Midden in blokverlof (tijdens de herfstvakantie) kreeg ik een plotse drang om foto's te maken. Zo'n enorme zin om erop uit te trekken met mijn toestel in de hand, naar mooie plaatsen, de trein nemen,... Door hardnekkige zelfdiscipline ben ik er niet op in gegaan. Ik vond dat ik er dus eerst iets moest voor doen, om er daarna met een gerust hart op uit te trekken. Ik moest het verdienen.
Foto's zijn me al altijd dierbaar geweest. Maar nooit zo intens als het laatste jaar. Ik verloor toen mijn hond en klampte me enigzins vast aan wat ik nog van hem had. Voornamelijk foto's dus en zo begon ik een toch terug naar toen ik klein was en als baby voor het eerst op een foto stond. Herinneringen ophalen vind ik op die manier heel erg leuk.
Het waarom achter mijn drang, kan ik niet goed verklaren. Ik weet wel dat ik ondertussen meer aan beeld heb dan aan klank. In woorden uitdrukken is niet altijd even evident. Een foto maken ook niet, maar het gaat me wel beter af. Ik heb er minder moeite mee om me kwetsbaar op te stellen door foto's te laten zien en er al dan niet bij te vertellen.
Het etische aan deze gedachte, is misschien dat anderen het noodzakelijk vinden dat een mens zich kan uitdrukken in de taal die wij geleerd hebben. Dat beelden slechts bijkomstig zijn of ter aanvulling van de taal, de woorden. Soms lijkt het voor mij omgekeerd als ik niet kan zeggen wat ik wil bedoelen.
Iemand zei mij dat mensen in Bolivia echt ervan uit gaan dat als mensen een foto van hen nemen, ze hun ziel meehebben. Als ze hiervan uit gaan, zullen ze dus vaak weigeren om op de foto te staan. Bij ons is dat niet zo het geval. Ik heb er wel enigzins problemen mee om iemand in de ogen te kijken. Ik geloof namelijk dat wanneer we in iemands ogen zien, we doorheen de persoon zien en zelfs de ziel raken. Zo voelt het althans als iemand mij in de ogen kijkt. Die gedachte vind ik wel enorm spannend. Zo bekijk ik sommige foto's nu ook helemaal anders dan voorheen. Ik probeer ze te bekijken alsof ik de persoon in kwestie leer kennen door naar de foto te kijken. Erg moeilijk, maar je fantasie wordt er duidelijk door verruimd.
Ik ben Anne
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Studente Orthopedagogie.
Ik ben geboren op 14/04/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek (gitaar), fotografie en literatuur.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
