Vandaag, woensdag, is er niet veel speciaals gebeurd, gewoon de dagdagelijkse routine. We waren de hele dag in de school voor straatkinderen. Opnieuw voorbereiden, repeteren voor het festival. Maar deze keer hadden wij wat drankjes en koekjes voorzien. We wilden in de namiddag een klein feestje houden met de kids. We knutselden papieren hoedjes e.d. Ze vonden het geweldig. Na een drukke dag hier, zijn enkele van ons op souvenir-jacht gegaan. Ook geen makkelijke opdracht Maar heb toch wel wat leuke dingetje op de kop kunnen tikken. Het was 20u voorbij eer we thuis waren. De avond was verder vrij rustig. Avondeten en een koffietje...
Dinsdag, vandaag en een hele dag naar de school voor weeskinderen. Maar in de namiddag zou een soort ceremonie voorzien zijn, om alles wat ik gekocht heb voor hen, officiëel over te dragen aan de school en aan de kinderen te geven. Maar ik had nog niet alles. Ik moest vóór dit, nog aan een 1000-tal blikken paté zien te geraken. En gezien onze voorbije winkelervaringen, wist ik dat dit een hele klus ging worden. Ook voor de school voor straatkinderen hadden we nog wat dingen nodig, zoals EHBO-pakketten e.d. Dus hebben nogmaals de auto gevraagd van de school voor weeskinderen om met ons naar de winkel te gaan. We hadden afgesproken om half 9 's morgens. De vietnamese vrijwilligster die met ons mee ging was op tijd, maar de mini-bus liet zeker een uur op zich wachten. Tegen half 10 zijn we dan uiteindelijk vertrokken. Meteen naar het grote winkelcentrum vlakbij de school. Dit omdat, na onze vorige aankopen van vlees, we van de school te horen kregen dat dit niet hetgeen was wat ze bedoelden. Nu hebben we heel specifieke orders gekregen en gaan dus naar een winkel waarvan we zeker zijn dat ze dat soort vlees daar hebben. We hadden al vrij snel gevonden wat we nodig hadden. En besloten om er maar meteen iemand van de winkel zelf bij te roepen. Het duurde echter (opnieuw) weer een tijdje eens we duidelijk konden maken hoeveel we nodig hadden. Ze leken precies niet te begrijpen dat 1000 blikken veel is en meer is dan 100 blikken, meer is dan wat er in de rekken stond. Ongelooflijk, echt... ze bleven volhouden dat dit genoeg zou zijn... echt raar. Na de rekken leeggemaakt te hebben, welke kwam om een 124 blikken, begon het tot hen door te dringen... jongens jongens... Een voorraad hadden ze niet echt, toch niet meer dan 2 dozen. Gelukkig hadden we nu een erg hulpvaardige winkelbediende gevonden. Deze stelde voor om naar de leverancier te bellen. Binnen een uurtje kon die hier zijn met de totale hoeveelheid die we nodig hadden en aan een goedkopere prijs. Geweldig !!! In dit uur hebben we dus onze andere aankopen op't gemakske kunnen doen. Een goei uur later kregen we bericht dat de truck er was en beneden op de parking op ons stond te wachten. (Van alles geef ik hier nu de vereenvoudigde versie hè, want niets is eenvoudig op z'n Vietnamees, aan alles gaan minstens 10 minuten onbegrip en chaos e.d. vooraf....). Maar dus alle dozen rechtstreeks van de truck in de minibus kunnen laden. Opnieuw geld afhalen, veel geld afhalen, om de leverancier rechtstreeks te kunnen betalen. Anders dan eerst gezegd, bleek dit dan toch niet met Visa te gaan. Maar goed... we hadden alles wat we nodig hadden en dubbel zo snel als de andere dagen, dus wij waren zeer tevreden met deze succesvolle voormiddag.
Ongeveer tegen 14u kwamen in de school aan. Ipv les te geven, gingen we met z'n allen naar 'de ceremonie'. Het was voor mij een beetje een overweldigende gebeurtenis. Alle kleinsten van de school waren aanwezig, gezien de ouderen nog les hadden. De directrice gaf een hele speech en een uitgebreid dankwoord. Vele andere verantwoordelijken van de school waren ook aanwezig. Ook verwachtte men van mij dat ik een woordje deed. Na al dit 'gedank' e.d. vroeg men mij om alles wat ik had gekocht voor te stellen. Wat ik liet zien, werd onthaald met telkens een applaus. Na dit, mochten alle kinderen een outfit of kledingstuk komen kiezen. We hadden voor alle 165 kinderen in deze school kleding voorzien, dus één voor één passeerden ze de revue. Het was een hele heisa. Na de jongsten, de ouderen en dan de oudsten... Een hele namiddag kleding uitdelen... De meesten onder hen leken heel erg tevreden! Moe maar voldaan, eindelijk naar huis! 's Avonds een rustige avond, niet veel meer gedaan. In een naburig cafeetje nog een koffietje gaan drinken, met zicht op het meer...
Gisteravond was het allemaal nog wat onduidelijk wat de volgende week zou brengen. Maar 's avonds tijdens het avondeten hebben we het schema besproken. Maandagvoormiddag zouden we naar het 'Fishers village' gaan. Dit is een kleine gemeenschap van de armsten in Hanoi. Velen van de straatkinderen wonen hier. Dus ver kon het niet zijn. Blijkbaar is dit dorpje net naast het drukke centrum gelegen, onder de brug, naast de rivier (Red River). Rijen van kleine zelfgemaakte huisjes; zelfgemaakt van allerhande samengeraapt materiaal. Blijkbaar woont men hier gezien men niet geregistreerd is als burger, geen geboortecertificaat heeft. Eigenlijk dus niet bestaan. Om deze reden is het dan ook moeilijk voor hen een job te vinden en de kinderen naar een echte school te sturen. De vrouw die we ontmoette ging (als job) 's avonds en 's nachts de straten op om afval bijeen te zoeken; papier, blikjes, flesjes, die ze dan verkocht. Blijkbaar verkocht ze ook sigaretten. In de korte periode dat we bij haar op bezoek waren, kwam er een man met zijn bootje aangevaren. Door de gaten, bedekt door een zeil, in de leefruimte vond de transactie plaats. Een andere man kwam langs de 'voordeur'. Het huis is eveneens een soort boot, een vlot meer. Zodat men, in het regenseizoen, indien nodig, het huis kan verplaatsen. De mensen die we hier ontmoetten leken ons best gelukkig, evenals de kinderen. In de huisjes op het water zijn slechts enkele ruimtjes, zoals 2 slaapruimtes, een leefruimte (die 's avonds ook een slaapruimte wordt), een berghok en een ruimte, geen keuken, maar die gebruikt wordt als keuken; geen badkamer, geen toilet. Dit doet men allemaal in de rivier. Wasjes en plasjes dus in de rivier, waarvan men het water ook gebruikt voor andere dagelijkse activiteiten blijkbaar, zoals koken. Sommige mensen hier (een 20-tal families) hebben reeds een waterfilter gekregen van de organisatie. Zodat ze toch eerst het water kunnen zuiveren alvorens te gebruiken als bv drinkwater. Maar de laatste jaren zijn er nog meerdere families/huizen bijgekomen die deze dus nog niet hebben en dus het ongezuiverde vervuilde rivierwater gebruiken. Het was allerminst een indrukwekkend bezoek. Wat ons ook verbaasde was dat het gebied rond de rivier, vlak naast het drukke stadscentrum, zo'n grote, groene, agrarische vlakte was.
's Middags hebben we ergens in het 'Old Quarter' van Hanoi ons middageten gegeten, op de stoep. Nadien zijn enkelen van ons naar de school voor straatkinderen gegaan en anderen (waaronder ik) gaan winkelen voor schoenen voor deze kinderen. Opnieuw was het een hele uitdaging om voor elk kind de juiste schoen voor de juiste prijs te vinden. Maar tegen 18u hadden we dan toch alles gevonden.
Nu snel terug naar het huis want vanavond is het 'Italian-Belgian connections'-avond, met een Italiaanse film, Belgische chocoladen, Italiaanse hapjes en Belgische muziek. Opnieuw een filmtheater op het dakterras, zalig toch?! En opnieuw een succes.
Oh, ik heb er ook een foto bijgedaan van de huizen hier. Dit om aan te laten zien dat de meeste huizen hier zeer smal en hoog gebouwd zijn. Vroeger diende men, bij de bouw of aankoop van een huis, belastingen te betalen op de gevelbreedte. De gevelbreedte was dus bepalend voor de prijs van het huis. Om deze reden zijn de meeste (de oudere) huizen hier dus allemaal zeer smal en naar boven gebouwd.
Zondag vroeg uit de veren. We moesten om half 8 al vertrekken richting 'the old quarter' in centrum Hanoi. Om 8u zouden we daar vertrekken met een mini-bus naar de Parfume-Pagodas. Omwille van allerhande omstandigheden (Vietnam ... !) zijn we anderhalf uur later dan toch uiteindelijk vertrokken. In de bus vertelde onze gids ons dat dit de drukste tijd van het jaar was daar. Gezien, na Tet, iedereen, van overal in het land, naar deze tempels gaan. Het is een soort pelgrimsplaats. Men komt hier om te bidden, offeren allerhande zodat ze het volgende jaar in geluk in voorspoed kunnen leven. Onderwege naar de tempel kwamen we een accident tegen, verschillende auto's blokkeerden de weg. Niet zo vreemd als je het verkeer hier kent. Maar goed, we hebben hier even staan wachten en besloten dan toch maar een andere weg te nemen. Uiteindelijk arriveerden we iets voor de middag bij de tempels. Daar stapten we, per 6, in een klein, metalen, laag, oud bootje die ons naar de tempels bracht. Het was een boottocht van ongeveer een uur. Daar aangekomen, lagen er wel duizenden van deze bootjes aan de kade. We murwden ons ergens tussen, zodat wij (als toeristen) niet van boot tot boot een weg naar de kade moesten vinden, maar rechtstreeks op het vaste land konden afstappen. Een wankelige bedoeling, maar iedereen veilig aan wal. De weg naar de pagoda's was bezaaid met kleine eet- en drankstandjes. Je kon er over de koppen lopen. Zo verschrikkelijk druk. Velen waren blijkbaar ook niet gewend om blanke westerse mensen te zien. We waren daar duidelijk deel van de attractie. Ook voor ons was er heel wat om zien. Zo hing men bevoorbeeld het vlees dat men bij de standjes kon eten, als een volledig dier aan een haak, vooraan, maar men dan telkens bij een bestelling, een stuk afsneed. We zagen hier koeien, honden, reëen, ... Geen mooi plaatje!! Verder en verder werd het telkens maar drukker en meer standjes van allerlei producten. Na een kort bezoek aan één tempel, hadden we middageten. Na het middageten zoude we de hoogste tempel bezoeken. De parfume pegodas zijn blijkbaar een groep van een tiental verschillende tempels in eenzelfde gebied in de bergen. Een zeer mooie omgeving. Je kon wandelen naar boven, een klim van ongeveer een uur, of de kabellift nemen, waarvoor je iets extra moest betalen. Ik koos voor de 2e optie. De kabellift naar boven en dan toch te voet naar beneden. Beide ervaringen en een mooi uitzicht. Achteraf gezien was ik enorm blij dat ik niet voor de klim had gekozen. Het was ook een heel eind naar beneden en best vermoeiend ook wel + best zwaar voor je knieën. De tempel boven was ook zeker de moeite. Alleen kan ik er niet goed bij, dat als iedereen hier zoveel van houdt, men komt hier allen om te bidden, dat men het niet proper houdt. Je liep letterlijk, de hele tijd (beneden, de weg naar boven, en in de grot waar de tempel was) op een stort, een vuilnisbelt. Verschrikkelijk!! Mensen offerden geld, koekjes, snoeperijen, een poppetje (baby-jongen: dit om een zoon te vragen het komende jaar). Gezien het de traditie is in Vietnam dat de dochter bij haar man en bij de schoonouders gaat wonen, heeft elk gezin graag minstens één zoon. Zodat er in de toekomst iemand voor hen kan zorgen. Ook heeft men hier zoiets als 'birth-control'. Men mag slechts 2 kinderen hebben. Als ze er meer willen, dienen ze een fiks bedrag te betalen aan de regering. Dus als je dan als eerste kind een meisje hebt... Bidden !!! Gezien we zoveel later vertrokken waren dan gepland, liep de hele planning wat later. Een uur de boot terug naar de mini-bus, een tweetal uren terug met de bus naar Hanoi... tegen kwart na 8 waren we terug thuis. Moe maar voldaan. Na het avondeten, nog een koffietje gaan drinken. Dit ook om afscheid te nemen van enkele Vietnamese vrijwilligers die we deze week niet meer zouden zien. Doch uiteindelijk redelijk op tijd in ons bed... Morgen weer een nieuwe werkweek. (foto's volgen)
Dus zaterdag, we besloten dit weekend niet op een verre trip te gaan, gezien we in Hanoi zelf nog heel wat niet gezien hadden wat we eigenlijk wel wilden zien. En gezien we de hele week van 9am tot 6pm weg zijn naar de scholen, is er gedurende de week niet veel tijd voor andere dingen. Dus alles moet in het weekend. We hadden voor vandaag 3 musea op de agenda staan (Ethnologie, Gevangenis en Oorlog). 's Morgens werd al duidelijk dat het moeilijk ging worden al deze te bezoeken. We gingen met z'n 3. Twee van ons wilden uitslapen en ik diende echt mijn vluchten te boeken (samen met Aless). Dus rond half 9 zijn we hier aan begonnen. Niet simpel blijkbaar. Eén website ging vrij goed. Maar op de andere moesten we onze gegevens wel 5x per vlucht opnieuw ingeven en doorklikken alvorens het werd aanvaard. In totaal zijn we hier toch zeker 2,5 uur mee bezig geweest. Je kan je al indenken dat dit een zenuwslopende ochtend was. Maar telkens we erin slaagden een bevestiging van een boeking te krijgen; enorm tevredenheid en luid gejuich... Ergens half de voormiddag kwamen de andere te voorschijn. Tegen de middag waren we allemaal zo goed als klaar. De planning werd dus een beetje aangepast; we eten dan maar middageten hier en schrappen één museum. Tegen een uur of één zijn we met een taxi naar het Etnologie museum getrokken. Mooi en groot. Het musuem gaf een beeld van al de verschillende ethnische stammen in Vietnam. Ongelooflijk hoe veel en hoe verschillend deze zijn. De mensen in Hanoi leven erg Westers in vergelijk met andere stammen, welke enorm primitief leven. Het verbaasde me dat dit allemaal in één land was! Buiten werden ook wat huizen nagebouwd en konden we een show van de Waterpuppets (de eenvoudige versie) bijwonen. Na dit, met de taxi naar het Gevangenismuseum, in het centrum van Hanoi. Hier heb ik toch wel enkele keren moeten slikken en was blij dat ik rond was. Veel langer had het niet moeten duren of ik had tranen gelaten denk ik. Schrijnende situaties en verhalen en getuigenissen en foto's. De sfeer was beangstigend. Toen we hier buiten kwamen, waren met z'n allen toch een beetje stilletjes geworden. We hadden nog een hele wandeling voor ons, naar het restaurant waar we met de anderen hadden afgesproken. Een wandeling van bezinning. Na het eten zouden met enkele Vietnamese vrijwilligers naar de 'Night-market' gaan. Uiteindelijk kwam er slechts één van hen opdagen. Het was er zo verschrikkelijk druk dat we gewoon besloten een bepaald uur af te spreken om nadien terug samen te komen, het was onmogelijk om hier samen te blijven. Er waren enkele vrienden van L. toevallig nu ook in Hanoi die ons deze avond vergezelden. Met hen, en omdat zij de chocolade-ijs-fondue nog niet gehad hadden ( ) gingen we nadien naar het ijssalon. Het is er niet zo goedkoop, maar de presentie is wel leuk en het ijs is lekker dus... Taxi naar huis, want morgen is het weer vroeg dag.
Maar heb toch wel wat leuke dingetje op de kop kunnen tikken.
