OPROEP....

Ik heb hier zo eventjes zitten denken....
Ik krijg heel veel vragen (zie vorig bericht) om jullie op de hoogte te houden van onze avonturen hier...
Enneuh, in die twee maanden die hier al voorbij zijn (Jaja, exact NU 2 maanden, aangezien we hier den 31e 's avonds aangekomen zijn), zijn er al redelijk wat berichtjes geplaatst (ik denk 37 om precies te zijn).

Maarreuh... Waar blijven jullie nieuwtjes? (... op 60 dagen kregen we 23 gastenboekberichtjes...)
We moeten ons over een maand weer opnieuw integreren in het Everbeekse en Lebbeekse dagelijkse leven, maar dan moeten we natuurlijk wel op de hoogte blijven van het dagelijkse leven in de betreffende gemeentes...

Dus: bel ons, schrijf ons, laat ons vlug iets weten! (mailen mag ook) :)

31-03-2009 om 21:53 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

A tutti i personi che leggono il nostro 'blog',

O jee, het begint hier stilaan een slechte gewoonte te worden om dagen lang niets van ons te laten horen,
ik krijg langs alle kanten vragen alla 'staat er al een nieuw blogbericht online?', 'Zijn er nog nieuwe foto's?', 'Wanneer schrijf je nog eens op de blog?'....
Ik zal mijn Erasmuslijke plicht dan maar vervullen en hier nog wat 'gekheid op een stokje' typen.
(Wie liever 'zever in pakskes' heeft, moet het maar laten weten....)

Bon, waar waren we gebleven?
... O ja, bij de huwelijksverjaardag van Thibaut zijn ouders....
We zijn dus 's avonds gaan eten in Fénis, met zicht op het sprookjeskasteel.
Het restaurantje had de naam 'Le Bonheur', maar bleek zich evenwel in 'the middle of nowhere' te bevinden, waardoor ik spontaan op het liedje 'met de jeep door het oerwoud' (- Samson en Gert) kwam.
Jaja, het was een avond met een hoogstaand niveau :)

Toen we eindelijk het restaurant gevonden hadden, kregen we een zeer goede eerste indruk.
Het was een gezellig familie-restaurantje op een hoeve (waar ze ook aan hoevertoerisme doen - misschien tip voor toekomstige Aostavallei-toeristen).
We zaten nog niet goed neer, of we kregen al allerlei hapjes vorogeschoteld, het ene nóg lekkerder dan het andere, echt waar, REUZElekker!
Na de hapjes kregen we elk een schotel met Polenta (een typisch maïsgerecht van hier) met daarop een soort gehaktbal met véél vet in. Dit gerecht werd met minder enhousiasme onthaald....
Na de polentaschotel was het de beurt aan de risotto met princessenboontjes...
Deze viel wel mee van smaak, maar rook volgens Thibaut eerder naar 'Koeienextract'. Het probleem was dat we eigenlijk al genoeg gegeten hadden met de hapjes, en we nu al twee andere gerechten voorgeschoteld gekregen hadden ook...
Toen de ober kwam afruimen, liet hij onze messen liggen. Waarop ik vertelde dat de risotto waarschijnlijk de 'primo piatto' was, en dat er nog een vleesgerecht zou volgen. Mijn stelling werd op veel ongeloof onthaald, terwijl ik zelf eigenlijk ook hoopte dat ik ongelijk zou krijgen, want mijn buik stond al op springen...
Maar Murphy zorgde ervoor dat ik gelijk kreeg... Toen de ober met het vleesgerecht naar onze tafel toe kwam, werd het ons allemaal even te veel en schoten we (zeer hartelijk) in de lach, wat enkele rare blikken van de ober tot gevolg had...
Maar we proefden van het vlees en het was eigenlijk zeeeeeer lekker, moesten we toegeven!
Vervolgens kregen we als dessert een chocoladegebak (wederom zeer lekker, maar mijn buik stond 2 gerechten geleden al op springen....) en werden we nog getrakteerd op een glaasje lekkere schuimwijn, om de avond feestelijk af te sluiten... Of toch nog niet, want toen was het nog tijd voor koffie of Génépy (straf!!!!). Allez bon, het was een geslaagde avond met zeer veel lachbuien en een dikke buik...
Quel bonheur... :)

Woensdag dan.
Ik ben in de voormiddag naar de stageschool geweest. Aangezien 2 van de 3 klasleerkrachten afwezig waren, nam ik voor de eerste keer alleen zelf een klas voor mijn rekening. het was een toffe ervaring, want de kinderen kennen mij nu al zeer goed, en ze waren veel rustiger dan anders, dat gaf me echt een goed gevoel!
's Middags smulden we samen met de Spaanse meiden van een heerlijk Belgisch gerecht: witloof in hesprolletjes met kaassaus en puree', dat de ouders van Thibaut met zeer veel liefde de avond voordien hadden klaargemaakt voor ons... (Jaja, net voor we naar 'Le Bonheur vertrokken, op hun huwelijksverjaardag - vandaar met veel liefde...)
Toen ik nadien (met dank aan mijn ouders) Belgische chocolade bovenhaalde als dessert kon onze dag niet meer stuk. We zouden 's avonds ook naar het theater gaan om naar een Frans toneelstuk te kijken, dus dat was nog een mooi vooruitzicht ook!
Maar dat was weeral buiten Murphy gerekend...
Die zorgde ervoor dat (toen we naar het theater wilden vertrekken) het licht beneden in het appartementsgebouw niet brandde toen we uit de lift stapten...
Thibaut duwde weliswaar op de schakelaar, maar Katrien was veel te ongeduldig en deed al een paar stappen richting de buitendeur.
Maar dat was niet alleen buiten Murphy gerekend, maar ook buiten de 4 treden die het liftgedeelte en de buitendeur van elkaar scheiden.... In een fractie van een seconde had ik in 1 keer alle treden gedaan, zonder mijn voeten zelf te bewegen, en geloof mij, dat was niet zo'n fantastische ervaring...
Met een pijnlijke rug wandelden we (althans ik met die pijnlijke rug, met Thibaut alles in orde) naar het theater. Het was een prachtig toneelstuk, een beetje triest, maar ongelofelijk goed gespeeld.
We hebben de smaak te pakken en gaan misschien ook deze week nog eens naar het theater...

Donderdag...
Na een zeer korte nacht (pijnlijke rug + harde matras = korte nacht) begaven we ons naar de universiteit voor voor onze allerlaatste les Italiaans, inclusief de eindtest... Al bij al brachten we het er goed vanaf, wat zeg ik? Zeer goed! Ik was het eerste klaar, waardoor tegen het einde van de les mijn test al verbeterd was --> 97%, niet mis :)
Vier uur zitten op ene harde bank was echter te veel voor mijn arme rug, ik kon het ondertussen niet echt meer negeren. Ik besloot om naar het ziekenhuis te gaan om het toch eens te laten onderzoeken.
Waarom naar het ziekenhuis en niet gewoon naar een dokter?- hoor ik jullie nu denken. Wel, ten eerste, gaan veel mensen hier voor redelijk kleine kwalen naar de spoedafdeling, en ten tweede, de spoedafdeling is hier gratis, de dokters niet....
Na mij aagemeld te hebben, werd ik verwezen naar naar 'ambulatorio trenta'... Ik kreeg meteen ook een armbandje (jaja, weeral een leuk souvenir) waarop stond dat ik 'dringendheidscode' wit had...
Na een halfuurtje wachten in een wachtzaal  (Ja HALLO?! is code wit dan niet levensbedreigend ofzo?) werd ik in een dokterskabinet geroepen. De vriendelijke (maar lelijke!) dokter vroeg vanalles in een mengeling van Italiaans, Frans en Engels, waarop ik steeds in het Italiaans antwoordde, maar hij bleef volharden in zijn talen-mengelmoes...
Hij vroeg mij om te tonen waar het precies pijn deed, waarop hij net op die plaats zijn duimen tussen mijn ruggenwervels probeerde te wringen, met de vraag 'Doet dit zeer?'
%£µ$àç§#€@@@@@!!!!!! Natuurlijk doet dat zeer!
Op dat moment kwam er een jonge, knappe verpleger binnen. De lelijke oude dokter keuvelde wat met de jonge knappe verpleger in zeer snel Italiaans, waarop de oude lelijke dokter gebaarde dat ik op een ziekenhuisbed moest gaan liggen. Eenmaal op het ziekenhuisbed, begon de knappe jonge verpleger mijn schoenen uit te trekken, hmmm dit vond ik al verdacht. Wat daarna gebeurde, ging zo snel dat ik nauwelijks doorhad wat er gebeurde... De jonge knappe verpleger ontdeed mij ook van mijn trui. (Toen ik aanstalten maakte om dat zelf over te nemen, duwde hij met zachte hand weer op het bed.)
Nadien moest ook mijn jeansbroek eraan geloven, o jee, het enige wat ik kon denken was: 'Ik ben blij dat het op z'n minst die knappe verpleger is die dat doet en niet die oude lelijke dokter'...
Toen de knappe jonge verpleger vroeg of ik ook een beha aanhad, kreeg ik het al helemaal!
Gelukkig antwoordde hij nadien dat ik die zelf wel mocht uitdoen, en mijn t-shirt mocht aanhouden...
Ik kreeg vervolgens zo'n wit ziekenhuislaken over mij en werd weer naar de wachtzaal gereden, alwaar Maria (1 vd 2 Spaanse) geduldig op mij zat te wachten...
Toen ik vertelde wat er zich net afgespeeld had, trok ze ook maar rare ogen....
Na weer een hele tijd wachten (Jaja, code wit?!) kwamen twee verpleegsters mij met bed en al halen...
Ze brachten me naar de afdeling radiologie, waar ze mijn bed parkeerden tussen allerlei andere al dan niet zwaar gekwetste patiënten... Na een uurtje ofzo op zo'n hard spoed-bed begon ik me wel stierlijk te vervelen, maar ik kon niet weg, aangezien mijn kleren ergens onder dat bed lagen. (Slim bedacht trouwens van die dokters, zo kunnen er geen patiënten weglopen!)
Uiteindelijk werd ik opgehaald om foto's van mijn rug te laten nemen, en 5 minuutjes later bevond ik mij weer in de ondertussen vertrouwde wachtzaal. Toen ik aan de verpleegsters op de dienst radiologie vertelde dat ik graag gewoon zou stappen ik was trouwens ook te voet naar het ziekenhuis gegaan) bekeken ze me alsof ik een slak was die net gevraagd had of ze in een potje zout mocht gaan liggen.
Verplicht spoed-bed-blijven dus... Ik werd weer vervoerd naar de wachtzaal van ambulatorio trenta', waar mijn bed nog gezellig een uurtje in de gang bleef staan.
Een verhaal binnen dit verhaal: Katrien moest ondertussen al gedurende ongeveer 2 uur DRINGEND naar het toilet, maar had geen zin om zonder broek uit het bed te springen en eventjes door de gang naar het toilet te wandelen....
Uiteindelijk werd mijn bed dan weer naar binnen gereden in het dokterskabinet. Daar vertelde de dokter mij dat mijn rug niet gebroken was... Ja logisch, anders was ik niet te voet gekomen?
Hij scheef me zware pijnstillers, rust en nog iets anders voor.
Toen hij nadien vroeg of ik hulp nodig had bij het aankleden, en de jonge knappe verpleger nergens te bespeuren viel, hem ik hem toch maar vriendelijk bedankt en zelf al het werk gedaan. Toen ik nadien voorzichtig (want ondertussen hald ik al meer rugpijn dan toen ik het ziekenhuis binnenwandelde) het dokterskabinet uitwandelde, werd dit fenomeen onthaald op enkele zeer verbaasde blikken, en zowaar op een applaus van de man die al een uur in het bed naast mij had gelegen, en met wie ik een paar zeer pijnlijke blikken gewisseld had...

Vrijdag - Zaterdag -Zondag - Maandag en vandaag...
Ik merk dat dit weer een ongelofelijk lang bericht wordt, daarmee een samenvatting van het verloop van de volgende dagen...
We hielden een zeer rustig weekend, waarin we wel onze eerste les filosofie hadden, van een simpathieke Belg dan nog wel...
We zijn ondertussen ook beginnen werken aan onze eindstage in België, dus stilaan komt ook onze terugkomst in zicht... Maar eerst is het (Binnen elf dagen!) de beurt aan mijn ouders om ons te komen bezoeken, ik kijk er al naar uit!!! (En ook iedereen die ons kent, want die hopen al dat er dan weer zo'n lekker lading Belgische chocolade volgt!)

Bon genoeg gepalaverd, al moet ik zeggen dat er dit keer niet zoveel 'gekheid op een stokje' of 'zever in pakskes' bij komen kijken is, niet?
Nog een dikke zoen aan iedereen,
van de blogbericht-typende,
                                               ondertussen kramp-in-de-pols hebbende,
                                                                                                                   België-missende,
maar ook van Italië-houdende,
                                                 nu-dit-bericht-afsluitende
                                                                                              Maestra Katrine :)

31-03-2009 om 14:29 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

24/03/2009

Een blognamiddag is gauw gevuld!

Ik stond voor de onmogelijke opdracht een vorig bericht volgestouwd met kennis te evenaren.

Toen ik mijn bericht eindelijk getypt had, klikte ik op de knop “toevoegen”.

En zoef, het blogbericht opnieuw foetsjie.

Ik dacht toen even bij mezelf: beter een ezel dan tweemaal hetzelfde blogbericht te moeten typen.

Uiteindelijk begon ik voor de derde maal (door een computer defect) het verhaal te vertellen van Murphy.

Een wet die me sinds dag 1 al achtervolgt.

Ook Zaterdag 21/03/2009 bleek hij weer van de partij.

Ik denk dat ik teveel op mijn lauweren aan het rusten was toen opeens…

BOING.

Mijn persoonlijke computer was verticaal gaan staan.

Verward keek ik naar mijn laptop. Moet dat ding niet steeds horizontal liggen i.p.v. verticaal te staan? (Kan je eigenlijk wel niet-verticaal staan?)

Ook mijn laptop kon zijn verbazing niet meer verbergen en had dan ook een half uur nodig om op te starten. Even later bleek dat hij nooit meer dezelfde zou zijn…

Ik besloot dan maar al mijn frustraties naar een dell-medewerker te sturen.

Zondag 22/03/2009

Dit was een erg leuke dag met veel “wauw” en “oh das mooi”.

Elke kasteel had wel iets aangenaams.

Het ene was historisch erg waardevol (zoals chateau de Bard), het andere mooi zoals dat van Issogne.

Bijna omgekomen van de honger vonden we een pizzeria in Vèrres.

Toen bleek dat er werkelijk niemand anders hier kwam eten zag ik een aantal bedenkelijke blikken.

Al bij al was het eten lekker, alleen de huisgemaakte taart bleek de slokdarm problemen te geven.

Na nog een lekkere Marrokaanse koffie van de vrouw des huizes (jaja, de module diversiteit werpt ook hier zijn vruchten af) gingen we snel naar het kasteen van Vèrres.

We bleven maar heel kort in dit kasteel aangezien we nog het kasteel van Fenis wouden bezoeken.

Dit is met voorsprong het mooiste kasteel van de streek.

Maar één persoon kon nog een poging ondernemen de waarde van dit kasteel naar beneden te halen.

Hij bracht zijn uiteenzetting met het enthousiasme van een dike goudvis in een shotglas (met water).

Jou wou maar één ding: dat hij ook maar even zijn mond sloot.

Het enige dat hij dicht wou doen waren zijn ogen. Die sloten zich om de 2 minuten voor een evenlange tijd.

Na een kwartiertje hield hij het dan toch voor bekeken.

Het was we een prachtig kasteel. Merlijn en Arthur hadden meneer de gids wel een lesje geleerd, als ze hiervoor tijd hadden gehad natuurlijk.

Dinsdag 24/03/2009

Vandaag is een heugelijke dag.

Mijn lieve ouders zijn 37 jaar getrouwd.

Om dat te vieren kregen ze gisteren al een reuze groot cadeau.

Vandaag gaan we met hen iets gaan eten met uitzicht op het mooie kasteel van Fenis.

Ciao

24-03-2009 om 16:00 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

O jee,

Wat is het al lang geleden dat er hier nog eens een berichtje verschenen is! Het is misschien voor jullie geen excuus, maar we hebben het de voorbije twee weken ongelofelijk druk gehad op stage en op de universiteit. Het waren twee vermoeiende weken met zeer veel lessen, en bijgevolg lange dagen. Zelfs op zaterdagvoormiddag hadden we les. Gelukkig waren dit (op het eerste zicht) de twee drukste weken van het hele Erasmus-traject, op onze examenweek na. En gelukkig zijn ze nu dus achter de rug.

Vele avonturen hebben we dus ondertussen niet beleefd, aangezien we onze tijd vooral al lessen volgend (of al lessen gevend) doorbrachten.

Wat we wel meemaakten:

Ik ben maandag naar de Italiaanse kapper geweest. Ik kreeg last van mijn frou-frou die tussen mijn wimpers hing, dus besloot ik dat het hoog tijd was dat daar iets aan moest gebeuren.

Bij de kapper aangekomen, probeerde ik mij in te beelden hoe ik moest zeggen: ‘Alleen de puntjes alstublieft’… Diegenen die mij goed kennen, weten dat dat mijn standaardzinnetje is bij de kapper J

Maar het enige waar ik op dat moment in het Italiaans kon opkomen was: “Fa’ qualcosa, poi scegliere” ofte: “Doe maar iets, kies maar”…

Laat dat nu net een zinnetje zijn dat je niet mag uitspreken bij de kapper J Het resultaat: ik heb niet meer de helft van mijn haar meer over, het is heel wat korter en ongelofelijk uitgedund. Volgens de vrienden hier mag het resultaat er zeker wezen, maar ik ben nog niet zo zeker of ik wel blij ben met mijn nieuwe look…

Thibaut heeft later die week mijn voorbeeld gevolgd, en ook hij loopt nu rond met een zomers korte coupe…

Vorige week woensdag werden we op de universiteit verwacht bij de rector, voor een officiële welkomst-plechtigheid. Na anderhalve maand Aosta, voelen we ons hier dus eindelijk welkom J

We werden getrakteerd (met de volle 6 Erasmusstudenten) op een hapje en een drankje, en kregen ook heel wat Universiteits-gadgets mee naar huis: een gevulde rugzak met daarin een pennenzak, een lat, een notitieboekje, post-itjes, en wat folders, alles met het logo van de univda.

Sinds gisteren zijn de ouders van Thibaut aangekomen in La Bella Italia. Het was een blij weerzien!

Ze brachten (jawel, nog maar eens) voor ons beiden nog een extra (de derde al) reistas mee.

Ik moet zeggen aan mijn ouders: jullie zijn echte helden!!!!!!

Woooooow, zoveeeeeeeeeeel chocolade! Ik kan hier zelf voor Paasklok spelen voor al onze vrienden! (Want zoals Hilde, de Vlaamse hier in Aosta, het al zei: “De klokken mogen dan wel van Rome komen, in Rome weten ze van niets!”)

De firma dankt u!

Ook een bedankje aan:

·        Lars: wauw, man, jij bent echt een fantastische tekenaar! Oh ja, JOEPIE, vandaag ben jij jarig!!!!! Gefeliciteerd met je 5^e verjaardag, Lentekind!!!! Hiep hiep hoera voor onze Lars!

·        Meter: Ik vind het echt geweldig om wekelijks een brief van je te krijgen, ik lees en lees en hérlees ze vaak voor ik ga slapen J

·        Nog maar eens mijn ouders: bedankt voor de vele verrassingen, maar vooral voor de nieuwe kleren, ze zien er geweldig uit en ze zitten als gegoten, de zomer is in aantocht hier!

·        Anneken: bedankt voor het briefje en het nieuwste boek van Do Van Ranst: ‘Moeders zijn gevaarlijk met messen’, nu heb ik eindelijk weer was leesvoer vooraleer ik ga slapen… En bedankt voor de leuke foto, ik vermoed dat die ook van jou kwam…

·        Bedankt aan al wie ik op dit moment eventjes aan het vergeten ben… J

Na het uitpakken van de reistassen zijn we met de ouders een wandeling gaan maken door Aosta. Als volleerde gidsen wisten we het een en ’t ander te vertellen over verscheidene bezienswaardigheden hier… Nadien zijn we zeer lekker gaan eten in het hotel van Thibaut z’n ouders.

Deze middag hebben we weer afgesproken met de opperhoofden van Thibaut, om samen iets te eten, en dan onze boodschappen te doen. Want aangezien zij met de auto zijn, moeten we ervan profiteren om eens boodschappen te kunnen doen zonder daarna perte-totale te zijn van het dragen van de vele zware boodschappentassen…

Nadien weet ik niet wat er op het programma staat, maar vanavond ga ik nog eens mee met juf Erminia op de berg. Op die manier hebben de ouders van Thibaut eens een avondje alleen met hun zoon… J

Morgen staat er volgens mij een trip langs de vele kastelen van de vallei op het programma, maar daarover later meer…

Ziezo, dat waren de belangrijkste avonturen van de voorbije dagen…

We zijn hier nu al anderhalve maand in Italië, nog 6 weken te gaan. Tijd om een balans op te maken?

Wist je dat…?

-        We na anderhalve maand nóg niet gewend zijn aan onze harde matrassen?

-        Onze stageperiode er bijna opzit? (Nog een paar stage-uren te gaan, al ga ik nog wat extra moeten gaan om dat muzikaal project af te werken met de kinderen)

-        We met drie van de zes Erasmusstudenten hier al ziek geweest zijn?

-        Hier al twee weekends een kermis onder ons slaapkamerraam staat en hier nog blijft tot 5 april?

-        We ondertussen al een hartsgrondige hekel hebben aan die kermis?

-        Sinds gisteren ons appartement naar chocolade ruikt?

-        Binnenkort het appartement van de Spaanse meiden naar Belgische chocolade en peperkoek zal ruiken?

-        De ‘Nonna’ van Erminia mij dood gaat knuffelen als ik haar vanavond de pralinekes van de Leonidas ga afgeven?

-        Erminia haar voorbeeld gaat volgen als ik ook aan haar pralinekes afgeef?

-        Ik problemen heb met mijn laptop? (voor de kenners: ik krijg hier heel regelmatig ‘blauwe schermen’)

-        Ik dat niet leuk vind?

-        Erminia gisteren voor mij naar de Italiaanse afdeling van Dell gebeld heeft?

-        Ze mij hiernet laat weten dat ik deze namiddag met mijn laptop tot bij haar moet gaan, en dat ze daar gaan zien wat ze eraan kunnen doen?

-        Dat ik Erminia een schat van een vrouw vind?

-        Dat ik het leuk vind om ‘wist-je-datjes’ te schrijven?

-        Ik eigenlijk niets meer weet te vertellen, maar op automatische piloot blijf verder typen?

-        Ik in plaats van blogberichten te typen, mij beter eens zou bezig houden met mijn eindstage?

-        Ik nu bijna ga afsluiten?

-        Het hier al elf uur is, en we beiden nog in pyama zitten?

-        We een weekendje plannen in Venetië?

-        We hopen dat dat weekendje nog past binnen de drie weken?

-        Binnen drie weken het de beurt is  aan mijn opperhoofden om ons een bezoekje te brengen?

-        Ik al mijn medestudenten op Artevelde een fantastische eindstage wil toewensen?

-        Ik vele leuke feestjes in België aan het missen ben?

-        Ik nu écht niet meer weet wat te typen?

-        Dit het laatste wist-je-datje is?

Arrivederci e a la prossima volta!

Xxx Katrine

21-03-2009 om 00:00 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

O jee,

Ik heb zonet de foto's up-to-date proberen te krijgen, maar de foto's in de map 'week 4' zijn daardoor allemaal door elkaar geraakt. Elke foto was van plaats gewisseld, maar zonder de ondertitels, zodat elke foto een andere titel had.
Ik heb mijn best gedaan om de schade al wat te beperken, maar er zijn wat foto's verdwenen, en ze staan nog steeds in een rare volgorde, waarvoor mijn excuses. Ik probeer er (als ik eens wat meer tijd heb) een oplossing voor te zoeken...

xxx  Katrien 

10-03-2009 om 00:00 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Donderdag 5

Donderdag hadden we een hele dag stage. Meer weten we niet meer over donderdag, zal wel niet zo’n spectaculaire dag geweest zijn…

’s Avonds was dan wel weer de moeite waard.

Ik was door mijn mentor uitgenodigd om mee te gaan naar het hotel van haar familie, op bijna 3000m hoogte. Ze verwachtten daar namelijk een hele bus toeristen, en Erminia moest gaan helpen in het restaurant. Nadien zouden de toeristen een tocht met sneeuwscooters maken, en zouden wij meegaan.

De rit naar het hotel was niet mega comfortabel, Erminia kent de weg op haar duimpje, en rijdt daardoor 40 km per uur te snel in de nauwe haarspeldbochten op de berg, mijn maag heeft het gelukkig lang genoeg volgehouden, maar ik was toch ontzettend opgelucht toen ze zei dat we er bijna waren.

In het hotel maakte ik kennis met zowat de hele familie, allemaal zeer vriendelijke mensen, misschien wel met een streel-verslaving, ik ben zowat een dertigtal keer over de wang gestreken die avond, en dan vooral door ‘la nonna’, het hoofd van de familie hier.

Ik heb een zeer lekkere Valdostaanse risotto gegeten, en nadien was het wachten geblazen totdat de toeristen ongeveer rond 20 uur zouden arriveren.

ZOUDEN, want zelfs naar Italiaanse normen waren de toeristen veel te laat, ze arriveerden maar rond half 10, omdat de bus zonder sneeuwkettingen de berg niet was opgeraakt…

Ik mocht normaal een boekje lezen, terwijl Erminia en haar familie de gasten bedienden, maar ik verkoos om mee te helpen in de zaal, en zo mijn Italiaans te oefen, het liep wonder boven wonder zeer vlotjes, behalve toen een meneer mij om ijsblokjes vroeg, en de broer van Erminia mij in het Frans vertelde dat de ijsblokjesmachine kapot was. Ik stond al aan de tafel van de desbetreffende meneer toen ik me realiseerde dat ik in het Italiaans niet wist hoe ik hem het slechte nieuws moest brengen. Kheb dan maar eens heel hulpeloos naar de zus van Erminia gekeken, die gelukkig snel ter hulp kwam.

Tegen de tijd dat de toeristen hun hapjes, voorgerechten, hoofdgerechten, desserten en koffies op hadden, was het voor mij en Erminia al veel te laat om nog mee op de sneeuwscooter te vertrekken, aangezien we beiden vrijdag voor de klas moesten staan… We zijn dan maar zonder sneeuwscooter-tocht huiswaarts gekeerd, maar ik had wel een uitnodiging op zak om de volgende dag terug te keren in het gezelschap van Thibaut én met sneeuwscooter-garantie…

Vrijdag 6

’s Ochtends heb ik wel even de wekker vervloekt, maar al bij al viel de laatste weekdag nog goed mee. In de voormiddag stage, in de namiddag hadden we les op de universiteit: ‘Letteratruria per l’infanzia’. Weerom zo’n schitterende dag dat we er ons niet al te bijster veel meer van weten te herinneren. (Ligt het aan mij, of is de vorige zin te gecompliceerd?)

’s Avonds dan tijd voor het echte werk!

We aten weer in het oude, maar pittoreske hotelletje. Deze keer had ‘La Nonna’ een heerlijke pastaschotel klaargemaakt. Nadien was het weer even wachten op de toeristen. Ondertussen nam de broer van Erminia ons mee op de sneeuwscooter. Het was een leuke ervaring, en we hebben een stop gemaakt waar je de volledige vallei van de Courmayeur én de volledige Mont Blanc ziet. Echt prachtig ‘by night’, maar jammer genoeg was het wel moeilijk om foto’s te trekken in het donker. Gelukkig hebben we wel een paar toffe foto’s van de sneeuwscooter zelf.

De rest van de avond hebben we ons een beetje nuttig gemaakt. Thibaut werd gepromoveerd tot barman, terwijl ik weer de bediening in de zaal voor mijn rekening nam. Het werd een zeer boeiende avond, waarbij ik alle 5 de talen die ik ken (Nederlands, Frans, Engels, Duits en Italiaans) heb moeten gebruiken, aangezien er een halve bus Britten, 2 Belgen, 1 Hollander en 2 Duitsers waren…

Als afscheidscadeautje kregen we nog een hele schotel ‘Polenta alla Valdostana’ mee, een typisch maïsgerecht met Fontina-kaas.

Zaterdag 7

Lang geslapen en geluierd…

Tegen 13 uur werden we verwacht bij onze twee Spaanse vriendinnetjes, om te smullen van een typische Spaanse omelet. Nadien zijn we wat in de stad gaan wandelen, heeft Thibaut ons getrakteerd op een pannenkoek met Nutella, aangezien het ook blijkbaar ‘Feest van de vrouw’ was zaterdag. Nadien hebben we de namiddag gevuld met een gezelschapsspel (Kolonisten van Catan, voor de kenners).

’s Avonds hebben we ook bij de Spaanse meiden gegeten, een lekkere pastaschotel!

Zondag 8

Zondag was het onze beurt om Maria en Patricia te verwelkomen. In de voormiddag zouden we allemaal gaan wandelen, op zoek naar een kasteel in de buurt. Maar dat was buiten Murphy gerekend (jaja, die had lang niets van zich laten horen) die ervoor zorgde dat ik zondag ‘zo ziek als een hond’ (inclusief puppy-oogjes) uit mijn bed kwam. Thibaut is dan maar alleen met de Spaanse schones gaan wandelen, terwijl ik in bed bleef. Tegen het middaguur ben ik dan toch maar opgestaan. Ik heb voor onze 3 stappers een verse bloemkool en gestoofde worteltjes klaargemaakt, en ook de Polenta opgewarmd.

’s Avonds ben ik met Maria naar de mis geweest in een charmant kerkje hier in de buurt. De kerk zat stampvol, nog stampvoller dan de kathedraal met aswoensdag…

’t Bleek dan ook dat de (nog jonge) priester zeer mooie verhalen vertelt, en dat er prachtig gezongen wordt in de kerk, liederen die bijna alle aanwezigen volledig meezongen…

Maandag 9

O jee, de wekker die afloopt om halfzeven is écht geen pretje op een maandagochtend! (En zeker niet  na zo’n goedgevuld weekend)

We hadden onze eerste les ‘Teorie e metodi della programmazione e valutazione scolastica’ van professoressa Teresa Grange. Zij is niet alleen lector, maar ook hoofd van onze universiteit hier.

Ze geeft de les volledig in het Italiaans, maar vraagt wel voortdurend of we alles begrepen hebben, waarna ze meestal alles nog eens in het Frans uitlegt voor ons, of we het nu al begrepen hadden of niet…

In de namiddag was het weer de beurt aan Onorati, voor onze 3^e les sociologie. Ik vind het nog steeds interessant, maar ze gaat wel ontzettend snel vooruit, waardoor ik niet altijd kan volgen.

Voor Thibaut was de maat vol, tijdens de pauze is hij zich gaan informeren bij Elisa Dalle, en deze heeft samen met Onorati geregeld dat we de slides van de lessen krijgen. Het is geen verplichting meer om naar de lessen te gaan. Ik ga blijven gaan, omdat ik het wel ergens interessant vindt, Thibaut gaat thuis de slides zelfstandig doornemen.
 

Dinsdag 10

Weer zeer vroeg opgestaan, want om 8.30 uur werden we al op de universiteit voor onze 2^e les van ‘Teorie e metodi’-dinges.

Na de les had ik afgesproken met Maria om even naar de markt te gaan. Het was een fijne wandeling, we lachten heel wat af met wat je hier allemaal op de markt kan vinden…

Deze middag bij de Spaanse meiden gegeten, een lekkere salade met rijst.

Nadien nog een namiddag stage. Nu ik echt veel alleen mag doen, en dikwijls de klas mag overnemen, is het echt de max!

Voila, nu zijn jullie weer wat meer op de hoogte van onze avonturen…

Tot blogs!

Xxx Katrien

10-03-2009 om 00:00 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Dag allemaal, (story, libelle, flair, woef…)

Wat een vermoeiende dag was dit!

Deze ochtend een uur te vroeg opgestaan, aangezien ik het ontbijt moest klaarzetten voor onze Portugese gasten, en we deze ochtend de badkamer met 4 mensen moesten delen…

In tegenstelling tot mezelf hadden de meiden wel goed geslapen en waren ze dus goedgezind. Ik daarentegen heb deze nacht zowat alle halve uren op m’n klok gezien vanaf iets voor 1 uur…

Ik ging als eerste douchen terwijl Thibaut en de meiden gingen ontbijten. Blijkbaar wilden de meisjes meteen na het ontbijt hun borden afwassen, waardoor ik eerst bijna een volle minuut ultraheet, daarna 2 minuten lauw en tenslotte nog een hele tijd ijskoud water had. Dit maakte mijn humeur er niet beter op.

Na de douche was het mijn beurt om te ontbijten. Toen ik naar het brood keek vond ik nog 2 sneetjes en de 2 korsten, jaja mijn humeur kon niet meer stuk!

We hebben de meisjes vergezeld naar de universiteit, wij om les te volgen, zij om hun zoektocht naar een appartement verder te zetten.

Gelukkig hebben we deze namiddag vernomen dat hun zoektocht succesvol was.

Onze lessen dan…

Deze voormiddag hadden we didactiek Frans.

Voor de kenners: het klinkt misschien ongelofelijk, maar Professoressa Valenti is bijna een exacte kopie van mevrouw Lammertyn, ze zouden zielsverwanten kunnen zijn… We zagen vanalles over Frans als vreemde taal, iets over Ministeriële programma’s (ja, echt waar!), over het ‘Curriculum’ en het Europese referentiekader en taalportfolio’s. We voelden ons meteen weer op Artevelde!

Even iets speciaals voor onze Artevelde-lectoren:

We zagen in 1 en dezelfde les volgende mensen de revue passeren: Piaget, Vygotsky, De Saussure, Roman JaKobson.

We waren wel een klein beetje trots op onze Artevelde-achtergrond, aangezien JaKobson de enige was die bij ons geen belletje deed rinkelen…

Deze namiddag begon met ‘Letteraturia per l’infanzia. We waren (naar Italiaanse normen) veel te vroeg in het klaslokaal, zodat we nog even alleen waren met mevrouw Lucianaz. Nadat we kennis gemaakt hadden, vertelde ze dat dit normaal een volledig Italiaanse cursus is, maar dat ze hem speciaal voor ons (tot onze grote vreugde) helemaal in het Frans geeft.

Nadat ongeveer 15 minuten later de Italiaanse medestudenten arriveerden, beseften we algauw dat dit meteen de verstandhouding tussen ons en hen onder het vriespunt brengt. De blikken naar ons waren niet echt vijandig, maar het scheelde niet veel, vooral omdat er enkele studenten niet van Aosta zijn, en dus niet goed in Frans zijn…

De les was zeer interessant, we zagen vanalles over het ontstaan van taal, verhalen, sprookjes en fabels.

Vooral over het ontstaan van taal kon onze Professoressa boeiend vertellen, misschien is het zelfs nog bruikbaar materiaal voor de lessen van meneer Missine (waarvan ik niet weet of hij deze blog leest…)

De les duurde tot vijf uur, terwijl onze volgende les begon om halfvijf, waardoor we dus een halfuur te laat binnenstrompelden in onze laatste les van de dag, die trouwens weer ‘Sociologia dei…’ was, volledig in het Italiaans, dat was echt de doodsteek voor vandaag…

We waren blij toen we eindelijk naar huis mochten!

Nu hebben we net gedaan met eten, en ik denk dat het geen uren meer zal duren vooraleer ik mijn (nog steeds harde) bed ga opzoeken…

A domani,

Xxx Katrien

04-03-2009 om 20:04 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Maandag 2 maart

Ohlala, wat een vermoeiende dag!

In de voormiddag zijn we gewoon naar onze stageschool geweest.

Leuk weerzien met de juffen en kinderen, die net een zalige week vakantie achter de rug hebben, terwijl wij gezwoegd hebben op het Italiaans…

In de namiddag stond dan onze eerste les op de universiteit op het programma: Sociologia dei processi culturali e comunicazione.

Jaja, alle namen van de cursussen mogen dan wel in het Italiaans zijn, ze hadden ons wel verteld dat onze cursussen in het Frans gingen zijn. Maar niets was minder waar. We werden eventjes voorgesteld aan onze medestudenten van het eerste jaar, (we volgen hier lessen in het eerste, tweede, derde én vierde jaar) en de les begon.

We konden amper volgen met notities nemen, aangezien de slides hier niet online komen, maar gelukkig begrepen we (dankzij de cursus van mevrouw Gatti) ‘quasi tutti’…

’s Avonds waren we wel ‘perte totale’, we hebben nog gegeten, wat gebabbeld en gaan slapen…

Dinsdag 3 maart

Eerst en vooral een gelukkige verjaardag en groetjes aan mijn jarige neef, die tevens een trouwe blogfan is!

Vandaag weerom een helse dag!

Deze voormiddag zijn we weer gewoon naar de stageschool geweest. Mijn kinderen hadden een uurtje muziek, waarin de muziekleraar vertelde dat hij een paar weken niet meer kan komen (lees: tot in mei). De leerkrachten moeten gewoon muziek geven. Maar, blijkbaar is het derde leerjaar gezegend met 3 amuzikale leerkrachten, waardoor ik vanzelfsprekend alle muzieklessen geef. Ik moet werken aan een muzikaal spektakel dat de kinderen moeten brengen op 14 mei. De kinderen moeten een verhaal vertellen aan de hand van tekeningen die de kindjes van de kleuterschool gemaakt hebben. Het verhaal gaat over een mannetje, Lumignon, met vlammen als haar. Op een dag zet hij het bos in brand en moet hij verhuizen, maar hij maakt iedereen weer blij door een kookpot op z’n hoofd te zetten en voor iedereen popcorn te maken.

Vandaag hebben de kinderen tijdens de les Frans de tekeningen omgezet in een verhaal.  

De kinderen moeten dit verhaal muzikaal brengen, 1 leerling leest het verhaal voor, terwijl de andere kinderen alle geluiden bij het verhaal maken, met behulp van potten, pannen, lepels, glazen, vellen papier, rijst, ….

Mijn taak is om op 6 vellen A2-papier het verhaal uit te tekenen, aangezien de leerkrachten naast hun amuzikaliteit ook geen tekentalenten blijken te bezitten. (en neen, de tekeningen van de kleuters helpen niet echt)

Nadien moet ik bij elke tekening een soort partituur ontwerpen, met mogelijke geluiden die bij het verhaal passen. Nadien moet ik alles aanleren aan de kinderen, daar zal ik dus wel een tijdje zoet mee zijn…

Tijdens de les muziek werd ik gebeld door mevrouw Dalle, maar ik durfde niet opnemen. Blijkbaar had ze naar Thibaut ook gebeld, want even later stond deze in mijn klas. Mevrouw Dalle had gevraagd of we even naar de universiteit konden komen.

Daar aangekomen, vernamen we dat de 2 Portugese meisjes hier zaterdag zijn aangekomen, maar op voorhand geen appartement hadden gehuurd, en er nu geen vinden. De vraag die volgde was of ze vannacht bij ons konden logeren, aangezien ze al sinds zaterdag op hotel zitten en dat duur wordt…

Goede zielen die we zijn, zeiden we natuurlijk meteen dat ze vannacht bij ons kunnen blijven, eentje in het logeerbed, en eentje op de zetel.

Maar eigenlijk hebben we er al een klein beetje spijt van…

De meisjes hebben wel onze afwas gedaan (terwijl Thibaut boodschappen deed, en ik hun bedden opmaakte), maar ze hebben alles zonder afdrogen in de kast gezet, dus Thibaut en ik kunnen morgen niet alleen ons servies, maar ook al onze keukenkasten af- en uitdrogen…

Verder heb ik na een vermoeiende dag moeten koken voor 4 personen, en zijn we nu quasi verbannen naar onze slaapkamer, aangezien de twee meiden in onze living zitten… Hopelijk vinden ze morgen een appartement!

We hebben ook al duidelijke afspraken gemaakt over het gebruik van de badkamer morgenvroeg, we willen namelijk niet te laat zijn voor onze nieuwe cursussen op de universiteit…

Wordt zonder twijfel vervolgd…

Xxx Katrien

03-03-2009 om 21:38 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Dit gaat zo maar door tot 20 maart.

Vrijdag de 27ste wordt stage-afscheidsdag.

Om mijn filosofisch evenwicht na die zware weken   te bewaren/ terug te vinden    heb ik op de zaterdag die dan volgt filosofie.

Nu ik begin- en eindsituatie al wat geschetst heb, kan ik starten met vandaag...

In de voormiddag: stage (behoorlijk vermoeiend maar wel interessant, ik heb heel wat van gedachten kunnen wisselen met een ervaren leerkracht)

Het leek een doodnormale dag te worden, tot ik een verschrikkelijke ontdekking deed.

Mijn boterhammen waren verdwenen en geen mama te bespeuren met mijn middagmaal.

Dan maar op zoek naar de schuldige.

Volgens een bekende detectieve dien je steeds dezelfde weg te bewandelen als de weg die slachtoffer en/of misdadiger hebben bewandeld.

Ik ging dus maar naar de plaats van transformatie, de plaats waar het brood dikke-sneden-met-hesp-of-choco werd (echt wel niet samen voor alle duidelijkheid).

Na enig speurwerk van hoogstaand niveau (niet te beschrijven natuurlijk), vond ik de koelbloedige misdadiger.

Na een kort gevecht van hevig trek- en duwwerk ging de misdadiger een lichtje op.

Hij wist nu dat hij het niet kon halen van mijn superieure kracht dus opende hij de poort tot zijn ziel (op dit moment met niet zoveel inhoud).

Nooit nog zal de misdadiger met de Italiaans klinkende naam: Frigorifero nog durven stelen van Tiblock Crolms.

Mini-info:

Onze eerste les sociologie in het eerste jaar (in het Italiaans) was zwaar maar toch enigzins interessant.

Salve

02-03-2009 om 00:00 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Bovenstebeste Belgen,

’t Is al een paar dagen geleden dat er hier nog nieuws over ons verschenen is, dus het is hoog tijd om jullie ’t een en ’t ander te vertellen…

Donderdag

In de voormiddag gewoon weer les van mevrouw Gatti, het gaat nu al behoorlijk vlot, al zijn er wel een paar Italiaanse grammaticaregels waarin we absoluut geen logica kunnen ontdekken…

Donderdagnamiddag waren we uitgenodigd bij andere Belgen in Aosta.

We maakten kennis met Hilde en haar man Roberto en hun 2 zonen Davide en Simone. Hilde is een Vlaamse die 18 jaar geleden (vanwege de liefde – zo mooi) naar Aosta verhuisd
is.

Het was een zeer gezellige namiddag, met lekkere cake (danku Hilde!)

We hebben veel gebabbeld over het Italiaanse leven en dan vooral over het schoolsysteem hier… We kijken ernaar uit om dit namiddagje in de toekomst nog eens een keertje over te doen!

Vrijdag

De laatste halve lesdag Italiaans! Een les over bezittelijke voornaamwoorden, voorzetsels en het vervoegen van de werkwoorden in de verleden tijd… Het wordt er hier niet makkelijker op….

We hebben nu anderhalve week geen Italiaanse les meer, maar kregen een berg huiswerk waar we die anderhalve week gemakkelijk mee kunnen vullen!

We hebben in de eerstvolgende les ook een test, dus ook studeren zit eraan te komen.

Verder weten we sinds vrijdagmiddag ook (eindelijk) welke vakken we vanaf MORGEN gaan volgen… Ook geen moment te vroeg, dus!

Dit is wat er in onze ‘Learning Agreement’ te lezen valt:

-        Tironcinio in scuola elementare: 120 ore (= 120 uren stage, waarvoor we op het einde 6 credits krijgen)

-        Sociol. Dei processi cult. E della com. (= weten we nog niet, 5 credits)

-        Teorie e metodi della progr. e val. scol. (= weten we ook niet, 4 credits)

-        Didattica della lingua Francese (= didactiek Frans, 2 credits)

-        Storia della Filosofia (= geschiedenis van de filosofie, gegeven door een Belg uit Louvain-La-Neuve, 3 credits)

-        Letteratura per l’infanzia (= kinderliteratuur, 3 credits)

-        Corso base di Italiano (= onze cursus Italiaans, GEEN credits)

Credits moeten we hier verdienen om na ons verblijf hier, ons buitenlands traject te kunnen laten valueren of omzetten naar Belgische credits…

Wat we wel jammer vinden, is dat we 45 uur Italiaanse les volgen, heel veel tijd steken in huiswerk en studeren, om er uiteindelijk geen credits voor te krijgen. ’t Werkt niet echt motiverend om hard te studeren voor de komende test, maar we zullen ons gezond verstand gebruiken en toch maar hard ons best doen…

Zaterdag

Gisteren was een echte luierdag. We hebben lang uitgeslapen (voor zover dat mogelijk is met onze harde matrassen, uitslapen betekent hier: al uren wakker zijn, maar het vertikken om zo vroeg het bed al uit te komen).

’s Middags heb ik lekkere ravioli klaargemaakt, waarna we ons weer een uurtje of 2 in de zetel geïnstalleerd hebben met een filmpje, echt luieren dus.

Rond 15 uur zijn we vertrokken voor een wandeling in de buurt. Het plan was om een historische site te gaan bezoeken, maar dat was buiten de Italianen gerekend, die net dit moment uitgekozen hebben om de site te verbouwen. (Al vraag ik me wel af wat er te verbouwen valt aan een historische site?!)

We zijn dan maar een berg opgewandeld. ’t Was heerlijk warm en dat resulteerde in een paar prachtige foto’s, die binnen een paar ogenblikken ook te vinden zouden moeten zijn op de foto-site…

Gisterenavond zijn we nog iets gaan drinken en gaan eten met de twee Spaanse meiden, Maria en Patricia. Het werd een gezellige avond, al hebben we ook kennisgemaakt met het eerste niet-lekkere Aostaanse restaurantje.

Zondag

Vandaag heb ik al een beetje Italiaans gestudeerd, terwijl Thibaut nog wat langer uitsliep. Momenteel typ ik de blog (ja, logisch, anders zouden jullie dit niet kunnen lezen) en zit Thibaut in bad.

Waaruit blijkt dat er vandaag nog niet veel interessants gebeurd is…

Al is het eerste machientje was wel al aan het draaien.

Deze namiddag hebben we om 15 uur hier aan ons appartement afgesproken met Maria en Patricia om een tochtje in een van de dichtstbijzijnde bergen te doen, maar helaas zijn we hier deze ochtend voor de eerste keer opgestaan met Belgisch weer: regen!

Dus ik weet niet zeker of de plannen doorgaan, misschien blijft het gewoon bij het spelen van een gezelschapsspel en het drinken van een glaasje wijn, da’s ook geen slecht alternatief…

Verder zijn Thibaut en ik zeer trots dat we de eerste maand hier zonder kleerscheuren (maar wel met een bijna geplunderde bankrekening, ’t leven is hier echt wel duurder) doorgekomen zijn. We hebben zelfs tegenover elkaar nog geen moordplannen gekoesterd, dus dat zit wel goed… Tenzij Thibaut mij iets nog niet verteld heeft natuurlijk J

Tot zover dit blogbericht,

Met vele Italiaanse, Aostaanse en ander-iaanse groetjes,

Xxx Katrien

01-03-2009 om 12:31 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Salve gente,

De Italiaanse lessen gaan met een sneltreinvaart vooruit. We kunnen nu reeds alle regelmatige werkwoorden eindigend op -are -ere en -ire vervoegen. Ook enkele onregelmatige werkwoorden bezitten voor ons nu geen geheimen meer. (Of 't zou toch ni meer mogen...)

De woordenschat wordt thema per thema aangevuld, we kunnen al meepraten over: etenswaren, op restaurant gaan, een beroep uitoefenen, kledij en tenslotte kennen we reeds heel wat randinformatie over het Italiaanse leven...

Mevrouw Gatti (ja, we weten ondertussen haar naam: un gatto is een kater, gatti is daar het meervoud van, maar veel miauwen doet ze nochtans niet...) laat ons ongelofelijk veel praten, waardoor we regelmatig wel eens hilarische flaters begaan. Zou wou Thibaut gisteren bij een conversatie over een groentewinkel, graag 2 kilo 'pommeriggio' kopen, ipv 'pomodori'. (pommeriggio = namiddag; pomodori = tomaten)
En zo hebben we allemaal wel al redelijk veel onzin verkocht in de Italiaanse les...

Gisteren zijn we met Maria (Spaanse) en haar tweelingszus Christina en diens vriendje (momenteel Huppeldepup, het geheugen werkt niet goed hier...) naar Turijn gereden. Toen we op 31 januari in Turijn geland zijn, hebben we er nadien nog 2 uur met de trein over gedaan om in Aosta te geraken.
Maar als je met een Spanjaard meerijdt, die overal doorvlamt tegen 140 kilometer per uur, dan ben je snel waar je moet zijn! In Turijn hebben we rondgewandeld, en een paar prachtige gebouwen, kerken en standbeelden gezien. Nadien zijn we afgezakt naar Pont Saint-Martin, alwaar we eerst iets gaan eten zijn.
's Avonds was er het beloofde spektakel. En inderdaad: het was prachtig!!!!
Op de tonen van o.a. Pirates of the Carribean, Aretha Franklin, Great balls of fire, een klassiek stuk, the prince of Egypt, ... spetterde het vuurwerk in alle mogelijke kleuren en vormen, alle mogelijke kanten uit, terwijl ondertussen de duivel hing te branden onder de brug (Pont) van Saint-Martin....
Dit was een muzikaal vuurwerk-spektakel dat ik zeker ooit nog eens terug wil zien! Het was echt de moeite waard om eerst een halfuurtje in de kou te staan te wachten...

Vandaag weer tot 13.00 Italiaanse les. We zagen tijdens de pauze Elisa Dalle (de coördinatrice van de buitenlandse stages hier). Ze wist ons te vertellen dat ze BIJNA weet welke vakken we eigenlijk op de universiteit gaan volgen. Dus we weten BIJNA of we volgende week les hebben op de universiteit OF nog een weekje stage...
Deze namiddag hebben we dan de wekelijkse boodschappen gedaan in de Gros Cidac. Nadien samen afgewassen.
Rond halfzes ben ik vertrokken richting stad. Aangezien het vandaag Aswoensdag is, had ik afgesproken om met de Spanjaarden naar de mis in de kathedraal te gaan. Thibaut had er niet echt zin in en bleef thuis om wat Italiaans te studeren.
De mis zelf was zeer mooi. Ze werd geleid door de kardinaal, waardoor de kathedraal stapvol zat. Ze werd ook opgenomen voor televisie, dus ik ben zeer waarschijnlijk te zien (geweest) op een of andere regionale zender hier.
De Italiaanse lessen werpen hun vruchten af, ik kon het meeste van de mis goed verstaan, alleen heb ik het 'Onze Vader' in het Nederlands gezegd, wat wel een beetje komisch was, aangezien zowel de Spanjaarden (in het Spaans) als de Italianen bijna een volledige minuut langer nodig hadden om het gebed te zeggen. Ik vreesde al dat ik een stuk vergeten was, maar 't zal waarschijnlijk zijn omdat hun woorden altijd langer zijn...

Na de mis ben ik met de Spanjaarden nog een nieuwe Erasmusstudente gaan ophalen aan het station. Ze heet Patricia en ze komt - jawel- uit Spanje. Ze ziet er op het eerste zicht wel sympathiek uit, maar we leren ze morgen waarschijnlijk wel beter kennen tijdens de Italiaanse les...

Dat was het voor vandaag,
Io sono molto stanca, allora, io vado in mio letto...

Tot blogs!

Katrien

25-02-2009 om 20:59 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Sabatto 21 febbraio

Het is nu maandag, en eigenlijk moet ik toegeven dat ik over zaterdag niet veel meer weet. ’t Zal wel een zeer interessante dag geweest zijn, niet?

Wat ik me wel herinner, is dat het een grote kuis-dag was…

Ik heb het hele appartement gestofzuigd, gedweild en overal het stof afgenomen, terwijl ondertussen 3 machines was aan het draaien waren. (Wat nadien ook resulteerde in het ophangen van de was op het balkon…)

Ondertussen deed Thibaut de (weeral) grote afwas.

Nadien zijn we nog eventjes de stad ingetrokken, naar het info-bureau voor toeristen.

We zijn daar een brochure gaan halen over carnaval in de vallei…

’s avonds nog even gezellig naar een film (The Da Vinci Code) gekeken, en dan het bed in.

Hmm… Het was inderdaad niet zo’n memorabele dag…

Domènica 22 febbraio

Gisteren hebben we nog eens op het gemakje uitgeslapen. We maakten er een rustig voormiddagje van, en vetrokken tegen het middaguur (met onze boterhammekes in onze rugzak, respectievelijk handtas) naar Pont Saint-Martin, alwaar we naar de carnavalsstoet zouden gaan kijken.

De juffen op school hadden ons vrijdag verteld dat dit een dorpje ‘in de buurt’ is.

Maar in het station aangekomen, bleek dat er ons nog een treinreis van bijna een uur te wachten stond… We hadden wel een superluxueuze en futuristische trein, dus dat maakte wel al veel goed.

De sfeer in Pont Saint-Martin was zeer gezellig, en het was een fijne stoet onder een (jaja, alweer) warm stralende zon. Het kwik haalde hier gisteren 14 graden (in de schaduw), en in het zonnetje was het echt te warm om de jas aan te houden…

’s Avonds keerden we moe maar tevreden terug richting Aosta. Halverwege de treinreis realiseerden we ons dat we eigenlijk in eerste klasse aan het rijden waren, maar aangezien de conducteur 3 rijen voor ons gezellig neerzat en geen zin bleek te hebben om ticketjes te controleren, zijn we maar blijven zitten…

Lunedí 23 febbraio

Vandaag dan de grote dag! Onze eerste les op de universiteit: CORSO DI ITALIANO PER STRANIERI…

We maakten kennis met onze ‘professoressa’, wiens naam ik mij nu jammer genoeg even niet meer kan herinneren. Ook maakten we kennis met onze medestudente. Jaja, slechts 1 medestudente, de andere 3 Erasmussers (wat het totaal Erasmussers dan op 6 brengt) bevinden zich op dit moment nog niet in Italië…

Onze medestudente heet Maria en komt uit Spanje. Ze is wel al 33 jaar, ze heeft hiervoor in Spanje al rechten gestudeerd en al 10 jaar gewerkt. Tot ze plots zin kreeg om met kinderen te gaan werken. In tegenstelling tot ons, volgt Maria buiten deze Italiaanse cursus, geen andere lessen op de universiteit. Tot midden juni zal ze haar tijd hier doorbrengen in een stageschool…

Binnen een paar dagen/weken komen dan nog 3 andere Erasmussers: nog een Spaanse schone, en twee Anna’s uit Portugal…

We zijn benieuwd!

De les zelf dan… Mevrouw Huppeldepup (bij gebrek aan haar echte naam) gaat ongelofelijk snel, ze spreekt uitsluitend Italiaans en verwacht ook dat we in het Italiaans antwoorden op haar vragen. Dit veroorzaakte enkele hilarische uitdrukkingen en vergissingen, maar binnen een weekje praten we onze Mevrouw Huppeldepup onder tafel! (Misschien een korreltje zout gaan halen in de keuken om de vorige zin nog eens opnieuw te lezen…)

Deze namiddag hebben we dan ons huiswerk gemaakt. Jaja, huiswerk! Dat was lang geleden! Ook het braaf zitten, zwijgen, luisteren en noteren leek ons al eeuwen geleden, het kostte ons toch de nodige moeite.

Morgen proberen we het nog eens opnieuw. En overmorgen. En woensdag. En… Whaaaaaaaaa! Mevrouw Huppeldepup zei al dat het een zeer intensieve week gaat worden…

Gelukkig is er ook nog wat tijd voor ontspanning. Morgen gaan we (samen met Maria, haar tweelingszus en vriendje van tweelingszus) met de auto (van het vriendje van de tweelingszus van Maria, kun je nog volgen?) opnieuw naar Pont Saint-Martin… Daar vieren ze het einde van carnaval met het verbranden van de duivel. (Jaja, een pop, geen verklede mens, zou een beetje luguber zijn…)

Het carnavalsfeest wordt afgesloten met een, ik citeer: UN MERVAGILIOSO, ECCEZIONALE E IMPAREGGIABILE SPETTACOLO PIROTECNICO-MUSICALE …

Wow, dat belooft. Voor de niet-verstaanders onder jullie: een prachtig, uitzonderlijk, met niets anders vergelijkbaar vuurwerk op muziek…

Of dat is toch wat ik ervan maak J

Allora, genoeg gezeverd voor vandaag…

A presto!

Xxx Katrine

23-02-2009 om 19:39 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Ciao stranieri (buitenlanders),

Tijd voor nog een update over onze Aostaanse avonturen…

Mercoledí 18 febbraio,

Hoera, een halve dag school!!!

Een rustige halve stagedag. Ik geef hier en daar wat Italiaanse en Franse uitleg en participeer bij de rest van de lessen.

11.45 uur… Oeps, de lessen zijn gegeven, en er is nog een halfuur over!

Tja, een halfuur is te kort om nog aan oefeningen te beginnen, en de juffen hebben er geen zin meer in. Aangezien het toch bijna carnaval is, wordt het een knutsel(half)uurtje met als thema ‘fruit- en groentemaskers’.

De kinderen vertrekken vanuit een stuk groente of fruit en maken daarvan een masker. (Lees: ze tekenen er een gezichtje op…)

’s Middags met een zalig zonnetje terug naar het appartement.

We eten op’t gemakje onze boterhammetjes op en ploffen ons neer in de zetel om naar een filmpje te kijken…

Nadien begint Thibaut aan de (toch wel zeer grote – jaja we voelden ons al schuldig) afwas, terwijl ik me klaarmaak om naar de Gros Cidac (neen geen supermarkt, maar een hypermarkt!) te vertrekken met de Navette.

Terwijl ik het laatste eindje van de bushalte naar de winkel wandel, zet ik m’n zonnebril op m’n snoet en laat ik mijn jas openhangen, je ziet wel overal sneeuw, maar ’t is hier zalig warm.

Ik kuier door de rekken op zoek naar artikelen in promotie, die toevallig ook op mijn grondig voorbereide boodschappenlijstje te vinden zijn. (Elke euro die we besparen, is er één die we kunnen bijleggen bij onze volgende ski-uitstap, jaja de mama is fier nu?) J

Wonder boven wonder lukt het me ook aardig om 23 artikelen te kopen voor een totaalsom van 43,45 euro. Niet slecht, he?

Maar dan begint het sleurwerk. Ik heb 3 zware zakken in mijn handen, 2 flessen melk, een fles azijn en een kilo suiker in mijn handtas… Op naar de bushalte!

Aan het zebrapad heb ik absoluut geen moeite om over te steken, zouden dat mijn vrouwelijke (blonde) charmes zijn, of het feit dat ik iedere Italiaan die niet zou stoppen, met één blik zou kunnen vermoorden? Ik zou het echt niet weten…

Thuis aangekomen tref ik een leeg appartement aan. Thibaut is ondertussen ook al op de terugweg van de Standa (de (duurdere) supermarkt hier in de buurt) met 2 kilo appelen, want dat was er voor mij teveel aan om mee te brengen samen met al mijn andere boodschappen…

Voor mij is het ondertussen hoog tijd voor een middagdutje/ luiermoment. ’t Ligt misschien aan de berglucht, maar ik ben hier wel veel sneller moe dan thuis…

Ondertussen begint Thibaut aan de kookpot.  Op het menu: VERSE rode kool (vandaar die appelen) met puree en kipfilet…

Na mijn korte time-out vervoeg ik hem in de keuken en help met de appelen de schillen en fijn te snijden/ hakken.

Nadien nog even puree gemaakt, dat was een avontuur op zich. Ik keek aan de verkeerde kant van de maatbeker, met de verdelingen voor bloem en meel ipv die voor water. Helemaal verkeerde hoeveelheden dus! Oeps…

Ach ja, snel nog wat extra ingrediënten toegevoegd en gekruid met heel veel Cajun-kruiden smaakte hij toch nog zeer lekker!

Maar ik was niet de enige die een foutje maakte. Thibaut deelde mee in de ‘ongelukjes’ en liet één van de mooie wijnglazen vallen… Ach ja, we camoufleren het wel in de kast!

’s Avonds nog wat geïnternet en dan het bed in, ik zei het al, de vermoeidheid komt hier veel sneller dan in België…

Giovedí 19 febbraio.

Jihaa! Voor mij weer een halve dag school! In de namiddag ga ik namelijk met mijn kinderen naar het theater van de stad voor een ‘spektakel’… Ik ben benieuwd!

Ik heb wel 2 uur de roepjuf, maar het kan me eigenlijk niet veel schelen, ik mag ondertussen al veel zelf doen, dus zij is steeds minder aan het woord…

Voor Frans geef ik een les technisch en begrijpend lezen over ‘L’ ours blanc’. Een op zich saaie tekst, maar ik heb er het beste van gemaakt…

Na de middag vertrekken we dan met de kinderen naar het theater, een fijne wandeling in het zonnetje, terwijl de kinderen me meer vertellen over de gebouwen die we passeren. Zo weet ik nu het oudste kerkhof en de oudste gevangenis van Aosta zijn, en weet ik waar 3 van mijn kinderen wonen, en waar ze naar de kleuterschool geweest zijn…

Het theaterzaaltje op zich is wel heel mooi, met rode fluwelen klapzetels…

Toen het zaaltje gevuld was met zo’n 200 kinderen, had het al heel wat van z’n charme verloren, hééél veel lawaai, vermenigvuldigd met de sowieso alomtegenwoordige Italiaanse decibels…

Het stuk begint. De kinderen zullen nu wel zwijgen.

Fout antwoord! Blijkbaar gaat het er hier op schooluitstapjes naar een theater als volgt aan toe: de kinderen geven hardop commentaar over wat ze zien op het podium, of twee à drie rijen voor of achter zich, waarop hun buurjongen of –meisje gezellig het gesprek verderzet. (Vermenigvuldig dit met de 200 kinderen!)

Waarop de leerkrachten collectief boos kijken en shhhhhhhhhhhhhhhhhh zeggen,

wat niets uithaalt, aangezien ze niet boven het lawaai van de kinderen komen.

Van het theaterstuk heb ik dus niet veel begrepen, maar wat ik ervan begreep was toch niet zo denderend. Het ging over Afrikaanse verhalen die één voor één verteld werden. Maar dit aan één stuk gedurende meer dan een uur… Veel te lang voor de kinderen dus, maar ook voor mij!

Wanneer we eindelijk het zaaltje buitenwandelen zit m’n hoofd vol kinderstemmen en ge-shhhhhhhhh van de leerkrachten… Gelukkig is er weer een stralende zon en een zacht briesje die me even laten uitwaaien….

Venerdí 20 febbraio

Onze (voorlopig) laatste stagedag!!

De kinderen zijn zeer opgewekt. Zij hebben vanaf vanavond krokusvakantie, én ze vieren tijdens de lange middagpauze carnaval!

De concentratie bij de lessen is op sommige momenten ver te zoeken, waarop de juffen op het lumineuze idee komen om mij nog eens een paar keer uit de Italiaanse lucht te doen vallen, met zinnen als ‘Maintenant Katrine va jouer un jeux avec vous, pour apprendre les chiffres de 0 à 20 en anglais.’

Of deze: ‘Ascolta bambini, Maestra Katrina continua il lavoro con voi.’ (Hé? Wat gaat maestra Katrine doen, vroeg ik me af…)

Ik ging blijkbaar de oefeningen met de kinderen overlopen, maken en verbeteren…

Een lesje later: ‘Listen, children, now Katrine is going to teach you a song with the names of many animals.’ (Wablieft, wat ga ik nu weer doen? )

Dit laatste viel al bij al goed mee, de juf bedoelde het liedje ‘Old Macdonald had a farm’….

MIDDAGPAUZE!!!!!!!!

Toen we na de middagpauze weer op school toekwamen, was het wel een leuk zicht! Prachtige prinsessen, stoere piraten en griezels, ze waren er allemaal, we trokken een paar mooie foto’s… Toen ik tegen één van mijn kindjes zei dat ze een mooi prinsesje was, antwoordde ze: (in’t Italiaans natuurlijk) ‘Maar juf, ik ben hier niet de prinses, dat ben jij!’ Nou, van een complimentje gesproken!

Het laatste lesuurtje op vrijdag is er de tekenles. De juf had niet echt iets voorbereid en vroeg of ik een idee had. Ik zei dat ik er even over ging nadenken, waarop zei meteen repliceerde dat ze al een idee had. Ik peinigde mijn hersenen niet langer en wachtte de rest van de namiddag - hier en daar participerend – af. Laatste uurtje van de dag. Opdracht van de tekenles: maak een tekening voor juf Katrien.

De tekeningen zijn nog niet af, de kinderen moeten ze afwerken tegen na de vakantie, ik ben in blijde verwachting!

Oef, nu eventjes een rustpauze. Volgende week geen stage meer, maar les op de universiteit (Italiaans voor buitenlanders – hoewel we ons hier al geen buitenlanders meer voelen…).

Zondag gaan we met de bus naar een naburig dorp om naar de carnavalsstoet te gaan kijken, het is ons aangeraden door de leerkrachten omdat het zo’n mooie stoet schijnt te zijn.

Dinsdag zouden we dan nogmaals naar dat dorp trekken, om het afsluiten van het carnavalsfeest mee te maken. Er zijn die dag paardenraces, het verbranden van een pop die de duivel voorstelt, en ook nog vuurwerk…

We houden jullie op de hoogte!

Nu gaan we eerst en vooral even genieten van de rust en van ons weekend.

Al ga ik eerst wel nog wat foto’s uploaden, zodat jullie nog wat verder kunnen meegenieten na het lezen van dit toch wel weer lange bericht…

Ciao e a più tardi!

Xxx Katrine

20-02-2009 om 00:00 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Ik kom moe maar goedgeluimd het schooltje binnen, ik hoop dat de dreigende hekkens voor de (tot nader order) laatste schooldag straks opnieuw openen.
Ik kijk even op het lessenrooster...
Een schreeuw van afschuw kan ik met moeite onderdrukken.

Ik heb vandaag de Shhh-juf.
Een schijnbaar gewone, qua omvang van het leven genietende vrouw.
Maar er heerst een waar mysterie rond dit fenomeen.
Wanneer ze de plaatselijke mensentaal tracht na te bootsen ontsnapt er steeds levensadem.
Een stroom van luchtdeeltjes, het geluid producerend van een sissende slang met een knoop in.
Er valt geen grammaticale logica te vinden; zowel vooraan, in het midden als achteraan in de zin hoor je het afgrijselijk geluid.
Onaangekondigd in tientallen varianten: van hard naar zacht, kort en lang, luid en stil... maar steeds precies afkomstig van een andere dimensie. Geen halve minuut zonder.
Hoewel de andere juffen dit geluid soms ook produceren, lijkt het toch geenszins op dit hels lawaai.
Bij al die andere juffen is het een soort van bezwering, de kinderen worden dan stiller.
Vreemd, maar ik begrijp het doel.
In tegenstelling tot de Shhh-juf die dit geluid automatisch in haar spraak implementeert.

Als een echte ridder die voor een grote draak staat, kies ik het hazenpad.
Dit is het bewijs dat de moed van een ridder kan gemeten worden aan de grootte van zijn mogelijke beloning.
Geen beloning? Vluchten is de boodschap.
Ik ga dan voor de klas ernaast zodat ik op mijn ridderlijke mouw kan spelden dat ik helemaal niet wegloop, maar gewoon een andere weg insla.Alsof de ridder net voor het donkere, door de bliksem oplichtende kasteel staat -waar de draak zit- en dan toch maar de pijl naar rechts volgt.
Een pijl naar het 'dreigende' witte konijntje dat in een kuiltje ligt te zonnen om een bruiner tintje te krijgen.
Hopelijk is het geen wit konijn uit één van mijn voormalige avonturen, bij mijn zoektocht naar de Heilige Graal. (-> Monty Pyton)
Dit blijkt niet het geval te zijn.

Het is een woestijn van kalmte (waarin de voormalige oase van rust zich ook bevond).
Je hoort er enkel het zoemen van een soort codetaal. Kan ik ze kraken?
Jawel, de oplossing is 57.
Wat nu net overeenkomt met het level waar ik nu naartoe kan.

Over het feit of ik de volgende levels doorstaan heb, zal geen twijfel bestaan.
Met onvoldoende punten had ik nooit de poort in het laatste level 'de la scuola' kunnen openen.

Tot het volgende avontuur.

20-02-2009 om 00:00 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

17-02-2009 om 21:49 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

17-02-2009 om 19:46 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Beste blogvolgers,

Ons derde Italiaanse weekend zit er weeral bijna op…

Gisteren hielden we een rustige Valentijnsdag, we hebben wat gewerkt voor school en Italiaans gestudeerd in de voormiddag.

Na de middag zijn we met een stralende zon wat gaan wandelen in de stad, op zoek naar een zonnebril voor mij, aangezien we gepland hadden om vandaag te gaan skiën, en ik mijn ‘sunglasses’ in België heb laten liggen…

In de eindeloze ‘Aostaanse’ (of hoe je ’t ook schrijft/zegt) winkelstraat heb je zeker 10 optiekers die gewone brilmonturen, zonnebrillen en skibrillen verkopen.

De zoektocht leek ons dus op het eerste zicht redelijk eenvoudig. Tot we de prijskaartjes in de etalages zagen! Italianen kunnen misschien wel zo gek zijn, maar mij krijg je niet zover dat ik meer dan 200 euro betaal voor een zonnebril!

Uiteindelijk zagen we in een straatje aan de bibliotheek een collectie zonnebrillen voor 37 euro, dat begon er al meer op te lijken!

Uiteindelijk vond ik een mooi model in een klein winkeltje (alla Veritas) en het heeft mij maar 17 euro gekost…

’s Avonds nog naar een film (Ben X) gekeken, en dan het bed in! (Jaja, nog steeds harde matrassen!)

Vandaag zijn we dan gaan skiën.

We ontwaakten met een zon die nog meer straalde dan gisteren! Prachtig wakker worden is dat!

We stapten rustig naar de bushalte waar de Navetta Verde stopt, om daar vast te stellen dat die niet op zondag rijdt…

Jaja, daar hadden we geen rekening mee gehouden!

Dan maar te voet naar de skiliften, een klein halfuur stappen.

We namen de lift naar boven en huurden daar ons materiaal: ik een paar ski’s en Thibaut een snowboard.

We hebben ons dan nog een uurtje in het zonnetje geïnstalleerd, want vanaf ’s middags betaal je minder voor een skipass, hadden we ontdekt.

We aten een lekker stukje pizza ondertussen, en nadien kon het skiën beginnen!

We hebben een paar keer de oefenpiste afgedaald, toen bleek dat we beiden het skiën/snowboarden niet helemaal verleerd hadden. We besloten dan maar om ons te wagen op een blauwe piste. Ik had eerst wel wat schrik, maar toen bleek dat ik ook deze piste zonder vallen kon afdalen, vond ik het al wat leuker. De rest van de namiddag bestond dus uit het nemen van de stoeltjeslift naar boven, en het op ski’s/snowboard weer afdalen van de piste…

We hebben ons enorm geamuseerd, maar nu zijn we wel half kreupel, spierpijn alom!

Maar enfin, we hebben ondertussen toch maar weer onze portie beweging gehad J

Alleen het weer naar huis stappen van de skiliften naar ons appartementje was er eigenlijk een beetje te veel aan, maar hé, we zijn er geraakt!

Nu gaan we ons nog wat op ons gemakje in de zetel installeren en genieten van onze zondagavond…

Tot blogs!

Xxx Katrien

15-02-2009 om 17:17 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Dag thuisfront!

Onze 2e Italiaanse week zit er hier al op. We zijn het hier al goed gewoon, de Italiaanse chaos went op den duur ook wel. Alleen de harde matrassen wennen niet...

Ikzelf ben al min of meer genezen, wel nog een hoest, maar voor de rest mag ik niet meer klagen...
Ik ben wel blij dat het louter observeren- participeren nu voorbij is. Ze vragen ons steeds meer om zelf dingen te doen, dus da's wel leuk. Het beloningssysteem is nu klaar, we starten er maandag mee.

Ook heb ik het werken met 2-kleurige wc-rolletjes geïntroduceerd: wanneer de kinderen zelfstandig werken, staat er een wc-rolletje op hun bank. 1 kant is roodgeverfd, de andere kant is groen.
De groene kant staat normaal gezien bovenaan.
Wanneer de kinderen een probleem hebben, of er is iets dat ze niet snappen, dan draaien ze het rolletje om met de rode kant naar boven. Op die manier ziet de leerkracht dat het kind hulp nodig heeft, en hoeft het kind niet onnodig lang met de vinger in de lucht zitten wachten...

Verder vroeg ik vandaag wat onderwerpen voor volgende week.
Ik mag 'iets' voorbereiden voor Engels, over de delen van het lichaam en over voedsel.
Ik mag 'iets' voorbereiden voor Frans, gelijk wat.
Ik mag een paar lessen wetenschap geven, maar ze weten nog niet wat ze gaan geven volgende week...
Verder wil ik zelf de muzische tussendoortjes introduceren. Want meer dan 1 uur aan een stuk dezelfde les aan één stuk door is een beetje te veel gevraagd van de kinderen, je merkt duidelijk dat ze naar het einde van de les meer en meer afhaken.

Dit weekend gaan we misschien skieën, hangt ervan af hoe mooi het weer is, vandaag was het alvast een stralende dag hier!
Verder wat lessen voorbereiden, al eens naar het eindstage-materiaal kijken en verder Italiaans studeren...

Voor iedereen morgen een prettige Valentijn,
omdat we weten dat de Italiaanse post traag werkt, zullen we het niet erg vinden dat onze berg valentijnskaartjes een beetje later arriveert...

Een zoen voor iedereen, en tot blogs!

xxx Katrien

13-02-2009 om 18:30 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

Ciao Belgio,

Hier even een berichtje...
We hadden vandaag dus maar een halve dag school, maar veel hebben we gedurende de andere helft van de dag ook niet gedaan.

Ik heb een beetje Italiaans gestudeerd deze namiddag, terwijl Thibaut wat 'computerde'...
Nadien hebben we samen afgewassen. We hadden al een paar keer gemerkt dat de vloer nat lag na de afwas, maar we staken de schuld tot nu toe altijd op Thibaut zijn gespetter in het water...
Nu lag er echter een enorme plas, waardoor we ons vberplicht voelden om onze huisbazen nog eens lastig te gaan vallen. En ja hoor, Murphy heeft een gat in onze waterleiding geslagen, we zitten met een lek...
Maar 't zou ondertussen ook moeten gefixt zijn volgens onze buurman aka huisbaas...

Verder kregen we vanavond bezoek van Emeline, een Française die ook een soort stage liep in onze school.
Jammer genoeg zit haar stage er al op, en vertrekt ze morgen richting Lyon, naar huis...
Ik heb me de rest van de late namiddag dus vooral beziggehouden met koken.
Wat stond er op de menukaart voor vanavond?
- Mélange van kippen- en tomatensoep (Jaja, moeke, vakantiesoep ) en grissini's (lees: krokante soepstengels)
- Cordon bleu met kruidige gebakken aardappeltjes, vers geraspte wortel en appel, en een slaatje uit een plastiek zakske van de winkel.
- Een overheerlijke frisco.
Nu net afgeruimd, de afwas is voor morgen...

O ja, de FOTO'S zijn ondertussen nog eens geüpdate...
Hier alvast nog eens de link (gewoon doorscrollen naar beneden tot je de nieuwe foto's ziet en er dan op kikken...)

http://picasaweb.google.be/katriendejonghe/Aosta200902?authkey=lA5Z4P0-euo#

Arrivederci con un bacio per tutti!

xxx Katrien

12-02-2009 om 20:55 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

12-02-2009 om 00:00 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe