Het is tot me doorgedrongen dat het schrijven van reflectieverslagen niet gemakkelijk is. Misschien een beetje te laat om dit op het einde van een 2de jaar te beseffen. Anderzijds toon ik hier wel mijn leerproces mee aan. Het rekening houden met de verschillende dimensies deed me soms halt houden bij dingen waar ik niet bij stilstond. Ik refereer hierbij dan naar het filmpje van Chili. (23 oktober) Door dit klassikaal te bespreken, kon ik veel opvangen van anderen. Ik heb geleerd om eigen reflecties in een mening te gieten die opbouwend werkt, zodat anderen er hun mening ook aan kunnen geven. Door in discussie te treden over bepaalde thema's leer ik mezelf ook beter kennen. Dit heeft dan weer effect op mijn referentiekader. Ik treed namelijk graag in discussie met mensen die weten hoe ze mij moeten aanpakken. 

Ik heb geen reflectie gemaakt over mijn voorbije stageperiode. Ik heb hier namelijk zoveel geleerd, dat ik het best hield om in mijn syntheseverslag aan te geven. Tijdens die 8 weken ben ik me meer en meer als GOB'er beginnen aanschouwen. Ook naar de anderen toe projecteerde ik mezelf niet als stagiaire, maar werd ik ook meteen opgenomen in het direct en vrij kritische team. Ze apprecieerden mijn bijdrage en gaven me feedback over mijn handelen. Ik heb mezelf leren kennen als iemand die niet goed met emoties om kan gaan. Wanneer ik me tegenover mijn gasten (11-21 jarigen op internaat in Lier) mezelf kwetsbaar moest opstellen, blokkeerde ik en vermeed ik die persoon enkele dagen onbewust. Het doet bij mij wel een lichtje branden. Ik weet dat als het op emoties aankomt en me kwetsbaar opstellen, ik niet veel gewoon ben. Eens ik vertrouwen heb in mensen, zijn er ook al wel wat maanden voorbij. Dan pas kan ik mijn emoties beetje bij beetje laten zien. Ik ben me dus bewust van deze gemiste leerkans en ik kan mezelf dit niet meer veroorloven tijdens mijn volgende stage. Verder wordt er bij mij thuis ook niet echt veel gepraat over emoties. Dit kan ik zeker ook linken aan de voorgedane situatie waarbij ik niet wist wat te zeggen op stage.
Mits ik er daarna niet meer op ben teruggekomen, zagen mijn collega's dit als een gemiste leerkans. 
Verder ben ik over mezelf te weten gekomen dat ik mijn leeftijdscategorie gevonden heb voor mijn latere werkveld. Ze hebben me aangeraden om zeker met 'pubers' verder te gaan. Ik voelde me er ook echt bij op mijn gemak! Natuurlijk zijn er dingen en competenties die ik nog niet volledig beheers, zoals het evenwicht vinden tussen afstand-nabijheid, het kunnen leiden van een grotere groep, het ontdekken van mijn eigen opvoedingsstijl zonder een blauwdruk na te bootsen van mijn vroegere opvoeding,... Deze competenties dien ik nog bij te werken want op 8 weken tijd valt dit niet te realiseren. Verder was ik te streng voor mezelf en moest ik mezelf de tijd geven om alles van het opvoeder-zijn te ontdekken. Opvoeden is namelijk iets erg persoonlijk, intens maar ook intiem dat je niet enkel leert door de theorie die wij meekrijgen, maar door te handelen binnen een bepaalde setting. Dit werd me tijdens de stage echt duidelijk. Ervaring opdoen is van groots belang.

Mieke gaf me de raad om beter 2 goede reflecties te maken, dan 8 kleintjes die eigenlijk tot niets leiden als het over reflecteren gaat. Zo vond ik dus mijn buitenlandse stage in Zuid-Afrika binnenkort, heel goed om over te reflecteren en om hier dus dieper op in te gaan. Ik heb dit geprobeerd aan de hand van de 9 dimensies van reflecteren om er me zo goed mogelijk in te verdiepen. Dit is voor mij wel gelukt, al kon ik hier veel meer over reflecteren als ik de juiste woorden vond.

Ik ben van mening dat ik een zeker leerproces heb doorstaan gedurende de voorbije 4 modules. Dit leerproces kwam mede door onze groep. We zijn heel verschillende karakters waardoor ik het met sommige mensen beter kan vinden dan met anderen. Dit was toch nog een drempel voor mij om de anderen beter te leren kennen. Ik denk dat ik me soms te hard vastgehouden heb aan Anne-Laure. Ik heb zo iemand nodig in een grotere groep die me een zekere houvast biedt, die me begrijpt.
Er waren in module 1 al wat spanningen te voelen. Deze hebben we onderling proberen op te lossen en die hebben we ook met de groep besproken. Mijn taak was toen om meer de anderen de kans te geven om initiatief te nemen en dat ik mezelf wat moest inhouden. Dit was zeker geen gemakkelijk iets voor mij, ik leef me namelijk graag uit, maar ik aanhoor anderen hun ideeën ook graag.
Om dezelfde redenen kon ik weinig mensen van de groep vertrouwen. Anne-Laure is degene op wie ik altijd kon terugvallen en nog steed,s maar ik heb ook ondervonden dat ik daardoor kansen gemist heb om de anderen te leren kennen. Sommigen hadden nog lessen tezamen (zoals Anne-Laure met Erika, Maxine, Evelyn...) dit had ik niet omdat ik vorig jaar al vakken gedaan had. Ik zat dus soms met volledig onbekenden de lessen te volgen. Dit heeft in mijn nadeel gespeeld. Ik vond het moeilijk en vind dit nog altijd, om mensen te vertrouwen, ik zal ze eerder wantrouwen. Dit werkpunt heb ik alleszins proberen aan te passen, maar dit kan enkel in kleine stapjes gebeuren. Zoals de module dat we stage liepen, hoorde ik niets van de anderen van de klas. Na die module was het eens zo moeilijk om me terug te vinden in de groep zelf. De stagemodule heeft ons dus niet veel bijgeleerd rond groepsaspecten. De dynamiek was daarna zo goed als weg. Dit konden we wel opbouwen door de lessen zelf voor te bereiden. Na deze les was het proces ook wel terug snel op peil. Ik kon me echt uitleven met iedereen en dit deed echt deugd. De groepen werden ook zo verdeeld dat ‘klikjes’ eens niet bij elkaar zaten. Dit ging zo goed, dat ik de anderen uit mezelf aanmoedigde en ik schrok van mezelf hoe leuk ik het vond om met de anderen deel te nemen en competitief te kunnen zijn.
Onze opleiding, zeker dit jaar, heeft mijn ogen geopend naar de wereld toe. Wat er allemaal gaande is in de wereld heb ik ergens kunnen plaatsen in onze theorievakken. Wanneer we de Meir opmoesten voor een opdracht van de leergroep, moesten we mensen aanspreken. Het doet er niet veel toe voor mij wat we moesten zeggen, het viel me gewoon op hoeveel mensen je gewoon voorbijlopen tijdens een conversatie. Ik wou iets vragen aan een persoon en hij keek niet eens om. Soms kregen we zelfs rare blikken, anderen deden dan toch enthousiast mee. Ook daar schrok ik van. Zoveel mensen beoordelen je op hoe je eruit ziet, welke huidskleur je hebt, welke kleren je draagt en vooral welke kleuren je durft te combineren. De mode is een trend en die moet je volgen of je hoort niet binnen de maatschappij. Ik vind dit zo oppervlakkig dat ik er zelfs soms recht tegenin ga. Sommige dagen ben ik aangedaan van rare blikken naar mij toe, andere dagen trek ik me er niets van aan. Mensen met een handicap moeten zich ook zo voelen, denk ik dan. De minste afwijking kan je al ‘anders’ maken, ze zullen je anders benaderen, anders bekijken, anders beoordelen. Je eerste indruk van een persoon is van groot belang, al ondervind ik telkens weer dat mijn eerste indruk snel vervaagt en plaats maakt voor nieuwe ontdekkingen. Elke persoon is uniek, en dit wordt volgens mij in onze maatschappij niet genoeg benadrukt. Ook homo’s en lesbiennes worden beoordeelt. Ik geef toe dat ik vroeger ook zo was. Ik zou hen niet slecht bekijken, maar ik staarde ze soms zelf wel na als er 2 mannen hand in hand over straat liepen. Nu zal ik ze wel opmerken, maar vind ik het iets vanzelfsprekend. Ook dit kan voor sommige mensen een drempel vormen. De oudere generatie in ons land, vindt dit nog steeds een grote taboe. Gelukkig zijn er genoeg organisaties die instaan voor het bestaan van deze mensen. Zelfs het tippen van de zin met ‘deze mensen’ vind ik moeilijk, het geeft een beeld alsof zij een subcultuur vormen in onze maatschappij, terwijl ze dit niet zijn. Sommige willen dit bewust wel en dit respecteer ik. Ik vind elk persoon heel interessant en het is voor mij elke keer een lange, grote reis wanneer ik iemand leer kennen. Ik ben dol op reizen dus gooi ik mezelf wel in vriendschappen. Al stel ik soms hoge verwachtingen tegenover andere mensen, ik laat me niet zomaar teleurstellen. Ik stop deze verwachtingen meestal in een doosje en stel ze een voor een op. De personen zelf zijn hier niet van bewust, al zullen ze zelf ook wel verwachtingen hebben tegenover mij.

Verder vind ik het moeilijk om bepaalde gebeurtenissen los te laten. Ik weet niet wat ik met deze gebeurtenissen moet doen, maar ik geloof in het feit dat ‘alles gebeurt met een reden’. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben en daar ben ik vrij trots op. Ook sta ik open en vind ik het heel boeiend om mezelf werkpunten te geven, feedback om te zetten in daden. Dit hoort bij het levenslange leren van een GOB in spe.

18-05-2010 om 00:00 geschreven door Anne