Mijn tempo lag merkelijk lager dan de voorbije dagen, mijn benen voelen vermoeid.
Met mijn voeten voorlopig nog alles in orde.
Ik slaap in de herberg hier, een oude gevangenis, voor 5.
Er waren nog 3 bedden vrij, dus ik heb geluk.
Ik zag daarnet Marc en Beatrijs, ze zijn samen op weg naar La Playa, hier een tiental minuten vandaan.
Mijn kledij zit in de droger, als mijn benen het toelaten ga ik misschien ook nog eens naar de zee kijken.
In afwachting van de tijd die de droogkas nodig heeft schrijf ik deze blog.
Ik vertrok deze morgen om kwart voor elf en kwam hier aan om 17u15.
Het eerste stadje was Santiliana del Mar, wel niet aan de zee!
Het is een zeer pitoresk stadje, het doet me een beetje denken aan Durbuy. Gezellige smalle straatjes, schattige winkeltjes en veel toeristen.
De kerk zit afgeladen vol, het is immers Palmzondag en blijkbaar willen veel mensen hun takje.
Ik zoek de camino doch geen pijlen te bespeuren. Ik loop dan maar een hotel binnen om de weg te vragen en een vriendelijke man helpt me op weg...doch na een half uur stappen nog steeds geen aanduiding.
Ik loop verder op mijn gevoel en na een uur lopen kom ik uit op een doodlopende straat. Blijkbaar hebben mijn engeltjes ook even rust genomen op deze Palmzondag.
Na een uurtje dolen zie ik dan eindelijk de verlossende gele pijl.
Ik ben eindelijk op de goede weg, de zon schijn volop en het landschap alweer zeer mooi.
Na ongeveer 10 km kom ik aan bij een kerk San Martin, hoog op een heuvel, en ook hier is de dienst nog volop bezig. De mensen staan zelfs tot buiten. Ik ben inmiddels in Ciguenza.
Ik loop verder tot Orena , waar ik in een plaatselijke bar een heerlijke boccalido met vlees naar binnen speel. Dit is een half Frans brood met de typische Spaanse paprika's en een stuk vlees.
Dit geeft me voldoende sterkte om de laatste 15 km te overbruggen. Het is inmiddels 14 u, dus ik schat nog 3 uur.
Tijdens deze laatste drie uur krijg ik ineens een ingeving. Waarom geen verband leggen tussen pelgrimeren en leiderschap. Ik zet direct enkele bedenkingen in mijn gsm, namelijk wat de gelijkenissen kunnen zijn tussen pelgrimeren en leiding geven of managen.
De moeite waard denk ik om daar na mijn camino iets over te schrijven.
Intussen hou ik me voor om gedachten hierover direct in mijn gsm te schrijven.
Het is een prachtige wandeling, zeer rustig en geen pelgrim te bespeuren.
De zee duikt inmiddels weer op in de verte, en dit geeft me telkens opnieuw een kick.
Onderweg passer ik een prachtige kerk,San Pedro Advincula, doch ze is gesloten. Om er te geraken moest ik een ferme kuitenbijter over.
Iets verderop , in Pando, alweer een kerkje, schattig klein, en die is wel open. Ik stop om eventjes te bekomen en stil te worden, doch geen kaarsjes om te branden. Er ligt wel een stempel met inktkussen zodat ik mijn boekje kan bewerken.
Mijn benen worden steeds meer vermoeid, de warmte begint te wegen en mijn tempo zakt aanzienlijk op weg naar Comillas.
De weg loopt eventjes langs de zee, doch het stadje zelf ligt op ongeveer 1 km.
Ook Comillas is een gezellig stadje met veel leuke pleintjes, gezellige drukte en veel restaurants en winkels.
Bij het binnen komen volg ik de pijlen naar een hotel, doch daar aangekomen blijkt dit dicht te zijn.
Dan toch maar de herberg, in een oude gevangenis, zodat we dit ook eens hebben meegemaakt.
Hier aan de herberg staat een bord met de melding dat het 456 km is naar Santiago. Dit zou beteken dat ik er reeds 360 heb afgelegd.
Morgen stap ik naar Pesues ( 25 km) of Colombres ( 35 km) afhankelijk van de vorm van de dag!
Dag 9, 18 april 2011, Comillas naar La Franca, 37 km.
Beste bloglezers,
Alweer een mindere nacht achter de rug.
Dit had vooral te maken met gesnurk van mijn gebuur.
Gister avond nog tot aan de Playa gewandeld, een foto genomen en terug.
Ik vond in het oude stadje een lekkere pizzeria.
Tortilla's met tonijn als voorgercht en een pisa carnivore, een goed gevulde maaltijd, doch dit is hier nodig met al die km in de benen.
Om 22 u in bed, de snurksyphonie was toen reeds begonnen.
Ik slaap in de zaal beneden waar plaats is voor 6 pelgrims.
De zaal ligt zoals reeds gezegd vol en ik ben de laatste die zijn bed opzoekt.
Vanmorgen om 8u15 op stap, zonder ontbijt. Ik zal de eerste 2 uur lopen op een halve liter water en 2 trekking koekjes die ik nog bij heb.
Na een half uur stappen heb ik 2 oudere mannen ingehaald. Zij bleken ook op dezelfde zaal te slapen als ik en 1 van hen was de snurker.
Het zijn Bretoense Fransmans, Arsene 74 jaar en Vincent, 67 jaar.
Zij startten dinsdag 5 april in Irun en waren verbaasd te horen dat ik pas afgelopen zondag was gestart en reeds even ver was als hen.
Ik vertel hen in alle eerlijkheid dat ik al een paar keer de bus had genomen.
Zij stappen 20 à 25 km per dag. Vincent heeft vorig jaar een overbrugging gehad aan zijn hart. Hij had medicijnen bij en op doktersbevel kon hij deze afstanden wel doen en dan op een langzaam tempo.
Ik wens ze buen camino en stap op mijn tempo door.
Het klinkt eentonig, doch de tocht gaat weer door een prachtig landschap en natuur. Na 7 km passeert de camino zelfs door het prachtig 18 holes golfterrein van Santa Marina. Dit hadden we nog niet gehad: golfen met zicht op zee! Dat ze in Koksijde maar eens komen kijken.
Het is nog rustig op de club, ik zie 2 spelers aan het werk, allicht door het nog vroege uur ( iets na tienen).
Boven aan het golfterrein hou ik halt om mijn jas uit te doen. De zon is immers ook weer van de partij en ik kreeg het warm.
Tijdens deze verkleedpartij komt een zwarte labrador mij uitnodigen om te spelen. Hij houdt een steen in zijn bek , legt die op mijn schoot en doet teken dat ik hem moet weggooien, wat ik graag doe.
Hij spurt er achter en dit herhaalt zich een tiental keren.
Ik moet hierbij denken aan de honden van Rose-Marie en Godrick.
Tegen 10u 30, ik heb dan reeds een kleine 13 km afgelegd, maak ik een kleine omweg naar het centrum van het mooie stadje San Vincente de la Barquera.
Mijn maag begint immers ferm te knorren en ik wil mij bevoorraden met tape voor mijn voeten.
Het ontbijt smaakt enorm, een eiertaart, een chroissant en een grote kop koffie met melk. Ik kan er weer tegen.
De sympathieke apotheker raadt me in keurig Engels een variant aan van de tensoplast die ik normaal rond mijn voeten wikkel.
Ik laat me gaan en morgen zullen we zien of dit goedkoper alternatief ook zijn werk goed doet! Voor alle zekerheid neem ik toch een rol tensoplast extra, je weet maar nooit...
De weg gaat verder omhoog naar La Acebosa, en de auteurs van mijn boek hadden me gewaarschuwd: dit is inderdaad een muur die je op moet. Zo steil dat ik bij momenten het gevoel heb dat ik gewoon ter plaatse trappel.
Voorbij deze bult valt mij nogmaals op hoe uniek dit landschap is: rechts zie je de mooie blauwe zee, rechts zie je bergen met besneeuwde toppen. Ongelooflijk! Ik neem een foto en bedenk dat je hier dus ook alpinisme kunt doen met zicht op zee...
Tegen 12u45 bereik ik de stopplaats van etappe 17in mijn boek, Serdio, 21 km reeds gedaan.
Aan de tijd merk ik op dat dit wel eens mijn snelste etappe kan worden.
Zoals voorzien wandel ik door zonder stoppen richting Colombres nog 14 km.
Het is een vlakke weg, weliswaar in een adembenemend mooie natuur, cfr de zwitserse alpen weiden. Het verschil is dat in Zwitserland alleen de koeien een bel om de nek hebben, hier hebben ze allemaal klokke geluid rond de hals: koeien, paarden, schapen ,ezels,....
Alleen een moeilijke afdaling door dichte struiken vlak voor Unquera is lastig. Je ziet nog de sporen van wilde struiken op mijn armen.
Op dit traject ontmoet ik een Duitse dame op leeftijd die blij is dat ik haar bij sta op deze lastige passage. Ze praat alleen Duits, dus is een beetje lastig voor mij. Ik kom toch te weten dat ze uit Hannover komt en dat ze haar Camino startte in Bilbao.
In de stad aangekomen nemen we afscheid.
Inmiddels is het 14 u en de zon maakt plaats voor onheil voorspellende wolken.
Ik haal alles uit de kast omdat ik de regen wil voor blijven en na alweer een ferme kuitenbijter als afsluiter kom ik tegen 14u45 aan bij de herberg in Colombres.
Echter hij gaat pas open om 17 u.
Dit kan toch niet waar zijn, denk ik bij mezelf, en ik ga dus op zoek naar het hotel ter plaatse. Volgens mijn boekje zou dit er moeten zijn. Echter ook dit is gesloten, en omgebouwd tot appartementen.
Plots wordt ik geroepen door een plaatselijke schone, ' Hè pelegrino!'
Ze vraagt me in goed engels of ik een slaapplaats zoek. Ik bevestig en ze zegt dat ik in de plaatselijk sporthal kan slapen op judo matten voor 3.
Ik bedankt haar hiervoor , doch vraag naar een alternatief omdat ik liever in een echt bed wil slapen.
Ze beveelt me een pensionneke aan in La Franca, La Aberaye, 2 km verder.
Hier slaap ik dus en vandaar dat ik dus toch 37 km heb afgelegd.
Tegen 15 u30 ben ik in mijn nette kamer, met alles erop en eraan, voor amper 12.
Inmiddels is de zon weer van de partij en de regen is dus uitgebleven.
Ik bedenk dat ik dit jaar nog nooit zo vroeg ' binnen' was en ik dus nog een ganse dag voor me heb om te rusten, na te denken en te lezen.
Net uit de douche krijg ik telefoon van Emilie. Ze wil weten hoe het met mijn voetjes is. Amper vier en al zo bezorgd om haar peetje Bart.
Ik wil nog iets zeggen tegen Roze-Marie: het is waar dat je op vrij korte tijd iemands leven leert kennen. Met de andere pelgrims is dit gemakkelijker, met de plaatselijk bevolking zeer moeilijk omdat ik de taal niet spreek.
Ik heb bijvoorbeeld amper 2 uur samen gelopen met Beatrijs en ik weet dat ze de jongste van drie is, haar oudste zus heeft een kindje en stelt het zeer goed, haat broer heeft net een 'baby accident ' achter de rug en dit is iets lastiger, haar vader stierf op 45 jarige leeftijd door zijn alcoholverslaving, zij was toen acht, haar moeder bleef alleen tot iedereen het huis uit was, leerde toen een nieuwe vriend kennen en die stierf vorig jaar in amper drie weken aan een hersentumor.
Het werkt dus langs de twee kanten: zij schrok en luisterde naar mijn verhaal, en ze was blij dat ze ook eens het hare kon vertellen.
Dus het is zeker de moeite, met je voet te verzorgen ben je reeds begonnen, je kunt alvast ook Spaans leren, en je zult je droom zeker kunnen waarmaken!
Ik kreeg gisteren van Heidi het bericht dat Carine Moreels, medewerkster bij Makkie, is overleden.
Ik wens de nabestaanden vanuit Spanje mijn innige deelneming en veel sterkte de komende rouwperiode.
Ik brand morgen zeker een kaarsje voor Carine en haar familie.
Vandaag was een lange en vermoeiende dag.
Zoals jullie in de titel lezen sliep ik dus niet in La Franca, doch in El Paral. La Franca was nog 3 km verder, vandaar dat ik dus extra km's heb gemaakt.
Daarenboven was de camino omgeleid vanaf La Franca tot in Llanes, dus die voorziene 21 km zullen dus ook wel niet kloppen.
Het weer weet niet goed wat het wil. Ik vertrek beschut tegen de regen om 8 u gezien de onweerswolken.
Tegen 9 u verschijnt de zon dan toch aan de hemel en de jas kan uit.
Dit scenario van jas aan, jas uit zal zich vandaag nog 4 keer herhalen.
De tocht begint met een colletje naar La Franca. Boven op het bergje zie je opnieuw de zee. Vanuit de zee komt een kleurrijke regenboog uit het water. Prachtig beeld. Hopelijk is mijn foto gelukt.
Vandaar begint de omleiding en we lopen, niet zonder gevaar, langs een drukke weg richting Pendueles. Aan de kerk spreek ik 6 Franse Pelgrims aan uit de buurt van Parijs. 4 vrouwen en 2 mannen tussen de 55 en de 65. Een van de dames heeft een dochter die in Brussel woont.
Vandaag is hun laatste wandeling. Zij doen de camino in stukken van een week. In november komen ze terug voor hun volgende stukje.
We nemen afscheid en ik wandel alleen verder.
Wat volgt is puur genieten. Ondanks mijn vermoeide benen, is het traject dat van hieruit tot in Llanes , van het beste dat ik tot nu op mijn beide tochten mocht beleven.
Constant lopen tussen de zee en de bergen, zeer goede wandel wegen,licht glooiend, dan weer omhoog, dan weer omlaag, ondertussen onder een schitterende zon, bij een temperatuur naar ik schat van 22°, dicht tussen koeien, paarden en geiten.
Ik heb nog nooit zoveel foto's genomen op dergelijk korte afstand.
Dit is echt genieten. Fenomenaal mooi, rust en kalmte steeds nabij, vergezichten over zee en bergen, wandelen langs de Playa 's, op het einde zelfs weer langs een golfterrein. Ik zie een papa met zijn naar ik inschat, 11 jarige zoon op de court bezig. Zo jong en al zo een galante swing. Misschien horen we over 10 jaar dat de opvolger van Tiger Woods uit de buurt van Llanes afkomstig is.
Ik bedenk hoe gelukkig ik mag zijn deze tocht te kunnen en te mogen maken in zulk een schitterend decor, dicht bij mijn kinderen.
Het leven kan zo eenvoudig zijn: gewoon stappen, voet voor voet, mijmeren over vroeger, niet op de stappen terug keren, doch vooruit, wel nadenken en leren uit het verleden.
Hierbij een opsomming wat pelgrimeren met een mens kan doen:
- tijd nemen en vinden om na te denken, als bron en kracht voor een beter toekomst
- tijd nemen om te sporten als geheim van de jeugd
- tijd nemen om te lezen als versterking van kennis
- tijd nemen om tevreden te zijn als muziek van een bevrijdde ziel
- tijd nemen om anders te werken, werken aan de zoektocht naar jezelf
- tijd nemen om te Wenen als verzachting van de pijn
- tijd nemen om de zoeken naar de factoren die je in onevenwichtig brengen, als basis om immer kalm en rustig te blijven.
- ...
Tegen 13 u bereik ik Llanes, normaal dus 21 km. Aangezien ik 5 uur nodig had om deze afstand te overbruggen, en gezien het gevoel in mijn benen, denk ik dat het er ruim meer zijn.
Ik eet paella in La Casa del Mar, in de puerto van Llanes, waar een papegaai de show steelt bij de eters.
Rond half twee ga ik op zoek naar het bureau de toerismo, ik heb immers nog geen stempel kunnen bemachtigen vandaag. Dit ligt een km verder, langs de camino en is gehuisvestigd in een oud kasteeltje. Je moet wel flink wat trappen omhoog om er te geraken.
Vandan af begint mijn tweede etappe van de dag, 19 km richting Nueva.
De eerste tien km lopen langs de zee en ik bezoek alle Playa 's die ik passeer: het strand van Celoriu, waar de mensen schuilen voor een plotse regenbui, bekoort mij het meest. De camino gaat hier ook langs het strand.
Tussen Niembro en Naves besluit ik ook op het strand te lopen, alhoewel de camino dit niet aangeeft. Ik loop op Playa San Antolin tot in Naves, en in het dorp aangekomen moet ik dus weer op zoek naar de goede richting.
Na een kwartierje zoeken vind ik de geruststellende gele pijl, bij een drinkfontein. Eerst de flesjes vullen en dan op voor de laatste 7 km.
Deze vallen me zeer zwaar en daarenboven begin ik stekende pijn te voelen in mijn rechter Achilles pees.
Het is hier dat ik de beslissing neem om in Nueva te slapen en dus niet de bus te nemen naar de volgende etappe. Ik heb de moed niet meer, wil rusten, zal die 14 km morgen wel stappen, en daarna een groter stuk overbruggen met de bus.
Ik raak nog amper vooruit, en alhoewel ik onderweg 2 keer aangesproken wordt om in een pension te slapen, blijf ik bij mijn doel om te slapen in Nueva in het hotel dat in mijn boekske sta.
Uitgeput kom ik om halfzes aan in hotel Casona de Nueva, waar ik vriendelijk ontvangen wordt in perfect Frans door een eigenares met Belgische roots. Ze heeft nog in Ukkel gewoond. Haar naam is My!
De geruststelling dat ik door een landgenote wordt gesoigneerd doet mijn vermoeidheid snel verdwijnen.
Voor de liefhebbers: www.casonadenueva.com.
Zo, tijd om te eten, ik wens jullie nog een fijne avond en tot weder blogs!
Dag 11, 20 april 2011, Nueva- Avilez, 85 km, 15 te voet, 70 met de bus.
Beste bloglezers,
Na de zware etappe van gisteren doe ik het vandaag iets rustiger.
Mijn benen, hielen en voeten verlangen hiernaar.
Gisteren avond nog lekker gegeten in het hotel.My kookt heerlijk.
Zij en haar nieuwe vriend zijn gerant in dit hotel, ze zijn dus niet de eigenaar.
Ze dromen ervan om ooit hun eigen hotelletje te hebben.
Haar vriend is van Cadiz, ze verkiezen echter in het noorden te wonen want minder warm.
My heeft Spaanse ouders, doch die zijn naar België gekomen toen ze nog een kleuter was. Zij kreeg haar opleiding in ons land.
Na haar studies heeft ze eerst zes maanden voor de Europese gemeenschap gewerkt in Brussel, nadien is ze teruggekeerd naar Spanje.
Ze heeft hier gewerkt voor het Belgisch bedrijf Babyboom: dit is het bedrijf achter de pakketten staaltjes die je krijgt bij de geboorte.
Zij heeft dit concept hier in Spanje gelanceerd.
Het vele reizen en de werkdruk hebben haar doen af haken. Inmiddels was ook haar huwelijk spaak gelopen. Zij heeft drie kinderen uit haar huwelijk die ze nog amper ziet.
Bij haar vraag wat mij naar de camino brengt wordt ze zeer stil...
Ik vertel wat ik doe professioneel en vraag haar of er in Spanje geen verpleegsters te veel zijn. Dit beaamt ze.
Ik stel haar voor om voor ons te te recruteren in Spanje, want dat we in België met een gigantisch tekort aan verpleegkundigen zitten.
Ze belooft na te denken over mijn voorstel. Ik ben benieuwd...
Na een deugdoend ontbijt, met mijn eerste kiwi sinds ik hier ben, vertrek ik om 9u30 richting Ribadesella. Het late vertrekuur heeft te maken met het feit dat ik om 8u15 als eerste beneden ben. De geranten slapen nog...
Na een half uurtje stappen haal ik bij het eerste kerkje op de camino, Gabrielle bij, een Oostenrijkse die nu in Oviedo woont.
Zij nam een sabbat jaar en is daardoor verhuist.
Ze brengt haar dagen stappend door en nu was ze naar het noorden afgereisd om vanaf Santander te voet, langs de caminowegen naar haar huis in Oviedo terug te wandelen.
Ze vraagt wat mij ertoe aanzet om vanuit België hierheen te komen om te wandelen.
Ze zegt dat er niets zo erg is in het leven dan je kinderen te moeten afgeven.
Zij is Yachsi practicus, of zoiets, ik kon het niet goed begrijpen. Het houdt in dat je het lichaam gezond krijgt door toedoen van naalden.
Ze houdt regelmatig halt bij een boom of nu bij dit kerkje, omdat zij beweert dat deze objecten de mensen energie geven.
We nemen afscheid en kort daarna begint het te regenen.
De weg loopt verder door de nog steeds prachtige streek doch op steeds modderige wegen. Het hevig onweer van gisteravond en de daarbij gapaard gaande zware regenval zal daar zeker hebben toe bij gedragen.
Na anderhalf uur ploeteren kom ik bij een typische pelgrim brug, met de eigenaardige naam Arjtur. Ik neem enkele foto's.
Geregeld hou ik stil om te luisteren naar de stilte. Tijdens het stappen hoor je die niet zo goed vanwege het geluid van de schoenen en de rugzak. Je hoort werkelijk niets, behalve het fluiten van de vogels,ergens ver weg een bel van een of ander beest in de weide en het ruisen van de bomen. Je voelt zo dat deze rust jezelf ook rust geeft. Ik besluit deze rust mee te nemen in mijn rugzak...
Tegen 13u arriveer ik na 15 km stappen in het bureau voor toerisme van Ribadesella. Ik vraag waar de bussen vertrekken en krijg een stempel.
Ik heb nog tijd voor een broodje in de bar om de hoek en tegen 14 u15 vertrekt de bus richting Gijon.
De reden waarom ik besloten heb dit stukje te ' bussen' komt door de tip die ik de eerste dag kreeg van een Engelsman die net zijn camino had gelopen. Hij zei dat de streek voor en na Gijon vooral ontsierd wordt door zware en vuile industrie.
Alhoewel het eerste bus uur nog door de prachtige streek voert, zie ik tijdens het tweede gedeelte van de rit dat de woorden van deze man niet overdreven waren.
Er zitten voor mij 2 franse dames op de bus die de weg naar Santiago via Oviedo lopen. Ze hadden echter ook kaartjes bij van de volledige camino norte en ze doen ze mij cadeau. Ik zal ze goed kunnen gebruiken. Ook zij zijn moe en nemen vandaag de bus.
Rond vier uur kom ik dan aan in het busstation van Gijon. De bus naar Aviles, mijn stopplaats voor vandaag , vertrekt kwart voor vijf.
Nog tijd voor een koffie en koffiekoek en als ik deze wil betalen merk ik dat mijn brilletje weg is, allicht vergeten op de bus.
Daarom loop ik snel de stad in op zoek naar een nieuwe leesbril. Ik heb geluk, want na tien minuten lopen stap ik al binnen bij een opticien. Deze wil mij een dure versie verkopen, als ik een uur kan wachten op de juiste glazen. Ik vertel hem dat ik de bus moet nemen en vrede neem met een goedkoop instap model leesbril met 2,5 afwijking. Ik kies toch voor een redelijk mooi donkerblauw model, met koordje.
Snel terug naar de bus, doch deze is helaas vertrokken. De volgende vertrekt om 17u30.
Met tien minuten vertraging eindelijk op weg naar de bestemming, en om 18u stap ik uit in Aviles.
Ik stap eerst binnen in de grote kerk San Nikolas de Bari, waar ik veertien kaarsjes brand en efkes stil word.
Ik voel me de laatste 2 uur immers slapjes worden, lopende neus, kou en pijn in de keel, en bid tot God dat ik niet ziek word.
Na wat zoeken kom ik dan uiteindelijk tegen kwart voor zeven aan in de Alberque Pedro Solis. Het is een oude herberg waar 60 mensen kunnen slapen voor 5 per persoon per nacht. Ik schat dat er een 20 tal binnen zijn. Momenteel ben ik hier echter alleen. Allicht verkennen ze de stad. Ik heb net op 500 m hier vandaan een pitta gegeten en lig nu op mijn bed te bloggen. Ik blijf liever binnen om geen verder risico te lopen.
Je ziet aan alles in de dorpjes en steden waar ik vandaag gepasseerd ben, dat de voorbereidingen voor de witte donderdag processie en de goede vrijdag stoet , volop aan de gang zijn. Ook de toeristen stromen toe.
We duimen voor een goede nachtrust en morgen vol nieuwe moed en hopelijk in goede gezondheid op weg voor een tocht van 39 km naar Soto de Luina.
Snotterende groeten van Bart.
Ps. Bedankt Godrick voor je opnieuw schitterende gedichten en wijze raad. Ik voel inderdaad dat mijn lichaam moe wordt. Ik zal iets trager stappen, doch van de resterende dagen zitten er nog drie in geloof ik van boven de 35 km. Ik ga er voor.
Ook bedankt aan alle anderen voor de goede moed die jullie me geven, de steun en sympathie. Deze vriendschap neem ik ook zeker mee in mijn rugzak de komende dagen, en ook erna, tijdens de voortzetting van de echte camino!
Dag 12, 21 april 2011, Aviles-Soto de Luina, 39 km, nog 270 te gaan.
Beste bloglezers,
Vanmorgen met goed gevoel opgestaan om 7 u.
Ik had gisterenavond nog een pilletje gekregen van een Deense mevr, iets als aspirine zei ze me.
Voor haar is het reeds de vierde keer dat ze naar Santiago stapt.
Ze deed telkens delen van enkele camino 's: eerst de camino Frances vanaf Leon, dan de camino primitivo, vervolgens de via del platta, die vertrekt in Sevilla. Ook van deze deed ze de laatst 250 km.
Nu doet ze haar eerste volledige, de camino norte. Nu heeft ze meer tijd vanwege haar pensioen.
Deze tip kan ik zeker meegeven: als je een volledige camino wilt uitdoen trek je best 5 à 6 weken uit, en niet zoals ik 22 dagen, dit is niet te doen, tenzij je uitermate goed getraind bent om iedere dag boven de 40 km te gaan. Ik voel zelf aan den lijve dat dit niet van de poes is.
De Deense mevr en een Spaanse man, die gisteren eerst aankwamen in de herberg, konden vanmorgen om 6 u meerijden met een bus pelgrims die aan de herberg vertrok richting Santiago. Er waren nog 2 plaatsen vrij, en op die manier konden ze hun weg met een vijftiental km inkorten, wat ze gretig hebben aangenomen. Beiden slapen ook nu weer in dezelfde herberg als waar ik nu zit. We zijn gehuisvestigd in de vroegere school van het stadje, en het is proper. Er kunnen ongeveer 20 pelgrims slapen.
Er zijn drie studentes aanwezig van Estonia, een Duitse studente, de Spaanse heer en de Deense dame. Ook nog een Spaans koppel die vanmorgen samen met mij zijn vertrokken uit Aviles en iets na mij ook aangekomen zijn. We hebben elkaar gedurende de dag regelmatig ontmoet.
Zij spreken alleen Spaans en ik totaal niet, dus veel communicatie is er niet kunnen gebeuren.
Vanmorgen dus vertrokken om 7u45 en het duurt ongeveer een halfuur voor ik de stad verlaat.
Om kwart voor negen is ze er al, de zee, zij in de verte, doch ik weet dat ik er naar toe wandel, nl Salinas.
Om 9u15 bereik ik de plage en ik volg de raad van
Godrick op: ik zet me hier op een bankje en geniet van het geluid en het prachtige zicht. Ik moest hier wel voor omlopen, want de camino loopt hier niet langs het strand.
Na een kwartiertje genieten ga ik opnieuw op zoek naar de goede richting. Dit is niet evident. Uiteindelijk na een kwartiertje zoeken vind ik de inmiddels wel bekende gele pijlen. Oef!
Ik heb goede benen, het regent niet, er is ook geen zon, een deugddoend afkoelend windje, dus ik besluit om er een ferme wandeling van te maken, de volledige 39 km. Hier en nu aangrijpen terwijl het goed aanvoelt...
De weg klimt fors naar San Martin de Laspara, waar ik even halt houd om mij van enkele kledingstukken te ontdoen. De zon is immers haar best aan het doen.
Tegen 12 u stap ik een bar binnen om de inwendige mens te versterken. Ik krijg hier telefoon van Myriam, ze informeert of alles goed met me gaat. Ze was een beetje ongerust na het lezen van mijn blog gisteren. Ik ben dus gezond en wel. De bezorgdheid en de liefde neem ik mee in mijn rugzak!
Tegen 13 u bereik ik de stopplaats van de eerste etappe, Muros de Nalon.
Het is gezellig druk op het plein, doch ik moet nog 19 km stappen en maak voort.
Wat dan volgt is een super ervaring: het volgende uur loopt door een bos, op de typische camino wegen, en door de bomen krijg je geregeld contact met de zee. Ongelooflijk: het bij momenten bangelijk gevoel in het gesloten bos, tegenover het vrije gevoel van de wijdse zee.
Keitof!
Voorbij El Pinto, 11 km voor het einde, loopt het fout. Ik mis een pijl en besluit om te blijven wandelen langs de drukke gewestweg. Deze brengt mij door het stadje Cudillero, met een gezellige vissershaven, waar de terrassen van de restantants overvol zitten. Gezellige drukte noemen ze dat. Ik neem een foto en vervolg mijn route, die weer ferm omhoog gaat.
Na een uur lopen vind ik op die drukke weg opnieuw een pijl. Tot mijn grote verbazing loopt de camino het volgende uur gewoon langs deze weg, dit hebben we nog niet meegemaakt.
Gelukkig loopt het laatste uur weer door een bos, op en neer, en dit geeft toch meer rust dan de drukte van de gewestweg.
Tegen vijf uur kom ik aan in de herberg, Wassen en plassen, hopelijk is ze droog, want weer geen droger.
Dan bloggen en straks iets zoeken om te eten.
Ik heb vandaag in de kerk van Cudillero en hier ter plaatse de nodige kaarsjes gebrand, voor al het goede voor mezelf, mijn dierbaren en alle bloglezers.
Ik hoop dat de goede vorm aanblijft, alhoewel ik de komende 2 dagen " rustetappess " inlas: morgen 24 km naar Cadavedo, zaterdag moet ik nog bepalen.
Dag 13, 22 april 2011, Soto de Luina- Canero, 32 km, nog 238 km te gaan.
Beste bloglezers,
Sorry voor gisteren , doch in de herberg was er geen internetverbinding mogelijk. Vandaar dat je de blog van gisteren pas deze namiddag kon vinden.
Mizef belde mij deze morgen, ze was ongerust. Dit is lief, doch voor niets nodig. Ik red me wel, ook als er eens geen blogbericht komt.
Gisterenavond om 20 u konden we gaan eten in een restaurant vlakbij de herberg. Wij dat is mezelf en de Deense dame, Hannah, die me de avond voordien het pilletje cadeau deed. Zij sliep ook in de herberg
De bus had haar 's morgens meegenomen tot in Molas en ze had dus nog een 20 tal km gestapt.
Net toen we zouden vertrekken naar het restaurant kwam nog een jonge dame binnen in de herberg. Sophia, ook een Deense, dus Hannah content.
Ze vertelt dat we net op weg zijn om te eten en Sophia vergezelt ons.
We bestellen de menu del dia, een typische spaanse soep met erwten en soepvlees en bloedworst als voorgerecht, een forel met frieten als hoofdgerecht en een verse fruitsalade als dessert. Dit alles overgieten we met aqua sin gas!
Tijdens het eten kom ik te weten dat Hannah haar man verloor, nu 22 jaar geleden. Hij stierf op 38 jarige leeftijd aan een hartstilstand.
Ze heeft drie dochters en 2 kleinkinderen.
Ze vertelt me iets fascinerends: in Denemarken, het land dat zo hoog scoort in de peilingen waar men het beste kan leven, is het taboe om te rouwen. Blijkbaar wordt verwacht dat je daar zo gelukkig bent en je dan ook zo gedraagt, dat mensen het normaal vinden dat je een sterfgeval binnen no time verwerkt.
Haar schoonmoeder, dus de moeder van haar man zaliger, verloor 2 jaar later nog een zoon aan aids. Deze dame verloor dus ook 2 kinderen op 2 jaar tijd. Van haar man moest ze " gewoon" verder leven, alsof er niets was gebeurd, met als gevolg dat die dame stierf op 60 jarige leeftijd, volgens Hannah werd ze gek van onverwerkt verdriet!
Hannah was blij dat ze met mij wel over de dood kon praten en dat wandelen op de camino haar nog altijd helpt om te verwerken.
Sophia keek raar op van al deze verhalen. Zij woont sinds een maand in Gijon , en dit binnen een uitwisselingsprogramma van Erasmus. Zij studeert dokter en nu komt ze zes maanden in een ziekenhuis werken in Spanje. Zij loopt 4 dagen op de camino om de streek te leren kennen.
Tevens wil zij nadenken of ze wel verder wilt studeren voor dokter. Ze koos deze richting omdat ze mensen wil helpen, doch ze ervaart aan den lijve dat het steeds meer om medicijnen gaat en techniek, steeds minder om persoonlijk contact met de patiënt.
Ik geef haar mijn mening hierover, namelijk dat eerstelijnsgeneeskunde ( de huisarts) wellicht aan belang zal winnen en dat daarbij sociale en emotionele intelligentie grotere troeven zullen worden dan de medicijnen.
Om die reden raad ik haar dus aan om niet te stoppen, zonder dat ik wil beïnvloeden! Ieder zijn camino, weet je nog????
Ze bedankt me en zegt dat ze de komende dagen hierover zal na denken.
Tegen 22 u lig ik alweer in bed, en als het goed is wil ik het ook zeggen: de herberg ligt goed vol, doch niemand snurkt. Tegen half elf komen nog 2 jonge dames pelgrims binnen. Ik maak me de bedenking waar die zo laat vandaan komen.
Ik val in slaap en om 4 u schiet ik wakker. Ik sta op voor een plasje en na een uurtje val ik weer in slaap om tegen 7 u echt wakker te worden en op te staan.
Tegen 8 vertrek ik in gezelschap van Sophia en Anna, een Duitse studente uit Maagdenburg. De hospitalero raadt ons aan om zeker de eerste helft van de etappe niet de camino wegen te nemen, doch de hoofdweg te volgen. Door het slechte weer van de afgelopen dagen liggen ze er immers bijzonder gevaarlijk bij.
Inmiddels is het opnieuw beginnen regenen en we beslissen de goede raad van deze man op te volgen.
Doordat het goede vrijdag is hebben we geluk: er rijden zo goed als geen auto's. Anders is dit toch maar een gevaarlijke onderneming, zomaar links van de gewestweg lopen, zonder voetpad.
Ik praat wat met Anna. Zij is 27 en haalde een master in biologie. Ze doktoreert nu in een universitair ziekenhuis in Maagdenburg in de neuro biologie. Ze praat een klein beetje Nederlands wang ze groeide op tegen de grens met NL vlakbij Zwolle.
Ze vertelt me ook iets nuttigs over de camino: in de meeste bossen waar we tot nu toe zijn doorgestapt, hebben de Spanjaarden massaal eucalyptus bomen aangeplant. Ze voeren die in, omdat ze zeer snel groeien en vrij rap omgehakt kunnen worden om dan te verkopen aan de papier industrie. Ze zuigen echter zovel water en nitraten in zich op, dat de natuurlijke biotoop van de omgeving naar de knoppen gaat. Op korte termijn dus groot geldgewin, op lange termijn natuur naar de vaantjes. Zo leer je nog eens iets als je met een biologe wandelt.
Tot nu toe heeft ze bijna altijd samen met anderen gestapt. Zij vroeg hoe ik de camino afwandel. Ik zeg dat ik het liefste alleen loop, omdat dit de enige manier is om tijdens het lopen met jezelf bezig te kunnen zijn.
Voor haar is deze camino eerder vakantie: zij offert al haar verlofdagen op om dit te kunnen doen. Toch ook bewonderenswaardig.
Rond 11 u stopppen we in Santa Marina om iets te eten. We hebben dan ongeveer 10 km gestapt. Dit is dus duidelijk trager dan wanneer ik alleen stap.
Terug op weg zien we iets verder weer een pijl naar een echt camino pad. Ik beslis om vanaf nu wel de echte camino te nemen en we gaan elk onze weg.
Vanaf dat moment loop ik weer alleen.
Het eerste pad gaat direct steil naar beneden, recht naar de zee, en is spiegelglad. Het blijft een apart gevoel om vanuit een bos naar de zee te lopen. Aan het piepkleine strandje aangekomen, tussen Santa Marina en Ballotas. Over de keien naar de Andere kant van het bos en dan omhoog klimmen, op modderige wegen, over gladde keien en in de regen. Geen sinecure.
Tijdens het klimmen bedenk ik dat ik de afgelopen drie uur gestapt heb in het gezelschap van leeftijdgenoten van mijn kinderen. De 'what if...' gedachte komt naar boven. Ik mag dit niet laten gebeuren, dit doet me teveel onnodige pijn. Ik kom snel weer bij en bedenkt hoe gelukkig is ben geweest met de talenten van mijn kinderen en de vele wijze lessen die ze me hebben gegeven. Nu deze nog gebruiken en alles komt nog goed met mij...
Deze afwisseling, via bos naar oceaan en terug herhaalt zich nog 3 keer ( hopelijk zijn mijn foto's gelukt), en uiteindelik bereik ik iets na 14 u de herberg in Cadevedo, mijn voorziene slaapplaats, na 24 km.
De herberg is klein, er is geen verwarming en ik zie niet de mogelijkheid om mijn kledij te wassen en te drogen. Ik ben ook de eerste aanwezig. Ik beslis om verder te stappen en in een hotel te overnachten. Ik kijk in mijn boekje en zie dat het eerste hotel 8 km verder is in Canero. Ik bel voor alle zekerheid of er plaats is en dit wordt bevestigd. Ik neem snel nog een hap terwijl ik test of er internet aanwezig is. En ja, het lukt, dus jullie zouden mijn blog van gisteren kunnen lezen.
Net als ik de herberg verlaat komen mijn twee reis gezellen van deze ochtend aan. Sophia twijfelt of ze nog mee verder stapt, doch ze blijft bij haar besluit om zich te houden aan de doelstelling die ze deze morgen had. Ik neem afscheid en vertrek alleen naar mijn eindbestemming voor vandaag.
De eerste 4 km loop ik opnieuw langs de echte camino, rustig in het bos, nu niet meer richting oceaan, eerder evenwijdig met de fameuze gewestweg. Ik geniet van het alleen zijn en van de rust. Ik moet wel geconcentreerd blijven op deze bijzonder moeilijk begaanbare paden.
De laatste 4 km, en bij het bord dat reeds mijn hotel aankondigt, besluit ik om weer de grote weg te volgen om geen risico te nemen.
Ik voel aan mijn lichaam dat deze afstand, rond de 33km allicht de ideale afstand is voor mij momenteel. Ik kom immers tegen half vijf aan, zonder echt vermoeid te zijn. Dit is goed.
Ik zal vanavond eens kijken in mijn boek om de resterende km met deze wijsheid in te delen tot in Santiago.
Ik wens jullie allemaal een plezant paasweekend en naar ik hoor, geniet volop van de zon. Ik hoop voor mezelf dat ze hier de komende dagen ook weer van de partij zal zijn.
Dag 14, 23 april 2011, Canero - Navia, 31 km, nog 207 te gaan.
Beste bloglezers,
Gisteravond lekkere gegeten in het hotel.
Om mij sterk verbonden te weten met het thuisfront heb ik ook kip besteld, kippefilet met frietjes en salade.
Dit aten Heidi en haar gasten immers ook in Koksijde.
Voor dessert vroeg ik fruit en ik kreeg een banaan op een bord met mes en vork. Ik sneed de banaan in kleine stukjes en moest daarbij spontaan denken aan Brecht. Hoeveel keer heb ik dit niet gedaan voor hem. Hij was verlekkerd op banaan. Opnieuw sprongen de tranen hierbij in mijn ogen, teken van verbondenheid, gemis en verwerking.
Later op de avond kreeg ik ook nog sms van Heidi: ze mag meter worden van het tweede kindje van haar zus Karen en schoonbroer Kurt. Dit wou ze al zo lang. Van harte gefeliciteerd Heidje, ik ben echt blij voor jou. Verzorg maar goed jouw verkoudheid, want aan een snotterende meetje Heidi zal die kleinen ook niet veel hebben.
Ik heb na het eten ook nog eens de reacties gelezen. Ze blijven mij ontroeren. De herinnering aan woorden die ik ooit deelde met Wolfgang en die hem nog bij blijven na zoveel jaren, terwijl ik zelfs vergeten ben dat ik ze ooit uitsprak, pakken mij. Bedankt Wolfgang.
Bedankt ook Godrick voor een opnieuw prachtige tekst die hout snijdt.
Samen met veel anderen , vermoed ik, verbaas je weer telkens opnieuw de lezers met je ongelooflijk schrijftalent.
Bedankt Myriam om een kaarsje te branden. We duimen dat ze helpt en dat ik gespaard mag blijven van verder ongemak.
Bedankt ook Steven voor het meeleven met mijn tocht. Dat je kunt genieten met je kinderen van een week Ardennen, zul je koesteren. Niets belangrijkers dan af en toe tijd te maken voor je kroost. Goed vaderschap combineren met een succesvolle carrière, zonder daarbij je waarden te verloochen, maakt van jou een waardevol leider.
Ik heb niet zo goed geslapen. Er is mij iets vreemds overvallen afgelopen nacht.
Men beweert dat iedereen in zijn slaap droomt, doch ik kan mij dat nooit voor de geest halen. Heidi kan dit bijvoorbeeld zo goed als altijd.
Wel, vannacht heb ik dus echt gedroomd en kan ik het ook navertellen. Aangezien dit bij mij echt uitzonderlijks is ben ik bereid het met jullie te delen.
Het gaat in flitsen: samen met Myriam haal ik Annelies af in Bachte, volgend moment wandel ik met Annelies aan mijn hand. Vervolgens ververs ik haar luier. En daarna holt Annelies weg van mij. Ik zet de achtvolging in, doch ik kom geen meter dichter. Net op het moment dat Annelies een gevaarlijk kruispunt oploopt, schiet ik wakker. Het is dan drie uur. Ik ben er niet goed van.
Ik kom mijn bed uit, doe een plasje en probeer weer te slapen. Dit gaat moeizaam, tot ik weer wakker schiet om 7 u.
Ik neem rustig de tijd om me klaar te maken, want vroeger dan 8u15 krijg ik geen ontbijt. Ik haal ook nog mijn kledij van onder het afdak, en wonder boven wonder, ze zijn goed droog.
Om 9 u vertrek ik dan , na eerst een stevig ontbijt te hebben genomen: 2 boccadillo's met kaas en hesp en 2 caffee con leche.
De eerste 2 km lopen langs de gewestweg, op dit uur valt dit best mee. Ik ben toch blij dat ik na een twintigtal min stappen de vertrouwde rustige wegen kan opzoeken. De weg kronkelt tussen piepkleine gehuchtjes. In Barcia, na ongeveer 6 km stappen, ga ik de kerk binnen voor mijn dagelijks stil moment. Kaarsjes kan ik echter niet branden. De pastoor neemt nog de laatste schikkingen voor de paasmis. De kronkelende weg loopt tussen de gewestweg en de oceaan. Je hebt dus zo goed als constant contact met zee. In Barcia is het dus bidden met zicht op zee. Deze hadden we nog niet gehad....
Ik geniet volop van de rust, het alleen wandelen, de mensen die keuvelen op straat op deze paaszaterdag,de mooie zichten op zee en niet te vergeten, de zon die weer hoog aan de hemel staat. Zalig!
Om 11u, na 10 km, stap ik het centrum van Luarca binnen. Ik wil hier eerst een apotheek vinden, zodat ik een voorraad tape kan inslaan. Ik heb vanmorgen mijn laatste restjes gelegd.
Ik vraag raad aan twee dames en ik volg hun instructies. Bij de apotheek aangekomen blijkt deze echter gesloten. Kort achter mij komen ook de dames ter plaatse en ze nodigen mij uit hen te volgen, op weg naar een tweede apotheek. Zij hebben immers ook spulletjes nodig.
Niet veel later ben ik voorzien en ik besluit wat in het stadje te slenteren. Ik zoek de officina de toerismo, doch deze blijkt dicht.
Luarca is een gezellig stadje waardoor de rivier Negro zich een weg baant. Het wordt de "witte stad van de groene kust" genoemd. De twee delen van de stad, gesplit door de rivier, worden verbonden door 7 bruggen. Ik neem er drie.
Ook breng ik een bezoek aan de charmante vissershaven. Hier neem ik een foto.
Voor mijn doen vind ik dat ik voldoende de pelgrim toerist heb uitgehangen en ik ga op zoek naar de camino borden. Niet veel later vind ik ze, en de weg gaat serieus omhoog, de eerste beklimming van de dag.
Bovenop op de top neem ik een rustpauze, ik eet de drie resterende chroissants van gisteren op en vervolg mijn weg.
Het klinkt saai, doch dit is heerlijk wandelen. De weg gaat zelfs op een gegeven moment door een weide met zicht op de oceaan. Ongelooflijk.
Het valt me ook op dat ik vandaag mijn kaartjes nog niet heb geraadpleegd. Ik volg gewoon de pijlen, en indien ze niet altijd duidelijk zijn of zelfs vergeten, volg ik mijn gevoel.
Tussen Otur en Villapedre zijn er naast de camino grote werken. Allicht komt er hier een nieuwe snelweg, schat ik zo in.
Daardoor zijn hier enkele palen met de schelp die de richting aangeeft verdwenen.
De tip is : verder kijken dan je neus lang is. Je komt bij een splitsing, geen aanduiding,je kijkt in alle richtingen zo ver je kan, en dan zie je iets verder weer een teken. Na 2 weken kun je de tekens wel herkennen vanop 100 m.
Ik denk hierbij spontaan aan nonkel Dirk. Hij leerde mij auto rijden op mijn 18 , en zijn tip was ook om niet alleen naar de auto voor u te kijken, doch ook naar de 2 of 3 auto's verder.
Ik bedenk hierbij dat ik hem in zijn revalidatie periode nog niet persoonlijk heb aangemoedigd.
Dirk, bij deze mijn welgemeende excuses. Ik heb mijn tip van vorig jaar , " iets meer human being dan human doing " , niet altijd goed opgevolgd. Bij deze wens ik je alle moed om er door te komen en ook je camino te kunnen gaan. Zo zie je maar, zelfs al zie je me niet, je bent hier op mijn tocht in mijn gedachten .
Iets voor Villapedre , ook na een forse klim, staat een prachtige " Fuente de Santiago " , een fontein waar de voorbijkomende pelgrims hun dorst kunnen lessen. Dit is uiteraard een foto waard. Iets verder op ligt een steen waarop 250 km opgeschilderd is. Als dit nog de resterende afstand is naar Santiago dan zijn de gegevens in mijn boekje onjuist, ofwel was de landmeter hier niet in zijn dagje....
Laat ons maar aannemen dat de waarheid ergens middenin ligt.
De mooie camino weg kruist iets later weer de drukke gewestweg. Op die kruising is er een bar en de vele Compostella tekens en vlaggen nodigen de pelgrim uit om de inwendige mens te versterken. Ik neem een sandwich met kip en een grote koffie met melk.
Bij het buitenkomen van de bar zie ik een richtingaanwijzer naar Navia, waar ik wil slapen, die aanduidt dat ik nog 7 km te gaan heb. Ik besluit iets rapper te wandelen want de wolken worden steeds dreigender.
Het volgende dorpje is Pinera, en ik loop binnen in de herberg. Het is een privé herberg, een gepensioneerd echtpaar die als bijverdienste hun bescheiden woning delen met pelgrims voor 9 per nacht. Ze koken ook voor hen, en vann de maaltijden die ze bereiden liggen mooie foto's op het bureel,zodat geen discussie mogelijk is, welke taal je ook spreekt. Hèt goede van pictogrammen is hier dus ingeburgerd.
Ik vraag en krijg een stempel, ondanks het feit dat ik niet blijf overnachten. Aardige mensen.
Iets verder vind ik iets verdachts: een paaltje met de richtingaanwijzer is afgedekt met plastiek. Iemand wil hier dus duidelijk maken om dit camino pad niet te nemen. Ik vertrouw het inderdaad niet en vervolg mijn weg dus langs de gewestweg. De N 632 of ook de E 70. Inmiddels razen de auto's wel gevaarlijk langs je heen, en ik ben maar wat blij dat ik na 10 min opnieuw de landwegen kan opzoeken.
1 km voor de eind meet heb ik hem gevonden: Benito. De foto zal het bewijzen. Hij doet hier iets met tuinen...
Het is een groot bedrijf, Benito, genaamd.
Dit doet me denken aan camino wegen binnen onze familie die niet àltijd lopen waarheen we verwachten dat ze zouden moeten lopen.
Ik neem voor dat ik straks of morgen kaarsjes brand opdat uiteenlopende camino wegen terug naar elkaar kunnen lopen binnen onze familie.
Tegen kwart voor vier kom ik aan bij Pension Cantabrico in Navia.
Het is een totaal vernieuwd pension waar je een kamer huurt voor 25 . Het pension wordt uitgebaat, als gerant, door moeder Marie-Jozeph en dochter Clara.
Ik heb geluk: het ligt op de camino, dus morgenvroeg geen zoek probleem , en naast een bar, dus geen honger of dorst straks.
Bij het omkleden merk ik op dat ik twee linkse kousen aan had. Dus, zo kan het dus ook...
Het was een schitterende dag, en allicht geraakte ik daardoor geïnspireerd voor een gedicht, dat ik jullie graag cadeau doe als mijn paascadeau voor jullie.
Dag 15, 24 april 2011, nog minder dan 200 km te gaan...
Dag 15, 24 april 2011, Navia- Ribadeo, 36 km, nog 200 te gaan.
Beste bloglezers,
Ik heb alweer een slechte nacht achter de rug, ik sliep blijkbaar in de buurt van een of ander house discotheek, en de bonken van de muziek zinderden vrij lang na tot in mijn kamer.
Ik heb wel zeer lekker gegeten in het restaurant onder de hostal, salade van het huis als voorgerecht, een vis , die ik niet kan thuisbrengen, doch heerlijk bereid en banaan als dessert.
Ik zat helemaal alleen in het restaurant. Het café, vooran het gebouw, zat wel afgeladen vol. De mensen komen ook hier samen naar de voetbalmatch kijken op café. Barcelona speelde tegen ...
Om half acht vertrokken deze morgen, zonder ontbijt. Ik raap een paar lijken op, jonge mensen die de avond voordien een glas teveel op hadden.
Ik vind gemakkelijk de juiste weg, klimmend naar El Jario. Tijdens deze eerste klim krijg ik sms van Ingrid om mij zalig Pasen te wensen.
Ondanks deze serieuze kuitenbijter hou ik een stevig tempo aan.
De weg is wel niet zo mooi als op andere dagen: rechts industrie, links de bossen, doch steeds langs de N634, en niet de N632 zoals ik gisteren verkeerdelijk aangaf.
Plots hoor ik toch vanuit het bos een Vlaamse suskewiet, ik weet het zeker. Eindelijk een landgenoot...
Tijdens dit eerste uur van de wandeling haal ik 2 Duitse pelgrim dames in, Christina en Ada. Ik schat ze een stuk boven de 60. Ze zijn gestart in Bilbao en willen tegen 4 mei Santiago bereiken. Vandaag is de eerste dag dat ze echt een volledige etappe zullen stappen van 25 km. Ze zijn immers allebei ziek geweest en hebben tot nu toe meer op bus en trein gezeten dan gestapt.
Ze zijn verbaasd dat ik geen wegwijzer in de hand hou. Ik leg hen uit dat ik vertrouw op de aanwijzingen op de camino. Zij zeggen dat ze de pijlen vaak niet zien. Ja, de camino kun je best geconcentreerd af stappen
Ik spreek ze moed in en zeg dat ik voor hen een kaarsje zal aansteken dat ze heelhuids op 4 mei hun doel bereiken.
We nemen afscheid en ik zet mijn tocht verder richting Cartavio.
Mijn maag begint echter te smeken om voedsel en in Cartavio stap ik de eerste beste eetgelegenheid binnen. Ik bestel 2 bocadillo's en een grote koffie met melk. Het blijken reuze sandwichen te zijn met ham. Ik eet eentje direct op, de andere gaat in mijn rugzak. De waardin is zo vriendelijk hem in aluminium folie te wikkelen. Ik kan hem dus morgen wel verorberen.
Als ik de rekening vraag, merk ik dat ze ook reuze geld kosten: 4,5 het stuk.
Tijdens deze pauze bekijk ik mijn gsm. Ik hoorde hem bij het stappen een drietal keer geluid maken. Drie berichten om mij zalig Pasen te wensen: van Myriam, van moeke Vera en van mijn ex vrouw Kathleen.
Zij vraagt of ik in haar naam een kaarsje wil branden voor Annelies en Brecht.
Ik denk hierbij spontaan aan de verhalen rond pelgrimeren van vroeger: er waren immers ( rijke ) mensen die andere mensen betaalden om voor hen een boetetocht te lopen.
Voor mijn kinderen doe ik alles, zoals trouwens elke ouder mijns insziens, en ik bericht haar terug dat ik dit zeker zal doen.
2 km verder, rond kwart voor elf, is het al zover: ik kom aan bij de kerk van la Caridad, en ik heb geluk , ze is open. Ik heb dan reeds 14 van de 36 km afgelegd. Net voor ik de kerk binnenstap krijg ik ook nog een zalig Pasen sms van Heidi.
Ik ga de kerk binnen en vervul mijn belofte. Ik gebruik al mijn munten en er schieten wel 20 kaarsjes aan.
Daarna neem ik een moment van stilte.
Ik bid voor al mijn dierbaren en overdenk mijn vroeger leven...
Ik wil van hieruit Kathleen bedanken voor de camino die we 22 jaar samen hebben gelopen. Ook is zij de best mogelijke moeder geweest voor Annelies en Brecht.
Onze camino 's lopen nu gescheiden, ik ben op een nieuwe camino met mijn pelegrina Heidi.
Ik besef echter dat er tussen deze gescheiden camino 's altijd een brug zal bestaan die Annelies en Brecht heet. Bij speciale data zal de gedachtengang op deze brug allicht altijd aanwezig zijn.
Ik bid dat Heidi en ik er het beste van maken op onze camino, dat we veel liefde en geluk kunnen delen, en vraag God Kathleen te helpen , zodat ook zij haar eigen camino met veel geluk kan verder lopen.
Deze gedachten kwamen bij me op in de kerk van la Caridad, ik voel me opgelucht om ze neer te kunnen schrijven, zonder dat ik daarbij de bedoeling had en heb wie dan ook maar te kwetsen.
bij het buiten komen van de kerk bots ik op nog een rustende pelgrim. Ook een Duitser, Christian, die zijn camino startte in Gijon.
hij sliep vannacht in de herberg bij het gepensioneerd paar.
Ik noem ook mijn naam, en hij zegt direct dat hij me kent. Hij liep gisteren met Anna en Sophia en die hadden hem over mij verteld.
Ook hij wil zondag as aankomen in Santiago, zodat hij nog drie dagen over houdt om naar Finestere te wandelen. Zijn vliegtuig terug is de vijfde mei, dus dat zou perfect uitkomen.
Hij heeft echter last van de linker voet en hij besluit om zo veel als mogelijk langs de N634 te lopen, om zeker geen extra km's te doen en de moeilijke camino wegen te mijden.
Dus gaan we elk onze weg, hij richting grote weg, ik sla het bos in.
Deze mooie weg doet me besluiten om geen beweging meer te maken richting drukke weg.
Bij de volgende splitsing geeft de pijl aan naar links, dus drukte. Ik kies om rechts te nemen, richting zee.
Vanaf dat moment ben ik dus overgeleverd op mijn gevoel en intuïtie, want mijn boek zegt niets over de weg die ik nu volg.
Een van de dorpjes die ik passeer ligt aan de rivier Pocia. Vlakbij de rivier en palend aan een bos ligt een splinternieuwe herberg, die echter ook dicht was. Wel goed om te weten, want volgens mij staat deze nog in geen enkele boek.
Het weer wordt intussen steeds miezeriger, doch het nauwer contact met de zee doen me dit snel vergeten.
Om 13 u kom ik aan in het kuststadje Tapia Casarigo, waar
bij het binnenkomen van dit stadje mijn aandacht wordt getrokken door een Alberque, uitkijkend op de Oceaan, met aan de overkant van de weg een bijhorende wasplaats, zo van die hele oude van vroeger onder een groot afdak, waar de mensen zichzelf en hun kledij in proper konden maken. Hopelijk zijn de foto,'s gelukt. De herberg is echter gesloten.
In een bar iets verderop bestel ik opnieuw een warme grote koffie met warme melk, twee kleine broodjes,en ik vraag aan de waard hoever ik nog verwijderd ben van mijn eindbestemming van de dag, Ribadeo. Hij zegt dat ik nog een goeie 10 km moet stappen. Dit betekent dat ik reeds 26 km heb afgelegd.
Om half twee vertrek ik opnieuw voor het laatste deel van mijn etappe. Ik volg opnieuw de kustlijn, zo goed als mogelijk.
Na een uur stappen, dus na ongeveer 5 km, kom ik bij een Playa, waar ik besluit de raad ban Godrick op te volgen, alhoewel hèt helemaal geen strandweer is. Ik heb vandaag wel al veel geduwd, dus is het tijd om te lekken, figuurlijk dan. Even komt de gedachte op om een sigaret te roken, doch, ik hou me bij mijn voornemen om niet te roken tijdens de wandeling. Ik begroet mijn kinderen en wens hun zalig Pasen. Ik krijg de tranen in de ogen. Ik vraag hen mij verder goed te begeleiden en wens hen het beste toe, waar ze ook mogen zijn.
Na een kwartier vertrek ik bij deze Playa om nog ongeveer 3 km de kustlijn te volgen.
Nadien neem ik de eerste beste weg links, in de hoop de gele pijlen weer te mogen zien.
En inderdaad, aan een gevaarlijk kruispunt, een soort " ei van kortrijk ", zie ik een geruststellende gele pijl. Hij wijst in de richting van een gigantische brug van 650 m, de Puerte de Santos. Iedereen die de stad binnen wil moet over de brug. Het is de brug over de rivier Eo, of liever waar de rivier uitmondt in de oceaan. Dit wordt dus 650 m stappen boven het water, met naast jou, weliswaar achter ijzeren hekken en vangrails, de snelweg. Ik zet voor alle zekerheid mijn pet af, want het zal er nogal waaien ongetwijfeld boven het water.
Ik kom ze heelhuids over, wat kunnen 650 m lang lijken, en direct voorbij de brug ligt de herberg. Echter geen restaurant in de buurt, dus ik beslis om het centro urbano op te zoeken, en na anderhalve km, op het pleintje voor de kerk, stap ik de eerste hostal binnen.
Het is de beste slaapplaats die ik tot nu toe heb gevonden.
Jullie kunnen meegenieten op www.pensionresedencialinares.es.
Ik kom mijn kamer binnen om 20 over vier en ik zet direct mijn tv aan. Ik zie nog net Philippe Gilbert in herhaling LBL winnen. Wat een klasse heeft die man. Dat Tom Boonen daar maar eens een voorbeeld aan neemt!
Roze-Marie, een goed paar wandel sokken heeft een linkse en een rechtse kous. Op de voetzool staat dan een L of een R. Ik heb er dus met 2 L's op de voetzolen...
Ik hoorde inmiddels Heidi aan de telefoon en ze zegt genoten te heb ben van een zonnig weekend aan zee samen met haar familie. Ik vind dit leuk om te horen, want terwijl ik hier zit, laat ik natuurlijk wel mijn liefste alleen. Vaandaar nog maar eens mijn grote dankbaarheid en respect dat je mij dit gunt Heidje.
Misschien kunnen we eens nadenken over een naam van ons huis. Wat denk je van de suggestie "Alberque", om aan te geven dat onze naasten altijd welkom zijn en wij altijd klaar zullen staan om hen te " herbergen "?
Oh, en voor ik het vergeet, nog voor alle lezers een Zalig Pasen.
Ik hoop dat jullie allen herboren en met frisse moed jullie camino kunnen continueren.
Hartelijke Paasgroet van Bart.
Bedankt nog Godrick, Mizef en Philippe , Myriam en Luc, voor de mooie paaswensen.
Heidje, de afstanden zijn niet belangrijk, het is de intentie die telt. Dagelijks wandelen is trouwens naast mentaal verrijkend, ook fysiek een goede training, zodat wat je wil doen, steeds gemakkelijker gaat. Uiteraard zijn er soms moeilijke momenten, mentaal en fysiek. Wandelend kom je die dan wel door. Bedankt voor je steun en waardering. En voor vanavond een ferme knuffel en een dikke kus!
Dag 16, 25 april 2011, Ribadeo- Mondonedo, 38 km, nog 162 te gaan.
Beste bloglezers,
De voortekenen waren reeds aanwezig, de beste kamer tot nu toe, en ik heb dan ook heerlijk geslapen.
Na het eten in de bar naast de deur, heb ik nog wat gelezen en om 23 u in bed.
Ik ben wakker geschoten rond 3 u, om daarna vrij snel opnieuw in slaap te vallen tot 8u deze morgen.
Het is de eerste keer dat ik zo lang slaap.
Nu, geen erg, ik kan toch niet voor 8u30 ontbijten, en dit was in de prijs inbegrepen.
Tegen 9u15 vertrek ik en ik zal me moeten aanpassen aan de andere regels. Ik ben immers in de provincie Galicia aangekomen, en in deze provincie is het de schelp die de richting aangeeft, en niet de kop.
Voor wie het kan interesseren, Galicië is reeds de vierde provincie in Spanje die ik doorkruis. Ik ben gestart in het Baskenland, daarna door Catambria, vervolgens door Asturias om te eindigen in Galicië.
Ik heb drie km nodig om door de stad te komen. De eerste echte weg buiten de stad gaat flink omhoog. Ik stop om mijn jas uit te doen, ik kijk nog even achterom naar de zee, want het zal de laatste keer zijn op mijn tocht dat ik ze zal zien, ik zeg goede dag aan mijn kinderen,en vraag hen om mij verder te vergezellen.
Van hieraf begint het echte werk. We klimmen vandaag tot 350 m, dus ik zal het wel voelen aan mijn kuiten.
Na ongeveer 2 km omhoog, waarbij steile hellingen worden afgewisseld met vals plat, doch wel omhoog, uit een eucalyptus bos komend, bereik ik een konijnenkwekerij. Drie mannen laden honderden witte konijnen over op transport naar allicht de slachting, voor ze dan op het bord van menig mens zullen belanden.
Bij het opeten sta ik er niet bij stil. Als ik live getuige ben van hun laatste reis voel ik toch wel een koude rilling.
Het is alweer heerlijk wandelen, weliswaar nog steeds bewolkt, door de bossen. Rustig, kalm, geen mens te zien, het lijkt wel het einde van de wereld hier. Het decor doet me een beetje denken aan de Ardennen bij ons, doch veel uitgestrekter.
Tijdens het wandelen bedenk ik welke tips ik zou kunnen meegeven aan iemand die zich aangetrokken voelt om ook eens een camino te doen. Deze gedachte geïnspireerd door de droom van Johan, de eigenaar van ons favoriete ijssalon in Koksijde.
Ik benoem hier enkel tips:
- ik zou aanraden eerst de Camino Frances te doen, zelfs eerst een deeltje, bijvoorbeeld vanuit Leon. Deze weg is het best geëxploiteerd en dus hoef je je geen zorgen te maken over slaapplaatsen, om de 5 km is er eentje. Je kunt ook een weekje proberen, om aan te voelen wat het met je doet.
- voel je niet verplcht om in de herbergen te slapen. Voor velen, en vooral voor hen die 6 weken of langer trekken, is het een manier om budgetvriendelijk te pelgrimeren. Je bent echter in mijn ogen niet minder pelgrim als je je af en toe iets meer luxe permitteert. Zowel lichaam als geest komen tijdens de camino graag eens echt tot rust. In een herberg is dit lastig. Dit lukt beter in een hostal of hotel.
- wandel vooraf met rugzak de afstand die je wilt doen, in de drie maanden voorafgaande aan je vertrek. Dan zijn je voeten en benen gewend aan de afstand, zoek daarbij ook lastige parcours op. Hier zijn imzers geen vlakke ritten.
- wandel je eigen tempo. Ik weet, de neiging om samen te lopen is groot. Doch je merkt telkens weer dat dit je ritme verstoort, en mijn ervaring is dat dit niet goed is voor de kadans. De kans is immers zeer groot dat je de pelgrims die je overdag ziet, uitgebreider kunt leren kennen 's avonds in de aankomstplaats. Zijn het niet deze van overdag, dan zijn het wel weer andere.
- bedenk waarom je het doet. De motieven kunnen van allerlei aard zijn: religieus, spiritueel, emotioneel, fysisch, andere...er zijn alleen maar goede redenen.
- laat je niet gaan door een slechte dag. Hou je motivatie voor de geest, luister naar je lichaam, en kies eventueel een ander middel om door te gaan. Hier op de camino norte heb ik meer vehalen gehoord van mensen die bus,trein en taxi nemen. Je hoeft je daarvoor niet te schamen.
- de rugzak' steek er in waar je je prettig en goed bij voelt. De experts beweren dat het gewicht tussen de 10 a 20% van je lichaamsgewicht mag bedragen. Als je kiest om niet in herbergen
te slapen hoef je uiteraard geen slaapzak mee te sleuren. Bedenk dan wel dat je in een hotel niet kunt beschikken over een wasmachine en droger. Trouwens hier op de norte heb ik 1 keer en herberg gevonden met een wasmachine, en 1 keer een met een droogkast. Op de Frances hebben de meeste herbergen wel wasmachine en droger. Dus als je de camino Frances loopt en je kiest om wel in herbergen te slapen kun je het doen met iets minder reserve kledij.
- om blaren te voorkomen heb ik blijkbaar dit jaar het middel gevonden: je voeten intapen.
- neem de tijd. Laat de dwang van de km niet overheersen op het gevoel van de benen. Ik heb deze tip de eerste dagen niet goed gevolgd en ik voel dat je de lange afstanden niet volhoudt, zelfs al ben je goed getraind. Op een gegeven moment zeggen de benen stop, ontdek dit moment en luister er naar.
- neem een goed etappe boekje bij, zo klein mogelijk,of het leifste losse blaadjes, dit bespaart gewicht.
- ....
Om 11u30, bij het kerkje van Ponte, hou ik mijn eerste pauze van de dag. Mijn maag begint serieus te rammelen. Gelukkig heb ik nog mijn dure sandwich van gisteren, want ik heb nog geen enkele bar gezien vandaag op mijn weg.
Hier valt mij iets op terwijl ik zit te eten en op een wegwijzer paaltje kijk. Onder de schelp staan kleine cijfertjes. Deze geven aan hoeveel km je nog verwijderd bent van Santiago. Ik zit nu aan 185 .
Van het stil zitten krijg ik het koud en ik doe mijn jas weer aan. Iets verderop duikt er echter een soort muur van Hoei op die ik over moet. Op dat moment begint de zon ook voorzichtig te schijnen. Eer ik aan de klim begin ontdoe ik me opnieuw van mijn jas. De beklimming duurt ongeveer 3 km tot in het dorpje Martin de Pequeno. Boven is er een rustplaats en wie zit daar te rusten: Hannah, de Deens vrouw van een eerdere blog. Ik neem een foto van haar. Ze is vanmorgen om 7 u vertrokken in de herberg in Ribadeo. Ze is uitgegleden en heeft een kleine kwetsuur aan de knie. Ze blijft lachen en positief. Een kranige dame die Hannah. Ze vult haar dagboek aan, inmiddels komen ook 2 pelgrims aan op een paard, dit had ik nog niet gezien. Ze spreken Spaans, dus ik kan over hun avontuur niet veel vertellen...
Hannah denk te stoppen in Gondan, vijf km eerder dan mijn voorziene stopplaats Lourenza.
Ik ga verder, de zon geeft ondertussen steeds meer warmte, en de weg klimt nog hoger naar Villamartin Grande.
Inmiddels krijg ik weer honger, en ik hoop dat ik in Gondan een bar zal vinden, doch deze hoop is ijdel. Ik loop even binnen in de herberg aldaar, er is nog geen mens te bespeuren.
Iets verderop haal ik een vrouwelijke pelgrim in, we groeten elkaar, doch daar blijf het bij.
En dan eindelijk, zo maar uit het niets, een bar op de weg.
Ik bestel een boccadillo met kaas en ham en een grote koffie met melk. Ik blijk aangekomen in het dorpje San Xisto Barreiros, op 3 km van Lourenza.
Terwijl ik zit te eten stopt ook de dame die ik net voorbij stak, en net als ik aanstalten maak om door te gaan komt ook Hannah aan. Zij vond Gondan maar niks, ik kan ze zeer goed begrijpen, en beslist om door te stappen naar Lourenza. Hier eerst nog bijtanken.
Inmiddels maken we alledrie kennis met elkaar. De onbekende dame is Delphine, een Française met Belgische ouders. Ze vertelt dat ze vanavond in het klooster van Mondonedo slaapt, op aanraden van de hotel baas van het hotel in Ribadeo waar ze afgelopen nacht logeerde.
Ze is echter zo moe dat ze in Lourenza de bus wil nemen naar haar slaapplaats, 8 km verder.
Ik bied aan om samen naar Lourenza te lopen. Onderweg vertelt ze dat ze voor BNP Paribas Fortis werkt, dat haar ouders afkomstig zijn van Ciney, dat haar moeder na de dood van haar vader terug in Luik is komen wonen en dat ze triatlon doet als sport.
Ze heeft met dit laatste moeten stoppen door een val van een paard afgelopen jaar.
Ze is zaterdag aangekomen in Santander, doch tot nu toe had ze zich alleen verplaatst met de bus, vandaag was dus haar eerste stap dag.
Ze wil voelen wat wandelen met haar doet. Ze heeft de intentie om tot in Santiago te wandelen.
Na een half uur bereiken we Lourenza en bij de afslag naar de herberg, waar ik wil slapen, nemen we afscheid.
De herberg ligt anderhalve km buiten het centrum van Lourenza en vlak onder de brug van de snelweg. Bovendien zie ik niet direct de kans om in de buurt te kunnen eten.
Ik besluit om terug te keren naar het centrum, ik doe hier dus drie km teveel....,en ga op zoek naar een hostal of hotel. Ik passeer tijdens deze zoektocht langs een prachtige kerk, kerk van Santa Maria !.. En nog iets, ik ben het vergeten, doch ze is op slot, dus ik kan niet binnen.
Plots hoor ik mijn naam roepen. Het is Delphine die wacht op een taxi. Er rijden immers geen bussen naar Mondonedo op dit moment. Ze stelt voor om de taxi te delen. Ik twijfel, en ik beslis om mee te gaan. Een pelgrim moet toch ten minste een keer in een klooster hebben geslapen.
Tegen halfvijf zet de taxi ons af bij de kerk, en kort daarna komt ook Christan aangereden. Je weet wel, de Duitse jongen met zijn pijnlijke linker voet. Hij kon in Ribadeo echt niet meer stappen en kocht zich daar een zeer oude koersfiets, zodat bij toch op eigen kracht in Finistere kan aankomen. Hij blijkt reeds 10 jaar weg te zijn uit Duitsland. Hij vindt Duitsers bekrompen mensen en daarom woonde hij eerst 9 jaar op de Canarische eilanden en nu sinds een jaar in Valencia. Hij werkt in de toeristische sektor. Hij zal vanavond overnachten in de Alberque.
We wensen elkaar het beste en Delphine en ik gaan op zoek naar het klooster. Dit ligt een paar straten verder, wel op de camino, en voor 35 heb ik een prachtige kamer, uitkijkend op de binnenkoer van het klooster, een avondmaal om 20u30 en een ontbijt morgen om 8u30.
Geniet mee op www.mondonedoferrol.org/hospederia.
Vandaar dat ik hier nu zit te bloggen van bij de paters! De kerk waar we daarnet zijn afgezet behoort ook toe aan dezelfde kloosterorde. Ze noemen ze hier zelfs Kathedraal.
Na mijn douche ben ik ze binnengegaan, om de kaarsjes te branden die Nathalie vroeg, om nog kaarsjes te branden uit dankbaarheid voor opnieuw een goed verlopen tocht, en om de dierbaren die het momenteel iets lastig hebben met allerlei gezondheidskwaaltjes nabij te staan.
Morgen stap ik naar Abadin, 20 km, doch het gaat steil omhoog tot 550 meter.
Ik heb de zee gemist, zal ze ook het vervolg van mijn wandeling niet meer zien, doch je blijft ze voelen boven aan de toppen van de hellingen, en dit vooral door de typische, koele oceaanbries.
Ik hoop dat Brugge wint vandaag en wens de bloglezers ter plekke veel plezier.
Dag 17, 26 april 2011,Mondonedo- Villalba, 35 km, nog 122 te doen.
Beste bloglezers,
Gisteravond nog lekker gegeten in het klooster, samen met Delphine, soep, salade, vlees en patatjes en kiwi als dessert.
De dame die ons bedient choqueert me wel. Ze zegt dat ik zeer vermoeid oog en Delphine nog fris. Delphine legt uit hoeveel ik reeds gestapt heb en dat zij nog maar 1 dag gewandeld heeft. Dan begrijpt ze het wel.
Ik ben benieuwd wat Heidi zal zeggen als ze me straks als eerste ziet...
Delphine praat volop over haar iron man ervaring in duitsland. Ze wil uitzoeken of wandelen ook hetzelfde effect heeft voor haar.
Ik kan niet snappen dat iemand die zoveel duursporten doet, toch nog zo struis kan zijn.
Ze heeft het ook over de moeilijkheden die zij ondervindt in haar team tussen Franse en Belgische collega's. De Franse houden van een directieve aanpak, terwijl de Belgen eerder pragmatisch en vragend stellend werken. Dit levert vaak conflicten op.
Ze vraagt me wat mij drijft om deze camino te lopen en is verbauwereerd als ze het verhaal van Brecht en Annelies hoort.
Dan vraagt ze of ik nog een kinderwens heb, en ik vertel haar dat we er werk van maken. Ze vindt dit zeer slim, want ze ziet in mij een echte vaderfiguur.
Tegen half elf ben ik op mijn kamer en het valt echt op hoe stil het hier is. Bangelijk stil zelfs.
Tegen elf uur gaaat het licht uit, ik heb dus niet meer gelezen, en na een redelijke nachtrust ben ik tegen 8u30 aan het ontbijt.
Ik zie Delphine nog net vertrekken voor haar wandeling.
Het ontbijt is uitgebreid, opnieuw met kiwi, en ik geniet van de rust en al het lekkers op tafel.
Tegen 9u15 vertrek ik, doch ik vraag eerst nog de dame aan het onthaal om een foto te nemen van mij op het binnenplein van het klooster. Ben benieuwd hoe hij er uit zal zien.
Mijn boek had me gewaarschuwd, dit wordt een echte bergrit.
Na 1 km klimmen hou ik halt om vanuit de hoogte een foto te nemen van het klooster.
Het is mistig en de klim duurt 9 km, op asfalt door een eucalytusbos.
Ik probeer aan niets te denken en mijn zintuigen aan het werk te zetten.
Ik hoor kabbelende beekjes, huilende en blaffende honden, zingende vogels, geen landgenoten deze keer.
Ik zie hoe de zon vecht om door de mist te geraken, ik zie kleine windmolens boven op de top. Ik zie een prachtig Alpen landschap, en vooral veel groen.
Ik voel mijn lichaam, pijn in de linkerschouder, af en toe prikken in mijn linkerhiel, steekjes onder de linker knie, krampen in de buik. Wat hebben de paters in mijn soep gedaan? Ik voel blijdschap door het wandelen.
Ik ruik vooral de boere buiten.
Ondertussen blijft het maar klimmen en na 2 uur ruil ik de asfaltweg voor een echt camino pad, nu eens tussen een andere soort bomen.
Ze hebben het beste voor laatst opgespaard, want de hellingsgraad begint van hier serieus te verzwaren.
De windmolens worden steeds groter, de zon lijkt haar gevecht te winnen op de mist,de wind waait steeds feller en de weg wordt nog steiler.
Uiteindelijk bereik ik tegen kwart voor 12 de top.
Deze klim van 2u30 en 11 km is van het lastigste wat ik fysisch heb meegemaakt op deze 2 camino's.
Dus wat je motivatie ook mag zijn om te pelgrimeren, je zult dus wel degelijk altijd rekening moeten houden met de fysieke inspanningen.
Ik heb er van genoten!
Bovenop de berg zijn grote wegenwerken aan de gang. Ze maken hier een nieuwe snelweg. Daardoor wordt de camino weer omgeleid.
Ik bedenk bij mezelf dat deze extra km's de bus km's toch een beetje goed maken....
Ik rust even uit en eet een broodje dat ik nog bewaarde van gisteren.
Tegen kwart voor een bereik ik Abadin, mijn voorziene slaapplaats, na 15 km. Ik ga de eerste bar binnen die ik zie, en wie zit daar te rusten: Hannah. Ze is vanmorgen om 7u15 gestart in Montonedo.
Ook zij wandelt door naar Villalba en ik besluit dit ook te doen. Elk op ons ritme vertrekken we voor de volgende 20 km.
Het eerste deel van de wandeling loopt eigenlijk weet constant langs de befaamde route 643. Je stapt wel constant in groen of bos, enkele meters van de weg, doch het geraas van de auto's is steeds te horen.
Het landschap wordt ook minder indrukwekkend.
Om drie hou ik halt bij de brug Martinan over de rivier Batan. Hier eet ik nog een cake die in mijn reserve stak en ik geniet van het geluid van de rivier.
De laatste tien km lopen weer door aangename dorpjes en plots wordt mijn weg versperd door 2 koeien. Ik neem een foto en de boerin komt de koeien terug naar de stal leiden.
Iets verderop zit Delphine te rusten.
Ze pikt aan om verder te wandelen, doch mijn tempo is haar te snel en ze haakt al vlug weer af.
Uiteindelijk bereik ik tegen 17 u de herberg van Villalba na 35 km.
De douche is koud, alhoewel het gebouw vrij nieuw oogt. Het is gelegen anderhalve km buiten de stad, naast het rode kruis. Als dat niet handig is...
Bij het ophangen van mijn was om 18 u komt Hannah aan. Fantastisch toch wat deze dame doet. Ze doet drie uur langer over dezelfde afstand als ik, doch ze doet het. Chapeau!
Er ligt een restaurant hier vlakbij, dus ik ga straks niet ver meer lopen om te eten.
Morgen hou ik het rustig, maximaal 25 km, om geen risico te lopen voor de laatste 100.
Ik besef dat ik een dag voor lig op schema, dus dat is mooi meegenomen. Ik heb dus wat reserve.
Ik wens jullie allen een fijne avond en nog een plezante week.
Dag 18, 27 april 2011, Villalba - Deve , 27 km, nog 98 te doen.
Beste bloglezers,
Gisteren kreeg ik sms van collega Bart van Alpheios met het droevige nieuws dat Willy Himschoot van Probis afgelopen weekend zelfmoord pleegde.
Ik wil daarom deze blog starten met het overbrengen van mijn innig medeleven met de familie en collega's van Willy.
Het nieuws liet me vandaag tijdens de wandeling niet los.
Willy was een betrouwbare en hardwerkende collega voor Probis, altijd geïnteresseerd in de mens , met een immer goed humeur.
Ik zag en sprak hem laatst op 5 april, dus kort voor mijn vertrek, tijdens het congres van VVAV in Affligem. Hij was mee de trekker en organisator van dit evenement, dat aankoopverantwoordelijken in de zorg rond innovatieve thema's samenbrengt.
Hij vroeg me de groeten te doen aan Heidi, wenste me veel geluk op weg naar Compostella en voegde er aan toe dat hij dat misschien ook best eens zou doen. Hij koos voor een andere camino...
Veel sterkte aan zijn nabestaanden en collega's de komende periode van moeilijke rouw.
Gisteravond zijn we met 5 samen gaan eten in het restaurant op 150 m van de Alberque: Hannah, Anna, Christian ( deze drie kennen jullie al), Ula, een landgenote van Anna en Christian die haar Camino startte in Portugalete, en ikzelf.
Anna en Ula gaven direct toe dat ze dagelijks ongeveer 20 km stappen en daarna de bus nemen, anders konden zij nog nooit zo ver zijn als de drie anderen.
De vier collega's pelgrims praten gezwind Duits met elkaar, dus ik zit er een beetje bij voor spek en bonen.
Het hoofdthema is echter waar te slapen morgen, vandaag dus.
Ofwel stap je 21 km ver om in de herberg van Baamonde te slapen, ofwel 34 km om in de herberg van Miraz te slapen. De andere mogelijkheid is de herberg van Sobrado des Monxes, echter dan moet je 62 km overbruggen.
Christian is er snel door, met zijn fiets kiest hij voor de laatste optie. Anna en Ula kiezen voor de eerste. Hannah twijfelt en ik kies voor de tweede tot we te horen krijgen van de ober dat deze herberg gesloten is.
Anna vertelt dat er een hostal is , redelijk duur, 6 km voorbij Baamonde, in Eirexe. Dit lijkt me ideaal. In de boeken is er echter geen nieuws over deze slaapoptie te vinden.
Terug in de herberg aangekomen kijk ik nog even op het prikbord aan de inkom. Daar zie ik dat er melding wordt gemaakt van een hostal in Deve, 5 km voorbij Baamonde. Er staat een tel nr bij, en ik noteer dit alvast.
Tegen 22u30 lig ik bed.
Om 2u30 schiet ik wakker, ik sta op voor een plasje, en van dan af is het weer waken. Eigenaardig hoe slecht ik slaap in de herberg.
Ik sta uiteindelijk op om 7u en maak mij op mijn gemak klaar voor de dag. Tegen 8u ben ik beneden waar ik nog net Ula tref die op het punt staat te vertrekken. Ik vul mijn flesjes water, eet drie van mijn gisteren gekochte mini chroissants en ben tegen 8u15 de deur uit.
Het is volgens mij de eerste keer dat ik zo vroeg kan vertrekken onder een reeds stralende zon. Het voelt wel nog heel fris en de jas en sjaal is op dit uur geen overbodige luxe.
1 uur later ben ik de stad uit en ik heb dan al 2 stops achter de rug. Ik ben gestopt in een bakkerij met eetzaal waar ik geniet van warme koffie en een echte chroissant. Ik koop ook nog 2 soort pizza broodjes voor straks onderweg. Daarna loop ik de kerk binnen voor mijn dagelijks gebed, vandaag in het bijzonder voor Willy. Ik kan echter geen kaarsjes branden. Spijtig.
De weg verloopt rustig, van boerhof naar boerhof, geen boer te bespeuren, wel loslopende katten en honden. Ik voer een gevecht met een gevaarlijke hond, ik neem er een foto van....
Inmiddels is de jas uit, de zon zorgt voor genoeg natuurlijke warmte. Rond 11 u neem ik enkele foto's van het landschap waardoor ik denk ik de laatste dagen te stappen, zodat jullie het contrast zien.
Inmiddels nog geen bar gezien, geen waterfontein en mijn maag die begint te snakken naar voedsel. Om 12 u stop ik bij de oude school van La Estrada en eet mijn broodjes op die ik daarnet nog kocht bij de bakker. Ik zie op de km paal aldaar dat ik 108 km tot Santiago dien af te leegen.
Ze smaken heerlijk. Inmiddels ben ik aan mijn laatste halve liter water bezig en hoop op een fontein. De gedachte om zonder water te vallen maakt me een beetje ongerust.
Een kwartiertje later ben ik weer op weg en kort daarna haal ik Hannah in. Ze is deze morgen om 7u30 vertrokken. Ze spreekt me direct aan waar ik nu zal overnachten en ik vertel haar van mijn ontdekking op het prikbord gisteren. Eigenlijk wil ze ook nog niet stoppen in Baamonde ( over 2 km zijn we er reeds) en ze vreest dat ze dan ook de afstand de dag nadien, 41 km, niet zal aankunnen. Het liefste wil ze ook geen bus meer nemen de laatste dagen voor haar aankomst.
Ik bel het nummer dat ik heb opgeschreven. Doch geen antwoord.
Ik stel voor dat we samen naar de herberg in Baamonde wandelen om daar uitleg te vragen. Dat stelt haar gerust.
Die laatse 2 km voor Baamonde lopen langs de fameuze 634 , ik pas mij aan haar tempo aan en vraag ondertussen welk werk ze vroeger deed.
Ze was secretaresse in een bouwbedrijf en bij het uitbreken van de crisis 2 jaar geleden werd ze op 60 jarige leeftijd, samen met vele anderen, afgedankt.
Ze besliste dan om als huismoeder te gaan werken in een rustoord, tot ze op haar 62 op pensioen kon.
Tot voor haar camino werkte ze nog 1 dag in het rustoord als gepensioneerde. Ze heeft tijdens haar camino beslist om dit niet meer te doen als ze op 8 mei terug in Denemarken thuiskomt. Ze heeft immers een moeder met Alzheimer, en haar nieuwe echtgenoot, 75 jaar, begint ook te sukkelen met de gezondheid.
Ik vraag haar dan wanneer ze is hertrouwd, doch dat is ze niet, ze wonnen ook niet samen. Ze kon dit niet meer na zo lang alleen te zijn. Ze wonen elk in hun appartement, op 2 min van elkaar, maar toch noemt ze hem " husband".
Tegen 13 u arriveren we bij de herberg van Baamonde en ik heb geluk: naast de herberg is een apotheek. Ik ga snel naar binnen voor ze sluiten om mijn tape te kopen, doch die hebben ze niet. Dan maar opnieuw het goedkoop alternatief.
Hannah is inmiddels de herberg binnen en zegt me dat er geen herberg is voorbij Baamonde, of het is 41 km verder in Sobrado des Monxes.
Net op dit moment gaat mijn telefoon: het Spaanse nummer dat ik daarnet belde, de eigenaar van de hostal. Ze bestaan dus wel degelijk, zijn ook open en kunnen ons ontvangen. Ofwel in Alberque formule voor 18 , ofwel individuele kamer tegen 40 . Ik bespreek het met Hannah en zij gaat voor de Alberque, ik ga voor de kamer. Oef. We zijn gerust.
De man van de herberg in Baamonde is natuurlijk een beetje beschaamd. Hij verdedigt zich met te zeggen dat wij naar een Alberque vroegen en niet naar een hostal, doch is toch zo vriendelijk om een stempel te geven.
Het dient wel gezegd dat de herberg van Baamonde een van de mooiste is die ik heb gezien! Zeker de nummer 1 tot nu toe op de Camino Norte.
Na een koffie met boccadillo nemen we afscheid en ik vertrek richting Deve.
De eerste 2 km lopen opnieuw langs de weg en aan km paal 99,8 mag ik weer het bos in, direct over het mooie brugje over de rivier Parga.
Ik besluit te stoppen, neem een foto van de km paal en boven op de brug van mezelf. Zo kunnen jullie beoordelen hoe ik er uit zie na 600 km stappen in 18 dagen.....
De weg is nu veel mooier en rustiger door het bos, en ik krijg de tweede beklimming van de dag. Vanmorgen, kort nadat ik de stad uit kwam, was de eerste.
En dan, iets voor drie, de pijl die uitnodigt om naar de hostal af te draaien. Het ligt een 300 m weg van de camino, dus dit valt reuze mee.
De eigenares is zeer vriendelijk en spreekt goed Engels.
Er is wifi, dus gratis internet, mooi meegenomen.
Ik betaal 40 voor mijn kamer, avondmaal en ontbijt inbegrepen. Ik heb wel niet te kiezen: het is een vegetarische maaltijd. Ik kan wel opteren voor salade of soep als voorgerecht en rijst of pasta als hoofdgerecht. Ik ga voor de soep en de pasta. Ben benieuwd...
Tegen 16 u komt ook Hannah aan. Zij kiest voor de herberg formule. Ik zal straks wel horen bij de maaltijd of zij tevreden is.
Ik alleszins wel, het is hier vredig stil, op de boere buiten, weg van alle drukte.
Hopelijk kunnen jullie nu wel meegenieten op www.devapronatura.com.
Bedankt nog Luc om mijn gras af te rijden. Hopelijk heb je genoten van de sauna.
Nog veel plezier aan zee, en als het kan, verzorg Heidi een beetje want ze klinkt serieus verkouden aan telefoon. Alvast ne grote merci voor jullie hulp.
Dag 19, 28 april 2011, Deve - Sobrado dos Monxes, 35 km, nog 62 te gaan.
Dag 19, 28 april 2011, Deve - Sobrado dos Monxes, 35 km, nog 62 te gaan.
Beste bloglezers,
Ik wil jullie eerst nog eens bedanken voor de aanmoedigende reacties.
Goed te horen Sonia dat Dirk fysiek weer de oude aan het worden is, of liever de jonge.
Bedankt Myriam en Luc voor de goede zorgen. Spijtig dat het weer jullie een beetje in de steek laat daar in Koksijde.
Bedankt nichtjes voor jullie bewonderende reacties. Ik doe gewoon mijn best, meer kan ik niet doen. Toch leuk te lezen dat de jeugd begaan is met de nonkel, en hun nichtje en neef niet zijn vergeten.
Gisteravond heeft de vegetarische pelgrim menu gesmaakt. Met name de zelfgemaakte yoghurt met walnoten en honing was overheerlijk.
Om 21 uur op mijn kamer, en na nog een uurtje lezen om 22 u in bed.
Na een goede nachtrust word ik om 7 u wakker ge sms t door Heidje. Ze bericht dat ze een slechte nacht had, een soort van buikgriep.
Heidi, ik wens je van hieruit sterkte. Nog een beetje op de tanden bijten, maandagavond ben ik er weer.
Misschien kun je ook eens een paar dagen op de camino lopen...
Na een goed ontbijt vertrek ik om 8u45 voor wat ik op voorhand bestempelde als een van de lastigste etappes. Niet alleen omdat het klimmen wordt van 300 naar 650 meter, doch ook omwille van de afstand, 41 km, en dit in de laatste week. Gelukkig had ik gisteren de moed om er al 6 van te wandelen, dus het worden er " slechts" 35.
Het is koud en mistig, en mijn eerste ontmoetingen zijn met 2 loslopende honden, na amper 500 m. Ze zijn echter zeer braaf en lopen zelfs enkele m mee.
Ik ben overvallen door de immense stilte, wandelend door alweer een eucalyptus bos. Je herkent de bomen eigenlijk vrij goed. Het lijkt alsof het papier reeds van de stammen afvalt.
Na ongeveer 3 km loop ik eventjes 500 m om ten einde een stempel te halen in een meldpunt voor pelgrims. Dit is een soort bureau, waar je inlichtingen kunt vragen over de rit, er is internet, toiletten, je kunt er zelfs Santiago spulletjes kopen, koffie drinken en iets klein eten.
Ik ga alleen voor de stempel, en als ik terug op de camino kom passeert Hannah. We beslisten om elk apart te lopen, doch door mijn ommetje heeft ze mij weer bijgehaald.
De weg gaat nu verder door een sparrenbos en iets verderop is in Xeixon toch een bar. Ze hadden ons gewaarschuwd dat we goed voorzien van eten en drinken deze tocht best aanpakken, doch, ik ben nog geen 6 km ver en ik kon reeds 2 keer bijtanken.
Na 10 km bereik ik Miraz, en ik zie toch een pijl naar een Alberque. Die is dan blijkbaar toch niet opgedoekt. Ik wil de kerk binnenstappen , doch deze blijkt gesloten.
Bij km paal 86,9 sla ik een pad in en zie, plots verandert het landschap. Ik loop verder in een open landschap, op grote rotsblokken, tussen gele bloemmetjes en het geluid van de sprinkhanen overheerst de stilte. Anders, doch ook zeer rustgevend en mooi.
Ik stop even om foto' 's te nemen, om de contrasten in de omgevingen vast te leggen, gebruik deze stop om mijn jas uit de doen, de zon begint warmte te geven. Bovendien is het windstil, en met deze open vlaktes belooft het dus een hete dag te worden.
Ik vind niet dat ik echter kan klagen over de hitte. De pelgrims die hun tocht doen in juni en juli krijgen met nog warmere toestanden af te rekenen. Zij moeten nog meer kunnen verdragen! Chapeau!
Deze eerste kennismaking met dit voor mij nieuwe decor duurt ongeveer een km en dan loopt de weg weer verder op asfaltwegen, door de verschillende kleine boerderijtjes. Opnieuw opvallend dat ik geen mensen op straat zie, alleen brave loslopende honden, bijna allen Duitse herders of look à like.
Om 11 u hou ik mijn eerste stop, midden in een sparrenbos, beschermd tegen de zon. Ik geniet van het brood en de kaas die Hannah mij vanmorgen gaf, zij had teveel gekocht en ik kon een beetje krijgen. Leuk gebaar. Ik neem als dessert nog 2 kleine mini chroissant die ik zelf nog had opgespaard. Daar zittend word ik gepakt door de stilte van het bos. Je hoort alleen vogels en sprinkhanen. Geen gewest - of snelwegen, geen vliegtuigen, geen machines, niets.
Bij het stappen valt deze stilte minder op. Je hoort het gepiep van je schoenen en het gesjirp van je rugzak. Hier stilzittend op een steen overmant me gewoon deze rust en kalmte.
Na twintg minuten genieten ben ik weer weg, meestal door boswegen.
Waar ik uit het bos kom, ongeveer 5 km verder, en opnieuw op asfalt loop , zie ik Ula. Zij rust in een bushokje. Ze sliep vannacht in Baamonde, en nam eerst een taxi naar Miraz, om dan de laatse 25 km te stappen. In de weide naast het bushokje komt een paard goeie dag zeggen. Ik neem een foto van haar en het paard en ben weer weg.
Volgens haar is het nog 13 à 15 km naar Sobrado. Ik kijk op mijn klok en zie dat het kwart voor een is. Dit betekent dat ik met een vrij snel tempo aan het wandelen ben.
Iets verder mag ik weer wandelen op rotsen, in open vlakte. De weg klimt serieus, de hellingen volgen elkaar nu op, ongeveer 4 Hoge Blekkers, doch wel iets langer. De zon brandt en ik puf.
Wel zeer mooi en plezant wandelen.
Na ongeveer een uurtje klimmen langs deze schitterende wegen gaat de weg over op een asfaltweg met 2 rijstroken. Iets verder, bij het bord dat aangeeft dat het nog 8 km tot Sobrado is, hou ik mijn tweede stop, opnieuw in de schaduw, wel langs de weg. Nu eet ik mijn halve boccadillo op die ik gisteren spaarde.
Na 10 min stappen begint mijn vegatarisch voedsel zich te roeren in mijn darmen. De weg loopt verder langs asfalt, mijn voeten krijgen het warm, en de druk op mijn darmen wordt groter. Ik roep Brecht en Annelies dat ze een bar op de weg toveren, doch voorlopig geen gehoor. Ik schakel dan maar enkele versnellingen hoger...
2 km verder mogen we terug het bos is. Gelukkig, want de afgelopen weg was niet echt de mooiste. In het bos ben je ook beter beschermd tegen de zon, en het is zachter lopen.
De grote verscheidenheid aan ondergrond waarop je loopt is ook typisch voor tochten naar Compostella. Oefenen op soorten ondergrond kun je dus gerust bij de tip lijst van enkele dagen geleden schrijven.
Door de druk in de buik stap ik nog sneller, moet allicht een mooi beeld zijn geweest, gelukkig zie ik hier geen mens.
Het gaat een beetje naar beneden en het is uitkijken in al mij spoed voor verdwaalde boomwortels.
Vlak voor het binnenkomen van Sobrado ruil ik de mooie boswegel voor de asfaltweg en ik passeer het meer van Sobrado. Ondanks de hoge nood stop ik voor enkele foto's. Er komt een hels lawaai uit het water. De vissen zijn zeer luidruchtig.
Gelukkig is het eerste huis van het dorp een bar.
Het was meer dan hoognodig, ik bestel nog een koffie en een fles water, ik zit immers door mijn voorraad, en vraag de weg naar het hotel waar ik wil slapen.
Enkel kilo's lichter begin ik aan de laatste km van de dag, op zoek naar het hotel.
Tegen half vier kom ik bij het dorpsplein en mijn aandacht gaat direct naar het oude klooster met dito kerk.
Ik loop er naar toe en in het klooster blijkt de herberg te zijn. Ik tref er Anna, die wacht tot de deuren openen om half vijf. Ook van haar neem ik een foto en van de kerk.
Ook Anna nam vanochtend de taxi van Baamonde naar Miraz en stapte dan naar hier. Ze was de eerste bij de herberg.
Ik stap naar het hotel aan de overkant van het plein.
Ik slaap in Hotel San Marcos, en de zoon des huizes ontvangt me zeer vriendelijk. Je kunt hier alleen slapen voor 30 en ze zijn echt voorzien om pelgrims te ontvangen. Zo komen ze je was halen om te wassen en te drogen en op de kamers ligt oud krantenpapier om in de schoenen te stoppen , zodat deze goed drogen tegen de volgende dag. Zeer pientere details. Het hotel is een beetje verouderd, vasttapijt op de kamer en badkamer, doch proper en prima handdoeken.
Er is ook wifi, zodat deze blog mij ook weer geen centjes extra kost.
Ik neem een douche en besluit dan om eerst de kerk en het klooster te bezoeken.
De pater aan de receptie vraagt waar ik vandaan kom, en als hij hoort dat ik Belg ben, begint hij direct enkel abdijen te benoemen waar ze bier brouwen: Orval, Westmalle. West - Vleteren kende hij niet.
Ik betaal 1 , krijg een plan om mezelf rond te leiden, en een stempel in mijn boekje.
Het klooster en de kerk dateren van 1710 en werden gebouwd ter ere van Santa Maria. Het is niet meer in gebruik en aan het vervallen. Alleen wordt een deel van het klooster gebruikt als Alberque. Het valt direct op hoe koud het hier binnen is. Ik ben blij dat ik niet koos om hier te slapen.
Ik neem enkele foto 's en terwijl ik de kerk bezoek krijg ik telefoon van Heidje. Ze klinkt nog altijd slapjes en verlangt naar haar bed. Ik kan jammer genoeg geen kaarsjes aansteken om een snelle beterschap te vragen.
Dit is de tweede dag dag ik geen kaarsjes kan branden. Het zal voor zaterdag zijn in De kathedraal van Santiago de Compostella.
Vandaag was dus mijn snelste etappe, 35 km in 6u45, noodstop inbegrepen. Nog twee dagen stappen.
Morgen 35 km naar Santa Irene, en dan zaterdag de laaste 23 naar Santiago.
Dag 20 , 29 april 2011, Sobrado - Brea, 40 km, nog 22 km te doen
Dag 20, 29 april 2011, Sobrado - Brea, 40km, nog 22 te gaan.
Beste bloglezers,
Zoals jullie zien heb ik de geplande stopplaats voor vandaag niet gehaald. Ze ligt nog 3 km verder dan waar ik nu zit.
De reden van mijn verwarring zit in de foute informatie in mijn boek.
Sobrado ligt aan km paal 62 , Brea aan km paal 22. Dus die liegen niet.
Ik lees echter in mijn boek dat de auteurs Sobrado situeren op 54 km van Santiago. Dit betekent dat ze voor de laatste 2 etappes totaal verkeerd zitten met km inschattingen. Vandaar dat ik vandaag veel meer km deed dan voorzien. Al zijn het er maar 5 , na 700 km in 20 dagen hebben die 5 zeer zwaar gewogen vandaag.
Gisteren gegeten met Ula, Anna en Hannah die alle drie in de herberg sliepen. Ik kwam te tegen op weg naar het restaurant. Ook zij waren op zoek om iets te eten.
Het gesprek ging vooral over de reden van een Camino.
Voor Hannah is dit haar jaarlijks bezinning moment, totaal vrij zijn zonder zorgen en in beweging zijn.
Voor Anna is het zoals gezegd vooral vakantie, doch een manier om haar hoofd eens volledig leeg te maken. Tevens wilde zij haar angst voor honden overwinnen. Vandaag had ze zich tegenover een kwade loslopende hond zodanig geweerd, met haar stokken, dat ze trots is dat deze angst nu inderdaad voor een groot stuk verdwenen is.
Voor Ula is elke stap een overwinning op haar gewrichtspijnen waar ze aan lijdt. Ze heeft last van reuma en artritis. Veel bewegen is een goede remedie daartegen. Vandaar. Ook haar man deed al eens de Camino Frances in 21 dagen, dus 40 km per dag. Daarom loopt ze nu alleen, want meer dan 25 op een dag is voor haar niet haalbaar.
Anna en Hannah wisten reeds mijn motivatie, Ula nog niet. Dus ze vraagt er naar. Ze wordt stil van mijn verhaal. Zelf heeft ze 2 kinderen en 1 kleinkind. Ik zeg dat het niet het probleem is dat een mens kraakt, wel de manier waarop hij ermee omgaat. Mijn camino helpt mij om de juiste kracht te vinden om met met pijn om te gaan. Ze knikt instemmend.
De drie dames doen de resterende km' 's in drie dagen, in tegenstelling tot ikzelf, aangezien ik nog 2 dagen stap.
Tegen kwart voor 10 ben ik op mijn kamer en kijk nog eens naar de reacties op mijn blog.
Bedankt voor de mooie mop Godrick. Dat die lieve man de volgende keer binnen gaat in zijn huis met een paraplu. Dan is hij alvast beschermt tegen de volgende " vlaag"!
Ik duim mee vake voor de goede afloop van de operatie zodat je ongestoord volop kunt genieten van je welverdiend pensioen.
Ik ben blij Oliva dat jou tweedaagse aan zee je bevallen is. Kom gerust als je dat zint, je bent altijd welkom.
Tegen half elf kruip ik onder de wol. Ik kan de slaap niet vatten. Het is alsof mijn linker voetzool in brand staat, zo warm voelt ze aan. Een zeer ambetant gevoel. Ik steek ze onder de kraan met koud water, ik doe poeder aan, ik smijt me bloot, niks lijkt te helpen. Zeer vreemd. Om half een zie ik nog het uur, en het volgend moment dat ik wakker schiet is het 5u20. Ik draai me nog eens om, en dan definitief wakker, na dus alweer een onrustige nacht, om 7u20.
Om 8 u vertrek ik zonder ontbijt,langs rustige wegen omgeven door de befaamde eucalyptus bomen. Na anderhalf uur heb ik reeds 9 km afgelegd en in Corredoiras, het eerste dorp op de weg, neem ik mijn ontbijt.
Ik bestel een sandwich. Dit blijkt hier een croque monsieur te zijn. Die smaakt zo heerlijk dat ik nog een bestel.
Corredorias is het dorp waar de camino norte en de camino primitivo samen komen. De camino primitivo loopt van Oviedo naar Santiago. Als je de camino norte loopt kun je deze ook nemen door af te slaan voor Ribadesella. Dan loop je iets minder lang langs de mooie kust. Ik heb dit dus niet gedaan.
Bij het verlaten van de bar rond 10 u bots ik op 2 mensen die dit wel gedaan hebben: een Spaanse man die startte in Irun en dan afsloeg, en een Oostenrijkse dame die haar camino startte in Oviedo.
Ik moet het kruispunt over en daar staat reeds een eerste wegwijzer naar Santiago. Raar, met de auto ben je er in minder dan een uur, ik ga nog twee stappen er naar toe!
De weg loopt verder langs een vrij drukke weg, en plots hoor ik weer een Vlaamse suskewiet. Hier houden ze dus van, zingen langs de drukkere wegen, ze zijn dit gewend van bij ons....
Iets verder haal in een jong Spaans koppel in. Zij zijn gestart in Ribadeo en het meisje heeft last van de knie.
Ik wordt voorbij gevlamd door een tiental fietsers. Het valt me trouwens op dat de collega pelgrims naar mate ik Santiago nader steeds jonger lijken.
De volgende km's doen mij een beetje denken aan de streek waar ik opgroeide. Ik wandel immers van dorp naar dorp. Je kunt het vergelijken dat je van Lauwe, over Aalbeke, Rollegem en zo naar Bellegem zou stappen. Alleen is het " kruiske" omhoog hier iets langer en steiler. In de dorpskernen is het gezellig druk, ik kom nu de ene bar na de andere tegen. Schril contrast met het lopen in niemandsland van de afgelopen 2 dagen.
Verschillend met onze streek is dat de koeien langs de weg grazen. Mooi staaltje van aanpassingsvermogen. Als er geen gras in de weide staat, dan gewoon langs de weg grazen. Ik neem een foto van dit tafereel en de begeleidende boerin straalt van trots dat ik haar koeien fotografeer.
Nog een verschil is dat de weg wel constant omgeven is buiten de kernen, door eucalyptus bomen langs de ene kant en sparren langs de andere.
In een van die dorpen, Sendelle, na 15 km, is er weer zo'n Commostella trefpunt, nu echt op de weg. Ik moet dus niet omlopen zoals gisteren om mijn stempel te krijgen.
Rond 11u30 haal ik Hannah in. Ze vroeg zich af waar ik zo lang bleef. Ze had me immers zien binnenstappen in de bar daarstraks. Zij zat te rusten in een andere bar aan de overkant van de weg. Ik zeg haar dat ik niet zo'n snelle benen heb als gisteren. Zij vertelt me dat ze haar plannen wijzigde. Ze wil ook doorstappen naar Santa Irene, zodat ze een extra dag reserve heeft om haar grote droom, Finistere bereiken, te realiseren.
We zijn nu op 2 a 3 km voor Arzua, dus tegen 12u15 zou ze daar al zijn, en dit was haar geplande slaapplaats. Wat moet ik daar zo lang doen, vraagt ze zich af. Dan liever nu doorduwen en extra genieten van Finistere.
Ik wens ze succes en vervolg mijn weg! Die laatse 2 km naar Arzua zijn echter niet van de poes, want serieus klimmen.
Tegen 12u15 neem ik pauze in een pizzeria in Arzua, doch een kleine pizza of een stukje kan ik niet bestellen. Ik neem dan maar gewoon een koffie. Inmiddels staan er 20 km op de teller.
Het valt direct op dat in Arzua de camino Frances en de camino norte samen komen. Terwijl ik koffie drink zie ik evenveel pelgrims passeren als ik op de voorbije camino norte heb gezien in 20 dagen.
Na een korte break vervolg ik mijn weg en ik herken het kerkje iets verderop. Hier stopte ik vorig jaar ook. Eindelijk kan ik nog eens kaarsjes branden, direct drie rijen, ik had goed gespaard, en tijd voor gebed.
Ik kan ook een stempel nemen in de kerk, dit is nog maar de tweede keer dat me dit lukt dit jaar.
Naast de kerk is een groot plein met gezellige terrasjes en veel pelgrimdrukte. Ik zie een bankautomaat en besluit mijn portefeuille bij te tanken. Je weet wel , al die tapes....
Ik was vergeten hoe mooi en rustig en vredig de weg was om Arzua te verlaten. De eerste tien km lopen bijna constant in een bos. Heerlijk.
Het inhalen is begonnen. Ik haal hier zeker op 2 uur 50 pelgrims in, meestal zeer jonge mensen, vaak in groepen van vier.
Ik haal ook Delphine in. Zij zette haar Camino voort, deels te voet en deels met de taxi. Ze zal er dus wel geraken.
Rond halfdrie begin ik honger te krijgen en ik eet mijn voorraadkast leeg: 2 echte sandwichen en een cake.
Rond drie uur komt de bosweg uit op een gewestweg en ik zie een bord naar een informatie punt voor pelgrims. Ik besluit dit te nemen, want inmiddels ben ik km paal 25 reeds gepasseerd en nog steeds geen melding van Santa Irene. In het meldpunt vertellen ze me dat ik nog 5 km moet doen, doch er is ook een slaapgelegenheid in Brea aan km 22. Ik reken en denk, 40 is genoeg en beluit daar te slapen.
De weg er naar toe loopt op typische camino weg, doch steeds evenwijdig en dicht in de buurt van de gewestweg. Uitgetelde pelgrims liggen gewoon te rusten op de weg.
Uiteindelijk bereik ik het pension O Meson in Brea tegen 16 u. Mijn benen zijn vermoeid, doch morgen nog amper 22 km naar de kathedraal.
Dit zal zeker lukken.
Het pension ligt langs de drukke weg, maar de ramen zijn super geïsoleerd. Ik hoor amper iets van het drukke verkeer hierbuiten.
Duimen maar dat ik goed kan slapen straks.
Om 20 u kan ik hier iets eten, dus ik hoef geen extra km 's meer te doen om de inwendige mens te versterken.
De weer voorspellingen zijn niet zo goed. De wolken staan nu al aan de hemel , in de verte hoor ik gedonder. En voor het weekend verwachten ze hier veel regen. Laat ons hopen dat het morgen nog een viertal uur droog blijft.
Zo, dit is mijn op 1 na laatste reis verslag alweer. Nogmaals eenieder bedankt voor jullie medeleven. Het zal leuk zijn jullie allemaal live terug te zien, en het zal deugd doen om na 23 dagen weer in mijn eigen bed te kunnen slapen...
Dag 21, 30 april 2011, de laatste etappe van Brea naar Santiago ,22 km
Dag 21 , 30 april 2011, Brea - Santiago, 22 km, 0 te gaan.
Beste bloglezers,
Eerst en vooral wil ik Joran Galloo feliciteren met zijn plechtige communnie,na vandaag kan hij de stap naar adolescentie voltooien.
Proficiat Joran vanuit Santiago.
Mijn tweede camino zit er op. Het heeft me zeer veel deugd gedaan. Mentaal en fysisch ben ik redelijk leeg, dus genoeg plaats voor nieuwe dingen.
Gister avond heb ik gegeten in het pension, samen met een Italiaanse man, Loris, van 57 . Hij startte zijn camino 1 april in Saint Jean Pied de Port en heeft ook twee dagen de bus genomen, overmand door kwetsuren.
Hij had verschillende bedrijven in de buurt van Trentino, in het bedrukken van textiel. Vooral voor kinderen, met frivole tekeningen. De grote sport merken waren zijn belangrijkste klanten. Hij bedrukte de kindercollecties voor Nike, Adidas en nog anderen.
Vier jaar geleden heeft hij alles verkocht. Hij begon de crisis te voelen en hij besefte dat hij zijn kinderen, inmiddels de 20 gapasseerd niet had zien opgroeien.
Hij doet de camino om na te denken wat hij verder zal doen, want hij voelt zich nog te goed om niets te doen. Inmiddels heeft hij een van zijn kinderen in de business gelanceerd. In zijn vrije tijd schildert hij.
Hij geniet nu volop van zijn huis met grote tuin en tuinieren is zijn passie geworden.
Tegen half tien ben ik terug op mijn kamer en begin mijn tweede boek.
Ik krijg nog telefoon van Heidje die me vertelt dat we nieuwe huisdieren hebben. Zo gaat dat dan als de kater van huis is...
Tegen kwart over elf kruip ik in mijn bed.
Ik heb een goede nachtrust, schiet om 5 u wakker, draai me nog een keer om vervolgens rond half acht op te staan.
Na een licht ontbijt in het pension begin ik om 9 u aan mijn laatste etappe van deze camino.
Na 3 km, om 9 u 30 stop ik al bij de eerste bar in Santa Irena.
Mijn benen voelen helemaal niet goed. Ik neem een koffie en chroissant in de hoop dat het betert.
Na een kwartier opnieuw vertrokken, alweer een eucalyptus bos in. Vreemd dat me dat vorig jaar niet is opgevallen...
Ik passeer de pijl die de weg aanduidt naar de herberg waar ik vorig jaar voor het laatst sliep, Alberque Puerte De Santiago in Arca, 2 km verder.
Ik passeer de bar waar ik vorig jaar mijn eerste stop hield, voor de stempel weet je wel. Ik zie hier km paal 15 .
Vandan af gaat het nog eens flink omhoog. Inmiddels voelen mijn benen beter en ik denk aan de boodschap van Frans: ik zal hier op deze helling nog eens goed doortrekken! Ik haal alles uit de benen en ga tientallen zwalpende pelgrims voorbij, vooral groepen jongeren. De helling loopt over een open vlakte, de zon doet weer goed haar best ( de voorspelde regen blijft gelukkig voorlopig uit) , de zweetdruppels springen uit mijn lijf.
Boven op de top, ik zie km paal 13 , voel ik direct dat de jus uit mijn benen verdwenen is.
Ik sterk me met enkele koekjes die ik deze morgen nog kocht in het pension,en hoop op een goed einde.
Iets verderop zijn de voorbereidingen aan de gang in het dorp, voor een of ander feestje. Ze willen over de straten verschillende vlaggetjes van de Europese landen spannen. Ik vraag aan de lokale mensen of ze geen foto kunnen nemen van mij met de Belgische driekleur in de ene hand en de vlag van Galicië in de andere. Wat ze graag doen. Ik krijg het plaatselijke vlagje zelfs mee als souvenir.
Enkele honderd meter verder staat een kraam met allerlei Compostella spullen, ook oa de typische outfit van de pelgrim van heeeel vroeger: lange donkerbruine cape, typische hoed met schelp en de onmisbare originele wandelstok. Ik laat me ook fotograferen in deze outfit.
Wat me opvalt is hoe warm en dik die cape is. Ze moeten nogal gezweet hebben vroeger, denk ik. Of misschien was het nog niet zo warm, je weet wel, de opwarming van de aarde....
Inmiddels gaat mijn tempo steeds trager, begint mijn rechter kuit meer en meer pijnscheuten te manifesteren, en bij iedere helling, hoe klein ook, denk ik dat ze zal scheuren.
Om 12 u hou ik halt in de bar waar ik ook vorig stopte voor een broodje. Deze keer bestel ik een salada mixta: salade, olijven, tomaten en tonijn. Een beetje gezond doen denk ik bij mezelf, allicht helpt dit mijn benen.
Om kwart voor een, dit is mijn langste pauze die ik dit jaar nam, vertrek ik voor de laatste 8,5 km.
Ik herken nu duidelijk de route, passeer zoals jullie allicht nog weten het vliegveld en na 4 km bereik ik Monte do Gozo, een soort verzamelplaats voor pelgrims, met camping,hotel, pension, Alberque en klein kerkje. Ook bussen toeristen komen hier naar toe, naar het groots standbeeld ter ere van de pelgrimages naar Compostella. Ik trek geen foto's, heb hier vorig jaar goed mijn best gedaan.
Ik ga wel het kerkje binnen, laat kaarsjes branden zoals ik beloofde aan Moeke Vera en neem een stempel. De derde stempel in mijn boekje vanuit een kerk.
Eens je de helling af komt van deze plek duikt de stad Santiago direct in de verte op. Nog 4 km. Het gaat nu naar beneden en ik stap voorzichtig om geen verrekkingen op te doen. Ik passeer nog de plaatselijke VRT en net voor ik de randstad instap krijg ik telefoon van Kaatje. Ik stap op dat moment over de brug van de snelweg. Ze wil weten hoever ik ben. Zelf is ze op weg om Stijn te helpen met zijn verhuis.
Net over de brug, Kaatje is live getuige, krijg ik weer zo 'n pijnlijke trek in mijn rechter kuitspier. Ik leg in, stop om te stretchen en kort daarna sms van kaatje dat ze zal mee wandelen in gedachten, zodat ik zeker het einde haal.
Iets verder haal ik mijn italiaanse tafelgenoot van gisteravond in.
Hij vertrok deze morgen om half acht.
Het uittrekken heeft me blijkbaar deugd gedaan want ik stap gezwind de oude stad binnen, anderhalve km nog tot de kathedraal.
In de laatste rechte lijn moet ik door een rommelmarkt, een immense drukte, niet evident met een rugzak.
Uiteindelijk bereik ik iets na 14 u de kathedraal, ongeveer tegelijk met Christian, met zijn oude fiets. Ik heb dus even snel gestapt als hij gefietst. Hij is bereid me te fotograferen op het grote plein voor de kathedraal en op de trappen voor de inkom. Langs deze zijde staat de kathedraal in stellingen, dus geen mooi zicht.
Christian sluit aan bij zijn vrienden en ik begeef me naar het bureau voor mijn tweede diploma. Dit bureau is ook verhuist en bevindt zich nu vlak tegenover het hotel waar ik vorig jaar sliep.
Nadat ik tweede diploma in ontvangst neem, steek ik de straat over, recht de lobby van het hotel binnen. Ze herkennen mij en ze hebben nog een kamer.
Als jullie willen zien hoe pelegrino bartholomeo ( zo staat het op mijn diploma )zichzelf verwent na meer dan 700 km stappen in 21 dagen kun je een kijkje nemen op www.hotelruavillar.com.
Eens op mijn kamer voel ik een serieuze blijdschap en trots. Ik voel me ook rustiger dan bij mijn aankomst na de vorige etappes. Ik doe alles veel langzamer: laatste handwasje, douchen en efkes uitrusten op mijn bed. Moe , doch meer dan voldaan.
Het valt me op hoe droog mijn huid is en ik besluit dan maar te gaan shoppen: eerst een nieuwe schelp, want de mijne ben ik afgelopen week kwijtgeraakt. Dan een nieuwe pet, na drie weken zweten heeft mijn oude het wel gehad. Dan een leuk aandenken voor mijn trouwe fans op de blog, en dan naar de super mercado.
En wie tref ik daar: Hannah. Zij is gisteren wel doorgestapt naar Santa Irena, zij deed dus gisteren 43 km, en dit in haar vierde of vijfde week. Ongelooflijke moed, die kranige Deense van 62 . Zij arriveerde om 13 u en ook zij slaapt in hetzelfde hotel als de vorige keren dat zij hier was.
We spreken morgen af voor de mis van 12 u en doen verder alleen onze shopping verder. Ik koop een nieuw scheermesje, een nieuwe tandenborstel, kleurloze schoencrème, gel voor mijn haar , water , chocolade en handcreme. Ik besluit om die laatste over mijn armen en gezicht ook te smeren, dan moet ik maar een tube kopen.
Zwaar beladen breng ik mijn boodschappen terug naar het hotel.
Inmiddels is het hier wel beginnen regenen.
Ik probeer direct mijn cosmetica uit en glad geschoren, met frisse adem en coiffure in model bezoek ik de kathedraal.
Wat een massa volk!
Ik gebruik al mijn opgespaarde munten om kaarsjes te branden, en wees gerust, ik heb voor iedereen van mijn familie en Heidi 's familie genoeg. Samen met deze van daarstaks in Monte do Gozo kan dit tellen voor vandaag.
Ik doe toch mijn best om stil te zijn, ondanks de drukte, en mijn gebed is er een van grote dankbaarheid en een oproep om mijn familie en die van Heidi van alle onheil te behoeden. Ik vraag ook goed voor mijn kinderen te zorgen en voor de andere dierbare overleden familieleden.
Meer kan ik van hieruit niet doen. We duimen dat het helpt.
Na deze bezinning ga ik weer op shopping tocht. Ik steek me in het nieuw, want opnieuw zijn er een paar kilo's af. En ik wil deftig voor Heidi staan maandagavond.
Ik koop ook een mannen handtas, zodat ik straks geen problemen heb met mijn handbagage. Ben benieuwd wat mijn thuisfront daar over zal zeggen...
Daarom ga ik nog snel enkele juwelierszaken binnen op zoek naar iets deftig voor ons Heidi.
Inmiddels is het weer gestopt met regenen, ik hoor een Pavarotti de ene aria na de andere ten beste geven, en ik ga straks eten in het restaurant van het hotel. Na 21 dagen eens iets anders dan een pelgrim menu heb ik wel verdiend.
Roze Marie, als mijn kaarsjes en gebeden niet zullen geholpen hebben om je fracturen te genezen, dan weet ik het niet meer. Dus zoek je team maar bijeen, en een periode, zodat we met de voorbereidingen kunnen starten. Ik wil wel eerst overleggen met Heidi uiteraard. Je weet maar nooit hoeveel baby peligrino 's er volgend jaar in ons huis rondkruipen!
Meisjes van Assist, ik was zeer gecharmeerd van jullie bericht. Hartelijk dank. Een camino gaan is een weg van het verlangen gaan. Als de Assist Home Services jullie weg van het verlangen is dan is dit uiteraard schitterend. Ik vind trouwens dat jullie het fantastisch doen. En ere wie ere toe komt, Jan is jullie grote baas. Ik ben de hulp die deuren opent en bruggen legt zodat jullie assist at home camino nooit eindigt...
Frans en Nana, ook bedankt voor de aanmoedigingen van gisteren, ze hebben goed geholpen en ik heb ze meer dan nodig gehad.
Bedankt Heidje en Mizef voor de vroege proficiat. Jullie trouwe steun heeft me vooruit doen vliegen, en Heidi, niet te vergeten, ik kon dit nooit doen zonder dat jij me wilde loslaten voor een tijdje.
Het is zoals de wijzen zeggen: loslaten betekent voor een tijdje houvast verliezen. Ik besef sinds deze camino ook dat niet loslaten voor altijd het houvast verliezen kan betekenen. Dit is een van de dingen die ik dit jaar op mijn camino heb geleerd.
Dit was niet mijn laatste blog bericht. Morgen wil ik voor mezelf resumeren wat ik nu allemaal geleerd heb en waar ik de komende periode kan aan werken. Ik maak er jullie deelgenoot van.
Tot morgen, nu ga ik eten, want mijn maag begint serieus te knorren.
Van harte bedankt met de vele en warme felecitaties. Ik voel dat ze recht uit het hart komen.
Dit wordt mijn laatste blog bericht, en ik zal die steun via de digitale weg zeker missen, alsook de prachtige, passende en pakkende teksten van Godrick.
Ik weet dat die steun er altijd zal zijn, ook al is er geen blog!
Gister avond heb ik heerlijk gegeten in het hotel: een groente taart als voorgerecht, speciaal iberian pork met een soort puree en truffel als hoofdgerecht en chocomousse als dessert. Dit alles overgoten met een halve fles witte plaatselijke wijn en een halve liter plat water. En dat het gesmaakt heeft!
Rond elf uur gaan slapen en doorgeslapen tot 5 uur. Nadien terug wakker geschoten iets na 8 u en kort daarna bravo sms van Frans en Nana.
Tegn 9 u ben ik aan het ontbijten en iets later komt er nog een dame in de ontbijtzaal die ook in het hotel sliep. Ik vroeg of zij ook haar camino stapte en ze knikt. Ik nodig haar uit om aan mijn tafel aan te schuiven. Ze heet Claudia en woont in Lichtenstein, het kleine vorstendom tussen Oostenrijk en Zwitserland, aan de Bodemsee.
Ondanks haar Margriet Hermans gehalte ( van voor haar operatie! ) deed ze op 14 dagen de camino Portugese. Deze is 235 km en start in Porto, Portugal. Alhoewel de uittocht uit Porto niet zo mooi is en je af en toe te maken krijgt met industrie , kon deze camino haar toch bekoren. Het was haar eerste ervaring, en daarom deed ze deze, als test. Nu verlangt ze naar huis, want ze mist haar 2 kinderen. Vandaag neemt ze het vliegtuig.
Ik denk bij mezelf dat dit misschien de ideale oefening kan zijn om te doen met de bende van Roze - Marie volgend jaar, eventueel gekoppeld aan de tocht naar Finistere, naar de zee. Dan komen er zo'n 80 km bij. Dat kan te doen zijn op 2 weken.
Tijdens het ontbijt krijg ik telefoon van Heidi. Ons sms verkeer van deze ochtend deed bij haar het vermoeden wekken dat ik verwacht dat ze me ergens in Santiago stond op te wachten. Wat de woorden "tot gauw" toch kunnen teweeg brengen... Ik stel ze gerust dat dit niet zo was en dat ik uit zie naar morgen in Zaventem.
Tegen 10 u terug op mijn kamer en ik maak me klaar voor het kathedraal bezoek.
Ik koop eerst nog enkele verassingen in de kathedraal boetiek en daarna bezoek ik het graf van apostel Sint Jacobus. Ik wil ook wel het beeld nog eens omarmen, doch een lange file doen mij daar van afzien.
De toeloop is immens, anderhalf uur voor de mis, en ik besluit eerst in een stille kapel kaarsjes te branden en te bidden. In de drukte van de kathedraal vond ik dit ongepast. Bij mijn kaarsjes horen wensen en dankbaarheid en dat wil ik in alle stilte doen.
Hier schieten de tranen me voor de eerste keer in de ogen.
In deze sacrale omgeving kan ik niet mijmeren en praten tegen mijn kids zonder te wenen.
Na het kwartiertje bezinning zoek ik een plaats in de kathedraal.
Ik wil niet zoals vorig jaar bijna anderhalf uur rechtstaan.
Ik vind een plaatst op de tweede rij na de voorbehouden plaatsen, frontaal zicht op het altaar. Beter en dichter kan ik dus niet zitten.
Op de banken is plaats voor 5 , en ik stel me voor aan drie jonge mannen die reeds op deze bank zitten: een Duitser, een Engelsman en een Amerikaan. De Duitse jongen en de Engelse startten beiden in Saint Jean, ze kenden elkaar niet, doch zijn de ganse camino bij elkaar gebleven. De Amerikaanse man is hen komen vervoegen in Leon. De mannen die startten in Saint Jean begonnen de vierde april. Zij hebben dus ook serieus doorgestapt. De laatste 100 km deden ze op 2 dagen. Dat zijn dus ook straffe mannen, dacht ik bij mezelf.
Iets later komt een oude Spaanse dame de vijfde plaats innemen, zodat onze bank compleet is.
Een priester start de repetitie voor de samenzang tijdens de mis rond half twaalf en ik zie dat dan reeds alle banken volzet zijn en er al veel mensen recht staan. Een half uur voor de mis begint!..
Ik kijk rond, doch zie geen Hannah.
Om 12 u is het zover, en net als vorig jaar komen de priesters langs een zij beuk naar voor, richting altaar. De voorganger loopt achteraan. Hij heeft geen mijter op, in tegenstelling tot de voorganger van vorig jaar.
Hij begint met het voorlezen van de pelegrino 's, doch deze keer hoor ik niet noemen dat er een Belg uit Irun was aangekomen. Allicht was ik teveel in gedachte bij Brecht en Annelies na mijn emo moment van kort daarvoor. In afwachting schreef ik immers nog enkele bedenkingen in mijn pelgrimboek, en bij het bekijken van de foto van Brecht begin ik weer te wenen.
De mis duurt anderhalf uur en wordt natuurlijk afgesloten met het wierookspektakel. Ik vermoed dat veel mensen voor dit fantastisch moment komen, wan ze stormen langs alle kanten naar voor om foto's en filmpjes te nemen.
Bij het buitenkomen zie ik dat de zon opnieuw van de partij is en ik zoek een terrasje op om een boccadillo te eten en een koffie te drinken. Daarna slenter ik nog eens over het grote plein en ik zie Anna aankomen. Zij oogt vermoeid. Dit klopt, want de laatste 2 herbergen waren haar niet zo goed bevallen ( eentje regende het zelfs binnen ) en ze had slecht geslapen. Ze vraagt of ik een foto van haar wil nemen voor de kathedraal, wat ik graag doe.
Ze gaat op zoek naar haar diploma, eten en drinken en een slaapplaats. We nemen afscheid, allicht voor goed deze keer.
Tegen half drie ben ik op mijn kamer en begin ik deze blog.
Ik laat hier achter:
- mijn ongeduld
- mijn ergernis om wat er niet is
- mijn angst om wat komen zal
- mijn schuldgevoel om wat geweest is
- mijn onrust door steeds meer te willen
- mijn prestige drang en eergevoel
Ik onthou dat:
- de pijn om het gemis blijft
- de wonde er altijd zal zijn
- wenen mag en goed doet
- ik in moeilijke tijden mooie herinneringen kan ophalen als heling
- ik in moeilijke tijden kan beseffen dat mijn kinderen nu vrij en zonder pijn gelukkig zijn
- ik ook de eer aan anderen kan laten
- ik ieder zijn mening met respect dien te aanvaarden
- ik hou van wandelen: het is mediteren, stil staan en bidden met de voeten tegelijk.
- ik kan genieten van het nu
- gewoon eens niets doen geen schande is.
En dan bereik je de kathedraal van Santiago
We hebben hem weer gehad onze camino
Fysiek en mentaal een pak lichter
Het echte leven komt weer dichter
Loslaten is de boodschap
Om gelukkig verder te gaan in volle blijdschap
En geen houvast kwijt te raken
Zelfs al dreigen zware verliezen je te kraken
Pelgrimeren heeft duidelijk zin
Je komt uit van bij het begin
Jezelf herontdekken
langs al die mooie plekken
Annelies en Brecht in mij laten verder leven
Door iedere dag het beste van mezelf te geven
Onvoorwaardelijk met veel liefde dienen
Door mijn innerlijke kracht te geven, respect verdienen
Annelies en Brecht aanwezig laten zijn
Door iedere dag een woordje, nog zo klein
Dit zal helpen aanvaarden de chronische pijn
En helpen bij het gelukkig zijn
Zeggen wat ik doe, doen wat ik zeg
Eerlijk en dynamisch op mijn weg
Zorgen voor mezelf en mijn medemens
Vredelievendheid voor allen is mijn wens
De uitdaging is rust en kalmte bewaren
Mij niet uit mijn lood laten slagen
Oppassen met oordelen na de eerste indruk
Anders gaat veel potentieel stuk
Dynamiek en bewegen laten bestaan
Creativiteit zijn loop laten gaan
Flexibel ondernemen
Binnen de waarden van mijn leven
Meerdere rustpunten inlassen
Tijd nemen, om niet te verkassen,
In de drukte van de maalstroom,
Weggezogen, die mooie camino droom
Tevredenheid zoeken en vinden in het nu moment
Om te worden een grote vent
Vrij van afgunst en jaloezie
Genieten van wat ik hier en nu rondom mij zie
Blijven stappen in de natuur
Langs de zee waar ik naar tuur
En zie, ginds aan de horizon,
Altijd die warmte van de zon...
Werken aan een mooie toekomst met Heidi
De pelegrina die ik graag zie
Hopelijk met een baby pelegrino in huis
Samen bouwen aan een warme thuis.
Dankbaar de familie eren
De band kon je al op de blog lezen
Familie is er om me altijd bij te staan
Waar mijn camino ook heen zal gaan.
Gelegd hier een stevig fundament
Met zoveel meer dan cement
Klaar voor een herstart
De camino van mijn hart.
Elk bereikt doel vormt weer het begin van een nieuwe tocht.
Op een pad dat ontstaat door erover te lopen. De sporen die je nalaat zijn de weg. De weg ontstaat in het gaan.
Het begint met 1 stap. En dan stap voor stap. Een sprong voorwaarts doe je niet met twee voeten op de grond. Als je twee stappen tegelijk doet loopt het ook mis.
buen camino aan allen en muchos Gracias voor alle welgemeende en deugddoende steun.
Dag 1 van Koksijde naar Saint Jean Pied De Port, 30/03/2012
Beste trouwe lezers van deze blog,
Hier ben ik weer. Ik nam vandaag de start voor mijn derde camino op rij.
Uiteraard ook alle nieuwe lezers welkom.
Voor velen een verrassing, voor mezelf een evidentie. Ik ben klaar voor mijn derde camino.
"Wanneer heb je dit beslist", vroeg mijn zusje Ingrid gisteren, " en waarom opnieuw"?
Ik heb het een viertal weken geleden beslist, en het waarom weet ik niet. Ik weet alleen dat januari en februari weer heel lastig waren voor mij, en de helende kracht van de vorige camino's hebben mij overtuigd om opnieuw een drietal weken te wandelen. Volgens mij werkt het niet alleen genezend, ook een beetje verslavend. Het kan ook bewust vluchten zijn uit de realiteit om erger te voorkomen, en beter te voorzien....
Ook geloven heeft er mee te maken. De laatste maanden zijn er ons veel leuke momenten overkomen, feesten, geboortes,....echter werden we ook geconfronteerd met de zwakke kanten van het lichaam. In gans de familie. Ik ben ervan overtuigd dat iedere stap die ik de komende 20 dagen zal zetten een stap naar genezing zal zijn! Voor iedereen!
Vanmorgen ben ik om 9 u vertrokken in Koksijde. Ik ben 12 uur later en 1300 km in de voeten, gearriveerd op mijn voorziene startplaats, aan de voet van de Pyreneeën. In Frans Baskenland. St. Jean voor de kenners.
Ik hoop dat ik de komende dagen niet de blunders maak die ik vandaag maakte. Want om Parijs te vermijden, angst voor de files...., wou ik via Amiens en Rouen rijden. Echter in Amiens was een ongeval gebeurd, en ik kon nog net op tijd een afslag nemen of ik stond uren stil ( gekantelde vrachtwagen op de snelweg). Ik besloot om kaart te lezen en te rijden, uit schrik dat mijn GPS mij toch via Parijs zou sturen.
En plots, voor ik het besefte, reed ik op de Pont de Normandië, voorbij Le Havre, weliswaar prachtig om te zien, doch zeer ver uit de richting.
Het was wel zalig! wat een auto! Bollen op Wegen in Weelde. Hopelijk krijgen mijn schoen straks het label WWW, wandelen op wegen wol weelde....
Tijdens het rijden vooral een gevoel van dankbaarheid: dankbaar voor Heidje dat ze me opnieuw laat gaan. Dankbaar ook dat ze nog regelde voor mijn vertrek dat mijn favoriete muziek op mijn iPhone staat. Dankbaar voor Ludo en Vera die nu goed voor haar zullen zorgen, zo kort na haar operatie en nu haar favoriete soigneur het nodig vond om efkes te gaan stappen. Dankbaar naar mijn collega's en bazen dat zij drie weken goed op de winkel zullen passen. Dankbaar voor het prachtige,zonnige en warme weer. En natuurlijk dankbaar dat ik in zo'n prachtige auto kan rijden. Er heeft mij maar 1 auto ingehaald, en ' t was dan nog een Belg!
Mijn vorm is zeker niet deze van vorig jaar: veel te laat beginnen trainen, keelpijn, neus toe en oren die tuiten. Ik heb dringend de berglucht nodig.
Morgen is het zover. De ober in het restaurant waar ik deze blog schrijf vertelt me dat de etappe van morgen zonder meer de zwaarste is die op weg naar Compostela kan worden genomen. Ben benieuwd.
Ze hebben niet overdreven in het hotel, van o meter naar 1450 meter over 22 km, dit kan tellen. Dit is niet voor het ongetrainde lichaam.
Het weer is prachtig, stralende zon, warm, dus extra lastig met al dat klimmen. Doch het doet zo' n deugd.
Na een stevig ontbijt ben ik vanmorgen om 9 u vertrokken. Ik ben ook eerst nog mijn auto gaan stallen voor de komende drie weken.
Ik begin mijn wandeling met een bezoek aan het kerkje in St. Jean om een veilig tocht te vragen.Van dan af begint het klimmen . De Pyreneeën zijn een een prachtig gebergte om naar de kijken, minder als je ze moet oversteken.
Het is 22 km ononderbroken klimmen tot boven de boomgrens, om dan 4 km steil af te dalen naar Roncevalles. De meeste pelgrims kiezen ervoor om hier overnachten. Het oude klooster doet nu dienst als Alberque en er kunnen 80 pelgrims slapen.
Om 14u30 kom ik in Roncevalles aan. Ik beslis om nog een beetje verder te stappen. De benen voelen goed, ik heb nog ruim de tijd en de zon blijft heerlijk schijnen. Er waait wel iets fellere wind inmiddels. Eerst de inwendige mens flink verwennen en om drie uur wandel ik verder tot Espinal, 6 km voorbij Roncevalles. Ik slaap in Hostal Haizea, www.hostalhaizea.com. ik ben de enige gast voorlopig.
Dit was echt opvallend: tijdens de overtocht van de Pyreneeën was het gezellig druk op de flanken van de berg. Eens Roncevalles voorbij was ik blijkbaar de enige die nog verder stapte.
Ik heb de ganse beklimming in de buurt van een koppel gewandeld met een auditieve beperking ( doofstom). Zij wandelen in gezelschap van hun hondje. Ze waren dolgelukkig toen ik hun gebaarde dat ik met hun fototoestel een foto van hun tweetjes wilde nemen! Meer communicatie is er niet geweest. Je kunt dus stellen dat ik in alle stilte naar boven ben gestapt.
Spijtig genoeg heb ik zelf geen foto's kunnen nemen van deze prachtige tocht. Problemen met mijn batterij. Hopelijk is dit euvel morgen van de baan.
Speciaal gevoel is niet direct bij me opgekomen. Allicht was de fysische belasting te zwaar. En tijdens de afdaling was opperste concentratie vereist om niet te vallen. Ik ben wel bezig geweest hoe ik de komende drie weken zou indelen. Ik heb immers aan de garagehouder gezegd dat ik zaterdag 21 april mijn auto terug haal. Dit betekent dat ik vrijdag 20 april de trein moet nemen in Santiago de Compostela. Trek daar nog 4 dagen vanaf om de tocht naar Finistere te doen en ik kom dus op 15 dagen dat ik nog op de Camino Frances kan wandelen. Ik doe zeker het ganse stuk tot in Burgos, en dan zie ik wel hoeveel ik moet overbruggen met de bus.
Afsluiten wil ik doen met een hartelijke verjaardag wens voor broer Godrick.
Ik ben vanmorgen vertrokken om half negen met als doelstelling Pamplona halen. Dit is dus niet gelukt. Ik heb een afstand boven de 30 km nog niet goed in de benen.
Het was een lastige dag. Slecht geslapen, veel last van hoest. Heuvelachtig parcours, steile afdalingen gevolgd door ferme kuitenbijters. Omhoog wandelen valt wel mee, doch naar beneden heb ik veel last van mijn quadriceps. Waarschijnlijk nog een restant van de lastige afdaling gisteren naar Roncevalles.
Ook de hitte speelde me parten. Veel warmer als gisteren, tussen de 22 ° en de 25°, de zon constant op mijn lijf! Het is aan me te zien vanavond: mijn nek is serieus verbrand, net als mijn armen. Ik heb me voorlopig ingesmeerd met handcreme om de pijn te verzachten. Morgen een after sun kopen.
Het valt ook op dat we voorlopig zo weinig bars op de weg vinden. De eerste was na een uur, en dan na 3 uur in Zubiri, doch dan moest je wel de camino verlaten. Ook veel privé herbergen zijn nog dicht. Vreemd.
Gelukkig kon ik me vanmorgen bevoorraden met water en eten, zodat ik geen appelflauwte kon krijgen. De bazin had voor mij vanmorgen een stokbrood gemaakt met verse eieren en ham, heerlijk, en ik kon er de ganse dag mee doen.
In Zabaldika, na 29 km, heb ik me laten beetnemen. De camino splits daar in een gemakkelijk stuk en in een moeilijk stuk. Langs het moeilijk stuk ligt echter een klein kerkje dat altijd open is. Zo stond er althans. Om het te bereiken moest je echter 250 m wel heel steil naar omhoog, doch ik dacht, ik heb nog geen kerk gezien, en ik had tijd. Het was toen half drie.
Groot was mijn teleurstelling toen ik uitgeput boven kwam en moest vaststellen dat de kerk dicht was. Allicht heb ik me hier geforceerd, want over de laatste 4 km deed ik dus een uur, terwijl mijn gemiddelde tot nu toe lag op 5 km per uur.
Het valt me op hoe weinig ik momenteel bezig ben met mijn kinderen. De fysiek,is niet goed, en dan heb je al je energie blijkbaar nodig om daar op te focussen. Ik vroeg me wel af wat ik zal achterlaten in de zee in Finistere. Ik heb beslist dat het mijn pelgrimboek wordt met een tekst aan mijn kinderen.
Mijn leven zal nooit meer zijn zoals voorheen. Het gemis zal eeuwig blijven duren. De pijn zal steeds weer opsteken. Ik kan er niets aan veranderen. Ik merk wel dat ik er steeds beter kan mee leven. De downs niet meegerekend uiteraard, en die zal ik blijven koesteren. Wat ik mijn kinderen zal meegeven in mijn pelgrimboek zal tussen hen en ik zijn. Misschien spoelt het ooit aan in Koksijde!!!!
Bij deze gedachten dwaalde ik af naar alle ouders die hun kinderen verloren, in het bijzonder de ouders van de kinderen die het leven lieten in het busongeval. Ze krijgen nog allemaal harde klappen. Allicht als de communnie tijd aangebroken is.....
Ouders die hun kinderen verliezen hebben geen naam. Vrienden die een vriend verliezen ook niet. Broers en/ zusters die een broer of zus verliezen evenmin. Kinderen die hun ouders verliezen noemen ze wezen. Een echtgenote die haar man verliest noemen ze weduwe. Omgekeerd weduwnaar...
Inmiddels heeft Vake mij geïnformeerd over de Ronde. Tom heeft gewonnen. Toch vreemd. Hij lijkt de goeie benen terug te hebben. Of zijn het de goede pillen? Is zijn sponsor niet de man die vorige jaar de sponsor was van Gilbert? En wie won vorig jaar alle koersen? Vreemd, toch?
Nu goed rusten en recupereren. Tijdens de wandeling daarstraks heb ik niet moeten hoesten, alleen veel snot. Tijdens het schrijven van deze blog doe ik niet anders dan hoesten. Raar.
Ben benieuwd hoe ver ik morgen geraak.
Nog allemaal een fijne zondag en drink maar een goeie op de overwinning van Boonen. Als hij volgend jaar opnieuw wint is hij alleen recordhouder. Laat hem dat maar weten, dan heeft hij al een doel voor volgend jaar. Als hij dit jaar ook nog Roubaix wint en volgend jaar ook, is hij ook met deze klassieker alleen recordhouder. Moest ik Tom Boonen zijn, ik zou het wel weten....
Dag 6, 04/04 2012, van Los Arcos naar Logrono, 28 km.
Rose Marie,
De camino is voor mij de weg die een mens gaat in zijn leven.
Een weg, deels gewild, als gevolg van de keuzes die je maakt, deels ongewild , door plotse, al dan niet droevige gebeurtenissen.
Dan kan je camino een vluchtweg worden, een weg op zoek naar het waarom, een weg die je help bij het zoeken, een weg om te vergeten, een weg naar iets nieuws.
Een weg die je helpt bij het plaatsen, een weg om te verdragen, een weg naar het ontastbare, een weg naar jezelf en hoe nu verder. Een weg om te bidden en dichter bij God en de ware liefde te komen, deze die nooit sterft. Een weg naar het licht. Een zoektocht naar hen die er niet meer zijn.
Annelies en Brecht en Tristan zijn ook op weggegaan voor hun Camino. misschien wil ik ze wel inhalen!
Al deze gedachten zijn bij me opgekomen de afgelopen camino's. Benieuwd wat er nog bij komt.
Wat er bij mij zeker ook speelt is het fysieke, grenzen aftasten, pijn letterlijk verbijten, met beperkte middelen het lichaam soigneren. Het heerlijke gevoel van fysiek leeg te zijn, in tegenstelling tot het in echte leven , waar ik vooral mentale leegheid voel bij momenten. Ik voel dat mijn fysieke training mij helpt om die mentale dieptes beter op te vangen. De kracht is , om dit gevoel mee te nemen naar huis, en het ook daar toe te passen. Waarom niet thuis iedere dag een half uur stappen, om te beginnen.
Hier besef ik ook dat iedereen zijn reden heeft. Doch ook in de real world is dit zo. Alleen sta ik daar niet altijd bij stil.
Dus, jij hebt er goed aan gedaan deze camino met je mama te wandelen. Nu nog samen met je ventje, zonder rolstoel dan....
Stop dus maar met piekeren, onbewust ben je sinds lang samen met Godrick jullie camino aan het wandelen. Veel respect!
En ik wil afsluiten met een citaat van de Benedictijner monnik Anselm Grun:
" Pelgrimeren betekent de weg van ons verlangen gaan. dat verlangen voert ons echter verder dan deze wereld. Het leert ons dat er iets in ons leeft dat deze wereld overstijgt".
Beantwoorden aan dat verlangen is wezenlijk anders dan op vakantie gaan: je kiest ervoor om al dat vertrouwde te ruilen voor het onbekende. Het kan dat de bestemming van je reisdoel een speciale betekenis voor je heeft. Maar de weg zelf kan ook je reisdoel zijn. Je maakt je los van alles waar je je dagelijks aan bindt, alles wat je onderweg tegenkomt vormt je bagage.
Een pelgrimage kun je zien als symbool voor de reis die het hele leven is. Het hoeft daarom niet naar Compostela te zijn. Ook in de Simili wijk, aan de oude tennis, staat een leuke kapel! Of naar de Pier, in de zee. Je zult merken dat je onderweg allerlei lessen aangereikt krijgt, in compacte vorm misschien, en tijdens deze wandeling komen herinneringen voorbij. Dit alles kan je leven verdiepen. Zo heb ik ook intens genoten van mijn voorbereidingen aan zee. Vraag maar aan Heidi, ze vond me de laatste vier weken al veel meer in vorm, mentaal dan. Ik heb vier weken getraind iedere zaterdag en zondag, een 20 tal km per dag, en het effect was reeds zichtbaar, volgens haar, doch ook volgens mezelf en zelfs volgens mijn chef!
Volgens mij is dit de eerste keer dat ik op mijn blog zo uitgebreid persoonlijk ben naar iemand. Dit om goed te maken dat ik inderdaad mijn schoonzussen ook niet zou kunnen missen!
En voor een nieuwe reactie komt: mijn broers en schoonbroers ook niet. En de neven en de nichten, kortom de ganse familie: allen hebben een speciaal plaatsje in mijn hart. Het zijn ook allemaal speciale mensen met elk hun specifiek talent. Ik vergeet nooit de steun en troost die ik mocht ontvangen. En het geduld en begrip dat ik nu nog altijd krijg. En dit geldt ook voor Heidi 's familie. Ze mogen zeggen van schoonvaders en schoonmoeders wat ze willen: Ludo en Vera zijn in positieve zin toch wel een geval apart. Zie maar hoe goed ze hun oudste opvangen zodat ze ondanks haar operatie toch veel BH's en badpakken kan verkopen. ' t zal nodig zijn, want ik laat ze hier goed waaien, de euro's.....ben wel levende reclame voor Hanro, doch dat ziet geen mens, zolang ik niet in de echte refugio 's slaap!
Speciaal voor de mannelijk lezers van deze blog het volgende: denk aan Moederdag, rij naar Koksijde, Zeelaan 231, en koop iets bij Lingerie Caline.
O ja, ik heb nog gewandeld ook vandaag, van Los Arcos naar Logrono, volgens de boekskes 28 km. Ik heb echter een drietal km meer gestapt schat ik. Ik heb namelijk de camino door de stad gevolgd, zodat ik dat morgenvroeg niet moet doen. Bij het binnenkomen van de stad waren 2 herbergen. Ik dacht dat ik er bij het doorkruisen van de stad nog zou passeren, doch geen succes. Gelukkig, bij het verlaten van de stad, aan Parc Saint Miguel, tref ik een NH hotel en voor 45 kunnen ze me een kamer aanbieden. Naast het hotel is een bar restaurant, en aan de buitenkant hangt reclame van Leffe. Dus jullie weten al direct waar ik straks zal eten.
Voor de wijnliefhebbers: ik wandelde vandaag dus van de Navarra wijnstreek naar de Rioja wijnstreek. Ik ben vertrokken om 8u45, na eerst een stevig ontbijt in de bar naast het hotel waar ik zalig heb geslapen.
Ik zie dreigende regen wolken, en alle pelgrimmers die vertrekken vanuit deze bar maken zich op om zich te beschermen tegen de regen.
Ik denk bij mezelf " ik doe eens iets anders". Het regent nog niet, dus geloof in het positieve. Ik vertrek dus zonder regenjas en zonder de regen beschermhoes van mijn rugzak. " ik zal de problemen wel oplossen als ze zich aanbieden". En kijk, na een spannend eerste uur verandert het donkergrijs in lichtgrijs, zelfs wit met stukjes hemelsblauw er tussen. Ik lijk gelijk te krijgen, en inderdaad tegen de middag schijnt de zon, echter zeer voorzichtig, en steeds vechtend om door de massa wolken te geraken.
Deze ochtend was de wandeling mooi en rustig , langs stille paden, de typische camino wegen. Echte zware cols zaten er niet bij. Wel hellingen, kort, die je het best kunt vergelijken met een trap van een 250 meter. Kort en steil dus. Je bent direct de asem afgesneden en je voelt het serieus trekken in de kuitspieren. Ik hou liever van de langere cols. Je kunt er een goed tempo op aanhouden. Op die korte klimmetjes kun je niet anders dan traag stappen, of je bent buiten adem zonder dat je het weet.
Tijdens deze passage op de camino ontmoet ik een heel leuk koppel, Andy en Janet. Bij het voorbijsteken lachen ze zo vriendelijk naar mij dat ik niet anders kan dan een praatje te beginnen.
Ze zijn hun camino gestart vrijdag jl, gaan door tot Finistere, en keren dan terug langs de Camino Norte, de route die ik vorig jaar deed. Wat ze daarna zullen doen weten ze nog niet, ze weten wel dat ze 6 maanden zullen stappen!
Van origine zijn ze Afrikanen, blanke wel te verstaan. Ze zijn geboren in Botswana ( dat heette vroeger anders, doch ik ben de naam vergeten), waar Janet studeert als verpleegster ( Yes!) en Andy officier wordt in het leger. Ze krijgen drie kinderen.
Begin jaren negentig vluchten ze naar Zuid Africa omdat ze zich niet meer veilig voelen na de machtsgreep van ....Janet kan aan het werk als verpleegster ( die hebben ze overal nodig, toch?) en aanvankelijk wordt Andy ook in het Zuid Afrikaans leger officier.
Na een tijdje start hij zijn eigen zaak, Spirit of Adventure. Een soort " Adventure Parc zoals in Durbuy", echter speciaal voor leiders en coachen om hen te begeleiden het nog beter te doen.
Ik vraag Andy naar het geheim van goed leiderschap. " je moet goed kunnen luisteren" zegt hij.
Ik vraag hem of iedereen een leider kan worden. " Als mensen er mee in zitten, wat jij van hen denkt, en als ze jou iets gunnen, dan kun je ze leiden.
Ik zeg altijd dat leiderschap visie en strategie ontwikkelen is en ervoor zorgen dat je dan een groep mee krijgt in die richting. Coachen is het beste uit mensen halen, vanuit hun uniek mens zijn, in de lijn van de gekozen richting. Managen is het beste uit de processen halen, om tot de richting of doelen te komen. Andy was daarin veel radicaler. " Een coach en goede leider maakt van de mens een beter mens. Een manager maakt van de mens een machine!"
Als dat geen doordenker is....
Echter, ook in Zuid Afrika voelden ze zich bedreigd door de toenemende criminaliteit. Andy verkocht zijn zaak, en ze verhuisden naar Nieuw Zeeland.
Daar wonen ze nu, doch ze zijn er eventjes uit voor 6 maanden. Janet werkt als thuisverpleegster ginder, Àndy heeft een paar coaching opdrachten gedaan. Als ze terug zijn denkt hij na om weer actief in de business te stappen.
Hun drie kinderen doen het goed: de oudste zoon is toezichter in een Safari Park in Zuid Afrika, de tweede zoon is ingenieur in Nieuw Zeeland en hun dochter woont en werkt ook in Nieuw Zeeland.
Zo zie je maar hoe belangrijk de behoefte Pyramide van Masslov voor een mens kan zijn. Je veilig voelen, beschermd is een primaire behoefte. Deze mensen hadden er veel voor over om dit te bereiken.
Daarom is het zo belangrijk om de werken aan " nestwarmte" in België. Een oorlog zit er voorlopig niet direct aan te komen, dus die veiligheid is oké. De warmte en de geborgenheid thuis creëren kan wel een heel belangrijke bijdrage leveren aan onze primaire behoeften.
In Torres del Rio , na 8 km, nemen we afscheid. Zij hadden daar afgesproken met andere mensen die ze eerder ontmoetten.
Hopelijk zie ik ze terug, dan kan ik eens polsen hoe hij kijkt naar mijn BBB idee.
Iets voor twaalf bereik in Viana, na 18 km, en bij een klein markje aan een fontein, net buiten de dorpskern, neem ik mijn eerste rustpauze. Ik eet mijn 2 bocadillo's smakelijk op, vul mijn watervoorraad bij. Achter het hoekje is een apotheek en ik vul mijn windel voorraad bij (voorkomen van blaren) en ik koop muntjes tegen de hoest. Viks kennen ze hier niet Kaatje. Misschien zal die Blonde Leffe straks ook wel helpen tegen de hoest...
In het dorp koop ik nog wat mondvoorraad voor de komende dagen, want vanaf morgen ligt hier alles plat! De Spanjaarden hebben vrij van witte donderdag tot paasmaandag.
Ik koop onder andere 2 appels, grote rood gekleurde, ze blinken als een spiegel. En zo sappig. Nog nooit zo een heerlijke appel gegeten.
Na eerst nog een stempel af te halen in het bureau de Turismo, begin ik aan de laatste 10 km tegen kwart voor een. Deze lopen vooral paralel aan een drukke gewestweg, weliswaar altijd in de buurt van een wijngaard, doch zeer druk en dus verre van rustig en stil. Ze hebben op een gegeven moment zelfs een voetgangersbrug gebouwd zodat de pelgrimmers de baan veilig zouden kunnen dwarsen.
Tegen kwart voor drie kom ik aan bij een kerk in Logrono. Eindelijk een kerk die open is. Tot nu toe waren alle kerken die we vandaag passeerden, dicht. Dus ik naar binnen, kaarsen branden voor mijn familie, en voor mijn kinderen en Tristan, en voor moeder en vader, een bedankgebedje voor de alweer goed verlopen dag, en dan weer weg. In de kerk zijn er een paar mannen in de weer met een praalwagen voor de stoet van morgen.
Hoe het komt dat ik buiten de stad logeer, konden jullie aan het begin lezen.
Dag 4, 02/04/2012, van Burlada naar Puenta la Reina, 27 km.
Gisteravond voelde ik me echt beroerd. Ik was er slecht aan toe. Geforceerd? Een zonneslag? Oververmoeid? Wie zal het zeggen. Daarbij nog een kwalijke hoest, en een hartslag die niet onder 80 zakte. Vreemd gevoel.
Dus neem ik me voor om het vanaf nu rustiger aan te doen. Ik zie wel waar ik uitkom.
Het was een ganse karwei om te kunnen dineren. Het restaurant in het hotel moest dringend ontsmet worden, omdat er kleine beestjes gesignaleerd werden. Dus heb ik iets kunnen eten in een bar een beetje verder.
Ongelooflijk hoe de mensen hier op café samenkomen om naar het voetbal te kijken. Ook in de bar waar ik kon eten was een 50 mensen samen gekomen om vanop 3 grote TV schermen de match Celti de Vigo- Villareal te volgen. Voetbal brengt hier mensen echt samen, en dus niet in het stadium.
Door mijn hoest niet goed geslapen. Om middernacht nog wakker, om 3 uur terug wakker en om 6 uur nog eens. Telkens na een vervelende hoestaanval. Na een goed ontbijt vertrokken om 9 u.
Een half uur later bereik ik Pamplona. Ik heb direct spijt dat ik gisteren hier niet ben geraakt, want dit stadje is de moeite om te bezoeken. Je komt binnen na een ferme klim in een omwalde binnenstad, oud gedeelte. Het valt direct op hoe proper het hier is. De straten zijn nog nat van de schrobbeurt die ze net kregen.
Het eerste wat ik doe is de kathedraal bezoeken. Catedral de Santa Maria la Real. Ik moet stil zijn want er is een mis bezig. Daardoor kan ik niet goed rondkijken. Ik kan mijn dagelijkse portie kaarsjes branden, een moment van stilte houden en vertrekken. De bezoekers kunnen immers pas binnen om 10u30.
Dus besluit ik het bureau de Turismo te zoeken om zo te leren wat ik absoluut kan bekijken. Doch ook dit is nog toe. Ik volg dan maar de camino pijlen en ieder gebouw of monument de moeite waard leg ik vast, zonder goed te weten wat ik fotografeer...Pamplona oogt rijk en chique en vooral zeer rein. En hoe verder ik stap, hoe moderner de gebouwen worden. Chapeau ook hoe ze aan de pelgrimmers denken: je wordt werkelijk overstelpt met schelpen en pijlen om de camino door de stad te kunnen volgen. Wie zich hier zou vergissen heeft duidelijk een probleem aan de ogen....
Na een uur ben ik de stad uit en begint de klim naar Alto Del Perdon, 770 m hoog, een stuk van 13 km. Na ongeveer 10 km net voor Zariquiegui staat een kruisbeeld met een Belgische naam, Frans Kox. deze landgenoot heeft hier zijn camino definitief beëindigd . Er staan nog 2 mensen bij dit aandenken, een echtpaar uit Oedelem. Zij startten vandaag en willen stappen tot Burgos, ongeveer in 10 dagen. Zij boekten hun reis via " anders reizen" en hun hotel is op voorhand geboekt.
Zij slapen net als ik in Puenta la Reina, doch ik lig in herberg Jakue, zij in een hotel. ben benieuwd of ik ze deze avond nog zie.
Onderweg gebabbeld met een oud meneerke ( zo zou Heidi hem noemen) uit Londen. Ik was hem al een paar keer voorbij gewandeld, doch met zijn kleine pasjes valt hij echt op. Hij was vanmorgen om 6 uur vertrokken in Larrasoana en zal dus 40 km gedaan hebben. Hij slaapt ook in deze herberg, en was dolblij toen hij eindelijk op bed kon liggen. Hoed af voor deze prestatie van een man van ik schat 70 jaar.
Ik ben dus vandaag, doch vooral gisteren geconfronteerd met mijn lichamelijke grenzen. Zoals ik me nu voel moet ik er niet aan denken om meer dan 30 km te doen per dag. Vanavond was het ook weer hoog tijd om te stoppen. Mijn benen voelen zeer moe aan, doch eigenlijk lijkt mijn ganse fysieke vorm weg. Het wordt hoog tijd voor een volledige scan als ik terug ben.
Toen ik schoonbroer Jozef onlangs vertelde dat ik de laatste 6 maanden de enige verkoudheid na de andere heb, vroeg hij zich af of ik me tijdens mijn vorige camino niet geforceerd had. Deze gedachte spookte vandaag de ganse tijd door mijn hoofd. Het zou wel eens kunnen.
De vrouw van Jozef is Ingrid, en deze is vandaag jarig. gelukkige verjaardag Ingrid.
Ook collega Ophelie van Makkie mag vandaag juichen. Ook proficiat.
