Op 16 januari was het zover. Om 9 uur ’s ochtends vertrokken we richting vliegveld. De zenuwen gierden door m’n lijf. In Zaventem vond ik al snel Lynn en Elke, mijn reisgenoten. Inchecken dan maar. Valiezen die te zwaar waren, een te groot aantal stuks handbagage. Allemaal problemen die hun oplossing vrij snel vonden. Een beetje overladen in elkaars valiezen en we mochten vertrekken. Alleen de gitaar van Lynn bleef thuis.

Afscheid nemen dan. Niet mijn favoriete deel van deze dag. Het lied van Tom deed mijn dammen breken. De tranen die ik vroeger nooit vond, kwamen nu vanzelf. Ook mama en Tom hadden het moeilijk. Mannekes, ik ga jullie missen!

Nog een laatste keer omkijken en we beginnen aan ons avontuur. De allerlaatste gate is de onze. Voorbij de pascontrole en, na een half uurtje wachten, mogen we aan boord van de Airbus. Wat een gigantisch vliegtuig! Rijen van 2 – 3 – 2 voor ettelijke meters en meters achter elkaar. Indrukwekkend. We krijgen bijna meteen na opstijgen een pakje crackers tegen de grommende maag. Gedurende heel de vlucht drinken we water, cola of fruitsap. De middagmaaltijd (kip, puree en salade) smaakt me niet zo. Geen honger. Met de mp3-speler van Tom in de oren denk ik aan thuis.

Ik zit een rij en vier stoelen verder dan Lynn en Elke. Naast me, een toffe Engelse madam die heel Afrika gaat rondreizen. Een uurtje voor landen roept Lynn me. We mogen naar de cockpit met Fonske! Fonske is de aap die met ons meereist. Een deel van Lynns eindstage. En Fonske heeft ervoor gezorgd dat we naar de cockpit mogen. De piloten zijn heel vriendelijk en poseren maar al te graag met Fonske en de vliegkaarten. Zoveel knopjes! Zelf Fonske staat er versteld van.

Rond kwart na 5 plaatselijke tijd (het is hier een uur vroeger) komen we aan in het warme Acrra. Het is bijna avond, bewolkt en toch nog 30°. Dat belooft! Een immigratiepapier invullen en aanschuiven voor pascontrole. Alles verloopt vlekkeloos. Onze goede vriend voor de komende 79 dagen is Kudzo. Hij staat ons al op te wachten aan de terminal. Meteen worden onze trolleys overgenomen door hem en Bernard, zijn broer. Het laatste karretje duwen we zelf. Ten minste, tot we hulp krijgen van een wel heel hevig transpirerende man. We bedanken vriendelijk en leggen uit dat we bij de mensen voor ons horen. ‘Geen probleem, ik ook’ lacht de man. Gedwee laten we het karretje uit onze handen duwen. Als Kudzo dat in de gaten krijgt, zegt hij boos ‘nee, het is de eerste keer dat ze hier zijn. Laat los!’ De man lacht en wandelt weg. Onze eerste les hebben we al geleerd.

Onderweg door het donkere Accra zien we een massa straatverkopers, vooral kinderen. Ook kinderen die langs een druk kruispunt zonder verkeerslichten of zebrapaden liggen te slapen, lijkt hier de normaalste zaak. Hobbelend en bobbelend schokken we verder in het busje zonder gordels. Kudzo kent de straten en hun kuilen. Gelukkig maar. Overal is nog leven. Marktjes zijn geopend en alle winkels zijn om half 8 nog open.Cultuurshock 1.

Vannacht logeren we bij de nonkel van Kudzo. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen meteen een zakje water van een halve liter. Het smaakt naar plastic, maar na een zeven uur durende vlucht en een uurtje auto is alle drank welkom.

Om half 10 zijn we allemaal doodop. We kruipen in bed, het is nodig.

18-01-2011 om 22:09 geschreven door Annelies  

14-01-2011 om 16:34 geschreven door Annelies  

Bij deze een allereerste berichtje op mijn blog. De volgende maanden kan je hier mijn Ghanese avonturen volgen. Eerst eventjes een klein beetje achtergrond.

Op 16 januari stap ik op het vliegtuig richting Accra, Ghana. Na een vlucht van enkele uren zullen we daar aankomen rond 18u. We worden daar opgehaald door Kudzo Nyamador, onze plaatselijke promotor. We slapen die nacht in Accra zodat we de dag erna nog even naar de grote markt kunnen. Ook kunnen we dan beter genieten van de rit met het busje van Accra naar Kpando. Het wordt een rit van enkele uren lang de weidse vlakten van Afrika.

In Kpando zullen we de eerste week het stamhoofd (de chief) ontmoeten en daar (hopelijk) zijn zegen krijgen. Dan gaan we het educational center en 4 kleuterscholen bezoeken. Twee van deze scholen zullen ons als stagiaires opvangen. Met 'ons' bedoel ik Lynn De Winter, Elke Dietvorst en mezelf. Zij houden samen ook een blog bij die te vinden is op http://elkelynnghana.waarbenjij.nu/?page=profile.

Op 4 april vliegen we terug richting ons Belgenlandje. We verwachten aan te komen rond half 5 in de (zeer) vroege uurtjes op 5 april.

23-12-2010 om 00:00 geschreven door Annelies