Onze stageprocedures zijn volop aan het rollen. Ik hoopte zo op mijn eerste keuze en het zag er wel rooskleurig uit. Ik ging op gesprek bij de stagebegeleidster en ik voelde me er vrij goed en zeker bij dat er een plaats zou zijn. Na een contact met de voorziening, bleek er geen ruimte te zijn voor een stagiaire. Later zag ik op hun site dat dat deel van de voorziening aan het uitdoven was. Ze hebben nog wel een andere campus, deze is in Malle. Die kans laat ik ook niet liggen want uiteindelijk geraak ik er wel met de auto. Het was een teleurstelling, al mocht ik nog niet meteen een 'ja' verwachten. Het zal al in mijn hoofd.
Ik heb ondertussen al 4 andere keuzes ook opgegeven... Toch is er een stille hoop dat het in Malle nog doorgaat. De doelgroep is daar iets anders, maar toch. Psychiatrie spreekt mij sterk aan!
Waarom spreekt die psychiatrie mij aan? En waarom schrikt het mij niet af als de stagebegeleidster Jessy erover praat? Ik vind het een echte uitdaging om daar 10 weken intensief te mogen werken, bijlezen,... Ik wil ervaring opdoen, zeker in die sector.
Het is meteen ook wel misschien de zwaarste doelgroep in ons vak. 1 van de zwaarste. Ik ben vrij emotioneel ingesteld en trek me vaak iets aan van wat andere mensen meemaken, moeten doorstaan. Ik laat hen dit niet alleen doen, maar ga mee en steun hen zoveel ik kan. Toch zal ik, als ik die stageplaats in Malle te pakken krijg, dit moeten leren om naar huis te gaan en dit te kunnen relativeren en van me af te zetten. Hoe moeilijk dit ook zal zijn. De eerste week daar zal misschien wel zwaar worden. (nu ga ik er weer vanuit dat ik die stage daar mag lopen!) Maar ik heb verschillende uitlaatkleppen waar ik me bij kan laten gaan, mezelf zijn en weer op adem kan komen. "de batterijen opladen" noemen ze dat ook wel eens. Zo is er voor mij muziek, gitaar spelen, foto's maken, wandelen met mijn vriend en zijn hond, zotte stoten uithalen, dansen,... Uiteindelijk zal het relativeren niet het grootste probleem zijn, misschien zullen het de verslagen zijn die eraan vasthangen?
Met een bang hartje wacht ik af tot ik meer weet...
Vorige dinsdag was het mijn beurt om een knutselopdracht te geven aan mijn klasgenoten. Zij moesten zich voordoen als pubers rond de 16 jaar. Mijn thema was handwerk.
Ik wist eerst (buiten vriendschapsbandjes maken) niet wat ik moest doen. Wat kan ik knutselen rond handwerk mét pubers? Dit is al meteen niet de gemakkelijkste leeftijd om mee te knutselen. Laat staan dat ik hen moet bezighouden met iets creatiefs en iets wat niet te lang duurt, mits hun concentratie ook beperkt zal zijn.
Ik koos een werkje uit waarbij ze een aantal dingen moesten verzamelen en meebrengen naar de les. 6 bierdopjes, een takje, een stuk karton. Ik liet hen eerst het karton zwart verven. Dan liet ik hen er een laagje zout over strooien (met een winters-sneeuw effect). De volgende stap is dat een deel van de groep zijn takje al met sterke lijm kon oplijmen, de andere helft van de groep begon met een notenkraker hun dopjes in 2 te plooien. Dit zullen dan de bloemblaadjes vormen op het blad. Wanneer ze klaar waren, wisselden ze van taak. De lijm ging door en ook de bierdopjes moesten opgekleefd worden. Al bij al vond ik het zelf een leuke opdracht, al had ik veel stress. Van nature uit ben ik een redelijke zenuwpees en durf ik me wel eens druk te maken om/in kleine dingen. Ik kon dan ook niet verbergen dat ik zenuwachtig was en Kristel merkte ook dat ik knutselen niet echt leuk vond. Wat ik leuker vond, was het zelf deelnemen aan de knutselactiviteiten. Dit vond ik leuker dan zelf de leiding erin te moeten nemen.
Ik heb er zeker uit geleerd. Ik ben nogal een leidingnemend type, onbewust. Bij knutselen (en activiteiten die me niet liggen) verlies ik dat leidingsgevende en wordt ik algauw onzeker. Bang om te laten merken dat het mij niet ligt, dat ik er geen plezier aan beleef en het liefst van al zo snel mogelijk voort wil doen.
Ook had ik daardoor de groep niet onder controle. Erika was plots weg en Anne-Laure moest me erop wijzen. Ik ging ervan uit dat zij nog iets nodig had, of naar het toilet was. Puur omdat dit mijn eigen klasgenoot is. Maar ze leefde zich al in als puber (op aanvraag van Kristel). Dit gaf me iets meer grip... Ik hield ze nauwlettend in het oog. Ik nam zelf niet deel aan de activiteit en bleef zitten op mijn stoel ipv rond te lopen. Ik veronderstel dat pubers al wel op zich kunnen knutselen en vond de opdracht ook niet zo moeilijk. Het was eerder precisie werk dan concentratie. Ik zette me op mijn stoel en boog mee over tafel, met de ellebogen erop. Dit gaf, volgens Kristel, dan wel een goede deelnemende indruk ipv achteruit te leunen met armen over elkaar. Ik was betrokken en volgde mijn groepje.
Het was een leuke ervaring en uiteindelijk minder moeilijk/hard dan ik verwacht had. Het ging vooruit...
Elk jaar gaan we met onze familie een weekend naar de Hoge Rielen. Ik kan me het eerste weekend al niet meer voorstellen, het gaat zover terug in de tijd, een echte traditie dus.
Het weekend bestaat dan ook uit verschillende tradities die elk jaar terugkomen. De periode, zaterdag bekijken we de foto's/film van de vakanties, 's avonds eten we raclette en maken we er een feestje van. Zondag doen we een sporenspel dat mijn grootvader ineen stopt en eten we 's middags koffiekoeken voor we het paviljoen poetsen en naar huis vertrekken.
Die familie woont zo verspreid, dat we elkaar niet al teveel zien. Hooguit 4 keer op een jaar hebben we een familiefeest, dus dat weekend is echt een must voor ons. We leven er elk jaar weer naartoe.
Mijn grootouders hebben zo'n motto als "hoe meer zielen, hoe meer vreugd". Dus wanneer we toch al een tijd een partner hebben, stellen we de vraag of ze mee mogen komen. Dit is echt nog nooit geweigerd geweest door hen. De partners zijn dan ook na die paar jaren nog altijd hetzelfde. Maar het bewijst toch dat mijn grootouders open-minded zijn ingesteld en iedereen proberen te aanvaarden zoals ze zijn. Ook al merken we natuurlijk dat de ene wat hoger in schuif ligt dan de andere, toch blijven ze hun best doen om er respect voor te tonen.
Die partners die dan meekomen, verschillen sterk van de anderen. Ook onderling, in de familie onder familieleden, zijn er andere referentiekaders. Soms lijkt dit wel eens te botsen, maar een weekend samen komen we met gemak door. Ik weet dat ik dit met andere personen niet zou kunnen. Is dit omdat ik wéét dat dit mijn familie is? Is het voorbestemd dat familie zo goed overeen komt? Zonder ruzie, zonder wrevel? Of ik dacht ook wel dat het onbewust is dat wij ons best doen om onze familie graag te hebben, graag te zien en volledig aanvaarden zoals ze zijn. Met sommige mensen klikt het, met anderen niet. Ik heb meer die klik NIET, dan wel bij mensen. Ik word vaak niet zo helemaal aanvaard, heb ik de indruk. Dit is een vrij persoonlijke interpretatie die open staat voor verandering.
Ik heb dit onderwerp gekozen om over te reflecteren omdat ik het zo geweldig vind, mijn familie tezamen. Dat wij zo goed functioneren dat weekend en elke keer met spijt terug naar huis gaan. Om dan af te tellen naar het volgende feest/weekend dat we samen zijn. Het voelt fantastisch en als een mirakel dat ik langs 2 kanten zo'n goede, hechte families heb.
Voor de leergroep van week 3 moesten we 2 artikels meebrengen en een attribuut dat iets voor ons betekent. Die 2 artikels mochten uit de krant zijn, tijdschriften,... Ik had een artikel bij over de 'jongerencoaching' in het middelbare onderwijs. Dit artikel had mij positief aangegrepen. Ik wil het vooral hebben over het artikel dat me negatief aangreep nl. 'Miss-dakloosverkiezing'. Het stond in de weliswaar van december 2008. Het ging over een nieuw soort verkiezing dat ze gingen invoeren. De mooiste dakloze kandidate krijgt 1 jaar gratis onderdak, sociale en psychologische ondersteuning,... Op zich vind ik het een goed initiatief, ze helpen de daklozen. Het spijtige en oneerlijke vind ik dat alle steun naar 1 dakloze gaat. Willen/kunnen ze hier op termijn meerdere daklozen mee helpen? Naar mijn zeggen niet. Ik geloof er niet in. Vandaag staat er dan in de krant dat een 56-jarige gepensioneerde dame de verkiezing gewonnen heeft. Ik ben blij voor haar, maar ergens moet het toch ook knagen bij allen die hieraan meewerkten + de winnaar dat de rest met lege handen achter blijft? Oké, 1 consultatie aan sociale ondersteuning/arts. Wat is een dakloze met deze 1ne consultatie?!
Wat me het meeste nieuwsgierig maakt aan mijn interpretatie/mening hierover is, hoe het komt dat ik het ergens niet eerlijk vind? Kan ik me niet inleven in het referentiekader van die dame die gewonnen heeft? Ik dacht, stel dat je alle hulp die die dame krijgt nu eens verdeelt over meerdere mensen zonder dak boven hun hoofd. Alle kleine beetjes kunnen helpen. Maar dat lijkt dan ook weer niet binnen handbereik te liggen.
Ik kan me voorstellen dat de winnaar erg tevreden is met haar prijs. Die steun heeft ze nergens anders gekregen en nu zal haar wereld openbloeien en zal haar leven (hopelijk) beteren.
Ik ben Anne
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Studente Orthopedagogie.
Ik ben geboren op 14/04/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek (gitaar), fotografie en literatuur.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
