Jullie gaan nooit raden wat er vandaag is gebeurd, echt gênant eigenlijk. Jullie kennen Lynn nog hé?! Dat prachtige meisje met haar mooie lange bruine haren, met een lach waardoor opeens heel je dag perfect door is geworden, met ogen waar je gewoon MOET inkijken en nog zoveel meer.! Jaja, jullie kennen ze nog wel. Wel, daar gaat mijn gênant puntje over. Ik moest dus nog een ziektebriefje afgeven aan het secretariaat van deze week. Ja, ik had deze week vreselijke rugpijn dus ik was maandag en dinsdag niet opt school. Ik hoopte dat ik Lynn vandaag terug ging zien en al snel ging mijn wens in vervulling. Alleen niet op de manier waarop ik hoopte. Na dat ik het briefje was gaan afgeven liep ik snel van de trappen want ik moest vreselijk dringend naar de wc. Door al mijn gehaast had ik natuurlijk niet door dat er iemand naar boven kwam. BAM, ik botste tegen iemand die net naar boven wou gaan en natuurlijk moet dat de ene persoon zijn waar ik net niet tegen mag lopen, Lynn. Ze vloog een paar treden naar beneden maar ze kon zich nog net recht houden door de trapleuning. sorry zei ik met een bang hartje. Tot mijn grote verbazing was ze helemaal niet boos en zei ze zelfs maakt niet uit, maar jij bent toch Barry, die nieuwe van 6.4?. Compleet verrast door haar vraag werd ik rood, ken je dat? Zo vuur vuurrood? Ze lachte. Man, als zij lacht dan staat gewoon alles stil, al het geluid rondom verdwijnt gewoon. Al snel had ik door dat ik stond te staren als een gek en al vlug stotterde ik ja en vroeg haar naam. Natuurlijk wist ik wie zij was maar wat moest ik anders zeggen? Ik kan moeilijk haar nummer ofzo vragen hé? Bekomen van de gênante botsing en van mijn vuurrood gezicht luisterde ik naar haar stem. De manier waarop ze haar naam uitsprak was zo rustgevend maar spannend tegelijk. En wat een mooie stem had Lynn, volgens mij kan ze zangeres worden. Zou ik vragen of ze niet mee in mijn bandje komt zingen? Soit, de rest van de dag vloog voorbij al denkend aan Lynn, het mooie meisje die zelfs mijn naam wist, raar. Ik had zoals elke dag weer veel te veel huiswerk maar ik kon mij gewoon niet concentreren door haar, ze spookte door mijn gedachten en ze ging er niet meer uit. Dat wou ik ook niet.
Eindelijk, morgen is onze wekelijkse repetitie met de band. Ik heb het nodig, mij nog is goed inleven in mijn muziek. Zou ik het vragen of we nog een nieuwe zangeres nodig hebben?
Alé, ons mama heeft net geroepen om te komen eten.
Ik wil net afsluiten en de blog posten maar opeens hoor ik mijn gsm afgaan, een bericht?
Mh, waarom... Nee, daar vertel ik jullie de volgende keer meer over want ik verga van de honger.
