Ahja, het is juist.

Telkens ik mijn ogen opendoe zit ik in het godvergeten onderstel van Europa.

Ik kan mij niet inbeelden hoe lekker de polenta en het koeienextract wel niet moeten ruiken helemaal onderaan die laars.

Maar bon terug naar de kern van de zaak: nog 29 dagen, 13 uur, 19 minuten, en 32 seconden tot dat we weer op een plank met vleugels naar de erwt van Europa vliegen.

Maar bon jullie vragen je misschien af wat ik vandaag gedaan heb?

(waarschijnlijk ook niet aangezien jullie mij in de eerste plaats op de plank gezet hebben hiernaartoe)

Ik heb vandaag iets bruins gekocht.

Het zoent alles wat het tegenkomt aangezien dat dat zijn mondstand is.

Het bestaat in het groot en in het klein.

Sommige versies zijn lekker andere zijn dat helemaal niet.

Tot zover ...

Welke dag is het vandaag? (mijn computer wil het niet zeggen en ik wil niet berekenen dat 1 mei min 29 dagen, 13 uur, 19 minuten, en 32 seconden nog lang is)

Tot ...

01-04-2009 om 10:55 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

OPROEP....

Ik heb hier zo eventjes zitten denken....
Ik krijg heel veel vragen (zie vorig bericht) om jullie op de hoogte te houden van onze avonturen hier...
Enneuh, in die twee maanden die hier al voorbij zijn (Jaja, exact NU 2 maanden, aangezien we hier den 31e 's avonds aangekomen zijn), zijn er al redelijk wat berichtjes geplaatst (ik denk 37 om precies te zijn).

Maarreuh... Waar blijven jullie nieuwtjes? (... op 60 dagen kregen we 23 gastenboekberichtjes...)
We moeten ons over een maand weer opnieuw integreren in het Everbeekse en Lebbeekse dagelijkse leven, maar dan moeten we natuurlijk wel op de hoogte blijven van het dagelijkse leven in de betreffende gemeentes...

Dus: bel ons, schrijf ons, laat ons vlug iets weten! (mailen mag ook) :)

31-03-2009 om 21:53 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe  

A tutti i personi che leggono il nostro 'blog',

O jee, het begint hier stilaan een slechte gewoonte te worden om dagen lang niets van ons te laten horen,
ik krijg langs alle kanten vragen alla 'staat er al een nieuw blogbericht online?', 'Zijn er nog nieuwe foto's?', 'Wanneer schrijf je nog eens op de blog?'....
Ik zal mijn Erasmuslijke plicht dan maar vervullen en hier nog wat 'gekheid op een stokje' typen.
(Wie liever 'zever in pakskes' heeft, moet het maar laten weten....)

Bon, waar waren we gebleven?
... O ja, bij de huwelijksverjaardag van Thibaut zijn ouders....
We zijn dus 's avonds gaan eten in Fénis, met zicht op het sprookjeskasteel.
Het restaurantje had de naam 'Le Bonheur', maar bleek zich evenwel in 'the middle of nowhere' te bevinden, waardoor ik spontaan op het liedje 'met de jeep door het oerwoud' (- Samson en Gert) kwam.
Jaja, het was een avond met een hoogstaand niveau :)

Toen we eindelijk het restaurant gevonden hadden, kregen we een zeer goede eerste indruk.
Het was een gezellig familie-restaurantje op een hoeve (waar ze ook aan hoevertoerisme doen - misschien tip voor toekomstige Aostavallei-toeristen).
We zaten nog niet goed neer, of we kregen al allerlei hapjes vorogeschoteld, het ene nóg lekkerder dan het andere, echt waar, REUZElekker!
Na de hapjes kregen we elk een schotel met Polenta (een typisch maïsgerecht van hier) met daarop een soort gehaktbal met véél vet in. Dit gerecht werd met minder enhousiasme onthaald....
Na de polentaschotel was het de beurt aan de risotto met princessenboontjes...
Deze viel wel mee van smaak, maar rook volgens Thibaut eerder naar 'Koeienextract'. Het probleem was dat we eigenlijk al genoeg gegeten hadden met de hapjes, en we nu al twee andere gerechten voorgeschoteld gekregen hadden ook...
Toen de ober kwam afruimen, liet hij onze messen liggen. Waarop ik vertelde dat de risotto waarschijnlijk de 'primo piatto' was, en dat er nog een vleesgerecht zou volgen. Mijn stelling werd op veel ongeloof onthaald, terwijl ik zelf eigenlijk ook hoopte dat ik ongelijk zou krijgen, want mijn buik stond al op springen...
Maar Murphy zorgde ervoor dat ik gelijk kreeg... Toen de ober met het vleesgerecht naar onze tafel toe kwam, werd het ons allemaal even te veel en schoten we (zeer hartelijk) in de lach, wat enkele rare blikken van de ober tot gevolg had...
Maar we proefden van het vlees en het was eigenlijk zeeeeeer lekker, moesten we toegeven!
Vervolgens kregen we als dessert een chocoladegebak (wederom zeer lekker, maar mijn buik stond 2 gerechten geleden al op springen....) en werden we nog getrakteerd op een glaasje lekkere schuimwijn, om de avond feestelijk af te sluiten... Of toch nog niet, want toen was het nog tijd voor koffie of Génépy (straf!!!!). Allez bon, het was een geslaagde avond met zeer veel lachbuien en een dikke buik...
Quel bonheur... :)

Woensdag dan.
Ik ben in de voormiddag naar de stageschool geweest. Aangezien 2 van de 3 klasleerkrachten afwezig waren, nam ik voor de eerste keer alleen zelf een klas voor mijn rekening. het was een toffe ervaring, want de kinderen kennen mij nu al zeer goed, en ze waren veel rustiger dan anders, dat gaf me echt een goed gevoel!
's Middags smulden we samen met de Spaanse meiden van een heerlijk Belgisch gerecht: witloof in hesprolletjes met kaassaus en puree', dat de ouders van Thibaut met zeer veel liefde de avond voordien hadden klaargemaakt voor ons... (Jaja, net voor we naar 'Le Bonheur vertrokken, op hun huwelijksverjaardag - vandaar met veel liefde...)
Toen ik nadien (met dank aan mijn ouders) Belgische chocolade bovenhaalde als dessert kon onze dag niet meer stuk. We zouden 's avonds ook naar het theater gaan om naar een Frans toneelstuk te kijken, dus dat was nog een mooi vooruitzicht ook!
Maar dat was weeral buiten Murphy gerekend...
Die zorgde ervoor dat (toen we naar het theater wilden vertrekken) het licht beneden in het appartementsgebouw niet brandde toen we uit de lift stapten...
Thibaut duwde weliswaar op de schakelaar, maar Katrien was veel te ongeduldig en deed al een paar stappen richting de buitendeur.
Maar dat was niet alleen buiten Murphy gerekend, maar ook buiten de 4 treden die het liftgedeelte en de buitendeur van elkaar scheiden.... In een fractie van een seconde had ik in 1 keer alle treden gedaan, zonder mijn voeten zelf te bewegen, en geloof mij, dat was niet zo'n fantastische ervaring...
Met een pijnlijke rug wandelden we (althans ik met die pijnlijke rug, met Thibaut alles in orde) naar het theater. Het was een prachtig toneelstuk, een beetje triest, maar ongelofelijk goed gespeeld.
We hebben de smaak te pakken en gaan misschien ook deze week nog eens naar het theater...

Donderdag...
Na een zeer korte nacht (pijnlijke rug + harde matras = korte nacht) begaven we ons naar de universiteit voor voor onze allerlaatste les Italiaans, inclusief de eindtest... Al bij al brachten we het er goed vanaf, wat zeg ik? Zeer goed! Ik was het eerste klaar, waardoor tegen het einde van de les mijn test al verbeterd was --> 97%, niet mis :)
Vier uur zitten op ene harde bank was echter te veel voor mijn arme rug, ik kon het ondertussen niet echt meer negeren. Ik besloot om naar het ziekenhuis te gaan om het toch eens te laten onderzoeken.
Waarom naar het ziekenhuis en niet gewoon naar een dokter?- hoor ik jullie nu denken. Wel, ten eerste, gaan veel mensen hier voor redelijk kleine kwalen naar de spoedafdeling, en ten tweede, de spoedafdeling is hier gratis, de dokters niet....
Na mij aagemeld te hebben, werd ik verwezen naar naar 'ambulatorio trenta'... Ik kreeg meteen ook een armbandje (jaja, weeral een leuk souvenir) waarop stond dat ik 'dringendheidscode' wit had...
Na een halfuurtje wachten in een wachtzaal  (Ja HALLO?! is code wit dan niet levensbedreigend ofzo?) werd ik in een dokterskabinet geroepen. De vriendelijke (maar lelijke!) dokter vroeg vanalles in een mengeling van Italiaans, Frans en Engels, waarop ik steeds in het Italiaans antwoordde, maar hij bleef volharden in zijn talen-mengelmoes...
Hij vroeg mij om te tonen waar het precies pijn deed, waarop hij net op die plaats zijn duimen tussen mijn ruggenwervels probeerde te wringen, met de vraag 'Doet dit zeer?'
%£µ$àç§#€@@@@@!!!!!! Natuurlijk doet dat zeer!
Op dat moment kwam er een jonge, knappe verpleger binnen. De lelijke oude dokter keuvelde wat met de jonge knappe verpleger in zeer snel Italiaans, waarop de oude lelijke dokter gebaarde dat ik op een ziekenhuisbed moest gaan liggen. Eenmaal op het ziekenhuisbed, begon de knappe jonge verpleger mijn schoenen uit te trekken, hmmm dit vond ik al verdacht. Wat daarna gebeurde, ging zo snel dat ik nauwelijks doorhad wat er gebeurde... De jonge knappe verpleger ontdeed mij ook van mijn trui. (Toen ik aanstalten maakte om dat zelf over te nemen, duwde hij met zachte hand weer op het bed.)
Nadien moest ook mijn jeansbroek eraan geloven, o jee, het enige wat ik kon denken was: 'Ik ben blij dat het op z'n minst die knappe verpleger is die dat doet en niet die oude lelijke dokter'...
Toen de knappe jonge verpleger vroeg of ik ook een beha aanhad, kreeg ik het al helemaal!
Gelukkig antwoordde hij nadien dat ik die zelf wel mocht uitdoen, en mijn t-shirt mocht aanhouden...
Ik kreeg vervolgens zo'n wit ziekenhuislaken over mij en werd weer naar de wachtzaal gereden, alwaar Maria (1 vd 2 Spaanse) geduldig op mij zat te wachten...
Toen ik vertelde wat er zich net afgespeeld had, trok ze ook maar rare ogen....
Na weer een hele tijd wachten (Jaja, code wit?!) kwamen twee verpleegsters mij met bed en al halen...
Ze brachten me naar de afdeling radiologie, waar ze mijn bed parkeerden tussen allerlei andere al dan niet zwaar gekwetste patiënten... Na een uurtje ofzo op zo'n hard spoed-bed begon ik me wel stierlijk te vervelen, maar ik kon niet weg, aangezien mijn kleren ergens onder dat bed lagen. (Slim bedacht trouwens van die dokters, zo kunnen er geen patiënten weglopen!)
Uiteindelijk werd ik opgehaald om foto's van mijn rug te laten nemen, en 5 minuutjes later bevond ik mij weer in de ondertussen vertrouwde wachtzaal. Toen ik aan de verpleegsters op de dienst radiologie vertelde dat ik graag gewoon zou stappen ik was trouwens ook te voet naar het ziekenhuis gegaan) bekeken ze me alsof ik een slak was die net gevraagd had of ze in een potje zout mocht gaan liggen.
Verplicht spoed-bed-blijven dus... Ik werd weer vervoerd naar de wachtzaal van ambulatorio trenta', waar mijn bed nog gezellig een uurtje in de gang bleef staan.
Een verhaal binnen dit verhaal: Katrien moest ondertussen al gedurende ongeveer 2 uur DRINGEND naar het toilet, maar had geen zin om zonder broek uit het bed te springen en eventjes door de gang naar het toilet te wandelen....
Uiteindelijk werd mijn bed dan weer naar binnen gereden in het dokterskabinet. Daar vertelde de dokter mij dat mijn rug niet gebroken was... Ja logisch, anders was ik niet te voet gekomen?
Hij scheef me zware pijnstillers, rust en nog iets anders voor.
Toen hij nadien vroeg of ik hulp nodig had bij het aankleden, en de jonge knappe verpleger nergens te bespeuren viel, hem ik hem toch maar vriendelijk bedankt en zelf al het werk gedaan. Toen ik nadien voorzichtig (want ondertussen hald ik al meer rugpijn dan toen ik het ziekenhuis binnenwandelde) het dokterskabinet uitwandelde, werd dit fenomeen onthaald op enkele zeer verbaasde blikken, en zowaar op een applaus van de man die al een uur in het bed naast mij had gelegen, en met wie ik een paar zeer pijnlijke blikken gewisseld had...

Vrijdag - Zaterdag -Zondag - Maandag en vandaag...
Ik merk dat dit weer een ongelofelijk lang bericht wordt, daarmee een samenvatting van het verloop van de volgende dagen...
We hielden een zeer rustig weekend, waarin we wel onze eerste les filosofie hadden, van een simpathieke Belg dan nog wel...
We zijn ondertussen ook beginnen werken aan onze eindstage in België, dus stilaan komt ook onze terugkomst in zicht... Maar eerst is het (Binnen elf dagen!) de beurt aan mijn ouders om ons te komen bezoeken, ik kijk er al naar uit!!! (En ook iedereen die ons kent, want die hopen al dat er dan weer zo'n lekker lading Belgische chocolade volgt!)

Bon genoeg gepalaverd, al moet ik zeggen dat er dit keer niet zoveel 'gekheid op een stokje' of 'zever in pakskes' bij komen kijken is, niet?
Nog een dikke zoen aan iedereen,
van de blogbericht-typende,
                                               ondertussen kramp-in-de-pols hebbende,
                                                                                                                   België-missende,
maar ook van Italië-houdende,
                                                 nu-dit-bericht-afsluitende
                                                                                              Maestra Katrine :)

31-03-2009 om 14:29 geschreven door Thibaut Cromphaut - Katrien De Jonghe