Zalig geslapen vannacht. Om half 8 gaat de wekker. Op een zondag. Uitslapen heet dat dan. Maar ja, ontbijten tussen 7 en 8 is hier de regel. Mama en papa, om jullie voor te zijn: neen, dat voeren we thuis NIET in! Volgende week willen we toch eens uitslapen. Dan willen we voorstellen om ons eigen ontbijt te maken. Als we maar eens een keertje wat langer kunnen slapen. Het zal nodig zijn. Onze stage begint namelijk morgen al!

Om tien voor acht ontbijten we met de broodjes en ananassap. Niets nieuws. Nog steeds ananassen aanwezig dus. Helaas. Om 8 uur valt de elektriciteit weer uit. Werken aan de accu van de stad zullen onze fris-water-en-een-afkoelende-ventilator-plannen tot 14u weer in de war sturen. Het wordt een luie dag vandaag, geen plannen.

In de voormiddag lezen en kaarten we buiten. Net voor we gaan eten, haal ik binnen mijn gsm van de oplader. Twee gemiste oproepen en vier smsjes. Oei, denk ik. Maar geen problemen, integendeel. Hoogtepunt van de dag: ik kan met Tom bellen! :D

Als lunch eten we rode rijst met stukjes worstjes en groene paprika. Na het eten trekken we terug naar buiten. Nog wat lezen en kaarten. Elke leert Lynn en ik een leuk nieuw spelletje. Ik word drie maal verslagen. Ook in het boek dat ik van Kim en Ward gekregen heb, schrijf ik elke dag. Om 14u is de elektriciteit terug. Vreugde alom.

Rond half vier kruipen we uit de zon onder de ventilator. Het is een broeierig hete dag vandaag. Geen idee hoeveel graden het is, want een thermometer heb ik hier nog nergens gezien. Ik gok toch op minstens 35°C. We schrijven verder aan onze blog, bereiden onze eerste stagedag voor en werken aan onze zelfstandige stage. Ondertussen tekent Yvonne heel het krijtbord vol.

Vandaag liet Kudzo ons enkele foto’s zien van onze voorgangers. De eerste foto die ik in handen kreeg, deed meteen een lichtje branden. Op de foto stond niemand minder dan Kris Haentjes, mijn leraar in het eerste leerjaar en de beste leraar die ik ooit gehad heb. Zijn dochter startte Tsatsaboli Foundation mee op.

Na nog wat schoolwerk eten we ’avonds een vreemd soort frietjes en vogelnestjes. Daarna vertrekken we voor het eerst zonder chaperonne naar het internetcafe. Met de fiets! Het internet in Kpando zelf maakt ons bijna moordlustig. Maar helaas ... niets aan te doen

23-01-2011 om 21:33 geschreven door Annelies  

Vannacht wakker geworden om naar de wc te gaan. De elektriciteit was echt nog steeds niet terug, zo bleek. Met de zaklamp dan maar. Een hele belevenis! Onze wekkers gaan af om 7 uur. We moeten vroeg weg vandaag. Het is Elkes verjaardag. Ze krijgt haar eerste cadeautje: haar kleedje. We doen alle drie onze Ghanese kleedjes aan en zien eruit als ‘K3 in Ghana’. Wel heel mooi J Als ontbijt krijgen we de lekkere broodjes, ananassap en omelet zonder groentjes. Jummie. Om half 8 springt de elektriciteit weer aan. Algemene vreugde in het huis J

Om 8 uur vertrekken we naar Ho. Kudzo rijdt met het busje en Bernard en Christian rijden met ons mee. Na een dik uur rijden, hobbelen en bobbelen komen we aan in Ho. Daar rijden we rechtstreeks naar het internetcafé. Dat zou al een uur open moeten zijn, maar iedereen van de werknemers zit buiten. De enige vrouw die de sleutel heeft, is er nog niet. Ze weten niet wanneer ze juist gaat komen. Zucht, de Ghanese levensstijl. Allemaal goed en wel, maar niet als mijn lief thuis op me zit te wachten! We gaan dan maar eerst de bankkaart uitproberen. Ook dat lukt niet. Na een half uurtje rondgereden te hebben en koekjes en beschuiten te hebben gekocht, proberen we het nog eens bij het internetcafé. Er is vordering: de dame met de sleutel is onderweg. Helaas heeft niemand een idee hoe lang het nog kan duren. We rijden dan maar weer even weg. Deze keer gaan we fietsen kopen. Ook dit loopt niet van een leien dakje. De enige fietsen die we kunnen vinden, komen tot aan mijn knieën. Dan maar terug naar het internetcafé. Dat is eindelijk open!

Een uur later dan gepland zit ik aan de computer. Ik verheug me om Tom terug te zien (webcam) en iedereen thuis nog eens te kunnen horen. Helaas, je had al door dat het niet onze geluksdag is vandaag. Skype en MSN weigeren beiden dienst L Tranen springen in mijn ogen. Hier had ik zo naar uitgekeken. Na een tijdje rommelen met facebook-chat ontdek ik EBuddy en zo kan ik toch chatten met Tom. Het is iets, maar niet genoeg. Ik vul mijn blog bij, lees en beantwoord mails en gooi de eerste 175 foto’s al online. Het internet gaat hier echt wel snel. Zalig!

Na anderhalf uur is het alweer afscheid nemen geblazen. Met pijn in het hart en een enkel traantje zeg ik dag tegen Tom. Waarschijnlijk duurt het twee weken eer we terug kunnen chatten. Gelukkig is er de Ghanese gsm nog J

Omdat we nog steeds geen fietsen hebben voor maandag rijden we ineens door naar Hohoé. Daar vinden we drie fietsen die groot genoeg zijn. Terwijl we wachten komt de fietsenmaker aangesloft. Hij zorgt ervoor dat we alle drie beschikken over een zadel (als dan niet een beetje stuk), een stuur en twee trappers. Toch vrij essentieel, niet waar? We mogen ze even proberen en dan gaan alle drie de fietsen mee het busje in. Handig, zo’n bus!

Na nog een dik uur hobbelen komen we terug aan in de compound. Daar heeft Frank, op vraag van Lynn en ik, een blad opgehangen met ‘Happy Birthday Elke’. Ook op het krijtbord schrijf ik ‘Happy Birthday Elke’. We zingen voor haar en ze wordt er zowaar verlegen van J Het is 15u en we hebben razende honger. Gelukkig is de pasta al klaar. Ik eet hem zo, want de reden waarom ze lekkere tomatensaus verpesten door er iets sardien-achtig bij te kappen, ontgaat me nog steeds. Met een frisse cola erbij geniet ik van het eten. Daarna ruimen we samen af en werk ik nog een beetje voor school.

Voor we het weten is het al 17u. Een fris doucheke en ik zet me buiten met een boek. Het leven kan schoon zijn J

Als avondeten krijgen we nasi goreng met een stukje kip en ketchup. Elke trakteert op cola. Na het eten eten kruipen we met Frank, Yvonne, Bernard en Christian in de zetel. Deze keer staat de nieuwe Alice in Wonderland op het menu. Ze vinden het een heel grappige film en elke keer als Alice iets overkomt, zegt Frank ‘oh oooh’. We lachen ons een kriek. Ook Lynn die elke tien minuten vraagt waarover de film nu juist gaat, zorgt voor een komisch effect.

Na een tijdje zetten we de film op pauze en komt Rita binnen met de cakejes die ze, op vraag van Lynn en ik, heet gebakken. Ze heeft er veel gemaakt. Echt veel :p Maar ze zijn lekker. Na de film, om half 11 kruipen we moe ons bed in.

23-01-2011 om 21:29 geschreven door Annelies  

Om kwart na 7 gaat de wekker. Twee smsjes van Tom, jeej J Als we aangekleed zijn, roep Frank ons naar buiten. Daar hangt een groot krijtbord. Op dit bord hebben ze enkele woorden Ewe en Engels gezet. Handig voor ons! We ontbijten met de lekkere broodjes en wederom vers ananassap. Ik hoop stiekem dat de ananassen binnenkort op zullen zijn. De broodjes smaken me echter keer op keer.

Na het ontbijt zet ik me buiten met de eindwerken van Sin, Toon en Eline. Hierin zoek ik voor beginsituaties voor mijn eigen eindwerk. Christian is niet naar school vandaag, de leerkrachten waren niet komen opdagen. Hij zit met Frank en een jongen die we nog niet kennen, een spelletje te spelen in het hutje. Na een uurtje zijn de eindwerken doorgelezen en ruil ik het schoolwerk eventjes voor een boek.

Om 10 uur vertrekken we naar het educational center om onze stagecontracten op te halen. De man die de documenten ging tekenen is op reis. Hij komt pas maandag terug. We zijn dus voor niets tot hier gekomen. In België had ik me hier druk in gemaakt. Hier kan ik er echter best tegen. De Ghanese mentaliteit dringt blijkbaar al wel door. Dat wordt aanpassen als ik terug in België ben!

Van het educational center rijden we nog even door naar de pottenbakkerij  in Fesi. Daar zien we mooie beeldjes, vazen en grotere potten. Een dame komt het atelier open doen en daar zien we nog meer kleine beeldjes. Mooie dingen. Plots deinst Elke terug. Ze zegt dat ze een spin ziet ter grootte van haar handpalm. Dat hoef ik dus echt niet te zien. Half nonchalant maar toch gehaast wandel ik terug naar buiten. Kleine rode beestjes kruipen door het hogere gras. Ik ben toch blij terug in het busje te zitten. Kleine beestjes zijn niet aan mij besteed. Gelukkig heeft Frank ondertussen de spin uit de douche gehaald J

Als we terug in de compound zijn, werken we verder voor school. Het gaat goed vooruit. We kunnen elkaar helpen met drie heb je veel meer ideeën dan alleen. Enkele uren aan een stuk werken we verder. Om het uur nemen we een pauze met een filmpje van Kabouter Wesley. Ik word gedwongen om mee te kijken door Lynn J

Om kwart voor 12 krijgen we vandaag onze lunch al. Het is plantine (bakbananen) met een tomatensaus waar vis in verwerkt is. Niet echt aan mij besteed. De koekjes die ik op de markt kocht, komen goed van pas. Na het eten beginnen we weer voor school te werken. Vijf uur later zijn we nog bezig! Zeg nu nog eens dat we op vakantie zijn. Hoewel, we hadden het veel slechter kunne treffen hier. We lachen ons een kriek met de jongens van de voetbalploeg. Christian, Frank en Bariso zijn op die paar dagen al uitgegroeid van verlegen jongens tot oppervlakkige vrienden. Ik weet zeker dat de tijd die vriendschappen alleen nog maar ten goede zullen komen.

Rond 18u gaan we met Rita naar de kleermaakster om onze kleedjes op te halen. Bernard rijdt ons met de Opel Corsa. We zitten met z’n drieën op de achterbank als sardientjes in een blik. Een blik benzine dan toch. We worden bijna high van de geur die in de auto hangt. Geen paniek, we zijn veilig weer thuis geraakt J De kleedjes zien er erg leuk uit. Morgen, op de uitstap naar Ho, zullen we ze dragen. Dan is Elke ook jarig. Haar kleedje is een cadeau van Lynn&ik, maar dat weet ze nog niet. Ook zal Rita morgen cake voor haar maken. Moeilijk om dat allemaal geregeld te krijgen zonder dat Elke in de buurt is! Na de kleermaakster gaan we ingrediënten voor brood kopen. Dat gaat hier allemaal, want de ‘winkels’ zijn open tot een uur of 10 ’s avonds. Van de winkels gaat het naar de bakkerij. We mengen onze ingrediënten in een emmertje en kappen dat in de machine. De bakker, een jongen van 15 schat ik, moet de machine met de hand ronddraaien. Een heel karwei. Lynn gaat hem helpen. Als het deeg klaar is, gooi de jongen het een tiental keer door een soort mangel. Het brood begint er nu uit te zien als een laken. Erg leuk om te zien, maar zo te zien ook een hele klus.

Als we terug in de compound zijn, krijgen we soep. Tomatensoep met vis erin verwerkt. Niet mijn ding. Gelukkig staan ook nu weer de lekkere broodjes op tafel. Daar eet ik m’n buikje graag mee rond. Nog een koude cola erbij en dan … valt de elektriciteit uit. Onaangekondigd. We gaan naar buiten en daar zijn Frank en Rita het brooddeeg in bollen aan het rollen. Bij kaarslicht. Ook gezellig J Lynn en ik proberen het ook. Niet gemakkelijk. Je moet eerst een paddenstoel maken en dan de uiteinden bij elkaar nemen en die eraf rollen. Als ik er een maak die goed is, krijg ik van Frank een high five. Daarna vergruizen Rita en Frank de suiker tot kleine korreltjes. Ze doen dit op een houten snijplank met een leeg flesje Eristoff. Yvonne zit met Elke klapspelletjes te spelen.

22-01-2011 om 12:02 geschreven door Annelies  

Vannacht heb ik al wat beter geslapen. Een extra laken en de ventilator op 1 waren een goede beslissing. Onze wekker stond vandaag een half uurtje later. Als ontbijt kregen we weer de zalige broodjes en vers ananassap.

In de voormiddag hebben we flink voor school gewerkt. Onze taken van KdG beginnen al hier en daar vorm te krijgen. Vandaag werkten we aan de paper internationalisering.

Als lunch kregen we een hele berg rijst. Mijn oogjes begonnen al te blinken J Ook verse ananas en een tomatensaus met stukjes vlees en groenten kwam op tafel. ’s Ochtends is de elektriciteit uitgegaan dus het water uit de ijskast is minder koel als anders. Rond 14u zouden de werken aan de elektriciteit over moeten zijn.

In de namiddag zijn we met Rita (vrouw Kudzo en onze kokkin) naar de markt in Kpando gegaan. Onderweg zijn we de brief van Veerle Rosiers af gaan geven aan Elisabeth van R C Boys. Ze was er erg blij mee en vroeg hoe het met Veerle ging. Ook vond ze het spijtig dat we dit jaar niet in haar school gingen komen lesgeven.

De markt in Kpando is in niets te vergelijken met een markt in België. De markten blijven hier open tot ongeveer 19u en ook het uitzicht is helemaal anders. Tot waar je kan kijken zie je mensen , mensen en nog eens mensen. De marktkramers zitten op de grond met hun koopwaren voor hen uitgespreid op een deken of een omgekeerd krat. Vooral voedingswaren vallen hier op. Ze liggen zo bloot in de zon en er wordt ook steeds aan gewerkt. Ze zijn dus, ook als ze niets verkopen, steeds bezig. Ik heb  nog  nooit zoveel mensen op een markt gezien. We moesten echt moeite doen om Rita bij te houden. Tussen de kleine ruimtes waar je kan lopen, wandelen de venters met hun grote karren. Die karren zijn vaak grote houten kruiwagens met wel honderden tubes tandpasta op elkaar gestapeld. Op de markt gaan we stoffen kopen. We kiezen allemaal een stofje uit en kopen 2 yards. Deze brengen we naar de kleermaakster. Zij meet ons op en schrijft onze namen op een stuk papiertape dat ze op de stof plakt. Mijn naam is te moeilijk dus ik heet eventjes ‘Ann’. Morgenavond mogen we onze kleedjes gaan ophalen. Het model van kleedje is geïnspireerd op een kleedje dat Elis draagt. Ook dat was gemaakt door Rita’s kleermaakster dus het is snel uitgelegd wat we willen.

Onderweg naar huis kopen we nog wat koekjes en dan passeren we de plaatselijke brouwer. We kopen twee bakken cola. Die nemen we in een taxi mee naar de compound. Een taxi is hier ook spotgoedkoop. We betaalden nog geen 80 cent voor een rit van 10 minuten!

Als we terug in de compound komen, beginnen we allemaal te schrijven in ons dagboek/logboek. Toen Elke Mickey Mouse op de krijtmuur getekend had, kwam Yvonne erbij staan. Zij is een meisje van 7 jaar dat hier in het huis woont. Echt een schatje. Ze tekende een bloem naast Mickey Mouse. We hebben haar wat kleurpotloden en papier gegeven en ze begon meteen te tekenen. Rond 16u (2 uur later dan voorzien) springt de elektriciteit terug op. We zetten de ventilator meteen aan en besluiten een spelletje UNO te spelen. Frank en Yvonne doen ook mee. Na een tijdje komt Rita er ook bijzitten. Elis (10 maanden) zit op de tafel en probeert met mijn gsm te bellen. Naar wie? Dat weet ik niet J

Als avondeten krijgen we lekkere spaghetti. Van het grote bord blijft niets meer over. Ik drink er een zalige koude cola bij J Ice tea heb ik hier helaas nog nergens kunnen spotten. Dan zal ik die schade in België maar moeten inhalen ;o)

Na het eten gaan we buiten zitten met Frank, Yvonne en Bariso. Er staat Afrikaanse muziek op. Ook een Afrikaanse versie van Ayo Technology van Milo is te horen. Yvonne begint te dansen met Elis op de arm. Schitterend om te zien. Rita, de mama van Elis, moedigt ze aan. Ze begint in haar handen te klappen en ‘clap for mama’ te scanderen. Elis begint enthousiast te klappen en met haar poep te schudden. Enorm schattig. Yvonne begint te dansen en ik haal mijn Bloggie boven. Goed gerief, dank u mama en papa J Ze wil zichzelf telkens bekijken en dan opnieuw beginnen dansen. Zichzelf op beeld zien, vinden de Ghanezen hier geweldig.  Ook gewoon foto’s van in België (met een hele hoop Jovo’s dus) bekijken ze graag. Bij elke persoon moeten we dan uitleggen wie het is. Ja ja, de helft van de lezers van mijn blog is al gekend bij onze voetbaljongens J

Elke, Frank en Christian houden een vliegerwedstrijd. Ze vouwen allemaal hun eigen versie van een vlieger. Christian kiest voor een ‘flying canoe’. Benieuwd hoe dat gaat aflopen! Ze gooien om ter verst. Elke wint de eerste 10 keer. Elke keer passen Christian en Frank hun ontwerp aan. Ook hier is de Bloggie een welkom geschenk. De reactie van Frank als hij de eerste keer wint, is fenomenaal. Christian heeft van zijn flying canoe dan toch maar een gevechtsvliegtuig gemaakt. Hij gooit echter steeds zijn vlieger recht op het dak van het hutje op de binnenplaats. Frank is vastbesloten Christian in te maken. Hij verzwaart zijn vlieger met een stokje maar dat eindigt op een kleine aanslag op Lynn en mij J We lachen en praten en vliegeren wel 2 uur lang. Als Frank een punt maakt, tekent hij een streepje in het stof op de voorruit van de bus. Een creatief scorebord. Als het vliegeren zelf een beetje saai wordt, verzinnen ze een variatie. Er hangt een elektriciteitsdraad van het huis naar het hutje, hoog in de lucht. Daar moeten ze nu overgooien. Nu is Christian de beste. Ook hij telt zijn punten in het stof op de voorruit van de bus. Na twee uur vliegeren, heeft Christian tien punten. Na een leuke avond buiten, kruipen we om half 10 in bed.

22-01-2011 om 12:01 geschreven door Annelies  

Niet zo’n goede nacht gehad. De ventilator stond op 3 en ik lig naast een open raam. Vannacht werd ik wakker, bibberend van de kou. Zo vreemd om kou te ervaren in Afrika. Vannacht toch maar een extra dekentje naast mij leggen en de ventilator op 1 laten staan.

Als ontbijt krijgen we dezelfde lekkere broodjes als gisteren. Deze keer smeren we er lekker Westers een laagje choco op. Toch vind ik ze lekkerder zonder. Zalige broodjes. Ananassap staat ook op tafel. Helaas niets voor mij wegens een gigantisch opzwellende tong in geval van contact met ananas J

Om tien voor negen vertrekken we naar het educational center om de baas op te halen. Hij gaat met ons mee naar de schooltjes. We beginnen in Aziavi. Daar zullen we les gaan geven van 28 februari tot en met 24 maart. Vier weken (4 dagen per week) dus. We worden hier goed ontvangen. De directrice heet ons welkom en is dankbaar dat we naar hen komen. We gaan naar de klasjes. Het zijn twee kleine klasjes van samen nog maar 25 kindjes. In de klassen staan 2 juffen per klas. Veel leerkrachten voor weinig kinderen dus. De leerkrachten stellen ons voor aan de kindjes en laten ze allemaal in koor ‘you are welcome’ zeggen. Superschattig. De man van het educational center is erg streng. Hij pepert de leerkrachten in dat ze ons moeten ondersteunen en niet gewoon aan de kant mogen gaan zitten. De meisjes zijn nog maar studenten en ze zijn hier ook om van jullie te leren. Ik heb er een goed gevoel bij hier.

Daarna rijden we door naar Agbenoxoe. Daar zijn de klasjes van de kleuterschool beneden, maar voor de directeur moeten we naar boven op een bergje. Daar aangekomen krijgen we meteen de beste stoelen in de schaduw. De directeur is niet aanwezig. De man van het educational center vraagt aan een van de leerkrachten wie de assistent is. ‘De directeur is zijn eigen assistent’ is zijn antwoord. We leggen het dan maar aan hem uit. In Agbenoxoe zullen we maandag beginnen om vier weken (4 dagen per week) les te geven. Ook hier worden we goed ontvangen en is de man van het educational center wederom streng.

Onderweg terug naar de compound kopen we onze Ghanese sim-kaart. Mijn Ghanees nummer is +233200/71.86.07. Smsjes zijn steeds welkom!! Mijn Belgische gsm zal ik maar een keertje per week opzetten of zo. De Ghanese gsm staat altijd op en kan dus ook gebruikt worden voor dringende zaken.

’s Middags krijgen we bonen met tomatensaus en plantine. Plantine zijn bakbananen, een soort bananen die worden gebakken en heel zoet smaken. Ik eet er een paar en proef (flink) van de bonen. Niet mijn ding.

In de namiddag werken we onder het hutje op de binnenkoer voor school. Frank helpt ons met het zoeken van woorden voor de webschema’s. Best grappig. Hij stelt ons voor om met hem mee te gaan naar een voetbalwedstrijd in het stadion van het dorp. Waarom niet hé J De Heart Of Lions (ploeg Kpando) speelt tegen King Faisal (ploeg Accra). Het is een wedstrijd uit de eerste klasse van Ghana. We betalen 3 cedi (nog geen 2 euro) voor een zitplaats op een plastic stoel. Gelukkig zitten we in de schaduw van een van de kleine tentjes langs de kant van het veld. Elke en ik leggen Lynn de basisregels van voetbal uit. En paps, ik snap eindelijk buitenspel ;o) Opeens horen we ‘godverdomme’. De coach van ‘ons’ team blijkt een Nederlander te zijn! Alle supporters zitten door elkaar. Dat kan ik me moeilijk voorstellen in België. De Lions winnen met 1-0, groot feest in Kpando. Ze springen nu over King Faisal naar de derde plaats!

Vandaag hebben we voor het eerst FanYogo geproefd; een soort ijsjes in zakjes. Je moet het topje eraf bijten en dan sabbelen en knauwen tot je het ijs er allemaal uitgekregen hebt. Elke, Lynn en ik hebben er elk een gekocht met yoghurt-smaak. Het bleek echt bevroren yoghurt te zijn. Superverfrissend. Ze verkopen ze ook nog met chocoladesmaak, die willen we ook wel eens proberen.

Elis begint ons al te vertrouwen. Ze wordt vaak op onze schoot gezet en prikt dan met haar vingertje in ons blanke vel. Met haar grote ogen kijkt ze ons nieuwsgierig aan. Wandelen doet ze niet zo graag. Elke keer als Kudzo voorbij wandelt, scandeert Elis ‘daddy daddy!’.

Als avondeten wachten ons frietjes met ketchup en kleine curryworsten! Er is ook een groenteslaatje met tonijn, maar dat laat ik toch maar aan me voorbij gaan. De frietjes zijn, volgens ons, gemaakt van zoete aardappelen. Ze smaken lekker, maar zijn steenhard en veel geler. Lekker lekker lekker! Ik smul m’n buikje vol.

’s Avonds kijken we met Frank en Yvonne naar The Lion King in het salon. Supergezellig! Yvonne valt al snel in slaap. En Fonske? Die zit tijdens heel de film op schoot bij Frank.

Om kwart na 9 ben ik supermoe en ik kruip in bed. Slaap zacht België!

22-01-2011 om 12:01 geschreven door Annelies  

Zalig geslapen deze nacht! Met behulp van oordopjes en een slaapmaskertje merkte ik niets van mijn omgeving. De ventilator is een welkome vriend in de kamer. Ik had het vannacht zelfs een beetje koud! Maak dat mee.

Als ontbijt kregen we dezelfde broodjes als gisteren, maar dan zonder iets ertussen. Heel erg lekker. De smaak is moeilijk te beschrijven, maar het betekent wat als ik er bijna 7 opeet. Precies kleine gekruide pannenkoekjes. Zalig lekker! Wat me opvalt, is dat we nooit samen met de familie hier eten. Ons eten wordt op tafel gezet en daarna weer afgeruimd. Precies een hotel!

Rond 10 uur vertrekken we naar het Educational Center van Kpando. Eerst gaan we de bisschop halen in de middelbare school. Hij is de assistent van Kudzo. Met zijn auto (een Toyota 4x4 voor de geïnteresseerden) rijden we naar het Educational center. Daar worden we opgewacht door een man die ons wel drie keer welkom heet. Hij brengt ons naar zijn bazin; een grote struise dame in traditionele kledij. Zij verwelkomt ons zeker 5 keer. We zullen stage lopen in Aziavi en Agbenoxoe, twee scholen elk aan een andere kant van Kpando. Het is naar beide scholen ongeveer vier kilometer fietsen, dus dat valt mee. Hoewel, met mijn conditie …

Van het Educational Center gingen we de bisschop terug afzetten aan de middelbare school. Daarna maakten we nog een tussenstop in RC Boys. Ik moest een brief gaan afgeven van Veerle Rosiers, een leerkracht die daar vorige zomer ging helpen. Elisabeth (de ontvanger van de brief) was er echter niet. Morgen nog eens proberen.

Op de binnenkoer kraaien hanen, kakelen kippen en mekkeren geiten. Als we even buiten gaan kijken, roefelen de hagedissen de muren op. We zien er zeker 5. Allemaal grote broers en zussen van onze Charel.

Rond 13u krijgen we onze lunch: rode rijst met een kippenvleugel. Lekker lekker lekker. Zolang ik de kleine groentjes ertussenuit haal uiteraard. Je kent me J

In de namiddag zijn we dorpje Kpando zelf gaan bekijken. Christian, een van de jongens is het huis, ging met ons mee. Lang alle kanten hoorden we ‘Jovo Jovo!’, wat ‘blanke’ betekent. De meesten hebben al wel blanken gezien de voorbije jaren, maar toch worden we langs alle kanten bekeken. Vooral de kindjes die van school komen, kijken hun ogen uit. Ze zwaaien en zijn ongelooflijk blij als we terugzwaaien.

Christian toont ons alle internetcafés en bij allemaal moeten we handjes gaan schudden. Ze doen dit met een soort vingerknip op het einde. Dat willen we ook leren! Christian belooft het ons te leren als we terug in het huis zijn. Bij elk internetcafé moeten we beloven dat we nog eens terugkomen. Ze vragen ons allerlei dingen in het Ewe. En dan maar lachen als we er niet op kunnen antwoorden. Wel leren wat we moeten antwoorden op de vraag Wo foa (of zoiets J). We antwoorden met Eeee. De vraag is ‘hoe gaat het?’ en we antwoorden met ‘goed.’ Als ze Woezo (welkom) zeggen, antwoorden we met ‘Joooo’ (dank je). We geraken al goed ingeburgerd.

Op het einde van onze wandeltocht door Kpando heeft het Hamattan-stof zich opgehoopt in mijn mond. We gaan iets drinken. In Ghana is het de gewoonte dat diegene die uitnodigt, ook betaalt. We trakteren Christian op een sprite en drinken zelf een koude cola. Zalig lekker! Als we willen betalen, vraagt de vrouw ons 32000 cedi. Zovéél?! Dat kan niet! Maar neen, als er duizend achter staat, bedoelen ze hier pesowas, de kleine muntjes. Voor 4 drankjes betalen we dus maar 3,2 cedi. Nog geen halve euro voor een flesje van 30cl!

Als we terug in de compound zijn leren Frank, Christian en Bernard ons het vingerknippen bij het handen schudden. Niet gemakkelijk! Onze vingers doen pijn na de les. Gelukkig is het dan net klaar. We krijgen pasta met tonijn. De geur en smaak zijn enorm overweldigend. Ik ben geen tonijn-fan maar eet toch een bord op. Later op de kamer voedert Elke me koekjes :D

’s Avond gaan we met Frank naar het internetcafé. De blog online zetten, mails lezen en misschien wel op facebook. We spreken af om een uur te blijven. We krijgen allemaal onze eigen computer en openen Flock, de lokale internetprovider. Lynn haar computer is de snelste, ze heeft al snel haar mail geopend. De mijne moet op gang komen. Na een half uur heb ik de mail van Tom en papa gelezen. Nog een kwartier later heb ik ze kunnen beantwoorden. Elke krijgt nog steeds een wachtende internetpagina. Na een uurtje heeft Elke nog steeds niets kunnen doen. We besluiten een extra uur te blijven. Ik open facebook en wacht tot de pagina geladen is. Ondertussen komen er steeds meer Ghanezen naast mij op de pc werken. Allemaal zitten ze op facebook J Ze vragen ons waar we vandaan komen en hoe je bepaalde woorden in het Nederlands moet zeggen. We leren zelf ook nog enkele woorden Ewe. Op de landkaart duid ik voor hen België aan. Ze staan versteld dat België kleiner is dan Ghana. Elke worstelt nog steeds met het internet. Ondertussen heb ik facebook al geopend. Vreemd genoeg gaat facebook hier sneller dan een e-mail. Papa schreef dat hij de gezelligheid van Tom&Annelies in de zetel mist. De tranen komen weer even boven. Zo lief! Ik mis het ook, ja. Maar ik zit hier wel goed de komende weken. Daarna kom ik terug hoor, lieve paps.

Na twee leutige uren in het internetcafé betalen we elks 2 cedi, één euro. Elke moet niets betalen want ze heeft totaal niets kunnen doen. Op de weg terug naar de compound lachen we met Frank over de super-mosquito. Hij verzekert me dat er niet veel slangen in Kpando zitten. Goed antwoord! Hij zegt ook dat er wel veel spinnen zitten. Slecht antwoord! Ach ja, ik gedraag me als een tijger zoals ik de oma beloofd heb.

Om half 11 kruipen we in bed.

22-01-2011 om 12:00 geschreven door Annelies  

Wat een nacht! De ventilator (die héél erg welkom was) maakte zoveel lawaai dat het leek of het enorm hard regende op het dak. Rond 1 uur kwam daar het geluid bij van een haan die duidelijk een nieuw horloge nodig heeft. En een paar nieuwe stembanden. Tot 5 uur heeft dat beest liggen kraaien tegen een gemiddelde van 5 kraaien per uur! Alle valiezen waren nog ingepakt, dus zoeken naar oorstopjes was geen optie. Geen oog dichtgedaan dus. Als de wekker om kwart na 7 gaat, zit ik bijna meteen recht. Nog nooit zo snel uit bed geweest.

Ontbijten met heerlijke stukken dik wit brood en omelet met groene paprika. Jawel, ik heb geproefd! Nog een kijkje nemen in de tropische tuin van de heer des huizes. Palmbomen, bananen, yam en kokosnoten. Ze zijn de grote vruchtenbollen van de palmbomen aan het halen. Daarna kappen ze ze in stukken om later uit de bessen de palmolie te halen. Hard werk om 8 uur ’s morgens!

Rond 9 uur vertrekken we voor een 4 uur durende rit van Accra naar Kpando. We hobbelen en bobbelen door het stoffige land. Overal langs de weg staan kraampjes en verkopers met gigantische manden op hun hoofd. Bij elke vertraging duwen ze hun armen bijna bij ons in de auto. We stoppen in Accra Mall om geld te wisselen. Even zijn we nog meer als anders de degoutante rijke toeristen. Na nog een kleine tussenstop aan de Volta Bridge rijden we in een ruk door naar Kpando. We stoppen nog maar een keer om een politieagent te laten instappen die met ons wil meerijden naar het volgende politiekantoor. We zijn welkom, glimlacht hij breed.

Rond half 2 komen we aan in de compound. We worden verwelkomd door een horde geiten, Rita en de kleine Elis. Onze bagage gaat de kamer in. Die ziet er netjes uit. Er staat een enkel bed (het mijne) en een dubbel bed waar Lynn en Elke in zullen slapen. Beiden zijn voorzien van een muskietennet. We hebben onze eigen badkamer met lavabo, wc en gigantische douche. De knuffels worden op het bed gezet? Tommie krijgt meteen een grote dosis van het parfum van Tom. De foto’s van Tom, het kaartje van mama, de kraanvogel van Lore en de tips en prentjes van de zussen worden netjes naar het bed geplakt. In de badkamer spot ik even later mijn eerste achtpotige ‘vriend’. Ik gedraag me als een tijger (hé oma ?) en trek er gewoon een foto van. Zo, geen gegil of niks!

Na het uitpakken worden we in het kantoortje van Kudzo geroepen. We krijgen de papieren met alle kosten erop. Elke rit van en naar Kpando staat netjes met bijhorende prijs opgeschreven. Handig, maar de hoge prijzen van ons vervoer slaan toch tegen. Maar ik mocht me geen financiële zorgen maken van ons papa, dus doen we dat niet. Of maar eventjes. Flink hé!

Op het binnenplein zitten Bernard en Baroesoe (of hoe je dat ook schrijft) te praten. We gaan er bijzitten en slaan een babbeltje.Baroesoe is 15 jaar en speelt bij het plaatselijke voetbalteam. We stellen vragen en krijgen een antwoord met bijhorende terug-vraag terug. Onze eerste woordjes Ewe kennen we ook al. AUW is nee en I is ja. Ik schrijf ondertussen in het dagboek dat ik van Kim en Ward heb gekregen. De bladzijden vullen zich bijna vanzelf. Zoveel indrukken zijn gewoon niet in enkele woorden te vervatten.

Rond 17u begint de plaatselijke Ihmam te zingen en op te roepen voor het gebed. De moslimgemeenschap dringt door tot bij ons in de compound. Overal in het stadje bidden de mensen nu. Wij luisteren en mijmeren erbij.

Als avondeten krijgen we een soort van bagels (maar dan zonder gat erin) met kip en groentjes. Lekker, maar de groentjes zijn niet aan mij besteed. Die haal ik eruit, je kent me. Als drinken krijgen we een kan tropicaljuice. Ik schenk een glas in smos de halve tafel onder. Oeps.

Onze eerste kleine vriend in de kamer hebben we ook al gespot. Hij is ongeveer een wijsvingers lang en heeft vier schattige pootjes en een staart. Weet je het al? Juist, een klein hagedisje. We dopen hem Charel. Als ik al lang in dromenland vertoef, zien Lynn en Elke Charels tweelingbroer passeren.

Rond 21u kruip ik in bed met mijn mp3-speler en een boek. Een half uurtje later wil ik gaan slapen, het is een lange reis geweest en na vorige nacht kan ik wel wat slaap gebruiken. Net voor ik dromenland mag betreden, klinkt een lawaai in de badkamer. Mijn toiletzak was in het toilet gevallen. Gelukkig geen grote problemen. De tandenborstel en kam waren nog intact. Een bus shampoo en de (plastic) toiletzak zijn snel afgespoeld onder de kraan. Rond 22u gaat het licht uit en, met Tommie in mijn armen, ik val als een blok in slaap.

18-01-2011 om 22:17 geschreven door Annelies  

Op 16 januari was het zover. Om 9 uur ’s ochtends vertrokken we richting vliegveld. De zenuwen gierden door m’n lijf. In Zaventem vond ik al snel Lynn en Elke, mijn reisgenoten. Inchecken dan maar. Valiezen die te zwaar waren, een te groot aantal stuks handbagage. Allemaal problemen die hun oplossing vrij snel vonden. Een beetje overladen in elkaars valiezen en we mochten vertrekken. Alleen de gitaar van Lynn bleef thuis.

Afscheid nemen dan. Niet mijn favoriete deel van deze dag. Het lied van Tom deed mijn dammen breken. De tranen die ik vroeger nooit vond, kwamen nu vanzelf. Ook mama en Tom hadden het moeilijk. Mannekes, ik ga jullie missen!

Nog een laatste keer omkijken en we beginnen aan ons avontuur. De allerlaatste gate is de onze. Voorbij de pascontrole en, na een half uurtje wachten, mogen we aan boord van de Airbus. Wat een gigantisch vliegtuig! Rijen van 2 – 3 – 2 voor ettelijke meters en meters achter elkaar. Indrukwekkend. We krijgen bijna meteen na opstijgen een pakje crackers tegen de grommende maag. Gedurende heel de vlucht drinken we water, cola of fruitsap. De middagmaaltijd (kip, puree en salade) smaakt me niet zo. Geen honger. Met de mp3-speler van Tom in de oren denk ik aan thuis.

Ik zit een rij en vier stoelen verder dan Lynn en Elke. Naast me, een toffe Engelse madam die heel Afrika gaat rondreizen. Een uurtje voor landen roept Lynn me. We mogen naar de cockpit met Fonske! Fonske is de aap die met ons meereist. Een deel van Lynns eindstage. En Fonske heeft ervoor gezorgd dat we naar de cockpit mogen. De piloten zijn heel vriendelijk en poseren maar al te graag met Fonske en de vliegkaarten. Zoveel knopjes! Zelf Fonske staat er versteld van.

Rond kwart na 5 plaatselijke tijd (het is hier een uur vroeger) komen we aan in het warme Acrra. Het is bijna avond, bewolkt en toch nog 30°. Dat belooft! Een immigratiepapier invullen en aanschuiven voor pascontrole. Alles verloopt vlekkeloos. Onze goede vriend voor de komende 79 dagen is Kudzo. Hij staat ons al op te wachten aan de terminal. Meteen worden onze trolleys overgenomen door hem en Bernard, zijn broer. Het laatste karretje duwen we zelf. Ten minste, tot we hulp krijgen van een wel heel hevig transpirerende man. We bedanken vriendelijk en leggen uit dat we bij de mensen voor ons horen. ‘Geen probleem, ik ook’ lacht de man. Gedwee laten we het karretje uit onze handen duwen. Als Kudzo dat in de gaten krijgt, zegt hij boos ‘nee, het is de eerste keer dat ze hier zijn. Laat los!’ De man lacht en wandelt weg. Onze eerste les hebben we al geleerd.

Onderweg door het donkere Accra zien we een massa straatverkopers, vooral kinderen. Ook kinderen die langs een druk kruispunt zonder verkeerslichten of zebrapaden liggen te slapen, lijkt hier de normaalste zaak. Hobbelend en bobbelend schokken we verder in het busje zonder gordels. Kudzo kent de straten en hun kuilen. Gelukkig maar. Overal is nog leven. Marktjes zijn geopend en alle winkels zijn om half 8 nog open.Cultuurshock 1.

Vannacht logeren we bij de nonkel van Kudzo. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen meteen een zakje water van een halve liter. Het smaakt naar plastic, maar na een zeven uur durende vlucht en een uurtje auto is alle drank welkom.

Om half 10 zijn we allemaal doodop. We kruipen in bed, het is nodig.

18-01-2011 om 22:09 geschreven door Annelies