07-04-2011 om 20:49 geschreven door Annelies  

Vannacht niet zoveel geslapen. Dat is niet verwonderlijk met al die zenuwen. Als de wekker om half acht gaat, ben ik al een tijdje wakker. Op onze laatste ochtend ontbijten we met droog brood. Zowel Elke, Lynn als ikzelf krijgen niet veel binnen. Na het eten pakken we onze laatste dingen in en zeulen we onze koffers naar buiten. Als Yvonne naar school vertrekt, breekt het eerste afscheid aan. Ze trekt nog snel enkele zotte foto’s met ons en vertrekt dan naar school. Ook Sanne en Joyce moeten vertrekken. Zij krijgen beiden een dikke knuffel en een zoen. Afscheid twee en drie zijn een feit. Baruso, Atiso en Christian zijn gisteren al naar Torkor vertrokken en wachten daar met een trotro tot wij klaar zijn om te vertrekken. Terwijl Elke en Lynn nog enkele laatste spullen inpakken, ga ik op zoek naar Frank. Zonder resultaat. Kudzo beweert dat hij ook niet weet waar hij is. Als Wim opstaat, wordt de zoektocht gemakkelijker. Hij is een jongen en mag dus de kamer van Frank binnen. Als Wim terug buiten komt, zegt hij dat hij Frank heeft wakker gemaakt, maar dat hij niet gelukkig leek. Ik sms Frank en bel hem enkele keren zonder respons. Als de trotro onderweg is, willen we echt afscheid nemen van Frank, maar hij is nog steeds niet buiten gekomen. Wim gaat nog eens naar binnen, maar hij krijgt Frank niet naar buiten. Hij denkt (net als wij allemaal) dat Kudzo Frank verboden heeft om afscheid van ons te nemen. Als we onze koffers naar buiten sleuren, zeg ik dag tegen Kudzo. Hij kijkt me aan en loopt door zonder een woord te zeggen. Met een dikke knoop in m’n maag zet ik mijn laatste voet in de compound.

De trotro ziet er zeer goed uit. We hebben zelf airco! Met Atiso, Christian en Baruso in de auto hobbelen we ettelijke uren over de Ghanese wegen. Als we de voltabrug oversteken is het officieel … We zijn weg uit Kpando.

Onderweg stoppen we nog even langs een winkeltje met massa’s en massa’s parels. Ik koop één bandje. Elke koopt er zeven en Lynn koopt er achttien :)

Na een tijdje stoppen we bij de Art Market. Als we aankomen, zien we enkele kleine winkeltjes. Als we echter dichterbij komen, zien we dat we ons een beetje misrekend hebben. We zien rijen en rijen kleine winkeltjes die opgebouwd zijn in een groot overdekt raster. Als we erdoor lopen, worden we langs alle kanten de winkeltjes ingeroepen. Een beetje te opdringerig naar mijn goesting, maar ja. Langs alle kanten springen de felle kleuren in onze ogen. Overal verkopen en wel een beetje hetzelfde, en toch weten we niet waar we eerst moeten kijken. Elke koopt een magneet, ik koop een klein Afrikaans schilderijdoek en Lynn koopt een Ghanese drum en muziekballetjes. We drinken nog iets met de jongens en onze chauffeur en rijden dan naar de luchthaven. We vragen of we onze bagage veilig kunnen achterlaten, maar dat is niet het geval. We gaan dan maar, met bagage en al, iets eten in de buurt. Het is half vier en we lunchen eindelijk met … pizza!

Rond half vijf komen we aan in de luchthaven. Een pak te vroeg dus. Als we naar binnen willen gaan, worden we tegen gehouden. De jongens mogen niet mee binnen omdat ze geen ticket hebben. Dat wordt dus een snel afscheid voor de neus van de security agenten. We gaan naar binnen en komen tot de leuke conclusie dat we, vier uur voor opstijgen, al kunnen inchecken. Eerst moeten we onze bagage laten controleren op illegale spullen. Ik moet slechts een koffer opendoen en dan krijgen beide valiezen een goedkeuringslabel. Daarna moeten we onze valiezen laten wegen op een weegschaal uit grootmoeders tijd. (niet slecht bedoel oma :) ) Als de valiezen onder de kilo zitten, wordt er een smiley opgeplakt. Mijn valies weegt kilo te veel en Elke betaalt me de gunst terug die ik haar in Zaventem gedaan heb. Na een hoop wegen en uitladen en inladen, krijgen alle valiezen een smiley. Dan op naar de eerste pascontrole. Na de controle: een smiley op ons paspoort. Ja, ze delen de smileys graag uit in Ghana! Na het inchecken gaan we onze gate zoeken. We passeren nog drie controles van immigratie, paspoorten en handbagage en komen dan in de taks free zone. Jawel, zelfs in Ghana hebben ze winkeltjes in de luchthaven. Het zijn er weliswaar twee voor een hele luchthaven, maar we kunnen ons muntgeld toch opdoen. Ik koop een muziek-kalabas.

Na nog twee uur wachten aan de gate is het zover: 20u35: Bye bye Africa. It’s time for Belgium!

05-04-2011 om 17:01 geschreven door Annelies  

Na gisterenavond was het maar stil aan de ontbijttafel. We krijgen droog (en oud) brood. De voormiddag spendeer ik volledig aan het uitlezen van mijn boek. Daarna eet ik ’s middags wéér spaghetti. Na het eten pak ik in. Daarna is het tijd voor een dutje.

In de late namiddag kijken we met z’n allen naar Anger Management, een film. Ondertussen horen we allerlei geruchten en toestanden van de jongens. Allemaal zijn ze van plan om morgen ook weg te gaan uit het huis. Baruso en Atiso vertrekken vanavond al. Aangezien Kudzo zijn schepen achter zich verbrand heeft, hebben we besloten morgen een trotro te nemen naar de luchthaven. Frank zegt dat hij met ons mee zal gaan omdat we niks weten zijn in Accra. Na een tijdje komt hij echter zeggen dat hij niet mag van Kudzo. Na veel zoeken en praten en overleggen, vinden we een oplossing. Aangezien Baruso en Atiso vanavond al vertrekken, heeft Kudzo niks over hen te zeggen. Zij wachten ons morgen op aan de trotro. Zo hebben we toch een gids. Zelfs twee …

Als we de foto’s en filmpjes op ieders laptop aan het zetten zijn, begint het te regenen. Hopelijk valt de elektriciteit niet uit tijdens ons afscheidsfeestje vanavond!

’s Avonds eten we jolof-rijst met rode saus. Daarna ga ik naar buiten en vraag aan Rita of we de box met muziek buiten mogen hebben. Ze zegt dat Kudzo slaapt. We besluiten te wachten. Een half uur later komt er iemand de compound binnen gewandeld. De man gaat de kamer van Kudzo in en begint met hem te praten. Hij is dus wakker, en als de man weg is, vraag ik nogmaals om de box. Rita antwoordt weer dat hij slaapt. Tja, dan kan je niet meer doen hé. We halen onze laptop en kleine boxen boven en zetten dan maar zélf muziek op. Onze laatste avond zullen ze niet vergallen!

De voetbaljongens zijn druk in de weer om voor ons een trotro te zoeken die ons tot aan de luchthaven wil brengen. Ja, de jongens doen enorm veel moeite voor ons. Na een tijdje komen de Belgische jongens aan. We zetten drank buiten en zetten de muziek op maximum. En zo begint het feestje.

Rond 1u gaan Elke en ik slapen. De rest feest nog een uurtje door en kruipt dan ook in bed.

05-04-2011 om 17:00 geschreven door Annelies  

Vandaag was het de allerlaatste dag van Isabelle. We ontbijten een laatste keer met z’n allen en nemen dan buiten een hele hoop foto’s. Om tien uur rijdt Kudzo met Isabelle naar Accra. De bus is nog steeds niet gemaakt, dus moeten ze met de Opel Corsa. Wij kunnen dus niet mee naar de grote souvenierwinkel zoals gepland.

In de voormiddag lees ik veel. Het boek van Sanne dat ik aan het lezen ben, moet uit. Binnen twee dagen is het namelijk onze beurt om afscheid te nemen. ’s Middags eten we weeral spaghetti. Daarna doe ik een middagdutje. Om twee uur neem ik een taxi naar KpanTech. De Belgische jongens hebben internet in hun huisje en ik wil mijn blog nog een laatste keer online zetten vanuit Ghana. Het lukt wonderwel en ik kan zelfs even chatten met Tom.

Na het internet wandel ik naar huis. Als ik terug in de compound ben, snak ik naar een douche. Helaas … geen water. Ik zet me dan maar weer buiten met een boek. Elke, Sanne en ik trekken gekke foto’s met Yvonne en we lachen nog wat af.

Vanochtend hebben we een armbandje en ring aan Yvonne gegeven. Als we er in de namiddag achter vragen, zegt Yvonne ons dat ze hem heeft moeten afgeven aan Rita. Ja, de toestanden hier worden ergerlijker en ergerlijker.

’s Avonds eten we yam-frietjes met worstjes. Na het eten zetten we ons buiten en wisselen we foto’s uit. Daarna gaan we met z’n allen iets drinken op het dakterras van Mary’s Garden. Als we daar vijf minuten zitten, krijgen we telefoon van Kudzo (die in Accra zit). Hij vraagt mij aan de telefoon en brult me toe dat, als we om tien uur niet terug in de compound zijn, hij ons niet naar de luchthaven brengt op maandag. Hoe hij weet dat we op café zitten, snapt niemand. Dan komt Christian plots naast mij staan en hij wijst een jongen in een wit shirt aan. Christian zegt dat hij door Rita gestuurd is om ons te komen bespioneren. Eerst vinden we het wat ver gezocht, maar na een tijdje bevestigen de andere jongens het verhaal. We besluiten om het feestje thuis verder te zetten. Als ik beneden aan het café kom, zie ik mijn Ghanese fiets staan. Vreemd …

De jongen in het witte shirt (de spion dus) zegt dat Rita hem de fiets gegeven heeft om ons in het het oog te houden. Het verhaal was dus waar. We zijn boos en ontsteld en besluiten dat Kudzo ons maandag niet meer naar Accra moet brengen. We zullen wel een trotro nemen! Als ik terug in de compound kom (als eerste, want met de fiets) staat Rita me al op te wachten. Ik ben nog geen twee minuten binnen of ik krijg de volle laag. Ze brult me de lelijkste dingen toe. Ik ben een slecht mens, niemand kan mij graag zien, ik ben respectloos en alle problemen zijn bij mij begonnen. Ja, het is zover. Ze is erin geslaagd om mijn laatste dagen in Ghana te vergallen.

05-04-2011 om 16:58 geschreven door Annelies