Zaterdag Voormiddag: - boeken vluchten rondreis Vietnam - Thailand - Vietnam Namiddag: - Museum of Ethnologie - Prison museum - Eten - Night-market - Ijsje (Sorry, ben moe... mogelijk later toch nog een verhaal, 'k zal zien ))
Vrijdag begon vrij rustig, we moesten nergens naartoe deze voormiddag, dus profiteren ... ! Niet veel gedaan, gewoon wat uitgeslapen, rustig ontbijt, op't gemakske een doucheke... Na de middag naar de 'weeskinderen-school'. Opnieuw keek ik er niet erg naar uit. Dit omdat er een 'ceremonie' gepland was, om de spullen de we gekocht hadden, officieel aan de school en de kinderen te overhandigen. Ach ja, we zien wel hoe het loopt hè. De les die voordien hadden, verliep (wonder-boven-wonder) uitstekend. We hadden dit keer een oudere klas (16 tot 18-jarigen). Deze werkten mee, luisterden en waren enthousiast. Echt aangenaam. Na de les zou de ceremonie plaatsvinden. Nadat we reeds een 10-tal minuten in de zaal zaten te wachten, kwamen de Vietnamese vrijwilligers me vragen of ik de spullen bij had. ... ? Euh nee... die hebben we hier gisteren en eergisteren al afgezet. Ah? En waar staan ze? Hoe moet ik dat weten??? Ze konden ze dus blijkbaar niet vinden. En de leerkrachten waren niet aanwezig in de school omwille van een begrafenis... dus... 'ceremonie' uitgesteld. Vanavond was het Amerikaanse avond. We hadden opnieuw, zoals bij de Britse, iedereen uitgenodigd. De planning was een Amerikaanse film te zien. De Amerikaanse vrijwilligers voorzagen ons in een hapje en een drankje zoals bier, popcorn en boterhammen met pindakaas en gelei - echt Amerikaans dus. Het is ons gelukt een laken op te hangen op het dakterras zodat we daar onze filmavond door konden laten gaan. Waaw... ongelooflijk prachtig. Ik heb geprobeerd de sfeer op foto te krijgen, maar dit bleek echter onmogelijk. Maar geloof me, een warme avond, een briesje, met een hele groep in de open lucht op een dakterras naar een film kijken... 't was de moeite!
Sorry, de dinsdag van 17 maart, moest woensdag zijn ...
Ok, donderdag 18 maart dus en terug gaan winkelen. Om 9u 's morgens stond het busje al klaar. Met een leerkracht van de school voor weeskinderen. Deze zou oorspronkelijk niet meegaan, maar gezien de lijst met het aantal kinderen in welke leeftijdsgroep en jongen/meisje kwam ze toch mee. Nu, eens in het busje, had ze de lijst blijkbaar niet. Verrassing !?! Na wat over-en-weer vertalingen door onze Vietnamese vrijwilligster belde ze een andere leerkracht op die ons van een lijst zou voorzien. Allé vooruit dan... Eerst terug naar Metro om onze spullen van gisteren te gaan halen, plus nog wat extra's. Dit verliep dit keer vrij vlot. Gezien we nu ook een beetje de gang van zaken kenden, waren we beter voorbereid. Na Metro naar een groot winkelcentrum. Echt sjiek, netjes, proper en gestructureerd. De eerste keer dat ik hier zo'n winkelcentrum zie... Voor we in de winkel zelf binnen mochten, werd onze handtas verzegeld, zodat er niets in of uit kon. Geen slecht systeem. Na een uur of 2 hadden we voor alle 164 kinderen wel iets gevonden. Een hele tenue voor de kleintjes en voor de ouderen enkel een T-shirt of dergelijke, gezien het prijsverschil. Gelukkig konden we dit keer aan de kassa wel met Visa betalen. Alles verliep dus een pak vlotter dan gisteren. Gezien de mini-bus die we voorhanden hadden, enkel ter beschikking was tot 13u, hebben we taxi terug genomen om langs de scholen te rijden met al onze winkelwaar. En zoals ik eerder al heb aangehaald, de meeste taxi's zijn hier vrij klein... dus overvol geladen + 4 mensen erin. Bij de 'weeskinderen-school' was het gewoon afzetten van onze waren en verder naar de andere school. Bij de 'straatkinderen-school' was het uitladen, samen met de kinderen. Die meteen begonnen te snuffelen en duidelijk blij waren met al wat ze zagen. Ik voelde me als Sinterklaas . Na het uitladen zijn we uiteindelijk toch tegen 16u ergens middageten gaan zoeken. Man, wat een honger! Nadien nog wat rondgekeken bij de winkels, want we hadden en hebben nog steeds heel wat nodig (schoenen oa), maar gezien we zo moe waren van voordien, hielden we het al snel voor bekeken en waren we tegen half 6 terug in het huis. We moesten wel op tijd gaan, want om 18u hadden onze eerste Vietnamese les, gegeven door enkele Vietnamese vrijwilligers. Gezien het Vietnamees niet erg makkelijk is, owv de 6 tonen die ze gebruiken, leidde dit tot hilarische taferelen. Maar het was best interessant, ... al weet ik er nu wel niets meer van Na de les nog avondeten en toen was m'n pijp echt wel uit. Dus een rustig avondje, met m'n boek (de zaak Alzheimer) m'n bed in.
Dinsdag, en zoals afgesproken stond er om 9u een auto (minibus) op ons te wachten om te gaan winkelen. Samen met de internationale coördinator een Vietnamese vrijwilligster en blijkbaar 2 mensen (leerkrachten of managers) van de school voor weeskinderen vertrokken we richting Metro, een grote winkel, zoals Colruyt of Covee. Hier namen we al drie grote winkelkarren om te beginnen en daar gingen we... Na een dikke 3 uur in de winkel hadden we bijna alles wat we moesten hebben. Van sommige dingen hebben we de hele winkelvoorraad mee en andere dingen hadden ze niet voldoende in voorraad. Maar het winkelpersoneel was bereidwillig te helpen. Op een gegeven momenten zwermden er wel 6 à 7 mensen rond ons om te halen en te laden wat we nodig hadden. Doch bleek men hier niet alles te hebben wat we nodig hadden. De 2 mensen van de school zijn niet bij ons gebleven, maar gingen voor zichzelf inkopen doen. Het was anders wel handig geweest, gezien zij exact weten wat de school kan en zal gebruiken. Net voor we naar de kleding-sectie gingen, kwamen we ze nog even tegen. Ze overhandigden ons een lijst met het aantal kinderen en de leeftijdsgroepen. Maar ze kwamen niet met ons mee om kleding en schoenen uit te kiezen. Tussenin het winkelen zetten we af en toe al maar een overvolle grote winkelkar aan de kassa. Na een lange winkelzoektocht hebben we er ons toch maar bij neergelegd dat we hier niet alles konden vinden en dat we ook elders moesten gaan zien, voor oa medicatie, kleding en schoenen. Dus begeefden we ons naar de kassa. Daar aangekomen bleek dat we helemaal niet met Visa - Mastercard konden betalen. Wat ... ??? Overal kan je met Visa - Mastercard betalen, maar hier in deze supergrote winkel niet ??? Na wat discussies met de kassière en wat gepieker wat nu te doen, zijn we naar de dichtstbijzijnde geldautomaat gegaan en hebben we alles afgehaald we konden. Ik kon 14.000.000dong afhalen, wat nog niet genoeg was en Aless kreeg nog 6.000.000dong uit de automaat. Dit was nog niet voldoende voor hetgeen we hadden, maar een groot deel konden we dan toch al meenemen. Toen we een eerste deel hadden afgerekend (deel voor de school voor straatkinderen) en met het deel voor de school voor weeskinderen bezig waren, kwamen de leerkrachten eraan. Gewoon eens zien waar we zolang bleven vermoed ik. En ze keek naar de schoenen en de kleren die we hadden en zei: Nee, dit is niet goed. Die schoenen zijn te klein, de verkeerde maten, niet goed genoeg, die kleren zijn niet wat de kinderen willen, ... bla bla bla. Man man man... had dan toch verdomme even met ons meegegaan !!! Jullie wilden niet meegaan, lieten ons gewoon onze gang gaan met dat lijstje en nu, anderhalf uur later, komen jullie zeggen dat het niet goed is ... ??? Grr... Toen kwamen ze met de melding dat kleren misschien niet echt nodig zijn, dat we misschien beter boekentassen kunnen kopen. Jongens, wat is het nu? De directrice zegt dit, jullie zeggen dat... Maar de hele busrit terug bleven ze dit volhouden en erop aandringen dat boekentassen een betere investering was, dus... Ok, goed dan. Als dit is wat jullie kunnen gebruiken, maakt het voor ons een pak eenvoudiger ook. Niet te moeten zoeken naar juiste maten e.d. Dus we lieten de kleding en een deel schoenen (dat nog niet afgerekend was) achter in de winkel. En gezien we niet voldoende cash konden afhalen vroegen we aan de kassière of we onze volle kar die we nu nog niet konden meenemen, hier ergens konden laten staan en morgenvroeg komen halen. Hun eerste antwoord was: Oh nee, dat gaat allemaal terug naar de rekken. Wat...??? Nee !!! Hier hebben we dan ook nog een kwartier gefrustreerd staan discussiëren met de kassière en ander winkelpersoneel, gevraagd naar de winkelmanager. Al goed dat we een vertaalster bij hadden. Anders had dit helemaal een onmogelijke klus geweest. Maar seg, waarom is dit zo moeilijk?? Jezus, nooit gedacht dat het winkelen zo'n frusterende operatie ging worden. Maar dus na dat kwartier hebben we toch een 'ja' gekregen, eindelijk! Alles inladen en afzetten aan de scholen. Eerst bij de weeskinderen, dan naar de straatkinderen. Toen we bij de school voor straatkinderen aankwamen, kregen we telefoon van de directrice van de school voor weeskinderen dat ze toch geen boekentassen wilden, maar wel kleding en schoenen. Wat? Wat is het nu?? Ok , kleding zal het zijn. Normaalgezien zouden we morgenvroeg een lijst moeten krijgen van het aantal en de maten die nog nodig zijn. 'k Ben eens benieuwd. Ook voor de straatkinderen hadden we blijkbaar nog vanalles tekort. Dus morgen wordt opnieuw een drukke winkeldag. Eerlijk gezegd, na mijn ervaringen van vandaag, kijk er niet zo meer naar uit dan ik eerst deed . Gezien het St.Patricks-day is vandaag gingen we niet naar huis voor het avondeten, maar gingen we rechtstreeks naar de Irisch Pub. Hier hebben we uiteindelijke de hele avond doorgebracht. Als gevolg van mijn drukke, frusterende dag, was ik niet echt in feeststemming. Maar algemeen gezien hebben we onze reuze geamuseerd en was het alweer een geslaagde avond.
Gisteren kwamen we beneden en viel de electriciteit uit, vandaag kwamen we beneden en hadden we geen gas meer. Dus koffie zat er niet in, tenzij we inventief waren... wat ons gelukt is. Een pot in een pot op een electrische plaat. Grappig tafereel. Maar zoiets waar je bij moest zijn... Vandaag in de voormiddag naar de school voor straatkinderen, in de namiddag naar de school voor weeskinderen. Toen we 's morgens in de school aankwamen waren de meisjes al druk aan hun 'catwalk-walk' aan't oefenen. Waaw... ze hadden blijkbaar al heel wat geoefend. Toen ik boven -in ons atelier- aankwam, trof ik de Vietnamese vrijwilligerster die me gisteren hielp, aan... al druk in de weer met de jurk. Geweldig! Tegen de middag was de jurk af. Gezien ze me zo goed geholpen had, beloofde ik haar te trakteren op iets uit die bakkerij die ze ons had aangeraden. Ook een onfortuinlijk incident had zich deze voormiddag voorgedaan. Blijkbaar had iemand van de kindjes geld genomen uit de tas, uit de portefeuille, van één van ons. Zo'n 4 miljoen dong (160). Blijkbaar gebeurt dit regelmatig bij vrijwilligers. Maar wij waren enorm geschokt. Al de kindjes hier waren zo geweldig en lief en we hadden echt geen idee van wie er in staat zou zijn om zoiets te doen. Vrij snel hadden we reeds een 3 miljoen terug gevonden. Het middagmaal werd uitgesteld omdat er deze zoekactie plaatsvond. Ook al de kinderen moesten hun spullen laten nakijken en werden ondervraagd. Na de middag werden ze blijkbaar ook allemaal nog eens apart ondervraagd. Toen we er na de middag vertrokken hadden we het laatste miljoen nog niet teruggevonden, maar misschien weten we morgen meer. Die middag zijn we met z'n allen wél naar die bakkerij gegaan en hebben onszelf daar op een dessertje getrakteerd. Anders dan bij ons, maar toch echt wel lekker! Eigenlijk dus niet zo goed dat we dit ontdekt hebben ... Dan op naar de school voor weeskinderen, niet wetend wat te verwachten, want het is elke keer al anders geweest, dus... Eens daar viel het allemaal wel reuze mee. We hadden een (vrij) goede klas, die redelijk goed meewerkte. Goed dus, want we hebben een les kunnen geven. Tegen 16u terug richting de bushalte. Daar namen we bus 55 zoals altijd. Maar nu duurde het wel erg lang eer we aan onze stop waren. Ook kwam ik precies zoveel nieuwe dingen en plaatsen tegen die ik precies nog nooit had gezien. Effe checken, we zaten toch op de 55 hè? Ja, ok... zijn er dan meer bussen 55 met mogelijk een andere route ?? Nee, normaal niet. Wat is er dan aan de hand? Waar zijn we? Na anderhalf uur op de bus stopten we bij een groot busstation, de eindstatie. Aangekomen had de busbegeleider ook in de gaten dat we ons ergens vergist hadden en wees naar een klein plaatje links onder aan het raam vooraan in de bus. Dit nummer zei: 24. Blijkbaar was dit dus niet onze bus, maar de 24 ipv de 55 (die in't groot bovenaan vooraan op de bus geplakt is). Gelukkig stond er op deze stelplaats een bus nr. 55 stil, te wachten om te vertrekken. Dus al goed, hadden we vrij snel na deze verwarrende busrit, de juiste bus gevonden. Dus na nog eens een goed half uur, door wel bekende straten, kwamen aan op onze afstapplaats. We hebben nu wel een heel ander stuk gezien van Hanoi gezien, waar we anders nooit geweest waren, dus... voor slechts 6000dong (30eurocent) hebben een grote lange city-tour gehad... Goedkoper dan een riksha... Maar goed, we zijn dan toch tegen half 7 ergens goed thuis aangekomen. Na het avondeten, niets speciaal gedaan, gewoon wat thuis gezeten met een hapje en een drankje en de nieuwe vrijwilligers wat beter leren kennen. Morgen gaan we winkelen met het geld dat ik (samen met jullie) heb ingezameld.
Maandag, een nieuwe werkweek mét 3 nieuwe vrijwilligers. Dus terug een groep van 6. Eens aangekomen bij de school (straatkinderen) was er slechts ruimte voor een zeer korte introductie want men was al volop bezig met het festival. Dus vlogen we er maar meteen in. Voor de fashion show hadden we de meeste outfits al klaar. Hier en daar een finishing touch en nog 2 halve jurkjes. De afwerking ging vrij vlot. De jurken daarentegen. De tape die we voor het weekend gebruikten was helemaal los gekomen en plakte ook nu niet meer. Vermoedelijk heeft dit te maken met het voorbije natte weekend en het nu nog steeds vochtige weer. Enorm frustrerend wel, want we hadden er reeds zoveel werk ingestoken en nu kwam alles los en het wilde langs geen kanten nog aaneen plakken, niet met de dubbelzijdige plakband en niet met lijm. Ik heb m'n jurkje dus maar even aan kant gelegd voor ik er uit frustratie iets mee gedaan had waar ik achteraf spijt van zou krijgen. Het was trouwens toch al bijna middag dus... en gezien de directrice van de school aanwezig was, of toch één of andere afgevaardigde van een overkoepelende organisatie, zijn we opnieuw (om de officiële papierwinkel te ontwijken) uit eten gegaan ipv te eten in de school. Eén van de vrijwilligers wist een heel goed plaatsje, zeer populair onder de plaatselijke bevolking. We gingen voor Bun Cha; noedels met gegrild varkensvlees. Niet slecht Maar wat ze ons nog wist te vertellen, wat we met z'n allen nog beter nieuws vonden... ze liet ons één van de beste banketbakkerijen uit de buurt zien. En man, wat zag die etalage er verrukkelijk uit ! We hebben ons vandaag toch nog niet aan een dessertje gewaagd, gezien de grote lunch, maar dit is zeker een adresje om te onthouden Na de middag terug naar de school. We startten met het inoefenen van de catwalk-walk. Zeer entertainend Eén van de Vietnamese vrijwilligers ging naald en draad kopen. Een derde mogelijkheid om onze jurken af te werken. Verder een zeer goede, vlotte namiddag. De catwalk verloopt prima. Naald en draad blijken te werken. Goed nieuws dus... Eens thuisgekomen hadden we blijkbaar een Britse avond. Uiteindelijk bleek er niet veel Brits aan. Er was gewoon veel volk, veel Vietnamese vrijwilligers en hun vrienden. We hebben een spel gespeeld, dat je moet raden wie het personage is op je voorhoofd door ja/nee vragen te stellen. Een leuke, drukke avond.
Iets meer dan een week geleden werden we uitgenodigd door de assistente van de director (ondertussen al weer ontslag heeft genomen) om haar 'hometown' te bezoeken. Na haar ontslag hoorden we van haar dat de uitstap geannuleerd was. Tot we één na één een telefoontje kregen van een vriendin van haar. Zij zou de organisatie van deze trip op haar genomen hebben. Dus het kon wel doorgaan. De volgende drie dragen kregen we regelmatig een mail en een sms met info over hoe en wat er allemaal ging gebeuren. Het was allemaal tot in de puntjes geregeld met bezoeken aan bepaalde plaatsen, slapen bij één van haar studenten thuis, op bezoek bij zijn grootouders, eten daar, culturele uitwisseling (discussies, spelletjes en andere activiteiten) voor 's avonds... Dit was nu niet bepaald het idee dat wij hadden van ons weekend. Haar berichten kwamen ook vrij opdringerig en verplichtend over. Maar wij waren toeristen dit weekend en wilden dan ook toeristen. We zijn hier tenslotte maar één weekend. Wij wilden dus het stadje verkennen, de omliggende toeristische trekpleisters bezoeken, ... ons ding doen. Haar mails meldde ook steeds dat ze ons zouden opwachten op een busstation (een uur hier vandaan) om 7am. Dit zagen we al helemaal niet zitten. Op ons vrije weekend om half 6 's morgens opstaan ... ! Nee, dank je. In haar mails zei ze telkens dat we commentaar of voorstellen of dergelijke hadden, dat we die mochten geven. Dus dat deden we. We zeiden wat we wel wilden doen, dat we niet zo vroeg wilden vertrekken maar een uur of 2 laten. Maar telkens werden onze reacties genegeerd. Alles leek al geregeld en wij hadden er niet veel zeg meer in. Hierdoor hadden we er al niet veel zin meer in. Maar toen hebben we gewoon gezegd: Dit willen we doen en om die reden en we zullen om dat uur daar zijn. Toen kregen we een OK terug. Dus zaterdagmorgen vertrokken we zoals gepland. Eens aan de afsgesproken plaats aangekomen, stonden ze ons met 7 vietnamesen op te wachten. Het meisje waarmee we afgesproken hadden én 6 van haar studenten. Meteen voelden we ons oefenobjecten, leermateriaal. Oh jee... Samen de bus naar Linh Binh. Drukte van jewelste in het station. Iedereen wil jou op zijn bus. We vertrokken met een volle bus, maar hier is vol niet zo vol. Er is altijd plaats voor nog ééntje. Dus tijdens het rijden werden nog heel wat mensen langs de weg opgepikt tot de bus 'overvol' was. In Linh Binh aangekomen gingen we meteen naar het huis van die student. Hier aten we middageten. Toen we hadden over het verloop van het weekend kwam meteen hun plan weer boven. Onze wensen werden weer genegeerd. Ok, nu werd ik toch wel 'n beetje boos. Maar wetende dat ze het allemaal met de beste bedoeling doen, toch geprobeerd dit niet te laten merken. Ze vroegen een bijdrage van ons omdat ze voor 2 dagen een mini-busje gehuurd hadden en een bijdrage voor het avondeten. Eigenlijk hadden we afgesproken met het Canadese koppel, die net vertrokken waren, maar toevallig dit weekend ook nog in Linh Binh waren. Dus we hadden graag met hen afgesproken om nu fatsoenlijk afscheid te nemen. Dit hoorden ze niet graag. Maar ze legden zich er wel bij neer. We hadden afgesproken om 19u en ze vroegen of we om 20u al konden terug zijn om hun plan voor ons te laten kloppen. Niet dus. We zullen wel zien en laten jullie wel iets weten.... Toen we na het middageten dan uiteindelijk toch vertrokken naar de eerste plaats op hun schema, namen we wel onze hele rugzak mee. Opties open houden. We hadden onderons beslist om hier nog mee naartoe te gaan, gezien de moeite ze hadden gedaan. Ons eerste bezoek was 'Stone Church'. Best ok, maar niet wat wij wilden doen. Maar goed. Na dit bezoek terug naar het huis. De afspraak was dat wij naar het stadscentrum gingen omdat we dus hadden afgesproken om 19u. Een half uur daarvoor wou men nog met ons naar hier en naar daar en ze zouden ons daarna wel wegbrengen. Nee! Wij hebben afgesproken en ze wachten op ons (wel vriendelijk gebleven natuurlijk, maar mijn gevoel was wel wat anders). Maar ze hebben ons dan toch weggebracht, wat wel vriendelijk was. Eens aan het hotel van S en MK (het koppel) was ik zo opgelucht dat we daar weg waren dat ik ook meteen liet horen dat ik eigenlijk echt niet terug wou. Ik was blijkbaar niet alleen. We zijn dus meteen op zoek gegaan naar het hotelletje om te overnachten. De plaatsen die wij in gedachten hadden, hadden S en MK blijkbaar ook in gedachten voor zondag. Dus dat kwam goed uit en ja, dat gingen we dan ook doen. We zijn samen ergens gaan eten, nadien nog ergens iets gedronken en gaan slapen. Na het eten hadden we toch maar laten weten dat we niet terugkwamen en dat we met S en MK plannen hadden voor zondag. Ze wilden weer andere plannen opdringen en S en MK konden toch meegaan met hen... Maar dit wilden wij niet. Dit was het laatste wat we nog gehoord hebben. Zondag huurden we een brommertje. We informeerden in ons hotel. Hier raadde men het af, gezien ik nog nooit met een brommer gereden had. Men zei dat het veel te gevaarlijk was, zeker als je het nog nooit gedaan hebt en zeker hier in Vietnam. Michelle wilde al niet meer, zij ging wel bij iemand achterop. Maar ik twijfelde nog, want ik wou dit echt graag eens doen. En hier was het zoveel rustiger dan in Hanoi en we gingen toch buiten het centrum, dus... Tijdens m'n getwijfel kwam S met de melding dat hij reeds een brommertje voor ons had gehuurd in zijn hotel maar dat men eerst wou zien of ik 'road-ready' was. Men ging mij snel uitleggen hoe alles werkt en testen of het zou gaan. Toen hij zag hoe 'zelfverzekerd' ik op de brommer ging zitten, was hij er meteen gerust in en mocht vertrekken. Dus met 3 brommertjes, ééntje voor mij helemaal alleen, vertrokken we. De bende op pad. Eerst naar Tam Coc, dan naar Bich Dong, Trang An en Huo La. We hadden een geweldig tijd vandaag. Mooie plaatsen, leuke groep, ongedwongen en vrij (met ons brommertje), cruisen door de velden en kleine dorpjes, zonnetje, ... super geweldig! In de late namiddag veilig terug aan het hotel gekomen, (nu echt) afscheid genomen van S en MK en met de bus terug naar Hanoi. Geweldig zotte busrit. Nog ergens dan de heenrit. Het was file maar deze bus trok zit daar niets van aan, links en rechts voorbijsteken, spookrijden, rechts voorbij - naast de weg, voetgangers moesten opzij springen, we raakten zijlings andere bussen, hadden bijna een fruitkraam meegepikt en een brommer omver gereden. De hele tijd hing iemand uit de bus te roepen, vermoedelijk om opzij te gaan. Gekkenwerk, echt waar! Maar we zijn toch veilig in Hanoi aangekomen. Toen we terug in ons huisje kwamen, verklaarde men ons zot, owv het brommertje dat we gehuurd hadden. Maar heel moeilijk vond ik het niet en het was geweldig leuk. Ondertussen zijn er weer nieuwe mensen gearriveerd. Een Britse en een Amerikaans koppel.
))
.
