|
Dag 15, 13/04/2012, van Olveiroa naar Finisterre, 35 km.
Gisteravond nog lekker gegeten in het restaurant naast de herberg. Het was gezellig druk. Blijkbaar is dit het enige restaurant en een twintigtal pelgrims vullen de eetzaal.
Toen ik terug op mijn kamer kwam, nog wat gelezen, tanden gepoetst en SMS van moeke beantwoord met telefoontje . Ze vroeg zich af of ik de blog niet zou vergeten. Blijkt dat dit bericht voor haar zoon Jorg bestemd was. Hij had nog geen boodschap nagelaten op de blog en zij wilde hem eraan herinneren.
Ik weet niet hoe het komt, doch na dit telefoontje kreeg ik plots een helse pijn in mijn nek. Zo maar. Ik kon met moeite mijn hoofd draaien zonder te vergaan van de pijn. Flexium gesmeerd, voltaren ingenomen, doch die ambetante pijn hield me uit mijn slaap. ik kon geen enkele houding innemen zonder die verdomde pijn. Om middernacht lag ik nog wakker.
Ik moet dan toch in slaap gesukkeld zijn en iets voor zes werd ik weer wakker. Nog altijd pijn. Ik was lichtjes in paniek, want deze morgen zag ik echt niet in hoe ik met deze nek een afstand van 35 km kon overbruggen.
Flink wat zalf gesmeerd, en om 7 u zat ik al klaar voor het ontbijt. Ik neem nog een voltaren en tegen 10 voor 8 ben ik vol goede moed vertrokken.
Het is droog. De wandeling is zalig. Gezond weer, veel zuurstof in de lucht, prachtige natuur. Rotsen, bossen, kolkende rivier, stil en alleen op de wereld. Ik geniet met volle teugen en ben snel de pijn vergeten. Mijn Vlaamse vrienden volgen mee.
Na een uur passeer ik km paal 29. Ik heb dus al 6 km afgelegd. Hier kom ik op de splitsing van de weg, oppassen dus: rechts naar Muxia, links naar Finisterre. Ik ben bij de pinken en neem de goede afslag.
De camino loopt nu langs een gewestweg gedurende 2 km. Doch gezien het nog vroege uur valt dit mee. Ook is er een groene " rijstrook" naast de weg voorzien voor pelgrims. We lopen dus op onze eigen baanvak, dus zonder echt gevaar.
De camino duikt dan weer de wildernis in, en ik passeer plots een kapel, zo maar ergens te velde. Ik doe een paar schietgebedjes omdat mijn nek pijn kan overgaan en opdat het droog zou blijven.
En dan , tegen kwart voor elf, is ze daar, de zee. Op het moment dat de zee aan de einder opduikt, valt de regen met bakken uit de lucht. Snel de regen kledij aantrekken en doorgaan. De weg gaat steil naar beneden langs een moeilijk te bewandelen pad en tegen half twaalf kom ik reeds volledig doorweekt aan in de eerste de beste bar in Cee.
Ik bestel een broodje met kaas en een warme koffie en wat water, zodat ik verder kan voor de rest dan de dag. Tegen 12 uur kan ik terug vertrekken en inmiddels is het gestopt met regenen. Oef. Terwijl ik hier zit te rusten passeert een eerste pelgrim voorbij. De eerste die ik zie vandaag.
Iets verder loop ik voorbij km paal 15. Ik heb dus al 20 km gedaan op goed 5 uur, dus ik zit goed op schema. Ik loop nu een tweetal km naast de zee, tot de camino zijn weg vervolgt, steil omhoog, een sparrenbos binnen. Het is weer genieten van deze prachtige natuur.
Ze hebben duidelijk het beste voor laatst bewaard. Deze etappe is na de eerste, tot nu toe ongetwijfeld de mooiste van deze derde camino. Het is daarom een aanrader aan wie de camino overweegt om ze in twee dagen te doen. Dan kun je dubbel genieten. De afstand is ook niet te onderschatten, zeker ook na de lange etappe van gisteren. Maak van Santiago- Finisterre gerust een vierdaagse!
Ondertussen heb ik de pelgrim die daarnet passeerde ingehaald en om 14 u duikt de kust van Finisterre op. Ik maak me klaar om op een bankje te genieten doch de regen goden beslissen er anders over. Ze draaien weer alle sluizen open, en in plaats van te genieten is het alle regenmateriaal weer aantrekken en volle gas vooruit. De camino loopt wel langs de zee, langs een boulevard met bomen. Je kunt je dit niet voorstellen als je de Belgische kust gewoon bent, want hier zie je geen enkel gebouw. Alleen een prachtige wandelpromenade, af en toe een plaats om de douchen, en zeer regelmatig een toegang tot het strand. Heel mooi. Spijtig van de regen.
Ik blijf de pijlen volgen en ik stap het stadje door. In het centrum probeert een hotelbaas mij te doen stoppen. Ik leg hem uit dat ik eerst naar het einde van de Wereld wil. " Manãna", roept hij. Ik denk bij mezelf: belangrijke zaken eerst, en stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen.
Ik loop dus verder, inmiddels flink omhoog de stad uit, richting copa Ora, of zogezegd het einde van de wereld. Ik loop nog een pelgrim voorbij en en passant vraag ik hem: " where are you going?" " To the End" antwoordt hij.
Uiteindelijk, rond 15u 15 is het zover, ik bereik km paal 0. Deze staat een 100 m verwijderd van een steile klip, en het uitzicht dat je vandaar krijgt doet je denken aan the end. Je ziet alleen maar water. Spijtig van de regen, die nog altijd neersijpelt. Het is daardoor vrij mistig en het zicht is dus minder adembenemend dan je zou denken. Oordeel zelf maar op de foto's.
Ik doe mijn rugzak af, zet hem tegen de rotsen, en zet mezelf ook op een rots. Ik haal eerst mijn boekje uit met de tekst die ik geschreven heb en wordt dan enkele minuten stil, waarbij ik heel dicht bij Annelies en Brecht probeer te komen. Uiteraard komen hier tranen van.
Na een vijftal minuten in de regen tegen mijn kinderen praten, bedenk ik hoe ik de teksten in de zee kan krijgen. Ze staan opgeschreven in mijn pelgrimboek, dat ik waterdicht verpakt heb in mijn speciale toiletzak.
Ik daal de rots af. Dit is niet zonder gevaar want spiegelglad door de regen. Na een twintigtal meter waag ik de gooi naar de zee. Ik zie niet waar het boek terecht kom, dus maar hopen dat hij het water bereikt.
Hieronder kunnen jullie lezen wat ik mijn kinderen heb geschreven.
Tekst voor Annelies en Brecht.
Liefste Annelies en Brecht,
Dit boekje werp ik in de zee, zodat mijn geschreven gedachten dicht bij jullie kunnen komen.
Reeds drie keer wandelde ik op de camino richting Santiago. Om het lot dat mij over kwam te aanvaarden. Om te leren verder leven zonder jullie.
Jullie zijn veel te vroeg van ons ontnomen. Met ons bedoel ik allen die jullie dierbaar zijn, dus ook jullie mama. Zij leeft nu niet meer samen met papa. Papa leeft nu met Heidi.
Annelies, jij hebt Heidi nooit gekend. Ze is blond en lief, net als jij.
Brecht jij wel. De laatste 2 jaar van je leven. Langzaam maar zeker liet je haar toe. Met als ultiem moment de innige knuffel die ja haar gaf vijf dagen voor je stierf.
Jullie waren ziek, ongeneeslijk ziek. Een ziekte die jullie alles zou afpakken , alles waar een nieuw en jong leven naar hunkert.
Dit verdict aanvaarden was voor mij al moeilijk. Alhoewel ik er schijnbaar geen moeite mee had om er over te vertellen, heb ik tijdens mijn wandelingen ontdekt dat ik jullie ziekte nooit heb kunnen plaatsen. Ik ben ervan weggelopen. In werk, sport en vertier. Behalve in het weekend. Dan was ik er meestal wel, om goed voor jullie te zorgen. Wat ik met veel passie en liefde heb gedaan. Wat ik ook nog altijd immens mis.
Ik heb nooit geweten in hoeverre jullie bewust meemaakten wat jullie overkwam.
Alleen jullie lichaamstaal smeekte om hulp, met name om pijnbestrijding. Welke afschuwelijke pijnen hebben jullie niet door die vreselijke stofwisselingsziekte moeten doorstaan?
En dan die andere symptomen: steeds opnieuw een beetje talent dat verloren ging. Voor ons schrijnend om te zien, voor jullie zichtbaar zonder veel problemen aanvaardbaar. Maar was dit wel zo?
Ik heb jullie graag gezien, ik zie jullie graag en ik zal altijd van jullie houden. Ik heb met volle goesting en toewijding voor jullie gezorgd. Door jullie weet ik wat echte liefde is. Onvoorwaardelijke liefde. Er waren geen voorwaarden om voor elkaar te zorgen. We deden het gewoon. Jullie deden mij lachen en genieten, en ook zovele anderen. De zorg deden wij spontaan, het was nooit van " moeten".
Pas door het gemis weet je hoe sterk deze liefde is. Aan de pijn in het hart. Ik dacht op een gegeven moment dat mijn hart zou breken. Er is een serieuze wonde op ontstaan.
Ik probeer deze wonde te genezen door te doen wat wij zoveel keer samen hebben gedaan: wandelen.
Uren hebben we stappend samen doorgebracht: in de Gavers, in Bellegem, in Rollegem, rond de sporthal, in de Sterre in SintNiklaas, in Wachtebeke, in de bossen van Waasmunster, in de streek rond Bachte. En natuurlijk aan zee. De plaats waar jullie lichaam hopelijk rust heeft gevonden.
Vaak in gezelschap van familie, vooral als mama moest werken. 2 rolstoelen voortduwen was zelfs voor mij geen sinecure.
Geweldig om jullie tijdens die momenten toch te zien glunderen, genietend van de buitenlucht en de mensen om jullie heen.
Al deze uitstapjes waren ongetwijfeld de voorbode van jullie en mijn camino. Elk op onze wijze...
Waar ik jullie voor bewonder is het bijzonder talent dat jullie hadden om te behagen en door te zetten.
Hoe jullie met 1 blik, 1 aanraking of 1 glimlach mensen konden charmeren. Sterk!
Hoe jullie gevochten hebben in een oneerlijke strijd, en toch uit elk sprankeltje hoop plezier mee pikten,
Onwaarschijnlijk!
Deze talenten wil ik toepassen in mijn verder leven. Zodat jullie verder leven door mijn " zijn".
Ik heb veel spijt van al die keren dat ik me weer eens liet gaan. Waardoor mooie momenten met jullie verloren gingen.
Hoe kon ik op zulke momenten denken dat pinten pakken met collega's belangrijker kon zijn dan thuis voor jullie zorgen?
Deze vraag houdt me op mijn camino's constant bezig. Ik hoop dat jullie mij een sein als vergeving bezorgen. Dit schuldgevoel is immers sterker dan mezelf. Ik vraag jullie om van waar jullie ook zijn, me te helpen om dit weg te nemen.
Ook heb ik jullie vaak terug gewild. Door jullie ziekte was dit niet eerlijk. Want dan komt voor jullie, die ondraaglijke pijn weer naar boven. Ik wil dat jullie blijven waar jullie zijn, want ik weet dat jullie daar gelukkig zijn en geen pijn kennen. Omdat ik jullie zo graag zie, gun ik jullie dit van ganser harte.
Ik wil jullie ook nog vragen om jullie moed en kracht over te zetten op jullie mama, zodat ook zij zich gesterkt voelt door jullie talent op haar verdere camino.
Samen met dit boekje wil ik ook mijn schuldgevoel in zee gooien. Net als jullie wil ik verder in vrede, ook met mezelf.
Wat ik wel mee blijf nemen , lieve Annelies en Brecht, zijn de mooie herinneringen aan 2 prachtige mensen. Mijn kinderen. Gevoel van wederzijdse ,onvoorwaardelijke liefde.
Jullie wijsheid dat geluk vaak in kleine dingen schuilt, die weinig geld kosten, zal ik vaker oproepen als eerbetoon aan jullie.
En jullie lieve gezicht staat voor altijd op mijn netvlies gebrand, jullie aanwezigheid voor altijd in mijn hart.
Het was een voorrecht jullie papa te zijn. Bedankt!
Ik weet, ik kom zeker naar jullie toe. Ik kan alleen niet zeggen wanneer. Wat zal het deugd doen om jullie dan weer in mijn armen te sluiten.
In afwachting,
Be happy, zal ik ook doen. Wees sterk voor elkaar, zal ik ook zijn. Zodat jullie hier op aarde kunnen voortbestaan.
So long,
Voor altijd,
Jullie papa Bart.
Xxxx xxx xxx.
Tegen kwart voor vier stap ik terug naar de stad. Ik heb dus eigenlijk veel meer gedaan dan 35 km. Doch nu voel ik dit niet meer. Ik ben leeg.
Ik sms Heidi dat ik gedaan heb wat ik wilde doen en ze is er als de kippen bij om mij als eerste persoonlijk te feliciteren. Ze vraagt me hoe ik me voel, doch ik wil nu eerst laten bezinken.
Iets later is moeke de tweede om mij te feliciteren.
Ik besluit om Finisterre te slapen, en niet terug te keren naar Santiago. Ik ben doorweekt, heb het koud, mijn nek begint weer te steken. Ik neem hier rustig te tijd om te bekomen. Dit betekent dat ik de eredienst zal missen morgen, doch ik heb deze reeds drie keer meegemaakt. Dus deze tijd voor mezelf is nu belangrijker.
Ik slaap voor 30 in het hotel met de passende naam" hotel Finisterre". Een oud hotel, 1 ster, doch proper en alle basis comfort aanwezig. Ik pas al toe wat ik mijn kinderen beloofd heb. Voilà. Vlak voor het hotel stopt de bus naar Santiago, dus voor morgen is dat al prettig geregeld.
Mijn derde camino zit erop. De kortste van de drie, we zullen zien wat hij met me zal doen. Ik voel.me goed, alhoewel mijn kop niet leeg is. Hij staat niet stil!
Afsluiten doe ik met een citaat uit " wandelen in vreugde" ANKH - Hermes, 1998.
Iedere stap is vrede.
De stralende rode zon is mijn hart.
Elke bloem beantwoordt mijn glimlach.
Hoe groen en fris is al wat groeit.
Hoe verkoelend de wind.
Elke stap, gezet in vrede,
Verandert de weg-zonder-einde
in een blijmoedig pad.
Ik wens jullie een fantastisch weekend vol vrede.
Warme groeten van Bart.
13-04-2012, 18:53 geschreven door bart 
|
