Het weekend bestaat dan ook uit verschillende tradities die elk jaar terugkomen. De periode, zaterdag bekijken we de foto's/film van de vakanties, 's avonds eten we raclette en maken we er een feestje van. Zondag doen we een sporenspel dat mijn grootvader ineen stopt en eten we 's middags koffiekoeken voor we het paviljoen poetsen en naar huis vertrekken.

Die familie woont zo verspreid, dat we elkaar niet al teveel zien. Hooguit 4 keer op een jaar hebben we een familiefeest, dus dat weekend is echt een must voor ons. We leven er elk jaar weer naartoe.

Mijn grootouders hebben zo'n motto als "hoe meer zielen, hoe meer vreugd". Dus wanneer we toch al een tijd een partner hebben, stellen we de vraag of ze mee mogen komen. Dit is echt nog nooit geweigerd geweest door hen. De partners zijn dan ook na die paar jaren nog altijd hetzelfde. Maar het bewijst toch dat mijn grootouders open-minded zijn ingesteld en iedereen proberen te aanvaarden zoals ze zijn. Ook al merken we natuurlijk dat de ene wat hoger in schuif ligt dan de andere, toch blijven ze hun best doen om er respect voor te tonen.

Die partners die dan meekomen, verschillen sterk van de anderen. Ook onderling, in de familie onder familieleden, zijn er andere referentiekaders. Soms lijkt dit wel eens te botsen, maar een weekend samen komen we met gemak door. Ik weet dat ik dit met andere personen niet zou kunnen. Is dit omdat ik wéét dat dit mijn familie is? Is het voorbestemd dat familie zo goed overeen komt? Zonder ruzie, zonder wrevel? Of ik dacht ook wel dat het onbewust is dat wij ons best doen om onze familie graag te hebben, graag te zien en volledig aanvaarden zoals ze zijn. Met sommige mensen klikt het, met anderen niet. Ik heb meer die klik NIET, dan wel bij mensen. Ik word vaak niet zo helemaal aanvaard, heb ik de indruk. Dit is een vrij persoonlijke interpretatie die open staat voor verandering.

Ik heb dit onderwerp gekozen om over te reflecteren omdat ik het zo geweldig vind, mijn familie tezamen. Dat wij zo goed functioneren dat weekend en elke keer met spijt terug naar huis gaan. Om dan af te tellen naar het volgende feest/weekend dat we samen zijn. Het voelt fantastisch en als een mirakel dat ik langs 2 kanten zo'n goede, hechte families heb.

We begonnen de les met een 'blackbox'-activiteit. We stelden 40 vragen op die elks een nummer kregen. Deze konden de klasgenoten trekken uit een zakje en zo mochten ze dan de bijhorende vraag beantwoorden. Deze vragen waren heel uiteenlopend... Vb 'Wie van de klas zou je je kinderen later toevertrouwen?', 'Wie is jouw idool?', 'Hoe ziet jouw ideale job eruit?', 'Waarom heb je deze richting gekozen?';...

Onze tweede opdracht was om een stambeeld te vormen met 2 personen. De rest van de klas ging buiten staan en 1 per 1 mochten ze binnen komen. Degene die binnenkwam mocht het stambeeld naar keuze veranderen... Om daarna dan 1 van de 2 te vervangen. Zo ging het door en er ontstonden erg leuke stambeelden! De ene al wat origineler dan de andere.

Onze laatste opdracht was een soort 'freeze'. We vormden een kring en 3 vrijwilligers kregen een situatie (dader-slachtoffer-politieagent). Ze dienden dus te improviseren. Als begeleiders konden wij eender wanneer 'stop' roepen en iemand aanduiden die iemands plaats moest vervangen. Zo ontstonden er écht leuke scènes.

De activiteiten hebben zeker mijn verwachtingen ingelost. Het vragenspel ging vlot, sommige vragen werden al wat sneller beantwoord dan de volgende en bij sommige vragen bleven we even napraten. Er werd opin gegaan en ook anderen konden hun mening kwijt.
Het standbeeld-spel werd niet echt begrepen. Het was eerder een voorgaand iets op het improviseren. Wat ik daar duidelijk in merkte was dat niemand er echt problemen rond maakte dat ze werden aangeraakt door mensen die ze net 2 weken kenden. Ik dacht dat dit bij sommigen wel op te merken zou zijn, maar het liep bijzonder vlot. Wilt dit nu zeggen dat ieders referentiekader op elkaar is afgestemd? Dat denk ik nog niet. Na 2 weken ken je elkaar nog niet en ben je elkaar ook nog niet gewend. Zeker niet als het gaat om je persoonlijke ruimte, je territorium. Ik maakte er vb geen probleem van dat Anne-Laure op mij kwam zitten toen we modellen moesten spelen. Niemand zou zo impulsief gereageerd hebben en ik zou het ook van niemand anders dan van haar hebben kunnen 'accepteren' dat zij dit deed. Wij kennen elkaar uiteindelijk ook net deze 3 weken en het klikt al bijzonder goed.
Het meest geslaagde vond ik het vragenspel. We deden dit op de binnenplaats, ook al was het frisjes, we genoten er wel van. Pauline had koekjes meegebracht om de gezelligheid wat meer op te krikken. Ik had uren kunnen doorgaan met aan mensen vragen te stellen...

Ik kan dit ervaren verbinden met elks referentiekader. Met de vragen en het stambeeldspel wilden we hen al voorbereiden om het improvisatiespel. Wie mag er binnen je persoonlijke ruimte komen? Wie niet? Wie reageert hierop? Wie laat dit gebeuren? Het was al snel duidelijk dat niemand van de groep echt liet merken dat het hen stoorde of dat het hen irriteerde. Werd dit verdoezeld? Onze klasgroep staat vrij open voor het ontvangen van nieuwe contacten. Er is niet echt iemand die een nieuw sociaal contact zou afblokken,... We willen elkaar best allemaal leren kennen.

Ik heb ervaren dat ik de klasgroep echt beter wil leren kennen en onze activiteiten zijn daar misschien al een mooie starter voor geweest.

De eerste groep die aan bod kwam, was 'de klimop'. Hier werd een rollenspel gespeeld van kinderen in de bijzondere jeugdzorg samen met 2 begeleiders. Ik gaf me vrijwillig op om als eerste de spits af te bijten en de leidinggevende functie op mij te nemen. (Dit zei Kimberlee me, omdat zij niet meteen zichelf als een leider ziet)  Ik wist dat het niet gemakkelijk zou worden, maar mits niemand anders wou, wilde ik het best eens proberen...  Moest het toch misgaan, zou Kimberlee me altijd kunnen bijstaan/corrigeren waar nodig.
De vergadering begon redelijk goed, vond ik van mezelf. Algauw kon ik de kinderen niet meer onder controle krijgen. Ik dacht dat ik dit enigsinds wel zou kunnen. Heb ik het nu al onderschat?
De vergadering werd gestopt wanneer Erika (alias Abdel in zijn rol) onhandelbaar werd. Ik wist op zich wel wat te doen, na een paar keer vrage, wou hij nog steeds niet apart gaan zitten om af te koelen, dus kreeg het meer iets van agressie. Bert wees me er dan meteen op dat er meer agressie van de hulpverlener aan bod komt, dan van de cliënt. (in meeste gevallen van de bijzondere jeugdzorg). Ik pakte het lief en vriendelijk in, maar eigenlijk bedoelde ik alles bevelend. De vergadering werd voortgezet alsof dat incident met Abdel niet gebeurd was. Het was moeilijk hoe ik nu verder moest. Het ging over het al dan niet naar een toneelvoorstelling gaan in het herfstverlof. 'Roodkapje' genaamd. Waar moest ik nu beginnen? Soms kwam Kimberlee me wel te hulp, maar ik had meer steun van haar nodig om de vergadering goed te laten verlopen. Als eerste die spits afbijten heb ik onderschat. Bert zei me daarna dat hij wel erg direct had ingespeeld op mijn gedrag in de groep als leider.
De groep erna deed het natuurlijk beter. Het was dan ook een heel andere doelgroep (volwassenen met een mentale handicap) en Erika slaagde erin om de groep onder controle te houden. Toch is dit gebeurt dankzij de commentaar die ik kreeg als spitsafbijter.

Na deze les zal ik niet snel meer geneigd zijn de leiding op mij te nemen. Eerder af te wachten. Ik kan best kritiek verdragen, maar het was ineens zoveel. Ik kreeg van Pauline te horen dat ik het toch goed had gedaan, zo zou zij het ook aangepakt hebben. Uiteindelijk kreeg ik maar enkele tips uit de cursus en daar moest ik het mee doen. De kans dat ik nog eens kan oefenen is bijzonder klein, omdat iedereen aan de beurt moet kunnen komen. Dit werd me achteraf duidelijk en vond ik het een vrij impulsieve beslissing om als eerste ermee te beginnen.

Ik weet ook niet of deze reflectie ergens toe leidt. Natuurlijk heb ik eruit geleerd... Ik zal mij voor de komende reflecties meer moeten toespitsen op de 9 dimensies van vorig jaar uit de leergroep. (voor mij ondertussen al 2 jaar geleden mits ik vorig jaar een IT-studente was)