Wat een rare week. Toen we met de band samenkwamen voor onze wekelijkse repetitie, merkte ik dat ik maar één drumstick bij me had. Dat was balen. Wat moet ik nu doen? Juist nu, nu dat we dringend moeten repeteren voor de Halloweenfuif van volgende week. De organisator had me vorige week gesms't met de vraag of we konden optreden. Ik wist niet waar ik het had. Wel tien keer heb ik het bericht gelezen! Razend enthousiast belde ik alle groepsleden op. Uiteraard gingen we op het voorstel in. En daar stond ik dan... Met één drumstick. Vlug rende ik naar de muziekwinkel om een paar drumsticks te kopen. Onderweg kwam ik Lynn tegen. Ze zag er alweer fantastisch uit. Spijtig genoeg had ik geen tijd te verliezen en kon ik niet stoppen om even met haar te praten. Ze hield me echter tegen. Ze zei dat ze blij was me te zien en spontaan kwam er een glimlach op m'n gezicht. Blijkbaar was ze al een tijdje naar me op zoek, maar ze wist niet waar ik woonde. Ik was in de zevende hemel. Was ze echt op zoek naar MIJ?! Ik werd helemaal rood. Heb ik dan echt zo veel indruk gemaakt? Nee (zucht), toch niet. Toen ik vorige week tegen haar opbotste, had ik m'n drumstick verloren. Wat stom van me. Toch was ik blij, niet alleen had ik mijn drumstick terug, maar ik had vandaag ook nog eens het mooiste meisje van de hele wereld gezien. Verlegen bedankte ik haar en zei dat ik nu wel vlug door moest om te gaan repeteren. Ik zei dat ze gerust mocht meekomen om te luisteren, maar ze had geen tijd. Spijtig, een gemiste kans. Zo had ik haar kunnen laten zien wie ik ben. De dagen erna heb ik een paar keer geprobeerd mijn moed bijeen te rapen om naar haar toe te stappen. Tevergeefs, ik durfde het niet. Vrijdag kwamen we nog eens samen met de band en Dries, onze gitarist, had enkele toeschouwers uitgenodigd. Toen we wilden beginnen, was er nog niemand, maar dan ging plots de deur open. Maar hierover vertel ik jullie volgende keer wel meer, want ik heb nog een hele klusjeslijst die ik moet afwerken.
