Vorige module had ik zoveel in mijn hoofd om over te reflecteren. Eens ik dan thuis was en eraan kon beginnen, wist ik niks meer om over te reflecteren. Ik zou dus constant een blaadje moeten bij hebben om kleine trefwoorden op te schrijven om het later nog terug te kunnen oproepen. We moesten ook aan zoveel denken, ons met zoveel verschillende taken bezighouden en dan nog zien dat je ze allemaal evengoed volbrengt,... En toch hou ik van de opleiding!
Het 'waarom' van elk reflectieverslag staat er altijd wel wat bij. Dit is niet om het mij gemakkelijk te maken dat ik dit zeg, maar ik vind het belangrijk dat als ik ergens over reflecteer er meteen ook een waarom bijstaat. Ook al krijg ik het vaak niet geformuleerd.
Het doel van dit syntheseverslag is me nog een beetje onduidelijk, maar ik hoop te leren uit de komende feedback van Mieke. Sommige reflectieverslagen zijn onvoldoende of zullen te kort zijn, maar formuleren van gedachten is niet echt mijn ding maar ik ben bereid te leren!
Het peerassessment hou ik ook bij in een ander documentje.
Naar aanleiding van de oefengroep van Orthopedagogisch Handelen met Bert ben ik meer en meer interesse gaan tonen voor de filosofie. Bert had het over Plato en de God Eros. Welbepaald over het boek 'Symposium' wat "feest" betekent van Plato waarin beschreven wordt hoe vrienden onder elkaar (hieronder ook Socrates) vertelt over hoe hij Eros ondervindt in het leven. De God van de liefde kent niet veel lovende verhalen, dus wilden zij er toch een paar vertellen. Dit gesprek vindt plaats na een avondmaal waarbij ze altijd de gewoonte nemen om daarna in de drank te vliegen. Deze keer doen ze dit niet en laten ook de muzikanten de ruimte verlaten. Ieder komt aanbod en vertelt over Eros. Ik zou heel de tekst hier zo kunnen neerpennen, maar heb besloten het bij fragmenten en citaten te houden. Mits ik weet dat ik me er voor interesseer, maar misschien de docente niet. Daarna zal ik reflecteren over het waarom ik dit in mijn blog wil opnemen en het mij raakt.
Pausanias zei: "Minderwaardig is die alledaagse minnaar, die meer verliefd is op het lichaam dan op de geest. Zo'n liefde is ook niet blijvend omdat zo iemand nu eenmaal iets begeert wat niet blijvend is. Nauwelijks is het afgelopen met de bloei van het lichaam waarop hij verliefd was, of is hij vervlogen, al zijn woorden en beloften beschamend. Maar de minnaar van een karakter dat goed is, blijft zijn leven lang omdat hij in iets blijvend is opgegaan."
Aristofanes zei: "Eerst moeten jullie iets leren over de menselijke natuur en wat daarmee is gebeurd. Onze natuur was vroeger namelijk niet hetzelfde als nu, maar heel anders. Om te beginnen waren er bij de mensen 3 seksen, niet twee zoals nu, de mannelijke en de vrouwelijke. Er was nog een derde, een mengvorm van de twee, waarvan nu de naam nog over is, zelf is hij verdwenen. Een manwijf was toen namelijk niet allen in naam maar ook in uiterlijk een eenheid, samengesteld uit beide, het mannelijke en het vrouwelijke. Nu bestaat het alleen nog maar als een scheldwoord. Verder was van ieder mens de vorm helemaal rond, met rug en zijden in een cirkel. Vier armen had hij, en evenveel benen als armen, en op een cirkelvormige hals twee gezichten, in alle opzichten gelijk, en één schedel op die beide van elkaar afstaande gezichten, vier oren, en twee lichaamsdelen en verder alles zoals je je op grond hiervan wel kunt voorstellen. Hij liep ook rechtop zoals nu, naar welke kant hij maar wilde, en wanener hij begon te rennen, deed hij net als acrobaten die met hun benen omhoog ronddraaiend salto's maken, waarbij ze zich dan met die acht ledematen van toen afzetten en in eencirkelbeweging snel vooruitschoten. Er waren daarom drie van die seksen, omdat de mannelijke oorspronkelijk afstamde van de zon, de vrouwelijke van de aarde en de sekse die van beide iets had van de maan, omdat ook de maan iets van beide heeft. Ze waren dus rond, zijzelf op hun manier van voortbewegingen, doordat ze leken op hun ouders. Nu waren ze enorm sterk en energiek en ze hadden het hoog in het hoofd en zo namen ze het op tegen de goden. Zeus overlegde toen met de andere goden wat ze met hem moesten doen, en ze kwamen er niet uit. Ze konden hen moeilijk doden en hun ras net als de Giganten met de bliksem wegvagen, want daarmee werden dan hun eerbewijzen en de offers die de mensen hun brachten weggevaagd. Maar ze konden hen ook onmogelijk hun gang laten gaan. Met veel moeite heeft Zeus toen iets bedacht. "Ik geloof," zegt hij, "dat ik een middel weet om te zorgen dat de mensen blijven bestaan en tegelijk hun bandeloos gedrag staken. Ze moeten zwakker worden. Kijk, voorlopig zal ik ze allemaal doormidden snijden. Dan zijn ze niet alleen zwakker, maar tegelijk ook nuttiger voor ons doordat hun aantal groter is geworden. Ze zullen zich rechtop verplaatsen, op 2 benen. Als ze het dan nog nodig vinden zich te buiten te gaan en niet bereid zijn zich rustig te houden, zal ik ze opnieuw doormidden snijden, zodat ze dan op één been lopen, al hinkend."... Toen het oorspronkelijke lichaam dus doormidden was gesneden, verlangde elke helft wanhopig terug naar de andere heflt, en zij zochten elkaar op. Dan sloegen ze de armen om elkaar heen en grepen elkaar beet in hun verlangen om tot een eenheid te groeien. Zo stierven ze van honger en totaal gebrek vaan activiteit, oordat ze niets apart van elkaar wilden doen. Dit zijn de mensen die hun hele leven met elkaar doorbrengen en die niet eens zouden kunnen zeggen wat ze van elkaar verwachten. Want het is ondenkbaar dat het daarbij om seksueel contact zou gaan, alsof de een dààrvoor zo graag en met zo'n toewijding bij de ander zou zijn. Het is duidelijk dat de ziel van beiden iets anders wil, wat hij niet onder woorden kan brengen, maar waarvan zijn raadselachtige verlangens een aanduiding zijn."
Dit deel van het boekje heeft me erg gegrepen. Het is iets dat ik sterk herken en niet onder woorden kon krijgen. Tot ik het las, natuurlijk is het iets erg romantisch voorgesteld, maar ik geloof wel in de essentie die erachter zit. We zijn niet letterlijk af elkaar gesneden, maar ik geloof wel dat we iemand in ons leven toelaten die ons compleet maakt. Waar je alles voor zou doen, waar je altijd bij wil zijn, je leeg voelt zonder,...
Er werd aan ons gevraagd in de eerste week van module 6 tijdens de leergroep, om een genogram te maken van onze familie. Daarbij kregen we een blad met symbolen erbij, hoe we de banden moesten aanduiden qua intensiteit. Dus zowel op een positieve als op een negatieve manier. Algauw begon ik te tekenen en werd me er al snel van bewust wat een chaos ik aan het creëren was. Dus zocht ik op internet naar een programma dat me hierbij kon helpen. En ik vond wat ik zocht! In bijlage vind je dus mijn digitale genogram.
Dit eist natuurlijk een woordje uitleg...
De bruine lijnen geven een huwelijk aan. Dit op zowel het burgerlijke als op het kerkelijke niveau. De kinderen komen verder vanuit dit huwelijk, wat wel duidelijk aangegeven is. Deze kinderen hebben dan weer een liefdesrelatie met een ander. Dit wordt aangegeven door een roze onderbroken streep. 1 koppel is verloofd en woont samen, zij trouwen 3 Juli 2010!
Verder hou ik het strikt tot het beschrijven van mijn persoonlijke banden, mits de anderen weinig betekenis hebben op mijn referentiekader. (toch in het rechtstreeks, maar mits dit het internet is, hou ik het beknopt) Mijn eerst opgebouwde bande zijn deze natuurlijk met mijn ouders. Ik bewonder mijn vader sterk. Moeder ook, maar toch is het anders. De mama wordt altijd geadoreerd door haar kinderen, mijn vader en ik zijn pas echt 2 handen op 1 buik. Veel discipline en karakter kreeg ik van hem mee, zo ook mijn hobbies en passies. (fotografie, botensport, humor!) Al ben ik er 21, ik word nog al te vaak aanzien als 'zijn kleine meid'. Met mijn zus heb ik een hechte vriendschapsband. Vroeger was dit anders, doorheen onze groeijaren/ontwikkelingsjaren, durfden we elkaar al eens in de haren vliegen, maar sinds we volwassener zijn, is dit ook sterk gebeterd. Af en toe wat wrevel, een discussie hier en daar,... Dat komt bij de besten al eens voor. Mijn dan dichtstbijzijnde band is die met mijn vriend, Jeroen. Zoveel plannen! Hij is werkelijk mijn alles, door die (bijna) 6 jaren heen. Onze hond, Rakker, is al een tijd overleden. Hij was mijn dikste en beste vriend. Mijn grootvader, Roger, is een echte schat. Ik heb alle 4 mijn grootouders nog en daar mag ik mij gelukkig mee prijzen. Het is pas bij het ouder worden, dat je beseft hoeveel je hebt aan je grootouders. Af en toe ga ik er eens middageten wanneer ik een vrije namiddag heb van school. In Mei ben ik er enkele dagen gaan logeren toen ze een maand aan zee verbleven. Ik ben het enige kleinkind dat dit doet, en wordt er wel erg verwend. Heel leuk, ontspannend en ik wil genieten van hen. Mijn bonpa is dan ook meteen mijn peter. Ik lees nog steeds mijn nieuwjaarsbrief aan hem voor, ik weet hoe spijtig hij het zou vinden, moest dit gestopt worden. Zo ook voor mijn meter!
Het is pas op een bepaalde leeftijd bij me opgekomen hoe belangrijk familie hebben voor mij is. Je bouwt een leventje op binnen het gezin, waar de familie wel een aandeel in vormt, maar pas wanneer je ouder wordt, zie je hoe ook die familie je mee gevormd heeft tot wie je bent.
In bijlage vindt u ook de link naar het programmatje waar mee u mijn genogram kan bekijken.
Ik ben Anne
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Studente Orthopedagogie.
Ik ben geboren op 14/04/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek (gitaar), fotografie en literatuur.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Dus zocht ik op internet naar een programma dat me hierbij kon helpen. En ik vond wat ik zocht! In bijlage vind je dus mijn digitale genogram.
