De eerste groep die aan bod kwam, was 'de klimop'. Hier werd een rollenspel gespeeld van kinderen in de bijzondere jeugdzorg samen met 2 begeleiders. Ik gaf me vrijwillig op om als eerste de spits af te bijten en de leidinggevende functie op mij te nemen. (Dit zei Kimberlee me, omdat zij niet meteen zichelf als een leider ziet)  Ik wist dat het niet gemakkelijk zou worden, maar mits niemand anders wou, wilde ik het best eens proberen...  Moest het toch misgaan, zou Kimberlee me altijd kunnen bijstaan/corrigeren waar nodig.
De vergadering begon redelijk goed, vond ik van mezelf. Algauw kon ik de kinderen niet meer onder controle krijgen. Ik dacht dat ik dit enigsinds wel zou kunnen. Heb ik het nu al onderschat?
De vergadering werd gestopt wanneer Erika (alias Abdel in zijn rol) onhandelbaar werd. Ik wist op zich wel wat te doen, na een paar keer vrage, wou hij nog steeds niet apart gaan zitten om af te koelen, dus kreeg het meer iets van agressie. Bert wees me er dan meteen op dat er meer agressie van de hulpverlener aan bod komt, dan van de cliënt. (in meeste gevallen van de bijzondere jeugdzorg). Ik pakte het lief en vriendelijk in, maar eigenlijk bedoelde ik alles bevelend. De vergadering werd voortgezet alsof dat incident met Abdel niet gebeurd was. Het was moeilijk hoe ik nu verder moest. Het ging over het al dan niet naar een toneelvoorstelling gaan in het herfstverlof. 'Roodkapje' genaamd. Waar moest ik nu beginnen? Soms kwam Kimberlee me wel te hulp, maar ik had meer steun van haar nodig om de vergadering goed te laten verlopen. Als eerste die spits afbijten heb ik onderschat. Bert zei me daarna dat hij wel erg direct had ingespeeld op mijn gedrag in de groep als leider.
De groep erna deed het natuurlijk beter. Het was dan ook een heel andere doelgroep (volwassenen met een mentale handicap) en Erika slaagde erin om de groep onder controle te houden. Toch is dit gebeurt dankzij de commentaar die ik kreeg als spitsafbijter.

Na deze les zal ik niet snel meer geneigd zijn de leiding op mij te nemen. Eerder af te wachten. Ik kan best kritiek verdragen, maar het was ineens zoveel. Ik kreeg van Pauline te horen dat ik het toch goed had gedaan, zo zou zij het ook aangepakt hebben. Uiteindelijk kreeg ik maar enkele tips uit de cursus en daar moest ik het mee doen. De kans dat ik nog eens kan oefenen is bijzonder klein, omdat iedereen aan de beurt moet kunnen komen. Dit werd me achteraf duidelijk en vond ik het een vrij impulsieve beslissing om als eerste ermee te beginnen.

Ik weet ook niet of deze reflectie ergens toe leidt. Natuurlijk heb ik eruit geleerd... Ik zal mij voor de komende reflecties meer moeten toespitsen op de 9 dimensies van vorig jaar uit de leergroep. (voor mij ondertussen al 2 jaar geleden mits ik vorig jaar een IT-studente was)