|
22 februari 2010
Hoi hoi,
ik ben goed aangekomen. Het is hier nu iets na 6 's avonds, bij jullie dus iets na 12 's middags.
Het afscheid met m'n ventjes viel me wel zwaarder dan verwacht eigenlijk, maar we zijn toch vertrokken geraakt. De eerste vlucht naar Frankfurt was al om voor ik goed en wel besefte dat we vertrokken waren, dus dat was al een meevaller. Maar man, wat is daar een grote luchthaven. Meteen stootte ik al op de beveiliging. Ik had blijkbaar een dienstingang genomen  Doch had men vrij snel door dat het om een vergissing ging en dat ik niet echt thuis was op de luchthaven hier en was er dan ook verder niets aan de hand. Met een treintje werd ik naar een andere terminal gebracht om daar mijn aansluiting naar Vietnam te nemen. De controle is hier wel wat strenger dan in Brussel. Maar we zijn er zonder kleerscheuren doorgeraakt. De vlucht naar Hanoi, 11u vliegen, daar ik wel wat tegenop. Doch is deze vlot verlopen. Veel geslapen heb ik wel niet, onder meer omdat ik enorm weinig beenruimte had, zeker voor zo'n lange reis, daar bovenop zat er een kindje naast me. En voor mij was de vlucht al lang, laat staan voor zo'n klein ventje.
Eens aangekomen in Hanoi ging het allemaal heel snel. De luchthaven was er verrassend klein en primitief. Gezien Hanoi toch een grote stad is, had ik anders verwacht. Door zijn verouderde aard liet ook de bagage even op zich wachten.
Toen ik buiten kwam was ik enorm (!!!) blij te zien dat er iemand me stond op te wachten met het bordje: UNESCO ANS HO. Dit moest wel voor mij bestemd zijn. Het was nog een vrij jong meisje, Ly, die momenteel ifv haar studies, stage loopt bij het project. Het eerste was ze me zei toen we buiten kwamen: It's cold here hè? Ik keek haar toch een beetje verbaasd aan. Het was er zo'n 10graden, om half 8 's morgens, dus in vergelijking met vanwaar ik kwam ( ) vond ik dit echt niet koud.
Er stond een vooraf-gereserveerde-taxi op ons te wachten, niet groter dan een klein 'fiat-je'. Zo blijken alle taxi's hier te zijn. Na alle verhalen over het verkeer in Hanoi was ik op het ergste voorbereid. Doch viel dit best mee, wat misschien wel aan het vroege uur te wijten was. We reden langs meters rijstvelden, plantages grote planten en palmbomen, vele kleine, oude en vuile huisjes waar hoe dichter we bij het centrum kwamen hoe meer mensen zich voor hun woning op de stoep een handeltje opgezet hadden; groenten, fruit, flesjes drinken, water, rauw vlees, thee, ... Hun inkomsten.
Het huis zelf is gelegen in een straatje zoals alle andere straatjes hier, smal en voor elke deur mensen met hun handeltje... Als je het niet weet zijn, zou je er zo voorbij lopen, want ook voor deze deur heeft iemand een handeltje in groenten opgezet. Aan de buitenkant is niet te zien dat hier de 'co-operations office' van de VFCD (Vietnam Federation Community Development - denk ik) zit.
De deur was op slot en er was weinig beweging te zien. Na wat kloppen, kwam de coördinatrice dan toch open doen. Het was allemaal wat laat geworden zondag en daardoor startte de maandag met wat vertraging, veelvuldige verontschuldigingen volgden. Zo stilaan werd iedereen in het huis wakker. Het huis zelf is zeer oud ingericht en enkel voorzien van het broodnodige.
Gezien ik samen met een canadese vrijwilligster arriveerde (de avond voordien) had men een poging gedaan om ons ontbijt toch Westers te houden. Men had brood gevonden, hier een zeldzaamheid blijkbaar. Maar gelei of andere beleg is hier niet bekend, dus ... gezoete, gecondenceerde melk uit blik. Een verrassende combinatie, die ik thuis zelf nooit uit zo proberen, maar toch best smaakte.
Na wat voorstellen, kreeg ik de ruimte me wat te installeren en te rusten. Tegen de middag volgde dan de oriëntatie en na de middag zou één van de Vietnamese vrijwilligsters me al meenemen op een 'City tour' op z'n Vietnamees, dus op een scooter.
Best spannend vond ik wel. Doch eens vertrokken viel het wel mee. Als je er zelf tussen zit, lijkt het minder erg dan dat je het vanop een afstand bekijkt. Crazy traffic in Hanoi. Echt gekkenwerk, brommerkes komen van overal, links, rechts, voor achter, slalommend tussen de auto's en de bussen, die allemaal hun plaats willen opeisen op de baan... te gek voor woorden.
Nu terug aangekomen in het vrijwilligershuis begint de vrije tijd. Vandaag denk ik dat ik toch maar eens vroeg te bed ga. Allé, te plank ga. Veel meer stelt mijn bed spijtig genoeg niet voor.
Morgen staat er op de planning dat ik voor het eerst met de bus naar de school voor straatkinderen ga. 'k Ben eens benieuwd. Verslag volgt ongetwijfeld.
Ik doe m'n best om de foto's die ik reeds heb te plaatsen, maar het wil niet goed lukken. We blijven proberen...
22-02-2010 om 12:36
geschreven door Ansje 
|
!!!
