Om een 3de jaarsstage te kunnen doen in het buitenland, gaat er eerst veel aan vooraf: het opmaken van een sollicitatiebrief, een eerste kennismaking met David, de landkeuze en bijhorende organisatie,... Dat terzijde moeten we een projectvoorstel opmaken waarin we kunnen uitleggen en motiveren wat we er willen realiseren. Dit dan zowel voor onszelf als voor de mensen daar. Omdat ik er toch zo vol van ben, wil ik graag over deze situatie en keuze reflecteren.

Ik koos dus, ongeveer een jaar geleden al voor mezelf, om naar Zuid-Afrika op stage te gaan gedurende een half jaar. De organisatiekeuze kwam pas veel later, namelijk dankzij Lotte. Zij verbleef 5 maanden in Z-A, Plettenberg Bay voor 5 maanden met de Born In Africa vzw. Ik volgde haar hele avontuur doorheen de maanden en was vrij snel overtuigd dat dit ook mijn ding was.
De vzw richt zich voornamelijk op de educatieve en sociale ontwikkeling van kinderen die leven in kansarme gezinnen. BIA tracht een uitzichtloze situatie/toekomst op lange termijn te verbeteren. Ze willen de spiraal van de armoede en het sociale onrecht doorbreken.
BIA heeft verschillende peilers waar ze zich op richten; 1 daarvan is het individuele begeleiden van kinderen op scholen. Hiervoor hebben ze 8 mentoren in dienst die intens proberen tot interactie te komen met de kinderen en diens omgeving. Zo ondernemen ze kampen, jaarlijkse huisbezoeken,... Deze laatste vooral om een concreet beeld te kunnen vormen van hun thuissituatie. Het kamp heeft als voordeel en als doel om de kinderen tijdelijk uit hun natuurlijk omgeving te nemen en deze te onderwerpen aan kindvriendelijke en actieve activiteiten zodat ze zich optimaal kunnen uitleven.

Ik zou erg graag deze mentoren vrijwillig willen ondersteunen en helpen waar ik kan. Het sluit wel mooi aan bij onze opleiding als GOB. Ik zou nog eindeloos kunnen/willen verder beschrijven over deze droom, maar wil toch liever hierover reflecteren. Meer bepaald over het 'waarom'. Waarom kies ik voor Z-A? Waarom BIA?

Al van jongsaf aan wou ik ooit eens voor een lange tijd naar Z-A trekken. Ik wist dat, wanneer ik de kans kon grijpen, ik deze met beide handen zou vastklampen en er alles voor doen om dit waar te maken. Dit jaar kreeg ik die kans!
Mijn tante en nonkel zijn er al bekend, ook de streek waar ik naartoe zou gaan. Ik heb dus al vele foto's en verhalen gezien en gehoord. Ook dankzij Lotte heb ik al enkele verwachtingen kunnen stellen naar de stage en het land toe.
Zowel de cultuur met bijhorende waarden en normen, als het land, spreken mij enorm aan. Hetgene dat primeert, is toch wel de primitieve levenswijze. Extremiteiten hebben mij altijd aangetrokken en aangesproken, zo ook uitdagingen en risicosituaties. Dit niet voor de sensatie maar voor de bewonderenswaardige hierrond. Blij zijn met de bevrediging en invulling van je basisbehoeften. (Denk hierbij aan de piramide van Maslow) Al zal ik hier wel te rooskleurig over dromen? Ik stel me de situaties mooi voor, maar vergeet dat wanneer die basisbehoeften niet ingevuld kunnen worden, er schrijnende beelden en situaties ontstaan waarin ik me erg hupeloos zal voelen. Waar ik ook ben, ik wil zoveel mogelijk de mensen helpen henzelf te kunnen behelpen. Als me dit lukt, doorheen een proces van vallen en opstaan, ben ikzelf gelukkig. Ik moet me realiseren dat ik in die soort situaties niet kan helpen en ik dit dus zal moeten relativeren.

Waarom nu dat primitieve? Ik heb van jongsaf aan nooit iets te kort gehad, zowel van basisbehoeften als van bijkomende luxe. We mogen ons als Westerlingen best gelukkig schatten. Met de jaren is het gedacht gegroeid om ook eens in het tegenovergestelde te kunnen leven/overleven. Ik zag het eerst als een ultieme test voor mezelf, naarmate de droom dichterbij kwam, is het me meer en meer om de anderen te doen. Ik wil me kunnen aanpassen en inleven in het leven van mensen die in armoede met kleine beetjes moeten zien rond te komen. Wanneer ik me ingepast heb in dit primitievere leven, zal ik andere dingen als belangrijker zien dan wanneer ik westers ingesteld blijf.

Na een gesprek met Elke van Born In Africa werd het me veel duidelijker. Ze zullen me er altijd aanzien als 'de rijke blanke' die een maandloon op 1 avond kan opdoen op café waarvoor de Afrikanen een hele maand moeten zwoegen. Ik wachtte het gesprek af tot wanneer het moment ging komen dat ze me zouden selecteren. Dit kwam niet... Ik moest mezelf selecteren om het project aan te gaan. Dit was een hele aanpassing. Ik heb een paar dagen nagedacht, maar liet hen niets weten. Voor zover selecteer ik me nog steeds voor het project. Ik zal de eerste maand mijn plekje moeten vinden in het vrijwilligershuis, de organisatie, de Afrikaanse maatschappij,... Een hele karwei! En toch blijft dit alles me een goede en leuke uitdaging om aan te gaan. Ik laat me al niet snel afschrikken, laat staan om een droom achterna te gaan.

Bijlagen:
http://www.borninafrica.org/indexNL.html