uurtje aanschuiven van de afrit tot Ikea, dit duurt normaal 5 minuutjes!! Op de parking  stonden omwille van de drukte zelfs parkeeragenten! Ok, het is hier vandaag wel héél druk! Op het eerste stukje van de Ikea hadden we nog hoop dat de rest van Ikea minder druk was, maar die hoop gaven we snel op. Je moest elkaar bijna bij de hand nemen om niet verloren te lopen, een echte ramp. Het plezier was er dan ook snel af. In de cafetaria wat gaan drinken zat er ook niet in, daar was het zowat vechten voor een tafeltje. Ik heb wat speeltjes gekocht voor Gerben en toen zijn we vertrokken richting België. Als het aan bomma lag zou ze nooit meer naar Ikea gaan, maar dat lag vermoedelijk aan de drukte J

Hij heeft erg lang op zich laten wachten en voor mama Nele waren de laatste loodjes wat zwaar, maar vandaag is “Ferre” geboren! Kleine Jill is nu grote zus geworden!

Ferre is dus het 2^de kindje van Nele, een collega van Gerben zijn mama. Nele kwam samen met Sonja (nog een collega) iedere week op bezoek tijdens mama’s lange afwezigheid op het werk.

Het is nu iets meer dan een week geleden dat we bij dokter Biedermann waren en het gaat héél goed met onze Gerben. We zijn dan ook van plan om te af te bouwen met de medicatie. Dokter Biedermann was trouwens verschoten dat zo kleine baby’s al Oméprazole krijgen, een zwaar medicijn dat je als volwassene kan nemen bij ernstige maagproblemen, maar bij zo een kleine kinderen kon niet volgens hem. Dit is dan ook het eerste dat we gaan afbouwen, eerst om de andere dag, dan nog 2x om de 2 dagen en dan stoppen we ermee. Nadien gaan we ook da Gaviscon stoppen. Maar eerst dus het zwaarste, de Oméprazole. Dokter Biedermann vertelde ook dat de bezoekjes bij de osteopaat te veel waren. Hij is van mening dat je 1 maar maximum 2x naar een osteopaat kan gaan, als er dan geen verbetering is, stop je beter. Het is niet goed om zo een jong kind vaak te behandelen. Ik denk dat wij in totaal een 7 keer bij de osteopaat zijn geweest. Tja, het duurt even voordat je juist weet dat je kindje heeft en dan moesten we nog naar Keulen voor een “oplossing”.