Vandaag, donderdag, niet veel speciaals gebeurd. In de voormiddag hebben we de voorbereiding gedaan voor onze les van deze namiddag. 's Middags jawel, naar't restaurant. Namiddag naar de school voor straatkinderen, waar ik een geweldige tijd heb altijd, ook vandaag weer. Deze kids zijn echt super !!! Ik kwam binnen en Anh (één van de residentiële), maakte meteen een zonnetje van mij En tijdens de Engelse les, waar we werkwoorden inoefenden (nu: zijn - to be) gaf Tai (de broer van Anh) als voorbeeld: Ans is beautiful aha... mijn dag kon niet meer stuk... Verder ben ik met één van de Vietnamese vrijwilligers al materiaal gaan kopen voor het opkomende Art Festival, waar wij ook aan gaan meewerken. Beloofd heel interessant en leuk te worden. Normaal was het vanavond mijn beurt om te koken, we hadden onze 'shoppinglist' reeds doorgegeven, maar Mr. Son wou weer naar het restaurant. Blijkbaar hebben we hier de komende dagen zowel middag- als avondeten. Dit zou zo zijn tot Mr. Son een Vietnamese vrijwilliger kan vinden die hier komt koken en afwassen. Jongens jongens... nu ga ik best graag op restaurant... maar 2 x dag is toch wel wat teveel van't goeie hoor... Enfin... na het avondeten hebben een planning opgemaakt voor't weekend... We gaan naar Halong Bay !!! Jippie !!! Een 2-daagse trip, 'k kijk er geweldig hard naar uit! Thuis nog wat, jawel: Karaoke gezongen en nu bedtijd. Truste en tot snel x
En zoals beloofd... nog wat foto's ivm de embryo... Op één van de foto's ook een vrouw, die met de weegschaal en harslagmeter e.d. over straat loopt... tegen een klein prijsje, kan je ff snel laten checken, moet je niet telkens op (duur) doktersbezoek ... En ik als zonnetje, met mijn designer
Ben nog vergeten te zeggen dat ik maandag een vergadering heb gehad met de directrice van de school voor weeskinderen ivm de besteding van de ingezamelde gelden. Uit deze vergadering is gekomen dat de school voornamelijk eten nodig heeft en op de tweede plaats kleding en maandverband voor de jonge meisjes. Na een telling kan ik voor het bedrag van 913 voor 2 maanden in ontbijt voorzien. Aangezien het om een 164 leerlingen gaat. Een grove budgettering voor de school voor straatkinderen bracht ons op een voorlopige 350. Woensdag hebben we een vergadering gehad om al een beetje een zicht te krijgen op het budget, de besteding en de verdeling. De coördinatrice hier vond mijn initiatief zo geweldig (en dan vooral ook de manier waarop het gebeurde) dat ze aan de andere internationale vrijwilligers gevraagd heeft om 'het woord' te verspreiden aan hun achterban, familie- en kennissenkring, om zo nog meer beschikbaar budget in kas te krijgen. Dit ook omdat ik aangaf dat de inzameling van grote betekenis betekenis kan zijn voor de straatkinderen maar dat het voor de school voor weeskinderen precies van weinig betekenis is, gezien het hier ook om zoveel leerlingen gaat. Het idee is dus om het budget te vergroten en ook meer voor de school voor weeskinderen te kunnen betekenen met de hulp van alle internationale vrijwilligers hier. Woensdag was opnieuw wat frustrerend naar het lesgeven toe, want opnieuw kregen we van weer iemand anders te horen dat de kinderen deze leerstof al kenden. Ik begin dit grondig beu te worden hoor. Daarom had ik gevraagd aan de Vietnamese vrijwilligers om eens een overzicht te maken van wat de kinderen al wel en wat ze al niet kenden. Nu dachten we effectief iets in handen te hebben om mee van start te gaan. Blijkt achteraf deze lijst geen waarde te hebben, gezien ze het bij de kinderen navraag gedaan hebben en niet bij de leerkrachten. De kinderen kennen reeds enorm veel woorden maar kunnen ze niet gebruiken. Dus is dit een beetje de nieuwe aanpak van de lessen. Geen woordenschat, maar vervoeging van werkwoorden en zinsbouw. Eindelijk wat duidelijkheid. 's Avonds kookte onze Thaise vrijwilligerster. Maar toen Mr. Son binnen kwam, keek hij verbaasd. Want hij had een overeenkomst gemaakt met het restaurant hier vlakbij, dat we daar al onze maaltijden zouden hebben. Euh, wij wisten daar niets van... Goh seg, voor een keer leek ons dat wel leuk, maar elke keer. Mr. Son heeft het niet zo graag dat de internationale vrijwilligers koken, want hij eet liever zijn oude vertrouwde Vietnamese kostje. Maar thuis koken is een pak goedkoper en gezonder, vinden wij. Dus ok, voor vandaag, gezien het dan toch al klaar was, aten we thuis. Mr Son en Aless (de Co) zouden het er later nog wel eens over hebben. Maar morgen, donderdag, is het mijn beurt om te koken... 'k ben eens benieuwd. 'k Ben precies veel benieuwd hier
Sinds ons 'pompbak-incident' zondag hebben we best wat problemen gehad met het water. Gisteren (maandag) hadden we afwisselend wel water, geen water, wel water, geen warm water, ... enz... Nu dinsdagmorgen leken de problemen van de baan. De toiletten spoelden weer door (was wel nodig ook na een avond en 'n nacht zonder doorspoelen, wanneer je met een 10 tot 12 personen in één huis leeft... ), de vroege vogels (waaronder ikzelf, wat achteraf mijn geluk bleek te zijn) konden douchen, ... Nu we in 2 teams zijn opgedeeld, had slechts 1 team les in de voormiddag en het andere team pas in de namiddag. Dus team 2 (waaronder ik) konden iets langer blijven liggen. Maar tegen een uur of half 9 's morgens... geen water meer, niet warm, niet koud, gewoon niets meer. Dus niet douchen, geen tanden poetsen, niet naar toilet gaan, niet koken,... Eigenlijk niet leefbaar, zeker niet met zo'n grote groep. En je hebt hier minstens 1 douche per dag echt nodig. Er waren al mensen die gisteren, maandag, owv de water-problemen, ook niet hadden kunnen douchen. Dus een snelle oplossing was nodig. Na even aandringen was de 'director' van de organisatie bereid de huisbazin te bellen om te komen kijken en het nodige te doen. Hij wou eerst alles zelf oplossen, 'n nieuwe boiler kopen, ... Maar we wisten niet eens waar het probleem zat, dus... De huisbazin heeft hier bijna de hele voormiddag rond gelopen, met 2 handlangers, die sleutelden aan de leidingen en op zoek gingen naar het probleem. Dus 's middags maar naar 'n naburig 'restaurantje'. Tussen aanhalingstekens omdat het niet te vergelijken valt met een restaurant bij ons. Maar voor 15000dong pp (een 60eurocent) heb je hier al een bord vol. En het eten viel best mee. Achteraf hoorden we, dat de 'director' blijkbaar ook een handje wilde toesteken. Hij klom op het dak om een kijkje te gaan nemen bij de watertank. Maar om zijn kleren niet vuil te maken, had hij zijn broek uit gedaan. Nu even later, hoort men beneden iemand om hulp roepen. Eens op het dak aangekomen, troffen ze Mr. Son (de director) aan in zijn ondergoed. Hij geraakte op zichzelf niet van het dak. Ik kan u verzekeren. Dit moet een hilarische situatie geweest zijn. Toen wij in de late namiddag, vooravond terug kwamen van het lesgeven, leken de problemen van de baan. Maar het zou nog een 24 uur duren eer we terug water konden gebruiken, gezien de tank terug gevuld moest worden. Dus gingen we in de buurt op zoek naar een mogelijkheid om te douchen. Bij de buren konden we een tobbe warm water krijgen. Zodat diegenen die er gisteren ook al overschoten, zich toch wat konden verfrissen en dan voor het avondeten, opnieuw naar dat 'restaurant'. Naar toilet gaan ging gelukkig al terug. 's Avonds gingen we normaal naar de 'Waterpuppets' in het centrum van Hanoi. Helaas, hoorden we in de vooravond, konden we geen tickets meer bemachtigen. Dus ook deze plannen vielen in het water. In plaats daarvan zijn we met de hele groep naar Bia Hoi (een soort café welke meer weg heeft van een grote open voetbalkantine) hier vlakbij. Eén van de Engelse vrijwilligers en Mr. Son (die voor de eerste keer mee ging) bleken goed in form en wel een glaasje te lusten. Er zijn meerdere flesjes (25 of 33cl) genseuveld, en iedereen moest meedoen nadien. Aan de hand van allerlei drinkspelletjes gingen de shotjes er vlotjes door. Tegen een uur of 11 terug richting ons huisje, enkele slechts wat tipsy (ik oa) andersen best dronken...
Een nieuwe week... nieuwe vrijwilligers, dus aanpassing van het werkschema. Het wordt rustiger deze week, gezien er momenteel zoveel vrijwilligers zijn, moeten we elk (op vrijdag na) altijd maar een halve dag lesgeven. Dus elke dag de voor- of namiddag 'vrij'. Tussen aanhalingstekens omdat we nu deze tijd kunnen gebruiken om de lessen voor te bereiden ipv de avonden, wat wel leuk is. Spijtig is wel, dat deze week Michelle en ik, mijn kamergenote waarmee ik de voorbije week heb doorgebracht, opgesplits zijn, omdat we hier het langst zijn en zo al wat ervaring kunnen overbrengen op de nieuwe vrijwilligers. Maar tis maar voor een week dus... Vandaag waren we in de school voor straatkinderen. Een beetje mijn favoriet omdat het kleinschalig is en elk kind individueel aandacht kan geven en kan bereiken. Ook de lessen verlopen veel aangenamer gezien het om een kleinere groep gaat. Vandaag hadden we kleurprenten voorzien, gezien we het over kleuren hadden. Dit vonden ze geweldig! De les was zeker een succes! 's Middag heb ik één van de Vietnamese vrijwilligers aangesproken om het eens concreter te hebben over de besteding van het budget dat voor handen heb. Nadien hebben nog even samen gezeten met één van de leerkrachten. Dit gaf ons een duidelijker beeld over wat de school concreet nodig heeft. Tot hiertoe staat er op lijstje van de school voor straatkinderen: - een waterfilter: wat nu kunnen de kinderen niet drinken gedurende de dag, gezien ze geen proper wat hebben - een waterkoker, of toch iets waarmee ze een grotere hoeveelheid water kunnen verwarmen voor in de winter - medicatie: gezien de organisatie die hier voordien in voorzagen, dit niet meer doen, hebben ze dit eigenlijk niet meer - zeep, shampoo, wasgerief: hebben de kinderen blijkbaar niet echt, men zei ons dat ze in de rivier sprongen om zich te wassen... - een radio/CD-speler: altijd handig op een school en degene die ze hadden is stuk - tandpasta/tandenborstels: blijkbaar poetsen de kinderen hun tanden niet, ook diegenen die naar huis gaan niet, dus als we dit kunnen voorzien is de school ook bereid dit na ons vertrek verder te ondersteunen - kleding en jassen voor verschillende leeftijdsgroepen - eten: de leerkrachten zouden ons ergens deze week een lijst bezorgen met datgene wat men kan gebruiken en kan bewaren (een vriezer wou men niet, gezien hier elke dag vers materiaal te verkrijgen is op de marktjes) - knutselgerief: momenteel hebben de kinderen niet echt de kans zich creatief uit te drukken, gezien er gewoon geen materiaal voor handen is Dan had ik verder nog het idee iets extra te voorzien voor de kinderen die woonden in de school, die 's middags en/of 's avonds geen huis, geen familie hebben om naartoe te gaan, om het daar voor hen iets huiselijker te maken, zoals een speelgoedje of een knuffeltje of dergelijke, want dit hebben ze ook niet... Zo hebben jullie ook al een idee wat er te gebeuren staat met het ingezamelde geld... Verder op de dag is er niet veel spannends gebeurd. Oh... we hebben een huisdier op onze kamer, een hagedis... Truste x
Foto 1: alles kan je op straat laten doen, zoals hier je haar laten knippen en je laten scheren, ook mogelijk een manicure of pedicure, ... Foto 2: overal op de stoep kan je je bij een standje zetten voor een hapje of een drankje Foto 3: één van de superlieve kindjes van de school voor straatkinderen, dit meisje woont in de school
Ok vandaag was een bewogen dagje... zeker voor een zondag. We zijn onze ochtend rustig begonnen. Tijdens het ontbijt kwam onze coördinatrice melden dat, omwille van het feit dat er vandaag 3 nieuwe vrijwilligers arriveerden, waarvan 1 koppel, we zouden verhuizen naar een andere kamer op de derde verdieping en dat er een derde bij kwam en dus ook één van de nieuwe. Daaropvolgend de vraag of we onze spullen dan wilden verhuizen, voor we het huis verlieten. Zodoende begon onze zondag met een verhuis. Voor we vertrokken hadden we ook nog graag een wasje gedaan, zodat onze kleding mogelijk morgen droog zou zijn. Michelle had meer te wassen dan ik, dus stelde ik voor dat ik de pompbak zou gebruiken en zij de tobbe. Mijn wasje was bijna klaar, nog effe de zeep er goed insmeren en dan uitspoelen. Zover ben ik echter niet geraakt. Opeens... terwijl ik de zeep in mijn kleren wou laten doordringen... KRAK... De pompbak brak af, kwam van de muur en viel met alles erop en erin op de grond... Was dat effe verschieten... Het gaf ook best een hard bonk. Dus van beneden begon al te roepen of alles ok was hier en nog geen minuut later stond iedereen aan de badkamer. Blijkbaar was alles zo rot, dat het niet veel meer nodig had en het beetje druk dat ik op dat moment zette, was er net teveel aan. Maar, geen gewonden en een half uur later stond de loodgieter hier al... dus we hebben al een nieuwe! Eerlijk gezegd waren we blij verrast met de snelheid waarmee dit alles werd geregeld, zeker voor een zondag! Maar al mijn kleren hangen nu ietwat gespikkeld te drogen op ons dakterras... Na het middageten zijn Michelle en ik opnieuw vertrokken naar 'The Old Quarter' om ditmaal, beter voorbereid, te gaan shoppen. Nu wisten niet alleen wat we nodig hadden, maar ook waar het daarvoor het best gingen. Op weg naar daar hadden we echter, alweer, een klein incidentje (foto's volgen, staan op Michelle haar camera). Er kwam een dametje op me af, licht gebogen door het gewicht van de ananassen en bananen die met zich mee droeg in 2 grote manden, verbonden door een houten lat, op haar schouder. Je ziet ze hier heel veel! Eerst vroeg ze me of ik wilde kopen. Maar getraind als ik al was, dacht ik dan toch, liep ik verder. Opeens werden we omsingeld door wel 4 of 5 van deze dames met hun manden. We konden niet meer voor of achteruit. We kregen elk op elke schouder zo'n 'weegschaal' en ze zette ons hun hoed op, met de bedoeling ons een foto te kunnen laten nemen. Ok, leuk. Toen werden ze iets opdringerig over het feit of we iets wilden kopen en wilden ook betaald worden voor de foto die we mochten nemen. Euh ok, ik wil wel iets kopen. Ze vroegen echter ongelooflijk veel en de 2 dames bij Michelle vroegen nog eens het dubbele hiervan. Uiteindelijk heb ik afdingen van 80.000dong (zo'n 3,25) naar 30.000dong (zo'n 1,25) voor 2 kleine zakjes ananas. Michelle zat vast op 80.000dong per dame, dus 160.000dong. Ik had het zakje reeds rond mijn arm hangen toen ik mijn geld wilde nemen. Ik had een briefje van 50.000dong vast (nog IN mijn tas) en één van de vrouwtjes reikt met haar hand, in mijn tas en neemt het geld weg. Dit ging best snel. En toen was ze weg. Bij Michelle gebeurde ongeveer hetzelfde, maar bij haar hadden ze een briefje van 100.000dong genomen en zij had haar zakje ananas (nog) niet gekregen. Dus ik was nog niet zo slecht af. We waren bestolen. Het ging allemaal zo snel. Ook nu weer hadden we even tijd nodig om te bekomen van deze ervaring, om te vatten wat er net was gebeurd. Doch hebben we nog wel genoten van ons uitstapje en hebben enkele leuke aankopen kunnen doen. Al was het winkelen naar kleding ook wel een ervaring op zich. Als de verkoopster denkt dat het kledingstuk te klein gaat zijn, mag je het niet passen. Ze snokken het gewoon uit je handen, houden het effe voor je; Zie... dit is te klein! en hangen het daarna terug in de rekken. Zij zullen wel voor jou beslissen. Terug in het huis aangekomen waren de 3 extra vrijwilligers aangekomen. Een koppel uit Canada en een meisje uit Engeland. Het koppel heeft onze kamer gekregen en de Engelse is onze nieuwe 'roommate'. 's Avonds na het avondeten, zijn we nog een Vietnamese koffie gaan drinken in een heel leuk, romantisch cafeetje hier vlakbij, met zicht op West Lake. Het grootste meer in Hanoi, waarop wij nu ook, vanuit onze nieuwe kamer, zicht hebben.
Zaterdag vandaag, het eerste weekend. Gezien we nog niet zo lang hier zijn en nog veel kans hebben gehad om het stadscentrum te verkennen, stond dit vandaag op de agenda. Na een rustig ochtendritueel namen Michelle en ik de bus naar het centrum. Het idee was gewoon wat de stad te verkennen en misschien wat te shoppen. Eens daar aangekomen, bleek dat als we echt wilden gaan shoppen, we ons beter wat meer voorbereiden, zoals waar het best terecht kunnen als we wat willen Er zijn zoveel mogelijkheden hier, zoveel straten met zoveel winkeltjes van allerlei. Dus op voorhand weten waar je waarvoor het best gaat is niet slecht. We hebben een overdekt marktje gevonden dat qua uiterlijk het best te vergelijken valt met de zwarte markt bij ons, maar nog veel drukker en veel standjes opeengepakt en veel kleine paadjes van nog geen halve meter breed.
Verder hebben we gewoon wat door de straten gekuierd. Om de haverklap kwam er wel iemand met een rickshaw - zon fiets met een stoel vooraan- vragen of we met hem wilden meerijden. De tijd vloog voorbij. Voor we er erg in hadden was het al bijna 14u en om 15 kwamen ze ons oppikken om naar dat studentenfeestje te gaan.Dus was het misschien verstandig om onze weg al wat terug te zoeken naar de busstatie. Dit ging vlotter dan verwacht. Ook de rit terug viel best mee, een beetje verbaasd wist ik toch wel waar we moesten afstappen. Michelle was onder de indruk
Rond half 4 waren onze chauffeurs er toch wel. Het was best een lange rit naar het huis van één van de studentes, waar het feestje plaatsvond. Blijkbaar was het een soort kot, want in het huis verbleven op elk verdiep enkele studenten met beneden een gezamenlijke leefruimte en keuken.
Daar aangekomen was men druk in de weer het eten voor te bereiden. We zetten ons erbij en hielpen bij het wassen van de groenten.
Eens de voorbereidingen klaar waren, zetten we ons met zn allen in een grote cirkel op de grond.Gedurende de namiddag kwamen er meer en meer mensen druppelsgewijs binnen. In totaal waren we ongeveer een kleine 20 personen. En geloof me, als je het niet gewoon bent, is het niet simpel om met zovelen in een kleine ruimte zo lang op de grond te zitten.
Op het menu stond Hot Pot. Wat ik nu fonetisch gezien zeker juist geschreven heb . Dit is vergelijkbaar met de fondue bij ons, maar dan met een soort soep als basis. In deze soep zitten reeds allerlei groenten zoals sla en tomaten, maar ook ananas, stukken vlees met been en kruiden. Het idee is dat je er in gooit wat je zelf wil eten. We hadden de keuze uit (rare) champignons en een soort paddenstoel, rundvlees, een soort schelpen (niet gekend bij ons, toch niet door mij), 2 soorten tofu en een mix van verschillende slasoorten. Maar als finishing touch moest er nog iets bij in de soep. Mijn maag begint al te draaien bij de gedachte alleen al. Een ei. Ok, geen probleem, alleen was niet echt een ei. Toen ze het braken en in de soep deden, kwam er een bruine, rode substantie uit. Dit is geen ei! Jawel alleen eten jullie je eieren jonger, deze eieren zijn al wat ouder. Dus dit is geen ei meer, dit is een embryo ! Echt walgelijk. Het heeft wel enkele minuten geduurd eer we bekomen waren van de schok.
Maar eens alle voorbereidingen gedaan waren, konden we beginnen. En ja hoor, we moesten proeven. Zowel Michelle als ik kregen elke een schelp en een stuk embryo. Ik had geluk, mijn stuk was gewoon wat eigeel in een iets later stadium. Michelle daarentegen kreeg echt een stuk embryo. Maar heel dapper heeft ze toch geproefd. Het hoofdje heeft ze laten liggen. Ik kan het haar niet kwalijk nemen.
Verder hebben we ook kokosnootwijn gedronken. Een soort sterke drank. Deze kwam verpakt in een soort kokosnoot. Leuk en lekker.
Na het eten, de scooter op en met de hele bende naar de karaoke. Blijkbaar is het hier de gewoonte om bij een feestje, na het eten met zn allen naar de karaoke te gaan. Toch ook ietwat anders dan bij ons. Deze keer vond ik het iets minder leuk, de groep was groter, we kenden ze niet zo goed en ze hadden er enkel Vietnamese liedjes, dus
Tegen 23u werden we terug thuis afgezet, op een zaterdagavond. Ook anders dan bij ons hè. Feestjes beginnen in de vroege namiddag en zijn s avonds ook op tijd gedaan. Alles sluit hier dan ook rond 23u, op een uitzondering na.
Maar alle, we zijn weer een ervaring rijker!
Meer foto's van het eten volgen, Michelle was fotograaf van dienst dus...
Na het avondeten, en na een broodnodige douche , gingen we karaoke zingen. Jawel, Aziatische stijl. Waarschijnlijk heb je dit allemaal al wel eens ergens in een film, of misschien wel in't echt, al gezien. Een hoog smal gebouw, met op elke verdiep enkele aparte kamers, waar je per groep kan gaan zingen. Awel dit concept is veel aangenamer dan gewoon in een café. 't Was echt geweldig plezant. Nooit gedacht dat ik zoveel FUN kon hebben bij karaoke. Morgen is het zaterdag, dus geen lessen. We hebben de plannen om in de voormiddag ergens naar de markt in 'The Old Quarter' te gaan, het oude stadscentrum. En vanaf ergens in de namiddag zijn we, me and my roommate, uitgenodigd om naar een Vietnamees studentenfeestje te gaan... 'k Ben eens benieuwd... Maar ondertussen is het half 1 's nachts hier dus bedtijd! Truste allemaal x
Het was een warme dag gisteren. Geen airco of dergelijke, zelfs geen mogelijkheid om het hele huis af te sluiten van de buitenlucht, dus de warmte zat goed binnen. Puffen! Maar, niet zoals iedereen hier, hebben wij het geluk een plafondventilator op de kamer te hebben. Die heeft de hele nacht opgestaan... zalig!
Dus vrijdag, laatste werkdag van de week. En na vandaag kan ik het weekend best gebruiken ook! We konden wat langer slapen vandaag, want we hadden pas les in de namiddag. In de voormiddag zouden we de directeur van de school ontmoeten en zou er een kennismaking + rondleiding plaatsvinden. De rondleiding hebben we gehad (van de Vietnamese vrijwilligers) en nadien hebben we heel ff gezeten in de vergaderzaal in het lerarengebouw. Maar net toen we onze thee kregen, moesten we gaan omdat het eten bijna klaar was... Dus ok, straks dan misschien even samen zitten met de directeur ivm de geldinzameling ed ? We hebben nog een goei 10minuten in de refter staan draaien alvorens de kinderen binnen kwamen. Wat een lawaai! Wat een bende! Het waren er zeker meer dan 100! Maar structuur zat er wel in en ze kenden allemaal goed hun taken. Wat ik toch best verrassend vond, gezien mijn eerste ontmoeting enkele dagen terug. Het eten was iets minder, wat maakte dat ik met honger van tafel ging. Ach, er was vlakbij een winkeltje, 'k zal daar wel een koekje of zo gaan halen dan Na de middag hadden de kinderen 2u rust. De bedoeling was dat ze zouden slapen evenals de leerkrachten. Meteen verdween iedereen. Jaja, men heeft de kinderen daar goed getraind. Tijdens deze middagrust vroeg ik aan de Vietnamese vrijwilligers of het nu misschien een moment was om even met de directrice samen te zitten. Blijkbaar was deze vandaag niet aanwezig. Euh... ok niet dan. 2u middagpauze is lang, echt lang! Zeker als je niet echt iets om handen hebt en gewoon wacht tot deze voorbij is. Gelukkig waren er toch nog enkele kinderen die blijkbaar hun rust niet nodig hadden en bereid waren ons een rondleiding te geven op het terrein en ons uitnodigden op hun kamer, waar we (jawel!) koekjes kregen van hen. Superlekker ook, bespaarde me meteen een tripje naar de winkel Maar nu ... de middag was, de de kinderen kwamen héél langzaam terug naar de klassen. Normaal begint de les om 14u. 'k Denk dat tegen 14.30 iedereen er toch wel was. Het eerste uur was echter weer onbegonnen werk. Ik was bijna zover om te vertrekken en de moed op te geven. Ze waren gewoon enorm brutaal, onbeschoft, superdwars, luid, ... Ook het Brits koppel dat bij me was, had er nu wel mooi genoeg van. De man wilde ingrijpen door ze toe te spreken op een luide, toch wel wat dreigende toon. Doch dit haalde niets uit, ze lachten hem gewoon uit in zijn gezicht. Tot hun eigen leerkracht binnen kwam. Ineens was het stil. Naar haar werd wel geluisterd. Ik herinner me nog te zeggen: Please let her stay! Voor een korte periode nadat de leerkracht vertrok, hadden we effectief de aandacht van de kinderen. Maar langer dan 5 tot max. 10minuten heeft dit niet geduurd. Toen kwam een 2e leerkracht, die blijkbaar ook wel wat te zeggen had over de leerlingen. Met aldus hetzelfde effect. Op dat moment besloten we de druktemakers, die toch al de hele tijd in en uit de klas liepen, gewoon niet meer binnen te laten eens ze buiten waren. Om deze effectief buiten te houden, was ook een hele opdrachten, ze bleven de deuren en ramen open stampen. Aan de deur + aan elke raam dat open kon, dienden we iemand te zetten om deze te blokkeren. Eén keer liet de leerkracht ze gewoon terug binnen. 'What are you doing? You're nog helping!! Allé vooruit dan. Niet lang daarna begon het spelletje opnieuw, dus opnieuw terug buiten. Ditmaal toen de leerkracht langs kwam, had ze eerst geïnformeerd bij de Vietnamese vrijwilligers (want de leerkrachten spreken zelf geen Engels) en hielp ze dan toch om ze mee buiten te houden. De kinderen die nog wel in de klas waren, nog een 20-tal, werkten wel goed mee. Het laatste uur was leuk lesgeven MET resultaat. We hadden dan ook een kleine traktatie bij om deze leerlingen te belonen. Dit vonden ze natuurlijk geweldig en werkte blijkbaar toch als een aanmoediging. Nu ze de theorie beet hadden, trokken met de klas naar buiten om ze via spelvorm in te oefenen. Sommige van de andere kinderen, die we voordien uit de klas gezet hadden, voegden zich bij ons. Zo hebben we uiteindelijk toch nog met bijna de hele groep, spelletjes kunnen spelen en eindigde de dag alsnog positief. Eens terug was het eigenlijk opnieuw de buurt aan een internationale vrijwilligster om te koken. De Vietnamese coördinator, een bijzonder persoon, zag het echter niet zitten om voor 2 dagen na elkaar geen Vietnamees avondeten te eten. Dus toen we in het huis aankwamen, na ook al wat boodschappen gedaan te hebben, kwam de melding dat we niet moesten koken. Hij wou Vietnamees en dit konden wij niet, dus zou hij zelf wel koken. Euh... ok dan.
Dus om verder te gaan waar we gebleven waren... Morgen zijn we een hele dag in de school voor weeskinderen. In de voormiddag ontmoet ik de directeur van de school. De bedoeling is om ook met hem af te stemmen wat ze exact kunnen gebruiken, dus wat ik met ONS geld ga aankopen. We zijn dus met z'n allen net iets gaan drinken in een 'café' hier net om de hoek. Een pintje kost daar slechts 5000dong, dit slechts een 25 eurocent. Goedkoper vind je het niet. Geweldig toch. This is the place to be! Alle internationale vrijwilligers waren erbij + een deel van de Vietnames vrijwilliger. Al hadden we nog niet veel zin om naar huis te gaan... op een uitzondering na, sluit alles hier rond 23u dus... en aangezien enkelen, waaronder ikzelf, dringend moesten plassen, zijn we vertrokken. Ja er was wel een toilet, maar ... GROSS!!! Echt verschrikkelijk, spinnen en spinnewebben, geen WC-papier, schimmel overal, vuil en afval op de vloer, alles nat (WC + bril), ... nee nee nee, ik wachtte nog wel effe tot we terug waren... Naar toilet gaan is hier altijd een avontuur; Zou ze proper zijn ??? Het is hier nu bijna 12u 's nachts, dus ... Truste x
Vandaag was een rustige dag. Om één of andere reden hadden we geen lessen vandaag. Maar dat wisten we gisteren al dus, beetje kunnen uitslapen. Allé ja, in slaap vallen gaat al wel, en de hele doorslapen ook, maar eens ik wakker ben, kan ik niet meer blijven liggen, gezien mijn heupen en dijen zo'n pijn doen van de hele nacht in dat harde bed te liggen, dus toch maar opgestaan om half 8. Op't gemakske ontbijten, een grote mok koffie en hopsakee aan de pc om lessen voor te bereiden. Normaal delen we het werk wat, maar mijn canadese collega werd plots ingeroepen om naar nog een andere school te gaan, gezien daar onverwacht een vrijwilliger was uitgevallen. En het Britse koppel wist precies nog niet goed hoe alles loopt dus... tegen de half 11 kwamen zij uit hun bed, en had ik al heel wat werk verzet. Wat ze verder die dag gedaan hebben weet ik niet, maar na de middag vroeg de vrouw me of we lessen dienden voor te bereiden voor morgen... Euh... ik ben al de hele dag bezig... Ach ja... ik heb hun verantwoordelijk gesteld voor de spelactiviteiten tijdens de pauzes en na de lessen, dus... en ze vonden dit wel ok, dus zo heb ik wat gemoedsrust (de taken toch een beetje verdeeld dan hè). Culinair was het vandaag een hoogdag! Voor't ontbijt hadden we toastbrood gevonden en gebakken in de pan. 's Middags had de italiaanse gekookt, dus pasta en 's avonds kookte ons Brits koppel, dus geen vietnamese rijst of noedels, super! Volgende dinsdag is het mijn beurt om te koken dus als jullie enige suggesties hebben, steeds welkom! Het moet wel te bereiden zijn met de ingrediënten en de middelen hier voorhanden, dus... In de namiddag hadden vergadering met de Vietnamese vrijwilligers verantwoordelijk voor de 2 scholen waren wij 'gestationeerd' zijn ivm met het 'Art Festival' dat er aan komt EN inzake waarvoor het geld te gebruiken dat ik heb ingezameld. Wat trouwens enorm veel dankbaarheid opleverde!!! Ik moest jullie allemaal ongelooflijk hard bedanken. Ze waren ietwat overweldigd door het grote bedrag. Dus DANK U !!! Na overleg met de scholen vroegen enkel kleding en voedsel. Maar als we enkel voedsel kopen, dat bewaarbaar is, zou dit rijst zijn en ingeblikt voedsel. Dus was mijn idee om ook een diepvriezer te kopen. Dit geeft ons naar voedsel toe veel meer mogelijkheden en kunnen ze ook op lange termijn voedsel bewaren. Verder waren er nog de ideëen om een waterfilter aan te kopen evenals een warmwaterinstallatie voor in de winter. Na zelf in de school geweest te zijn, kwamen we erachter dat de kinderen hun tanden niet poetsen. Dus, wij dachten, laten we tandenborstels en tandpasta kopen EN ze leren hoe ze hun tanden moeten poetsen. Nadat we hierover bevestiging kregen van de leerkrachten, want zij moeten het wel blijven willen ondersteunen als wij weg zijn dus..., maar dit lijkt dus ook een goed plan. Maar 'k moet nu gaan, want we gaan uit!! Toedels x
Vandaag zouden we de hele dag in de school voor straatkinderen zijn. In de voormiddag Engelse voor de jongste groep, in de namiddag Engelse les voor de oudste groep. Vanuit de school kwam de vraag of we het alfabet en de nummers konden bekijken. Dus goed, we trokken met onze lesvoorbereidingen en spelletjes naar het schooltje. Daar aangekomen bleek onze klas eerder een mix van zowel jongere als oudere kinderen. Ook het alfabet en de nummer waren door de meeste kinderen al vrij goed gekend. Een heel aantal lijkt best verstandig en is enorm leergierig. Dit maakt het wel aangenaam. De andere kinderen spelen en praten wat ondereen en lopen in en uit de klas. Wij kunnen hier moeilijk iets van zeggen want ze verstaan ons niet. En de Vietnamese vrijwilliger wil zelfs de moeite al niet meer doen te proberen ze in de klas te houden, laat staan ze te doen opletten... dus... ach ja... Relativeren is hier toch een noodzakelijke eigenschap om te overleven !! Dan zijn we maar overgaan tot de spelletjes. We hadden er echt op gelet dat ze eenvoudig en een beetje actief waren. Een les die we van de dag voordien onthouden hadden. Doch was het niet eenvoudig. Ofwel begrepen de kinderen het echt niet, ofwel begreep de Vietnamese vrijwilliger, die de vertaling naar de kinderen doet, het niet helemaal, maar het was niet echt een succes te noemen. Dan maar weer gewoon wat spelen? Tijdens dit spel en door te praten met de Vietnamese vrijwilligers, werd het voor ons duidelijk dat we in de namiddag dezelfde groep leerlingen zouden hebben als in de voormiddag. Huh? Onze planning viel dus weer in het water, maar goed... we verzinnen wel iets... alweer. 's Middags zouden we weer daar blijven eten samen met de leerlingen en de leerkrachten. Opnieuw was die een zeer geslaagde lekkere maaltijd. Ook op de middag kregen we de melding dat de lessen van de namiddag werden geannuleerd. Hoezo? Waarom? Zo ineens? De districtsleider van de plaatselijke regering kwam op bezoek, dus geen lessen. Ah ja, ok, vooruit dan. Op die korte tijd dat ik nu hier ben, heb ik toch al ondervonden, dat het niets uithaalt je vragen te stellen, daar er dikwijls geen antwoord is op de waarom-vraag. Dus ja goed, opnieuw een wijziging in de planning. Dan maar lesvoorbereidingen maken voor de volgende dagen. Gezien het zo'n mooi weer was, hebben we met de Westerse vrijwilligers wat spoed gezet achter de voorbereiding zodat we naar buiten konden. De zon scheen voor het eerst sinds ik hier was, dus we wilden echt niet de hele namiddag binnen zitten. Samen met een andere vrijwilligster zijn we wandeling gaan maken om de buurt achter ons wat te verkennen. Nooit gedacht hier zo'n mooie fauna en flora aan te treffen, zeker gezien de straten zo vuil en stoffig zijn. Maar wat een prachtige oase van groen achter deze muren! Voor het avondeten bleven we vanavond niet thuis. Dit omdat we naar de film gingen om 19u met andere vrijwilligers van andere organisaties hier in Hanoi. Vlakbij de cinéma hebben we ons, naar plaatselijke gewoonte, ergens op de stoep gezet bij een vrouwtje die er ter plaatste maaltijden bereidt. Eigenlijk is dit illegaal, maar mits een donatie aan de plaatselijke politie, wordt het oogluikend toegestaan. Moet wel, want om de 5 meter vind je wel iemand waar je een maaltijd of een drankje kan nuttigen. Nu hoopte ik voor de film nog een grote zak chips te kopen, maar ik dacht te Westers! Meer dan een ticketbalie en een klein zaaltje hield deze cinéma niet in. Na de film - over de oorlog in Vietnam (The most dangerous man - Parlement papers), zijn we met z'n allen nog iets gaan drinken. De vrijwilligers die hier reeds iets langer waren, wisten een heel leuk, doch toeristisch cafeetje. Het was er echt gezellig en echt wel gericht op toeristen. Je kon er Westerse maaltijden nuttigen en er was zelfs Duvel, Hoegaarden, Leffe en Chimay te verkrijgen. Tegen 12u zijn we, lichtjes in de wind, met de taxi terug naar ons huisje gegaan. Het was weer een geslaagde dag!
Foto 1, 2: ons klasje Foto 3 - 6: naburige fauna en flora Foto 7: eten op straat Foto 8: iets drinken met enkele vrijwilligers
eerste ontmoeting met 'Street Children School' en 'Orphan School'
Man wat een dag,
maar misschien eerst even vermelden dat ik vanaf 10min geleden terug op facebook kan Blijkbaar heeft de Vietnamese regering de toegang tot deze website geblokkeerd omdat men niet alle informatie die er over en weer gaat in het oog kan houden... maar meteen met deze boodschap heeft men een manier meegegeven om de blokkade te omzeilen. En na wat navraag hebben we iemand gevonden die dat voor ons wist te doen, dus ...
De eerste nacht was best ok, heb beter geslapen dan verwacht op dit enorm harde bed. Mogelijk was ik misschien zo moe dat het al ni veel uitmaakte waar ik me kon leggen ... ach ja. Er was heel wat gepland voor ons vandaag. In de voormiddag een eerste kenninsmaking met de school voor straatkinderen en in de namiddag met de school voor weeskinderen. We namen de bus naar daar. Deze eerste week gaat er steeds iemand met ons mee, maar vanaf volgende week zijn we op onszelf aangewezen. Dus opletten geblazen in deze doolhof van allemaal dezelfde kleine straatjes! De busrit zelf was al een ervaring op zich. Blijkbaar moet je om ter snelst zien op de bus te geraken, trekken en duwen mag, meer zelfs, het hoort er gewoon bij. Doch eens je op de bus bent, blijkt er meestal toch voldoende plaats voor iedereen Buiten de buschauffeur is er ook een busbegeleider op de bus. Ipv te betalen als je op de bus komt, komt hij rond om het op te halen. Best een klus als ze goed volgestouwd zit! Bovendien heeft hij als taak, dat als er oudere mensen opstappen, ze te begeleiden naar een zitplaats. De jongeren moeten dan maar opstaan, wat eigenlijk vanzelf gebeurd. Daar kunnen wij nog iets van leren, hè! Het afstappen gebeurd al even snel als het opstappen, maar hier had ik al snel door waarom. Als je niet snel genoeg bent, blijft je op de bus, of spring je uit een rijdend voortuig. Time is money? Eens we afgestapt waren, moesten we door een wirwar van kleine straatjes. Een beetje de achterbuurten leek het, nog vuiler dan het centrum. Sommige stukken zou je voorbij willen vliegen omwille van de stank. Bij de school aangekomen, was men nog met de les bezig. Men verwachtte ons echter niet. De voorbije week was het 'Tet', het Vietnamese Nieuwjaar. Het gróótste feest (!) hier en dus waren er maar enkele leerlingen. Wij vonden dit niet zo erg om mee te beginnen. Alles was wel enorm chaotisch. Omdat de eerder gemaakte afspraken tussen de leerkrachten, de vrijwilligers en de coördinatoren blijkbaar niet werden nageleefd wist niemand goed waarop en waaraf. Wij hebben dan maar gewoon wat gespeeld met de kinderen om ze toch al wat te leren kennen en ze wat aan ons te laten wennen. Blijkbaar is interactie, communicatie en organisatie niet de beste eigenschap van de plaatselijke bevolking. Een beetje in de filosofie van: tijd is niet belangrijk, waarom afspraken maken, we zien wel wat kan en niet kan/wat er gaat gebeuren. Voor ons westerlingen toch een hele aanpassing. Maar het was er wel leuk. Het zijn echte leuke kinderen. De accomodatie in de school is wederom zeer primitief. Gezien het gaat om straatkinderen, waarom er enkele geen ouders hebben (anderen lopen gewoon de hele dag op straat omdat hun ouders geen tijd of geen geld hebben om ze naar een school te sturen, er is dan ook slaapplaasts voorzien voor enkelen. Momenteel zijn er 5 kinderen die er wonen. Ze hebben er een slaapplaats die enkel voorzien is van een bed en een plankje voor hun persoonlijke spullen. Het bed is eigenlijk ook niet meer dan het houten plank. mensen in Vietnam slapen zo blijkbaar. Bij navraag blijkt dit echter niet zo ongewoon. De meesten mensen hier slapen zo blijkbaar. Omdat het net 'Tet' geweest was, was de school 's middags reeds uit. Omdat het 'Tet' geweest was, waren er geen leerlingen. Omdat het 'Tet' geweest was liep de planning mis. Omdat het 'Tet' geweest was... 'Tet' is een excuus van alles deze dagen zo blijkt. 's Middags bleven we er eten, samen met de leerkrachten, die ook wonen in de school, en de 'residentiële' leerlingen. Het middagmaal was verrassend lekker. Opnieuw, jawel, rijst met varkensvlees, gekookt deze keer, met ei en een tot op heden ongeïdentificeerde groente... iets groen.
In de namiddag gingen we naar de school voor weeskinderen. Opnieuw met de bus, en nadien toch nog wel een wandeling van een klein half uurtje. Eerst door de kleinere straatjes, nadien door bredere (doch zeer vuile) straten maar met met mooie grote huizen. Blijkbaar toch een iets rijkere buurt. Hier bevond het weeshuis zich. Gezien het oorpsronkelijk gebouwd werd voor de weeskinderen van oorlogsslachtoffers. Vlak naast het weeshuis is een dure privé-school, waar dus regelmatig sjieke bussen en auto's staan om de kinderen op te pikken. Van contrast gesproken. Het was een enorm groot complex. Dit omdat het de school omvat, met meer dan 200 leerlingen, plus slaapplaats biedt voor deze kinderen. Na een lange kennismaking met de Vietnamese vrijwilligsters ter plaatse gingen naar een klasje omdat het nu pauze was. Aan de klas gekomen, bleek er helemaal geen leerkracht te zijn voor deze klas. Men zei ons: dit is jullie klas, begin maar. Euh, ok dan... Al goed dat men ons aangaf wat een volgend onderwerp kon zijn, waar ze ongeveer gebleven waren vorige keer EN al goed dat ze aanwezig bleven om te vertalen en de klas toch ietwat in toom te houden. Er stond nog vanalles op het bord, maar dit mocht afgeveegd worden. Gezien er blijkbaar toch belangrijke dingen opstond voor de kinderen hebben we dit meermaals gechecked. De les op zich verliep best goed, de kinderen deden goed mee en leerden snel. Dit eindigde echter snel toen de lessen in andere klassen werden beëindigd. Andere kinderen kwamen in de klas gelopen en terug naar buiten, begonnen te spelen met de aanwezige leerlingen maw verstoorden de les enorm. Ook vrijwilligers kwamen binnen en buiten gelopen, liepen te bellen in de klas, ... Er was maar weinig aan te doen, lesgeven zat er niet meer in. Opeens komt één van de Vietnamese vrijwilligers vragen wat onze volgende les voor vandaag is. - Euh, ... wij kwamen voor een kennismaking, we hebben nog niets echt iets voorbereid... - Oh, hoe ga je dan de kinderen bezig houden tot 5u? - Tot 5u? Er was ons gezegd dat we om 4u terug moesten vertrekken... (opnieuw misgelopen afspraken...) - Oh? Dit is een zelfstudieklas, en 's morgens komt een leerkacht noteren op het bord wat ze moeten doen, maar sinds jullie dat afgeveegd hebben... - Ja maar .... jullie hebben ons gezegd dat we dit moesten afvegen ??? - Ah ja, goed, kunnen jullie ze misschien een Engelstalig liedje leren? - Euh ok.... - Maar eerst is het pauze... Dus wij bedenken snel een eenvoudig doch ietwat leerzaam liedje. We noteren alvast de voorbereiding op het bord. Nadat we onze voorbereiding gemaakt hebben, draaien we ons terug naar de Vietnamese vrijwilligers. "Oh de school is uit, je mag naar huis." Wat? Euh ja, ok dan. Gedurende de dag hadden we trouwens al wat meer geleerd of de Vietnamese gewoontes en afspraken, dus ja ok... We werden door 2 Vietnamese vrijwilligers, met de scooter, naar huis gebracht. Als mijn chauffeur voor de 'city tour' dezelfde rijstijl had gehad als zij, had ik nooit meer achterop gezeten bij iemand vrees ik. 5 keer schol het geen haar of hadden een accident, en 3 keer zijn we bijna gevallen. Dikwijls dacht ik, probeer niet zoveel met me te praten en let wat meer op de baan, kijk naar voor! Maar ja, ... we zijn zonder kleerscheuren 'thuis' gekomen dus ... Dus les van vandaag: wat komt dat komt, we zien wel wat er gebeurd, een planning/afspraken kunnen een richtlijn zijn, maar dienen daarom niet te worden nageleefd... The Vietnamees way of life...
Allé toch al enkele foto's van: - mijn slaapkamer (rechts mijn bed) - de super-primitieve keuken - de inkomhal/living/bureau/vergaderzaal/... - een klein beeld op het verkeer
Aan het eten hier zal ik toch nog wel moeten wennen hoor. Bijkomen zal ik zeker niet doen. Rijst of noedels met varkensvlees, ik heb zo het idee dat dat de trend gaat zijn. En ook al klinkt dat misschien niet slecht, de manier van klaarmaken, de kruiden e.d. maken het toch geheel anders hoor, ni echt mijn ding, maar ja... heb op de luchthaven nog een doos Pringels meegenomen, maar die is ook al half, en tis nog maar de eerste avond dus... Allé na't avondeten zijn we met z'n allen nog een pintje gaan pakken. Een café hier is verre van vergelijkbaar met een café bij ons. Het is eerder een winkeletalage, met ongeveer 2 tafeltjes (als die er al zijn) en wat stoeltjes rond, of gewoon wat lage krukjes. Maar het plaatselijk bier is ni slecht en kost slecht 15000 vietnamese dong, wat overeenkomt met een halve euro, en dan hebben we eigenlijk nog niet weinig betaald voor de normen hier, dus... klagen doen we niet hè
'k Ga nu een doucheke pakken, op het toilet, jaja, das hier allemaal geïntegreerd (waar je ook naar toilet gaat, er zal wel een douchekop hangen...) en dan naar m'n bedje (lees plank) want morgen zal ik weer heel wat nieuwe ervaringen mogen opdoen in de school voor straatkinderen...
ik ben goed aangekomen. Het is hier nu iets na 6 's avonds, bij jullie dus iets na 12 's middags. Het afscheid met m'n ventjes viel me wel zwaarder dan verwacht eigenlijk, maar we zijn toch vertrokken geraakt. De eerste vlucht naar Frankfurt was al om voor ik goed en wel besefte dat we vertrokken waren, dus dat was al een meevaller. Maar man, wat is daar een grote luchthaven. Meteen stootte ik al op de beveiliging. Ik had blijkbaar een dienstingang genomen Doch had men vrij snel door dat het om een vergissing ging en dat ik niet echt thuis was op de luchthaven hier en was er dan ook verder niets aan de hand. Met een treintje werd ik naar een andere terminal gebracht om daar mijn aansluiting naar Vietnam te nemen. De controle is hier wel wat strenger dan in Brussel. Maar we zijn er zonder kleerscheuren doorgeraakt. De vlucht naar Hanoi, 11u vliegen, daar ik wel wat tegenop. Doch is deze vlot verlopen. Veel geslapen heb ik wel niet, onder meer omdat ik enorm weinig beenruimte had, zeker voor zo'n lange reis, daar bovenop zat er een kindje naast me. En voor mij was de vlucht al lang, laat staan voor zo'n klein ventje. Eens aangekomen in Hanoi ging het allemaal heel snel. De luchthaven was er verrassend klein en primitief. Gezien Hanoi toch een grote stad is, had ik anders verwacht. Door zijn verouderde aard liet ook de bagage even op zich wachten. Toen ik buiten kwam was ik enorm (!!!) blij te zien dat er iemand me stond op te wachten met het bordje: UNESCO ANS HO. Dit moest wel voor mij bestemd zijn. Het was nog een vrij jong meisje, Ly, die momenteel ifv haar studies, stage loopt bij het project. Het eerste was ze me zei toen we buiten kwamen: It's cold here hè? Ik keek haar toch een beetje verbaasd aan. Het was er zo'n 10graden, om half 8 's morgens, dus in vergelijking met vanwaar ik kwam ( ) vond ik dit echt niet koud. Er stond een vooraf-gereserveerde-taxi op ons te wachten, niet groter dan een klein 'fiat-je'. Zo blijken alle taxi's hier te zijn. Na alle verhalen over het verkeer in Hanoi was ik op het ergste voorbereid. Doch viel dit best mee, wat misschien wel aan het vroege uur te wijten was. We reden langs meters rijstvelden, plantages grote planten en palmbomen, vele kleine, oude en vuile huisjes waar hoe dichter we bij het centrum kwamen hoe meer mensen zich voor hun woning op de stoep een handeltje opgezet hadden; groenten, fruit, flesjes drinken, water, rauw vlees, thee, ... Hun inkomsten.
Het huis zelf is gelegen in een straatje zoals alle andere straatjes hier, smal en voor elke deur mensen met hun handeltje... Als je het niet weet zijn, zou je er zo voorbij lopen, want ook voor deze deur heeft iemand een handeltje in groenten opgezet. Aan de buitenkant is niet te zien dat hier de 'co-operations office' van de VFCD (Vietnam Federation Community Development - denk ik) zit. De deur was op slot en er was weinig beweging te zien. Na wat kloppen, kwam de coördinatrice dan toch open doen. Het was allemaal wat laat geworden zondag en daardoor startte de maandag met wat vertraging, veelvuldige verontschuldigingen volgden. Zo stilaan werd iedereen in het huis wakker. Het huis zelf is zeer oud ingericht en enkel voorzien van het broodnodige. Gezien ik samen met een canadese vrijwilligster arriveerde (de avond voordien) had men een poging gedaan om ons ontbijt toch Westers te houden. Men had brood gevonden, hier een zeldzaamheid blijkbaar. Maar gelei of andere beleg is hier niet bekend, dus ... gezoete, gecondenceerde melk uit blik. Een verrassende combinatie, die ik thuis zelf nooit uit zo proberen, maar toch best smaakte. Na wat voorstellen, kreeg ik de ruimte me wat te installeren en te rusten. Tegen de middag volgde dan de oriëntatie en na de middag zou één van de Vietnamese vrijwilligsters me al meenemen op een 'City tour' op z'n Vietnamees, dus op een scooter. Best spannend vond ik wel. Doch eens vertrokken viel het wel mee. Als je er zelf tussen zit, lijkt het minder erg dan dat je het vanop een afstand bekijkt. Crazy traffic in Hanoi. Echt gekkenwerk, brommerkes komen van overal, links, rechts, voor achter, slalommend tussen de auto's en de bussen, die allemaal hun plaats willen opeisen op de baan... te gek voor woorden.
Nu terug aangekomen in het vrijwilligershuis begint de vrije tijd. Vandaag denk ik dat ik toch maar eens vroeg te bed ga. Allé, te plank ga. Veel meer stelt mijn bed spijtig genoeg niet voor. Morgen staat er op de planning dat ik voor het eerst met de bus naar de school voor straatkinderen ga. 'k Ben eens benieuwd. Verslag volgt ongetwijfeld. Ik doe m'n best om de foto's die ik reeds heb te plaatsen, maar het wil niet goed lukken. We blijven proberen...
Na veelvuldige vraag en aanraden heb ik dan toch maar besloten een blog aan te maken. Hopelijk kan ik op deze manier tijdens mijn avontuur in Vietnam met het thuisfront -jullie dus- op regelmatige basis contact houden. Ik heb de intentie hier op regelmatige basis avonturen, belevenissen, bedenkingen en natuurlijk ook foto's op te zetten zodat ik jullie -indien gewenst- wat op de hoogte kan houden en visa versa.
Het wordt steeds spannender en steeds concreter. Indien jullie me reeds op voorhand al van enkele tips of dergelijke kunnen voorzien... graag... !!!
En tijdens de Engelse les, waar we werkwoorden inoefenden (nu: zijn - to be) gaf Tai (de broer van Anh) als voorbeeld: Ans is beautiful 
aha... mijn dag kon niet meer stuk...
), de vroege vogels (waaronder ikzelf, wat achteraf mijn geluk bleek te zijn) konden douchen, ... Nu we in 2 teams zijn opgedeeld, had slechts 1 team les in de voormiddag en het andere team pas in de namiddag. Dus team 2 (waaronder ik) konden iets langer blijven liggen. Maar tegen een uur of half 9 's morgens... geen water meer, niet warm, niet koud, gewoon niets meer. Dus niet douchen, geen tanden poetsen, niet naar toilet gaan, niet koken,... Eigenlijk niet leefbaar, zeker niet met zo'n grote groep. En je hebt hier minstens 1 douche per dag echt nodig.
De pompbak brak af, kwam van de muur en viel met alles erop en erin op de grond... 
, gingen we karaoke zingen. Jawel, Aziatische stijl. Waarschijnlijk heb je dit allemaal al wel eens ergens in een film, of misschien wel in't echt, al gezien. Een hoog smal gebouw, met op elke verdiep enkele aparte kamers, waar je per groep kan gaan zingen. 
Doch had men vrij snel door dat het om een vergissing ging en dat ik niet echt thuis was op de luchthaven hier en was er dan ook verder niets aan de hand. Met een treintje werd ik naar een andere terminal gebracht om daar mijn aansluiting naar Vietnam te nemen. De controle is hier wel wat strenger dan in Brussel. Maar we zijn er zonder kleerscheuren doorgeraakt. De vlucht naar Hanoi, 11u vliegen, daar ik wel wat tegenop. Doch is deze vlot verlopen. Veel geslapen heb ik wel niet, onder meer omdat ik enorm weinig beenruimte had, zeker voor zo'n lange reis, daar bovenop zat er een kindje naast me. En voor mij was de vlucht al lang, laat staan voor zo'n klein ventje.
