Dag mijn trouwe lezers,

Jullie gaan nooit raden wat er vandaag is gebeurd, echt gênant eigenlijk. Jullie kennen Lynn nog hé?! Dat prachtige meisje met haar mooie lange bruine haren, met een lach waardoor opeens heel je dag perfect door is geworden, met ogen waar je gewoon MOET inkijken en nog zoveel meer.! Jaja, jullie kennen ze nog wel. Wel, daar gaat mijn gênant puntje over. Ik moest dus nog een ziektebriefje afgeven aan het secretariaat van deze week. Ja, ik had deze week vreselijke rugpijn dus ik was maandag en dinsdag niet opt school. Ik hoopte dat ik Lynn vandaag terug ging zien en al snel ging mijn wens in vervulling. Alleen niet op de manier waarop ik hoopte. Na dat ik het briefje was gaan afgeven liep ik snel van de trappen want ik moest vreselijk dringend naar de wc. Door al mijn gehaast had ik natuurlijk niet door dat er iemand naar boven kwam. BAM, ik botste tegen iemand die net naar boven wou gaan en natuurlijk moet dat de ene persoon zijn waar ik net niet tegen mag lopen, Lynn. Ze vloog een paar treden naar beneden maar ze kon zich nog net recht houden door de trapleuning. “sorry” zei ik met een bang hartje. Tot mijn grote verbazing was ze helemaal niet boos en zei ze zelfs “maakt niet uit, maar jij bent toch Barry, die nieuwe van 6.4?”. Compleet verrast door haar vraag werd ik rood, ken je dat? Zo vuur vuurrood? Ze lachte. Man, als zij lacht dan staat gewoon alles stil, al het geluid rondom verdwijnt gewoon. Al snel had ik door dat ik stond te staren als een gek en al vlug stotterde ik ja en vroeg haar naam. Natuurlijk wist ik wie zij was maar wat moest ik anders zeggen? Ik kan moeilijk haar nummer ofzo vragen hé? Bekomen van de gênante botsing en van mijn vuurrood gezicht luisterde ik naar haar stem. De manier waarop ze haar naam uitsprak was zo rustgevend maar spannend tegelijk. En wat een mooie stem had Lynn, volgens mij kan ze zangeres worden. Zou ik vragen of ze niet mee in mijn bandje komt zingen? Soit, de rest van de dag vloog voorbij al denkend aan Lynn, het mooie meisje die zelfs mijn naam wist, raar. Ik had zoals elke dag weer veel te veel huiswerk maar ik kon mij gewoon niet concentreren door haar, ze spookte door mijn gedachten en ze ging er niet meer uit. Dat wou ik ook niet.

Eindelijk, morgen is onze wekelijkse repetitie met de band. Ik heb het nodig, mij nog is goed inleven in mijn muziek. Zou ik het vragen of we nog een nieuwe zangeres nodig hebben?

Alé, ons mama heeft net geroepen om te komen eten. 

Ik wil net afsluiten en de blog posten maar opeens hoor ik mijn gsm afgaan, een bericht? 

Mh, waarom... Nee, daar vertel ik jullie de volgende keer meer over want ik verga van de honger.

Daag!

Wat goed dat ik nu toch ook een manier heb om mijn frustraties kwijt te geraken! Ja, mijn muziek helpt daar ook wel deels bij maar het is toch anders. Ik moet het even kwijt, nu. 

Vandaag zag ik Lynn op school. Zoals iedere dag eigenlijk, ik doe namelijk niets anders dan naar haar zoeken als ik daar de kans voor krijg. Meestal maakt dat me juist gelukkig, wanneer ik haar zie, maar deze keer dus niet. Helemaal niet. Het stelde me teleur en ik werd er boos van. 

De bel luidde het einde van de schooldag in, ik nam mijn boeken snel bijeen en haastte me van het verduffende klaslokaal naar de ijskoude gang. In mijn weg naar buiten hoorde ik meneer Engels nog iets zeggen over een toets tegen volgende week maar dat kon me geen barst schelen. in de gang botste ik op tegen Jackie, mompelde binnensmonds ‘sorry’ en liep door naar buiten. Bijna bij het fietsenrek aangekomen, zag ik haar. Haar lange bruine haren vielen over haar donkergrijze sjaal. Dat was niet het enige dat me opviel. Ze werd namelijk omringd door enkele jongens. Ze hadden plezier, leek het, want ze lachten. Wat haatte ik dat! Ik haalde bruusk mijn fiets uit het fietsenrek. Een fractie van een seconde dacht ik dat ik mijn evenwicht zou verliezen en zou vallen, omdat mijn fiets veel sneller naar beneden kwam gegleden dan ik had verwacht en ik dus al mijn kracht moest verzamelen om hem tegen te houden. Het zou een dikke afgang zijn geweest als ik daar, juist daar, over mijn fiets zou zijn gevallen. Even overviel me een gevoel van opluchting, maar de afschuw nam al snel terug de bovenhand toen ik het groepje voorbij liep. Thuiskomen maakte het er ook niet beter op. Mijn moeder begon al onmiddellijk met klagen over het feit (ja, wel degelijk een feit) dat ik niets doe in het huishouden en dat dat moet veranderen. Ik liep straal door naar mijn kamer zonder te reageren, wat haar sowieso nog kwader maakte. Dat wist ik gewoon. Ergens haalde ik daar wel wat plezier uit, nu was ik alleszins niet de enige die gefrustreerd was vandaag. 

Nog even iets totaal anders! Binnen enkele dagen komen we eindelijk nog eens samen met de band. Dat werd tijd, want na vandaag heb ik wel wat inspiratie vooreen nieuw lied. Iets als ‘your smile’ misschien? Of eerder in de richting van ‘Those guys?!’ ? Wie weet maken we er zelfs iets van als ‘I hate you now’. Ik zal het eens voorleggen aan mijn bandleden en jullie volgende week laten weten wat zij ervan vonden. Wat vinden jullie alvast?