Wat goed dat ik nu toch ook een manier heb om mijn frustraties kwijt te geraken! Ja, mijn muziek helpt daar ook wel deels bij maar het is toch anders. Ik moet het even kwijt, nu.
Vandaag zag ik Lynn op school. Zoals iedere dag eigenlijk, ik doe namelijk niets anders dan naar haar zoeken als ik daar de kans voor krijg. Meestal maakt dat me juist gelukkig, wanneer ik haar zie, maar deze keer dus niet. Helemaal niet. Het stelde me teleur en ik werd er boos van.
De bel luidde het einde van de schooldag in, ik nam mijn boeken snel bijeen en haastte me van het verduffende klaslokaal naar de ijskoude gang. In mijn weg naar buiten hoorde ik meneer Engels nog iets zeggen over een toets tegen volgende week maar dat kon me geen barst schelen. in de gang botste ik op tegen Jackie, mompelde binnensmonds sorry en liep door naar buiten. Bijna bij het fietsenrek aangekomen, zag ik haar. Haar lange bruine haren vielen over haar donkergrijze sjaal. Dat was niet het enige dat me opviel. Ze werd namelijk omringd door enkele jongens. Ze hadden plezier, leek het, want ze lachten. Wat haatte ik dat! Ik haalde bruusk mijn fiets uit het fietsenrek. Een fractie van een seconde dacht ik dat ik mijn evenwicht zou verliezen en zou vallen, omdat mijn fiets veel sneller naar beneden kwam gegleden dan ik had verwacht en ik dus al mijn kracht moest verzamelen om hem tegen te houden. Het zou een dikke afgang zijn geweest als ik daar, juist daar, over mijn fiets zou zijn gevallen. Even overviel me een gevoel van opluchting, maar de afschuw nam al snel terug de bovenhand toen ik het groepje voorbij liep. Thuiskomen maakte het er ook niet beter op. Mijn moeder begon al onmiddellijk met klagen over het feit (ja, wel degelijk een feit) dat ik niets doe in het huishouden en dat dat moet veranderen. Ik liep straal door naar mijn kamer zonder te reageren, wat haar sowieso nog kwader maakte. Dat wist ik gewoon. Ergens haalde ik daar wel wat plezier uit, nu was ik alleszins niet de enige die gefrustreerd was vandaag.
Nog even iets totaal anders! Binnen enkele dagen komen we eindelijk nog eens samen met de band. Dat werd tijd, want na vandaag heb ik wel wat inspiratie vooreen nieuw lied. Iets als your smile misschien? Of eerder in de richting van Those guys?! ? Wie weet maken we er zelfs iets van als I hate you now. Ik zal het eens voorleggen aan mijn bandleden en jullie volgende week laten weten wat zij ervan vonden. Wat vinden jullie alvast?
Ik heb eindelijk nog eens wat tijd gevonden om verder te werken aan mijn blog, ik heb het namelijk de laatste 2 weken heel druk gehad met mijn bandje, we waren bezig aan een nieuw nummer dat ik zelf geschreven heb. De naam van dit liedje is 'Someone like you'. Mijn bandleden zijn er helemaal weg van maar wat ze niet weten is dat het liedje voor mij verder gaat dan een paar zinnen op een goede melodie. Het lied gaat namelijk over een meisje waar ik al een tijdje een crush op heb. Ze zit bij ons op school en heeft lange, bruine haren, oceaanblauwe ogen en een mooi bruin tintje. Kortom: een godsgeschenk en ze luistert naar de naam Lynn. Zij maakt mijn dagen op school aangenamer. Zoals ik in mijn vorige blogpost al schreef, voelde ik me niet thuis in mijn klas, of beter nog: in mijn school, maar nu dat Lynn daar nu ook een deel van uitmaakt, vliegen de dagen werkelijk voorbij. Ik heb al liggen denken om haar te vragen of ze met mij is wou afspreken, maar daar ben ik veel te verlegen voor en zelfs al moest ik dat niet zijn, was ze nog steeds onbereikbaar. Ze krijgt namelijk veel aandacht van andere jongens want iedereen noemt haar "de poes van 't school". Maar verder hierover vertel ik je later wel want ik wordt geroepen om te komen eten!
Al vaak heb ik op deze website blogs gelezen, en vaak dacht ik dat het ridicuul
was om zoiets zelf te doen, maar goed. Mijn naam is Barry. Ik ben een jongen
van 17 jaar en enig kind.
Thuis geloven ze dat alles goed gaat op school. Ze denken dat ik een model-leerling
ben die altijd met goede punten naar huis komt. Dat klopt, maar ze denken ook
dat ik erg sociaal ben.
Maar eigenlijk is de waarheid dat ik niet veel vrienden heb. Het liep al mis
vanaf de eerste dag op deze school. Niemand deed moeite om me te leren kennen,
en ikzelf was te verlegen om anderen aan te spreken. OLVI is al mijn vierde
school in vijf jaar. De eerste dag kon dus ook niet anders dan uitdraaien op
een ramp. Ik kende nog niemand en vreesde het ergste.
Ik kwam in een klas terecht waar iedereen al een jaar bij elkaar zat. Alle
vriendengroepjes waren al samengesteld en het leek wel of er geen plaats meer
was voor iemand anders. Al een geluk dat we maar een tweetal uurtjes op school
moesten blijven. Moest 3 september een volledige schooldag zijn dan had ik het
nooit uitgehouden tot het laatste lesuur.
Ik spendeer veel tijd op mijn kamer. Niet enkel om mijn huiswerk te maken, school
interesseert me immers toch niet, maar vooral om naar muziek te luisteren.Mijn muziek, mijn band zijn muziek, is
eigenlijk het enige waarin ik me volledig kan uitleven. Ik ben de drummer van
een band die jullie waarschijnlijk allemaal wel kennen, maar daar vertel ik
later wel eens wat meer over.
