Hoe komt het toch dat in slaap vallen soms zo moeilijk is?
Vroeger had ik daar minder problemen mee. Ik herinner me zelfs nog dat mijn moeder me zei: "Je bent weer gaan wandelen vannacht." Of: "Je wilde vannacht naar school gaan, je had je boekentas al klaar!" En nog: "Je wilde met je hond gaan wandelen, gelukkig wilde die niet mee, zo midden in de nacht!" En dan nog het ongelooflijke, buiten dat ik niets meer wist van dat slaapwandelen, ik werd uitgeslapen wakker!
Ik probeer nu van alles uit om beter in te slapen en om 's nachts niet wakker te worden. Overdag heb ik mijn gewone bezigheid en ik wandel elke dag wat. Behalve natuurlijk als het stortregent, of gewoon giet, of regent of ... als er dreigt nat te vallen uit de lucht. Daar heb ik gewoon een hekel aan. Oh ja, en als er te veel wind is: echt niet leuk! Tja, dan ben ik maar wat minder fysiek moe op regendagen. Natuurlijk eet ik 's avonds niet te laat, en niet te veel, dan ligt het nog op je maag als je in je bed kruipt. Dat slaapt ook niet goed. Behalve als er een etentje is met vrienden of familie, daar kan ik niet onderuit, dat spreekt vanzelf. Gewoonlijk zijn dat nogal uitgebreide maaltijden met voorgerecht, hoofdgerecht en niet te vergeten dessert! Ik heb wel gehoord dat zoetigheden snoepen voordat je in bed kruipt, ook het inslapen niet bevordert, maar kom, dat is enkel voor deze gelegenheden. Ik let er op dat ik een uurtje voor het slapengaan de televisie uitzet en niet meer op de computer zit. Behalve als ik nog één aflevering van mijn lievelingsserie van het moment wil zien, dan maak ik wel een uitzondering. Of als ik iets gepost heb op Facebook of een mailtje heb verstuurd, dan kijk ik dit nog wel even na. Elke dag rond hetzelfde uur gaan slapen, doet naar het schijnt ook wonderen. Daar streef ik echt naar, maar er zijn zoveel "behalve 's" dat dat mij niet echt lukt.
Kijk, ik doe nu zo mijn best, begrijp jij waarom ik zo moeilijk inslaap??
Hou jij ook zoveel van een goed toneelstuk, of een musical of cabaret? Ik in elk geval wel.
Jammer genoeg ben ik niet van de grootsten. Laatst gingen we zien naar een toneelstuk. Het licht ging uit in de zaal en ik kon mijn geluk niet op: er waren twee lege plaatsen op de voorgaande rij! Zo zou ik het hele stuk goed kunnen zien. We zaten op een tribune, de kans dat ik dan van links naar rechts zou moeten zwalpen, was toch al klein. Dan ging het doek op en kwamen de twee laatkomers binnen, ja hoor, die van de plaatsen voor ons. Daar ging mijn geluksgevoel. De dame voor mij, mat ongeveer 2 m en 10, de dame ernaast waarschijnlijk 1m 50, maar haar haren waren getoupeerd, zodat ze nog boven haar vriendin uitkwamen. (Waarom doen mensen dat toch: hebben ze een minderwaardigheidscomplex omdat ze zich te klein vinden? Of lijden ze aan grootheidswaanzin? Ze doen dat toch niet omdat ze dat MOOI vinden? Enfin, meningen verschillen natuurlijk) Dat betekende voor mij: alweer zwalpen...
Beste culturele centra: kunnen jullie ervoor zorgen dat de mensen met een iets grotere gestalte, gemeten op de avond zelf, net voor binnenkomst, achteraan gaan zitten? Of, een andere optie zou kunnen zijn: jullie maken zwevende stoeltjes aan het plafond. Je zou dan zelf kunnen instellen hoe hoog of hoe laag je gaat zitten. Dat kan heel eenvoudig hoor: denk aan een kermismolen waarvan de zitjes aan touwen bevestigd zijn. Die zitjes zwieren gewoon in het rond, maar je zou ook een ophangtouw kunnen bevestigen, zodat we onszelf omhoog kunnen trekken of omlaag kunnen laten zakken. Daarmee zijn er meerdere problemen opgelost: het speelt geen rol meer of er iemand zijn haar toupeert of niet en er zouden veel meer toeschouwers per voorstelling kunnen komen. Economisch toch? Ok, het plafond moet sterk genoeg zijn, dat wel.
Dat laatste vind ikzelf een schitterend idee, ik denk dat ik maar eens een patent ga aanvragen.....
De vakantie is voorbij. Nu ook voor studenten. Ook ik ben terug gestart met lessen nemen. Raar: zoveel volwassenen gaan terug studeren. Missen wij het schoolleven dan? Zijn wij dan allemaal mensen die graag naar school wilden?
Nee, ik in elk geval niet. Ik was telkens zo blij dat het vakantie was, 'vrije tij': joepie! Maar wanneer het dan zo'n korte vakantie was, kreeg je zoveel taken mee en had je zoveel te leren, dat er van die vrije tijd toch niet zoveel meer overbleef. Bweu... Ik heb vroeger wel eens iets uitgeprobeerd om iets op een gemakkelijke manier te leren. Zo legde ik mijn fysicaboek onder mijn hoofdkussen en probeerde ik in slaap te vallen. Dat lukte niet, veel te hard. Ik heb het ook met een blad uit mijn nota's geprobeerd, maar dat kraakte steeds als ik me omkeerde. Ook niet gelukt. Dan dacht ik: wat als ik het nu aandachtig lees, net voor ik ga slapen. Dan zit alles toch nog vers in mijn brein? Het kan dan de hele nacht verwerkt worden. s' Morgens komt het dan weer tevoorschijn en dan kan ik het op papier zetten! Ik haalde een onvoldoende op die test. Uiteindelijk heb ik alles op handen en benen geschreven. Toen heb ik zelfs geen onvoldoende gehaald, maar een negatief cijfer. Ik was betrapt omdat ik het niet goed meer kon lezen en de leerkracht mij in het oog hield.
Goed, om deze problemen in het volwassenonderwijs te vermijden, heb ik het volgende beslist. Ik let goed op in de les en werk mee als gevraagd. Ik doe in geen geval een boek open thuis en zal ook nooit meer deelnemen aan een examen. Voilà, zo zouden scholen moeten werken! Wedden dat alle kinderen dat tof vinden?!
Enkele jaren geleden zocht ik een nieuwe hobby. Iets met mijn handen doen, ja, ik wilde creatief zijn. Klein probleempje: ik heb absoluut geen teken- en nog minder schildertalent. En het moest beslist iets zijn waar ik heel creatief in kon zijn.
Dan herinnerde ik mij dat we vroeger, als kind, papier-maché maskertjes maakten. De kranten lagen dan te weken in bad. Mijn moeder maakte er een papje van, en dan kwam de creativiteit boven: we maakten gezichten. Die lagen dan dagen te drogen, boven de verwarming. Daarna schilderden wij die. Heel leuk.
Dat vond ik een goed idee: als ik dat als kind kon, zou ik dat nu nog wel kunnen. Waarom alleen maskertjes maken? Nee ik zou hele figuurtjes maken. Als geraamte vouwde ik ijzerdraad. Ik heb er vijf gemaakt. Er was een boze figuur en een echte slechterik die je bang maakte, er was ook een bang wezentje bij en eentje dat bijna opging in de omgeving. Het laatste was een verlegen wezentje. Ik was er zo trots op!
Een jaar geleden heb ik ze nog eens goed bekeken: wat waren ze lelijk! Niks talent! Om mijn creativiteit te bewaren was het beter deze dingen te verbranden. Ik heb een vuurkorf in de tuin gezet en er al die gedrochten in gesmeten. Zonder enige spijt. Het was een fel vreugdevuur, enkel de geraamten bleven over. Die heb ik met het oud ijzer naar het containerpark afgevoerd.
Nu denk ik na over een nieuwe hobby.... toch proberen te schilderen??
Enkele weken geleden was onze afwasmachine stuk. Het was al een hele tijd dat het niet gewoon begon te werken wanneer je de knop "start" indrukte. Je moest geduld hebben: eerst de knop indrukken, wachten tot het begon te zoemen, dan stopte het. Weer de knop indrukken: dan maakte het een raar geluid, wanneer dat stilviel, moest je weer op de knop drukken en dan hoorde je het water lopen en was het dus eindelijk begonnen. Je moest dus vooral veel geduld hebben. Maar dit deden we al zo lang, we dachten dat het eeuwig zo kon doorgaan. Niet dus.
Er zijn enkele technici in huis, die dachten de machine weer aan de praat te krijgen. Het is een inbouwmodel, dus de keuken werd half afgebroken en de machine helemaal uit elkaar gegooid. Na enkele dagen kwamen ze tot de conclusie dat het geen zin meer had: de machine was "jaak".
Tijdens die 'enkele' dagen kon de afwas natuurlijk niet blijven staan. Dus met grote tegenzin werd er afgewassen en afgedroogd. En het is ongelooflijk: het duurt niet half zo lang dan in de machine. Je moet de machine ook niet inladen of uitladen. Dus ja: het is zeker besparend aan ruimte, tijd, water, elektriciteit en de aankoop van een machine. In feite was het helemaal niet zo erg, dat afwassen. Het was een kwestie van gewoonte.
Dus ja: nu staat er een gloednieuwe afwasmachine, met één druk op de knop is het vertrokken! Met de hand afwassen? Ik denk er niet meer aan!
Wat als .... je bij elke zonnestraal naar buiten kon gaan en er lekker in kon gaan zitten genieten?
Verleden week hebben we bijna geen zon gezien en het was frisjes voor de tijd van het jaar. Tuurlijk hadden we een weekje verlof gepland en vermits we gereserveerd hadden, zijn we inderdaad vertrokken. We hebben wandelingen gemaakt in de bossen, met een warme trui en een regenjas bij de hand. We zagen mooie vergezichten, dat wel. Maar het zou natuurlijk nog veel mooier geweest zijn als het zonnetje scheen en het een paar graden warmer was geweest.
En dan reden we naar huis: het zonnetje scheen op onze auto en maakte het zo warm, dat we de airco hebben aangezet. Ik dacht: dat is gewoon een verkeerde tijdplanning, van ons of van de zon.
Nu zit ik in de zon en denk ik: eigenlijk zou iedereen nu in het zonnetje moeten zitten, het maakt je blij, geeft je energie: het is super voor je gezondheid en je medemensen. Dat laatste ondervond ik vanmorgen. Nog niet zo goed uitgeslapen, stapte ik op mijn fiets om boodschappen te doen. Ik kwam een meisje tegen en die lachte naar mij, ik lachte prompt terug en het maakte me blij. Toen ik even later nog iemand tegenkwam, heb ik hem goedemorgen gewenst. Het werkt dus zeer aanstekelijk: de zon. Ze geeft een leuke kettingreactie.
Dus nu heb ik een volledig onderbouwd beleidsvoorstel: wanneer de zon schijnt, is het verplicht aan iedereen - zowel werknemers als werkgevers - om naar buiten te gaan en van het zonnetje te profiteren. Misschien kan er nog bij: enkel leuke praatjes zijn toegelaten, omdat we het effect van de zonnestralen niet willen teniet doen.
