Vrijdag lekker lang uitgeslapen. Ontbijt tegen 12u 's middags, 'n doucheke en en tegen 13u naar de school voor weeskinderen. De directrice had zich aan haar woord gehouden en we hadden een leerkrachte die onze les kon bijwonen. Dit maakt echt een wereld van verschil. We hadden dus een goede les. Tegen 15u zou de internationale coördinator komen om samen met mij de budgetplanning af te ronden om dan aan de directrice te kunnen voorleggen en dan eindelijk volgende week ergens te kunnen gaan winkelen. Rond 16u ergens, hadden we dan een vergadering met de directrice. Blijkbaar het budgetplan dat wij ontvangen hadden van één van de Vietnamese vrijwilligers is niet het budgetplan van de school voor het festival. Verrassing... miscommunicatie. Wij kregen de indruk dat deze 2 groepen gewoon wat naast elkaar werken en van elkaar niet weten waar ze mee bezig zijn. Maar enfin... na een uur (!) vonden we mekaar dan toch en konden we de vergadering afronden. De directrice ging ook een auto regelen voor ons om naar de winkel te gaan en de waren naar de scholen te brengen. Wat echt geweldig goed nieuws is, want we hadden er al een paar keer over nagedacht wat mogelijk was, hoe we het konden doen, maar alles bleef zo wat in het ongewisse. 's Avonds is er niet veel meer gebeurd. Enkelen onder ons waren nog enorm moe van gisteren en hadden vandaag niet veel fut meer om nog iets te doen. Dus zijn we gewoon thuis gebleven. Gezien het voor Koy (Thaise) de laatste avond was, wou ik toch iets doen en ben ik in een naburig winkeltje wat gebak gaan halen. Iets anders dan bij ons, maar ni slecht. Iedereen op tijd te bed, want morgenvroeg vertrekken op 2-daagse trip naar Ninh Binh. We hopen hier vooral Tam Coc en Bich Dong te kunnen bezoeken. Truste allemaal x
Vandaag waren we weer de hele dag op de school voor straatkinderen. De hele dag spendeerden we aan het ontwerpen en maken van de papieren kleding voor het festival. We zijn bijna rond, dus goed gevorderd. Maandag nog wat afwerking en klaar. Dan kunnen we ons concentreren op hoe te wandelen en op welke muziek e.d. Ik heb reeds één outfit op mijn naam staan en ben nu aan m'n tweede bezig. Hopelijk lukt deze ook zo goed als de eerste. In mijn hoofd ziet het er alvast geweldig uit 's Middags zijn we weer met de groep ergens een koffietje gaan drinken. Onderweg, de markten passerend, viel het ons pas echt op dat men hier echt alles droogt! Groenten, fruit, vlees, vis... zelfs inktvis e.d. Heb toch niet echt de drang om dit allemaal te proeven. Op de terug naar de school, kwamen we een aantal gruwelijke taferelen tegen. Meerdere keren in dezelfde straat zagen we hoe men een eend een gat in het hoofd had gemaakt en dan ondersteboven liet doodbloeden. Ze waren dus nog niet dood op dat moment, je zag ze gewoon spartelen van de pijn. Blijkbaar willen ze eerst het bloed verzamelen alvorens het diertje verder te versnijden of bereiden, gezien dit voor nog meerdere andere doeleinden (voedsel/medicatie) gebruikt wordt. Ik heb al eens vermeld dat ook in de straat waar ons huis is, dagelijks een soort marktje is, toch mensen die voor hun deur hun waren aanbieden. Nu vandaag toen we terugkwamen zag ik bij enkele standjes honden liggen. Verschroeid en versneden. Oh jongens... we wisten nu al wel dat men hier hond op het menu heeft, maar vlak voor je deur 3 exemplaren tegen komen... toch liever niet hoor 's Avonds hadden we heel wat gepland. Het canadese koppel zou morgen namelijk vertrekken, zaterdag vertrekt de Thaise stagiaire en de Vietnamese coördinator is eerder deze week reeds vertrokken. Reden genoeg dus voor een heus afscheidsfeestje. We zijn onze avond begonnen op zoek naar een leuke locatie voor het avondeten. Deze vonden we in het City Vieuw restaurant. Een restaurant op de 6e verdieping met een geweldig mooi uitzicht over Hanoi. Ook het eten was fantastisch lekker. Er stonden zowel Vietnamese als Westerse maaltijden op het menu. En écht lekker! Voor 130.000dong (iets meer dan 5) hadden we hier heel goed gegeten (drankje, gedeeld voorgerecht + hoofdgerecht). Na dit, hadden we de Vietnamese vrijwilligers afgesproken bij Fanny's, een ijssalon, voor ijs en chocolade fondeu. Awel, dit is een ideetje die ze gerust naar België mogen overbrengen. 14 kleine bolletjes ijs met een verschillende smaak, verschillende fruitsoorten, koekjes voor bij ijs en chocoladesaus. Ik moet je waarschijnlijk niet vertellen dat dit superlekker was!
Na dit was het reeds 23u en moesten de meesten van de Vietnamese vrijwilligers naar huis. Maar wij niet! We vonden ergens een bar (Balcony bar) via een smal gangetje en een donkere trap naar boven. Het was een heel klein, blauw cafeetje. Op de drankkaart stonden emmers cocktails (0,5l) voor slechts 60.000dong (iets meer dan 2). De keuze was dus rap gemaakt. Voor mij een emmer gin-tonic aub Met de hele groep hadden we ook één waterpijp besteld, appelsmaak. Ook ni slecht hoor. Gezien deze bar bijna ging sluiten en we hier best stilletjes moesten zijn, gezien de locatie tussen de huizen, zijn we verder getrokken naar een nachtclub op een boot. Niet heel groot, maar wel supergezellig. De mensen in de nachtclub waren wel voor de helft toeristen denk ik. Op weg naar huis nog een omweg gemaakt naar een andere bar om af te sluiten en tegen 6am lagen we toch wel in ons bed. Dank aan de coördinatoren om onze vrijdagmorgen te annuleren. Zo konden we toch nog wat slapen. Het was een kei leuke, geslaagde avond.
Vandaag zouden we een hele dag op de school voor straatkinderen zijn. Daar aangekomen, leek het opnieuw alsof we geen les gingen of konden geven. Ze waren er al druk in de weer met opnieuw voorbereidingen voor het festival. Dus zijn wij ook maar gewoon verder gegaan met onze voorbereidingen. Designen, knippen, plakken, meten, ... tussen al die kinderen in... een uitdaging! Maar wel leuk. Na de middag zijn we naar het centrum getrokken, gezien enkelen onder ons nog geld moesten afhalen en wat inkopen doen. Dit is toch één van m'n favoriete bezigheden hier hoor. Daar nog een koffietje gedronken en dan terug naar de school. Tegen het einde van de dag hadden we voor 4 kinderen de kleding af. Het was dus echt een vruchtbare dag! Ipv van op het einde van de dag terug naar huis te gaan, zijn L. en ik in het centrum gebleven. Dit omdat één van de Vietnamese vrijwilligers ons had uitgenodigd om naar een show te gaan zien op haar school met de traditionele Vietnamese muziek. En we moesten toch nog in het centrum zijn, dus ... Ah ja, want nu met die gewijzigde plannen, had ik toch een iets andere bagage nodig dan ik nu bij me heb + de standaard die mijn 'koffer' rechthoudt, is afgebroken de eerste dag dat ik het huis hier binnen kwam dus... een nieuwe is geen overbodige luxe. Ook L. was op zoek naar een nieuwe rugzak, dus we hadden een missie. In onze zoektocht en het spel van het afbieden waren we een beetje de tijd uit het oog verloren. Gevolg: show gemist. Ach ja... dan hebben we maar ergens een plaatsje gezocht om te gaan eten.Marcherend door de kleine straatjes en het drukke verkeer met onze grote, lege rugzakken En we hadden een heel leuk gevonden, met dakterras en zicht op de straten. Ook leuk ingericht en zowel wat meer westerse als Vietnamese keuken. Echt genieten! Als dessert bestelden we nog een cocktail; geen shotje, geen aperitief, maar maakten echt een keuze uit de lijst: Cocktails. We kwamen bijna niet meer bij van het lachen toen ze deze kwamen brengen. Mijn cocktail was nog zo klein... zelfs m'n duim is groter! Het was een enorm leuke avond, we hebben over vanalles en nog wat gepraat en de tijd vloog... Toch moesten we wat het uur in't oog houden, want om 21u vertrok onze laatste bus -het supergoedkope vervoer.
Dinsdagvoormiddag zoals altijd naar de school voor straatkinderen. Normaal hebben we Engelse les, maar vandaag blijkbaar niet. Het Art Festival komt eraan. Dus alle aandacht gaan daar naartoe. Dit is voor de scholen hier best belangrijk gezien er voor hen een grote prijs aan vasthangt. De 3 beste scholen kunnen met de hele groep (op kosten van de regerin dacht ik) naar een internationaal festival ergens in het buitenland of zoiets. Dus in de voormiddag zijn we dan maar vlijtig begonnen met het maken van de papieren kleding. Dit ging (wat mij betreft) iets minder vlot dan ik had gedacht. Gezien ik -op een sjaal breien na- geen enkele ervaring heb in het ontwerpen en maken van kleding. Dus tegen de middag hadden we één rokje af In de namiddag trokken we met de hele groep naar de school voor weeskinderen. Gezien het gisteravond zo laat geworden was en enkelen onder ons niet zo veel geslapen hadden, zagen we dit zelf al niet meer zo goed zitten... Daar aangekomen hadden we blijkbaar weer een andere klas dan dat we reeds gehad hadden. Doch even onhandelbaar, chaotisch en moeilijk als de vorige klassen die we hadden. Zelfs de Vietnamese vrijwilligers kwamen ons zeggen dat we misschien beter konden vertrekken want dat het onmogelijk was om les te geven. Eén van ons ging, met een vertalen, met de directrice spreken hierover. Blijkbaar verwachtte men ons reeds een uur vroeger dat men ons had gezegd en hadden de kinderen voordien reeds zitten wachten op ons en waren nu, nu we er dan eindelijk waren, teruggeroepen. Dit verklaart al wel deels hun gedrag. Opnieuw miscommunicatie. Doch erkende de directrice het probleem en ging proberen een leerkracht te voorzien om de klas wat in toom te houden op dinsdagnamiddag. Gefrustreerd en moe mochten we tegen 17u eindelijk naar huis.
Gisteravond hebben we dan ook niet veel meer gedaan, gewoon gezellig in het huis gebleven met een tas thee en wat naar elkanders facebook foto's gekeken en verhalen uitgewisseld. Ook best fijn.
Maandagmorgen was bijzonder wakker worden. Gedurende ons weekend in Halong Bay hadden we al vanalles opgevangen over de organisatie en hoe het helemaal niet werkt en dat er mogelijk sommigen gingen vertrekken. Blijkbaar is dit zondagavond nog geëscaleerd (maar ik was vroeg te bed) en maandagmorgen hing er toch maar een gespannen sfeertje.
Ik heb in mijn vorige verhalen al enkele keren aangehaald hoe moeilijk de communicatie hier verloopt en dat afspraken precies niet worden nageleefd. Dit is ook zo binnen de VFCD, de organisatie waarvoor ik nu werk.Dit was reeds duidelijk van het begin, maar toen had ik nooit gedacht dat het zon gevolgen zou gaan hebben.Het komt er eigenlijk in grote lijnen op neer dat de director, die zowat zijn eigen baas is, totaal incompetent is voor deze functie. Voor de periode die wij hier waren heeft de internationale coördinator, Ales., eigenlijk zijn werk gedaan.Veel van de afspraken met de Vietnamese vrijwilligers en de scholen lopen mis omdat de communicatie via de director verloopt en zo misloopt. Door dit, en nog vele andere aspecten en redenen ten adresse van de director, werd het ons vandaag duidelijk dat de stagiair volgend weekend stopt en terug naar huis gaat, dat de vietnamese coördinator het niet meer ziet zitten en één van de dagen zou stoppen en ook onze internationale coördinator er waarschijnlijk mee zou stoppen.
Gezien het moeilijk werken met de director is er vorige week maandag iemand nieuw gestart binnen de VFCD, een assistente voor de director. Die heeft vanmorgen ook haar ontslag gegeven.
Met deze informatie zijn wij vertrokken naar de school. We waren nu een hele dag weg, in onzekerheid wat ons te wachten stond en benieuwd hoe en wat we zouden aantreffen als we s avonds terug kwamen.
De dag op de school voor straatkinderen verloop echter geweldig. We zijn vandaag ook echt begonnen met de voorbereidingen voor het Art Festival. Wij, de internationale vrijwilligers, ontwerpen kleding voor de papieren Fashion Show. Echt leuk!
s Avond terug aangekomen in het huis bleek de director met de 2 coördinatoren opnieuw in vergadering te zitten en het Australische koppel te zijn vertrokken. Wij hadden hierover al gegrapt gedurende de dag en waren ook niet totaal verrast. Ze waren gewoon op het verkeerde moment hier aangekomen en hadden vermoedelijk na hun meeting met de director al door wat er gaande was en hebben zo de wijze beslissing genomen te vertrekken voor te veel betrokken te geraken. Dit heeft voor de organisatie ook wel seriueze gevolgen. Dit koppel zou lesgeven op een internationale school, waarvoor ze + de organisatie, een soort loon zouden krijgen. Normaal zouden ze hier 6mnd blijven. Dus een financiële kater voor de organisatie en mogelijk het contract met deze school kwijt. Het zou al de derde keer zijn dat zoiets gelijkaardig hier gebeurd is. Je moet dus niet vragen hè
Net voor het avondeten werden we door de coördinatoren gevraagd even met hen samen te zitten. Zonder medeweten van de director wilden ze ons toch inlichten over de huidige stand van zaken, gezien wij alles voor onze neus zien gebeuren, getuige zijn van de ruzies en meningsverschillen die niet achter de schermen gebeuren e.d. De stagiair vertrekt volgend weekend, de vietnamese coördinator zou ontslag gekregen hebben (zwaar onterecht, maar iemand zal de schuld moeten krijgen zeker?!) en vandaag nog vertrekken en de internationale coördinator ging proberen tot eind maart te blijven.
Jongens jongens, wat een soep! Nu hadden we hierover al wat opgevangen gedurende het weekend, dus had ik stilgestaan bij wat ik zou doen indien inderdaad iedereen hier vertrekt. Zeker als Ales. vertrekt zie ik het niet zitten om hier te blijven. Zij is de enige die wat orde weet te scheppen in deze anders enorm chaotische organisatie.
Het canadese koppel doet hun laatste week, volgende week doet M. haar laatste week en L. blijft nog tot einde maart, maar vanaf april zou ik hier alleen zijn met de director en enkele van zijn aangestelde vrijwilligers. Nee, dank je!
Dus voor mezelf had ik al voorgenomen dat ik dan wat de toerist ging uithangen en Vietnam zou doortrekken richting het zuiden. Als ik maar op tijd terug in Hanoi was voor mijn vlucht naar huis.
Tijdens het avondeten hadden we het hier nog effe over, wat Ales. ging doen, wat ik mogelijk ging doen enz. Blijkt dat Ales. ook van plan was naar het zuiden te trekken, dan verder naar het zuiden van Thailand, zo terug naar boven en tegen 19 april of zo, terug naar Hanoi. Blijkbaar heb je voor Thailand geen apart visum nodig. Dus we besloten om samen te reizen.Ongelooflijk super geweldig !!! Zo eindigde deze bizarre dag, voor mij althans, toch nog goed!
Zaterdagmorgen, vroeg uit de veren. Want ze kwamen ons reeds om 7am oppikken om te vertrekken naar Halong Bay. Onze eerste stop was aan het toerisme-kantoor. Daar stapten we over op een groter mini-busje met nog een wat andere mensen. Dan hier en daar wat mensen oppikken, en tegen 9am vertrokken we eindelijk. We waren nog geen 10min onderwege of we hadden een auto-ongeluk. De auto voor ons stopte onverwacht en gezien onze mini-bus best krakkemikkig was, bleken de remmen niet meer zo goed te werken. We knalde gewoon recht op de auto voor ons. Je hoorde de stukken vallen. Gelukkig was er niemand van de inzittenden echt gewoon en kwamen we er vooral met de schrik vanaf. Na een kleine opmeting van de schade zijn we gewoon verder gereden.
Bij de stopplaats (plaspauze) zagen we de chauffeur de losse stukken terug in de auto duwen. En voilà niets aan de hand. We konden weer verder.
Ongeveer tegen de de middag arriveerden we in Halong Bay. Eens uit de bus, werd ons gevraagd hier even te wachten. Even bleek om toch wel zeker een uur te gaan. Maar dus eindelijk naar onze boot (met kerstboom ), waar we lunch kregen. Best goed, eens iets anders dan dat we tot hiertoe gewoon waren te eten een soort van loempias en intvis. Terwijl onze lunch geserveerd werd, vaarden we af.Door Halong Bay. Mooi, echt waaw.. . Al die grote rotformaties die uit het niets oprijzen in het water . Prachtig!
Onze eerste stop was aan een klein eilandje in Halong Bay waar we een grot gingen bezoeken. Ook echt prachtig, vooral één stukje waar het licht binnen viel. Ook mooi! De haven aan dit kleine eilandje, krioelde van de boten. Ongelooflijk. Als er één boot weg wil, moet ie gewoon een andere opzij duwen Zo opeengepakt . Na een uurtje op het eilandvertrokken al botsend en duwend uit deze puzzel. Ook enkele andere boten vertrokken. Het waterverkeer is al net zo als het verkeer in Hanoi. Druk en chaotisch. We waren nog geen 5min weg toen we net achter ons, best dichtbij, een boot zijn bocht nemen, recht op een andere boot af. Het ging zo traag, maar te snel voor die plompe schepen. De ene boot voer recht met zijn voorkant in de flank van de andere boot. Boven het water gelukkig en reette de flank helemaal open.Magnifiek om te zien, maar toch best serieus . Er was even wat opschudding onder de passagiers en het personeel, maar na dit korte interval, voer iedereen gewoon weer verder, alsof er niets gebeurd was
We voeren verder richting een soort waterdorp. De vietnamese vissers leefden er echt op een huis op een vlot in het water. Ze hadden zelfs huisnummers en hun boten hadden een nummerplaat. Fascinerend om te zien. We kregen de kans om op zon vlot te gaan en met een klein vissersbootje door de rotsen te varen, echt eronderdoor. We moesten hiervoor wel een 40.000dong extra betalen, maar nu we hier toch waren waarom niet? Toen we van ons boottripje terugkwamen, moesten we wisselen van boot. Gezien er mensen waren die in een Hotel op het eiland Cat Ba sliepen en andere op de boot bleven. Wij sliepen in het hotel en dienden dus over te stappen. Ook hier moesten we weer zeker een uur wachten, tot de groep volledig was.
Weer een uur later kwamen we aan op het eiland Cat Ba en werden we met een mini-busje naar ons hotel gebracht. Daar aangekomen was het 6pm en hadden we vrij meteen avondeten. Best lekker, maar niet genoeg. Elke tafel had ongeveer 4 personen. Wij waren met een groep van 6 en ze zetten dan ook, wat wel ok was natuurlijk, samen aan een tafel. Maar we kregen maar eten voor 4 personen. Als we bijvroegen, moesten we bij betalen en vrij veel ook. Dus we besloten om het eiland wat te verkennen en ergens een dessert te gaan eten. We belandden in een cafeetje waar we pannekoeken op zn vietnamees bestelden. Een portie met mango en een portie met banaan en cacao. Echt lekkerrr !! En voor geen geld Nadien terug naar het hotel. Er was daar namelijk een bar, welke blijkbaar de place-to-be was, gezien iedereen naar daar gestuurd werd. Daar hebben we een Engelse jongen en 2 Nederlandse meisjes leren kennen. Met hen zijn we nadien nog verder op het eiland iets gaan drinken. Laat konden we het echter niet maken, want er was slechts ontbijt voorzien tussen half 7 en half 8 s morgens en om 8am kwam men ons al terug oppikken.
Dag 2 was iets minder. We spendeerden eigenlijk de hele dag aan terugreizen, wachten, overstappen, wachten, nog eens overstappen, nog meer wachten, De afstap van onze laatste boot, was nog wel best spannend. Over een smal plankje over het water. Was er niet erg gerust in. Al bij al viel het nog wel mee, en was de plank steviger dan ze eruit zag. Ivm de terugrit waren enkelen onder ons en vele andere mensen in onze groep het beu zo heen en weer geslingerd te worden en begonnen best geïrriteerd te geraken. Op een zeker punt hadden we zelfs ruzie met de gids en gingen we in staking. Sommigen vroegen zelfs hun geld terug. Uiteindelijk zijn we dan toch, hetzij anderhalf uur later dan voorzien, terug in Hanoi aangekomen.
Met de hele groep hadden we ook één waterpijp besteld, appelsmaak. Ook ni slecht hoor.
), waar we lunch kregen. Best goed, eens iets anders dan dat we tot hiertoe gewoon waren te eten
een soort van loempias en intvis. Terwijl onze lunch geserveerd werd, vaarden we af.
Nadien terug naar het hotel. Er was daar namelijk een bar, welke blijkbaar de place-to-be was, gezien iedereen naar daar gestuurd werd. Daar hebben we een Engelse jongen en 2 Nederlandse meisjes leren kennen. Met hen zijn we nadien nog verder op het eiland iets gaan drinken. Laat konden we het echter niet maken, want er was slechts ontbijt voorzien tussen half 7 en half 8 s morgens en om 8am kwam men ons al terug oppikken.
