|
Derde Camino, dag 17, van Santiago naar Koksijde, en verder
.
Verslag van de reis naar huis en de eerste dagen thuis.
Beste mensen,
Ik kreeg reactie of er nog een laatste blog bericht kwam.
Bij deze.
De terugreis op zondag 15/04 met de trein van Santiago naar
Hendaye duurde vooral zeer lang. Ik had mijn trein om 9u25, doch ik was reeds
tegen 8 u in het station.
De avond voordien had ik immers geprobeerd om via internet
mijn ticket te bestellen, doch dit was niet gelukt. Wel viel het me op dat
reeds opvallend veel plaatsen ingenomen waren. In de klasse preferente, bij
onze eerste klas, was zelfs geen plaats meer vrij.
Dus na een onrustige nacht, om half acht te voet op weg naar
het station. Ik kan mij nu niet voorstellen dat ik hiervoor 2 jaar geleden de
taxi nam. Het is amper 3 km stappen, en gemakkelijk te vinden, als je het weet
natuurlijk. Ik wist dit toen niet.
Ik neem een lekker ontbijt in het station, 2 chocolade
koeken, 2 koppen koffie en 2 glaasjes vers geperst sinaasappelsap.
Rond negen uur begeef ik me naar perron 1 waar de trein naar
Hendaye zal aankomen . ik praat met een Franse man. Hij wandelde van Valencia
naar Santiago in 33 dagen, gemiddeld 35 km per dag. Dit was reeds zijn zesde
camino. Hij wandelde eerst van Puy en Velay naar St Jean, daarna deed hij de
camino Frances, dan de camino Plata ( vanaf Sevilla, en die deed hij zelfs 2
keer), en de camino Portugese vanaf Lissabon. Toen hij hoorde dat ik vorig jaar
de camino Norte deed, werd dit zijn doel voor komend jaar. De man woont in
Duinkerke, en ik stelde hem voor om met mij mee naar huis te rijden. Doch, de
verplaatsing van Hendaye naar St Jean met de taxi die avond ziet hij niet
zitten. Hij zal in Hendaye overnachten en dan op maandag met de trein trachten
in Duinkerke te geraken.
Ik vraag nog hoe zijn ervaringen zijn geweest tijdens de
camino Plata. Hij zegt dat het redelijk goed aangegeven is, dat het zeer warm
kan zijn en dat je bepaalde dagen tussen de 40 en de 50 km moet doen, omdat je
in stukken niemandsland loopt.
Deze man trekt dus al zes jaar op rij zes weken uit om te
pelgrimeren. Hij is nog steeds aan het werken en spaart al zijn verlof op voor
deze tochten. Op mijn vraag waarom zwijgt hij in alle talen. Ieder zijn camino
Hij neemt klasse turista, ik neem klasse preferente ( er
was dus toch nog plaats), en ik zie hem nog terug s avonds in het station van
Hendaye, waar hij bij zijn voornemen blijft om te treinen richting Duinkerke.
De trein reis zelf is weinig spectaculair. Ik lees in mijn
boek Over leiderschap van Ken Blanchard, ik lees nog eens mijn
blogberichten, er is een film de drie musketiers en er is vooral de drukte
op de trein. Bij al wat ik doe heb ik het lastig om geconcentreerd te blijven
door de vele bewegingen op de trein. Wandelen is leuker
iets voor 21 u kom ik
uiteindelijk aan in het station van Hendaye, in Zuid Frankrijk, aan de
Atlantische kust.
In Hendaye staan de taxis in rij om de treinreizigers naar
hun volgende bestemming te brengen. Ik spreek de tweede chauffeur aan, doch hij
verwijst me naar de eerste. De volgorde dient gerespecteerd te worden. Discipline
aanwezig dus.
De taxi chauffeur is een dame en ik vraag St Jean SVP?
Pas de problème, antwoordt ze. Weg zijn we. Volgens Heidi zou de rit een goed
uur duren. Groot is mijn verbazing dan ook als ze na een tiental minuten zegt
dat we zijn aangekomen zijn en ze me vraagt waar ik precies wil zijn. Ze wou me
droppen in St Jean de Luz, een prachtig kuststadje naast Hendaye.
Zo zie je maar hoe belangrijk goede, juiste en volledige communicatie
is om je doel te bereiken. Voor een pelgrim staat St Jean zonder verwarring
voor St Jean Pied de Port. Voor een inwoner van Hendaye staat St Jean voor de
buren, St Jean de Luz. Twee keer St Jean, twee verschillende bestemmingen
Gelukkig
ligt haar St Jean op de weg naar mijn St Jean is zijn de kms dus niet voor
niets geweest.
Tijdens de rit vertelt de dame zeer gewillig over haar
leven. Ze is getrouwd, 2 kinderen, zoon en dochter, en samen met haar man
hebben ze een eigen taxi bedrijf in Hendaye. Ze hebben elk hun wagen. Ze kent
België redelijk. Zij kwam tot haar 20° altijd in de zomermaanden naar
Nieuwpoort op vakantie met haar ouders. Zij hadden een appartement op de dijk. Ze
was nog altijd vol lof over de ijscrème van St Catharine. Ze wou absoluut nog
een keertje terug komen om haar kinderen te laten zien hoe zij haar vakanties
vroeger door bracht. Ik heb de gegevens van Wolfgang gegeven.
Haar vader is Bretoen, haar mama van Rijsel, en zo heeft ze de
eerste jaren van haar leven in Rijsel gewoond. Toen haar papa gepensioneerd
was, zijn ze terug naar het Zuiden verhuisd en zo is ze uiteindelijk in Hendaye
beland en getrouwd. Ze heeft een zus die in Mouscron woont, met haar kinderen. Ze
noemt de kinderen van haar zus franco belge. Voor haar staat dat dus voor Belgen
die Frans spreken.
Spaans is haar tweede moedertaal, want ze werkte altijd in
Spanje, in de reis sector. Tot ze dus in het taxi bedrijf van haar man stapte. Nu
is ze gek van Baskenland, zowel de Franse als de Spaanse kant, en ze vindt het
reuze dat haar kinderen van beide landsculturen meekrijgen. Op vrije momenten
doen ze dan ook niets liever dan met het ganse gezin dag uitstappen te doen in
de bergen.
Na een uurtje komen we uiteindelijk aan in St Jean Pied de
Port. Ze zet me af bij het eerste hotel op onze weg, echter geen succes, want
alle kamers zijn reeds ingenomen. Ik reken af, we nemen afscheid en ik ga te
voet verder op zoek naar een hotelkamer. Na een kwartier vind ik een kamer in Le
Central Hotel, niet zo ver van de kerk en van de plaats waar morgen allicht
weer vele pelgrims hun camino zullen beginnen. De keuken is reeds gesloten, dus
ik moet de deur uit om nog iets te kunnen eten. In een bar iets veder krijg ik
nog een broodje met ham. Dit betekent dus een dag zonder warme maaltijd, want
op de trein heb ik me ook beperkt tot het nuttigen van één broodje.
Uiteindelijk iets na 23u onder de wol en ik val als een
steen in slaap. Ik word pas wakker van mijn wekker om 7u15.
16/04.
Tijdens het ontbijt vraag ik de wifi code om nog eens jullie
reacties te kunnen lezen. Dit lukt en jullie bemoedigende woorden van respect
en appreciatie raken mij. Bedankt.
Tegen 8u30 vertrek ik naar de garage waar mijn auto al die
tijd heeft gestaan en ik kan vertrekken om 9u richting Koksijde. Een rit van
1180 km.
Het eerste deel, tot aan Bordeaux, ongeveer 250 km, verloopt
lastig. De eerste 50 km gewone weg, redelijk druk, dus niet snel. Dan de snelweg
op, doch hier zijn tot Bordeaux constant wegenwerken, dus dat schiet ook niet
goed op. Daarenboven wordt ik na de payage voorbij Bordeaux langs de kant
gezet door de Gendarmerie. Routine controle. Als ze mijn rugzak in de koffer
zien liggen, verandert plots de houding van de agenten en mag ik snel
doorrijden. Pelgrims genieten duidelijk de sympathie van de Franse flikken. Het
is dan al goed na 12u, ik moet nog een serieus eind overbruggen, en van dan af
begin ik te vlammen. Met een minimum aan stops slaag ik erin om tegen 19u10
onze oprit in Koksijde op te rijden, dus na goed 10 u bollen dus. Dit is alleen
maar mogelijk geweest dankzij de goede instructies die ik kreeg van Heidi om de
files rond Parijs te vermijden, geen noemenswaardige problemen op de weg (
alleen een beetje file in Rouen) en af en toe flirten met de snelheidsbeperking.
Als ik rond 18u30 in Duinkerke passeer vraag ik me af of de pelgrim die ik
gisteren ontmoette reeds zou thuis zijn met de trein.
Ik ben zelfs eerder thuis dan Heidi. Aangezien haar winkel
slechts op 5 stapminuten is van ons huis, en aangezien ze sluit om 18u30, vermoed
ik dat ze iets geregeld heeft. Het is
immers 19u10 en ze is er nog niet. Ik kan rustig mijn rugzak leeg maken, en verwacht
ieder moment dat ze zal bellen dat ik mij ergens naartoe moet verplaatsen. Uiteindelijk,
tegen 19u30 komt ze thuis, met een geschenk, een race eend, omdat ik zo snel
thuis was. Ze werd opgehouden door een goede late klant, en dit gaat natuurlijk
voor alles: eerst de klanten, dan de vent. Zo bouw je met succes je zaak uit.
Beiden zijn we uitgehongerd en we reserveren snel een plaats
in mijn favoriete eethuis De Normandie. De blog lezers die ook op mijn
verjaardagsfeestje waren zullen die naam zeker herkennen
.
Ik ben dus een viertal dagen eerder thuis dan voorzien. Ik ben
daar zeer blij mee. Na mijn vorige caminos ben ik na een 2 tal dagen opnieuw
gaan werken. Had ik mij aan mijn oorspronkelijk plan gehouden was dit nu ook
weer het geval geweest. Het voelt zeer goed dat ik nu nog enkele dagen heb om
te bekomen en eea een plaats te geven. Ik neem me wel voor om iedere dag te
stappen. Bij mijn thuiskomst maandagavond scheen de zon. Het was prachtig weer.
Ik verheugde me reeds op een ganse week prachtig wandelweer.
17/04
Toen we dinsdagmorgen wakker werden was het weer compleet
omgeslagen. Regen en wind, weg zon. Heidi zou vandaag meewandelen, want haar
vrije dag. We besluiten een beaufort wandeling te doen. Dit is een wandeling
rond kunstwerken hier aan de zee. We kiezen een stuk van een 13 km, startend
aan het kunstwerk op de blekker, de hoogste duin van de kust, 5 minuten
stappen van ons huis.
Vol goede moed zijn we tegen 11u vertrokken, ondanks de
regen en wind en koude. We houden dit een halfuur vol. Dit is reeds een
verschil met wandelen ver van huis en hier: ik heb ondanks de gure
weersomstandigheden nooit gedacht aan ophouden, wel aan inkorten, doch niet na
5 km. Hier doen we dit wel
.Ik blijf echter optimistisch en in de boekenwinkel
in Koksijde koop ik een boekje met wandelingen in Frans Vlaanderen, want ik ben
vastberaden om deze week die streek eens te voet te verkennen.
De regen blijft echter volharden en s avonds besluit ik dan
maar om met de voorbereidingen te
starten van een boekje met mijn verslagen en jullie reacties van deze derde
camino.
18/04
Woensdagmorgen ga ik in de regen, te voet, shoppen bij Joe
en Heidi. Ik kan wel wat nieuwe vrije tijd kledij gebruiken en nieuwe
nachtkledij. Terug thuis wacht ik af , doch de regen blijft maar neergutsen. In
plaats van te wandelen kies ik om de auto te nemen en een bezoek te brengen aan
mijn zieke zusters. Myriam is gaan kaarten, dus goed nieuws, ze voelt zich dus
goed. Mizef heeft een drietal moeilijke dagen achter de rug doch voelt zich nu
ook weer beter dus ook goed nieuws. s Avonds werk ik verder aan mijn boek. Het
is leuk, bij momenten emotioneel, om zowel mijn berichten als de reacties van
jullie steeds weer te kunnen lezen. Dit doet echt deugd. Ook het gepast
toevoegen van fotos op de juiste plaats in de tekst, is helend. Ik kan
bijwijlen mijn ganse tocht herbeleven vanuit mijn luie zetel. Apart gevoel.
19/04
Wat mij tot nu toe opvalt, is hoe weinig ik aan mijn werk
denk. Dit is voor mij nieuw. Ik doe een poging om mails te lezen, doch ik voel
direct dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik verwerk wel mijn post, lees wat
bij, doch constant met één oog naar buiten, om de weersomstandigheden op de
voet te volgen.
We hebben ook afspraak bij de dokter. Heidi wordt onderzocht
en genezen verklaart. Dit betekent dat ze weer alles mag doen, en dat de
voorbereidingen kunnen starten voor een nieuwe IVF poging. Als alles goed gaat
zou er in juni een bevruchting kunnen gebeuren
we zijn dus in blijde
verwachting.
Als Heidi na de
middag terug naar haar winkel stapt beslis ik om mee te gaan en dan door te
stappen voor mijn eerste echte wandeling thuis. Amper enkele tellen onderweg
worden we reeds geconfronteerd door een felle regenbui. Zo erg, dat ik in haar
winkel al schuil. Amper 600 m gestapt. Ook dit was ginder ondenkbaar. Na enkele
minuten beslis ik om toch door te gaan en ik wandel op het strand richting
Frankrijk. Westenwind pal op kop, stappen in het zand, regelmatig een plensbui,
doch ik zet door. Ik bedenk wat nu het lastigste is: in heuvelachtig decor, of
hier in het vlakke Vlaanderen,tegen de wind, en in het zand. Beiden hebben hun moeilijkheidsgraad,
beiden kunnen eentonig ogen, doch het is telkens genieten. Dus genieten al
stappend, dicht bij huis lukt ook. Het voelt
goed. Ik wandel tot tegen het grenspad en dan terug. Een 18 km.
Bij mijn thuiskomst wacht me bezoek van Moeke en Vake; ze
zijn terug gekomen om mij te zien en naar mijn live verslag te luisteren. Als dit
niet knap is. Ik beloon hen met een diner, zelf klaar gemaakt: varkenshaasje
met boontjes en broccoli en gebraden patatjes. Vake kan niet zwijgen hoe lekker
de boontjes wel zijn. Moeke kan daar niet mee lachen
Ook Myriam belt me op. Ze wil me bedanken voor de kaars die
ik achterliet en vertelt me dat ze direct begonnen is aan een boekje over mijn
derde camino. Ze wilde mij en de lezers hiermee verrassen. Ik hoor lichte
teleurstelling in haar stem als ze hoort dat ik ook reeds een ontwerp klaar heb
en we besluiten beide naast elkaar te leggen. Met 2 kunnen we meer dan alleen,
en dit boekje zal dus zeker de moeite zijn om te lezen. Jullie kunnen een
prachtig naslagwerk verwachten.
20/04
Ik heb met Myriam afgesproken om onze beide ontwerpen naast
elkaar te leggen en zo tot één prachtig geheel te komen. Ik neem dus afscheid
van Moeke en vake die deze ochtend terug rijden naar Schoten, en vertrek naar
Marke. Myriam heeft reeds een taalkundig verbeterde versie afgeprint die ik
in de loop van het weekend nog eens zal nalezen. We kiezen verder de fotos ,
de voorkaft, het lettertype, de oplagen,
.ondertussen zet Luc zich achter de
kookpotten en kunnen we tegen 12u genieten van een lekkere vis met prei stoemp.
Gezond , vers en heerlijk.
Tegen 14u ben ik terug thuis, de regen is inmiddels
opgehouden en ik trek mijn wandelschoenen aan voor een wandeling richting
Nieuwpoort. Eerst nog boodschappen, want vanavond komen Joe , Isabelle, Emilie en
Manuel eten. Frietjes.
Na een achttal km kom ik bij Godrick en Rose Marie. Godrick
is nog niet thuis. Ik geef hun kaars en Roze Marie vertelt me dat ze weer
problemen heeft met haar voet. Haar camino is dus nog niet voor morgen. Niet getreurd,
genieten doen ze met de oppas in het weekend van hun tweeling kleinkinderen. Ondertussen
is het nog zoeken voor Rose Marie naar de gepaste invulling van haar dagen nu
ze in pensioen is. inmiddels komt Godrick thuis en het is tijd om hun grootouderschap
te starten. Ik neem afscheid en gezien de tijd direct richting Koksijde. Eerst
door de duinen. Daarna langs het strand. De zon inmiddels op mijn hoofd. En dit
kan deugd doen na al die natte dagen.
s Avonds leuk weerzien met Emilie. De warme knuffel bij
haar binnenkomst bewijst hoe blij ze is dat haar peetje Bart terug is. Leuk gevoel.
21/04
Het slechte weer blijft, wisselvallig, veel buien, koude
wind. Ik besluit om , na een maand, nog eens mijn loopschoenen aan te trekken. Tegen
10u45 ben ik weg, regenjas aan, en ik zie wel hoe lang ik het vol houd. Voor de
kenners van de westkust: van de Hoge Blekker, door de Noordduinen naar het
Housaegher bos. Dan Houtsaegher duinen in, vervolgens richting en door de
Oosthoekduinen. Dan een rondje in het Calmeynbos, terug de Oosthoekduinen in en
via het Houtsaegher bos, de Van Looy laan, de Duinenkranslaan ( langs de
Caravelle, weet je nog
) Ranonkellaan, Vandammelaan, en zo naar huis. Om 12u45
terug thuis, iets na Heidi, na een tocht van ik schat 20 km. Mooi compliment
van Heidi die opmerkt dat ik er vrij goed uit zie na zon lange looptocht. Ik voelde
inderdaad dat mijn conditie serieus verbeterd is. Wandelen is dus de ideale
training en opbouw naar een betere algemene conditie. Ik heb er wel over gewaakt
dat ik nooit met een hogere hartslag liep dan 75%. Dit betekent dat je , met
name in de duinen, goed moet doseren. Want met die zandheuvels gaat je hartslag
zo de hoogte in. Ik heb de ganse tijd in het droge kunnen lopen, bij momenten
zelfs onder een stralende zon. Tien minuten thuis en de regensluizen gingen
weer open. De weergoden waren me dus goedgezind.
In de namiddag ben ik de ganse tijd bezig met het nazien van
de tekst voor ons boekje en tegen 17u is het zover: deze derde camino, en dus
ook deze blog berichtgeving, zit er op .
Ik hoop dat de mensen die hoopten op nog een afsluitend
bericht bij deze tevreden zijn.
In de winkel van Heidi vond ik achteraan een opschrift op de
muur. Visie zonder actie is dagdromerij, actie zonder visie is een
nachtmerrie!
Deze wijsheid brengt me terug in de realiteit. Ik leg direct
de link met de oefening waar we zowel bij Makkie als Assist Home Services mee bezig
zijn. Vanaf nu wil ik me weer concentreren op mijn werk. Zonder mijn voornemens
dagelijks te blijven bewegen en mijn eigen aanbevelingen te volgen, te vergeten.
Ik heb genoten. De uitloop in eigen omgeving kan ik iedereen
aanbevelen die een pelgrimstocht overweegt, en ik hoop dat ook jullie iets
hebben meegekregen. Iets wat jullie kan helpen om jullie eigen camino gelukkiger, positiever en met minder pijn te
wandelen.
Heel veel succes, warmte, geluk en liefde. En blijf bovenal
gezond.
Hartelijke groeten van Bart.
22-04-2012, 18:20 geschreven door bart 
|
