In bijlage vind je het filmpje dat we kregen als opdracht om samen te bekijken. Individueel, iedereen voor zich. Zo konden we er daarna in de les over terugreflecteren en ook andere standpunten tot de onze maken. Hieronder schrijf ik enkele bevindingen wat ik van het filmpje vond:
Het meisje met het vechtersbloed in zich, blijft strijden, elke dag opnieuw. Uit liefde voor haar vaderland, waar ze geboren en getogen is. Haar vader is nog een rasechte indiaan, die indianen die niet verdrongen zijn, degene die nog bestaan... Ze meldt hierbij dat de Inca's (vb) al uitgestorven zijn en is daarom echt fier dat zij half-indiaans is, dankzij haar vader. Indianen hebben vechtersbloed, dus wilt het zeggen dat zij dat ook wel bezit. Ze is geen opgever en dat vind ik erg bewonderenswaardig. Ook al kent Chili door de staatsgreep veel leed, ze blijven strijden uit liefde voor hun land. Als ik dit vergelijk met België, zijn er veel meer mensen die strijden voor zichzelf, dan om het vaderland, voor iedereen dus uit liefde. Door de staatsgreep in Chili van Pinochet, hebben de chilleense bevolking geleerd hoe belangrijk het is om mensen te kunnen vertrouwen, om omringd te zijn door mensen die u dierbaar zijn. Een vriend van een vriend wordt dus ook met open armen ontvangen, omdat zij geen vragen stellen. Ze zijn te vertrouwen. Die openheid en gastvrijheid, mist België voor een groot stuk. Wij kunnen hier nog stevig van leren. Na de wereldoorlogen in Europa zijn wij, Belgen, er niet vriendelijker en warmer op geworden. De wereldoorlogen hebben hierop een slechte invloed gehad = we zijn NOG egoïstischer geworden dan tevoren. In Chili zie ik, door de reportage, dat er veel goeds uit de staatsgreep ontsprongen is. Mensen die geïnterviewd werden, zijn er sterker uitgekomen dan ze al waren. Ze hebben een eindeloos respect voor hun land en hun mensen.
Dan is er ook nog een dame, een leerkracht die een bijzondere uitspraak doet en die me raakte. Ze wil niet beroemd worden, ze wil geen wereldreis maken en culturen opsnuiven. Zij wil haar leerlingen kennis laten maken met het verleden van het land Chili, zodat zij hiermee door het leven gaan en goede mensen worden die even gastvrij en warm zijn als hun eigenlijke ouders. Dat is haar levensdoel. De stad waarin ze woont, heeft haar gemaakt tot wie ze is en ze zal deze ook niet verlaten. Ikzelf heb heel hard de droom om de wereld te zien, culturen op te snuiven, mijn geest te verruimen voor ik in het werkveld terecht kom. Ik heb hier natuurlijk de middelen voor en krijg er ook kans toe. In Chili heerst er nog steeds een redelijke armoede, toch moest deze dame een kans krijgen en die eventueel laten liggen, dan nog zou ik een enorm respect voor haar hebben.
Dit filmpje kan je ook linken met de 3 rode draden die meespelen bij een GOB in de leergroep. Hierbij klinkt er al meteen een belletje als we elkaars referentiekader gaan bespreken in verbinding met de documentaire. We zien hierbij erg veel verschillen, weinig overeenkomsten. Ze zijn gastvrij, open armen voor iedereen. 'Moeder Aarde' staat er erg centraal. In Chili gaan ze ervan uit dat we alles gekregen hebben van 'Moeder Aarde'. Als ze bv iets drinken op café, spuwen ze de eerste slok op de grond, als gift voor de aarde. Ze bezien dit als een soort bedanking. Dit is bij ons zeker niet zo het geval, wij hebben een evolutie opgebouwd.
Als we dit dan bekijken door de ogen van een GOB moeten we rekening houden dat alle mensen een eigen verleden gekend hebben. Zowel qua vaderland als hun familie zelf. Men dient ook rekening te houden met hun waarden en normen. Vb die onvoorwaardelijke acceptatie komt sterk naar boven in de reportage. Als men op straat kwam tijdens de staatsgreep, had men een zeker lef nodig. Er moesten maar eens soldaten rondlopen die elkaar het bevel gaven iemand dood te schieten. Zo'n machtsinvloeden heersden er toen. We kunnen dit linken met de theorie van Meerderheid-minderheids dialoog. De machtstheorie komt hier, jammer genoeg sterk naar boven. Pinochet had zoveel macht, dat hij een staatsgreep veroorzaakte. Wij weten niet wat het was om tijdens die periode te leven, technisch gezien kunnen we er dan ook niet veel uitspraken over maken. Pinochet had de macht om andere mensen het leven zuur te maken of het gewoon simpelweg met 1 klik te laten ophouden, zonder enige reden. Wat die soldaten op straat betreft. De ene met hogere rang, kan de andere soldaat het bevel op leggen iemand neer te schieten op straat. Dit is een vorm van gehoorzaamheid, met moet er op in gaan, ook al spreekt het tegen je eigen principes in. Wanneer men dit niet doet, wordt je aangepakt, en waarschijnlijk wel hard. Dit heeft dan ook iets weg van het conformisme. Er wordt ook verteld door een dochter van een militair, dat haar vader gedurende de staatsgreep deed wat er van hem verwacht werd. Thuis handelde hij helemaal anders. Andere muziek, hij ging om met socialisten,... Algauw zag de dochter in dat haar vader tegen zijn eigen principes in handelde. Omdat hij anders zelf hard aangepakt zou worden. Na de staatsgreep volgde het verdict; hij werd manisch-depressief. In de kliniek bevonden zich ook andere militairen met dezelfde diagnoses. Hieruit kunnen opmaken dat wanneer je langdurig handelt tegen je principes in, maar voor je eigen bestwil, er een psychiatrische stoornis kan ontstaan doorheen de jaren. Dit is een van de identiteitsconflicten die kunnen voorkomen. Iedereen heeft verschillende sociale identiteiten naargelang de groep waarin men verkeerd. Zo heeft die militair de sociale ID als militair en heeft hij een dergelijke status met bijhorende verwachtingen, waarden en normen. Hij moet handelen naargelang zijn status, zo niet, valt hij uit zijn rol en wordt hij hard aangepakt.
Het gedrag van Pinochet valt niet goed te keuren, maar ergens werd het wel gedaan. Hij is gestorven als een oude man in zijn sterfbed, zonder enige straf uit te zitten. Zou hij het op zijn geweten voelen drukken? Ook nu hij dood is? Hij is niet achtervolgd geweest, heeft geen leed gekend, zijn familie loopt nog steeds rond op vrije voeten. Dit kunnen we in verbinding brengen met het strafrecht dat we kregen in het 2de jaar. Ik kreeg dit vorig jaar al, mits ik IT was. Zoiets zou niet getolereerd mogen worden, maar wie zijn wij om zo'n hoogstaand persoon te straffen? Als hij een deel van de staat vormt, zal hij zichzelf niet straffen...
Het tokenisme komt hier ook naar boven, in de documentaire. Zo is er Che Guevara die een token vormt. Hij is de vertegenwoordig van de minderhedengroep in Chili. Hij komt op voor hun belangen tegenover Pinochet, die op zich dan weer de meerderheid vormt. De meerderheid zal de minderheid ook als minderwaardig beschouwen. Dit was duidelijk aanwezig in Chili tijdens die staatsgreep waarin Pinochet de macht bezat. Dit kan ook op het werkverd voorkomen. Een GOB kan zijn macht ook misbruiken om iets te bereiken vb. tijdens de middagpauze mag je de GOB's niet storen. Een uur waarvoor je ook betaald wordt en het eigenlijk alleen maar een voordeel voor jezelf opleverd terwijl de bewoners/cliënten recht hebben op dat uur wanneer ze begeleiding nodig hebben. Ook de time-out is een machtsmisbruik. Wanneer het te bont wordt, hebben wij de macht om de cliënt af te zonderen voor een bepaalde tijd.
Interpersoonlijk bekeken kunnen we vb stellen dat onderdrukking banden schept. Mensen die onderling door dezelfden onderdrukt worden, zoeken onbewust contact en vormen op zich een groep. In de docu kon je zien dat een man (die zwaar aangepakt is ondertussen) een groep vormde met allemaal andere mensen die hij kon vertrouwen. Men kon over alles praten, zelfs over hoe slecht Pinochet wel was. Hij noemde het zelf niet meteen een 'verzetgroep', maar het neigde er misschien toch wel toe. Wij, Belgen, hebben onderdrukking nooit echt gekend. Misschien tijdelijk tijdens de oorlogen wanneer we geregeerd werden door de Fransen,... maar dit bleef tijdelijk en niet permanent. De Chilleense bevolking heeft door die onderdrukking leren samen werken, samen leven en overleven. Ze konden niet anders dan elkaar helpen en steunen. Daaruit komt waarschijnlijk die openheid uit voort, die onvoorwaardelijke acceptatie van iedereen die te vertrouwen is. Zo dienen we dus ook als GOB onze eigen geschiedenis goed te kennen én die van de hulpvrager/collega's. Hierbij zullen we gebruik maken van een genogram.
De documentaire heeft me geraakt, op die manier dat ik vooral de uitspraken enorm treffend vond. Dat blijven strijden, hun levenslust,... Het was ook de eerste documentaire die ik zag waarbij ik achteraf een goed gevoel had, niet schuldig,... Ze zijn door die staatsgreep in Chili zo sterk geworden. Het heeft hen echt gevormd tot wie ze nu zijn, en daar mogen ze fier op zijn! Het draaide niet enkel rond de miserie die ze gekend hebben door Pinochet. Het kwam natuurlijk wel aan bod, maar in mindere mate dan je zou denken. Ze gingen vooral diep in op het feit hoe fier ze op zichzelf zijn, en op hun vaderland en de dankbaarheid naar Moeder Aarde toe. Ik ben dan ook géén cultuurbarbaar en hou ervan om nieuwe/andere culturen beter te leren kennen. Dit is ook een punt waarom ik die reportage zo interessant vond. Een andere cultuur, andere geschiedenis, andere verhalen.
Qua etische kwestie, het verschil tussen goed en kwaad, normen en waarden zijn cultureel/historisch gebonden en bepaald. Mensen in Chili voelen zich verantwoordelijk voor hun land. Hier in België is het ieders voor zich. Ze willen zoveel veranderd zien, maar doen zelf maar het minimum.
Ik ben Anne
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Studente Orthopedagogie.
Ik ben geboren op 14/04/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek (gitaar), fotografie en literatuur.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
