Lekker lang in bed blijven liggen en me zeer rustig klaar gemaakt. Ik zag dat er nu kleinere kamers (en dus goedkoper) beschikbaar waren, dus gewisseld van kamer en daarna de stad wat gaan verkennen. Hoi An blijkt een zeer klein stadje te zijn, waar niet veel meer te doen is dan kleren of schoenen te laten maken, spotgoedkoop. Ik had me voorgenomen vandaag gewoon wat rond te kijken en te verkennen, maar voor ik het wist had ik 3 jurken, 1 paar schoenen en een bikini in de maak. Maar goed, als ze afleveren wat ze beloven... Wat is hier verder nog te doen of te zien? Ik kan geen 4 dagen spenderen aan het laten maken van kleding!? Terwijl ik ergens iets zat te drinken met mijn Lonely-Planet-boek in de hand, werd ik aangesproken door een "Easy-rider". Een groep die privé-tours organiseren op een motor. Hij stelde zichzelf en enkele tours voor + liet me wat referenties zien. Ik was meteen verkocht, al wat het niet goedkoop. Doch het leek zijn prijs wel waard. Een kleine 70, alles inclusief en privé-gids voor 2 dagen met overnachting. Doen! Nu ik dan toch hier ben... Terug naar het hotel, wat opfrissen en uit voor avondeten en een drankje. Op mijn weg terug naar het hotel zag ik de grootste 'scarabee' die ik ooit gezien had, op het trapje van een hotel, wel 10cm lang. Ik kan mijn fototoestel en nog voor ik mijn foto genomen had, spreidde het zijn vleugels en sprong op me. Schreeuwend en zwaaiend met m'n armen liep ik door de lobby van het hotel. Net toen ik dacht dat ik em van me af had geslagen, zeiden 2 jongens, die daar aan een tafeltje zaten en niet meer bijkwamen van het lachen, dat ie nog steeds op m'n rug zat, kruipend naar boven. Opnieuw in alles staten en zwaaiend met m'n armen liep ik naar de andere kant van de lobby; Get it off! Get it off!!! Iemand van het hotel kwam naar me toe met zijn schoen en sloeg (wel 3x) em eraf, joeg em uit het hotel en doodde hem op straat. De 2 jongens, nog steeds aan het lachen, gaven meteen toe dat ze waarschijnlijk op dezelfde manier gereageerd hadden als ik, maar dat het toch verdomd grappig was. Ze gaven me ook een uitleg waarom hij zo reageerde. Voordien hadden zij al veel foto's van em genomen. Iemand had em zelfs opgepakt zodat zij hem konden fotograferen. Vermoedelijk was hij hierdoor enorm verveeld geraakt en ik was het slachtoffer. Ik bedankte de jongens Nadat ik bekomen was van dit alles, terug naar m'n hotel en tegen half 11 m'n bed in.
Slecht geslapen. Bang om te overslapen denk ik, wat niet gebeurd is. Ik liet mijn (nog slapende) reisgenootje achter in het hotel en zet vanaf nu mijn trip alleen verder. De vooraf geresveerde taxi was goed op tijd. Zo was ik reeds om 5u op weg naar de luchthaven. Alles verliep vlot, tot ik aankwam in HCMC-airport. Ik had geen cash geld (of toch niet genoeg) op zak om mijn visa te betalen; m'n dollars waren op en m'n euro's waren ergens in Thailand uit mijn hotelkamer gestolen en met visa kon ik niet betalen. Uiteindelijk mocht ik dan toch naar de geldautomaat en betalen in VND ipv USD. Tegen half 11 was ik dan eindelijk door de officiële heisa heen. Nu op zoek naar de check-in voor de binnenlandse vluchten. Want om 15u had ik een vlucht naar centraal Vietnam. Na ongeveer een uur had ik deze dan toch gevonden. Wat ik nu al wist is dat mijn vlucht reeds 1,5u vertraging had, dus 15u werd 16.25u. Ik was er natuurlijk veel te vroeg en ging dan maar ergens iets eten, iets drinken, wat lezen, ... Tegen 15u verscheen mijn vlucht eenmalig op het scherm en verdween daarna. Wat was er aan de hand? Waar is mijn vlucht naartoe? Dus naar de info-balie. Van hier naar naar daar gestuurd. Uiteindelijk wist iemand me dan toch te vertellen dat er technische problemen waren en geen vlucht meer was om 16.25u, maar wel om 01u 's morgens ('s nachts dus). Watte ?!? Ik was al van 5u vanmorgen onderweg, en nu al die vertraging... ??? Ze zagen blijkbaar aan me dat ik het niet erg leuk vond... Deuh..!! Meteen daarop zei men me dat ze me mogelijk op een vroegere vlucht konden zetten, 23.15u met een zitje aan het raam en aan de nooduitgang (dus extra beenruimte) + zou men mij 200.000dong (8) terug geven ter compensatie. Tja... veel is er niet aan te doen, 'k kan me enkel neerleggen bij de situatie. Dus hier zit ik dan, van half 10 's morgens tot kwart na 11 's avonds, vast op de luchthaven... en zo heel groot is het hier niet! Wat rondwandelen, een dutje van een uur, een koffietje, rondhangen, lezen, ... Tegen 23u liet men ons weten dat de vlucht (die al vertraagd was van 19.30u naar 23.15u) opnieuw vertraagd was. Ditmaal slechts een kwartier. Het einde is dan toch in zicht. Wat kijk ik nu uit naar een echt en proper bed! Al zal dit wellicht nog wel een uur of 3 op zich laten wachten... Aangekomen in Danang meteen naar buiten en de eerste taxi genomen die ik zag. Er stonden er niet zo heel veel, dus ik had nog geluk dat ik er nog één had, en zijn prijs was best ok. Dus meteen naar Hoi An, naar een hotelletje aangeraden door Lonely Planet. Alles ging vrij vlot en meteen mijn bed in.
Tegen 9u uit ons bed, ontbijt en vertrokken op onze site-seeïng trip, die we gisteren hadden uitgesteld. Al was het nog maar voormiddag, het waterfestijn was al terug van start gegaan, dag 2. Op de agenda stond 'The Grand Palace', een tempel en de slapende Boedha. Na onze 1e stop en op weg naar onze 2e, kwamen we echter een Tuc Tuc tegen, die ons overal heen wilde brengen en meer, voor slechst 10Baht. Meteen moesten we terug denken aan de taxi-chauffeur in Phuket. En gelijk kregen we. Maar hier in Bangkok vonden we het minder erg, gezien deze stad tenminste boeiend was. Dus opnieuw een zeer goedkope city-tour (25ct), maar allesbehalve droog. Zoals ik eerder zei, het 'waterfeest' bevind zich in héél de stad. Overal werden we nat gespoten, overgoten met emmers, al wandelend, rijdend in de Tuc Tuc, zelfs in de tempels.
Onze avond was, voor mij dan toch, echter best bijzonder. Eerst verzamelden we alle documenten die we nodig hadden om ons visa (bij aankomst terug in Vietnam) in orde te maken. En daarna... naar de Tattoo-shop. Al een 6-tal jaar denk ik erover om een tattoo te laten zetten. En gezien ik gedurende deze periode altijd al exact geweten heb wat ik wilde, waar en waarom, vonden al mijn collega-vrijwilligers dat ik het nu maar gewoon moest doen. En gelijk hebben ze. Als ik al deze tijd precies weet wat ik wil, waar en waarom is de kans klein dat ik er in de nabije toekomst spijt van ga krijgen hè. Een 2e reden is dat ik het gevoel heb, tijdens deze trip, mezelf opnieuw gevonden te hebben. Gezien de karakteristieken van deze tattoo een weerspiegeling zou moeten zijn van wie ik ben, was dit de kers op de taart. Tegen het einde van mijn trip een blijvende herinnering (als een stempel) aan deze betekenisvolle en belangrijke periode in mijn leven. En tot mijn eigen verbazing heb ik het ook echt gedurfd! Nog ergens ene drinken en tegen 12u ons bed in. Morgen liep voor mij de wekker al af om 4.30u...
Terug ons tweetjes. Na een rustige ochtend, uitchecken en met de 'skytrain' naar een ander deel van de stad. Dan met de boot naar het bruisende deel Khao San. Vrij snel een goedkoop en proper hotelletje gevonden. Maar droog aankomen zat er niet in. Wat gisteren begon, zette zich vandaag op nog grotere schaal verder. We hadden wat sight-seeïng op de planning staan, maar tijdens ons late middagmaal besloten we dit toch maar morgen te doen. Er was geen ontkomen aan, we moesten meedoen. We kochten onszelf een waterpistool en kleedden ons om; combat-outfit - waterproof. Waaw! De hele stad feestte; Thai + toeristen, jong en oud, zelfs de 'Red-Shirts' deden mee. Dit is vast en zeker het grootste en gekste feest dat ik ooit gezien of meegemaakt heb. Tegen de avond, de zon ging al onder, hielden we het voor bekeken. De 2e dag op rij keerden we terug naar het hotel; kletsnat en volledig besmeurd met deze witte brei. Met kleren en al de douche in. Gelukkig ging alles er vrij goed af. Fris gewassen en droge kleren, en dit wilden we graag zo houden. Voor ons wat het nu wel welletjes geweest. Maar het feesten was nog lang niet gedaan. Wat voor ons betekende dat we gevangen zaten in het hotel, doch met vele andere lotgenoten die dezelfde mening deelden. Dan hier maar avondeten en wat op internet. Tegen 22u leek het wat rustiger te worden, waarop we toch een poging waagden om elders iets te gaan drinken. Wonderwel slaagden we erin om redelijk droog te blijven. Tegen 12u uitgeput ons bed in.
Nu aangekomen in Bangkok was het een beetje zoeken naar waar nu naartoe. Gezien we vooraf niet wisten waar precies in Bangkok we zouden afgezet worden, hadden we dan oko geen verdere plannen gemaakt. Hetzelfde geldde voor het Franse duo. Dus ook nu weer besloten we samen te blijven. Zij hadden nog 1 dag hier en morgen heel vroeg een vlucht terug naar huis. Wij hadden nog 4 dagen, dus voor ons was eender wat ok, we konden daarna nog wel doen en zien wat we wilden. Met z'n 4'en + bagage in de Tuc Tuc, lekker gezellig dicht bij elkaar opeen gepakt Vrij direct kwamen we al een kamp van de 'Red Shirts' tegen. En te zien aan de (door hen in beslag genomen) militaire voertuigen die er stonden, was het de voorbije dagen vrij heftig geweest. De hele rit naar het hotel kwamen we regelmatig 'Red Shirts' tegen, met een scooter, met de auto, in groepjes langs de weg, en dit om 6u 's morgens. Vrij snel hadden we een betaalbaar hotelletje gevonden. Na wat rusten, een douche en ontbijt met z'n 4'en op city-trip. De hele dag gekuierd door de straten en winkelcentra van Bangkok. Wat een wereldstad; grote sjieke gebouwen en high tech enerzijds en gewone leven anderzijds; een fascinerende stad. Overal kwam je ofwel 'Red Shirts' ofwel agenten of militairen tegen. Maar alles bleef kalm. De opstand had blijkbaar zijn climax bereikt de dag voor we arriveerden met 21 doden en bijna 700 gewonden, maar leek nu gekalmeerd te zijn. In de vooravond opnieuw een douche en klaar maken voor een avondje uit in Bangkok. Samen ergens gaan eten en daarna een drankje. Op weg naar het centrum kwamen we meer en meer natte, hele natte mensen tegen. Ok, het is Thai Nieuwjaar morgen, dus nu voor hen Oudejaarsavond. Gezien de 'Monks' de mensen zegenen met water en een soort witte pasta, wordt Nieuwjaar hier gevierd door dit op grote schaal na te bootsen. Waterpistolen, emmers water, tuinslangen, ... Het duurde dan ook niet lang voor we zelf mee in dit waterfestijn belandden. Enkele drankjes later en kletsnat, tegen 2u dan toch terug naar het hotel. Wat een geweldige dag + avond. Ik denk dat ik nooit eerder op Oudejaarsavond zo gelachen heb als vandaag. Afscheid van de Fransen en bed in.
Zondag vandaag, rustig wakker worden, inpakken, ontbijt, uitchecken en... op naar Bangkok. Om 12u kwam een taxi ons oppikken en bracht ons naar de haven, waar we om 13u een boot hadden naar Sura Thani, om vandaar met de bus naar Bangkok te reizen. Wachtend op de boot in de haven op Kho Phang Nan geraakten we aan de praat met een Ier die nu zo'n 10jaar in Thailand woont. Toen hij hoorde dat we naar Bangkok gingen zei hij: Stay away from Bangkok. Ok, wij wisten reeds dat de Thaise regering de noodsituatie had ingeroepen, maar uit de info die wij tot nu toe kregen leek alles één grote show, een vreedzaam protest als één groot feest, zich door de straten verplaatsend. Maar volgens deze man was de situatie sinds gisteren volledig geëscaleerd. Blijkbaar betaald de vorige 'prime-minister' de (arme) mensen 2000Baht/dag om herrie te schoppen/problemen te veroorzaken, wat (en zeker voor hen, zelfs voor ons) enorm veel geld is. Er zouden 18 doden gevallen zijn. Euh... nu waren we er al iets minder gerust in, maar goed, we zien wel als we daar aankomen en dan kunnen we eventueel nog verder reizen naar een stadje net buiten Bangkok, maar nu de boot op. Een reis van een kleine 3u. Aangekomen in Sura Thani werden we met een busje ergens in de stad gedropt waar we 1,5u moesten wachten op onze bus naar Bangkok. A en ik, samen met een Frans koppel/duo. We geraakten aan de praat en besloten om samen ergens iets te gaan drinken in afwachting van de bus. Het klikte wel tussen ons. Zo zaten we ook in de bus bij elkaar. Een busrit van 12u, maar deze vloog voorbij, wat babbelen, een filmpje, slapen en we waren er al.
Vrij vroeg wakker en vast! Na een kleine 10min. woelen en draaien in m'n bed, was ik dan toch soepel genoeg om op te staan. Zou de massage van gisteren hier iets mee te maken hebben? Effe gaan wandelen en op het strand al lezend gewacht tot K en A wakker werden. Samen ontbijten en afscheid nemen van K. Verder deze dag niet veel meer gedaan. Wat geluierd op het strand, gelezen, gezwommen, ... Morgen vertrekken we naar Bankok en we willen daar en rondom natuurlijk zoveel mogelijk doen en zien in de korte periode dat we daar zijn, vandaar vandaag een dagje rustig aan. Op het strand nog wat mensen leren kennen; een Italiaansen en 3 Israeli. Met hen de verdere avond doorgebracht. Met de taxi naar een naburig dorpje voor een authentiek restaurantje en een echte Thaise avondmarkt. Boeiend! Veelal hetzelfde als overal anders. Enkel, op dit marktje verkocht men ook insecten; gebakken/gefrituurde krekels/sprinkhanen/maden, ... bah bah bah... zag her niet echt smakelijk uit. Ergens deze avond kreeg de Italiaanse die nu bij ons was een bericht van de Italiaanse overheid; een waarschuwing voor diegenen die naar Bangkok gaan, dat de demonstraties zich verplaatsen en lijken te escaleren + de melding deze proberen te vermijden. A, mijn reisgenootje, was er niet meer zo gerust in, de de Italiaanse overheid al berichten begint rond te sturen...? Maar we moesten onze vlucht daar halen, dus we moeten. Zelf ben ik er vrij gerust in dat als we de locaties waar de demonstraties plaats vinden, kunnen vermijden, het geen probleem zal zijn, maar we zullen zien....
Geen wekker, niets te doen, gewoon vakantie. Rustige ochtend aan het strand, een laat ontbijt en het stadje gaan verkennen. De hele namiddag wat sight-seeïng gedaan, tussendoor een drankje op het strand. Op dit stuk van het eiland wandel je op 10min. van de ene kant van het eiland naar de andere kant, dus altijd een strand dichtbij. Tijdens het avondeten kreeg ik enorm veel last van mijn rug. Het rondslenteren en sleuren met bagage begint zijn tol te eisen. Dus we besloten te gaan voor een massage; leuk voor de anderen en misschien wel goed voor mij, al was ik er niet zo gerust in. K & A gingen voor de full-body-massage. Voor mij was rug en nek ok. Dit ook omdat ik op mijn been, boven mijn enkel, door iets ben gebeten op het strand en duidelijk allergisch reageer. De laatste 2 dagen is mijn been onderaan en mijn enkele goed gezwollen, warm en rood. Het begint ook steeds pijnlijker te worden, vooral stilstaan - stappen - stoppen - ... Dus nee, daar hoefde ik niet gemasseerd te worden. Met momenten deed de massage enorm veel pijn. Op dat ogenblik had ik zo mijn twijfels of ik er wel goed aan deed deze massage te hebben. Maar achteraf voelde ik me toch wel beter. De pijn was duidelijk minder. Nu waren we allen zo relaxed en best moe dat we besloten terug te gaan. We lagen in ons bed rond 23u.
Iets na half 8 vertrokken we met een bus naar de haven. Een uur later waren we daar en konden we vrij meteen de boot op. Een grote passagiersboot. Een dikke 4u later arriveerden we in Kho Phang Nan. Hier namen we, samen met K die ons opwachtte, de taxi naar het zuiderste puntje van het eiland. Qua logies en strand hebben we de keuze tussen rust/stilte/privacy en party. We wilden wel een beetje van beide, rust overdag en 's nachts een feestje als we wilden. We vonden een plaatsje 5min. wandelen van het grote party-gebeuren, maar toch afgelegen. Perfect! Een primitief oud hutje met zicht op zee, bijna geen volk en toch vlakbij het centrum. In de namiddag hebben we niet veel meer gedaan dan op het strand in de schaduw gelegen. Samen met enkele andere gasten zijn we vanop een naburige rots naar de zonsondergang gaan kijken. Mooi mooi! Zowel het water als de lucht veranderden in één groot kleurenpalet. Nadien met de mensen aan de hutjes nog iets gedronken, gegeten en meer gedronken. Tegen 23u bracht een korte wandeling ons naar het centrum. Een levendig centrum. Veel winkels, restaurants, bars en veel volk. Vooral op het strand, waar het ene standje na het andere emmers cocktails verkocht; buckets. Naast deze standjes was er veel muziek, vooral oudere rock, dance en trance die allemaal in elkaar overvloeide. Aan één kant van het strand voerde men ook een hele show op met fakkels. Aan de andere kant zijn we niet geraakt. Op dit strand is elke maand de 'Full Moon Party'. De grootste fuif in heel Azië. Tegen half 2 waren we terug in onze hut. Meteen in ons bed springen zat er niet in. We werden opgeschrikt door een toch best grote spin (lijf +/- 1cm diameter, poten van zeker 2cm lang en minstens 'n mm dik) die genesteld zat in het muskietennet boven mijn bed. Blijkbaar schrok ze net even hard als wij want ze holde over alle andere bedden en verdween ergens achterin... Dan toch maar ons bed in. Het was (opnieuw) een lange dag.
Vandaag stond er niet veel op het programma. Een rustige ochtend - ontbijt - wat window-shoppen - middageten. Iets na 1u zou men ons oppikken om naar Sura Thani te reizen om daar de nacht/slaapboot te nemen naar Kho Pangh Nan. Eens aangekomen in S werden we ergens gedropt en gevraagd te wachten. Er werd ons niets gezegd. 't Was half 6pm. Een kwartiertje later kon men ons al zeggen dat we nog moesten wachten tot 19u en dan kon men ons zeggen of er een boot was of niet. Wat...? oh jee... 19u en geen boot. Er zou een tsunami-risico wijn, de zee was te wild. Dus voor onze veiligheid moesten we de nacht doorbrengen in dit dorpje, op eigen kosten. Maar goed, niet veel later vertrokken we naar het centrum. Het hotel was (al goed) niet te duur en best proper. Wat rondgelopen, ons avondeten van plaatselijke lekkernijen verzameld op een avondmarktje en de straatjes en hun winkels wat verkennen. De dingen en het eten zijn hier duidelijk een pak goedkoper dan in Phuket. Voor we gingen slapen hadden we toch nog graag iets gedronken. Maar er was nergens een cafe of bar te vinden. Aan het winkeltje om de hoek van het hotel zaten enkele westerse mannen aan een tafeltje met een biertje (28, 50 en 59 jaar) die ons zeiden dat we vrij waren erbij te komen zitten, gezien je voor het dichtstbijzijnde cafe een bus nodig had. Ze vroegen onsof we hier waren vanwege de tsunami-waarschuwing. Er was blijkbaar een aardbeving in Indonesie geweest. Dus de waarschuwing was echt, maar achteraf bleek het niet veel in te houden. Een hele tijd hebben we bij deze (toch best toffe) mannen blijven "burten" en uiteindelijk tegen half 2 naar ons bed. Ze zouden ons morgenvroeg hier om half 7 oppikken dus hoog tijd om te gaan slapen.
Na ons zelf gekocht ontbijt op ons terras (brood, gelei, yoghurt, muesli) werden we opgepikt aan ons hotel met een mini-bus. Een half uurtje naar Phuket town en daar de speedboot op. Na een (naar schatting) klein uur arriveerden we bij het 1e eiland. Maya bay, waar de film 'The Beach' werd opgenomen, mooi mooi... waaw waaw...! Even het eiland bezichtigen, een verfrissende duik in het water en verder naar het 2e eiland. Onderweg stopten we aan een rots met een grot. In deze grot zouden bepaalde vogels wonen (een soort zwaluw naar wat ik verstond) waarvan de nesten gebruikt worden voor voedingssupplementen (kracht - potentie) vooral erg populair in China en enorm duur! Dan verder naar Monkee island. Een groot rotsig eiland met een klein strandje waar vooral apen leven. We kregen allemaal een stuk banaan om hen te lokken en te voeren. Verder naar een plek in het water, niet zo ver van een ander eiland, waar we rechtstreeks van de boot in het water gingen om te snorkelen. Vissen overal, koraal... leuk en wederom mooi... Blij dat ik net voor vertrek een camera gekocht had om foto's onder water te trekken. Nu hopen dat ze ook effectief gelukt zijn Verder naar Phi Phi island, waar we lunch hadden en tijd kregen om het eiland te verkennen. Goed eten, veel toerisme, prachtige uitzichten! Na dit verder naar het laatste eiland, een heel klein met vooral veel strand rondom, waar we ruim de tijd kregen om te relaxen en van het strand en het water te genieten. Opnieuw ongelooflijk, prachtig, tropisch... zalig! Opnieuw met de speedboot naar Phuket en met de mini-bus terug naar het hotel - ff douchen en relaxen op de kamer... 't was een indrukwekkende en lange dag. Dan op zoek naar internet, maar in deze toeristische trekpleister is het vrij duur dus... 1u is genoeg. Avondeten in een restaurantje naast het hotel; asperges met scampi's... njammie... Recht tegenover ons hotel was een reggea-bar, de mannen hier zijn telkens we passeren zeer vriendelijk en de muziek klinkt er niet slecht, dus daar gingen we iets drinken. Slechts eentje want mijn reisgenootje heeft al enkele dagen last van een verkoudheid en ze wordt er niet beter op. Vandaag voelde ze zich echt niet goed, dus op tijd terug op de kamer. Nog wat gelezen en slapen. Blijkbaar had ik mijn slaap ook echt nodig want het duurde niet lang voor ik sliep en bijna 9u 's morgens eer ik wakker werd de volgende morgen.
Gisteren was het donker toen we arriveerden dus veel van het (volgens LP) paradijselijke Phuket hebben we nog niet gezien, maar van wat we konden zien, was het mooi en ze rijden hier links !? Het centrum van Phuket was niet zo mooi, maar proper, mooie gebouwen, veel groen en overduidelijk toeristisch als ook een plaats waar veel buitenlanders zich gevestigd hebben en 1 of ander horeca-iets openden. We wilden eerst de stad wat verkennen alvorens ons naar de rand van het eiland te begeven en de stranden te zien. Onze citytrip was uiteindelijk iets langer en uitgebreider dan we gepland hadden. We vondeneen vriendelijke taxi-chauffeur die ons voor een klein en dus redelijk bedrag (30Bht = ong. 0.75ct) van hier naar daar wou brengen en overal op ons wilde wachten. Ok goed, maar ik werd al wat achterdochtig. Wat terecht bleek te zijn. Nadat we gezien hadden wat wij wilden zien, legde hij uit dat hij bij bepaalde plaatsen een stempel kreeg als hij er toeristen naartoe bracht. Dus hij wilde met ons zo'n stempels verdienen. Telkens we ergens buiten kwamen, kwam er een andere plaats bij. Maar hij verzekerde ons dat het afgesproken bedrag (30Bht) hetzelfde bleef. Dus ok dan, een echte city-tour voor ons vanuit een airco-gekoelde auto voor slechts 30Bht. We gingen langs o.a. markten, een kleermaker en meerdere juweliers waaronder Gems, de grootste ter wereld. Tegen 18u waren we terug aan het hotel, pikten onze bagage op en naar het busstation. Voor 30Bht bracht deze ons naar de andere kant van het eiland. Zalige rit! Het was een open bus, met een dak maar geen ramen o.d. en het uitzicht was prachtig! Op de bus raakten we aan de praat met een Indische vrouw die hier blijkbaar woont en ons enkele slaapplaatsen kon aanraden. Zo hadden we vrij snel iets gevonden. We keken er al zo lang naar uit, dus nu, voor we iets anders deden, naar het strand! Het was 17u en de zon zakte al dus... Waaw!! Echt paradijselijke witte stranden, palmbomen, blauw water, prachtig heuvelachtig landschap rondom. Een duik in het aangenaam warme zeewater en genieten van zonsondergang op het strand. Ongelooflijk mooi, ook hoe dit de lucht en het water kleurde. Gezien we een zeer laat ontbijt en geen lunch hadden vandaag, was het nu toch echt wel tijd om iets te gaan eten. Terug naar het hotel, doucheke en ergens een authentiek Thais restaurantje gevonden. Lekker en goedkoop. Na dit op zoek gegaan naar het nachtleven. Vrij snel kwamem we in een grote straat met het ene cafe na het andere. Alle muziek vloeide in elkaar over, verschrikkelijk luide kakofonie. En veel volk was er niet, doch opvallend ietwat oudere mannen (+35) omgeven door jonge Thaise meisjes. Niet iets voor ons dus. Zo bleven we wat wandelen. Met de Tuc Tuc naar een naburig dorpje. Gezien het hier ook vrij rustig was, concentreerden we ons op reisagentshappen. Gezien ons transport naar een ander deel van Thailand (bus+ferry) nog diende geregeld te worden. Ze biedden allemaal zoveel aantrekkelijke tours aan o.a. James Bond eiland (Steven ) en Phi Phi eiland. Volgens LP 1 van de mooiste plaatsen ter wereld. En hoe meer we bij verschillende agentschappen informeerden, hoe meer we dit wilden doen, ook al was het best prijzig (voor hier dan). Uiteindelijk tegen 23u hadden we ons ticket (bus+ferry) gekocht EN een tour geboekt naar Phi Phi, morgen! Maar nog steeds niets gedronken en we wilden echt onze cocktail om onze eerste dag hier af te sluiten. Uiteindelijk toch maar in dat straatje... En tegen 01u naar ons bed. Morgen vroeg dag! Naar Phi Phi island!!
7u wekker loop af. Om 8u moeten we bij het reisagentschap zijn. Gelukig is het slechts 10m van het hotel, maar we moesten ook uitchecken nu gezien we vanavond een vlucht hebben naar Phuket (Thailand). Vandaag gingen we naar de Cu Chi tunnels. Indrukwekkend! Gewoon al te lopen op de plaats waar het allemaal gebeurde, in het bos. In de paden zijn nog steeds restanten te zien van de bommen. Enorm veel ingangen, zowel bovengronds als onder het wateroppervlak van de nabije rivieren, maar allemaal zo smal... Zelfs de smalsten in onze groep hadden moeite om in en uit te kruipen, dus ik ging het niet proberen. We zagen enkele ingangen, een grote val (Indiana Jones stijl), een termietennest (fungeerde als luchtkokers), loopgraven met ingangen naar de tunnels, tunnelingangen met een weg zowel naar links als naar rechts (zodat eventuele achtervolgers niet wisten welke kant, tunnels zijn enorm zig-zag en zaten vol vallen, ingaan is dus zelfmoord), uitrustingen van toen, tanks van het Amerikaanse leger, verschillende vallen, hoe ze hun wapens maakten, nog steeds aanwezige kraters als gevolg van bominslagen (B52), de gangen zelf, ... We konden welf een stukje door de gangen lopen...pfff... warm, smal, laag (80cm hoog, ong 50 cm breed) en volgens onze gids zijn deze toeristishe tunnels 5x groter dan de echte... Verder nog een overzicht van de verschillende bommen en enkele verschillende bunkers. Met de bus terug en het was nog vroege namiddag - onze laatste dag in HCMC - wat wilden we echt nog doen ; Hindoe tempel, Body Shop, Saigon River, Moskee, Chinatown. Verschillende mensen = verschillende wensen. We zijn er toch in geslaagd alles nog te doen. De tempel was zeer kleinm maar prachtig gedecoreerd met verschillende kleurrijke standbeelden van hun goden. The Body Shop viel wat tegen, ze hadden niet het hele assortiment en het was er niet zoveel goedkoper dan bij ons. Een korte wandeling langs de Saigon rivier was aangenaam. Vooral het aanwezige briesje deed deugd. Spijtig dat dit stuk blijkbaar vooral bedrijven rondom had, niet echt een toeristische 'promenade'. Dan met de taxi naar Chinatown. Niet echt wat we ervan verwachtten. Het was niet echt een 'town' met de boog als ingang, zoals bij ons wel eens gezien. Het waren gewoon meer chinese winkels en mensen dan in de rest van de stad, geintegreerd in het gewone straatbeeld. Op onze weg terug passeerden we de Moskee. Maar gezien we er niet op gekleed waren (short, blote armen/schouders) slechts een blik op de buitenkant. Tegen 18u terug naar het hotel, want we hadden nog wel wat te doen alvorens te vertrekken. 19u de taxi naar de luchthaven, waar we als avondeten in een Signapore restaurant gegeten hebben. Bijna de hele vlucht geslapen, dus we waren zeer snel op bestemming. 23.30u maar oh zo warm toen we uitstapten. Met een minibus (de goedkoopste oplossing) naar Phuket town, 2 hotels gechecked; 1 had een gemeenschappelijke badkamer en kakkerlakken die lustig over het nachtkastje kropen. Voor de hotelbediende leek het allemaal heel normaal, maar voor ons... nee dank je! Het tweede was ook niet echt dat, maar de bedden waren proper, er was een badkamer in de kamer en geen rare beestjes, dus ok - bed in!
We hadden een trip geboekt naar de Mekong Delta, toch het begin ervan, we hebben spijtig genoeg niet de tijd om meer te zien... 's Morgens voor het vertrek nog snel een aanvraag voor een nieuw visum verstuurd. Mijn visum is 'single-entry', maar met al de wijzigingen en de trip naar Thailand, heb ik dus een nieuw nodig. En gezien ze dit blijkbaar niet gewoon kunnen wijzigen, moet ik een nieuw aanvragen. Gelukkig hebben we een manier gevonden om dit allemaal snel te laten verlopen. Ze kwamen ons oppikken met een grote bus voorzien van AC. Nu al lijken de trips hier beter geregeld dan in Hanoi. De bustrip van 2u verliep vlot. Dan met een boot een trip op de Mekong voor ongeveer 1,5u. Lunch op het paradijselijke Turtle Island. Echt mooi! Groen, palmbomen, vissersboten en vissersdorpjes kenmerken de streek. Nadien verder met de boot naar een ander eilandje. Hier maakt men kokosnoot-snoepjes en honing. We zagen hoe en mochten proeven. Daarna met een klein bootje over een smalle waterweg... prachtig... Dit was spijtig genoeg slechts een kort tripje. We stopten op een ander eiland voor een proevertje van de plaatselijke tropische vruchten met live plaatselijke muziek op de achtergrond. Na dit, terug naar de bus en terug naar Saigon. Dit was absoluut de beste trip die we tot hiertoe hadden. Sapa was af, maar hier had men echt aan alles gedacht + meer! Terug naar het hotel - douche - en een halve dagtrip geboekt naar de Cu Chi Tunnels voor morgen. Voor het avondeten namen vandaag de taxi om ook eens een ander deel van de stad te zien. Hier hadden we vrij snel een zeer leuk restaurant gevonden, volgens LP het beste 'seafood' restaurant in omstreken. Het was groot, chique, niet te duur, mooi verzorgd geserveerd en best lekker. Nu waren we echt toeristen! Nadien naar een acoustische bar met live rock-muziek. De eigenlijke reden waarom we ons in dit deel van de stad hadden laten afzetten. Waaw! De keet zat propvol, de sfeer zat er goed in en de muziek was geweldig! Na een uur hier, waren de optreden reeds gedaan en de bar liep leeg. 't Was nog maar half 12... HCMC zou zo'n partystad zijn... waar is de party? Dus ik riep de drummer van de band en vroeg het hem (die zal het toch wel weten). Blijkbaar was hij de eigenaar van de bar en hij had nog een 2e bar - meer nachtclub-achtig. Hij gaf ons ook een lijst met een aantal interessante plaatsen, maar nodigde ons ook uit om mee naar zijn 2e club te gaan: Don't worry... Drinks on me! Ok dan! Toen hij vroeg wat we wilden drinken, hielden we het beleefd bij een biertje. Maar het eerste dat op tafel kwam was een fles Red Label Whisky. De rest van de avond dus gratis bier en whisky-cola gedronken. Ze bleven gewoon onze glazen bijvullen. Iets na 1, toch maar naar huis. Morgen is het weer vroeg dag!
Na een verkwikkende douche en een koffie in een naburig café de ruimere stad gaan verkennen. We hadden op de agenda staan om wat musea te gaan bezoeken e.d. Alles wat we tegenkwamen, was net op dat moment gesloten. En aan ons toeristisch tempo, was het reeds middag en we hadden nog niets gezien. Nog niet gewoon aan de hitte, hadden we 'frozen yoghurt' als middageten... maar om toch ook iets hartelijks te eten, vietnamese vleesballetjes op een stokje vooraf. Al snel was het 2u voorbij en we wilden nog zoveel doen. Onze eerste stop was het 'Womens-museum' op aanraden van iemand. Het museum stelde vooral de rol van heroïsche vrouwen tijdens de oorlog tentoon. Soms met best sterke verhalen. Nadien het 'War Remenants museum'. Hier was opvallend veel over 'Agent Orange' terug te vinden, verschrikkelijke beelden van het gevolg ervan, veel foto's en verhalen en feiten uit de oorlog, alle marteltechnieken toegelicht... om de kriebels van te krijgen. Ook op straat heb ik de indruk dat hier nog veel restanten zijn van Agent Orange. Er zijn heel wat mensen die op straat bedelen, die duidelijk een zware fysieke handicap hebben. Algemene indruk over de stad, nog steeds veel mooier, groener dan Hanoi. Ook de zon helpt natuurlijk. Na een drankje gingen we nog voor het avondeten voor een manicure en pedicure. Zo goedkoop... en wat zijn we nu mooi verzorgd ;-) Na dit naar onze kamer - opfrissen en klaar maken voor een avondje uit. Verrassend bleek het echter al 10pm te zijn en we moesten nog eten. Vanavond gingen we voor Indisch. Niet echt mijn keuze. Het was ni slecht, maar ik zal het nooit zelf voorstellen. 12u voorbij, dus ergens nog 1 drankje en naar ons bed. Wel 6 mensen zijn op deze korte tijd komen leuren met hun waren, waarvan 2 met kwarteleieren. Blijkbaar eten ze in Vietnam graag eieren bij hun bier...
De ochtend vooral gespendeerd aan het bijwerken van mij blog - inpakken - douchen - opruimen... en om 10.30u met de taxi naar de luchthaven - inchecken, lunch op de luchthaven (instant noodles en instant gebakken rijst, maar ni slecht) en na 2u vliegen aankomst in Ho Chi Minh City (HCMC). Warm warm bij het uitstappen, het was ergens in de namiddag, maar het aanwezige briesje deed enorm goed. Met de taxi naar het centrum. We hadden vooraf gevraagd wat de prijs ongeveer ging zijn (ong. 200.000Bht), leek ons ok. Bij aankomst gaf de meter zelfs slechts 109.500Bht aan, dus we betaalden 110.000. Maar dit was voor de chauffeur niet ok. Hij wilde 200.000, volgens hem hadden we dit zo afgesproken. Na een discussie van ruim 10min. hebben we het geld gewoon in de auto gelegd en zijn we weggewandeld. Onze eerste ervaring met de taxi's hier... Dan op zoek naar een slaapplaats. Dit hadden we vrij snel gevonden, gezien we ons hadden laten afzetten in het 'backpackers-gebied'. 1 kamer voor ons 4 voor 18$. Effe chillen en opfrissen, stad verkennen (wel de naburige omgeving). Ivm Hanoi is HCMC veel properder, toeristischer, ze hebben er ander 'stree-food', mooiere gebouwen, ik ben hier geen aliën, voel me meer op m'n gemak en het is hier niet echt duurder. We hadden in Lonely Planet (LP) gelezen over de massages hier en een plek gevonden (zeer goedkoop) waar massages gegeven worden door blinden. Na een uur van volledige relaxatie zijn we (in de lijn van het gezond zijn) ergens vegetarisch gaan eten. Het was best ok. Nadien opnieuw richting onze kamer om ons wat op te frissen, met de bedoeling naar een rock-café te gaan. Onderwege voelden we echter hoe moe we eigenlijk waren en zijn onderweg naar de kamer al maar ergens gestopt voor een drankje, om daarna rechtstreeks te gaan slapen. Geen 5min. lag ik in mijn bed of ik sliep! Echt moe dus...
Woensdagmorgens arriveerden ergens tussen 5 en 6u 's morgens terug aan het huis.Vrij meteen daarna ben ik achter de laptop gekropen. Dit omdat ik toch wel bijna een week achter stond met mijn blog (sorry daarvoor) gezien de omstandigheden hier. Dus ik had heel wat bij te werken. Hier ben ik toch wel bijna de hele voormiddag mee bezig geweest. Verder deze dag, moest ik eerst en vooral een nieuwe geheugenkaart vinden voor mijn fototoestel. Dit omdat ik, zoals eerder gezegd, per vergissing alles gewist heb op die andere, en ik weet dat die te recuperen zijn, maar ik wil het risico niet nemen dat ik het geheugen overschrijf of zo, dus... En tegen 4u deze namiddag zouden we terug naar de school gaan om afscheid te nemen van onze kids. Niet iets waar ik echt naar uit keek, gezien onze voorbije ervaring op het festival. Aangekomen op de school kwamen de kinderen al van ver aangelopen. Ze hadden allerlei kado's voor ons gemaakt; tekeningen, papieren portefeuilles, bloemen van rietjes, ... Het was duidelijk dat ze wisten dat we kwamen. We zijn hier ongeveer een half uur gebleven. Dit half uur werd er veel geknuffel en veel foto's getrokken. Het afscheid verliep iets vlotter dan verwacht, al goed! Voor de 3 kids die wonen in de school, geweldige kids trouwens, hadden we nog een extra verrassing in petto. We zouden ze vanavond mee nemen voor een avondje uit. Maar zei zelf wisten hier niets van. De leerkrachten van de school en de VV's wel. De VV's zouden samen met de kids naar de afgesproken plaats komen. Dit opdat de andere kids in de school niet te veel zouden merken. Maar de directrice van de school was ook aanwezig die dag. En volgens haar was het niet toegelaten de kids mee uit de school te nemen. Dit maakte de zaak wel iets ingewikkelder. We hadden een avondje gepland: ijsje, cinema... en hadden reeds de tickets vooraf gekocht om zeker te zijn dat we plaats hadden. Ze speelden Alice in Wonderland in 3D in het Engels met Vietnamese ondertiteling, dus goed voor iedereen. Rond kwart voor 5 verlieten wij de school richting de cinema. Een beetje in onzekerheid over hoe het verder zou gaan. De film begon om 6u. Om 10 voor 6 kregen we bericht van een VV dat ze nog steeds in de school waren. Ze moesten wachten tot de directrice vertrok. Jongens jongens, wij begonnen al lichtjes te panikeren, wat als het niet lukt ze mee te krijgen??? Uiteindelijk tegen 20 na 6 waren ze er. Ze zagen ons wachten aan de ingang van de zaal en kwamen met z'n drieëen met open armen en gejuich aangelopen. Een 'kiekenvel-moment'!! We hadden voor de kids chips voorzien, een drankje en wat kleinere snoepjes. Het ijsje kon misschien achteraf nog... Ze vonden de film geweldig! Het was jaren (!) geleden dat ze nog zoiets dergelijks gedaan hadden. Na de film besloten we ergens iets te gaan eten, gezien niemand van ons al gegeten had. De kids mochten kiezen. Ze waren zo gelukkig. Hun gezichtjes straalden de hele tijd, prachtig! Tijdens het eten vertelden de VV's ons hoe ze het geregeld hadden gekregen de kids hier te krijgen. Het was een hele operatie blijkbaar. Ze voelden zich als spionnen, als undercover-agenten op een geheime missie. Dus de directrice was in de school, en ze wachtte op iemand die met foto's van het festival zou komen. Maar die liet wat op zich wachten. Wat maakte dat de directrice ook bleef. Dus de VV's deden alsof ze vertrokken uit de school, maar wachtten stiekem om de hoek op de jongen met de foto's. Toen die aankwam, betrokken ze hem mee in het complot. Hij ging doen alsof hij een telefoontje kreeg en dringend weg moest. Hij zou later wel terug komen. En dit deed hij dan ook. Kort daarop verliet de directrice de school. De VV's (om de hoek op de loer) slopen meteen na haar vertrek terug de school in om de kids op te pikken. Het was heel wat. Tijdens het eten begon het erg hard te regenen. En wij wilden nog geen afscheid nemen. Dus we gebruikten de regen als reden om nog wat langer te blijven. In hetzelfde gebouw wat een grote speelzaal. Hier hebben nog een half uurtje met de kids gespeeld. Ze vonden het geweldig. Nooit eerder hadden ze zoiets dergelijks gedaan. Meermaals zeiden ze ons hoe leuk en tof ze het vonden en dat ze een geweldige tijd en avond hadden. Ondertussen was het half 10 's avond en echt wel tijd voor de kids om naar 'huis' - de school - te gaan. Dit was een moeilijk afscheid. Tijdens de film wilden de broer Tai en Anh al dat ik tussen hen kwam zitten, het zusje hing meer aan Lucinda. Ook tijdens het eten moest ik tussen hen komen zitten. De hele avond greep vooral Tai telkens mijn arm en legde af en toe zijn hoofd op mijn schouder. Nu op weg naar buiten, hield me echt vast aan de arm. Hij wilde niet lossen. Eens buiten was het nog moeilijker. Anh was duidelijk de grote broer en hield zich sterk. Hij zet liever een stap opzij dan echt op te gaan in het afscheid nemen. Tai daarentegen bleef tegen me plakken. Tranen waren onvermijdelijk. Het zijn zo'n schatjes!!! Iedereen in tranen, niet echt schreeuwen/huilen, maar tranen waren er. Allé vooruit, iedereen nog een laatste dikke knuffel en hop. Hoe langer we het hier trekken, hoe pijnlijker... Nu had ik voor deze kids nog een kado gekocht ergens de voorbije weken en die reeds in de school gesmokkeld. Voor Hien, het zusje, een prinses barbie-pop met een hele garderobe aan spulletjes en voor de broers een echte degelijke voetbal. Het is er niet van gekomen dit zelf te geven, maar de VV's verzekerden me dat ze het vanavond, bij aankomst in de school, aan de kids zouden geven. Goed! Dus we vertrokken... wat een avond! Het was geweldig, ik weet niet hoe het gevoel te omschrijven, maar het geluk en de blijdschap in het gezicht van deze kinderen te zien... waaw !!! En dan het afscheid... zoveel emoties in één avond... we waren uitgeput! Ik had een wandeling nodig om te bekomen van dit alles. Nadien zijn we ergens nog iets (strafs) gaan drinken. We hadden het nodig! En dan naar huis. 't Was goed geweest. Dit was de perfecte laatste avond in Hanoi!
Dinsdagochtend, we werden wakker iets na 7. Een zalige nacht achter de rug in een écht bed!! Super! We hadden een gewone douche en een regendouche op de kamer, dus hier heb ik gretig gebruik van gemaakt Na het ontbijt vertrokken we met onze gids naar de dorpjes (Ylinho, Lao Chai en Ta Van) waar de Black H'mong mensen leven met hun traditionele cultuur. Het was een wandeling van bijna 4uur en niet altijd even makkelijk. We wandelen de hele weg naar beneden, trappen, door rijstvelden (je weet wel, die trapsgewijze velden op de flank van een berg), over rotsen, zo de berg naar beneden - opnieuw vergezeld door een hele groep van de H'mong mensen. Met momenten was ik echt blij dat ze er waren, gezien sommige stukken erg moeilijk te bewandelen of af te dalen waren, was het goed dat ze daar waren om ons wat te ondersteunen. Vandaag was het weer veel beter dan gisteren, bijna geen mist, zonnig, dus we konden echt van het uitzicht genieten. Het was een ongelooflijk supermooie wandeling en prachtige, onbeschrijfelijke uitzichten... Ik kom woorden tekort om dit te beschrijven. Hopelijk duurt het niet te lang voor ik mijn foto's kan recuperen zodat ik het jullie gewoon kan laten zien... 's Middags hadden we eenvoudige broodjeslunch in een plaatselijk restaurantje in één van de dorpjes. Gelukkig konden we met de mini-bus terug naar het hotel. Want gezien we de hele weg naar de dorpjes afgedaald zijn, zou het een hele klim worden om terug te keren. Toen we terug waren, hadden we nog een kleine 2 uurtjes alvorens we met de mini-bus terug naar het station vertrokken. Dus zijn we nog even het centrum ingegaan. We waren maar net op tijd terug om nog iets te kunnen eten alvorens te vertrekken. Tegen 21u vertrok onze trein. Gezien we reeds daar waren rond half 7, op't gemakske een koffietje gedronken en dan richting onze wagon. We deelden nu onze "kamer" met een Frans koppel, die deel uitmaakten van onze groep in Sapa. Dus dit was een aangename wijziging tov onze eerste nacht in de trein. Echter hebben we ook deze nacht niet zo veel geslapen. De trein maakte op zich enorm veel lawaai. Ik was er niet echt gerust in. Het leek alsof hij elke 10minuten ergens tegen botste en elk moment kon ontsporen. Door dit angstig gevoel heb ik dus praktisch de hele nacht wakker gelegen. Maar goed, we zijn dan toch 's morgens veilig terug aangekomen in Hanoi.
We hadden 2 geweldige dagen in Sapa. Ze zeggen dat Halong Bay de moeite om te bezoeken als je in Hanoi bent. Maar Halong Bay is niets vergeleken met Sapa!! Echt een aanrader!! Het was super
Maandagmorgen, we arriveren in Lao Cai na een rare nacht in de trein. Bij vertrek was alles ok, leek alles in orde, de man die bij ons was, verstond ons niet goed, maar we zagen geen kwaad in hem. Doch tegen half 4 - 4u 's morgens, werd ik wakker doordat hij met zijn voeten in mijn bed tegen mijn been zat!!! Het stopte toen hij zag dat ik wakker was. Iets later (ik was nog steeds wakker) opnieuw, waarop ik rechtop ging zitten (om naar toilet te gaan) en hij met zijn hand naar mijn been reikte... Ik sloeg zijn hand weg, riep: SEG!! stond op en ging naar toilet. Een terug was ik toch wel wat op mijn hoede... Nadat ik een 5min. bed lag, reikte hij opnieuw met zijn hand naar mijn arm. Nu werd ik toch wat boos. GVD, don't touch me!!! Keep your hands to yourself!!! en heb zijn hand weggeslagen. Hierop werd L (die boven hem sliep) wakker en vroeg wat er aan de hand was. Nadien is er niet veel meer gebeurd, ik heb niet veel meer geslapen, maar hij heeft niets meer gedaan. Ik durf hem het voordeel van de twijfel geven dat hij misschien aan het dromen was of dergelijk, maar 5x is toch wel veel hè. Nu hoorden we van M dat vele mannen in Azië denken (door de Amerikaans films) dat alle westerse vrouwen "gemakkelijk" zijn. Dus dit kan ook een verklaring zijn... maar goed. We zijn dan toch veilig aangekomen in Lao Cai, waar een mini-bus va het hotel ons stond op te wachten. Aangekomen in het hotel hadden we ontbijt, de mogelijkheid om te douchen en dan meteen onze eerste uitstap naar Cat Cat Village. Het weer was enorm mistig, dus veel vergezichten, landschappen was er niet te bewonderen. Doch de wandeling was mooi. Sapa is een enorm mooie streek. In de 'Lonely Planet'-boek over Vietnam staat de mensen van de verschillende etnische groepen hier op de straten leuren met hun handwerken en je volgen en proberen te overhalen om van hen te kopen. Dit is echt niet overdreven. Enkelen liepen de hele wandeling met ons mee. Net voor het aan het dorp kwamen: Now you buy from me? Het dorp was niet erg groot. Maar mooi en zeker zeer interessant om te zien. Buffels, everzwijnen, ... alles loopt hier zomaar rond, over de straten, langs de weg, overal... Hele vuile kindjes komen leuren met allerhande zelfgemaakte werkjes. Rond de middag terug naar het hotel voor middageten. Bij het middageten in het hotel lag er gewoon bestek (mes, vork en lepel) en 'chopsticks'. Het is zelfs al zover gekomen dat we automatisch naar de stokjes grijpen, pas toen we bijna gedaan hadden, viel mijne frank, dat ik niet het bestek nam, er zelfs geen oog voor had... hehe... Na de middag en voor de avond waren we vrij en konden we dus op onszelf de stad wat verkennen. Het is echt zoals de gids beschrijft, de mensen hier volgen je echt; Buy from me? Buy from me? Ze bieden je juwelen aan, postkaarten, kussenslopen, dekens, gsm-hoesjes, ... alles zelfgemaakt. Ze blijven ook echt aandringen, proberen je te overtuigen, ... ze zijn erg goed!! Ze hebben duidelijk ook al veel geoefend over hoe mensen/toeristen aan te pakken!! Uiteindelijk heb ik een resem armbanden gekocht, die ik eigenlijk niet nodig heb, maar ja. We hebben op deze manier de lokale minderheid toch ook wat gesteund hè De tijd vloog voorbij. Tegen half 8 gingen we terug naar het hotel voor het avondeten. Na het avondeten kregen we allebei een klopke... Voordien wilden we nog dit gaan doen, en daar nog gaan zien, en ... Maar nu... misschien kunnen we ook in het hotel blijven, rustig een doucheke, wat TV kijken (wat ook erg lang geleden was) en op tijd te bed. Goei plan, gezien de voorbije dagen zo druk en de nachten zo kort waren geweest. We hadden trouwen morgen ook een hele dag een trektocht langs kleine naburige dorpjes voor de boeg dus...
8u en net op tijd ter plaatse. De dag begon direct druk druk druk. Om 9u hadden onze kids reeds hun optreden. Dus nu moest het vooruitgaan; aankleden, maku-up, haar, ... het was (zoals op z'n Vietnamees) ietwat chaotisch. We hadden materialen voorzien voor hun haar, zodat ze allemaal in dezelfde stijl waren, maar sommigen hadden dit niet bij, anderen wilden niet... Ook hadden hun haardracht vooraf geoefend, maar nu kwam er wat tegenreactie van de Vietnamese vrijwilligers... het zou te lang duren, het is te moeilijk... Maar na een beetje aandringen van ons en hen proberen te overtuigen van de meerwaarde ervan, werd uiteindelijk dan toch ook werk gemaakt van de haardracht. Maar nipt, maar zijn we er toch in geslaagd al onze kids klaar te krijgen. Ok het moment was daar. Wij, de internationale vrijwilligers samen met enkele VV's namen plaats in de zaal, met onze camera's klaar! Ze deden het geweldig! Het hele publiek, en wij vooral, waren dolenthousiast!! We waren zo enorm trots op 'onze kindjes'. Na het optreden ben ik meteen backstage gelopen om hen te feliciteren. Er werd veel gelachen, geknuffeld, gejuichd, 'ge-yeah-ed' en 'ge-high-fived'. De blijdschap liep er af, de kids waren super content dat het voorbij was, dat het zo goed gegaan was. Het was echt een onbeschrijfelijk moment! Nadat de situatie wat gekalmeerd werd, gingen we met de kids spelen in de speelruimte die op het terrein was voorzien. Een soort primitieve kleine kermis. Vele oude attracties en toestellen, een springkasteel, ... De kids vonden het geweldig, ze amuseerden zich rot! Hun gezichten straalden zoveel geluk uit, echt geld waard! 's Middags verlieten we even het festival om ergens te gaan eten. Tegen 14u wilden we terug zijn, gezien dat de school voor weeskinderen aan de beurt was. Uiteindelijk was het 16u eer hun optreden begon. Ook een zeer mooi optreden, maar wij waren toch allemaal meer fan van onze (andere) school. Gezien we veel meer affiniteit hadden met deze kids, we hebben veel meer tijd met hen gespendeerd, onze band met deze kids was zoveel sterker. Ook hadden we veel van de voorbereiding voor het festival van de school voor straatkinderen op ons genomen. Dus natuurlijk vonden we hen beter ... Eigenlijk wilden we na dit optreden vertrekken, gezien enkele van ons nog dienden in te pakken en L en ikzelf hadden een trip naar Sapa geboekt en we zouden vanavond vertrekken. Dus we konden niet te lang blijven. Men zei ons dat de prijsuitreiking niet te lang op zich zou laten wachten, gezien de school voor weeskinderen het laatste optreden was en de uitreiking meteen daarna was. Dus ja, dit wilden we dan nog wel meemaken natuurlijk. Wij zaten ergens vooraan samen met enkele van onze kids. Enkele rijen achter ons, zaten nog meer van onze kids. Eén van de kids, Tai (één van de broers die wonen in de school) zag ons zitten en werkte meteen zijn weg naar beneden om naast me te komen zitten, hij hield de hele tijd mijn arm vast en legde zijn arm op mijn schouder. Hij wist duidelijk wat er aan de hand was, we zouden vertrekken na vandaag... Ik kreeg de tranen in m'n ogen... Hoe reageer je hierop... Tijdens de prijsuitreiking kreeg ik enkele malen telefoon van iemand, maar kon er echter niets van verstaan. Gezien ze me meermaals belden, ben ik dan toch maar naar buiten gegaan om terug te bellen. Het was het reisagentschap waar we onze trip naar Sapa geboekt hadden. We zouden vroeger moeten vertrekken dan oorspronkelijk gepland. Miljaar hè, daar waren we niet op voorzien. Dan mogen we het hier echt niet meer te lang trekken. Toen ik terug naar binnen wou gaan, bleek de prijsuitreiking reeds voorbij. Er waren een 20-tal deelnemende scholen. Blijkbaar hadden we van de 5 verschillende optredens die onze school had (straatkids) 3x een derde plaats, 1x een tweede plaats en 1x een eerste plaats PLUS de 1e plaats voor het totaal, het hele optreden. Dus.... we waren gewonnen !!! Ongelooflijk!!! Dit festival bestaat bijna 30 jaar en nog nooit had deze school gewonnen. Ongelooflijk, onbeschrijfelijke vreugde onder de kids, de leerkrachten, ons als vrijwilligers, .... Waaw...!!! Dit is toch wel het mooiste afscheidscadeau dat we hen konden geven en wat zij ons konden geven. Nu was de directrice van de school wel tevreden... dekke... eerst alles en iedereen de grond in boren... zie nu maar is hoe goed deze kids zijn, nà!!! Het was zo'n overweldigend moment van emoties van vreugde omdat we gewonnen waren en van verdriet omdat we vertrokken. Nu voor L en mij was het nog niet helemaal zover, gezien we nog hier zijn, en van plan zijn om woensdag toch nog langs de school te gaan om afscheid te nemen. Maar voor vele kinderen was dit niet erg duidelijk. En anderen van ons vertrokken wel. Dus voor hen moet het allemaal wat ingewikkeld geweest zijn. Maar ze klampten zich aan ons vast. Veel tranen, ook bij ons. De VV's in tranen.... Het was een zeer zwaar afscheid!! De kids achtervolgden ons, anderen kropen weg, wilden ons niet loslaten... Verschrikkelijk! Op dit moment kijk ik er echt niet naar uit om woensdag terug naar de school te gaan... Maar goed, we moesten nu echt wel verder gaan. We hadden nog maar iets meer dan een uur om naar huis te gaan, in te pakken voor onze trip, te eten afscheid te nemen van M, die de voorbije 5 weken de hele tijd mijn kamergenote was en dan terug naar't centrum te gaan. Net op tijd arriveerden we op de afgesproken plaats. Met de mini-bus naar't treinstation. We hadden iets meer betaald voor een iets meer comfortabel bed, wat nog vrij hard bleek te zijn, maar goed. We, L en ik, deelde onze slaapcabine (4 bedden) met een Vietnamese man, die bijna geen Engels sprak, dus we legden ons - moe en uitgeput als we waren - al vlug te slapen...
