Vandaag waren we weer de hele dag op de school voor straatkinderen. De hele dag spendeerden we aan het ontwerpen en maken van de papieren kleding voor het festival. We zijn bijna rond, dus goed gevorderd. Maandag nog wat afwerking en klaar. Dan kunnen we ons concentreren op hoe te wandelen en op welke muziek e.d. Ik heb reeds één outfit op mijn naam staan en ben nu aan m'n tweede bezig. Hopelijk lukt deze ook zo goed als de eerste. In mijn hoofd ziet het er alvast geweldig uit 's Middags zijn we weer met de groep ergens een koffietje gaan drinken. Onderweg, de markten passerend, viel het ons pas echt op dat men hier echt alles droogt! Groenten, fruit, vlees, vis... zelfs inktvis e.d. Heb toch niet echt de drang om dit allemaal te proeven. Op de terug naar de school, kwamen we een aantal gruwelijke taferelen tegen. Meerdere keren in dezelfde straat zagen we hoe men een eend een gat in het hoofd had gemaakt en dan ondersteboven liet doodbloeden. Ze waren dus nog niet dood op dat moment, je zag ze gewoon spartelen van de pijn. Blijkbaar willen ze eerst het bloed verzamelen alvorens het diertje verder te versnijden of bereiden, gezien dit voor nog meerdere andere doeleinden (voedsel/medicatie) gebruikt wordt. Ik heb al eens vermeld dat ook in de straat waar ons huis is, dagelijks een soort marktje is, toch mensen die voor hun deur hun waren aanbieden. Nu vandaag toen we terugkwamen zag ik bij enkele standjes honden liggen. Verschroeid en versneden. Oh jongens... we wisten nu al wel dat men hier hond op het menu heeft, maar vlak voor je deur 3 exemplaren tegen komen... toch liever niet hoor 's Avonds hadden we heel wat gepland. Het canadese koppel zou morgen namelijk vertrekken, zaterdag vertrekt de Thaise stagiaire en de Vietnamese coördinator is eerder deze week reeds vertrokken. Reden genoeg dus voor een heus afscheidsfeestje. We zijn onze avond begonnen op zoek naar een leuke locatie voor het avondeten. Deze vonden we in het City Vieuw restaurant. Een restaurant op de 6e verdieping met een geweldig mooi uitzicht over Hanoi. Ook het eten was fantastisch lekker. Er stonden zowel Vietnamese als Westerse maaltijden op het menu. En écht lekker! Voor 130.000dong (iets meer dan 5) hadden we hier heel goed gegeten (drankje, gedeeld voorgerecht + hoofdgerecht). Na dit, hadden we de Vietnamese vrijwilligers afgesproken bij Fanny's, een ijssalon, voor ijs en chocolade fondeu. Awel, dit is een ideetje die ze gerust naar België mogen overbrengen. 14 kleine bolletjes ijs met een verschillende smaak, verschillende fruitsoorten, koekjes voor bij ijs en chocoladesaus. Ik moet je waarschijnlijk niet vertellen dat dit superlekker was!
Na dit was het reeds 23u en moesten de meesten van de Vietnamese vrijwilligers naar huis. Maar wij niet! We vonden ergens een bar (Balcony bar) via een smal gangetje en een donkere trap naar boven. Het was een heel klein, blauw cafeetje. Op de drankkaart stonden emmers cocktails (0,5l) voor slechts 60.000dong (iets meer dan 2). De keuze was dus rap gemaakt. Voor mij een emmer gin-tonic aub Met de hele groep hadden we ook één waterpijp besteld, appelsmaak. Ook ni slecht hoor. Gezien deze bar bijna ging sluiten en we hier best stilletjes moesten zijn, gezien de locatie tussen de huizen, zijn we verder getrokken naar een nachtclub op een boot. Niet heel groot, maar wel supergezellig. De mensen in de nachtclub waren wel voor de helft toeristen denk ik. Op weg naar huis nog een omweg gemaakt naar een andere bar om af te sluiten en tegen 6am lagen we toch wel in ons bed. Dank aan de coördinatoren om onze vrijdagmorgen te annuleren. Zo konden we toch nog wat slapen. Het was een kei leuke, geslaagde avond.
Vandaag zouden we een hele dag op de school voor straatkinderen zijn. Daar aangekomen, leek het opnieuw alsof we geen les gingen of konden geven. Ze waren er al druk in de weer met opnieuw voorbereidingen voor het festival. Dus zijn wij ook maar gewoon verder gegaan met onze voorbereidingen. Designen, knippen, plakken, meten, ... tussen al die kinderen in... een uitdaging! Maar wel leuk. Na de middag zijn we naar het centrum getrokken, gezien enkelen onder ons nog geld moesten afhalen en wat inkopen doen. Dit is toch één van m'n favoriete bezigheden hier hoor. Daar nog een koffietje gedronken en dan terug naar de school. Tegen het einde van de dag hadden we voor 4 kinderen de kleding af. Het was dus echt een vruchtbare dag! Ipv van op het einde van de dag terug naar huis te gaan, zijn L. en ik in het centrum gebleven. Dit omdat één van de Vietnamese vrijwilligers ons had uitgenodigd om naar een show te gaan zien op haar school met de traditionele Vietnamese muziek. En we moesten toch nog in het centrum zijn, dus ... Ah ja, want nu met die gewijzigde plannen, had ik toch een iets andere bagage nodig dan ik nu bij me heb + de standaard die mijn 'koffer' rechthoudt, is afgebroken de eerste dag dat ik het huis hier binnen kwam dus... een nieuwe is geen overbodige luxe. Ook L. was op zoek naar een nieuwe rugzak, dus we hadden een missie. In onze zoektocht en het spel van het afbieden waren we een beetje de tijd uit het oog verloren. Gevolg: show gemist. Ach ja... dan hebben we maar ergens een plaatsje gezocht om te gaan eten.Marcherend door de kleine straatjes en het drukke verkeer met onze grote, lege rugzakken En we hadden een heel leuk gevonden, met dakterras en zicht op de straten. Ook leuk ingericht en zowel wat meer westerse als Vietnamese keuken. Echt genieten! Als dessert bestelden we nog een cocktail; geen shotje, geen aperitief, maar maakten echt een keuze uit de lijst: Cocktails. We kwamen bijna niet meer bij van het lachen toen ze deze kwamen brengen. Mijn cocktail was nog zo klein... zelfs m'n duim is groter! Het was een enorm leuke avond, we hebben over vanalles en nog wat gepraat en de tijd vloog... Toch moesten we wat het uur in't oog houden, want om 21u vertrok onze laatste bus -het supergoedkope vervoer.
Dinsdagvoormiddag zoals altijd naar de school voor straatkinderen. Normaal hebben we Engelse les, maar vandaag blijkbaar niet. Het Art Festival komt eraan. Dus alle aandacht gaan daar naartoe. Dit is voor de scholen hier best belangrijk gezien er voor hen een grote prijs aan vasthangt. De 3 beste scholen kunnen met de hele groep (op kosten van de regerin dacht ik) naar een internationaal festival ergens in het buitenland of zoiets. Dus in de voormiddag zijn we dan maar vlijtig begonnen met het maken van de papieren kleding. Dit ging (wat mij betreft) iets minder vlot dan ik had gedacht. Gezien ik -op een sjaal breien na- geen enkele ervaring heb in het ontwerpen en maken van kleding. Dus tegen de middag hadden we één rokje af In de namiddag trokken we met de hele groep naar de school voor weeskinderen. Gezien het gisteravond zo laat geworden was en enkelen onder ons niet zo veel geslapen hadden, zagen we dit zelf al niet meer zo goed zitten... Daar aangekomen hadden we blijkbaar weer een andere klas dan dat we reeds gehad hadden. Doch even onhandelbaar, chaotisch en moeilijk als de vorige klassen die we hadden. Zelfs de Vietnamese vrijwilligers kwamen ons zeggen dat we misschien beter konden vertrekken want dat het onmogelijk was om les te geven. Eén van ons ging, met een vertalen, met de directrice spreken hierover. Blijkbaar verwachtte men ons reeds een uur vroeger dat men ons had gezegd en hadden de kinderen voordien reeds zitten wachten op ons en waren nu, nu we er dan eindelijk waren, teruggeroepen. Dit verklaart al wel deels hun gedrag. Opnieuw miscommunicatie. Doch erkende de directrice het probleem en ging proberen een leerkracht te voorzien om de klas wat in toom te houden op dinsdagnamiddag. Gefrustreerd en moe mochten we tegen 17u eindelijk naar huis.
Gisteravond hebben we dan ook niet veel meer gedaan, gewoon gezellig in het huis gebleven met een tas thee en wat naar elkanders facebook foto's gekeken en verhalen uitgewisseld. Ook best fijn.
Maandagmorgen was bijzonder wakker worden. Gedurende ons weekend in Halong Bay hadden we al vanalles opgevangen over de organisatie en hoe het helemaal niet werkt en dat er mogelijk sommigen gingen vertrekken. Blijkbaar is dit zondagavond nog geëscaleerd (maar ik was vroeg te bed) en maandagmorgen hing er toch maar een gespannen sfeertje.
Ik heb in mijn vorige verhalen al enkele keren aangehaald hoe moeilijk de communicatie hier verloopt en dat afspraken precies niet worden nageleefd. Dit is ook zo binnen de VFCD, de organisatie waarvoor ik nu werk.Dit was reeds duidelijk van het begin, maar toen had ik nooit gedacht dat het zon gevolgen zou gaan hebben.Het komt er eigenlijk in grote lijnen op neer dat de director, die zowat zijn eigen baas is, totaal incompetent is voor deze functie. Voor de periode die wij hier waren heeft de internationale coördinator, Ales., eigenlijk zijn werk gedaan.Veel van de afspraken met de Vietnamese vrijwilligers en de scholen lopen mis omdat de communicatie via de director verloopt en zo misloopt. Door dit, en nog vele andere aspecten en redenen ten adresse van de director, werd het ons vandaag duidelijk dat de stagiair volgend weekend stopt en terug naar huis gaat, dat de vietnamese coördinator het niet meer ziet zitten en één van de dagen zou stoppen en ook onze internationale coördinator er waarschijnlijk mee zou stoppen.
Gezien het moeilijk werken met de director is er vorige week maandag iemand nieuw gestart binnen de VFCD, een assistente voor de director. Die heeft vanmorgen ook haar ontslag gegeven.
Met deze informatie zijn wij vertrokken naar de school. We waren nu een hele dag weg, in onzekerheid wat ons te wachten stond en benieuwd hoe en wat we zouden aantreffen als we s avonds terug kwamen.
De dag op de school voor straatkinderen verloop echter geweldig. We zijn vandaag ook echt begonnen met de voorbereidingen voor het Art Festival. Wij, de internationale vrijwilligers, ontwerpen kleding voor de papieren Fashion Show. Echt leuk!
s Avond terug aangekomen in het huis bleek de director met de 2 coördinatoren opnieuw in vergadering te zitten en het Australische koppel te zijn vertrokken. Wij hadden hierover al gegrapt gedurende de dag en waren ook niet totaal verrast. Ze waren gewoon op het verkeerde moment hier aangekomen en hadden vermoedelijk na hun meeting met de director al door wat er gaande was en hebben zo de wijze beslissing genomen te vertrekken voor te veel betrokken te geraken. Dit heeft voor de organisatie ook wel seriueze gevolgen. Dit koppel zou lesgeven op een internationale school, waarvoor ze + de organisatie, een soort loon zouden krijgen. Normaal zouden ze hier 6mnd blijven. Dus een financiële kater voor de organisatie en mogelijk het contract met deze school kwijt. Het zou al de derde keer zijn dat zoiets gelijkaardig hier gebeurd is. Je moet dus niet vragen hè
Net voor het avondeten werden we door de coördinatoren gevraagd even met hen samen te zitten. Zonder medeweten van de director wilden ze ons toch inlichten over de huidige stand van zaken, gezien wij alles voor onze neus zien gebeuren, getuige zijn van de ruzies en meningsverschillen die niet achter de schermen gebeuren e.d. De stagiair vertrekt volgend weekend, de vietnamese coördinator zou ontslag gekregen hebben (zwaar onterecht, maar iemand zal de schuld moeten krijgen zeker?!) en vandaag nog vertrekken en de internationale coördinator ging proberen tot eind maart te blijven.
Jongens jongens, wat een soep! Nu hadden we hierover al wat opgevangen gedurende het weekend, dus had ik stilgestaan bij wat ik zou doen indien inderdaad iedereen hier vertrekt. Zeker als Ales. vertrekt zie ik het niet zitten om hier te blijven. Zij is de enige die wat orde weet te scheppen in deze anders enorm chaotische organisatie.
Het canadese koppel doet hun laatste week, volgende week doet M. haar laatste week en L. blijft nog tot einde maart, maar vanaf april zou ik hier alleen zijn met de director en enkele van zijn aangestelde vrijwilligers. Nee, dank je!
Dus voor mezelf had ik al voorgenomen dat ik dan wat de toerist ging uithangen en Vietnam zou doortrekken richting het zuiden. Als ik maar op tijd terug in Hanoi was voor mijn vlucht naar huis.
Tijdens het avondeten hadden we het hier nog effe over, wat Ales. ging doen, wat ik mogelijk ging doen enz. Blijkt dat Ales. ook van plan was naar het zuiden te trekken, dan verder naar het zuiden van Thailand, zo terug naar boven en tegen 19 april of zo, terug naar Hanoi. Blijkbaar heb je voor Thailand geen apart visum nodig. Dus we besloten om samen te reizen.Ongelooflijk super geweldig !!! Zo eindigde deze bizarre dag, voor mij althans, toch nog goed!
Zaterdagmorgen, vroeg uit de veren. Want ze kwamen ons reeds om 7am oppikken om te vertrekken naar Halong Bay. Onze eerste stop was aan het toerisme-kantoor. Daar stapten we over op een groter mini-busje met nog een wat andere mensen. Dan hier en daar wat mensen oppikken, en tegen 9am vertrokken we eindelijk. We waren nog geen 10min onderwege of we hadden een auto-ongeluk. De auto voor ons stopte onverwacht en gezien onze mini-bus best krakkemikkig was, bleken de remmen niet meer zo goed te werken. We knalde gewoon recht op de auto voor ons. Je hoorde de stukken vallen. Gelukkig was er niemand van de inzittenden echt gewoon en kwamen we er vooral met de schrik vanaf. Na een kleine opmeting van de schade zijn we gewoon verder gereden.
Bij de stopplaats (plaspauze) zagen we de chauffeur de losse stukken terug in de auto duwen. En voilà niets aan de hand. We konden weer verder.
Ongeveer tegen de de middag arriveerden we in Halong Bay. Eens uit de bus, werd ons gevraagd hier even te wachten. Even bleek om toch wel zeker een uur te gaan. Maar dus eindelijk naar onze boot (met kerstboom ), waar we lunch kregen. Best goed, eens iets anders dan dat we tot hiertoe gewoon waren te eten een soort van loempias en intvis. Terwijl onze lunch geserveerd werd, vaarden we af.Door Halong Bay. Mooi, echt waaw.. . Al die grote rotformaties die uit het niets oprijzen in het water . Prachtig!
Onze eerste stop was aan een klein eilandje in Halong Bay waar we een grot gingen bezoeken. Ook echt prachtig, vooral één stukje waar het licht binnen viel. Ook mooi! De haven aan dit kleine eilandje, krioelde van de boten. Ongelooflijk. Als er één boot weg wil, moet ie gewoon een andere opzij duwen Zo opeengepakt . Na een uurtje op het eilandvertrokken al botsend en duwend uit deze puzzel. Ook enkele andere boten vertrokken. Het waterverkeer is al net zo als het verkeer in Hanoi. Druk en chaotisch. We waren nog geen 5min weg toen we net achter ons, best dichtbij, een boot zijn bocht nemen, recht op een andere boot af. Het ging zo traag, maar te snel voor die plompe schepen. De ene boot voer recht met zijn voorkant in de flank van de andere boot. Boven het water gelukkig en reette de flank helemaal open.Magnifiek om te zien, maar toch best serieus . Er was even wat opschudding onder de passagiers en het personeel, maar na dit korte interval, voer iedereen gewoon weer verder, alsof er niets gebeurd was
We voeren verder richting een soort waterdorp. De vietnamese vissers leefden er echt op een huis op een vlot in het water. Ze hadden zelfs huisnummers en hun boten hadden een nummerplaat. Fascinerend om te zien. We kregen de kans om op zon vlot te gaan en met een klein vissersbootje door de rotsen te varen, echt eronderdoor. We moesten hiervoor wel een 40.000dong extra betalen, maar nu we hier toch waren waarom niet? Toen we van ons boottripje terugkwamen, moesten we wisselen van boot. Gezien er mensen waren die in een Hotel op het eiland Cat Ba sliepen en andere op de boot bleven. Wij sliepen in het hotel en dienden dus over te stappen. Ook hier moesten we weer zeker een uur wachten, tot de groep volledig was.
Weer een uur later kwamen we aan op het eiland Cat Ba en werden we met een mini-busje naar ons hotel gebracht. Daar aangekomen was het 6pm en hadden we vrij meteen avondeten. Best lekker, maar niet genoeg. Elke tafel had ongeveer 4 personen. Wij waren met een groep van 6 en ze zetten dan ook, wat wel ok was natuurlijk, samen aan een tafel. Maar we kregen maar eten voor 4 personen. Als we bijvroegen, moesten we bij betalen en vrij veel ook. Dus we besloten om het eiland wat te verkennen en ergens een dessert te gaan eten. We belandden in een cafeetje waar we pannekoeken op zn vietnamees bestelden. Een portie met mango en een portie met banaan en cacao. Echt lekkerrr !! En voor geen geld Nadien terug naar het hotel. Er was daar namelijk een bar, welke blijkbaar de place-to-be was, gezien iedereen naar daar gestuurd werd. Daar hebben we een Engelse jongen en 2 Nederlandse meisjes leren kennen. Met hen zijn we nadien nog verder op het eiland iets gaan drinken. Laat konden we het echter niet maken, want er was slechts ontbijt voorzien tussen half 7 en half 8 s morgens en om 8am kwam men ons al terug oppikken.
Dag 2 was iets minder. We spendeerden eigenlijk de hele dag aan terugreizen, wachten, overstappen, wachten, nog eens overstappen, nog meer wachten, De afstap van onze laatste boot, was nog wel best spannend. Over een smal plankje over het water. Was er niet erg gerust in. Al bij al viel het nog wel mee, en was de plank steviger dan ze eruit zag. Ivm de terugrit waren enkelen onder ons en vele andere mensen in onze groep het beu zo heen en weer geslingerd te worden en begonnen best geïrriteerd te geraken. Op een zeker punt hadden we zelfs ruzie met de gids en gingen we in staking. Sommigen vroegen zelfs hun geld terug. Uiteindelijk zijn we dan toch, hetzij anderhalf uur later dan voorzien, terug in Hanoi aangekomen.
Vrijdag, laatste werkdag, maar het was best een drukke dag vandaag. We waren de hele dag in de school voor weeskinderen. In de voormiddag hadden we een soort gastrol in een klas voor 15 à 16-jarigen tijdens hun Engelse les. Dit was best leuk en eens iets anders.
Om half 12 is het al middageten. Echt veel honger hadden we echter nog niet. Gezien we pas om 10u in de school moesten zijn, hadden we het s morgens ook wat rustiger aan gedaan. Dus vrij laat ontbeten. Na het middageten, gaan de kinderen en de leerkrachten slapen. Maar wij niet en de volgende les start pas terug om 14u. Dus dit is wel een erg lange pauze als je maar gewoon moet wachten Dit was iets minder.
Maar in de namiddag hadden we (onverwacht) 2 klassen, één om 2u en een om 3u. Buiten alle verwachtingen om ging dit vrij vlot. De lessen waren succesvol! Voor het eerst in deze 2 weken had ik ook in deze school een goede en succesvolle dag. Al maar goed, want ik vertrok vanmorgen al met wat tegenzin, gezien de voorbije lessen altijd zo moeilijk gingen. Maar we boeken dus vooruitgang!!
Na deze enorm drukke dag in de school, waren we toch wel blij dat de dag om was en dat we naar huis konden. Echter thuis aangekomen, was het hier niet veel rustiger. We hadden vandaag het internationale dinner. Er kwamen een 20-tal mensen. Ieder kookte iets voor 1 à 2 personen of bracht iets te drinken mee. Het was een hele heisa. Natuurlijk, als Belg zijnde, maakte ik onze Belgische Frietjes! Eén van de Vietnamese vrijwilligers ging ook frietjes maken, maar dan op zn Vietnamees. Ipv in olie, bakken (frituren) zij deze in boter!! Jawel, boter. Het rookt best lekker, ze proefden wel zeer vet, maar van smaak waren ze best goed.
Zo had iedereen wel iets bij, en was er vanalles wat. Het was best een succes.
Na het eten, ging het feestje van start. Eerst beneden, met wat babbelen en dansen en zingen. Maar gezien het hier zo warm was, zijn we naar ons dakterras getrokken. Echt een geweldige plaats. Niet alleen s avonds, maar ook overdag. Rustig in de schaduw of het zonnetje genieten van het weer. En s avonds is het er een pak koeler dan binnen en heb je dat zacht briesje zalig!
Er werd best veel gedanst en natuurlijk Karaoke op de laptop. In Vietnam mag karaoke toch niet ontbreken op een feestje!!
Gezien het uitgangsleven hier ietwat anders verloopt dan wat wij in België gewoon zijn, liep het feestje al vrij vroeg ten einde. De grote groep vertrok tussen 10 en 11pm. Wat ik persoonlijk niet erg vond. Zo kon ik toch nog op een redelijk uur naar mn bed. Morgen hebben we namelijk een weekend-trip 2-daagse gepland naar Halong Bay! Het wordt geweldig!! Maar we moeten om 7u s morgens al vertrekken dus Truste x
Vandaag, donderdag, niet veel speciaals gebeurd. In de voormiddag hebben we de voorbereiding gedaan voor onze les van deze namiddag. 's Middags jawel, naar't restaurant. Namiddag naar de school voor straatkinderen, waar ik een geweldige tijd heb altijd, ook vandaag weer. Deze kids zijn echt super !!! Ik kwam binnen en Anh (één van de residentiële), maakte meteen een zonnetje van mij En tijdens de Engelse les, waar we werkwoorden inoefenden (nu: zijn - to be) gaf Tai (de broer van Anh) als voorbeeld: Ans is beautiful aha... mijn dag kon niet meer stuk... Verder ben ik met één van de Vietnamese vrijwilligers al materiaal gaan kopen voor het opkomende Art Festival, waar wij ook aan gaan meewerken. Beloofd heel interessant en leuk te worden. Normaal was het vanavond mijn beurt om te koken, we hadden onze 'shoppinglist' reeds doorgegeven, maar Mr. Son wou weer naar het restaurant. Blijkbaar hebben we hier de komende dagen zowel middag- als avondeten. Dit zou zo zijn tot Mr. Son een Vietnamese vrijwilliger kan vinden die hier komt koken en afwassen. Jongens jongens... nu ga ik best graag op restaurant... maar 2 x dag is toch wel wat teveel van't goeie hoor... Enfin... na het avondeten hebben een planning opgemaakt voor't weekend... We gaan naar Halong Bay !!! Jippie !!! Een 2-daagse trip, 'k kijk er geweldig hard naar uit! Thuis nog wat, jawel: Karaoke gezongen en nu bedtijd. Truste en tot snel x
En zoals beloofd... nog wat foto's ivm de embryo... Op één van de foto's ook een vrouw, die met de weegschaal en harslagmeter e.d. over straat loopt... tegen een klein prijsje, kan je ff snel laten checken, moet je niet telkens op (duur) doktersbezoek ... En ik als zonnetje, met mijn designer
Ben nog vergeten te zeggen dat ik maandag een vergadering heb gehad met de directrice van de school voor weeskinderen ivm de besteding van de ingezamelde gelden. Uit deze vergadering is gekomen dat de school voornamelijk eten nodig heeft en op de tweede plaats kleding en maandverband voor de jonge meisjes. Na een telling kan ik voor het bedrag van 913 voor 2 maanden in ontbijt voorzien. Aangezien het om een 164 leerlingen gaat. Een grove budgettering voor de school voor straatkinderen bracht ons op een voorlopige 350. Woensdag hebben we een vergadering gehad om al een beetje een zicht te krijgen op het budget, de besteding en de verdeling. De coördinatrice hier vond mijn initiatief zo geweldig (en dan vooral ook de manier waarop het gebeurde) dat ze aan de andere internationale vrijwilligers gevraagd heeft om 'het woord' te verspreiden aan hun achterban, familie- en kennissenkring, om zo nog meer beschikbaar budget in kas te krijgen. Dit ook omdat ik aangaf dat de inzameling van grote betekenis betekenis kan zijn voor de straatkinderen maar dat het voor de school voor weeskinderen precies van weinig betekenis is, gezien het hier ook om zoveel leerlingen gaat. Het idee is dus om het budget te vergroten en ook meer voor de school voor weeskinderen te kunnen betekenen met de hulp van alle internationale vrijwilligers hier. Woensdag was opnieuw wat frustrerend naar het lesgeven toe, want opnieuw kregen we van weer iemand anders te horen dat de kinderen deze leerstof al kenden. Ik begin dit grondig beu te worden hoor. Daarom had ik gevraagd aan de Vietnamese vrijwilligers om eens een overzicht te maken van wat de kinderen al wel en wat ze al niet kenden. Nu dachten we effectief iets in handen te hebben om mee van start te gaan. Blijkt achteraf deze lijst geen waarde te hebben, gezien ze het bij de kinderen navraag gedaan hebben en niet bij de leerkrachten. De kinderen kennen reeds enorm veel woorden maar kunnen ze niet gebruiken. Dus is dit een beetje de nieuwe aanpak van de lessen. Geen woordenschat, maar vervoeging van werkwoorden en zinsbouw. Eindelijk wat duidelijkheid. 's Avonds kookte onze Thaise vrijwilligerster. Maar toen Mr. Son binnen kwam, keek hij verbaasd. Want hij had een overeenkomst gemaakt met het restaurant hier vlakbij, dat we daar al onze maaltijden zouden hebben. Euh, wij wisten daar niets van... Goh seg, voor een keer leek ons dat wel leuk, maar elke keer. Mr. Son heeft het niet zo graag dat de internationale vrijwilligers koken, want hij eet liever zijn oude vertrouwde Vietnamese kostje. Maar thuis koken is een pak goedkoper en gezonder, vinden wij. Dus ok, voor vandaag, gezien het dan toch al klaar was, aten we thuis. Mr Son en Aless (de Co) zouden het er later nog wel eens over hebben. Maar morgen, donderdag, is het mijn beurt om te koken... 'k ben eens benieuwd. 'k Ben precies veel benieuwd hier
Sinds ons 'pompbak-incident' zondag hebben we best wat problemen gehad met het water. Gisteren (maandag) hadden we afwisselend wel water, geen water, wel water, geen warm water, ... enz... Nu dinsdagmorgen leken de problemen van de baan. De toiletten spoelden weer door (was wel nodig ook na een avond en 'n nacht zonder doorspoelen, wanneer je met een 10 tot 12 personen in één huis leeft... ), de vroege vogels (waaronder ikzelf, wat achteraf mijn geluk bleek te zijn) konden douchen, ... Nu we in 2 teams zijn opgedeeld, had slechts 1 team les in de voormiddag en het andere team pas in de namiddag. Dus team 2 (waaronder ik) konden iets langer blijven liggen. Maar tegen een uur of half 9 's morgens... geen water meer, niet warm, niet koud, gewoon niets meer. Dus niet douchen, geen tanden poetsen, niet naar toilet gaan, niet koken,... Eigenlijk niet leefbaar, zeker niet met zo'n grote groep. En je hebt hier minstens 1 douche per dag echt nodig. Er waren al mensen die gisteren, maandag, owv de water-problemen, ook niet hadden kunnen douchen. Dus een snelle oplossing was nodig. Na even aandringen was de 'director' van de organisatie bereid de huisbazin te bellen om te komen kijken en het nodige te doen. Hij wou eerst alles zelf oplossen, 'n nieuwe boiler kopen, ... Maar we wisten niet eens waar het probleem zat, dus... De huisbazin heeft hier bijna de hele voormiddag rond gelopen, met 2 handlangers, die sleutelden aan de leidingen en op zoek gingen naar het probleem. Dus 's middags maar naar 'n naburig 'restaurantje'. Tussen aanhalingstekens omdat het niet te vergelijken valt met een restaurant bij ons. Maar voor 15000dong pp (een 60eurocent) heb je hier al een bord vol. En het eten viel best mee. Achteraf hoorden we, dat de 'director' blijkbaar ook een handje wilde toesteken. Hij klom op het dak om een kijkje te gaan nemen bij de watertank. Maar om zijn kleren niet vuil te maken, had hij zijn broek uit gedaan. Nu even later, hoort men beneden iemand om hulp roepen. Eens op het dak aangekomen, troffen ze Mr. Son (de director) aan in zijn ondergoed. Hij geraakte op zichzelf niet van het dak. Ik kan u verzekeren. Dit moet een hilarische situatie geweest zijn. Toen wij in de late namiddag, vooravond terug kwamen van het lesgeven, leken de problemen van de baan. Maar het zou nog een 24 uur duren eer we terug water konden gebruiken, gezien de tank terug gevuld moest worden. Dus gingen we in de buurt op zoek naar een mogelijkheid om te douchen. Bij de buren konden we een tobbe warm water krijgen. Zodat diegenen die er gisteren ook al overschoten, zich toch wat konden verfrissen en dan voor het avondeten, opnieuw naar dat 'restaurant'. Naar toilet gaan ging gelukkig al terug. 's Avonds gingen we normaal naar de 'Waterpuppets' in het centrum van Hanoi. Helaas, hoorden we in de vooravond, konden we geen tickets meer bemachtigen. Dus ook deze plannen vielen in het water. In plaats daarvan zijn we met de hele groep naar Bia Hoi (een soort café welke meer weg heeft van een grote open voetbalkantine) hier vlakbij. Eén van de Engelse vrijwilligers en Mr. Son (die voor de eerste keer mee ging) bleken goed in form en wel een glaasje te lusten. Er zijn meerdere flesjes (25 of 33cl) genseuveld, en iedereen moest meedoen nadien. Aan de hand van allerlei drinkspelletjes gingen de shotjes er vlotjes door. Tegen een uur of 11 terug richting ons huisje, enkele slechts wat tipsy (ik oa) andersen best dronken...
Een nieuwe week... nieuwe vrijwilligers, dus aanpassing van het werkschema. Het wordt rustiger deze week, gezien er momenteel zoveel vrijwilligers zijn, moeten we elk (op vrijdag na) altijd maar een halve dag lesgeven. Dus elke dag de voor- of namiddag 'vrij'. Tussen aanhalingstekens omdat we nu deze tijd kunnen gebruiken om de lessen voor te bereiden ipv de avonden, wat wel leuk is. Spijtig is wel, dat deze week Michelle en ik, mijn kamergenote waarmee ik de voorbije week heb doorgebracht, opgesplits zijn, omdat we hier het langst zijn en zo al wat ervaring kunnen overbrengen op de nieuwe vrijwilligers. Maar tis maar voor een week dus... Vandaag waren we in de school voor straatkinderen. Een beetje mijn favoriet omdat het kleinschalig is en elk kind individueel aandacht kan geven en kan bereiken. Ook de lessen verlopen veel aangenamer gezien het om een kleinere groep gaat. Vandaag hadden we kleurprenten voorzien, gezien we het over kleuren hadden. Dit vonden ze geweldig! De les was zeker een succes! 's Middag heb ik één van de Vietnamese vrijwilligers aangesproken om het eens concreter te hebben over de besteding van het budget dat voor handen heb. Nadien hebben nog even samen gezeten met één van de leerkrachten. Dit gaf ons een duidelijker beeld over wat de school concreet nodig heeft. Tot hiertoe staat er op lijstje van de school voor straatkinderen: - een waterfilter: wat nu kunnen de kinderen niet drinken gedurende de dag, gezien ze geen proper wat hebben - een waterkoker, of toch iets waarmee ze een grotere hoeveelheid water kunnen verwarmen voor in de winter - medicatie: gezien de organisatie die hier voordien in voorzagen, dit niet meer doen, hebben ze dit eigenlijk niet meer - zeep, shampoo, wasgerief: hebben de kinderen blijkbaar niet echt, men zei ons dat ze in de rivier sprongen om zich te wassen... - een radio/CD-speler: altijd handig op een school en degene die ze hadden is stuk - tandpasta/tandenborstels: blijkbaar poetsen de kinderen hun tanden niet, ook diegenen die naar huis gaan niet, dus als we dit kunnen voorzien is de school ook bereid dit na ons vertrek verder te ondersteunen - kleding en jassen voor verschillende leeftijdsgroepen - eten: de leerkrachten zouden ons ergens deze week een lijst bezorgen met datgene wat men kan gebruiken en kan bewaren (een vriezer wou men niet, gezien hier elke dag vers materiaal te verkrijgen is op de marktjes) - knutselgerief: momenteel hebben de kinderen niet echt de kans zich creatief uit te drukken, gezien er gewoon geen materiaal voor handen is Dan had ik verder nog het idee iets extra te voorzien voor de kinderen die woonden in de school, die 's middags en/of 's avonds geen huis, geen familie hebben om naartoe te gaan, om het daar voor hen iets huiselijker te maken, zoals een speelgoedje of een knuffeltje of dergelijke, want dit hebben ze ook niet... Zo hebben jullie ook al een idee wat er te gebeuren staat met het ingezamelde geld... Verder op de dag is er niet veel spannends gebeurd. Oh... we hebben een huisdier op onze kamer, een hagedis... Truste x
Foto 1: alles kan je op straat laten doen, zoals hier je haar laten knippen en je laten scheren, ook mogelijk een manicure of pedicure, ... Foto 2: overal op de stoep kan je je bij een standje zetten voor een hapje of een drankje Foto 3: één van de superlieve kindjes van de school voor straatkinderen, dit meisje woont in de school
Ok vandaag was een bewogen dagje... zeker voor een zondag. We zijn onze ochtend rustig begonnen. Tijdens het ontbijt kwam onze coördinatrice melden dat, omwille van het feit dat er vandaag 3 nieuwe vrijwilligers arriveerden, waarvan 1 koppel, we zouden verhuizen naar een andere kamer op de derde verdieping en dat er een derde bij kwam en dus ook één van de nieuwe. Daaropvolgend de vraag of we onze spullen dan wilden verhuizen, voor we het huis verlieten. Zodoende begon onze zondag met een verhuis. Voor we vertrokken hadden we ook nog graag een wasje gedaan, zodat onze kleding mogelijk morgen droog zou zijn. Michelle had meer te wassen dan ik, dus stelde ik voor dat ik de pompbak zou gebruiken en zij de tobbe. Mijn wasje was bijna klaar, nog effe de zeep er goed insmeren en dan uitspoelen. Zover ben ik echter niet geraakt. Opeens... terwijl ik de zeep in mijn kleren wou laten doordringen... KRAK... De pompbak brak af, kwam van de muur en viel met alles erop en erin op de grond... Was dat effe verschieten... Het gaf ook best een hard bonk. Dus van beneden begon al te roepen of alles ok was hier en nog geen minuut later stond iedereen aan de badkamer. Blijkbaar was alles zo rot, dat het niet veel meer nodig had en het beetje druk dat ik op dat moment zette, was er net teveel aan. Maar, geen gewonden en een half uur later stond de loodgieter hier al... dus we hebben al een nieuwe! Eerlijk gezegd waren we blij verrast met de snelheid waarmee dit alles werd geregeld, zeker voor een zondag! Maar al mijn kleren hangen nu ietwat gespikkeld te drogen op ons dakterras... Na het middageten zijn Michelle en ik opnieuw vertrokken naar 'The Old Quarter' om ditmaal, beter voorbereid, te gaan shoppen. Nu wisten niet alleen wat we nodig hadden, maar ook waar het daarvoor het best gingen. Op weg naar daar hadden we echter, alweer, een klein incidentje (foto's volgen, staan op Michelle haar camera). Er kwam een dametje op me af, licht gebogen door het gewicht van de ananassen en bananen die met zich mee droeg in 2 grote manden, verbonden door een houten lat, op haar schouder. Je ziet ze hier heel veel! Eerst vroeg ze me of ik wilde kopen. Maar getraind als ik al was, dacht ik dan toch, liep ik verder. Opeens werden we omsingeld door wel 4 of 5 van deze dames met hun manden. We konden niet meer voor of achteruit. We kregen elk op elke schouder zo'n 'weegschaal' en ze zette ons hun hoed op, met de bedoeling ons een foto te kunnen laten nemen. Ok, leuk. Toen werden ze iets opdringerig over het feit of we iets wilden kopen en wilden ook betaald worden voor de foto die we mochten nemen. Euh ok, ik wil wel iets kopen. Ze vroegen echter ongelooflijk veel en de 2 dames bij Michelle vroegen nog eens het dubbele hiervan. Uiteindelijk heb ik afdingen van 80.000dong (zo'n 3,25) naar 30.000dong (zo'n 1,25) voor 2 kleine zakjes ananas. Michelle zat vast op 80.000dong per dame, dus 160.000dong. Ik had het zakje reeds rond mijn arm hangen toen ik mijn geld wilde nemen. Ik had een briefje van 50.000dong vast (nog IN mijn tas) en één van de vrouwtjes reikt met haar hand, in mijn tas en neemt het geld weg. Dit ging best snel. En toen was ze weg. Bij Michelle gebeurde ongeveer hetzelfde, maar bij haar hadden ze een briefje van 100.000dong genomen en zij had haar zakje ananas (nog) niet gekregen. Dus ik was nog niet zo slecht af. We waren bestolen. Het ging allemaal zo snel. Ook nu weer hadden we even tijd nodig om te bekomen van deze ervaring, om te vatten wat er net was gebeurd. Doch hebben we nog wel genoten van ons uitstapje en hebben enkele leuke aankopen kunnen doen. Al was het winkelen naar kleding ook wel een ervaring op zich. Als de verkoopster denkt dat het kledingstuk te klein gaat zijn, mag je het niet passen. Ze snokken het gewoon uit je handen, houden het effe voor je; Zie... dit is te klein! en hangen het daarna terug in de rekken. Zij zullen wel voor jou beslissen. Terug in het huis aangekomen waren de 3 extra vrijwilligers aangekomen. Een koppel uit Canada en een meisje uit Engeland. Het koppel heeft onze kamer gekregen en de Engelse is onze nieuwe 'roommate'. 's Avonds na het avondeten, zijn we nog een Vietnamese koffie gaan drinken in een heel leuk, romantisch cafeetje hier vlakbij, met zicht op West Lake. Het grootste meer in Hanoi, waarop wij nu ook, vanuit onze nieuwe kamer, zicht hebben.
Zaterdag vandaag, het eerste weekend. Gezien we nog niet zo lang hier zijn en nog veel kans hebben gehad om het stadscentrum te verkennen, stond dit vandaag op de agenda. Na een rustig ochtendritueel namen Michelle en ik de bus naar het centrum. Het idee was gewoon wat de stad te verkennen en misschien wat te shoppen. Eens daar aangekomen, bleek dat als we echt wilden gaan shoppen, we ons beter wat meer voorbereiden, zoals waar het best terecht kunnen als we wat willen Er zijn zoveel mogelijkheden hier, zoveel straten met zoveel winkeltjes van allerlei. Dus op voorhand weten waar je waarvoor het best gaat is niet slecht. We hebben een overdekt marktje gevonden dat qua uiterlijk het best te vergelijken valt met de zwarte markt bij ons, maar nog veel drukker en veel standjes opeengepakt en veel kleine paadjes van nog geen halve meter breed.
Verder hebben we gewoon wat door de straten gekuierd. Om de haverklap kwam er wel iemand met een rickshaw - zon fiets met een stoel vooraan- vragen of we met hem wilden meerijden. De tijd vloog voorbij. Voor we er erg in hadden was het al bijna 14u en om 15 kwamen ze ons oppikken om naar dat studentenfeestje te gaan.Dus was het misschien verstandig om onze weg al wat terug te zoeken naar de busstatie. Dit ging vlotter dan verwacht. Ook de rit terug viel best mee, een beetje verbaasd wist ik toch wel waar we moesten afstappen. Michelle was onder de indruk
Rond half 4 waren onze chauffeurs er toch wel. Het was best een lange rit naar het huis van één van de studentes, waar het feestje plaatsvond. Blijkbaar was het een soort kot, want in het huis verbleven op elk verdiep enkele studenten met beneden een gezamenlijke leefruimte en keuken.
Daar aangekomen was men druk in de weer het eten voor te bereiden. We zetten ons erbij en hielpen bij het wassen van de groenten.
Eens de voorbereidingen klaar waren, zetten we ons met zn allen in een grote cirkel op de grond.Gedurende de namiddag kwamen er meer en meer mensen druppelsgewijs binnen. In totaal waren we ongeveer een kleine 20 personen. En geloof me, als je het niet gewoon bent, is het niet simpel om met zovelen in een kleine ruimte zo lang op de grond te zitten.
Op het menu stond Hot Pot. Wat ik nu fonetisch gezien zeker juist geschreven heb . Dit is vergelijkbaar met de fondue bij ons, maar dan met een soort soep als basis. In deze soep zitten reeds allerlei groenten zoals sla en tomaten, maar ook ananas, stukken vlees met been en kruiden. Het idee is dat je er in gooit wat je zelf wil eten. We hadden de keuze uit (rare) champignons en een soort paddenstoel, rundvlees, een soort schelpen (niet gekend bij ons, toch niet door mij), 2 soorten tofu en een mix van verschillende slasoorten. Maar als finishing touch moest er nog iets bij in de soep. Mijn maag begint al te draaien bij de gedachte alleen al. Een ei. Ok, geen probleem, alleen was niet echt een ei. Toen ze het braken en in de soep deden, kwam er een bruine, rode substantie uit. Dit is geen ei! Jawel alleen eten jullie je eieren jonger, deze eieren zijn al wat ouder. Dus dit is geen ei meer, dit is een embryo ! Echt walgelijk. Het heeft wel enkele minuten geduurd eer we bekomen waren van de schok.
Maar eens alle voorbereidingen gedaan waren, konden we beginnen. En ja hoor, we moesten proeven. Zowel Michelle als ik kregen elke een schelp en een stuk embryo. Ik had geluk, mijn stuk was gewoon wat eigeel in een iets later stadium. Michelle daarentegen kreeg echt een stuk embryo. Maar heel dapper heeft ze toch geproefd. Het hoofdje heeft ze laten liggen. Ik kan het haar niet kwalijk nemen.
Verder hebben we ook kokosnootwijn gedronken. Een soort sterke drank. Deze kwam verpakt in een soort kokosnoot. Leuk en lekker.
Na het eten, de scooter op en met de hele bende naar de karaoke. Blijkbaar is het hier de gewoonte om bij een feestje, na het eten met zn allen naar de karaoke te gaan. Toch ook ietwat anders dan bij ons. Deze keer vond ik het iets minder leuk, de groep was groter, we kenden ze niet zo goed en ze hadden er enkel Vietnamese liedjes, dus
Tegen 23u werden we terug thuis afgezet, op een zaterdagavond. Ook anders dan bij ons hè. Feestjes beginnen in de vroege namiddag en zijn s avonds ook op tijd gedaan. Alles sluit hier dan ook rond 23u, op een uitzondering na.
Maar alle, we zijn weer een ervaring rijker!
Meer foto's van het eten volgen, Michelle was fotograaf van dienst dus...
Na het avondeten, en na een broodnodige douche , gingen we karaoke zingen. Jawel, Aziatische stijl. Waarschijnlijk heb je dit allemaal al wel eens ergens in een film, of misschien wel in't echt, al gezien. Een hoog smal gebouw, met op elke verdiep enkele aparte kamers, waar je per groep kan gaan zingen. Awel dit concept is veel aangenamer dan gewoon in een café. 't Was echt geweldig plezant. Nooit gedacht dat ik zoveel FUN kon hebben bij karaoke. Morgen is het zaterdag, dus geen lessen. We hebben de plannen om in de voormiddag ergens naar de markt in 'The Old Quarter' te gaan, het oude stadscentrum. En vanaf ergens in de namiddag zijn we, me and my roommate, uitgenodigd om naar een Vietnamees studentenfeestje te gaan... 'k Ben eens benieuwd... Maar ondertussen is het half 1 's nachts hier dus bedtijd! Truste allemaal x
Het was een warme dag gisteren. Geen airco of dergelijke, zelfs geen mogelijkheid om het hele huis af te sluiten van de buitenlucht, dus de warmte zat goed binnen. Puffen! Maar, niet zoals iedereen hier, hebben wij het geluk een plafondventilator op de kamer te hebben. Die heeft de hele nacht opgestaan... zalig!
Dus vrijdag, laatste werkdag van de week. En na vandaag kan ik het weekend best gebruiken ook! We konden wat langer slapen vandaag, want we hadden pas les in de namiddag. In de voormiddag zouden we de directeur van de school ontmoeten en zou er een kennismaking + rondleiding plaatsvinden. De rondleiding hebben we gehad (van de Vietnamese vrijwilligers) en nadien hebben we heel ff gezeten in de vergaderzaal in het lerarengebouw. Maar net toen we onze thee kregen, moesten we gaan omdat het eten bijna klaar was... Dus ok, straks dan misschien even samen zitten met de directeur ivm de geldinzameling ed ? We hebben nog een goei 10minuten in de refter staan draaien alvorens de kinderen binnen kwamen. Wat een lawaai! Wat een bende! Het waren er zeker meer dan 100! Maar structuur zat er wel in en ze kenden allemaal goed hun taken. Wat ik toch best verrassend vond, gezien mijn eerste ontmoeting enkele dagen terug. Het eten was iets minder, wat maakte dat ik met honger van tafel ging. Ach, er was vlakbij een winkeltje, 'k zal daar wel een koekje of zo gaan halen dan Na de middag hadden de kinderen 2u rust. De bedoeling was dat ze zouden slapen evenals de leerkrachten. Meteen verdween iedereen. Jaja, men heeft de kinderen daar goed getraind. Tijdens deze middagrust vroeg ik aan de Vietnamese vrijwilligers of het nu misschien een moment was om even met de directrice samen te zitten. Blijkbaar was deze vandaag niet aanwezig. Euh... ok niet dan. 2u middagpauze is lang, echt lang! Zeker als je niet echt iets om handen hebt en gewoon wacht tot deze voorbij is. Gelukkig waren er toch nog enkele kinderen die blijkbaar hun rust niet nodig hadden en bereid waren ons een rondleiding te geven op het terrein en ons uitnodigden op hun kamer, waar we (jawel!) koekjes kregen van hen. Superlekker ook, bespaarde me meteen een tripje naar de winkel Maar nu ... de middag was, de de kinderen kwamen héél langzaam terug naar de klassen. Normaal begint de les om 14u. 'k Denk dat tegen 14.30 iedereen er toch wel was. Het eerste uur was echter weer onbegonnen werk. Ik was bijna zover om te vertrekken en de moed op te geven. Ze waren gewoon enorm brutaal, onbeschoft, superdwars, luid, ... Ook het Brits koppel dat bij me was, had er nu wel mooi genoeg van. De man wilde ingrijpen door ze toe te spreken op een luide, toch wel wat dreigende toon. Doch dit haalde niets uit, ze lachten hem gewoon uit in zijn gezicht. Tot hun eigen leerkracht binnen kwam. Ineens was het stil. Naar haar werd wel geluisterd. Ik herinner me nog te zeggen: Please let her stay! Voor een korte periode nadat de leerkracht vertrok, hadden we effectief de aandacht van de kinderen. Maar langer dan 5 tot max. 10minuten heeft dit niet geduurd. Toen kwam een 2e leerkracht, die blijkbaar ook wel wat te zeggen had over de leerlingen. Met aldus hetzelfde effect. Op dat moment besloten we de druktemakers, die toch al de hele tijd in en uit de klas liepen, gewoon niet meer binnen te laten eens ze buiten waren. Om deze effectief buiten te houden, was ook een hele opdrachten, ze bleven de deuren en ramen open stampen. Aan de deur + aan elke raam dat open kon, dienden we iemand te zetten om deze te blokkeren. Eén keer liet de leerkracht ze gewoon terug binnen. 'What are you doing? You're nog helping!! Allé vooruit dan. Niet lang daarna begon het spelletje opnieuw, dus opnieuw terug buiten. Ditmaal toen de leerkracht langs kwam, had ze eerst geïnformeerd bij de Vietnamese vrijwilligers (want de leerkrachten spreken zelf geen Engels) en hielp ze dan toch om ze mee buiten te houden. De kinderen die nog wel in de klas waren, nog een 20-tal, werkten wel goed mee. Het laatste uur was leuk lesgeven MET resultaat. We hadden dan ook een kleine traktatie bij om deze leerlingen te belonen. Dit vonden ze natuurlijk geweldig en werkte blijkbaar toch als een aanmoediging. Nu ze de theorie beet hadden, trokken met de klas naar buiten om ze via spelvorm in te oefenen. Sommige van de andere kinderen, die we voordien uit de klas gezet hadden, voegden zich bij ons. Zo hebben we uiteindelijk toch nog met bijna de hele groep, spelletjes kunnen spelen en eindigde de dag alsnog positief. Eens terug was het eigenlijk opnieuw de buurt aan een internationale vrijwilligster om te koken. De Vietnamese coördinator, een bijzonder persoon, zag het echter niet zitten om voor 2 dagen na elkaar geen Vietnamees avondeten te eten. Dus toen we in het huis aankwamen, na ook al wat boodschappen gedaan te hebben, kwam de melding dat we niet moesten koken. Hij wou Vietnamees en dit konden wij niet, dus zou hij zelf wel koken. Euh... ok dan.
Dus om verder te gaan waar we gebleven waren... Morgen zijn we een hele dag in de school voor weeskinderen. In de voormiddag ontmoet ik de directeur van de school. De bedoeling is om ook met hem af te stemmen wat ze exact kunnen gebruiken, dus wat ik met ONS geld ga aankopen. We zijn dus met z'n allen net iets gaan drinken in een 'café' hier net om de hoek. Een pintje kost daar slechts 5000dong, dit slechts een 25 eurocent. Goedkoper vind je het niet. Geweldig toch. This is the place to be! Alle internationale vrijwilligers waren erbij + een deel van de Vietnames vrijwilliger. Al hadden we nog niet veel zin om naar huis te gaan... op een uitzondering na, sluit alles hier rond 23u dus... en aangezien enkelen, waaronder ikzelf, dringend moesten plassen, zijn we vertrokken. Ja er was wel een toilet, maar ... GROSS!!! Echt verschrikkelijk, spinnen en spinnewebben, geen WC-papier, schimmel overal, vuil en afval op de vloer, alles nat (WC + bril), ... nee nee nee, ik wachtte nog wel effe tot we terug waren... Naar toilet gaan is hier altijd een avontuur; Zou ze proper zijn ??? Het is hier nu bijna 12u 's nachts, dus ... Truste x
Vandaag was een rustige dag. Om één of andere reden hadden we geen lessen vandaag. Maar dat wisten we gisteren al dus, beetje kunnen uitslapen. Allé ja, in slaap vallen gaat al wel, en de hele doorslapen ook, maar eens ik wakker ben, kan ik niet meer blijven liggen, gezien mijn heupen en dijen zo'n pijn doen van de hele nacht in dat harde bed te liggen, dus toch maar opgestaan om half 8. Op't gemakske ontbijten, een grote mok koffie en hopsakee aan de pc om lessen voor te bereiden. Normaal delen we het werk wat, maar mijn canadese collega werd plots ingeroepen om naar nog een andere school te gaan, gezien daar onverwacht een vrijwilliger was uitgevallen. En het Britse koppel wist precies nog niet goed hoe alles loopt dus... tegen de half 11 kwamen zij uit hun bed, en had ik al heel wat werk verzet. Wat ze verder die dag gedaan hebben weet ik niet, maar na de middag vroeg de vrouw me of we lessen dienden voor te bereiden voor morgen... Euh... ik ben al de hele dag bezig... Ach ja... ik heb hun verantwoordelijk gesteld voor de spelactiviteiten tijdens de pauzes en na de lessen, dus... en ze vonden dit wel ok, dus zo heb ik wat gemoedsrust (de taken toch een beetje verdeeld dan hè). Culinair was het vandaag een hoogdag! Voor't ontbijt hadden we toastbrood gevonden en gebakken in de pan. 's Middags had de italiaanse gekookt, dus pasta en 's avonds kookte ons Brits koppel, dus geen vietnamese rijst of noedels, super! Volgende dinsdag is het mijn beurt om te koken dus als jullie enige suggesties hebben, steeds welkom! Het moet wel te bereiden zijn met de ingrediënten en de middelen hier voorhanden, dus... In de namiddag hadden vergadering met de Vietnamese vrijwilligers verantwoordelijk voor de 2 scholen waren wij 'gestationeerd' zijn ivm met het 'Art Festival' dat er aan komt EN inzake waarvoor het geld te gebruiken dat ik heb ingezameld. Wat trouwens enorm veel dankbaarheid opleverde!!! Ik moest jullie allemaal ongelooflijk hard bedanken. Ze waren ietwat overweldigd door het grote bedrag. Dus DANK U !!! Na overleg met de scholen vroegen enkel kleding en voedsel. Maar als we enkel voedsel kopen, dat bewaarbaar is, zou dit rijst zijn en ingeblikt voedsel. Dus was mijn idee om ook een diepvriezer te kopen. Dit geeft ons naar voedsel toe veel meer mogelijkheden en kunnen ze ook op lange termijn voedsel bewaren. Verder waren er nog de ideëen om een waterfilter aan te kopen evenals een warmwaterinstallatie voor in de winter. Na zelf in de school geweest te zijn, kwamen we erachter dat de kinderen hun tanden niet poetsen. Dus, wij dachten, laten we tandenborstels en tandpasta kopen EN ze leren hoe ze hun tanden moeten poetsen. Nadat we hierover bevestiging kregen van de leerkrachten, want zij moeten het wel blijven willen ondersteunen als wij weg zijn dus..., maar dit lijkt dus ook een goed plan. Maar 'k moet nu gaan, want we gaan uit!! Toedels x
Vandaag zouden we de hele dag in de school voor straatkinderen zijn. In de voormiddag Engelse voor de jongste groep, in de namiddag Engelse les voor de oudste groep. Vanuit de school kwam de vraag of we het alfabet en de nummers konden bekijken. Dus goed, we trokken met onze lesvoorbereidingen en spelletjes naar het schooltje. Daar aangekomen bleek onze klas eerder een mix van zowel jongere als oudere kinderen. Ook het alfabet en de nummer waren door de meeste kinderen al vrij goed gekend. Een heel aantal lijkt best verstandig en is enorm leergierig. Dit maakt het wel aangenaam. De andere kinderen spelen en praten wat ondereen en lopen in en uit de klas. Wij kunnen hier moeilijk iets van zeggen want ze verstaan ons niet. En de Vietnamese vrijwilliger wil zelfs de moeite al niet meer doen te proberen ze in de klas te houden, laat staan ze te doen opletten... dus... ach ja... Relativeren is hier toch een noodzakelijke eigenschap om te overleven !! Dan zijn we maar overgaan tot de spelletjes. We hadden er echt op gelet dat ze eenvoudig en een beetje actief waren. Een les die we van de dag voordien onthouden hadden. Doch was het niet eenvoudig. Ofwel begrepen de kinderen het echt niet, ofwel begreep de Vietnamese vrijwilliger, die de vertaling naar de kinderen doet, het niet helemaal, maar het was niet echt een succes te noemen. Dan maar weer gewoon wat spelen? Tijdens dit spel en door te praten met de Vietnamese vrijwilligers, werd het voor ons duidelijk dat we in de namiddag dezelfde groep leerlingen zouden hebben als in de voormiddag. Huh? Onze planning viel dus weer in het water, maar goed... we verzinnen wel iets... alweer. 's Middags zouden we weer daar blijven eten samen met de leerlingen en de leerkrachten. Opnieuw was die een zeer geslaagde lekkere maaltijd. Ook op de middag kregen we de melding dat de lessen van de namiddag werden geannuleerd. Hoezo? Waarom? Zo ineens? De districtsleider van de plaatselijke regering kwam op bezoek, dus geen lessen. Ah ja, ok, vooruit dan. Op die korte tijd dat ik nu hier ben, heb ik toch al ondervonden, dat het niets uithaalt je vragen te stellen, daar er dikwijls geen antwoord is op de waarom-vraag. Dus ja goed, opnieuw een wijziging in de planning. Dan maar lesvoorbereidingen maken voor de volgende dagen. Gezien het zo'n mooi weer was, hebben we met de Westerse vrijwilligers wat spoed gezet achter de voorbereiding zodat we naar buiten konden. De zon scheen voor het eerst sinds ik hier was, dus we wilden echt niet de hele namiddag binnen zitten. Samen met een andere vrijwilligster zijn we wandeling gaan maken om de buurt achter ons wat te verkennen. Nooit gedacht hier zo'n mooie fauna en flora aan te treffen, zeker gezien de straten zo vuil en stoffig zijn. Maar wat een prachtige oase van groen achter deze muren! Voor het avondeten bleven we vanavond niet thuis. Dit omdat we naar de film gingen om 19u met andere vrijwilligers van andere organisaties hier in Hanoi. Vlakbij de cinéma hebben we ons, naar plaatselijke gewoonte, ergens op de stoep gezet bij een vrouwtje die er ter plaatste maaltijden bereidt. Eigenlijk is dit illegaal, maar mits een donatie aan de plaatselijke politie, wordt het oogluikend toegestaan. Moet wel, want om de 5 meter vind je wel iemand waar je een maaltijd of een drankje kan nuttigen. Nu hoopte ik voor de film nog een grote zak chips te kopen, maar ik dacht te Westers! Meer dan een ticketbalie en een klein zaaltje hield deze cinéma niet in. Na de film - over de oorlog in Vietnam (The most dangerous man - Parlement papers), zijn we met z'n allen nog iets gaan drinken. De vrijwilligers die hier reeds iets langer waren, wisten een heel leuk, doch toeristisch cafeetje. Het was er echt gezellig en echt wel gericht op toeristen. Je kon er Westerse maaltijden nuttigen en er was zelfs Duvel, Hoegaarden, Leffe en Chimay te verkrijgen. Tegen 12u zijn we, lichtjes in de wind, met de taxi terug naar ons huisje gegaan. Het was weer een geslaagde dag!
Foto 1, 2: ons klasje Foto 3 - 6: naburige fauna en flora Foto 7: eten op straat Foto 8: iets drinken met enkele vrijwilligers
Met de hele groep hadden we ook één waterpijp besteld, appelsmaak. Ook ni slecht hoor.
), waar we lunch kregen. Best goed, eens iets anders dan dat we tot hiertoe gewoon waren te eten
een soort van loempias en intvis. Terwijl onze lunch geserveerd werd, vaarden we af.
Nadien terug naar het hotel. Er was daar namelijk een bar, welke blijkbaar de place-to-be was, gezien iedereen naar daar gestuurd werd. Daar hebben we een Engelse jongen en 2 Nederlandse meisjes leren kennen. Met hen zijn we nadien nog verder op het eiland iets gaan drinken. Laat konden we het echter niet maken, want er was slechts ontbijt voorzien tussen half 7 en half 8 s morgens en om 8am kwam men ons al terug oppikken.
De pompbak brak af, kwam van de muur en viel met alles erop en erin op de grond... 
, gingen we karaoke zingen. Jawel, Aziatische stijl. Waarschijnlijk heb je dit allemaal al wel eens ergens in een film, of misschien wel in't echt, al gezien. Een hoog smal gebouw, met op elke verdiep enkele aparte kamers, waar je per groep kan gaan zingen. 
