Dag 7, 05/04/2012, van Logroño naar Nájera, 31 km.
Vandaag is het Witte Donderdag. Alhoewel hij helemaal niet wit was vandaag. grijs en miezerig, de ganse dag in de regen gestapt.
Witte donderdag doet mij denken aan drie dingen.
Ten eerste aan mijn papa. Hij was de stichter en bezieler van " De Wittedonderdagprijs" de wielerhoogdag van het jaar in mijn geboortedorp Bellegem. Witte donderdag was dus één van die dagen die voor ons vader zeer belangrijk was. Net zoals één en elf november.
Het was ook de dag dat er in Bellegem het meeste gedronken werd, denk ik toch. Met 2 brouwerijen in het dorp, Bockor en Facon, werd sowieso al menig pintje verzet, doch op witte donderdag, door de toeloop van al die supporters van al die beroepsrenners, scheelde het verschillende vaten.
Vake, dat jij die koers nooit gewonnen hebt....Mijn vader zou fier geweest zijn, dat ik aanpap met de dochter van een ex winnaar van zijn koers. Hij is nu ook zeer fier hé. Hij ziet welke goede madam dat is voor zijn zoon.
De koers bestaat nu niet meer. Ze is opgegaan in " De Driedaagse van West-Vlaanderen". Gebrek aan financiële middelen. Er is nu wel nog een koers voor beloften die dag.
Ten tweede aan de start van de Paasfoor in Kortrijk, de grootste buiten kermis van Vlaanderen ( en dat zeg ik alleen maar om de lezers van Antwerpen op stang te jagen....). Voor vele jeugd de veertiendaagse van het jaar in Kortrijk.
Ten derde aan biechten, à la kruistocht van Jezus. Tijd ook om vergeving te vragen voor onze zonden.
Bij deze vraag ik al de bloglezers om mij mijn zonden te vergeven die ik jullie in de loop van het jaar heb aangedaan.
Voor mezelf vind ik het zonde dat al het goede van mijn camino's, en mijn wijze lessen, niet altijd door mezelf in de praktijk werden toegepast. Dit wordt echt mijn goed voornemen als ik terug ben.
Vandaag heb ik eigenlijk een record gebroken. Ik heb immers al mijn zesde stap dag achter de rug. Bij de start van mijn vorige Camino's is het mij niet eerder gelukt. Op de eerste camino hebben ze mij de vijfde dag afgevoerd met blaren op de hielen, en werd ik dag zes aan de kant gezet. Vorig jaar nam ik op dag 5 de bus om enkele km's te overbruggen.
Ik zit dus nu na 6 effectieve wandel dagen aan 197 echt gewandelde km's, of gemiddeld net geen 33 km per dag. Daar mogen jullie allemaal één ( of meer) op drinken. Laat het jullie smaken.
Vandaag loop ik in ieder geval op bruine Leffe. Gisteren avond lekkere kip gegeten, en 2 heerlijk Belgische bieren. Alhoewel ik normaal in BE geen donker bier drink, hebben ze hier wel gesmaakt. Dus Rik, je hebt me betrapt. De vorige jaren liep ik op Champagne, nu op bier. Dit is niet echt doping, toch?
Hopelijk moet je dat wafelijzer niet zelf bedienen....
Voor de lezers, Rik en Christel zijn de sympathieke uitbaters van de super gezellige kleerwinkel voor de kleintjes, Filou and Friends. Rik is de Filou....dus als je ne keer iets zoekt voor uwe kleinen, hop naar Nieuwpoort, in de Albertlaan.
Nu we bezig zijn, laat ons maar een beetje reclame maken, dan zijn mijn zonden rapper vergeten.
Voor een biologische selder, tomaat of broccoli, moet je in de lochting zijn van nonkel Luci. Verse aardbei of prei, vind je in Nonkel Jozef zijn wei. En van de gourgetten van nonkel Frans, krijgt je huid weer die mooie glans.
Geen blaren op de voeten, koop bij Nathalie je schoenen. Jassen voor warm of koud, bij David loopt het nooit fout. Jong en sportief, in de New Jump, bij Joe en Belle, vind je ongetwijfeld je gerief.
Van al dat shoppen krijg je weer dorst. Jean Marc en Sofie verzaken niet.Omèr hoe liever, in de sporthal van Rollegem lessen ze jouw dorst.
Welkom aan de nieuwe bloglezers van Makkie. Vaders kunnen dit cadeau ook overwegen " gun jezelf en je vrouw meer vrije tijd, koop hulp in het huishouden met dienstencheques". Chose the easy way, THE MAKKIE WAY!
dit geldt uiteraard ook voor Assist At Home, voor de gezinnen uit de rest van Vlaanderen.
Of gun jezelf een tweede verblijf aan zee, om er jouw camino te wandelen langs het strand. Immo - Group S heeft ruime keuze, voor alleen of met twee.
Zalig genieten op je terrasje van je appartement, een Bordeaux in de hand, gekocht bij Philippe Flamand.
Krijg je daarna last van diarree, surf dan eens naar comcasa.be!
Wij brengen alles discreet bij jullie thuis, zowel naar Poperinge of Reet, we redden het wel, want we rijden op diesel van de Shell.
Genoeg gezeverd, nu weer naar de orde van de dag...
De wandeling begon dus in de regen om 9 u, en direct door een prachtig park " Parque de la Grajera". Een soort Gavers, doch enkel km groter, met 2 vijvers, eigenlijk kleine meren, omgeven door de heuvels en wijngaarden van de Rioja. Ondanks de regen slaan veel lokale mannen hier een lijntje uit ( ze vissen). En het is duidelijk dat dit ook het favoriete jogging - en fietsparcours is van de lokale amateur sporter.
Na tien km vals plat arriveer ik in Navarette. Ik neem er een foto van de restanten van een oud hospitaal voor pelgrims. Net naast een wijnhuis " Don Jacoba". Het laat zich al raden met wat de verpleegsters de zieke pelgrims weer op de been hielpen!
Ondanks het vroege uur, elf uur, besluit ik toch om te stoppen en iets te eten. Ook breng ik een bezoek aan de plaatselijke kerk, waar ik mijn dagelijks godsdienstig ritueel volbreng.
Tegen kwart voor twaalf ben ik weer op stap, richting Ventosa, dat ik om half één bereik. Omdat de regen steeds feller wordt, besluit ik om hier niet halt te houden en om in 1 trek door te stappen naar Nájera , nog 11 km.
Iets voorbij Ventosa bereik ik Alto de San Antōn, met 715 m het hoogste punt van de dag. Ik ben gestart op 385 m in Logroño, en eigenlijk heb ik nooit echt gevoeld dat het omhoog ging. Het was dus een lang stuk vals plat van 22 km.
Tegen half drie bereik ik Nájera. Het laatste stuk liep vooral evenwijdig met de snelweg, en was dus minder spectaculair. Wel altijd naast een wijngaard. Je zou al zat worden van ernaar te kijken. Vanavond toch eens proeven.
Ik had mij voorgenomen om in een herberg te slapen. En ik heb dit voornemen ook willen uitvoeren. Ik ben bij 2 herbergen binnen gestapt, en allebei zaten ze vol. Op dit vroege uur. Ongelooflijk.
Wat blijkt: veel Spanjaarden stappen tijdens deze Paasdagen op de camino en reserveren hun plaatsen op voorhand in de herberg. Het was mij al opgevallen dat ik vandaag wel heel veel Spaans had gehoord, en aan de kleur van de regencape 's had ik al uitgemaakt dat ganse gezinnen op stap waren. Als bezinning. Of als boete doening.
Ik besluit dan maar om geen derde herberg te zoeken,en mij op te offeren, zodat pelgrims die het iets minder breed hebben de eventuele refugio bedden die hier nog zouden zijn, kunnen innemen.
Ik lig dus weer in een hotel, Hotel Duques De Nájera, www.hotelduquesdenajera.com.
Bedankt Godrick voor je prachtig gedicht. Het raakt me diep.
Het zal telepathie zijn, ik heb me voorgenomen om vanaf nu iedere dag af te sluiten met een tekst uit mijn pelgrim boek. Zodat jullie toch een beetje kunnen volgen wat er allemaal in staat.
Vandaag is het een zelf gemaakt gedicht, waarbij veel van de gevoelens die ook Godrick beschrijft te herkennen zijn.
Dag 8, 06/04/2012 van Nájera naar Castildelgado, 33,5 km.
Ik heb in Nájera mijn beste nachtrust gehad tijdens deze camino.
Alhoewel er veel lawaai was in dit stadje, door de festiviteiten van witte donderdag , heb ik toch goed kunnen slapen.
Het kan natuurlijk te maken hebben met de Rioja wijn die ik proefde. Als je het mij vraagt vond ik de Navarra lekkerder, doch je weet wat ze zeggen over kleuren, geuren en smaken. Bij de menu del dia, die overigens zeer lekker was, zit een fles standaard in de prijs, net als een fles water. De wijn heb ik halfvol achtergelaten, mijn water heb ik leeggedronken. Als dat niet voorbeeldig is.
Ook het ontbijtbuffet was veruit het beste wat ik in drie camino's heb gekregen. Alles aanwezig, van de kiwi, over de verschillende soorten brood, gecombineerd mat alle soorten beleg, tot de yoghurt. Een hotel " familie weekend" waardig!
Mochten jullie ooit overwegen om in Nájera te overnachten, hotel Duques de Nájera is een aanrader. En reuze betaalbaar.
Rond kwart voor negen ben ik vertrokken, zonder echt een eindbestemming te bepalen. Ik zou wel zien hoe ver ik kom.
Ik wandel in het blijvend mooie glooiend landschap van de Rioja, door de wijngaarden. Het gaat licht bergop.
Na 6 km , in Azofra, neem ik mijn eerste pauze. De benen voelen goed, doch ik maan mezelf aan om het rustiger aan te doen. Ik neem een koffie en koeken met honing. Zo heb ik toch een beetje de raad opgevolgd van Kaatje.
Bij het verlaten van de bar begint het te regenen. Dus alle beschermingsmaatregelen nemen en verder op weg. De weg loopt verder door de wijngaarden, vals plat, heel ver van de bewoonde wereld. Je ziet ver voor je uit, en ik merk dat er veel beweging is op de camino. De meeste mensen lopen wel in groep, en spreken Spaans. Het lijkt alsof alle buitenlanders een rustdag hebben ingelast.
Na twee uur stappen in de regen kom ik bij de Rioja Alta Golf Club. Volgens mijn boekje heb ik nu 16 km gestapt.
Op deze heuvel hebben ze een gans nieuw dorp gebouwd, allemaal nieuwe appartementen, met vele ontspanningsvoorzieningen, helemaal in functie van de golf. Er is veel volk op de courts en het valt op dat heel wat kinderen les krijgen.
Aan het open zwembad neem ik opnieuw een pauze en eet een banaan en enkele koeken op die ik vanmorgen mee nam uit het hotel. Inmiddels is het gestopt met regenen, alle hoezen en jassen weer uit, en om 12 u opnieuw op weg.
Nog geen 10 min later begint het weer te regenen en een strakke koude westenwind waait pal in mijn gezicht. Weer stoppen, weer jas aan, weer de hoes over de rugzak, en weer weg. Het is nu echt Flandrien weer.
Tegen half twee, na 21 km, kom ik aan in Santa Domingo de la Calzada. Er zal hier wel van alles te beleven vallen , want het is hier gezellig druk. Aan de plaatselijke herberg staat al een lange file pelgrims, die hopen om hier te kunnen slapen. In mijn boek is deze stad ook een stopplaats.
Bij het cisterciënzer klooster staat een vreemd kunstwerk: een gietijzeren fiets, met alle attributen er aan vast van de Pelgrim. Er staat een Duitse jongen bij en hij vraagt of ik hem wil fotograferen. Hij kruipt op de fiets en ik schiet 2 foto's met zijn toestel. Hij doet hetzelfde met mijn toestel, doch nu ik op de fiets natuurlijk. Spijtig dat ik niet vind hoe ik de foto's van mijn iPhone op de blog kan krijgen, dan zouden jullie zien hoe ik er uitzie.
Nog voor ik verder kan kennismaken is hij weer weg. Ik besluit een bezoek te brengen aan de Kathedraal, doch de inkom van 3 weerhouden mij. Met dit geld steek ik straks wel kaarsen aan in een kerk waar ik gratis binnen mag.
Ik zoek dan maar een bar om iets deftig te eten en mij te verwarmen aan een kop koffie. Die boccadillo's met ei en ham smaken telkens meer en meer. Ik eet er twee en neem nog een derde met salami mee voor straks.
Gezien de regen en de wind en de koude beluit ik om alle attributen die me kunnen verwarmen te gebruiken. Pet af, muts in de plaats, sjaal en handschoenen moeten mij voldoende beschermen tegen de kou voor het vervolg van mijn dag camino.
Rond kwart over twee kom ik aan in Grañon. De kerk is open, dus ik hou mijn belofte van daarstraks. Ik brand voor drie kaarsen, en dat zijn er heel wat aan 20 cent per kaars. Dus lieve bloglezers, er brandt in de kerk in Grañon voor jullie allemaal een kaars. Hopelijk brengt het jullie het nodige licht voor de komende dagen en weken.
Ik doe mijn dagelijks gebed, voel mijn benen, en beslis om nog verder te stappen. Ik heb er nu ongeveer 28 op de teller.
Intussen loop ik eenzaam en alleen op de camino, geen kat te bespeuren, en ook geen andere pelgrim. Iets verder, na een korte helling, schiet in mijn beide kuiten een kramp. Signaal om in het volgend dorp te stoppen.
Na drie km bereik ik Redecilla del Camino, een piepklein dorp, lijkt wel een spookdorp, en aan de kerk is een herberg voor 50 mensen.
Ik vraag om eerst te mogen kijken, en wat ik zie spreekt me niet direct aan. Bovendien is er geen bar of restaurant waar ik vanavond zou kunnen eten.
Ik weer naar buiten en gelukkig passeert op dat moment toch een inwoonster van het dorp. Ik vraag haar welke alternatieve slaapplaatsen er zijn, doch hier zijn er geen." Er is wel een hostal op 2 km" zegt ze.
Ik besluit om op mijn tanden te bijten en doe er nog 2 bij, tot in Castildelgado.
Ik lig hier op mijn bed in een piepklein kamertje in Hostal El Chocolatero. Voor 22 heb ik alle comfort, weliswaar in het klein, doch dit is toch beter dan de herberg die ik daarnet zag. Nadeel is weer het ontbreken van een wasmachine, dus opnieuw hand was gedaan. Er is een restaurant bij, waar ik pas om 21 u terecht kan, en ik kan hier dus morgen ook ontbijten. Prima dus. Ik voel de pijn in de kuiten en heb reeds Flexium gesmeerd. Dus Isabelle, als ik kom voor mijn voeten, kun je dan ook mijn kuiten eens onder handen nemen?
Eens voorbij Santos Domingo de la Calzada heb ik geen wijngaarden meer gezien. De weg liep van dan af ook naast de N 120 naar Burgos. Dus rustig was het ook niet direct.
Wat doet een mens dan zo eenzaam en alleen op de Camino. Nadenken. Over wat? Over van alles.
Zo speel ik met de gedachte om toch de tekst die ik schreef voor Brecht en Annelies op mijn blog te zetten. Hoewel heel persoonlijk, toch overweeg ik om het met jullie te delen. Voor al jullie steun. Wanneer? Blijven lezen, zodat jullie het zeker niet missen.
Ook denk ik aan mijn werk, het is sterker dan mezelf blijkbaar. Vooral om mijn tips dagelijks in de praktijk te brengen.
Ik denk aan mijn familie die door ziekte gekweld worden, aan het leed dat ze de afgelopen maanden hebben gekend. Myriam, Isabelle, Vake en sinds kort Mizef. Het is de verjaardag van nonkel Dirk vandaag. Proficiat Dirk. Ook hij heeft de afgelopen jaren zijn deel gehad. Ik hoop dat allen zullen genezen en gespaard mogen blijven van toekomstig leed.
Is gezondheid nu het allerbelangrijkste in het leven?
Ik denk het wel.
Het is de basis om je dromen te kunnen vervullen.
Doch mensen bewijzen iedere dag weer opnieuw dat als de gezondheid het eventjes laat afweten, je toch met geloof, hoop, liefde en dapperheid nog ver kunt komen. Als je dit dan combineert met het goed onderhouden van familiebanden, vriendschappen en andere sociale netwerken kom je een heel eind.
Negatieve emoties vermijden, je zelfbeheersing kunnen behouden en rechtvaardig zijn vormen de kers op de taart om een vul leven te leiden. Ook met een mindere gezondheid.
Deze waarden dragen allemaal bij om je dromen te realiseren. Dus lieve bloglezers, jullie die overwegen om eens iets te doen, trek je op aan bovenstaande, en dan komen jullie er zeker uit.
Ik heb jullie beloofd om telkens mijn blog af te sluiten met een mooie tekst uit mijn pelgrim boekje.
Bij deze.
" te vaak maak je beslissingen in dit leven, waar je maar gedeeltelijk achter staat. En ook in de beslissingen die hieruit volgen, kun je je maar gedeeltelijk vinden.Hieruit volgen dan weer andere beslissingen waarin je jezelf niet meer vindt. Totdat je op een dag wakker wordt en jezelf niet meer kunt vinden. Dan pak je de spullen die belangrijk zijn en je gaat op weg. Totdat je jezelf weer tegen komt. En dan spreek je jezelf eens streng toe"
Deze tekst komt uit de Aboriginal verklaring voor de Walkabout, een van de belangrijkste tradities in de Aboriginal cultuur, waarbij aboriginals op een willekeurig moment hun land verlaten voor onbepaalde tijd.
Ik herken er heel veel in van mezelf. Ik heb mezelf ook streng, alhoewel, toegesproken tijdens de tocht vandaag.
Dag 10, 08/04/2012, Villafranca Montes de Oca naar Atapuerca, 18 km
Eerst en vooral zalig Pasen aan iedereen.
Bijzonder dank ook aan de mensen die mij in de loop van de dag reeds een deugddoend "zalig Pasen " SMS stuurden.
Na de natte en koude dag van gisteren, ben ik vandaag warm en droog gebleven. Gelukkig was al mijn gerief deze ochtend mooi droog.
Na het schrijven van mijn blog ben ik rond 18 u in bed gekropen om mij te verwarmen. Gedeeltelijk opgewarmd ben ik dan om 19u30 gaan eten.
Annette zat er ook in gezelschap van Ron, een Amerikaan, en RosWita, een Duitse. Ik nam plaats aan het tafeltje naast hen.
Spaghetti als voorgerecht, hamburger als hoofdgerecht en fruitsalade als dessert.
Ron en Annette hadden elkaar al iedere avond in dezelfde herberg getroffen en konden reeds goed met elkaar opschieten. Ron is gepensioneerd, werkte vroeger als ingenieur in de bouw. Hij had ook in Roemenië na de val van de dictator ( ik kan zijn naam niet schrijven,,doch iedereen weet ongetwijfeld over wie ik het heb)....een gehandicapten instelling helpen bouwen. De schrijnende toestanden die hij toen zag vergeet hij nooit meer. Ik vertelde hem dat dit ook bij ons op TV te zien was, en dat dit mij als ouder van 2 gehandicapte kinderen bijzonder had aangegrepen. Hij kende reeds mijn situatie. Annette had hem al op de hoogte gebracht.
Zo zie je maar, ook op de Camino gaan verhalen snel rond!
Vanmorgen ben ik dan na een lekker ontbijt rond kwart over 9 vertrokken.
Het is koud en ik verwarm me met muts, sjaal en handschoenen.
Bij mijn start bots ik bijna letterlijk op een voorbij stappende pelgrim. Mike uit Memphis.
Ik zei dat ik Bart uit België was en beiden schoten we in een lach. Hij M uit M en ik B uit B.
Ik was de zeventiende nationaliteit die hij aansprak. Hij was dezelfde dag als ik gestart , doch in Pamplona.
Toen ik hem vertelde dat ik met nog niet zoveel mensen had gesproken, repliceerde hij : "you walk too fast. You don't take the time to talk. ".
Hij had me al eens opgemerkt zij hij en hij vond dat ik veel te snel en te lang stapte. Hij voegde er wel aan toe: iedereen zijn camino.
Hij vroeg wat me hier bracht en hoeveel keer ik dit al had gedaan . Hij was ondersteboven, zijn haar kwam recht op zijn armen, zo sprak hij.
Ik vraag naar zijn story. Hij is 57, en na een carrière van 33 jaar bij een verzekeringsmaatschappij als sales manager, werd hij vriendelijk verzocht om met pensioen te gaan. Hij was plots overbodig. Hij wilde hier komen nadenken hoe hij nu verder kan met zijn leven.
Hij,is getrouwd en heeft een dochter ingenieur , op zoek naar werk. Zij studeerde aan dezelfde universiteit als de eerste man op de maan, Neil Armstrong. De fierheid straalde uit zijn ogen, mooi om zien.
Zijn vrouw werkte als " care keeper" , dus huishoudhulp, in een thuiszorg organisatie. Van toeval gesproken. Ook in Amerika is de thuiszorg big business. De grootste organisatie aldaar noemt hun mensen " care angels". Misschien een idee om mee te nemen in onze strategie. Hij corrigeerde mij wel direct, dat ik niet naar hier was gekomen om te werken....en toch vind ik die naam iets hebben.....
Een van de klanten van zijn vrouw is de vroegere secretaresse van Elvis Presley. Elvis wou steeds met haar naar bed, omdat hij dan zeker was dat ze zou zwijgen. Doch ze heeft altijd geweigerd. Nu nog wordt dus zeer goed voor haar gezorgd, om te voorkomen dat ze met dingen naar buiten zou komen. Hoe dicht kan een mens bij THE KING komen?
Zoals ik al zij kreeg ik in de loop van de ochtend een paar berichten. Mike merkte op dat ze mij in België blijkbaar missen. Ik vertelde hem van onze grote familie en de problemen die er al zijn geweest. Tristan en de ziektes van de zusjes. Hij kreeg het opnieuw koud en beloofde om iedere dag voor onze familie te bidden op weg naar Santiago.
Hij is overtuigd katholiek en denkt er over na om diaken te worden in de kerk. Hij moet dan 4 jaar avondschool volgen, doch kan ondertussen parochiaal werk doen.
Ik vraag hem wanneer gehuwde priesters toegelaten worden in de kerk. Ik doe hem ook het verhaal van onze neef John, die in België onlangs opriep om dit toe te laten. Hij zegt dat het niet zal lukken met de huidige paus, doch volgens hem zal er na deze paus zeker sprake van zijn om het wel toe te laten. Ben benieuwd.
Hij vraagt me ook welk deel van de camino hij kan schrappen, want hij moet 30/04 het vliegtuig nemen in Madrid. Ik raad hem aan dat hij dan best het stuk tussen Burgos en Leon met de bus doet. Je krijgt er alleen maar blaren op je hielen....en de drie etappes voor Leon lopen constant naast een gewestweg, dus mooi en rustig is anders. We kijken op zijn kaarten en hij kan dit laatste alleen maar beamen. Hij zou deze raad dan ook opvolgen.
Inmiddels wandelen we naar 1165 m, doch pratend voelt dit minder lastig aan. Het landschap is mooi, het is zeer rustig en stil op de camino, ik schiet enkele plaatsjes van de besneeuwde grasbermen. De zon probeert, doch slaagt niet in haar opzet.
Na 12 km komen we om 12 u aan in San Juan de Ortega. In de bar aan de kerk loop ik binnen voor een dringende behoefte en ik bestel een kop koffie. Als ik terug buiten kom is Mike verdwenen.
Ik loop de kerk binnen, doch kaarsjes branden zal hier niet lukken, ze zijn allemaal opgebrand en er staan geen nieuwe.
Ik bestel nog een broodje en ben dan ook weer weg. Hoe snel ik ook stap, van Mike is geen spoor meer te herkennen. Zouden engelen dan toch bestaan????
Rond 13 u kom ik aan in Agés, en een pelgrim die ik niet eerder ontmoette wenkt mij tot bij hem te komen. Hier zijn 3 herbergen, in het dorpje verderop slechts 1, en aangezien hij reeds velen zag passeren wil hij me waarschuwen dat ér misschien geen plaats meer zal zijn. Hij adviseert me aldus om daar te overnachten. Ik antwoord dat ik dan wel een dorp verder stap, doch hij meldt me dat er dan geen slaapplaatsen meer zijn tot in Burgos.
Ik waag het erop, en neem vrede met in het slechtste geval nog een wandeling van iets meer dan 20 km. Ik heb tijd en de benen voelen goed.
Tegen half twee bereik ik reeds Atapuerca , er is inderdaad maar 1 herberg, doch er is nog plaats. Ik kan zelfs kiezen voor een plaats in de kamer met de vele stapelbedden, of voor een kamer apart. Ik kies voor de laatste optie.
Er zijn 2 wasmachines, geen droogkast en wifi, doch wel een restaurant aan de overkant.
Het is nu kwart over vier. Mijn machine draait, en ik kreeg inmiddels bericht van vake dat Boonen op kop ligt. Hopelijk houdt hij zijn voorsprong vast.
Ik ga nu op zoek naar de kerk, in de hoop daar kaarsjes voor jullie allemaal te kunnen aansteken.
Het gaat jullie goed.
Ik wil eindigen met een wijsheid van Antoine De Saint-Exupéry:
" alleen met het hart kun je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar".
Dag 9, 07/04/2012 van Castildelgado naar Villafranca Montes de Oca, 23 km.
Vandaag wil ik mijn blog beginnen met fans die meewandelen doch dit om één of andere reden niet kenbaar maken op de blog.
Ze laten hun medeleven dan maar blijken in een SMS.
Eerst was er Joe en Isabelle die me een goede tocht wensten. Ondanks hun eigen zorgen, zitten hun gedachten af en toe bij mij. Waarvoor dank. Heel veel Sterkte gewenst.
Ook Ingrid wenste mij per SMS een goede wandeltocht. Bedankt Ingrid.
Frans en Nana hopen in hun SMS dat mijn snot en hoest gauw mag verdwijnen. Van de hoest mag ik echt niet klagen, hij houdt mij niet langer uit mijn slaap de laatste 2 dagen. Maar wat er allemaal uit mijn neus komt grenst aan het onwaarschijnlijke.
En tenslotte kreeg ik op witte donderdag nog sms van Chartlotte Sercu. Charlotte is collega Huishoudhulp bij Makkie en tevens vakbondsafgevaardigde. Toen ze van mijn vorige camino's had gehoord was ze benieuwd naar mijn verhaal. Ik heb haar toen de 2 boekjes gegeven die Godrick en Myriam zo knap in elkaar hebben gestoken.
Vlak voor ik vertrok hadden we nog een OR en ze vertrouwde me toe dat ze dit ook overwoog om te doen samen met haar man. Bedankt Charlotte voor je steun, lees gerust deze blog. Hou je niet in om te reageren. En als je het signaal krijgt dat het zover is, ga dan gerust op tocht, het zal jullie goed doen.
Gisteren een lekkere forel gegeten in de hostal waar ik sliep. Zo heb ook ik mijn goede vrijdag voornemen zorgvuldig afgewerkt.
Ik heb slecht geslapen. Rond 4 uur wakker geschoten van geklop. Ik kan de slaap niet direct vinden en schrijf nog wat tekst die ik kan toevoegen aan de brief aan mijn kinderen.
Na veel over en weer gewriemel en gepieker sta ik op om 20 over 7 en na een goed ontbijt ben ik tegen kwart voor 9 op stap.
Wat een weer. regen, wind en koud. In een open wijdse vlakte, westen wind pal in het gezicht, naast de gewestweg. Er zijn leukere omstandigheden om te wandelen.
Thuis zou je het nooit in je hoofd halen om in zulk een hondeweer buiten te komen voor een tocht van enkele km. Ook dit is de camino. Door afstand te nemen doe je dingen die je anders niet zou doen, en kom je bij gedachten en herinneringen van vroeger. In ieder geval, deze trieste tocht op deze saaie weg brengt me weer dichter bij Annelies en Brecht. Ik kom met hen in gesprek, begin te huilen en ben blij dat ik mijn tekst nog niet afgewerkt heb. Ik kan nog heel wat toevoegen, want herinneringen en gevoelens komen spontaan naar boven. Zo dicht bij hen zijn verwarmt mijn lichaam en hart.
Mijn gedachten dwalen ook af naar Rose Marie en Godrick. Zij zullen op hun Camino ook wel die momenten hebben van slecht weer en koude. Waardoor ook zij zeer dicht bij Tristan zullen komen. En aldus verwarmd worden. En dit zal zeker ook gelden voor Jonathan en Wolfgang.
Ik denk zelfs aan een gebeurtenis van toen ik nog geen 12 jaar was, in volle voorbereiding van mijn plechtige communie en misdienaar. Op paaszaterdag gingen wij met de misdienaars te voet in het dorp rond, om eieren op te halen bij de boeren. Ik weet bij god niet meer met welk doel, doch ik weet wel dat het dat jaar ook zo koud was, en dat we in elke boerderij in de stal een plekje zochten om ons te verwarmen.
Dan kijk ik op en zie voor mij nog 2 eenzame pelgrims. Ik ben dan toch niet alleen op pad in dit barre weer. Ik zie dat ze de weg verlaten, want ze hebben een bar gezien. Ik besluit hen te volgen en na 1 uur stappen, toch 6 km reeds gedaan, verwarm ik mij aan een kop koffie in Casa León in Villamayor del Rio. León is niet echt blij met onze komst, allicht nog niet goed wakker.
Na een dik half uur ben ik weer weg, de regen is nog niet gestopt, de wind waait lekker verder.
Na 5 km bereik ik Belorado tegen 20 over elf en in bar Bulevar neem ik mijn tweede opwarmstop. Amper 11 km ver, en reeds 2 keer gestopt, het is mij waarschijnlijk nog niet veel gebeurd op mijn camino's. De reden is vooral om mij efkes te verwarmen. Hier bestel ik ook 2 boccadillo 's, zodat ik inwendig gesterkt mijn weg kan vervolgen. Groot is mijn verbazing als ze de broodjes brengen. Ze zijn ongeveer het equivalent van anderhalf stokbrood. De twee samen wel te verstaan. Ik vraag om eentje in te pakken in zilver papier, en de ander eet ik ter plekke op. Tijdens mijn middagmaal komen nog 4 pelegrina 's binnen. Een ervan spreekt me aan. Ze had me gisteren ook gezien en ze wilde weten hoeveel km ik deed per dag, waar en wanneer ik gestart ben en waar ik zou stoppen en nog wilde doen. Ik deed haar mijn plannen uit de doeken en ze vermoedde al dat ik snel en veel km na elkaar stapte. Zij was Iers, ze waren afgelopen donderdag in St Jean met een vijftal landgenoten gestart, doch ze was die kwijt gespeeld. Ze zou stappen tot Burgos en dan terug naar huis keren. Ze probeerde me te overtuigen om in de Alberque daar te blijven. Alles was voorhanden en netjes. Ik twijfelde eventjes, doch gezien het vroege uur besloot ik toch te vertrekken.
In de loop van de namiddag heb ik nog dikwijls aan dit gesprek teruggedacht....
Om 12 uur terug op stap en na enkele minuten begint het nu echt te regenen, en dan bedoel ik gieten. Ook de wind wordt steeds feller en de weg dus eenzamer en gladder door de slijkvorming. Ik denk nu aan niets meer. Ik weet dat ik de komende 12 km 4 dorpjes zal doorkruisen, dus ik zie wel hoelang ik het in dit nu wel echt Flandrien weer zal volhouden. Er zijn 2 dingen die in me opkomen: ten eerste: had ik maar naar de raad van de Ierse madam geluisterd. En ten tweede: niet opgeven, in het echte leven is het ook niet altijd rozegeur en maneschijn en moet je er ook door. Dit doorstaan zal me sterker maken in the real world.
In Tosantos, na 5 km besluit ik om aan de kerk mijn regencape aan te trekken. Tot nu toe was ik alleen beschut door mijn jas en mijn rugzak door mijn regenhoes. Er komen 2 Spaanse dappere pelegrina 's voorbij die me helpen om de cape over mijn rugzak te doen. Ze twijfelen of ze nog verder gaan. De weg gaat immers omhoog, van 770 m naar 1162 m, en ze verwachten sneeuw naar mate je hoger komt.
Ik denk, dit kan toch niet waar zijn, bedank hen voor de hulp en ben weer weg.
Na 8 km kom ik in Espinoza del Camino. Ook hier is een herberg, en weer de twijfel: stoppen of doorgaan. In de verte zie ik nog een eenzame pelgrim, en ik denk: komaan Bart, er achter aan, en dan samen naar het volgend dorp, dit zal de pijn en de ellende verzachten. Na een 10 tal minuten stappen kom ik bij de pelgrim, die Annette heet en uit Denemarken is. Ze is donderdag gestart in St. Jean en loopt tot in Leon. Vorig jaar liep ze Leon tot Santiago. Ze neemt in Leon de bus naar Santiago om daar met de bus verder te reizen naar Finistere. Daarna vliegt ze naar Barcelona, waar ze nog een week Spaanse les zal volgen. Ze werkt als ambtenaar voor de EU, vandaar.
Ze vraagt wat mij brengt en er valt een stilte als ze hoort wat mij is overkomen. Inmiddels is het dus beginnen sneeuwen, en het wordt nu echt wel een helse tocht. Ongeveer een km voor het dorp rijdt ons een jeep tegemoet. Het zijn de uitbaters van de Alberque. Ze hebben besloten om met de auto de pelgrims op te halen gezien de weersomstandigheden . Wij zijn de eerste. Dus de laatste km werd ik gevoerd.
Ik ben dus gearriveerd in Villafranca Montes de Oca, nog 36 km verwijderd van Burgos.
Ik slaap in Alberque- Hotel San Anton Abad, een vroeger hospitaal, nu omgebouwd tot hotel en herberg. Ik neem een kamer in de Alberque. Alles is hier perfect tot nu toe, behalve geen wasmachine en geen droger, dus weer hand was.www.hotelsanantonabad.com.
Bedankt Godrick voor je wijze tekst omtrent tevredenheid. Alhoewel ik weet dat wij af en toe eens flink ons best moeten doen om tevreden te zijn. Na de pijn die ons is overkomen.
Het is niet zozeer de tegenslag die bepalend is. Het is de manier waarop je ermee verder leeft. Tevredenheid nastreven is dan een mooie optie.
Waarbij ik adviseer zwakke momenten toe te laten.
De steun van je gezin, familie en collega's is daarbij zeer belangrijk. Zij moeten je die zwakke momenten gunnen.
Bedankt iedereen dat jullie me dit gunnen.
Eindigen doe ik zoals beloofd met een citaat uit mijn boekje . Van Confucius deze keer. " de weg zelf is je bestemming."
Geniet van deze, hier toch, natte paaszaterdag, en hopelijk vindt de zon morgen haar verrijzenis.
Bij het lezen vroeg ik me direct af: wie zijn nu de eksters in het echte leven?
Spontaan moest ik denken aan allerlei vormen van verslaving, ik weet niet waarom. Alleen weet ik dat veel mensen door hun verslaving in de problemen komen.
Ten tweede moest ik denken : wie was de ekster toen Brecht en Annelies werden geboren? Wie was de ekster die nacht toen Tristan het leven liet? Wie was de ekster bij al die verschrikkelijke ziektes die onze familie teisteren?
Natuurlijk bedoel jij dat ik voluit moet genieten van de natuur, en mijn kracht ook kan putten uit de omgeving waarin ik loop. En ik apprecieer dit van harte.
Jouw verhaal is prachtig verteld, en zal voor mij steeds een herinnering blijven bij momenten dat ik het moeilijk heb. Wat ik zit regelmatig te tjokken van verdriet, en de volgende keer zal ik dan met heel veel dankbaarheid, en met de glimlach , aan jouw blogbericht, geschreven op paaszondag 2012, terug denken. Hartelijk dank.
Ik weet hoe zeer jij met mezelf en mijn verdriet meeleeft. Samen met Myriam
alhoewel zij en jij nu heel wat andere " eksters te hekelen" hebben. En toch blijven doorgaan, ook met ondersteunen van anderen, met dankbaarheid tonen en genieten, kortom met tevreden zijn, alle respect.
Sofie,
Blij jou en je gezin weer bij de lezers te mogen rekenen. Ik weet dat onze kinderen een speciale band in jullie gezin betekenen. Ook oprechte dank daarvoor.
Vake,
bedankt om mij bijna real live getuige te laten zijn van de exploot van Tom gisteren richting Roubaix. Hij heeft zich nu wel echt in de wielergeschiedenis gekoerst. Hopelijk gaat hij nu door, ipv van ergens aan te snuiven, en wint hij nu ook nog de Amstel, als voorbereiding van een tweede wereldtitel.
Trouwe, lieve blog reacteurs,
Van harte bedankt. Jullie moesten eens weten hoeveel deugd jullie reacties doen als ik moe en alleen weer ergens aankom. Ik zou geen blog schrijven, en alleen bezig zijn met mezelf. Ik heb geleerd dat dit voor mij onmogelijk is. Bezig zijn met mezelf betekent voor mij ook bezig zijn met degenen die belangrijk zijn in mijn leven. Mensen die me dus goed kennen, zullen dus altijd al geweten hebben dat ik opnieuw zou bloggen. Ik ben er trots op dat ik het gedaan heb. De camino lopen zonder blog, is voor mij als een dienstencheque bedrijf zonder huishoudhulp. Dit kan dus nooit goed komen....en door te lopen voor mezelf, voelt het enorm goed , dat ik ook kan lopen voor jullie. Ik vind dit een voorrecht. Ik hoop dat jullie er evenveel aan hebben als ik.
Ik zal jullie niet langer onderhouden met mijn rustmomenten en boekleestijd.
Daar was gisteren ruimschoots tijd voor.
Rechtover de Alberque heb ik in een bar kunnen eten. Jullie herinneren zich ongetwijfeld de tarieven van de pelgrim menu 2 jaar geleden: ongeveer 8.
Nu betaal je 12 à14 en je krijgt heus niet meer waar voor je geld. In tegendeel. Gelukkig was er Wifi in het restaurant en kon ik genieten via you tube van de zegetocht van Tom.
Vanmorgen ben ik vertrokken rond half negen, zonder ontbijt ,richting Burgos. De bar in het dorp was dicht. Gelukkig had ik nog wat cake in mijn voorraadzakje van mijn rugzak. Dus mijn maag was niet volledig leeg om te starten.
Het gaat direct flink omhoog. Ik moet de Matagranda over, van 850 m naar 1100 m. Op de top staat een kruisbeeld, en ik vraag een collega Pelgrim om een foto te nemen. Ik mail hem door naar Heidje, misschien kan ze hem dan weer op de blog zetten.
Na 4 km arriveer ik in Villalval. Gelukkig is er een bar, want ik moet dringend.
Ik bestel een koffie, en wat ik dan meemaak is een staaltje van Spaanse furie.
Verschillende pelgrims komen de bar binnen met de vraag of er iets te eten valt. De dame van de bar heeft zich echter ook mispakt aan de voorbije dagen en heeft niets meer in huis. Aangezien ze dit aan menig pelgrim op minder dan vijf minuten moet uitleggen, begint ze het serieus op de heupen te krijgen en de toonhoogte en decibels gaan serieus de hoogte in. Zeker als dezelfde pelgrim wel drie keer na elkaar binnen komt en drie keer na elkaar vraagt om eten. Leuk om zien, redelijke amusementswaarde, geen betekenis.... Spanjaarden onder elkaar.
3 km verder kom ik in Cardeñuela Riopico, waar in de bar wel iets te eten valt. Ik bestel mijn lievelingsbroodje, met ham en ei, en zet me buiten in de inmiddels stralende zon.
Kort daarna krijg ik gezelschap van 2 Duitse dames, Julia en Ute. Zij startten in Nàjera en weten nog niet hoever ze zullen lopen. Vorig jaar zijn ze van Roncevalles naar Nàjera gestapt. Ze zijn van plan ieder jaar een paar dagen op de camino's te wandelen.
Ze vragen naar mijn camino ervaring en als ze horen dat ik de camino Frances en de camino Norte gedaan heb, motiveren ze me om de camino plata te doen, die vertrekt in Sevilla. Never say never, is mijn antwoord.
Tegen 11u30 u kom ik aan in Villafria, het laatste dorp, voor Burgos.
Ik loop even rond de dorpskern en zie dat er van hier een bus vertrekt naar Burgos. Enkele pelgrims zitten reeds te wachten.
Ik besluit om toch te voet de laatste 10 km tot Burgos te overbruggen.
Ik begrijp direct waarom mensen deze liever met de bus doen. De camino loopt op een drukke weg, gelukkig een voetpad, waar de ene industrie na de andere is. Nog geluk dat het paasmaandag is zodat er zo goed als geen bedrijvigheid is. Ik kan me inbeelden dat , als je deze weg neemt op een normale dag , dat het dan een drukte van jewelste kan zijn. De busnemers hebben in deze gelijk. Wij gaan waarschijnlijk ook nooit te voet van Kortrijk naar Gullegem stappen langs de industriezone van Kuurne....
De fabriek die mij het meeste opvalt is deze van Bridgestone, het bekende bandenmerk. Zonder overdrijven loop ik zeker 15 min langs deze fabriek, zo groot dus.
Rond kwart over één nader ik langzaam doch zeker de echte stad en ik stap de eerste kerk binnen die ik tref, Iglesias Santa Maria del Real.
Iets later vind ik een apotheek open en ik bestel direct voor de rest van mijn camino de nodige tapes. Ik loop immers al twee dagen zonder. Ook ik heb de openingsuren van de winkels de afgelopen dagen onderschat, waardoor mijn voorraad tape leeg was. De afgelopen 2 dagen waren er van weinig km, dus mijn voeten hebben dit wel doorstaan zonder tape. Ik besluit echter geen risico te nemen voor mijn tocht naar Finistere en vandaar dat ik me nu reeds bevoorraad.
Ik wandel eerst de stad in, tot aan de kathedraal, waar ik dus 2 jaar geleden mijn eerste camino startte. Toen was er regen, nu zon. Het plein voor de kathedraal ziet er daardoor veel aantrekkelijker uit.
Na een tijdje door de stad te slenteren zoek ik een hotelletje met de gepaste naam Jacobeo. Het is een 1 ster hotel, speciaal voor pelgrims.
Terwijl ik deze blog schrijf aan de receptie, komen ook de 2 Franse tweelingzusjes hier binnen.
Morgen dus met de trein naar Santiago. Met de hulp van Heidi kom ik er achter dat ik morgen om 12u14 een trein heb. Het station is op 6 km, doch elke 15min vertrekt een bus . Dus ik neem de bus morgen. Ik zou in Santiago moeten aankomen om 20 u.
Heidi die me laat gaan , Heidi die de route naar Finistere zoekt, Heidi die een trein helpt regelen, Heidi die le help met de foto's op de blog, Heidi die thuis de boel onder controle houdt. Het wordt tijd voor een ere salut aan Heidi.
" als oudste van vier
Groot gevoel voor verantwoordelijkheid
O zo fier
Altijd stralen van blijheid
Gek van Antwerpen
Misschien nog meer van Merksem en Schoten
Laat zich niet snel onderwerpen
Niet beroerd voor straffe stoten
Familie is haar heel veel waard
Net als haar vriendinnen
Toch graag thuis bij de haard
In stilte verrassingen verzinnen
Plotseling verliefd op een rare vent
Alles en iedereen achterlaten
Hopelijk dat het went
Daar aan zee, zo verlaten
Steun en toeverlaat voor Bart
Zijn leven zijn niet alleen mooie sagen
Steeds weer die pijn aan zijn hart
En toch blijft ze positivisme najagen
Gelukkig in de lingerie
Ook mooie dingen voor venten
Van badpak tot bikini
Goed besteed die centen
Bedankt voor al wat je voor me doet
Te weinig heb ik dit uitgesproken
Je liefde doet o zo goed
Met dit gedicht heb ik de ban gebroken
Je wilt een echt gezin
Jouw moederwens is duidelijk aanwezig
We staan pas aan het begin
En blijven nog wel een tijdje bezig
Op een dag wordt ons geduld beloond
En zullen we leven en liefhebben voor drie
Als dit niet mooi is bekroond
Voor Heidi, die ik graag zie".
De uitsmijter van de dag is er eentje van William Blake
" vertrouwen daagt de ziel uit verder te gaan dan men kan zien"
Morgen wordt dus een trein dag, geen stap dag, ben benieuwd welke inspiratie dit zal geven voor een tekst op de blog.
Dag 12 , 10/04/2012, van Burgos naar Santiago, 477 km met de trein
Bedankt Heidi voor de extra informatie. Ik zal wel zien hoe mijn vorm en goesting is. In een sporthal slapen is niet direct een leuk vooruitzicht. Dus ik opteer nu eerder voor route 1.
Isabelle, mooie tekst, heel veel waarheid bevattend. Je kunt gerust iedere dag zo eentje posten.
Het is lang geleden dat ik nog meezong met Clouseau. De laatste keer was denk ik op mijn verjaardagfeest, samen met Jonathan. Nobelprijs, Afscheid van een vriend en Ik denk aan jou hebben voor mij wel een diepe betekenis.
Rose Marie, het is niet de eerste keer dat je aangeeft hoe we de stilte na de Camino kunnen doorbreken. Allicht dat de jeugd een oplossing weet om via de nieuwe sociale media onze emoties met elkaar te delen. Of we kunnen misschien maandelijks een emo avond invoeren, zoals destijds in het lusthof.
Of ik kan regelmatig iets op mijn blog schrijven. Of.....laat ons een keer brainstormen hoe we dit goede idee handen en voeten zouden kunnen geven.
Moeke en vake, ik wil nog zeggen hoe groots ik het vind dat jullie nu al de ganse tijd voor jullie dochter zorgen. Dit is jullie toch een beetje wegcijferen voor jullie dochter. Respect. Jullie zullen nu natuurlijk denken: daar zijn ouders toch voor. En dat is waar. Als de nood hoog is, zijn moeke en vake nabij. En daar zijn Heidi en ik zeer blij mee.
Isabelle merkt terecht op dat er veel goeds verborgen zit in teksten. Doch ook daden kunnen veel liefde omvatten. Dit bewijzen jullie iedere dag.
Mochten jullie nu echt in de ban geraakt zijn van de zee, Godrick of Wolfgang hebben misschien nog een appartement voor jullie twee. Feesten met de familie kan altijd bij ons....wij hebben plaats genoeg.
Gisteren heb ik nog wat rondgewandeld in Burgos, doch zeker ook een uur op een bankske gezeten in de zon, voor de kathedraal. Genoten van de warmte. Zalig.
Tegen 20 u gaan eten, doch niet veel soeps. Varkenspootjes zijn niet direct een aanrader. Ik wou me eens laten verrassen...één keer en dan nooit meer.
Ik heb wel heerlijk goed geslapen. Tot 8 u. Tussen 5 en 6 wel efkes wakker geweest.
Om half negen ontbijt, en iets daarna komen de Franse zusjes binnen. Ze vragen of ze bij mij mogen zitten. Ik heb geen bezwaar.
We mogen zelf onze toast roosteren, doch zowel ikzelf als 1 van de zussen slagen er in hem zwart te laten blakeren. Oefening baart kunst, en uiteindelijk hebben we toch een deugddoend ochtendmaal.
Zij gaan door tot in Leon.
Ik neem afscheid en maak me klaar voor een lange reis. Aan de receptie vertellen ze me dat ik ieder half uur aan de Plaza del Espana een bus kan nemen naar het station, een 8 km buiten de stad. Van het hotel naar deze opstapplaats is het 15 min te voet. Ik ben keurig op tijd om de bus van kwart voor tien te nemen.
Aan de bushalte staat nog een pelgrim te wachten, Jacques uit Straatsburg.
Hij heeft net als ik evenveel dagen gestapt van St. Jean naar Burgos en vertrekt nu terug naar huis. Op de camino hebben we dus steeds in elkaars buurt gewandeld, doch nooit persoonlijk ontmoet.
Tijdens de busrit kunnen we nader kennis maken.
Hij is 54 jaar, getrouwd en 2 kinderen.
Hij werkt bij een onderaannemer van Holcim, als logistiek verantwoordelijke. Zijn zoon is master in internationale marketing en zoekt te werken in Canada. Zijn dochter is kapster. Hij heeft een buitenverblijf in de buurt van Toulouse, en bekent dat hij Frankrijk niet goed kent. Toen ik hem zij dat Koksijde niet zo ver van Calais en Duinkerke ligt, had hij geen enkel benul. Hij kende het noorden niet, alsook het westen. Toch vreemd voor een logistiek verantwoordelijke.
Hij begon zijn camino enkele jaren geleden in Frankrijk, in Le Puy en Velay. Hij legt me uit dat je in Frankrijk op 2 populaire plaatsen kunt starten richting Santiago: in Vezelay, de favoriet van Godrick , en in Le Puy en Velay, duidelijk de favoriet van Jacques.
Hij beweert immers dat deze laatste de mooiste is, de route het best aangegeven is en er tal van mogelijkheden zijn om te overnachten. Hij doet ieder jaar een paar dagen en gaat zo door tot Santiago. Zijn volgende etappe start dus in Burgos. Hij overweegt om zelfs dit jaar in september al terug te komen.
Door zijn enthousiasme geeft deze man - met zo'n voornaam is hij wel voorbestemd om naar de kathedraal van Sint Jacobus in Santiago de Compostela te stappen- me een mooi perspectief voor mijn eventueel volgend camino avontuur.
Ik vraag hem nog over welke steden deze weg loopt. Bij zijn antwoord moet ik een keertje slikken, ik ken er geen enkele van. Volg zelf maar mee: van Le Puy en Velay over Conques, naar Figeac, dan Cahors om tenslotte te arriveren in St. Jean.
Ik neem me voor om deze route zeker eens op te sporen als ik thuis kom.
Tegen kwart over tien komen we aan bij het Station en Jacques heeft change. Zijn trein richting Hendaye vertrekt om 10u22. Hij kan dus direct vertrekken. We nemen snel afscheid, en wie weet, zien we elkaar ooit weer.
Op mijn trein is het nog 2 uur wachten. Om 12u14, komt mijn trein aan, met bestemming Vigo,op spoor drie. Iets later komt de mededeling dat hij zal aankomen op spoor 2 om 12u19.
Ik vul de tijd met lezen, koffie drinken en bellen met Heidi. Van op afstand speel ik computer helpdesk. Wie had dat ooit van mij gedacht? Ze stuurde mij een bericht dat het internet thuis niet werkte. Door keurig mijn instructies te volgen kon ze na een paar tellen weer aan de slag. Zo ben je ver van huis, doch je blijft altijd verbonden. Ook content dat ik eens iets kon terug doen.
Inmiddels begint het in Burgos serieus te regenen en te waaien. Ik ben eventjes blij dat ik beschut zit en niet op de camino loop...
Uiteindelijk kan ik op het tweede voorziene tijdstip instappen. Ik reis klasse Turista, bij ons te vergelijken met tweede klas. Ik ben weg voor een treinreis van een kleine 8 uur.
Wat doet een mens zolang op de trein?
Een film kijken, tekst voor Annelies en Brecht klaar zetten op iPad, dus wenen, een beetje slapen, een beetje veel nadenken en kijken naar buiten.
Ik merk dat het inderdaad tussen Burgos en Leon niet zo wondermooi oogt. Eens voorbij Leon begint de mooiere streek. Ook de zon probeert.
Naar mate we Santiago naderen, hoe wisselvalliger het weer wordt. Het is echt heel slecht als we de bergketen van Monte Cristo en O Cebreiro passeren. Ik beklaag de pelgrims die hier deze week doorkomen.
Toch wel een gevoel van fierheid, te weten dat ik 2 jaar geleden deze afstand wel te voet heb afgelegd.
Godrick heeft reeds menig maal deze blog gekleurd met zijn poëtisch talent.
Daarom kwam ik ook op het idee tijdens de lange treinreis om hem vandaag te eren met een gedicht.
Hier komt het.
Godrick,
Over je jeugd kan ik niet veel vertellen
Ik zat op internaat, weet je wel
Wel hoorde ik van je zwingel metgezellen
Dat je je goed aanpaste aan de puberteit, en heel snel
In de harmonie blies je, bij god
Op je trompet, keihard studeren
Op 11 november de echte patriot
Door voor het standbeeld te musiceren
Papa was toen apetrots
Ook toen je verder zou studeren
" advocaat word ik" en je klopte op je borst
Gelukkig, het kan verkeren
Want Roze Marie kwam in je leven
En ja, dat gaf een bonk
Voortaan alles aan de liefde geven
En die sprong er af als een vonk
Jullie liefde werd bezegeld met 3 knappe kinderen
Zonen kon je inderdaad maken
Het kon daar heftig zinderen
Met drie dappere knapen
Die mankracht was wel nodig
Met al die verhuisdozen
Blijven zoeken naar een huis, steeds weer deftig
Uiteindelijk voor de zee gekozen
Het was dus voorbestemd
Je zou uiteindelijk werken in de Immo
Je voelde je nooit geremd
Hard werken voor vrouw en kinderen werd je moto
Eerst verhuur bij Immo Thanghe
Onderaan de ladder beginnen
Dan nieuwbouw woningen verkopen bij Vandamme
De eerste commissies kwamen binnen
Laverge had snel jouw talent gezien
Hij haalde je naar Decoene
Na nog geen jaar of tien
Werd Stadsbader groene
" kom maar mee met mij naar zee
Ik heb daar veel land
En wordt je daar minder tevree
Dan bouwen we ook wel in het binnenland"
Zo was KSB geboren
Kortrijk werd je werkomgeving
Je kon Désiré steeds weer bekoren
En je kreeg terecht menig beloning
Plots stond de wereld stil
Die ambetante zaterdagmorgen
Alles werd toen koud en kil
De dagen werden gevuld met zorgen
Tristan was niet meer
In zijn wagen gestorven
Begin van heel veel hartzeer
Altijd dat gemis bij de dag van morgen
Wij vonden samen troost
Door ons gelijke tegenslagen
Afgeven een deel of gans je kroost
Samen sterk door moeilijke dagen
In alles overwint altijd de liefde
Kijk maar naar jou en Roze Marie
Ze blijft voor altijd je geliefde
Dat is toch wat ik vandaag zie
Samen beseffen we maar al te goed
Opgeven heeft geen zin
Doorgaan met heel veel moed
Daarin bij jij THE KING, vanaf het begin
Genegen,
Bart.
Uiteindelijk kom ik om 20u 15 aan in Santiago. Voordeel is wel als je hier reeds eerder was: op nog geen half uur vind ik de weg naar het hotel waar ik al 2 keer logeerde. Ik was zeer tevreden, dus volg ik de raad van Godrick op.
Om 21 u zit ik aan tafel, uitgehongerd. In tegenstelling tot gisteren eet ik wel zeer smakelijk. Tussen de borden door schrijf ik mijn blog.
Ik merk problemen met internet. Hoewel ik vanmorgen Heidi zelf uit de nood kon helpen, zit ik nu zelf in de puree. Na vijftien minuten zelf prutsen geef ik het op en bel mijn hulplijn, Mathias Coreyn. Blijkt dat mijn iPad nog steeds teert op het password van het hotel van vorig jaar en daarom het nieuwe niet kan herkennen. Gelukkig is er Mathias om mij daarbij te helpen, zodat jullie toch, weliswaar zeer laat, jullie blog krijgen. Met dank aan www.matcom.be.
Lange , vermoeide dag, en dat met amper 4 km in de benen,
Slaapwel groeten,
Bart.
O ja, nog de uitsmijter, van Sogyal Rinpoche deze keer.
" onze geest is in feite zo leeg, zo vergankelijk en vluchtig als een droom! Kijk maar eens naar een gedachte: ze komt, ze is er , en ze gaat."
Dag 13, 11/04/2012, van Santiago naar Negreira, 25 km.
Vandaag 11 april, verjaardag van onze papa. Hij zou vandaag 91 jaar geworden zijn. 40 jaar en een beetje ouder als ik.
Na een leven van hard werken en goed leven, is hij gestorven op 26 juni 1986, bijna 26 jaar geleden. 65 jaar jong!
Na een carrière van 42 jaar ten dienste van de gemeenschap, kon hij in 1982 eindelijk in pensioen. Hij koos ervoor om onmiddellijk te verhuizen naar Sint Idesbald. Hij kwam voor het eerst, zo denk ik toch, in deze schattige badplaats tussen Koksijde en De Panne , in de zomer van 1962. Hij zou er ieder jaar opnieuw, onafgebroken naar toe komen tijdens de zomer maanden. En ik denk dat het in 1976 was, dat hij er dan eindelijk, na heel veel jaren zoeken, zijn eigen stekje kocht, De Caravelle. In de Duinenkranslaan.
Die naam zou niet lang boven de deur hangen. Enige tijd later werd De Caravelle " Belinghaheem", de eerste naam van zijn geliefde Bellegem. Daar was hij het grootste deel van zijn loopbaan gemeentesecretaris. Geen mens echter die dit kon uitspreken, en we bleven gewoon roepen dat we " naar De Caravelle" kwamen.
Nu weten jullie hoe de liefde voor de zee, en meer bepaald de Westkust, onze familie aangestoken heeft. We hebben het gewoon met de paplepel mee gekregen.
Lang heeft hij niet kunnen genieten. Alhoewel hij, net als in Bellegem trouwens, al heel snel het sociale leven had ontdekt, kon hij hier niet gelukkig en gezond oud worden. In 1984 werd bij hem longkanker ontdekt en het verdict was keihard: niet te genezen.
Hij was fier op zijn kinderen, apetrots op zijn kleinkinderen. Kijk maar naar de foto van 1 januari 1986, in de Sporthal bij Ingrid en Jef, 6 maanden voor hij zou sterven dus. Hij glundert.
Ik heb die foto op mijn iPad staan . Er staan volgens mij toch een paar kleinkinderen niet op. En een paar zijn toch nog schoon geworden....
" gelukkige verjaardag papa. Drink daar maar een goede Duvel. Of een glas Champagne mag ook. Veel te vroeg ging je heen, doch je stierf zoals je had geliefd: ten dienst van anderen. Jij wist dat je eerst moest gaan om Tristan, Annelies en Brecht te kunnen opvangen. Inmiddels is mama je komen helpen.
Veel plezier samen ginder. De groeten, dikke kussen en warme knuffel."
Beste An en Els, leuk dat de familie Van Ghysel mij komt steunen op de blog. Van harte welkom. Veel plezier aan zee. Of waar jullie zich ook mogen bevinden.
Vandaag dus mijn eerste etappe gedaan van een drieluik richting zee, richting Finisterre.
Zoals aangegeven door Heidi ben ik gestopt in Negreira, na 25 km wandelen. Ik logeer in Hostal Tamara. Wat ik hier voor luxe krijg voor amper 30 , ongelooflijk. Mijn kamer met balkon is zo groot als deze bij ons thuis, mooie grote moderne badkamer en de schoonmaakster was nog bereid om mijn kledij te wassen en te drogen ook. Ik moest ze wel direct afgeven. Wat ik dan ook gedaan heb. Tijdens het schrijven van deze blog bezorgt ze mijn kledij inmiddels terug. Dat is nu klantvriendelijkheid van de bovenste plank. Ik ben nu al meer dan tevreden. Ik stop ze 10 toe, 2 briefjes van 5, en ze vindt dat ik overdrijf en geef mij één terug. Ik merk dat mijn kledij een beetje kleiner is geworden, doch dat is niet erg. Ik ben ook al een beetje versmald. Dus dat komt goed uit.
Ik ben vanmorgen om 9u15 vertrokken in Santiago en ben om 14u aangekomen. Ik was doorweekt. De godganse dag in de regen gelopen.
Ik had mijn jas als extra bescherming onder mijn regenhoes voor de rugzak gebruikt. Zelf heb ik geprobeerd mij droog te houden met mijn cape. Toen ik aankwam was mijn rugzak goed droog, ik was nat tot op mijn vel. Een warm bad heeft veel goedgemaakt.
De wandeling was mooi. De weg staat inderdaad goed aangegeven. En je zou het zelfs in 4 keer kunnen stappen. Na nog geen 20 km was er al mogelijkheid om te logeren.
Het doet raar, amper 1 km buiten de grote stad Santiago en je duikt het bos in. Ik heb foto's naar Heidje gestuurd. Allicht krijgt ze ze weer op mijn blog.
De weg loopt voornamelijk in het bos, op en neer, rustig en stil. Het eerste uur zie ik geen collega's. Ik waan me alleen op de wereld in alle stilte. Zalig gevoel. Je hoort alleen de regen en de vogels.
Rond 10u30 duiken de eerste collega's in de verte op. Ik zie nog net 2 pelgrims vertrekken vanonder een afdakje. Ze hadden al geschuild. Ik neem me voor om dit niet te doen. Ik ben nu toch nat, dus ik wil zo snel mogelijk naar mijn slaapplaats voor vandaag.
Echter rond 11 u begint mijn maag te knorren en in Ventosa, ik schat na 9 km , is er een bar open. Ik stop, en de 2 pelgrims van daarnet zitten hier ook. Het blijken Michèle en Katerina te zijn. De eerste is Zuid Afrikaanse, doch woont nu in Madrid. De tweede is een Noorse. Ze hebben elkaar ontmoet de eerste dag op hun Camino, die startte begin maart in Leon. Sindsdien lopen ze samen. Ze vertellen me dat het pas de tweede dag is dat ze in de regen lopen, namelijk gisteren en vandaag. Daarvoor hadden ze schitterend weer.
Ze vragen mij waar ik begon en waarom ik kwam. " ik ben op weg naar zee, naar mijn kindjes, die daar begraven zijn". Waarop Michèle repliceert: " dat is een heel goede reden" .
Na mijn 2 koffiekoeken en koffie, ben ik weer weg. Beide dames blijven nog zitten en zijn inmiddels aan de praat met 3 andere pelgrims zie zijn binnen gekomen. Ze roepen nog dat we elkaar ongetwijfeld weer zullen zien. Ben benieuwd.
De weg gaat nu ganse poos naar beneden langs een asfaltbaan en ik hou goed het tempo hoog. De regen wil maar niet stoppen.
Rond 12 u haal ik opnieuw een pelgrim in. Zijn naam moet ik jullie schuldig blijven, vergeten te vragen. Hij vroeg ook niet naar de mijne. Allicht de eerste onderkoelingsverschijnselen...We zijn beiden wel blij: hij Nederlander, ik Belg, we kunnen dus Nederlands praten. Hij woont en werkt al 33 jaar in Canada, in Toronto. Hij is nu gepensioneerd en dit was zijn eerste doel. De camino Frances stappen tot in Murcia. Dat is dan de route 2 die Heidi beschreef richting zee. Hij was gestart in Pamplona, en iets voor Burgos werd hij getroffen door een spierverrekking in de rechter kuit. Hij nam eerst de bus naar Burgos, waar hij 1 dag bleef, dan de trein naar Leon , waar hij 3 dagen is gebleven. Daarna nam hij de trein naar Sarria, begin van de laatste 100 km, zodat hij toch zijn diploma zou krijgen. Dit is dus gelukt. Gisteren kwam hij aan in Santiago. Zijn kuitspier houd voorlopig stand. Nu gaat hij dus door tot Murcia. Bij de eerste bar wil hij stoppen om iets te eten, doch mijn koffiekoeken liggen nog op mijn maag, ik stap dus alleen verder.
Tussen kwart na 12 en kwart na 13 u gaat het flink bergop, weer in een prachtig stil bos. Ik zie weer eucalyptus bomen. Er lopen een drietal honden los in mijn buurt. Ik hoop dat ik 1 kan overtuigen bij mij te blijven, doch ze zijn redelijk schuw en lopen van me weg. Zij gaan ook veel sneller de helling op dan mezelf. Op vier voeten, wat wil je. Spijtig, want ik had Heidi beloofd met een nieuwe huisvriend terug te keren......
Ik loop vandaag zonder stokken, in tegenstelling tot de vorige dagen, toen ik altijd 1 stok heb gebruikt. Met de armen vrij is wel eens comfortabel. Ik heb mijn handen ook nodig om mijn cape op zijn plaats te houden. Het is inmiddels ook beginnen waaien, dus kan ik mijn cape best tegenhouden.
Eens het bos uit is het de laatste km's tot aan het hotel niet meer zo lastig. Ik passeer nog een pittoresk klein dorpje, foto's gemaild naar Heidi, langs een mooie rivier met een waterval. De weg loopt ook een tijdje langs het water. Zalig. Ik vergeet dat het regent, en ik voel ook niet dat ik kletsnat ben. Eens dit dorpje voorbij is het langs de gewone weg nog een drietal km tot aan het hotel.
De wandeling heeft deugd gedaan. Het kwam bij me op dat van Santiago naar de zee wandelen misschien wel de ideale kennismakingstocht kan zijn voor de mensen die het eens zouden willen proberen. Je kunt de sfeer van de stad al proeven, en je kunt proeven van de camino. De afstand kun je gerust spreiden over 4 of 5 dagen, naargelang de route die je wilt nemen. Het parcours is fysisch voor iedereen haalbaar.
Dit gedicht van Antonio Machado kan misschien helpen!
Dag 14, 12/04/2012, van Negreira naar Olveiroa, 35 km.
Allicht zijn jullie nu verward bij het lezen van het aantal km. De info die Heidi me gaf sprak inderdaad over 30 km. Doch vlakbij de herberg waar ik slaap staat een bord dat het nog 35 km is naar de zee. En ik ben vanmorgen om 8u20 vertrokken en hier pas rond 16 u aangekomen. Dus een kleine 8 u gestapt. Dus ofwel hebben ze de zee verlegd, ofwel is mijn tempo zo gezakt dat ik amper 4 km per uur haal. Of ....de laatste loodjes wegen gewoon zwaar.....
Vanmorgen heb ik inderdaad wel veel tijd verloren door aan en af acties van de jas. Inderdaad, vroeg gestart onder mooie heldere blauwe hemel, amper een uur later de eerste felle regenbui. Dan na 15 min weer stralende zon, dan weer regen enz. Na een paar jas wissels heb ik het opgegeven en heb de rest van de voormiddag met mijn regencape gestapt.
Ik heb tot kwart voor elf, tot de eerste stop, in het gezelschap gewandeld van Michèle en Katarina.
Ik zal dus wel echt onderkoelingsverschijnselen hebben gehad gisteren, want ik hoor vandaag een totaal ander verhaal. Ik heb dus gisteren niet goed geluisterd, te weinig doorgevraagd of....in ieder geval, hier het juiste verhaal.
De beide dames hebben elkaar leren kennen in Zuid Afrika. Katarina was daar als 18 jarige in het kader van een uitwisselingsprogramma. Daar is hun vriendschap ontstaan.
Michèle is alleen gestart in Leon, Katarina is erbij gekomen sinds Santiago. Michèle woont in Barcelona, doch heeft gewerkt in Madrid. Ze heeft ontslag genomen en dit is dan ook de reden geweest van haar camino: ze wil hier nadenken welke job ze nu echt wil gaan doen. Ze is getrouwd met een Londenaar, en ze kozen voor Barcelona als woonplaats omdat dit tussen de 2 vaderlanden ligt en ze absoluut allebei Spaans wilden leren.
Katerina is mama van een tweeling, meisje Linner en jongen Magnus. Ze zijn drie en een half. Zij wou er een paar dagen tussenuit. Gewoon wat rust. Haar ouders zorgen deze week voor de kinderen. Ze leeft gescheiden van de papa, die in Zuid Afrika woont. Twee keer per jaar komt hij de kinderen bezoeken. Ook zij is werkloos en denkt na wat ze wil doen. Ze heeft een master in economie.
Zoals reeds gemeld, kwart voor elf pauze in bar NOVO in Pena.
Ik eet mijn favoriete broodje met koffie. Ik vul mijn voorraad water aan. Inmiddels begint het hard te regenen. Het is gezellig druk in de bar, ongeveer 10 pelgrims komen schuilen. Ik besluit om alleen verder te gaan, want het ziet er niet naar uit dat het snel zal ophouden.
Rond kwart over elf ben ik weer weg, in de gietende regen, langs een gewestweg. Ongeveer drie km. Doch dit stoort niet echt, er rijden zo goed als geen auto's. Je kunt hier dus bijna zo rustig wandelen langs de weg, als de eerste 2 uur in het bos.
En dan, ongelooflijk maar echt waar. Ik hoor Vlamingen. Vinken wel te verstaan, de echte Vlaamse Suskewiet. Dit geluid zal ik dus de rest van de wandeling horen. Dus Vlaamse vinken liefhebbers: hier moet je zijn, het zit hier vol, en ze zingen wondermooi.
Na drie km ongeveer verlaat ik de hoofdweg voor een kleine zij weg. Het gaat flink naar beneden en plots sta ik ook in oog met een gevaarlijk blaffende Duitse herder. Hij staat op het dak van zijn huis, en ik loop op straat en we kunnen elkaar recht in de ogen kijken. Alhoewel ik niet direct bang ben van honden, doet dit toch efkes schrikken. Ik heb toch de moed om een foto te nemen, de hond blijft blaffen, en ik verwacht dat hij ieder moment zal springen. Dus niet. De foto is goed gelukt, reeds doorgemaild naar Heidje, en ze zou hem op de blog zetten. Allicht mooi om zien, voor wie van honden houdt natuurlijk.
Iets verder, in het dorp Vilacerio, is er plots een herberg, verbonden aan een bar. Ik stap binnen voor een stempel en daar zit de Nederlandse man die in Canada woont , te genieten van zijn middagmaal. Hij vraagt me of ik niet moet eten, en ik zeg hem dat ik net iets heb gehad. Ik vraag hem waar hij vanavond slaapt en hij noemt Olveiroa, dus waar ik ook naar toe stap. Ik vraag hem hoe lang nog en volgens zijn boek hebben we nu 1/3 van de afstand afgelegd. Het is net geen 12 u. " dit wordt dus een lange dag" bedenk ik bij mezelf. Dus snel weer weg.
Ik zet er flink de vaart in, en het volgend anderhalf uur is zalig wandelen. Oké, nog af en toe een plensbui, doch mooie natuur, stil, rustig, geen andere pelgrims onder weg. Zalig lopen. Ik probeer mijn kop leeg te maken en te genieten van de natuur. Genieten van de natuur doe ik zeker, mijn kop leeg maken lukt maar half. Dit is dus een moeilijk opgave voor mij.
Plots, rond half twee, duikt er een pelgrim voor me op, met een heel grote rugzak. Nog groter dan die van mij 2 jaar geleden.
Alweer een dame, Maria, ook al uit Canada. Ik vraag haar of ze een gans jaar weg gaat en ze begint te lachen. Ze is voor 2 maanden op stap, van St. Jean naar Finisterre, dus ze is er bijna. Rond haar linker knie draagt ze een soort brace, eerder ter preventie.
Ze kwam naar hier omdat er teveel sneeuw lag in Canada. Ze woont bij de Rocky Mountains. Ze hoopt dat tegen ze terug is, de sneeuw gesmolten is. Allicht wil ze de echte reden van haar Camino niet aan een vreemde Belg kwijt.
Ze vraagt wel naar mijn reden, en ze wil vooral alles weten over die stofwisselingsziekte. Later bleek waarom: ze is verpleegster in een nier dialyse centrum.
Mijn verhaal doet haar wel denken aan 2 dingen.
Kort na haar vertrek ontmoette ze een Duitse dame, die de camino deed met de as van haar net gestorven zuster. Ze zou de as uitstrooien in Finisterre.
Ten tweede deed mijn verhaal haar denken aan een film van Martin Sheen, the Way. Deze film toont het verhaal van een zoon die zijn moeder verliest. Daarom besluit hij de Camino Frances te wandelen. Hij verzoekt zijn vader om mee te gaan, doch die weigert. Hij is dokter en wil zijn patiënten niet zo lang in de kou laten. De zoon vertrekt dan maar alleen, doch de eerste dag al verongelukt hij.
De vader wordt naar St. Jean geroepen voor de identificatie van het lichaam. Bij zijn aankomst blijkt het dus wel degelijk zijn zoon te zijn. Hij besluit het lichaam te cremeren ter plaatse, en met de as stapt hijzelf de camino af, in plaats van zijn zoon. Telkens laat hij een beetje as op de weg achter, zodat zijn zoon toch de camino loopt. Hij gebruikt ook de rugzak van zijn zoon.
In Santiago laat hij de naam van zijn zoon op het diploma vermelden, en de rest van de as draagt hij naar zee, naar Finesterre.
Allicht de moeite om deze film eens te bekijken.....
Ik stop tegen kwart voor twee in Maronas voor mijn tweede broodje. Inmiddels is het opgehouden met regenen, ik doe mijn cape weer uit en steek ze weg. " steek ze maar niet te ver weg" roept Maria. " positief denken" antwoord ik haar, en weg ben ik.
De zon komt er inderdaad door, afgewisseld met dreigende wolken en koele wind. Ik lijk weer alleen op de wereld en ik zie enkele km verder plots een prachtig meer, ver weg, doch duidelijk aanwezig. Hopelijk is dit goed te zien op de foto.
De weg loopt nu vooral op asfaltwegen, door een landschap het best te vergelijken met de Vogezen. Ik zie wel geen wijngaarden. Wat opvalt zijn de vele boerderijen en de groene weilanden met veel koeien ( zwart- witte). En steeds weer het gezang van mijn Vlaamse vrienden. De regen blijft uit.
Tegen 16 u kom ik eindelijk aan in Olveiroa, en de eerste herberg op mijn weg is Casa Loncho. Ik stop en neem de aparte kamer. Ik ben de eerste pelgrim. Er is alleen internet in de kleine bar bij de herberg, en terwijl ik deze blog schrijf zijn hier nog een vijftal pelgrims binnen gevallen, onder andere de twee dames waar ik deze ochtend mee liep. Ze zijn trots als ik hen vertel dat ze nu wereldberoemd zijn in België door mijn blog....
Morgen de laatste stap dag van mijn derde camino, op vrijdag de dertiende. Als dat maar goed afloopt....
Nathalie,
Leuk dat je reageert op de blog. Heel moedig van jou. Ik ben blij te horen dat het familie gevoel bij jou sterk leeft, mede door deze blog te lezen.
Het voordeel van een camino lopen is dat je hem zelf kunt lopen, waar ook ter wereld , en dat hij begint met de eerste stap. Als je dan doorstapt zul je zien dat je wel komt waar je wil komen. Veel moed.
Sofie, inderdaad zeer mooie herinneringen aan vakanties met Annelies en Brecht aan zee. Ik weet wel waarom ik aan zee ben komen wonen....
Myriam en Luc, ik heb ook zeer goed geslapen vannacht. Heb gisteren avond voor mijn menu pelegrino , een paar pinten gedronken aan de toog van het hotel met de plaatselijke " Eric Wijckaert". Ik ken geen Spaans, hij geen engels, en toch kunnen praten over voetbal. Hij was vurig supporter van Barcelona, ik heb dan maar gedaan alsof ik groot supporter was van Atletico Madrid, omdat daar een Belg in de goal staat. Dit leuk gesprek en de 2. Pintjes zullen mij ongetwijfeld geholpen hebben om goed te slapen.
Heidje, benieuwd welke huisdieren we nu weer hebben. Bedankt om mijn foto's te posten op de blog. Ze zorgen toch voor meer kleur.
Moeke, wel leuk te horen dat het een gevecht is om , 's avonds de computer te kunnen gebruiken. En dat allemaal voor een blog.
De wijsheid van vandaag komt van een zekere Rumi:
" hoe snel je ook loopt, je schaduw houdt je gemakkelijk bij, en loopt soms zelfs voorop".
Dag 15, 13/04/2012, van Olveiroa naar Finisterre, 35 km.
Gisteravond nog lekker gegeten in het restaurant naast de herberg. Het was gezellig druk. Blijkbaar is dit het enige restaurant en een twintigtal pelgrims vullen de eetzaal.
Toen ik terug op mijn kamer kwam, nog wat gelezen, tanden gepoetst en SMS van moeke beantwoord met telefoontje . Ze vroeg zich af of ik de blog niet zou vergeten. Blijkt dat dit bericht voor haar zoon Jorg bestemd was. Hij had nog geen boodschap nagelaten op de blog en zij wilde hem eraan herinneren.
Ik weet niet hoe het komt, doch na dit telefoontje kreeg ik plots een helse pijn in mijn nek. Zo maar. Ik kon met moeite mijn hoofd draaien zonder te vergaan van de pijn. Flexium gesmeerd, voltaren ingenomen, doch die ambetante pijn hield me uit mijn slaap. ik kon geen enkele houding innemen zonder die verdomde pijn. Om middernacht lag ik nog wakker.
Ik moet dan toch in slaap gesukkeld zijn en iets voor zes werd ik weer wakker. Nog altijd pijn. Ik was lichtjes in paniek, want deze morgen zag ik echt niet in hoe ik met deze nek een afstand van 35 km kon overbruggen.
Flink wat zalf gesmeerd, en om 7 u zat ik al klaar voor het ontbijt. Ik neem nog een voltaren en tegen 10 voor 8 ben ik vol goede moed vertrokken.
Het is droog. De wandeling is zalig. Gezond weer, veel zuurstof in de lucht, prachtige natuur. Rotsen, bossen, kolkende rivier, stil en alleen op de wereld. Ik geniet met volle teugen en ben snel de pijn vergeten. Mijn Vlaamse vrienden volgen mee.
Na een uur passeer ik km paal 29. Ik heb dus al 6 km afgelegd. Hier kom ik op de splitsing van de weg, oppassen dus: rechts naar Muxia, links naar Finisterre. Ik ben bij de pinken en neem de goede afslag.
De camino loopt nu langs een gewestweg gedurende 2 km. Doch gezien het nog vroege uur valt dit mee. Ook is er een groene " rijstrook" naast de weg voorzien voor pelgrims. We lopen dus op onze eigen baanvak, dus zonder echt gevaar.
De camino duikt dan weer de wildernis in, en ik passeer plots een kapel, zo maar ergens te velde. Ik doe een paar schietgebedjes omdat mijn nek pijn kan overgaan en opdat het droog zou blijven.
En dan , tegen kwart voor elf, is ze daar, de zee. Op het moment dat de zee aan de einder opduikt, valt de regen met bakken uit de lucht. Snel de regen kledij aantrekken en doorgaan. De weg gaat steil naar beneden langs een moeilijk te bewandelen pad en tegen half twaalf kom ik reeds volledig doorweekt aan in de eerste de beste bar in Cee.
Ik bestel een broodje met kaas en een warme koffie en wat water, zodat ik verder kan voor de rest dan de dag. Tegen 12 uur kan ik terug vertrekken en inmiddels is het gestopt met regenen. Oef. Terwijl ik hier zit te rusten passeert een eerste pelgrim voorbij. De eerste die ik zie vandaag.
Iets verder loop ik voorbij km paal 15. Ik heb dus al 20 km gedaan op goed 5 uur, dus ik zit goed op schema. Ik loop nu een tweetal km naast de zee, tot de camino zijn weg vervolgt, steil omhoog, een sparrenbos binnen. Het is weer genieten van deze prachtige natuur.
Ze hebben duidelijk het beste voor laatst bewaard. Deze etappe is na de eerste, tot nu toe ongetwijfeld de mooiste van deze derde camino. Het is daarom een aanrader aan wie de camino overweegt om ze in twee dagen te doen. Dan kun je dubbel genieten. De afstand is ook niet te onderschatten, zeker ook na de lange etappe van gisteren. Maak van Santiago- Finisterre gerust een vierdaagse!
Ondertussen heb ik de pelgrim die daarnet passeerde ingehaald en om 14 u duikt de kust van Finisterre op. Ik maak me klaar om op een bankje te genieten doch de regen goden beslissen er anders over. Ze draaien weer alle sluizen open, en in plaats van te genieten is het alle regenmateriaal weer aantrekken en volle gas vooruit. De camino loopt wel langs de zee, langs een boulevard met bomen. Je kunt je dit niet voorstellen als je de Belgische kust gewoon bent, want hier zie je geen enkel gebouw. Alleen een prachtige wandelpromenade, af en toe een plaats om de douchen, en zeer regelmatig een toegang tot het strand. Heel mooi. Spijtig van de regen.
Ik blijf de pijlen volgen en ik stap het stadje door. In het centrum probeert een hotelbaas mij te doen stoppen. Ik leg hem uit dat ik eerst naar het einde van de Wereld wil. " Manãna", roept hij. Ik denk bij mezelf: belangrijke zaken eerst, en stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen.
Ik loop dus verder, inmiddels flink omhoog de stad uit, richting copa Ora, of zogezegd het einde van de wereld. Ik loop nog een pelgrim voorbij en en passant vraag ik hem: " where are you going?" " To the End" antwoordt hij.
Uiteindelijk, rond 15u 15 is het zover, ik bereik km paal 0. Deze staat een 100 m verwijderd van een steile klip, en het uitzicht dat je vandaar krijgt doet je denken aan the end. Je ziet alleen maar water. Spijtig van de regen, die nog altijd neersijpelt. Het is daardoor vrij mistig en het zicht is dus minder adembenemend dan je zou denken. Oordeel zelf maar op de foto's.
Ik doe mijn rugzak af, zet hem tegen de rotsen, en zet mezelf ook op een rots. Ik haal eerst mijn boekje uit met de tekst die ik geschreven heb en wordt dan enkele minuten stil, waarbij ik heel dicht bij Annelies en Brecht probeer te komen. Uiteraard komen hier tranen van.
Na een vijftal minuten in de regen tegen mijn kinderen praten, bedenk ik hoe ik de teksten in de zee kan krijgen. Ze staan opgeschreven in mijn pelgrimboek, dat ik waterdicht verpakt heb in mijn speciale toiletzak.
Ik daal de rots af. Dit is niet zonder gevaar want spiegelglad door de regen. Na een twintigtal meter waag ik de gooi naar de zee. Ik zie niet waar het boek terecht kom, dus maar hopen dat hij het water bereikt.
Hieronder kunnen jullie lezen wat ik mijn kinderen heb geschreven.
Tekst voor Annelies en Brecht.
Liefste Annelies en Brecht,
Dit boekje werp ik in de zee, zodat mijn geschreven gedachten dicht bij jullie kunnen komen.
Reeds drie keer wandelde ik op de camino richting Santiago. Om het lot dat mij over kwam te aanvaarden. Om te leren verder leven zonder jullie.
Jullie zijn veel te vroeg van ons ontnomen. Met ons bedoel ik allen die jullie dierbaar zijn, dus ook jullie mama. Zij leeft nu niet meer samen met papa. Papa leeft nu met Heidi.
Annelies, jij hebt Heidi nooit gekend. Ze is blond en lief, net als jij.
Brecht jij wel. De laatste 2 jaar van je leven. Langzaam maar zeker liet je haar toe. Met als ultiem moment de innige knuffel die ja haar gaf vijf dagen voor je stierf.
Jullie waren ziek, ongeneeslijk ziek. Een ziekte die jullie alles zou afpakken , alles waar een nieuw en jong leven naar hunkert.
Dit verdict aanvaarden was voor mij al moeilijk. Alhoewel ik er schijnbaar geen moeite mee had om er over te vertellen, heb ik tijdens mijn wandelingen ontdekt dat ik jullie ziekte nooit heb kunnen plaatsen. Ik ben ervan weggelopen. In werk, sport en vertier. Behalve in het weekend. Dan was ik er meestal wel, om goed voor jullie te zorgen. Wat ik met veel passie en liefde heb gedaan. Wat ik ook nog altijd immens mis.
Ik heb nooit geweten in hoeverre jullie bewust meemaakten wat jullie overkwam.
Alleen jullie lichaamstaal smeekte om hulp, met name om pijnbestrijding. Welke afschuwelijke pijnen hebben jullie niet door die vreselijke stofwisselingsziekte moeten doorstaan?
En dan die andere symptomen: steeds opnieuw een beetje talent dat verloren ging. Voor ons schrijnend om te zien, voor jullie zichtbaar zonder veel problemen aanvaardbaar. Maar was dit wel zo?
Ik heb jullie graag gezien, ik zie jullie graag en ik zal altijd van jullie houden. Ik heb met volle goesting en toewijding voor jullie gezorgd. Door jullie weet ik wat echte liefde is. Onvoorwaardelijke liefde. Er waren geen voorwaarden om voor elkaar te zorgen. We deden het gewoon. Jullie deden mij lachen en genieten, en ook zovele anderen. De zorg deden wij spontaan, het was nooit van " moeten".
Pas door het gemis weet je hoe sterk deze liefde is. Aan de pijn in het hart. Ik dacht op een gegeven moment dat mijn hart zou breken. Er is een serieuze wonde op ontstaan.
Ik probeer deze wonde te genezen door te doen wat wij zoveel keer samen hebben gedaan: wandelen.
Uren hebben we stappend samen doorgebracht: in de Gavers, in Bellegem, in Rollegem, rond de sporthal, in de Sterre in SintNiklaas, in Wachtebeke, in de bossen van Waasmunster, in de streek rond Bachte. En natuurlijk aan zee. De plaats waar jullie lichaam hopelijk rust heeft gevonden.
Vaak in gezelschap van familie, vooral als mama moest werken. 2 rolstoelen voortduwen was zelfs voor mij geen sinecure.
Geweldig om jullie tijdens die momenten toch te zien glunderen, genietend van de buitenlucht en de mensen om jullie heen.
Al deze uitstapjes waren ongetwijfeld de voorbode van jullie en mijn camino. Elk op onze wijze...
Waar ik jullie voor bewonder is het bijzonder talent dat jullie hadden om te behagen en door te zetten.
Hoe jullie met 1 blik, 1 aanraking of 1 glimlach mensen konden charmeren. Sterk!
Hoe jullie gevochten hebben in een oneerlijke strijd, en toch uit elk sprankeltje hoop plezier mee pikten,
Onwaarschijnlijk!
Deze talenten wil ik toepassen in mijn verder leven. Zodat jullie verder leven door mijn " zijn".
Ik heb veel spijt van al die keren dat ik me weer eens liet gaan. Waardoor mooie momenten met jullie verloren gingen.
Hoe kon ik op zulke momenten denken dat pinten pakken met collega's belangrijker kon zijn dan thuis voor jullie zorgen?
Deze vraag houdt me op mijn camino's constant bezig. Ik hoop dat jullie mij een sein als vergeving bezorgen. Dit schuldgevoel is immers sterker dan mezelf. Ik vraag jullie om van waar jullie ook zijn, me te helpen om dit weg te nemen.
Ook heb ik jullie vaak terug gewild. Door jullie ziekte was dit niet eerlijk. Want dan komt voor jullie, die ondraaglijke pijn weer naar boven. Ik wil dat jullie blijven waar jullie zijn, want ik weet dat jullie daar gelukkig zijn en geen pijn kennen. Omdat ik jullie zo graag zie, gun ik jullie dit van ganser harte.
Ik wil jullie ook nog vragen om jullie moed en kracht over te zetten op jullie mama, zodat ook zij zich gesterkt voelt door jullie talent op haar verdere camino.
Samen met dit boekje wil ik ook mijn schuldgevoel in zee gooien. Net als jullie wil ik verder in vrede, ook met mezelf.
Wat ik wel mee blijf nemen , lieve Annelies en Brecht, zijn de mooie herinneringen aan 2 prachtige mensen. Mijn kinderen. Gevoel van wederzijdse ,onvoorwaardelijke liefde.
Jullie wijsheid dat geluk vaak in kleine dingen schuilt, die weinig geld kosten, zal ik vaker oproepen als eerbetoon aan jullie.
En jullie lieve gezicht staat voor altijd op mijn netvlies gebrand, jullie aanwezigheid voor altijd in mijn hart.
Het was een voorrecht jullie papa te zijn. Bedankt!
Ik weet, ik kom zeker naar jullie toe. Ik kan alleen niet zeggen wanneer. Wat zal het deugd doen om jullie dan weer in mijn armen te sluiten.
In afwachting,
Be happy, zal ik ook doen. Wees sterk voor elkaar, zal ik ook zijn. Zodat jullie hier op aarde kunnen voortbestaan.
So long,
Voor altijd,
Jullie papa Bart.
Xxxx xxx xxx.
Tegen kwart voor vier stap ik terug naar de stad. Ik heb dus eigenlijk veel meer gedaan dan 35 km. Doch nu voel ik dit niet meer. Ik ben leeg.
Ik sms Heidi dat ik gedaan heb wat ik wilde doen en ze is er als de kippen bij om mij als eerste persoonlijk te feliciteren. Ze vraagt me hoe ik me voel, doch ik wil nu eerst laten bezinken.
Iets later is moeke de tweede om mij te feliciteren.
Ik besluit om Finisterre te slapen, en niet terug te keren naar Santiago. Ik ben doorweekt, heb het koud, mijn nek begint weer te steken. Ik neem hier rustig te tijd om te bekomen. Dit betekent dat ik de eredienst zal missen morgen, doch ik heb deze reeds drie keer meegemaakt. Dus deze tijd voor mezelf is nu belangrijker.
Ik slaap voor 30 in het hotel met de passende naam" hotel Finisterre". Een oud hotel, 1 ster, doch proper en alle basis comfort aanwezig. Ik pas al toe wat ik mijn kinderen beloofd heb. Voilà. Vlak voor het hotel stopt de bus naar Santiago, dus voor morgen is dat al prettig geregeld.
Mijn derde camino zit erop. De kortste van de drie, we zullen zien wat hij met me zal doen. Ik voel.me goed, alhoewel mijn kop niet leeg is. Hij staat niet stil!
Afsluiten doe ik met een citaat uit " wandelen in vreugde" ANKH - Hermes, 1998.
