Weet je nog dat ik vorige week vertelde dat er iemand binnenkwam? Wel ik hoopte natuurlijk dat het Lynn was, maar nee. Het was nog beter. Toen de deur openzwaaide, stond daar ineens de grootste muziekproducer van onze stad. We waren met stomheid geslagen toen hij binnenkwam en gewoon ging zitten. Hij zag eruit gelijk nen echte! Hij had een bruine cowboyhoed op, een glanzende zonnebril op en gouden kettingen rond zijn nek. Nadat we van de shock bijgekomen waren, begonnen we met spelen. Het moest wel goed zijn, nu dat we de kans hadden om ons te bewijzen. Dus daar stonden we dan, zo zenuwachtig als het maar kon. We begonnen goed, maar toen liep het mis. Ik was zo vol van enthousiasme dat ik veel te hard sloeg, het resultaat was dat ik door mijn drum zat. Prospeir, de gitarist van onze band, struikelde over de draden van zijn versterker en belandde zo op Harold, waardoor onze pianist van zijn kruk viel. Natuurlijk begonnen onze toeschouwers te lachen. We kleurden zo rood als een tomaat van de schaamte. We stonden terug recht, maakten alles in orde, maar toen we opnieuw wilden beginnen, stond de producer op en riep dat we moesten stoppen. Vol zenuwen wachtten we af wat hij ging zeggen. Tot onze verbazing zei hij dat hij ons graag nog een keer zou willen horen, omdat hij dacht dat dit fiasco door de zenuwen kwam. Natuurlijk was dat zo! Hij kwam dan ook onaangekondigd, dus waren we helemaal niet voorbereid. We maakten een nieuwe afspraak en hij vertrok. Ik was zo gelukkig! Wacht maar tot ze het op school weten, alle meisjes zullen me opeens zien staan. En ik ben er zeker van dat ik Lynn dan eindelijk de mijne zal mogen noemen. Het is gedaan met die sullige jongen en ik word het nieuwe meisjesidool! Op het moment dat we wilden opruimen, kreeg ik een sms van een onbekende nummer. Er stond in dat ik naar het park moest komen. Maar wat er daar gebeurde vertel ik jullie volgende keer wel!
