Vandaag was een rustige dag. Om één of andere reden hadden we geen lessen vandaag. Maar dat wisten we gisteren al dus, beetje kunnen uitslapen. Allé ja, in slaap vallen gaat al wel, en de hele doorslapen ook, maar eens ik wakker ben, kan ik niet meer blijven liggen, gezien mijn heupen en dijen zo'n pijn doen van de hele nacht in dat harde bed te liggen, dus toch maar opgestaan om half 8. Op't gemakske ontbijten, een grote mok koffie en hopsakee aan de pc om lessen voor te bereiden. Normaal delen we het werk wat, maar mijn canadese collega werd plots ingeroepen om naar nog een andere school te gaan, gezien daar onverwacht een vrijwilliger was uitgevallen. En het Britse koppel wist precies nog niet goed hoe alles loopt dus... tegen de half 11 kwamen zij uit hun bed, en had ik al heel wat werk verzet. Wat ze verder die dag gedaan hebben weet ik niet, maar na de middag vroeg de vrouw me of we lessen dienden voor te bereiden voor morgen... Euh... ik ben al de hele dag bezig... Ach ja... ik heb hun verantwoordelijk gesteld voor de spelactiviteiten tijdens de pauzes en na de lessen, dus... en ze vonden dit wel ok, dus zo heb ik wat gemoedsrust (de taken toch een beetje verdeeld dan hè). Culinair was het vandaag een hoogdag! Voor't ontbijt hadden we toastbrood gevonden en gebakken in de pan. 's Middags had de italiaanse gekookt, dus pasta en 's avonds kookte ons Brits koppel, dus geen vietnamese rijst of noedels, super! Volgende dinsdag is het mijn beurt om te koken dus als jullie enige suggesties hebben, steeds welkom! Het moet wel te bereiden zijn met de ingrediënten en de middelen hier voorhanden, dus... In de namiddag hadden vergadering met de Vietnamese vrijwilligers verantwoordelijk voor de 2 scholen waren wij 'gestationeerd' zijn ivm met het 'Art Festival' dat er aan komt EN inzake waarvoor het geld te gebruiken dat ik heb ingezameld. Wat trouwens enorm veel dankbaarheid opleverde!!! Ik moest jullie allemaal ongelooflijk hard bedanken. Ze waren ietwat overweldigd door het grote bedrag. Dus DANK U !!! Na overleg met de scholen vroegen enkel kleding en voedsel. Maar als we enkel voedsel kopen, dat bewaarbaar is, zou dit rijst zijn en ingeblikt voedsel. Dus was mijn idee om ook een diepvriezer te kopen. Dit geeft ons naar voedsel toe veel meer mogelijkheden en kunnen ze ook op lange termijn voedsel bewaren. Verder waren er nog de ideëen om een waterfilter aan te kopen evenals een warmwaterinstallatie voor in de winter. Na zelf in de school geweest te zijn, kwamen we erachter dat de kinderen hun tanden niet poetsen. Dus, wij dachten, laten we tandenborstels en tandpasta kopen EN ze leren hoe ze hun tanden moeten poetsen. Nadat we hierover bevestiging kregen van de leerkrachten, want zij moeten het wel blijven willen ondersteunen als wij weg zijn dus..., maar dit lijkt dus ook een goed plan. Maar 'k moet nu gaan, want we gaan uit!! Toedels x
Vandaag zouden we de hele dag in de school voor straatkinderen zijn. In de voormiddag Engelse voor de jongste groep, in de namiddag Engelse les voor de oudste groep. Vanuit de school kwam de vraag of we het alfabet en de nummers konden bekijken. Dus goed, we trokken met onze lesvoorbereidingen en spelletjes naar het schooltje. Daar aangekomen bleek onze klas eerder een mix van zowel jongere als oudere kinderen. Ook het alfabet en de nummer waren door de meeste kinderen al vrij goed gekend. Een heel aantal lijkt best verstandig en is enorm leergierig. Dit maakt het wel aangenaam. De andere kinderen spelen en praten wat ondereen en lopen in en uit de klas. Wij kunnen hier moeilijk iets van zeggen want ze verstaan ons niet. En de Vietnamese vrijwilliger wil zelfs de moeite al niet meer doen te proberen ze in de klas te houden, laat staan ze te doen opletten... dus... ach ja... Relativeren is hier toch een noodzakelijke eigenschap om te overleven !! Dan zijn we maar overgaan tot de spelletjes. We hadden er echt op gelet dat ze eenvoudig en een beetje actief waren. Een les die we van de dag voordien onthouden hadden. Doch was het niet eenvoudig. Ofwel begrepen de kinderen het echt niet, ofwel begreep de Vietnamese vrijwilliger, die de vertaling naar de kinderen doet, het niet helemaal, maar het was niet echt een succes te noemen. Dan maar weer gewoon wat spelen? Tijdens dit spel en door te praten met de Vietnamese vrijwilligers, werd het voor ons duidelijk dat we in de namiddag dezelfde groep leerlingen zouden hebben als in de voormiddag. Huh? Onze planning viel dus weer in het water, maar goed... we verzinnen wel iets... alweer. 's Middags zouden we weer daar blijven eten samen met de leerlingen en de leerkrachten. Opnieuw was die een zeer geslaagde lekkere maaltijd. Ook op de middag kregen we de melding dat de lessen van de namiddag werden geannuleerd. Hoezo? Waarom? Zo ineens? De districtsleider van de plaatselijke regering kwam op bezoek, dus geen lessen. Ah ja, ok, vooruit dan. Op die korte tijd dat ik nu hier ben, heb ik toch al ondervonden, dat het niets uithaalt je vragen te stellen, daar er dikwijls geen antwoord is op de waarom-vraag. Dus ja goed, opnieuw een wijziging in de planning. Dan maar lesvoorbereidingen maken voor de volgende dagen. Gezien het zo'n mooi weer was, hebben we met de Westerse vrijwilligers wat spoed gezet achter de voorbereiding zodat we naar buiten konden. De zon scheen voor het eerst sinds ik hier was, dus we wilden echt niet de hele namiddag binnen zitten. Samen met een andere vrijwilligster zijn we wandeling gaan maken om de buurt achter ons wat te verkennen. Nooit gedacht hier zo'n mooie fauna en flora aan te treffen, zeker gezien de straten zo vuil en stoffig zijn. Maar wat een prachtige oase van groen achter deze muren! Voor het avondeten bleven we vanavond niet thuis. Dit omdat we naar de film gingen om 19u met andere vrijwilligers van andere organisaties hier in Hanoi. Vlakbij de cinéma hebben we ons, naar plaatselijke gewoonte, ergens op de stoep gezet bij een vrouwtje die er ter plaatste maaltijden bereidt. Eigenlijk is dit illegaal, maar mits een donatie aan de plaatselijke politie, wordt het oogluikend toegestaan. Moet wel, want om de 5 meter vind je wel iemand waar je een maaltijd of een drankje kan nuttigen. Nu hoopte ik voor de film nog een grote zak chips te kopen, maar ik dacht te Westers! Meer dan een ticketbalie en een klein zaaltje hield deze cinéma niet in. Na de film - over de oorlog in Vietnam (The most dangerous man - Parlement papers), zijn we met z'n allen nog iets gaan drinken. De vrijwilligers die hier reeds iets langer waren, wisten een heel leuk, doch toeristisch cafeetje. Het was er echt gezellig en echt wel gericht op toeristen. Je kon er Westerse maaltijden nuttigen en er was zelfs Duvel, Hoegaarden, Leffe en Chimay te verkrijgen. Tegen 12u zijn we, lichtjes in de wind, met de taxi terug naar ons huisje gegaan. Het was weer een geslaagde dag!
Foto 1, 2: ons klasje Foto 3 - 6: naburige fauna en flora Foto 7: eten op straat Foto 8: iets drinken met enkele vrijwilligers
eerste ontmoeting met 'Street Children School' en 'Orphan School'
Man wat een dag,
maar misschien eerst even vermelden dat ik vanaf 10min geleden terug op facebook kan Blijkbaar heeft de Vietnamese regering de toegang tot deze website geblokkeerd omdat men niet alle informatie die er over en weer gaat in het oog kan houden... maar meteen met deze boodschap heeft men een manier meegegeven om de blokkade te omzeilen. En na wat navraag hebben we iemand gevonden die dat voor ons wist te doen, dus ...
De eerste nacht was best ok, heb beter geslapen dan verwacht op dit enorm harde bed. Mogelijk was ik misschien zo moe dat het al ni veel uitmaakte waar ik me kon leggen ... ach ja. Er was heel wat gepland voor ons vandaag. In de voormiddag een eerste kenninsmaking met de school voor straatkinderen en in de namiddag met de school voor weeskinderen. We namen de bus naar daar. Deze eerste week gaat er steeds iemand met ons mee, maar vanaf volgende week zijn we op onszelf aangewezen. Dus opletten geblazen in deze doolhof van allemaal dezelfde kleine straatjes! De busrit zelf was al een ervaring op zich. Blijkbaar moet je om ter snelst zien op de bus te geraken, trekken en duwen mag, meer zelfs, het hoort er gewoon bij. Doch eens je op de bus bent, blijkt er meestal toch voldoende plaats voor iedereen Buiten de buschauffeur is er ook een busbegeleider op de bus. Ipv te betalen als je op de bus komt, komt hij rond om het op te halen. Best een klus als ze goed volgestouwd zit! Bovendien heeft hij als taak, dat als er oudere mensen opstappen, ze te begeleiden naar een zitplaats. De jongeren moeten dan maar opstaan, wat eigenlijk vanzelf gebeurd. Daar kunnen wij nog iets van leren, hè! Het afstappen gebeurd al even snel als het opstappen, maar hier had ik al snel door waarom. Als je niet snel genoeg bent, blijft je op de bus, of spring je uit een rijdend voortuig. Time is money? Eens we afgestapt waren, moesten we door een wirwar van kleine straatjes. Een beetje de achterbuurten leek het, nog vuiler dan het centrum. Sommige stukken zou je voorbij willen vliegen omwille van de stank. Bij de school aangekomen, was men nog met de les bezig. Men verwachtte ons echter niet. De voorbije week was het 'Tet', het Vietnamese Nieuwjaar. Het gróótste feest (!) hier en dus waren er maar enkele leerlingen. Wij vonden dit niet zo erg om mee te beginnen. Alles was wel enorm chaotisch. Omdat de eerder gemaakte afspraken tussen de leerkrachten, de vrijwilligers en de coördinatoren blijkbaar niet werden nageleefd wist niemand goed waarop en waaraf. Wij hebben dan maar gewoon wat gespeeld met de kinderen om ze toch al wat te leren kennen en ze wat aan ons te laten wennen. Blijkbaar is interactie, communicatie en organisatie niet de beste eigenschap van de plaatselijke bevolking. Een beetje in de filosofie van: tijd is niet belangrijk, waarom afspraken maken, we zien wel wat kan en niet kan/wat er gaat gebeuren. Voor ons westerlingen toch een hele aanpassing. Maar het was er wel leuk. Het zijn echte leuke kinderen. De accomodatie in de school is wederom zeer primitief. Gezien het gaat om straatkinderen, waarom er enkele geen ouders hebben (anderen lopen gewoon de hele dag op straat omdat hun ouders geen tijd of geen geld hebben om ze naar een school te sturen, er is dan ook slaapplaasts voorzien voor enkelen. Momenteel zijn er 5 kinderen die er wonen. Ze hebben er een slaapplaats die enkel voorzien is van een bed en een plankje voor hun persoonlijke spullen. Het bed is eigenlijk ook niet meer dan het houten plank. mensen in Vietnam slapen zo blijkbaar. Bij navraag blijkt dit echter niet zo ongewoon. De meesten mensen hier slapen zo blijkbaar. Omdat het net 'Tet' geweest was, was de school 's middags reeds uit. Omdat het 'Tet' geweest was, waren er geen leerlingen. Omdat het 'Tet' geweest was liep de planning mis. Omdat het 'Tet' geweest was... 'Tet' is een excuus van alles deze dagen zo blijkt. 's Middags bleven we er eten, samen met de leerkrachten, die ook wonen in de school, en de 'residentiële' leerlingen. Het middagmaal was verrassend lekker. Opnieuw, jawel, rijst met varkensvlees, gekookt deze keer, met ei en een tot op heden ongeïdentificeerde groente... iets groen.
In de namiddag gingen we naar de school voor weeskinderen. Opnieuw met de bus, en nadien toch nog wel een wandeling van een klein half uurtje. Eerst door de kleinere straatjes, nadien door bredere (doch zeer vuile) straten maar met met mooie grote huizen. Blijkbaar toch een iets rijkere buurt. Hier bevond het weeshuis zich. Gezien het oorpsronkelijk gebouwd werd voor de weeskinderen van oorlogsslachtoffers. Vlak naast het weeshuis is een dure privé-school, waar dus regelmatig sjieke bussen en auto's staan om de kinderen op te pikken. Van contrast gesproken. Het was een enorm groot complex. Dit omdat het de school omvat, met meer dan 200 leerlingen, plus slaapplaats biedt voor deze kinderen. Na een lange kennismaking met de Vietnamese vrijwilligsters ter plaatse gingen naar een klasje omdat het nu pauze was. Aan de klas gekomen, bleek er helemaal geen leerkracht te zijn voor deze klas. Men zei ons: dit is jullie klas, begin maar. Euh, ok dan... Al goed dat men ons aangaf wat een volgend onderwerp kon zijn, waar ze ongeveer gebleven waren vorige keer EN al goed dat ze aanwezig bleven om te vertalen en de klas toch ietwat in toom te houden. Er stond nog vanalles op het bord, maar dit mocht afgeveegd worden. Gezien er blijkbaar toch belangrijke dingen opstond voor de kinderen hebben we dit meermaals gechecked. De les op zich verliep best goed, de kinderen deden goed mee en leerden snel. Dit eindigde echter snel toen de lessen in andere klassen werden beëindigd. Andere kinderen kwamen in de klas gelopen en terug naar buiten, begonnen te spelen met de aanwezige leerlingen maw verstoorden de les enorm. Ook vrijwilligers kwamen binnen en buiten gelopen, liepen te bellen in de klas, ... Er was maar weinig aan te doen, lesgeven zat er niet meer in. Opeens komt één van de Vietnamese vrijwilligers vragen wat onze volgende les voor vandaag is. - Euh, ... wij kwamen voor een kennismaking, we hebben nog niets echt iets voorbereid... - Oh, hoe ga je dan de kinderen bezig houden tot 5u? - Tot 5u? Er was ons gezegd dat we om 4u terug moesten vertrekken... (opnieuw misgelopen afspraken...) - Oh? Dit is een zelfstudieklas, en 's morgens komt een leerkacht noteren op het bord wat ze moeten doen, maar sinds jullie dat afgeveegd hebben... - Ja maar .... jullie hebben ons gezegd dat we dit moesten afvegen ??? - Ah ja, goed, kunnen jullie ze misschien een Engelstalig liedje leren? - Euh ok.... - Maar eerst is het pauze... Dus wij bedenken snel een eenvoudig doch ietwat leerzaam liedje. We noteren alvast de voorbereiding op het bord. Nadat we onze voorbereiding gemaakt hebben, draaien we ons terug naar de Vietnamese vrijwilligers. "Oh de school is uit, je mag naar huis." Wat? Euh ja, ok dan. Gedurende de dag hadden we trouwens al wat meer geleerd of de Vietnamese gewoontes en afspraken, dus ja ok... We werden door 2 Vietnamese vrijwilligers, met de scooter, naar huis gebracht. Als mijn chauffeur voor de 'city tour' dezelfde rijstijl had gehad als zij, had ik nooit meer achterop gezeten bij iemand vrees ik. 5 keer schol het geen haar of hadden een accident, en 3 keer zijn we bijna gevallen. Dikwijls dacht ik, probeer niet zoveel met me te praten en let wat meer op de baan, kijk naar voor! Maar ja, ... we zijn zonder kleerscheuren 'thuis' gekomen dus ... Dus les van vandaag: wat komt dat komt, we zien wel wat er gebeurd, een planning/afspraken kunnen een richtlijn zijn, maar dienen daarom niet te worden nageleefd... The Vietnamees way of life...
Allé toch al enkele foto's van: - mijn slaapkamer (rechts mijn bed) - de super-primitieve keuken - de inkomhal/living/bureau/vergaderzaal/... - een klein beeld op het verkeer
Aan het eten hier zal ik toch nog wel moeten wennen hoor. Bijkomen zal ik zeker niet doen. Rijst of noedels met varkensvlees, ik heb zo het idee dat dat de trend gaat zijn. En ook al klinkt dat misschien niet slecht, de manier van klaarmaken, de kruiden e.d. maken het toch geheel anders hoor, ni echt mijn ding, maar ja... heb op de luchthaven nog een doos Pringels meegenomen, maar die is ook al half, en tis nog maar de eerste avond dus... Allé na't avondeten zijn we met z'n allen nog een pintje gaan pakken. Een café hier is verre van vergelijkbaar met een café bij ons. Het is eerder een winkeletalage, met ongeveer 2 tafeltjes (als die er al zijn) en wat stoeltjes rond, of gewoon wat lage krukjes. Maar het plaatselijk bier is ni slecht en kost slecht 15000 vietnamese dong, wat overeenkomt met een halve euro, en dan hebben we eigenlijk nog niet weinig betaald voor de normen hier, dus... klagen doen we niet hè
'k Ga nu een doucheke pakken, op het toilet, jaja, das hier allemaal geïntegreerd (waar je ook naar toilet gaat, er zal wel een douchekop hangen...) en dan naar m'n bedje (lees plank) want morgen zal ik weer heel wat nieuwe ervaringen mogen opdoen in de school voor straatkinderen...
ik ben goed aangekomen. Het is hier nu iets na 6 's avonds, bij jullie dus iets na 12 's middags. Het afscheid met m'n ventjes viel me wel zwaarder dan verwacht eigenlijk, maar we zijn toch vertrokken geraakt. De eerste vlucht naar Frankfurt was al om voor ik goed en wel besefte dat we vertrokken waren, dus dat was al een meevaller. Maar man, wat is daar een grote luchthaven. Meteen stootte ik al op de beveiliging. Ik had blijkbaar een dienstingang genomen Doch had men vrij snel door dat het om een vergissing ging en dat ik niet echt thuis was op de luchthaven hier en was er dan ook verder niets aan de hand. Met een treintje werd ik naar een andere terminal gebracht om daar mijn aansluiting naar Vietnam te nemen. De controle is hier wel wat strenger dan in Brussel. Maar we zijn er zonder kleerscheuren doorgeraakt. De vlucht naar Hanoi, 11u vliegen, daar ik wel wat tegenop. Doch is deze vlot verlopen. Veel geslapen heb ik wel niet, onder meer omdat ik enorm weinig beenruimte had, zeker voor zo'n lange reis, daar bovenop zat er een kindje naast me. En voor mij was de vlucht al lang, laat staan voor zo'n klein ventje. Eens aangekomen in Hanoi ging het allemaal heel snel. De luchthaven was er verrassend klein en primitief. Gezien Hanoi toch een grote stad is, had ik anders verwacht. Door zijn verouderde aard liet ook de bagage even op zich wachten. Toen ik buiten kwam was ik enorm (!!!) blij te zien dat er iemand me stond op te wachten met het bordje: UNESCO ANS HO. Dit moest wel voor mij bestemd zijn. Het was nog een vrij jong meisje, Ly, die momenteel ifv haar studies, stage loopt bij het project. Het eerste was ze me zei toen we buiten kwamen: It's cold here hè? Ik keek haar toch een beetje verbaasd aan. Het was er zo'n 10graden, om half 8 's morgens, dus in vergelijking met vanwaar ik kwam ( ) vond ik dit echt niet koud. Er stond een vooraf-gereserveerde-taxi op ons te wachten, niet groter dan een klein 'fiat-je'. Zo blijken alle taxi's hier te zijn. Na alle verhalen over het verkeer in Hanoi was ik op het ergste voorbereid. Doch viel dit best mee, wat misschien wel aan het vroege uur te wijten was. We reden langs meters rijstvelden, plantages grote planten en palmbomen, vele kleine, oude en vuile huisjes waar hoe dichter we bij het centrum kwamen hoe meer mensen zich voor hun woning op de stoep een handeltje opgezet hadden; groenten, fruit, flesjes drinken, water, rauw vlees, thee, ... Hun inkomsten.
Het huis zelf is gelegen in een straatje zoals alle andere straatjes hier, smal en voor elke deur mensen met hun handeltje... Als je het niet weet zijn, zou je er zo voorbij lopen, want ook voor deze deur heeft iemand een handeltje in groenten opgezet. Aan de buitenkant is niet te zien dat hier de 'co-operations office' van de VFCD (Vietnam Federation Community Development - denk ik) zit. De deur was op slot en er was weinig beweging te zien. Na wat kloppen, kwam de coördinatrice dan toch open doen. Het was allemaal wat laat geworden zondag en daardoor startte de maandag met wat vertraging, veelvuldige verontschuldigingen volgden. Zo stilaan werd iedereen in het huis wakker. Het huis zelf is zeer oud ingericht en enkel voorzien van het broodnodige. Gezien ik samen met een canadese vrijwilligster arriveerde (de avond voordien) had men een poging gedaan om ons ontbijt toch Westers te houden. Men had brood gevonden, hier een zeldzaamheid blijkbaar. Maar gelei of andere beleg is hier niet bekend, dus ... gezoete, gecondenceerde melk uit blik. Een verrassende combinatie, die ik thuis zelf nooit uit zo proberen, maar toch best smaakte. Na wat voorstellen, kreeg ik de ruimte me wat te installeren en te rusten. Tegen de middag volgde dan de oriëntatie en na de middag zou één van de Vietnamese vrijwilligsters me al meenemen op een 'City tour' op z'n Vietnamees, dus op een scooter. Best spannend vond ik wel. Doch eens vertrokken viel het wel mee. Als je er zelf tussen zit, lijkt het minder erg dan dat je het vanop een afstand bekijkt. Crazy traffic in Hanoi. Echt gekkenwerk, brommerkes komen van overal, links, rechts, voor achter, slalommend tussen de auto's en de bussen, die allemaal hun plaats willen opeisen op de baan... te gek voor woorden.
Nu terug aangekomen in het vrijwilligershuis begint de vrije tijd. Vandaag denk ik dat ik toch maar eens vroeg te bed ga. Allé, te plank ga. Veel meer stelt mijn bed spijtig genoeg niet voor. Morgen staat er op de planning dat ik voor het eerst met de bus naar de school voor straatkinderen ga. 'k Ben eens benieuwd. Verslag volgt ongetwijfeld. Ik doe m'n best om de foto's die ik reeds heb te plaatsen, maar het wil niet goed lukken. We blijven proberen...
Na veelvuldige vraag en aanraden heb ik dan toch maar besloten een blog aan te maken. Hopelijk kan ik op deze manier tijdens mijn avontuur in Vietnam met het thuisfront -jullie dus- op regelmatige basis contact houden. Ik heb de intentie hier op regelmatige basis avonturen, belevenissen, bedenkingen en natuurlijk ook foto's op te zetten zodat ik jullie -indien gewenst- wat op de hoogte kan houden en visa versa.
Het wordt steeds spannender en steeds concreter. Indien jullie me reeds op voorhand al van enkele tips of dergelijke kunnen voorzien... graag... !!!
en 's avonds kookte ons Brits koppel, dus geen vietnamese rijst of noedels, super!
hebben, steeds welkom! Het moet wel te bereiden zijn met de ingrediënten en de middelen hier voorhanden, dus...
Buiten de buschauffeur is er ook een busbegeleider op de bus. Ipv te betalen als je op de bus komt, komt hij rond om het op te halen. Best een klus als ze goed volgestouwd zit! Bovendien heeft hij als taak, dat als er oudere mensen opstappen, ze te begeleiden naar een zitplaats. De jongeren moeten dan maar opstaan, wat eigenlijk vanzelf gebeurd. Daar kunnen wij nog iets van leren, hè!
Doch had men vrij snel door dat het om een vergissing ging en dat ik niet echt thuis was op de luchthaven hier en was er dan ook verder niets aan de hand. Met een treintje werd ik naar een andere terminal gebracht om daar mijn aansluiting naar Vietnam te nemen. De controle is hier wel wat strenger dan in Brussel. Maar we zijn er zonder kleerscheuren doorgeraakt. De vlucht naar Hanoi, 11u vliegen, daar ik wel wat tegenop. Doch is deze vlot verlopen. Veel geslapen heb ik wel niet, onder meer omdat ik enorm weinig beenruimte had, zeker voor zo'n lange reis, daar bovenop zat er een kindje naast me. En voor mij was de vlucht al lang, laat staan voor zo'n klein ventje.
