Vandaag stond de wekker om half 8. Ik geraak er, gek genoeg, als eerste uit. Samen ontbijten, zonnecrème smeren en nog wat babbelen; het gekende ochtendritueel. Na het ontbijt fietsen we met Christian even naar het dorp om plakband voor in ons klasje te kopen. Ook een zonnebril vind ik gelukkig al snel. De mijne had het begeven en de duurste zonnebril in het kraampje kostte nog geen 3 euro ?

Als we terug in de compound zijn, beginnen we meteen te knutselen voor onze stageklassen. Ik maak grote alfabet-posters om op te hangen in mijn klasje. Drie uur tekenen, meten, inkleuren en lamineren later is het 11 uur. We moeten vandaag vroeg lunchen omdat we om 12u naar het Monkey Sanctuary willen vertrekken. Als lunch krijgen we gefrituurde yam (een wortelgewas) en worstjes. Deze keer eten we buiten. We zijn precies op vakantie. De gefrituurde yam is hetgeen ik in eerdere blogberichten beschreef als vreemdsoortige frietjes. Vandaag kwamen we dus te weten dat het eigen yam is.

Rond de middag hobbelen we een klein uurtje over zandwegen. We rijden recht achter een pletswals aan en worden achtervolgd door een grote vrachtwagen vol zand. In België sluiten ze de wegen af als er werken zijn. Hier zetten ze bordjes ‘men at work’ en ‘slow down’. De wegen blijven weg steeds toegankelijk. Het gaat traag, maar we geraken er wel. Onderweg komen we langs een gigantische bosbrand. We hebben al veel kleine brandjes langs de weg gezien, maar deze is echt enorm groot. Zelfs onze chauffeur schrikt ervan. Grote gieren cirkelen boven de rookwolk op zoek naar een slachtoffer.

Als we aankomen in Tafi, zien we al meteen een bord ‘Monkey Sanctuary’. Voor de wandeling kunnen we best een lange broek en dichte schoenen aandoen. Het is namelijk wilde natuur en wie weet wat daar allemaal op de grond zit. Veel te warm zo’n broek, maar ik wil liefst geen beesten tussen mijn tenen. Als we onze broeken aanhebben, giechelen we om het feit dat we nog eens sokken moeten aandoen. Wat is dat lang geleden! Sorry Belgjes, maar twee weken op sandalen raak je heel goed gewend.

We betalen inkom en krijgen een persoonlijke gids mee. Hij loodst ons langs een klein dorpje het bos in. De luchtvochtigheid stijgt voelbaar. Plots tuit de man zijn lippen en maakt daarbij een geluid alsof je een kat wil aanhalen. De bomen beginnen te schudden en we kijken allemaal naar boven. Vier kleine aapjes springen van boom tot boom om dichter bij ons te geraken. De gids geeft ons een klein banaantje. Die moeten we stevig in onze handen houden, anders ritsen de apen de hele banaan zo uit je handen.  De gids vertelt ons hoe we de banaan moeten houden. Telkens zegt hij dat we de banaan dichter bij ons moeten houden. Tot we plots alle drie een aap op onze arm hebben zitten. Met hun kleine vingertjes pellen ze de banaan zelf open en breken er stukjes af. Dit is geweldig!

We lopen nog een beetje verder en passeren enkele dames die hun was doen in de rivier. We voelen ons eventjes in een soort Bokrijck. Alleen is dit echt. We komen een andere familie apen tegen. We hebben geluk, want ook de leider laat zich zien. Die is beduidend groter dan de anderen en ligt lui op een tak te genieten. Als Lynn haar laatste banaan wil geven, komt de leider uit de boom. De gids vertelt ons dat hij zo lui is, dat hij enkel hele bananen wil krijgen. Hij is groter dan de anderen en tevens te zwaar om op je arm te dragen. We gooien hem een banaan toe. Hij vangt die en klimt terug naar zijn plekje. Wat een belevenis!

Op de weg terug passeren we opnieuw de grote bosbrand. Nu vliegen alle vogels over de weg. Ze vliegen enorm dicht bij de auto. We horen een ‘bonk’, maar Kudzo rijdt verder. Door de grote stofwolk die we veroorzaken, kunnen we niet zien wat er gebeurt. We vermoeden dat we een vogel geraakt hebben. We hobbelen rustig verder.

Rond half 3 komen we terug aan in de compound. Elke en Lynn werken verder voor school. Ik ben al klaar dus hop ik onder de douche. Het laatste beetje bananenprut en apenpoot-vuil van mijn armen schrobben. Daarna zet ik me met een boekje buiten. Ik hou van zaterdag ?

Als avondeten krijgen we weer heerlijke spaghetti. We krijgen er maar niet genoeg van. Rita, die voor ons kookt, blijft het vreemd vinden dat  we zo vaak achter spaghetti vragen. Als we haar vertellen dat we hem zo lekker vinden, klaart haar gezicht helemaal op. Na het eten zetten we ons in de zetel en kijken we naar Avatar. Om half 10 geeft de hitte ons een laatste klopje: tijd om naar bed te gaan.

30-01-2011 om 16:56 geschreven door Annelies  

Vandaag konden we, na bijna twee weken vroeg opstaan, eindelijk nog eens uitslapen. Om half 10 was het al te warm om nog te blijven liggen. Toch heeft het deugd gedaan na een hele week voor zeven uur opstaan. We hadden gisteren gevraagd of de lekkere broodjes die we ’s morgens altijd krijgen, ook eetbaar zijn zonder ze te bakken in de pan. Deze ochtend konden we dat proberen. Mijn mening? Lekker, maar droog. Gelukkig zijn de Belgische potten confituur en choco nog lang niet op.

Rond half 11 zet ik me weer achter de computer om lesvoorbereidingen te maken. Na 2,5 uur lessen bedenken, afgewisseld met foto’s kijken, is het tijd voor lunch. We krijgen rijst, groentjes en kip. De ventilator moet flink zijn best doen vandaag, want met dat warme eten krijgen we het nog warmer dan het al is. Gelukkig houdt de elektriciteit stand!

Na het eten beginnen we wederom aan een lesvoorbereidings-marathon. Rond half 2 gilt Elke vanuit de kamer. Er is iets aan het sterven, roept ze. We gaan kijken en zien een kakkerlak van +/- 5cm lang in een hoekje op z’n rug liggen. Brrr. Wat een goor beest. We roepen Kudzo en hij komt ons redden van het kleine monster. Hoe het beest in de kamer geraakt is? Ik wil het niet weten!

We spreken ineens nog enkele zaken af met Kudzo. Morgen gaan we in de namiddag naar het ‘monkey sanctuary’, een bos met aapjes. Volgende week zaterdag (05/02) gaan we nog eens naar Ho. Hopen op een werkende Skype deze keer! De week daarna gaan we waarschijnlijk naar de ‘waterfalls’. Na de afspraken neemt Kudzo ons even mee naar het materiaalhok van de organisatie. Veel ligt er niet meer. Enkele afgedankte spelletjes, wat scharen en een hele hoop carburators. Jammer, hier hadden we meer van verwacht.

In de late namiddag maak ik een grote domino van 50 stenen, prentjes voor een versje, prentjes voor een liedje en nog wat lesvoorbereidingen. Weeral veel voor school gedaan dus. Het lamineerapparaat dat hier staat komt geweldig van pas. Gelukkig hadden we zelf plasticjes bij, want die ontbreken hier.

Rond 18u krijgen we noodles met tomatensaus. Voor Lynn en Elke staat er ook nog een potje tonijn op tafel. Dat laat ik mooi links liggen. Na het eten vertrekken we meteen naar het internetcafé. Ebuddy opstarten, mails lezen en de blog online gooien. Allemaal op een Afrikaans tempo.

Op de weg terug vinden we dat we een ijsje verdiend hebben. Njam njam.

28-01-2011 om 20:27 geschreven door Annelies  

Vandaag was onze tweede stagedag in Agbenoxoe. Gelukkig kreeg ik vandaag beide leerkrachten bij me. Ze waren beiden te laat, maar ze waren er. Het gezag in de klas ging al iets beter. Mijn gezag in de klas begint al te beteren. Dit kan ook wel te maken hebben met het feit dat ze me niet volledig alleen gelaten hebben. Mijn strenge blik kan er ook wel voor iets tussen zitten J

Ik heb mijn kindjes ‘1, 2, 3 piano’ aangeleerd. Behalve wat afrem-problemen ging het best goed. Ze spelen het graag en willen echt winnen. Elke keer heb ik tien kinderen aan mijn arm die allemaal roepen ‘miss miss’ om me duidelijk te maken dat zij gewonnen hebben. Best schattig, hoewel mijn tenen het daar niet mee eens zijn. Kleine kindervoetjes wegen gelukkig niet zo veel.

De terugtocht met de fiets was weeral een hele uitdaging. Met een kletsnatte pet op m’n hoofd en heel veel moeite geraakte ik toch de bergen op. Ben enorm trots op mezelf! Alweer een grens verlegd. Een koude douche is nog nooit zo welkom geweest.

In de namiddag schrijven we onze observaties en reflecties van vandaag uit. Nog nooit zoveel voor school gewerkt als hier. Met een frisse cola in de hand en de ventilator op 5 lukt het voorlopig nog allemaal. Morgen een dagje vrij van school; het zal ons deugd doen.

Rond 16u begint de elektriciteit aan en uit te gaan. Buiten horen we gerommel. Als we een kijkje gaan nemen, zien we dat het regent! De jongens zijn onder het hutje gevlucht, maar Lynn, Elke en ik gaan in de regen staan. Zalig! De geur van België sluipt onze neuzen binnen.

Als het gestopt is met regenen, trekken we even het dorpje in. Stageverslagen kopiëren, alcoholstiften kopen en achter belwaarde zoeken. Als we terug in de compound zijn, begint het terug te rommelen. Nu valt de regen pas echt met bakken uit de lucht. Een welkome afwisseling.

Als avondeten hadden we fufu gevraagd, een lokale specialiteit die we wel eens wilden proeven. We krijgen alle drie een kom pikante soep met een stuk kip erin. Ook krijgen we een bord met een gigantische bol deeg erin. De soep moeten we met kip en al over het deeg kappen. Dan moeten we met onze rechterhand een stuk deeg afknijpen en dat door de soep halen. Een enorm plakkerig werkje en heel warm aan onze handjes. De soep is enorm pikant en de fufu zelf heeft vrij weinig smaak. De kom water die in het midden van de tafel staat, is welkom al onze handen tot aan de knokels vol hangen J

Na het eten maken we samen een memory om in de klas te gebruiken. Veel werk, maar daarvoor zijn we met drie. Om 21u stoppen we ermee. We kruipen achter de pc om mijn foto’s van Lapland te bekijken. Jaja, ik word al een echte wereldreiziger. Rond 22u gaan we slapen. Morgen uitslapen!

28-01-2011 om 20:20 geschreven door Annelies  

Vannacht gelukkig weer zalig geslapen. De wekker om kwart voor zeven blijft echter toch vroeg hoor. We ontbijten weer met de broodjes. Ook vandaag geen fruitsap. Water dat ik hier drink! Mensen die me goed kennen, weten dat een half glas water per dag al veel is voor me. Hier drink ik een achttal glazen per dag! En dan is er Elke nog, die ons elke avond tot 35 sit-ups verplicht. Goed voor de lijn J

De fietstocht heen doen we ook vandaag in stipt 25 minuten. Na twintig minuten wachten in de stageschool komt een van mijn twee leerkrachten aangesloft, te laat dus. De andere leerkracht kwam vandaag gewoon niet opdagen. Niet zo leuk, want net vandaag is het mijn eerste stagedag.

De leerkracht had me beloofd van me te helpen met de vertaling van het Ewe naar het Engels en andersom. In praktijk neemt ze de klas soms gewoon over in het  Ewe. Ik sta dan aan de kant en vraag me af waar ze het over hebben. De leerkracht loopt ook regelmatig de klas uit. Het kleine beetje Engels dat de kinderen verstaan, lijkt dan volledig weg te zijn. Een gekende zin als ‘sit down’ wordt onthaald door een grote lach en meer deugnieterij. Niet gemakkelijk om hier les te geven! Een uitdaging … dat zeker.

Om 12u is het break voor de kinderen. Voor ons tijd om aan de fietstocht terug te beginnen. Dit keer zonder platte band. De hitte zorgt ervoor dat ik menige berg niet op gefietst geraak. Vaak moet ik afstappen en de fiets verder duwen. Elke en Lynn wachten me dan boven op de berg op met een drinkbus water. Helden! Nee, de fietstocht terug is toch echt niet mijn ding. Drie kwartier later komen we druipend van het zweet terug. Gelukkig staat de spaghetti en een koude douche ons al op te wachten.

In de namiddag reflecteren we op onze eerste lesdag. Ook maken we de voorbereidingen voor morgen. Ons vervelen zullen we hier niet doen. Als avondeten krijgen we rijst met currysaus. Vanaf morgen mogen we van Rita kiezen uit een lijst wat we wanneer willen eten. Gemakkelijk. Zo weten we waar we naartoe gaan als we op de helse fietstocht terug zitten!

Rond 17u beginnen we met tekenen, kleuren, knutselen en lamineren. Na het eten, rijst met currysaus, rijden we met Bariso naar het dorpje. We willen onze stageverslagen afdrukken. Helaas zijn alle kopiecenters al gesloten. Om ons ritje niet tevergeefs te maken, gaan we dan maar een ijsje kopen.

 De lesmaterialen voor morgen zijn om 21u eindelijk af. We lezen nog wat en spelen nog een spelletje UNO met de voetbaljongens. Dat doen ze wel graag blijkbaar. Elke avond stellen ze een spelletje UNO voor. Voor half 10 lig ik alweer in m’n bedje. De Afrikaanse zon doet wat met je!

28-01-2011 om 20:17 geschreven door Annelies  

Vannacht niet goed geslapen. De haan kreeg een kleine hyperactieve aanval en kraaide zeker 35 keer, daarna ben ik de tel kwijtgeraakt. Mijn oordopjes ben ik ’s nachts ergens in bed kwijtgeraakt. Rond 2u begint er buiten, net onder mijn raam, iets te piepen. Geen idee wat het was, maar het klonk als een achteruitrijdende vrachtwagen. Het geluid heeft heel de nacht aangehouden. Als om kwart voor 7 de wekker gaat, kan ik een grote geeuw niet onderdrukken. Ons ontbijt, wederom de lekkere broodjes, staan al op ons te wachten. De ananassen zijn op denk ik. Helaas is er geen alternatief voorzien. Water dan maar.

Om half 8 stappen we op onze fiets voor de tocht naar Agbenoxoe (akbenochwee uitgesproken). Daar gaan we vandaag voor de tweede dag observeren. Als we aankomen, plakkend van het zweet, komen de kinderen ons al tegemoet gelopen. Ze hebben ons gemist blijkbaar. De lessen die ik observeer gaan vooruit. Alleen tijdens het vertellen van het verhaal in het Ewe krijg ik het moeilijk mijn ogen open te houden. Een slechte nacht, vroeg opstaan, fietsen en de warmte doen wat met je lijf. Om wakker te blijven ga ik een kijkje nemen in de klas van Lynn en Elke. Daar kijken 70 oogjes me nieuwsgierig aan. Ze zijn versjes aan het opzeggen. Een van de mooiste wil ik jullie niet onthouden:

‘good better best

May I never rest

Untill my good is better

And my better best’

In een hok in de school vinden we allerlei materialen die nog nooit gebruikt zijn geweest. Ingepakte lesmaterialen met een laag stof op waardoor je de tekst zelfs niet meer kon lezen. Het hok bezat zijn eigen fauna. Hiermee bedoel ik vleermuizen (en bijhorende poep), mieren en spinnen. Ik vlucht het hok uit, gelukkig maar. Vijf minuten later hoor ik Elke gillen en zie ik Elke en Lynn het hok uitrennen in blinde paniek. Ze schatten de achtpotige griezel die ze vonden op minstens 10 centimeter diameter. Ik weet alvast welk lokaal ik niet meer binnenga!

Om half 1 stappen we terug op onze fietsen. Ingesmeerd, een pet op ons hoofd, grote zonnebril op en met een druivensuikertje in de mond vertrekken we. Na vijf minuten is het weer van dat: ons Lynn haar band staat weer plat. Dezelfde als gisteren. Vreemd. We bellen Kudzo en Bernard komt om weer halen. Ik blijf het stiekem een klein Godsgeschenk vinden J

Als lunch staat nasi goreng met kip op ons te wachten. Vooral het frisse water kan ons wel bekoren. Na het eten was ik enkele van mijn kleren in een badje. Best wel een grappig zicht, zo’n waslijn vol ondergoed J Terwijl alles droogt, neem ik een koude douche. Wat doet dat deugd!

Om half 3 gaan we onze stagedocumenten halen bij het educational center. Deze keer zijn ze wél in orde! We passeren ineens langs het postkantoor en verzenden een exemplaar van de documenten naar Herman Coene, onze Belgische promotor. Binnen 14 dagen zou hij ze moeten ontvangen. Op de terugweg naar de compound kopen we een FAN-ijsje. Deze keer geen yoghurtsmaak maar fandango, appelsien. Als ik het zakje open bijt, ben ik precies terug in de Zoo met oma en opa. Het ijsje proeft exact zoals de oranje calipo’s die ik vroeger altijd binnensmikkelde. Zalig!

Terug in de compound typ ik mijn observaties uit en bereid ik de lessen voor morgen voor. Jawel, morgen is de grote dag: onze eerste dag lesgeven in Ghana. Ik kijk ernaar uit, met toch enkele kriebeltjes in mijn buik. Morgen geef ik wiskunde, taal, turnen en omgevingsstudie. Spannend!

Als avondeten krijgen we tomatensoep met groentjes en de lekkere broodjes van het ontbijt. De ventilator is ondertussen een van onze beste vrienden geworden. Alleen onze bladeren zijn daar niet mee akkoord. Met glazen, pennenzakken en adapters als presse-papier werken we daarna nog wat voor school. Lynn en ik krijgen een beetje last van de warmte en gibberen een half uur lang over vanalles en niets. De slappe lach die daarop volgt, doet onze ogen tranen. Leuke momenten J

Ook Charel (onze kamersalamander) laat zich nog eens zien. Hij is echter nog steeds te snel om te fotograferen. Zijn kleine broertje die ook in onze kamer vertoeft, heb ik echter wel kunnen strikken. ’s Avonds spelen we UNO met de jongens van de voetbalploeg. Laat gaan slapen zit er vandaag weeral niet in. De warmte en inspanningen doen hun werk wel. Om 21u zet ik mijn slaapmaskertje op. Het wordt een spannende dag morgen.

28-01-2011 om 20:11 geschreven door Annelies  

Vandaag was het zover: Onze allereerste stagedag in Ghana! Om kwart na zes ging de wekker, gruwelijk vroeg. Het is nog nooit zo stil geweest aan het de ontbijttafel. Met toch een beetje kriebels in onze buik stappen we om 7 uur onze fiets op. Goed ingesmeerd en voorzien van pet en zonnebril beginnen we aan onze tocht. De heuvels maken het ons best lastig. Toch geraken we, dankzij het vroege uur en dus koele temperaturen, alle heuvels op zonder te stoppen. Vijventwintig minuten later komen we aan in Agbenoxoe, onze eerste stageschool. Om 8 uur zou de school beginnen. We zijn dus een half uur te vroeg en er is nog geen leerkracht te bespeuren. Geen nood, we zetten ons op de drempel van de klas en kijken naar de kinderen die op de speelplaats spelen. Geen toezicht, maar dat blijft hier zelfs niet eens nodig. De kinderen spelen zelfstandig en rennen niet weg. Dat zou in België niet waar zijn!

Nicolas, de leraar van het zesde leerjaar, komt ons begroeten. Omdat we de directeur vorige week niet gezien hebben, neemt hij ons mee het heuveltje op. We moeten in de schaduw gaan zitten en hij gaat de directeur halen voor ons. De directeur is een streng uitziende man met een Raymond-Van-Het-Groenenwoud-kin. Hij heeft geen idee wat we daar komen doen. De boodschap is dus niet doorgekomen. We leggen alles uit en we worden welkom geheten. Plots moeten we zwijgen. Alle jongens van Junior High gaan in rijen staan en zingen een lied. Daarna bidden ze allemaal tezamen luidop. De leerkracht kijkt toe of iedereen flink meedoet. Dan beginnen drie jongens te trommelen en wordt het volkslied gezongen. Als de directeur gaat recht staan, doen wij dat ook maar. Je weet maar nooit. Na het volkslied marcheren de jongens de klassen binnen.

De directeur roept alle leerkrachten van Junior High bij zich. Langs alle kanten snellen kinderen aan met stoelen voor hen. We worden voorgesteld en verwelkomt. De leerkrachten drukken ons op het hart van zeker niet onderaan de heuvel (bij Kindergarden) te blijven, maar soms ook eens boven dag te komen zeggen. Dat beloven we. Hetzelfde tafereel speelt zich enkele minuten later af met de leerkrachten van Primary School.

Om half 9 gaan we terug naar beneden, bang om onze eerste les al gemist te hebben. Maar nee hoor, de kinderen zijn nog buiten aan het spelen de Agnes, het hoofd van Kindergarden (en leerkracht in KG1) is er zelfs nog niets eens. Ze komt even later aangeslenterd. Om kwart voor 9 worden de kinderen dan verzameld in twee rijen per klas. Ze doen een klassikaal gebed en zingen een liedje. Ook stelt juf Florence ons aan hen voor. Allemaal in het Ewe uiteraard. We staan er een beetje bij voor piet snot, maar de oogjes van de kinderen blinken als ze in onze richting kijken. Man, ik voel me hier echt bijna beroemd.

Onder begeleiding van een liedje marcheren de kinderen de klassen in. Lynn en Elke gaan samen mee met KG2. Dat is de klas van de vijfjarigen en zij hebben ongeveer 40 kinderen in hun klas. Ikzelf ga mee met KG1. Dat is de klas van de vierjarigen en ik heb ongeveer 25 kinderen. Agnes en Florence geven les in mijn klas. Hen ga ik vandaag dus observeren. We beginnen met taal. Engelse woordjes worden eindeloos herhaald en herhaald en herhaald. De leerkrachten beschikken over een minimum aan materialen: krijtbordjes en krijt, enkele prenten met op de achterkant het Engelse woord en enkele gekleurde blokjes. Het wordt nog een hele uitdaging om hiermee les te geven! Vorig jaar waren er allerlei materialen in de compound aanwezig, maar deze zijn verdwenen. Kudzo gaf ons een uitleg, maar die sloeg op niet veel. Waar de materialen naartoe zijn, weet niemand blijkbaar.

De timetable waar we ons aan moeten houden wordt met een heel pak zout genomen. De school startte al een uur later en ook de speeltijden duren telkens veel langer dan voorzien. Vreemd vreemd, maar helemaal naar de Ghanese levensstijl.

Om half 1 vertrekken we terug naar de compound. Als we vijf minuten op de fiets zitten, ben ik al volledig aan het smelten. Fietsen met een rugzak op je rug, over heuvels en bij een temperatuur van +/- 35°C bij een gebrek aan schaduw. Niet gemakkelijk. Na tien minuten puffen, hijgen en afzien meldt Lynn ons dat haar band weer plat staat. Een geluk bij een ongeluk als het ware. We bellen Kudzo en tien hete minuten later staat Bernard bij ons met het busje. Die rit zie ik morgen toch echt niet zitten hoor! Maar het zal wel moeten, vrees ik.

Terug in de compound aangekomen, staat onze lunch al koud te worden: plantine (bakbananen) met tomatensaus. Na het eten ben ik de eerste die het privilege van een douche mag ondergaan. Nog nooit zo blij geweest met een koude douche!

Als we alle drie gedoucht hebben, rijden we naar het educational center om onze stagedocumenten af te halen. Die zouden vandaag klaarliggen. Daar aangekomen zien we de man zitten die er vorige keer niet was, waardoor we terug moesten komen. Oef, het komt in orde. Dachten we … De bazin van het educational center is er deze keer niet en zij moet onze documenten nog steeds ondertekenen. Morgen terugkomen, luidt het. De Ghanese levensstijl op zijn hoogtepunt hier!

Eens terug in de compound typen we onze observaties uit en werken we nog wat voor stage. Na een half uur valt de elektriciteit weer uit. Gelukkig is het nu maar van korte duur. Een half uurtje later genieten we alweer van de ventilator boven ons hoofd.

’s Avonds eten we spaghetti. Het bord geraakt op tot het laatste sprietje. Nom nom nom. Daarna kijken we buiten onder het hutje naar Miss Conginiality 2. Van de 4 mannen die mee begonnen te kijken, schiet er aan het einde van de film nog maar eentje over. Precies een echte vrouwenfilm J

Om half 10 gaat het licht uit. Morgen moeten we er weer vroeg uit.

28-01-2011 om 20:07 geschreven door Annelies