Woensdagmorgens arriveerden ergens tussen 5 en 6u 's morgens terug aan het huis.Vrij meteen daarna ben ik achter de laptop gekropen. Dit omdat ik toch wel bijna een week achter stond met mijn blog (sorry daarvoor) gezien de omstandigheden hier. Dus ik had heel wat bij te werken. Hier ben ik toch wel bijna de hele voormiddag mee bezig geweest. Verder deze dag, moest ik eerst en vooral een nieuwe geheugenkaart vinden voor mijn fototoestel. Dit omdat ik, zoals eerder gezegd, per vergissing alles gewist heb op die andere, en ik weet dat die te recuperen zijn, maar ik wil het risico niet nemen dat ik het geheugen overschrijf of zo, dus... En tegen 4u deze namiddag zouden we terug naar de school gaan om afscheid te nemen van onze kids. Niet iets waar ik echt naar uit keek, gezien onze voorbije ervaring op het festival. Aangekomen op de school kwamen de kinderen al van ver aangelopen. Ze hadden allerlei kado's voor ons gemaakt; tekeningen, papieren portefeuilles, bloemen van rietjes, ... Het was duidelijk dat ze wisten dat we kwamen. We zijn hier ongeveer een half uur gebleven. Dit half uur werd er veel geknuffel en veel foto's getrokken. Het afscheid verliep iets vlotter dan verwacht, al goed! Voor de 3 kids die wonen in de school, geweldige kids trouwens, hadden we nog een extra verrassing in petto. We zouden ze vanavond mee nemen voor een avondje uit. Maar zei zelf wisten hier niets van. De leerkrachten van de school en de VV's wel. De VV's zouden samen met de kids naar de afgesproken plaats komen. Dit opdat de andere kids in de school niet te veel zouden merken. Maar de directrice van de school was ook aanwezig die dag. En volgens haar was het niet toegelaten de kids mee uit de school te nemen. Dit maakte de zaak wel iets ingewikkelder. We hadden een avondje gepland: ijsje, cinema... en hadden reeds de tickets vooraf gekocht om zeker te zijn dat we plaats hadden. Ze speelden Alice in Wonderland in 3D in het Engels met Vietnamese ondertiteling, dus goed voor iedereen. Rond kwart voor 5 verlieten wij de school richting de cinema. Een beetje in onzekerheid over hoe het verder zou gaan. De film begon om 6u. Om 10 voor 6 kregen we bericht van een VV dat ze nog steeds in de school waren. Ze moesten wachten tot de directrice vertrok. Jongens jongens, wij begonnen al lichtjes te panikeren, wat als het niet lukt ze mee te krijgen??? Uiteindelijk tegen 20 na 6 waren ze er. Ze zagen ons wachten aan de ingang van de zaal en kwamen met z'n drieëen met open armen en gejuich aangelopen. Een 'kiekenvel-moment'!! We hadden voor de kids chips voorzien, een drankje en wat kleinere snoepjes. Het ijsje kon misschien achteraf nog... Ze vonden de film geweldig! Het was jaren (!) geleden dat ze nog zoiets dergelijks gedaan hadden. Na de film besloten we ergens iets te gaan eten, gezien niemand van ons al gegeten had. De kids mochten kiezen. Ze waren zo gelukkig. Hun gezichtjes straalden de hele tijd, prachtig! Tijdens het eten vertelden de VV's ons hoe ze het geregeld hadden gekregen de kids hier te krijgen. Het was een hele operatie blijkbaar. Ze voelden zich als spionnen, als undercover-agenten op een geheime missie. Dus de directrice was in de school, en ze wachtte op iemand die met foto's van het festival zou komen. Maar die liet wat op zich wachten. Wat maakte dat de directrice ook bleef. Dus de VV's deden alsof ze vertrokken uit de school, maar wachtten stiekem om de hoek op de jongen met de foto's. Toen die aankwam, betrokken ze hem mee in het complot. Hij ging doen alsof hij een telefoontje kreeg en dringend weg moest. Hij zou later wel terug komen. En dit deed hij dan ook. Kort daarop verliet de directrice de school. De VV's (om de hoek op de loer) slopen meteen na haar vertrek terug de school in om de kids op te pikken. Het was heel wat. Tijdens het eten begon het erg hard te regenen. En wij wilden nog geen afscheid nemen. Dus we gebruikten de regen als reden om nog wat langer te blijven. In hetzelfde gebouw wat een grote speelzaal. Hier hebben nog een half uurtje met de kids gespeeld. Ze vonden het geweldig. Nooit eerder hadden ze zoiets dergelijks gedaan. Meermaals zeiden ze ons hoe leuk en tof ze het vonden en dat ze een geweldige tijd en avond hadden. Ondertussen was het half 10 's avond en echt wel tijd voor de kids om naar 'huis' - de school - te gaan. Dit was een moeilijk afscheid. Tijdens de film wilden de broer Tai en Anh al dat ik tussen hen kwam zitten, het zusje hing meer aan Lucinda. Ook tijdens het eten moest ik tussen hen komen zitten. De hele avond greep vooral Tai telkens mijn arm en legde af en toe zijn hoofd op mijn schouder. Nu op weg naar buiten, hield me echt vast aan de arm. Hij wilde niet lossen. Eens buiten was het nog moeilijker. Anh was duidelijk de grote broer en hield zich sterk. Hij zet liever een stap opzij dan echt op te gaan in het afscheid nemen. Tai daarentegen bleef tegen me plakken. Tranen waren onvermijdelijk. Het zijn zo'n schatjes!!! Iedereen in tranen, niet echt schreeuwen/huilen, maar tranen waren er. Allé vooruit, iedereen nog een laatste dikke knuffel en hop. Hoe langer we het hier trekken, hoe pijnlijker... Nu had ik voor deze kids nog een kado gekocht ergens de voorbije weken en die reeds in de school gesmokkeld. Voor Hien, het zusje, een prinses barbie-pop met een hele garderobe aan spulletjes en voor de broers een echte degelijke voetbal. Het is er niet van gekomen dit zelf te geven, maar de VV's verzekerden me dat ze het vanavond, bij aankomst in de school, aan de kids zouden geven. Goed! Dus we vertrokken... wat een avond! Het was geweldig, ik weet niet hoe het gevoel te omschrijven, maar het geluk en de blijdschap in het gezicht van deze kinderen te zien... waaw !!! En dan het afscheid... zoveel emoties in één avond... we waren uitgeput! Ik had een wandeling nodig om te bekomen van dit alles. Nadien zijn we ergens nog iets (strafs) gaan drinken. We hadden het nodig! En dan naar huis. 't Was goed geweest. Dit was de perfecte laatste avond in Hanoi!
Dinsdagochtend, we werden wakker iets na 7. Een zalige nacht achter de rug in een écht bed!! Super! We hadden een gewone douche en een regendouche op de kamer, dus hier heb ik gretig gebruik van gemaakt Na het ontbijt vertrokken we met onze gids naar de dorpjes (Ylinho, Lao Chai en Ta Van) waar de Black H'mong mensen leven met hun traditionele cultuur. Het was een wandeling van bijna 4uur en niet altijd even makkelijk. We wandelen de hele weg naar beneden, trappen, door rijstvelden (je weet wel, die trapsgewijze velden op de flank van een berg), over rotsen, zo de berg naar beneden - opnieuw vergezeld door een hele groep van de H'mong mensen. Met momenten was ik echt blij dat ze er waren, gezien sommige stukken erg moeilijk te bewandelen of af te dalen waren, was het goed dat ze daar waren om ons wat te ondersteunen. Vandaag was het weer veel beter dan gisteren, bijna geen mist, zonnig, dus we konden echt van het uitzicht genieten. Het was een ongelooflijk supermooie wandeling en prachtige, onbeschrijfelijke uitzichten... Ik kom woorden tekort om dit te beschrijven. Hopelijk duurt het niet te lang voor ik mijn foto's kan recuperen zodat ik het jullie gewoon kan laten zien... 's Middags hadden we eenvoudige broodjeslunch in een plaatselijk restaurantje in één van de dorpjes. Gelukkig konden we met de mini-bus terug naar het hotel. Want gezien we de hele weg naar de dorpjes afgedaald zijn, zou het een hele klim worden om terug te keren. Toen we terug waren, hadden we nog een kleine 2 uurtjes alvorens we met de mini-bus terug naar het station vertrokken. Dus zijn we nog even het centrum ingegaan. We waren maar net op tijd terug om nog iets te kunnen eten alvorens te vertrekken. Tegen 21u vertrok onze trein. Gezien we reeds daar waren rond half 7, op't gemakske een koffietje gedronken en dan richting onze wagon. We deelden nu onze "kamer" met een Frans koppel, die deel uitmaakten van onze groep in Sapa. Dus dit was een aangename wijziging tov onze eerste nacht in de trein. Echter hebben we ook deze nacht niet zo veel geslapen. De trein maakte op zich enorm veel lawaai. Ik was er niet echt gerust in. Het leek alsof hij elke 10minuten ergens tegen botste en elk moment kon ontsporen. Door dit angstig gevoel heb ik dus praktisch de hele nacht wakker gelegen. Maar goed, we zijn dan toch 's morgens veilig terug aangekomen in Hanoi.
We hadden 2 geweldige dagen in Sapa. Ze zeggen dat Halong Bay de moeite om te bezoeken als je in Hanoi bent. Maar Halong Bay is niets vergeleken met Sapa!! Echt een aanrader!! Het was super
Maandagmorgen, we arriveren in Lao Cai na een rare nacht in de trein. Bij vertrek was alles ok, leek alles in orde, de man die bij ons was, verstond ons niet goed, maar we zagen geen kwaad in hem. Doch tegen half 4 - 4u 's morgens, werd ik wakker doordat hij met zijn voeten in mijn bed tegen mijn been zat!!! Het stopte toen hij zag dat ik wakker was. Iets later (ik was nog steeds wakker) opnieuw, waarop ik rechtop ging zitten (om naar toilet te gaan) en hij met zijn hand naar mijn been reikte... Ik sloeg zijn hand weg, riep: SEG!! stond op en ging naar toilet. Een terug was ik toch wel wat op mijn hoede... Nadat ik een 5min. bed lag, reikte hij opnieuw met zijn hand naar mijn arm. Nu werd ik toch wat boos. GVD, don't touch me!!! Keep your hands to yourself!!! en heb zijn hand weggeslagen. Hierop werd L (die boven hem sliep) wakker en vroeg wat er aan de hand was. Nadien is er niet veel meer gebeurd, ik heb niet veel meer geslapen, maar hij heeft niets meer gedaan. Ik durf hem het voordeel van de twijfel geven dat hij misschien aan het dromen was of dergelijk, maar 5x is toch wel veel hè. Nu hoorden we van M dat vele mannen in Azië denken (door de Amerikaans films) dat alle westerse vrouwen "gemakkelijk" zijn. Dus dit kan ook een verklaring zijn... maar goed. We zijn dan toch veilig aangekomen in Lao Cai, waar een mini-bus va het hotel ons stond op te wachten. Aangekomen in het hotel hadden we ontbijt, de mogelijkheid om te douchen en dan meteen onze eerste uitstap naar Cat Cat Village. Het weer was enorm mistig, dus veel vergezichten, landschappen was er niet te bewonderen. Doch de wandeling was mooi. Sapa is een enorm mooie streek. In de 'Lonely Planet'-boek over Vietnam staat de mensen van de verschillende etnische groepen hier op de straten leuren met hun handwerken en je volgen en proberen te overhalen om van hen te kopen. Dit is echt niet overdreven. Enkelen liepen de hele wandeling met ons mee. Net voor het aan het dorp kwamen: Now you buy from me? Het dorp was niet erg groot. Maar mooi en zeker zeer interessant om te zien. Buffels, everzwijnen, ... alles loopt hier zomaar rond, over de straten, langs de weg, overal... Hele vuile kindjes komen leuren met allerhande zelfgemaakte werkjes. Rond de middag terug naar het hotel voor middageten. Bij het middageten in het hotel lag er gewoon bestek (mes, vork en lepel) en 'chopsticks'. Het is zelfs al zover gekomen dat we automatisch naar de stokjes grijpen, pas toen we bijna gedaan hadden, viel mijne frank, dat ik niet het bestek nam, er zelfs geen oog voor had... hehe... Na de middag en voor de avond waren we vrij en konden we dus op onszelf de stad wat verkennen. Het is echt zoals de gids beschrijft, de mensen hier volgen je echt; Buy from me? Buy from me? Ze bieden je juwelen aan, postkaarten, kussenslopen, dekens, gsm-hoesjes, ... alles zelfgemaakt. Ze blijven ook echt aandringen, proberen je te overtuigen, ... ze zijn erg goed!! Ze hebben duidelijk ook al veel geoefend over hoe mensen/toeristen aan te pakken!! Uiteindelijk heb ik een resem armbanden gekocht, die ik eigenlijk niet nodig heb, maar ja. We hebben op deze manier de lokale minderheid toch ook wat gesteund hè De tijd vloog voorbij. Tegen half 8 gingen we terug naar het hotel voor het avondeten. Na het avondeten kregen we allebei een klopke... Voordien wilden we nog dit gaan doen, en daar nog gaan zien, en ... Maar nu... misschien kunnen we ook in het hotel blijven, rustig een doucheke, wat TV kijken (wat ook erg lang geleden was) en op tijd te bed. Goei plan, gezien de voorbije dagen zo druk en de nachten zo kort waren geweest. We hadden trouwen morgen ook een hele dag een trektocht langs kleine naburige dorpjes voor de boeg dus...
8u en net op tijd ter plaatse. De dag begon direct druk druk druk. Om 9u hadden onze kids reeds hun optreden. Dus nu moest het vooruitgaan; aankleden, maku-up, haar, ... het was (zoals op z'n Vietnamees) ietwat chaotisch. We hadden materialen voorzien voor hun haar, zodat ze allemaal in dezelfde stijl waren, maar sommigen hadden dit niet bij, anderen wilden niet... Ook hadden hun haardracht vooraf geoefend, maar nu kwam er wat tegenreactie van de Vietnamese vrijwilligers... het zou te lang duren, het is te moeilijk... Maar na een beetje aandringen van ons en hen proberen te overtuigen van de meerwaarde ervan, werd uiteindelijk dan toch ook werk gemaakt van de haardracht. Maar nipt, maar zijn we er toch in geslaagd al onze kids klaar te krijgen. Ok het moment was daar. Wij, de internationale vrijwilligers samen met enkele VV's namen plaats in de zaal, met onze camera's klaar! Ze deden het geweldig! Het hele publiek, en wij vooral, waren dolenthousiast!! We waren zo enorm trots op 'onze kindjes'. Na het optreden ben ik meteen backstage gelopen om hen te feliciteren. Er werd veel gelachen, geknuffeld, gejuichd, 'ge-yeah-ed' en 'ge-high-fived'. De blijdschap liep er af, de kids waren super content dat het voorbij was, dat het zo goed gegaan was. Het was echt een onbeschrijfelijk moment! Nadat de situatie wat gekalmeerd werd, gingen we met de kids spelen in de speelruimte die op het terrein was voorzien. Een soort primitieve kleine kermis. Vele oude attracties en toestellen, een springkasteel, ... De kids vonden het geweldig, ze amuseerden zich rot! Hun gezichten straalden zoveel geluk uit, echt geld waard! 's Middags verlieten we even het festival om ergens te gaan eten. Tegen 14u wilden we terug zijn, gezien dat de school voor weeskinderen aan de beurt was. Uiteindelijk was het 16u eer hun optreden begon. Ook een zeer mooi optreden, maar wij waren toch allemaal meer fan van onze (andere) school. Gezien we veel meer affiniteit hadden met deze kids, we hebben veel meer tijd met hen gespendeerd, onze band met deze kids was zoveel sterker. Ook hadden we veel van de voorbereiding voor het festival van de school voor straatkinderen op ons genomen. Dus natuurlijk vonden we hen beter ... Eigenlijk wilden we na dit optreden vertrekken, gezien enkele van ons nog dienden in te pakken en L en ikzelf hadden een trip naar Sapa geboekt en we zouden vanavond vertrekken. Dus we konden niet te lang blijven. Men zei ons dat de prijsuitreiking niet te lang op zich zou laten wachten, gezien de school voor weeskinderen het laatste optreden was en de uitreiking meteen daarna was. Dus ja, dit wilden we dan nog wel meemaken natuurlijk. Wij zaten ergens vooraan samen met enkele van onze kids. Enkele rijen achter ons, zaten nog meer van onze kids. Eén van de kids, Tai (één van de broers die wonen in de school) zag ons zitten en werkte meteen zijn weg naar beneden om naast me te komen zitten, hij hield de hele tijd mijn arm vast en legde zijn arm op mijn schouder. Hij wist duidelijk wat er aan de hand was, we zouden vertrekken na vandaag... Ik kreeg de tranen in m'n ogen... Hoe reageer je hierop... Tijdens de prijsuitreiking kreeg ik enkele malen telefoon van iemand, maar kon er echter niets van verstaan. Gezien ze me meermaals belden, ben ik dan toch maar naar buiten gegaan om terug te bellen. Het was het reisagentschap waar we onze trip naar Sapa geboekt hadden. We zouden vroeger moeten vertrekken dan oorspronkelijk gepland. Miljaar hè, daar waren we niet op voorzien. Dan mogen we het hier echt niet meer te lang trekken. Toen ik terug naar binnen wou gaan, bleek de prijsuitreiking reeds voorbij. Er waren een 20-tal deelnemende scholen. Blijkbaar hadden we van de 5 verschillende optredens die onze school had (straatkids) 3x een derde plaats, 1x een tweede plaats en 1x een eerste plaats PLUS de 1e plaats voor het totaal, het hele optreden. Dus.... we waren gewonnen !!! Ongelooflijk!!! Dit festival bestaat bijna 30 jaar en nog nooit had deze school gewonnen. Ongelooflijk, onbeschrijfelijke vreugde onder de kids, de leerkrachten, ons als vrijwilligers, .... Waaw...!!! Dit is toch wel het mooiste afscheidscadeau dat we hen konden geven en wat zij ons konden geven. Nu was de directrice van de school wel tevreden... dekke... eerst alles en iedereen de grond in boren... zie nu maar is hoe goed deze kids zijn, nà!!! Het was zo'n overweldigend moment van emoties van vreugde omdat we gewonnen waren en van verdriet omdat we vertrokken. Nu voor L en mij was het nog niet helemaal zover, gezien we nog hier zijn, en van plan zijn om woensdag toch nog langs de school te gaan om afscheid te nemen. Maar voor vele kinderen was dit niet erg duidelijk. En anderen van ons vertrokken wel. Dus voor hen moet het allemaal wat ingewikkeld geweest zijn. Maar ze klampten zich aan ons vast. Veel tranen, ook bij ons. De VV's in tranen.... Het was een zeer zwaar afscheid!! De kids achtervolgden ons, anderen kropen weg, wilden ons niet loslaten... Verschrikkelijk! Op dit moment kijk ik er echt niet naar uit om woensdag terug naar de school te gaan... Maar goed, we moesten nu echt wel verder gaan. We hadden nog maar iets meer dan een uur om naar huis te gaan, in te pakken voor onze trip, te eten afscheid te nemen van M, die de voorbije 5 weken de hele tijd mijn kamergenote was en dan terug naar't centrum te gaan. Net op tijd arriveerden we op de afgesproken plaats. Met de mini-bus naar't treinstation. We hadden iets meer betaald voor een iets meer comfortabel bed, wat nog vrij hard bleek te zijn, maar goed. We, L en ik, deelde onze slaapcabine (4 bedden) met een Vietnamese man, die bijna geen Engels sprak, dus we legden ons - moe en uitgeput als we waren - al vlug te slapen...
Ok, eerst en vooral een beetje minder goed nieuws... per vergissing heb ik alle foto's vanaf vandaag (zaterdag tot en met dinsdag) gewist... maar geen paniek, dit hebben we eerder meegemaakt, en zijn er toen in geslaagd ze te recuperen... alleen weet ik niet goed hoe, dus 't zal effe wachten zijn op nieuwe foto's...
Maar dus zaterdag, de eerste dag van het Art-festival. De ochtend was vooral bedoel om je eigen tent te decoreren en de namddag om nog eens een laatste keer te kunnen oefenen, eventueel op locatie. Dus dit waren dingen waar wij niet per se bij moesten zijn. Dit gaf ons de kans, om in de laatste dagen dat we hier waren, die dingen te doen, die we nog dienden te doen. Dus souvenier-shoppen oa. Maar we hebben het opnieuw rustig aan gedaan vandaag. Een rustige ochtend waarin ik was begonnen aan mijn blog. Maar voor de zoveelste keer viel de verbinding weg op het moment dat ik het wilde posten, dus alles opnieuw. Vandaar de vertraging, excuses . Maar dus na lunch, 't was al bijna 14u of zo, zijn we met z'n 3'en richting 't centrum vertrokken. Dit gaf ons uiteindelijk niet meer zoveel tijd, want tegen 18u dienden we op het festival te zijn voor de openingsceremonie. Tja, als je met meerdere mensen er-op-uit trekt, moet je met iedereen rekening houden hè... dus wat laat vertrokken en ieder had zo zijn dingen die diende geregeld te worden. Maar we zijn erin geslaagd om de belangrijkste dingen toch te kunnen afhandelen. De openingsceremonie was niet veel soeps. Vooral veel geleuter en voorstellen en bedanken van sponsors. Nadien waren er al enkele scholen die vandaag hun optreden reeds hadden. Zo kregen wij ook al een voorsmaakje van de concurrentie. Er waren toch enkele taaie tegenstanders al bij... Afwachten wat morgen brengt! Na dit, werden we door onze Franse vrienden uitgenodigd om mee naar karaoke te gaan. Zij waren namelijk uitgenodigd door enkele Vietnamese voor de verjaardag van iemand te vieren. Dus opnieuw karaoke. Had er precies niet veel zin in in't begin. Gezien we er niet veel mensen zouden kennen. Eens ter plaatste viel het allemaal goed mee en hebben we ons goed geamuseerd. Doch tegen 23u zijn we toch maar naar huis gegaan. Dit omdat het morgen een enorm drukke dag zou worden, en ze verwachtten ons reeds om 8u 's morgens ter plaatse. Dus iets na 7 thuis vertrekken! en dat is vroeg!!
Na dat feestje van gisteren, hebben we het onszelfd gegund uit te slapen. Dus na 't middageten richting de school vertrokken. We hadden nog best wat werk ter voorbereiding van het festival dit weekend, morgen dus. Al de decoratie voor de versiering van onze tent, ons kamp, moest nog gemaakt worden. Dit bleek zeer vlot te gaan, gezien de kids allemaal goed meehielpen en er veel plezier in hadden. We zijn vandaag tot bijna 18u gebleven. Dit omdat we natuurlijk zoveel mogelijk wilden gedaan hebben. Ook heb ik vandaag wat dingen uitgedeeld ik bij had van thuis oa de petten van ACV Metaal en de kettingen die ik van ons Anneke heb meegekregen. De kids vonden het geweldig!!! In een mum van tijd werd ik omsingeld door een hele zwerm kids, gulzig en gretig. Anneke, ze vinden de kettingen geweldig!! Thx x ACV collega's, de leerkrachten waren enorm contant met het grote aantal pennen en potloden. Gezien ik de voorbije weken heb gemerkt dat het moeilijk was om aan een pen te geraken hier of nog maar elk kind van een pen te voorzien tijdens de les, zullen deze hier zeker goed van pas komen. Thx x Vanavond hadden we de Franse groep en enkele Vietnamese vrijwilligers (VV's) afgesproken om pizza te gaan eten. De plaats waar we gingen, hadden we gekozen omwille van hun desserts. Volgens Thuy (een VV) zouden deze hier subliem zijn. De pizza zelf was niet veel soeps, hij zag er goed uit, maar was wat flauw van smaak. Maar het dessert. Mmm... Met 2 anderen deelde ik een large brownie met ijs. Lekker lekker...! Dit weekend was er een techno-festival in Hanoi, met artiesten van over de hele wereld. Er was zelfs een Belgische artiest, C-Drik. Zelf had ik nog nooit van hem gehoord. Dus de meesten van ons... naar het festival. Het was allemaal redelijk primitief, maar ok. De muziek was niet echt mijn ding, maar de locatie en het gezelschap maakten het best ok. Het festival eindigde reeds om 23u. We zijn nog ergens iets gaan drinken, maar tegen 2u was mijn pijp toch wel uit.
Vandaag weer een hele dag op de school voor straatkinderen. Een beetje hetzelfde verhaal als gisteren. Met het verschil dat het vandaag generale repetitie was. Dus alle kinderen in hun outfit, haar en make-up verzorgd. Ze zagen er geweldig uit !!! Vooraf, alles los gezien, had ik er persoonlijk niet veel vertrouwen in, maar nu alles achter elkaar kwam, en zoals het bedoeld was voor het festival, alle optreden aan elkaar gebreid, zag het er geweldig uit. Onze kids gaan het goed doen! Ook de directrice van de school was vandaag aanwezig. Ze kwam ook eens kijken hoe het ging en wat we hadden voorbereid. Wat een trut! Ze vond niets goed. De act was te eenvoudig, de kleren te stijf, ... bla bla bla. Ze liet horen dat ze er meer van verwacht had en moet zelfs tegen de kids gezegd hebben dat ze teleurgesteld was in hen. Jongens jongens... dat zeg je niet! Zeker niet tegen hen. Ze hebben wekenlang, elke dag geoefend. Ze waren kei-goed. Althans, dat vonden wij én de leerkrachten van de school. Maar zij niet. Ze wou ineens vanalles veranderen. De act zelf, het wandelen, ... zelfs wou ze dat we voor één iemand een andere jurk zouden maken. Wel GVD... waar was je 2 weken geleden??? Had je dan niet langs kunnen komen met al je commentaren... Nu ben je te laat 'Missie'... Iedereen was serieus 'pissed off' door haar optreden. Iedereen was tevreden, behalve zij. Dus wij besloten haar commentaren links te laten liggen en gewoon ons ding verder te doen, nà! Na deze dag op de school zijn we er iets vroeger dan normaal vertrokken. Dit omdat we vanavond een groot afscheidsfeest hadden. Dit omdat eigenlijk iedereen ergens de volgende week vertrekt. Dus reden genoeg voor een feestje Op weg naar huis ben ik bij de kapper gestopt. Een 'Pob', zoals ze het noemen, gezien het kapsel vergelijkbaar is met de bob van Posh Spice ... Voor slechts 100.000dong (4) had ik een uitgebreide wasbeurt, met hoofdmassage, knippen, blazen, bijknippen, blazen, afwerken, stylen. Het duurde wel even, maar het resultaat mag er zijn. Zeker voor slechts 4. We vertrokken met de hele groep richting 'the old quarter' voor 'hot pot' in een restaurant. Het was een klein restaurantje. We bezetten met onze groep (ongeveer 30pers.) de hele zaal. Er waren veel Vietnamese vrijwilligers, de Franse jongens die we hier hebben leren kennen en dan wij. We zaten met z'n allen op de grond rond een lage tafel. Warm, opeengepakt maar best gezellig.
Nadien wilden we ergens karaoke gaan doen, maar blijkbaar was elke karaoke in de buurt volgeboekt. Dan zijn we maar gewoon ergens in de buurt wat cocktails gaan drinken. Voor slechts 2 per stuk, kan je daar toch geen nee tegen zeggen... We hebben zelfs nog gedartst op de straat 's nachts. Na dit gingen de meesten naar huis. Met enkelen nog doorgezakt in een plaatselijke nachtclub en tegen 5u toch ook maar naar ons bedje. Het was een goed feestje!
en BTW: de 2 foto's van de kids apart in hun jurk - zijn mijn ontwerpen... trots trots trots...
