Als ik nog lekker lig te slapen, word ik plots gewekt door drums op de binnenkoer. Ik kijk op mijn gsm, kom tot de constatatie dat het nog maar half acht en vraag me af welke overlaat het nodig vindt om zo vroeg te beginnen drummen. Na een half uur ergeren sta ik dan maar op. We krijgen brood en roerei als ontbijt.

Na het ontbijt zet ik me buiten om te lezen. Sanne en ik blijven thuis. De rest vertrekt voor een uitje naar Hohoé. Wim gaat de Belgische jongens helpen in het houtatelier van KpanTech. Na een tijdje wil ik mijn handen wassen, maar ik kom tot de constatatie dat het water de elektriciteit gevolgd heeft. Ver weg van hier …

’s Middags krijgen Sanne en ik elk een gigantisch bord met rode Jolof-rijst en een pikante tomatensaus. Na het eten ga ik een wandelingetje maken. Ik haal een hemdje op van Elke bij de kleermaker en ga nog even langs de bank. Daarna passeer ik (uiteraard) de ijsjes-groothandel en koop ik nog een souveniertje. Daarna doe ik een uitgebreid dutje in de compound. Als ik wakker word, is de elektriciteit terug! De pomp wordt aangezet en tien minuten later kan ik douchen. Daarna zet ik me buiten met mijn laptop en kopieer filmpjes voor Joyce. Dat is echter van korte duur, want de elektriciteit besluit om weer op wandel te gaan.

Elke en Lynn zijn nog even langs de post en het educational center geweest. Ik krijg een brief van bompa die verstuurd is op 11 februari. Precies toch ergens verdwaald geraakt in de post. Maar bon, ik kan hem toch lezen :)

Madam Dora (de bazin van het educational center) heeft een lange brief geschreven over ons werk in Ghana. De conclusie: Elke, Lynn en ik zijn een goed hardwerkend team en het programma (Impakt Foundation) moet blijven bestaan. Wij hebben daar op sommige momenten anders over gedacht, maar al bij al zijn we blij met de ervaring die we hier hebben opgedaan en de kansen die we gekregen hebben.

Rond half zes is de elektriciteit terug. Hopelijk blijvend deze keer. Ik begin de filmpjes weer te kopiëren voor Joyce en denk aan thuis. Nog drie dagen en ik zie iedereen terug. Het wordt een blij weerziens, dat staat vast!

’s Avonds krijgen we witte rijst met currysaus. Daarna zetten we ons buiten en babbelen, kaarten en zien nog een filmpje.

De foto van vandaag is er eentje van de kleine Ellis met de grote ogen :)

02-04-2011 om 16:35 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer eens om kwart voor acht. ’s Ochtend kregen we brood met boter. Na het ontbijt vertrokken Wim, Sanne, Joyce en ik naar de trotrostand. Onderweg moesten we nog even stoppen om pasfoto’s te laten trekken. Ze moeten namelijk hun visum laten verlengen in Ho. Aan de bank ontmoeten we de Belgische jongens. Ook zij moeten hun visum laten verlengen en eerst nog foto’s laten trekken. Anderhalf uur later dan gepland (Ghana Time!) vertrekt onze trotro naar Ho. Om kwart voor twaalf komen we daar aan.

Wim en ik gaan eerst iets eten. Ik bestel kip met frietjes en krijg iets later een bord met gebakken rijst en kip. Ik vraag of er geen frietjes waren. ‘nee’ klinkt het. Even later komen Joyce, Sanne en de Belgische jongens aan en ook zij bestellen eten. De dame vraagt aan hen of ze graag frietjes willen. Ik draai me verbaasd om en zeg ‘er waren toch geen frietjes?’. ‘Oh jawel hoor’ antwoordt de dame. En dat zegt ze dan nadat mijn bord rijst al op is! Grom.

Na het eten vertrekken Wim en ik naar het internetcafé. De rest gaat naar de immigratiedienst. Net op het moment dat ik Skype opstart, valt het hele internet uit. ja, het wil niet mee vandaag! Na een hele hoop gedoe over geld (zoals altijd in Ghana) vertrekken we terug naar Kpando. Met de grote bus deze keer. Om half vier stappen we op de bus die om vier uur zou vertrekken. Je raadt het al, ook dit zit niet mee. Om vijf na half vijf (na een uur wachten op een hete bus) vertrekken we eindelijk.

Als we aankomen in de compound is er geen elektriciteit. We eten spaghetti bij kaarslicht en gaan daarna buiten zitten. Het is Isabelles voorlaatste avond in Ghana en dat wordt gevierd. Ook de Belgische jongens zijn langs gekomen. We drinken iets en luisteren naar het drummen en zingen van Frank en de zatte Christian en Baruso. Rond elf uur ga ik slapen. Nu ja, een poging doen want met al het gejoel en gedrum op de achtergrond is dat moeilijk. Elke en Lynn slapen buiten vannacht dus ik heb de kamer voor mij alleen. Gelukkig springt de ventilator terug op als ik ga slapen. Toch een beetje verkoeling.

Het was een lange, zij het vrij nutteloze dag.

Op de foto zie je (links) Christian en (rechts) Baruso die de kippendans aan het doen zijn. Bij deze dans is het de bedoeling dat je je schouderbladen tegen elkaar krijgt. Niet gemakkelijk! Geen nood, die zal ik in België wel eens demonstreren!

02-04-2011 om 16:34 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer om kwart voor acht. Na een broeierige nacht is iedereen toch nog een beetje moe. We krijgen een soort verloren brood als ontbijt. Daarna gaan Lynn, Elke, Sanne en ik buiten zitten met onze laptops. Ik werk voor mijn eindwerk en enkele uren later is het zover: het einde komt in zicht. Nog enkele kleine aanpassingen en mijn bachelorproef is klaar! :)

Heel de voormiddag wordt besteed aan schoolwerk. ’s Middags eten de dames tonijnsalade met brood. Ik krijg weer spaghetti. Wim en Isabelle krijgen banku met kip. Rita heeft dus drie verschillende dingen gemaakt. Na het eten werk ik nog wat voor portfolio. Dan is het tijd om mijn laptop en hoofd wat rust te geven. Ik leg me even op bed.

Na het dutje is het weer tijd om voor school te werken. De zelfstandige stage deze keer. Als dat klaar is, begin ik weer aan mijn portfolio. Ja, zelfs in de laatste week is het nog hard werken.

’s Avonds krijgen we rode rijst met tomatensaus. Allemaal heel pikant, maar lekker. Na het eten ga ik met Elke naar de bank, zonder succes. Dan moeten we maar een ijsje gaan kopen,  niks aan te doen :)

Als we terug in de compound zijn, wordt er nog getetterd en naar foto’s gekeken. Daarna is het alweer tijd voor bed na een productieve dag.

De foto die vandaag bij de blog staat, is weer een bewijs van de prachtige natuur in Ghana.

02-04-2011 om 16:33 geschreven door Annelies  

Vandaag hadden we nood aan een beetje uitslapen. Na de lange reis van gisteren ontbijten we pas om negen uur. Broodjes met roerei. Na het ontbijt vertrekken Lynn, Elke en ik naar Agbenoxoe. We hadden beloofd om nog eens langs onze eerste stageschool te gaan. Als we aankomen, zitten twee van de vier juffen buiten. De andere twee zijn afwezig. Ze hebben dus blijkbaar niet echt veel geleerd. Als we de materialen afgeven die we in de klas gebruikt hebben, vragen ze wat ze ermee moeten doen. Ze hadden de materialen al gezien, maar ze konden zich dit precies niet meer herinneren. Een beetje moedeloos worden we ervan.

We gaan boven dag zeggen bij de directeur. Die staat op het punt te vertrekken, maar hij stuurt ons met zijn assistent weer naar beneden. Daar krijgen we te horen dat de hele school ons enorm dankbaar is voor wat hier kwamen doen. Als dank krijgen we allemaal een pakje. Daarin zit een sjerp in echte Kente Weaving. Echt een prachtig cadeau! Nog snel klasfoto’s nemen en we vertrekken weer met de taxi naar Kpando.

We gaan nog eventjes over de markt en langs de post. Weer een brief van bompa! Terug in de compound is het tijd voor een doucheke. Daarna lees ik bompa’s brief en begin ik alle foto’s van vorig weekend op de pc te zetten. We zitten nu al aan bijna vijfduizend foto’s van de hele reis! Na de foto’s schrijf ik de blog van onze vakantiedagen in Keta. Gelukkig hebben we gedurende het weekend al wat kernwoorden opgeschreven.

’s Middags krijgen we bonenpap met plantine (bakbananen). Gelukkig staat er voor mij een groot bord rode rijst. Na het eten kijken we met z’n allen een filmpje op de veranda. Ook Christian en Baruso kijken mee. ’s Avonds eten we spaghetti met tomatensaus. Om 19u kruipt iedereen voor de tv want het is Engeland-Ghana. Ik heb geen zin in voetbal en kijk binnen onder de ventilator naar Legend Of The Guardians. Voortdurend komen er kreten van buiten te kamer in gewaaid. Precies een spannende match. Om half tien is het alweer tijd om te gaan slapen.

02-04-2011 om 16:32 geschreven door Annelies  

’s Ochtends worden we voor de laatste keer wakker in dit paradijselijke oord. Ik ben als eerste uit bed en neem mijn malariapil al in. Tijdens het wachten op het ontbijt merk ik dat dit een slecht plan was. Malariapillen dienen met eten ingenomen te worden! Gevolg: misselijk! Gelukkig gaat dat snel over van zodra ik een broodje in m’n mond steek.

Elke, Joyce en Lynn varen met een kano de lagoon over tot aan het strand. Sanne en ik placeren ons met een boek in een van de stoelen op het zand voor de bar. Nog even van het zonnetje genieten! Om twaalf uur moesten we klaarstaan van Kudzo, maar om iets na twaalven belt hij ons op. Hij komt ons niet aan het hotel halen, maar we moeten tot bij hem komen met een van de jeeps. Ghana Time zorgt er echter anders voor. Onze rekening is nog niet klaar en ook ons eten hebben we nog niet gezien. Om één uur zijn we klaar om te vertrekken en Kudzo belt dat hij een auto naar ons gestuurd heeft. Wij wachten dus braaf aan de straatkant voor … een volledig uur! Als we aankomen aan de bus, zien dat deze kapot is. Ondertussen is het al twee uur later dan we eigenlijk zouden vertrekken. We drinken iets en plots zegt Isabelle dat ze ons met een taxi naar Kpando zullen sturen. Isabelle gaat zelf niet mee. Zij neemt een andere route met Bernard en Kudzo blijft bij de kapotte bus. We worden met z’n zevenen in een kleine Toyota gestouwd. Sanne ziet af met haar knie en Elke, Lynn, Joyce en ik moeten ons op de achterbank half op elkaar leggen. Dat is ons lot voor de komende vijf uur! We zijn boos omdat we in die omstandigheden weggestuurd worden.

Vijf uur later vallen we volledig geradbraakt uit de auto. We eten snel iets en kruipen allemaal doodmoe ons bed in.

Op de foto zie je ons aan het kleine strandje voor de bar. Van links naar rechts: Kerry (de Engelse die in het hotel werkte), Joyce, ik, Elke, Lynn met Fonske en vooraan zit Sanne.

02-04-2011 om 16:31 geschreven door Annelies  

Vandaag ontbijten we iets later. Sanne geraakt namelijk nogal moeilijk uit bed met haar knie. We ontbijten met het bloemensap en pannenkoeken. Helaas zitten de pannenkoeken vol muskaatnoot en rozijnen. Gelukkig heeft Sanne broodjes besteld en kan er wat geschoven worden. Na het ontbijt nemen we drie verschillende auto’s tot aan het einde van het dorp. Becky, Uncle Raf en Kerry (de Engelse die werkt in het hotel) gaan ook mee. Bij ons is ook een koppel uit … Brasschaat! Sanne blijft met een boek in het hotel.

Na de tocht met de auto stappen we op een lange boot. Samen met ons stapt ook een groepje Ghanezen op met drums en instrumenten. We vertrekken en meteen beginnen de mannen te drummen en te zingen. We varen langs een prachtig groene uitzicht. Na een tijdje stoppen we bij een vissersdorpje. We stappen even uit en wandelen door het dorpje. Er lopen massa’s varkens rond. Ik moet meteen aan mama denken. De meeste varkens zijn zwart, maar er lopen er ook enkele roze tussen. Gek genoeg hebben alle varkens een enorm lange snuit tegenover onze varkens. Na een tijdje stappen we terug op de boot en varen verder. Nog steeds met zalige Afrikaanse drums op de achtergrond. We zien massa’s kleine vissersdorpjes en na een tijdje varen we voorbij een betonnen muur. Na de muur begint het rijke gedeelte. Uncle Raf vertelt ons dat de mensen van de ambassade hier wonen. We zien jetski’s, motorbootjes en kasten van villa’s. Een degoutant verschil tegenover de mooie vissersdorpjes die we enkele meters daarvoor nog zagen. Na een tijdje zien we iets verder grote golven die plots stoppen. Dat is de scheidingslijn van het Voltameer met de zee. Helaas kunnen we niet dichterbij omdat onze boot dat niet aankan.

Rond de middag meren we aan op het strand. Het is een stukje strand van vijf meter breed met aan de ene kant de woeste zee en aan de andere kant het rustige Voltameer. We zetten ons in bikini en plonzen het meer in. Zalig! Na nog een klein wandelingetje en wat schelpen rapen, is het tijd om te lunchen. We krijgen een bord met kip, rijst, groentjes en nog iets plaatselijks waarvan ik de naam vergeten ben. Best lekker allemaal. Ook de koelbox met drinken wordt geopend. Eten en drinken op het strand heeft zo zijn charmes :)

Net als we vertrekken, zien we een hele hoop hele chique blanken aankomen. Met hun dikke pensen zitten ze in hun overdekte bootjes neer te kijken op de lokale bevolking. Vreselijk volk. Voor ons het signaal dat we net op tijd doorgaan.

In het hotel zien we Sanne terug. Ik neem snel een douche en als ik net twee seconden neerzit, moeten we alweer vertrekken. We nemen terug afscheid van de helaas nog steeds kreupele Sanne en springen in een jeep. Op naar het slavenfort in Keta dit keer. Ook hier moeten we met drie verschillende auto’s gaan. Deze keer hebben we echter wel héél weinig plaats. We worden in de auto’s gepropt als beesten. Met zeven man in een kofferbak is niet echt handig!

We zijn geradbraakt, maar enorm blij dat we aankomen aan Fort Prinzenstein. Het fort is half vernield door de zee en vrij klein. We wachten met Uncle Raf op de ‘caretaker’, een gids die ons het verhaal doet van de slaven in dit fort. We krijgen een gruwelijke schets van de geschiedenis. De gids toont ons elk hoekje van het fort; de kerkers, het kanon, de  baden voor de slaven waar ze daarna uit moesten drinken, de ‘gate of no return’ en ‘dungeon of no return’. Daarna klimmen we op de brokstukken om wat er over blijft van de bovenste verdieping te bekijken. We krijgen een mooi uitzicht over het strand. In het fort liggen ook ruggenwervels van een blauwe walvis. We mogen ze vasthouden, maar ze zijn enorm groot en zwaar. Wel knap om eens te zien. Het zou iets voor Tom zijn :)

De weg terug is weer lekker dicht bevolkt. Na twee auto’s staan we aan de plaats waar de jeeps de mensen voor Dzita ophaalt. Het is ondertussen donker en er staan heel veel mensen te wachten. We ontmoeten een jong koppel uit Gent. Dan komt er een jeep aan. Uncle Raf geeft ons een duidelijke opdracht: het maakt niet uit hoe, maar zie dat je mee met deze auto geraakt want het is de laatste van vandaag! Om jullie een idee te geven: dit was de boodschap die meer dan 20 mensen kregen. Voor slechts één jeep. Maar zo gezegd, zo gedaan. Met wat hulp klimmen we op het dak. Jawel, een goed half uur slalommen tussen palmbomen op het strand en dat terwijl we op het dak zaten. Wat een zalig gevoel!

Als we aankomen in het hotel nemen Joyce, Elke en Lynn een nachtelijke duik in het lagoon. Als ze, zonder iets te kunnen zien, plots vissen aan hun benen voelen, zijn ze echter sneller op het droge dan ooit tevoren :p

We eten nog eens de zalige pizza hawai, keuvelen wat, genieten van het briesje en leggen nog een kaartje. Daarna is het alweer tijd voor onze laatste nacht in ons paradijs.

De foto is er eentje van hoe we aankwamen in het hotel, op het dak van de auto dus!

02-04-2011 om 16:30 geschreven door Annelies  

Vandaag staan we op in ons eigen paradijsje. We bestellen het gewone ontbijt en krijgen heerlijke broodjes, omelet met kruiden en paprika, thee en een sapje met hibiscusbloemen. Na het ontbijt vertrekken we met Uncle Raf naar een huwelijk. Zelfs het huwelijk gaat op Ghana Time, want voor we vertrekken, verandert het uur van aanvang nog drie keer. Als we dan toch aankomen, merken we dat Uncle Raf de grootvader van de bruid is. We komen te weten dat het het niet het echte huwelijk is, maar een verlovingsceremonie. De bruid is een Ghanese en de bruidegom is van Nigeria. De familie heeft elkaar nog nooit gezien. In het begin moet iedereen zichzelf voorstellen. Wij worden door de Nigeriaanse familie voorgesteld als vrienden uit Europa. Het hele huwelijk is een grote onderhandeling. De familie van de bruid heeft een lijst gegeven met allerlei spullen erop die de familie van de bruidegom hen moet geven. De hele lijst wordt overlopen en telkens brengt de familie van de bruidegom de dingen naar voor. En het is een heel lange lijst! Een van de dingen op de lijst is palmwijn. Dit heeft de familie niet gevonden en in ruil moeten ze tien Ghana Cedi (vijf euro) geven. Als de hele lijst overlopen is, komt er een gesluierd persoon uit het hutje. De bruidegom zegt dat dit niet zijn bruid is. Het is een valse. Er wordt gelachen en de familie van de bruidegom moet meer geld geven als hij zijn echte bruid te zien wil krijgen. Uiteindelijk komt er een jonge dame in zeer mooie kledij met een sluier over haar hoofd het strand op. De sluier wordt opgeheven en de bruid en bruidegom nemen plaats voor Uncle Raf. Hij voert het woord. Er volgen twee uur vol Ewe. We hebben geluk dat er vertaald moet worden voor de Nigeriaanse familie. Zo verstaan wij ook wat er gezegd wordt. De bruid krijgt een ring en daarna volgt ‘peptalk’. Dit komt erop neer dat twee mensen van elke familie de bruid inpeperen dat ze er nu alleen voor staat en dat ze naar haar man moet luisteren. Er worden foto’s genomen en we merken op dat de bruid nog geen enkele keer gelachen heeft. Zij moet na de ceremonie haar familie achterlaten en mee naar Nigeria vertrekken. Daarna wordt er meer geld naar de bruid gegooid voor haar familie. Dan rijkt de bruid haar vader en moeder een flesje cola aan. De vader neemt het flesje vast en bevestigt daarmee dat hij achter het huwelijk staat. Daarna krijgt iedereen frisdrank en een bakje rijst met kip. Voor ons is het tijd om door te gaan, dus we drinken snel onze drank op en eten de pikante rijst in het hotel op. We hebben toch nog honger, dus bestellen nog een cheese sandwich. Best lekker.

Na het eten wandelen we met Becky, een andere Engelse die in het hotel verblijft, naar een begrafenis in het dorpje. Daar ontmoeten we Uncle Raf weer. Hij is ook familie van de overleden man. Iedereen (inclusief wij) krijgt een kaartje met zijn foto opgespeld. We zien een honderdtal mensen drummen en dansen. Hier is de sfeer een pak beter dan op de trouw, vreemd genoeg. We ontmoeten een hele hoop mensen die ons allemaal welkom heten. Alle mensen zijn zeer uitbundig en gek genoeg worden we gelukkig van de sfeer die hier heerst. Alle mensen zijn in rood en zwart gekleed en het lijkt wel een groot feest op het strand, onder de palmbomen. Uncle Raf neemt ons mee naar zijn ‘clan’. Die zitten iets verder op en zijn in het wit gekleed. Hier is de sfeer rustiger. Er wordt ook gedanst en gedrumd. Hier ontmoeten we een belangrijk persoon. Hij biedt ons een enorm straffe borrel aan. We slikken het door en hoesten ons bijna te pletter :p

We zien een hoop mensen aan een lang touw trekken. Als we het touw volgen, zien we dat het vasthangt aan een palmboom. Als ik Uncle Raf vraag of ze de palmboom aan het rechttrekken zijn, lacht hij. De overledene was een visser en de mensen geven hem een laatste eerbetoon door zijn beroep (het binnenhalen van netten) na te bootsen.

De begrafenis duurt nog tot middernacht, dus we besluiten om toch maar door te gaan. We wandelen terug langs het strand en rapen schelpen. Na een tijdje zijn we Joyce en Lynn kwijt. We besluiten even te gaan zitten en van de omgeving te genieten. We krijgen het warm en zien de zee voor ons liggen. Een blik en we weten genoeg. We schieten onze kleren uit en lopen het water in. De stroming is hier enorm sterk! Als we net de golf ‘overleeft’ hebben, worden we onderuit gehaald door het water dat terug naar zee stroomt. En we staan nog niet tot onze knieën in het water! Na een hoop leuk geplons, schreeuwt Sanne het uit. Het enige dat ze zegt is ‘trek aan mijn been!’. Als ik naar haar been kijk, zie ik dat haar knieschijf aan de zijkant zit in plaats van vooraan. Elke houdt haar boven water en ik trek aan haar been. Sanne klopt met haar hand haar knieschijf terug in de kom. Dan moeten we haar het water uit trekken. Ze ligt op haar rug in het zand en heeft veel pijn. Ik loop naar Joyce en Lynn om hen te zeggen zich te haasten. Becky loop naar het hotel en stuurt de liveguard. Deze neemt Sanne op zijn rug en draagt haar naar het hotel. Meteen wordt ze omringd met goede zorgen. Ze krijgt ijs op haar knie en elke tien minuten komt er wel iemand vragen of alle ok is. Ik bestel weer een saté met yam frietjes, niet pikant deze keer :)

Daarna kaarten we nog een beetje en kijken we naar de sterren. Hier zien we er een pak meer dan in Kpando en dus heel veel meer dan in België. In Kpando is er niet echt zoveel verschil te zien met Antwerpen, maar hier wordt de hemel verlicht door massa’s sterren. Prachtig!

02-04-2011 om 16:29 geschreven door Annelies  

Vandaag was het tijd voor … vakantie! Om half negen zouden we vertrekken, maar net voor vertrek, zagen we iets vreemds aan de bus. De achterruit was volledig verbrijzeld. Snel wordt er een spanplaat in de achterruit geslagen. We zetten onze spullen in de auto en ook Wim en Rita kruipen mee in de bus. We zetten eerst Rita af aan de trotro-stand. Zij gaat een weekendje naar haar ouders in Accra. Daarna zetten we Wim af bij het weeffestival. Dan is het is in een rechte lijn naar Keta. Daar rijden we tot onze grote verbazing gewoon door. We dachten dat we in Keta zelf zaten, maar we rijden door naar Dzita, een dorpje op een uur van Keta. In totaal rijden we een kleine vijf uur. Na een tijdje houdt de weg op. Daar laten we de bus achter en wachten we op een jeep. Die rijdt ons naar het hotel. Een prachtige weg! Slalommend tussen de palmbomen en op het strand hobbelen we naar het Meet me There hotel. Als we aankomen, worden we begroet door een Engelse studente. Zij werkt in het hotel en toont ons onze kamers. Joyce en Sanne slapen samen in een kamer en Lynn, Elke en ik delen een dubbel bed in onze eigen kamer.

Het is hier prachtig! We hebben een bar waar we met onze voetjes in het zand kunnen zitten. iets verder kunnen we eten op een paalwoning boven het lagoon. We zien het strand met de palmbomen en zitten op enkele meters van de zee. Wat een paradijs!

In het hotel houdt men enkele huisdieren. Rondom de hut waar we binnen kunnen zitten, zijn allemaal putten waar de dieren inzitten. Ze hebben een python, drie dwergkrokodillen, cavia’s, een gigantische felgekleurde ‘monitor lizzard’ en drie eendjes. En dan lopen er nog twee kleine hondjes los rond. De mensen van het hotel kopen de dieren van de lokale bevolking. Die eten namelijk alles wat ze te pakken kunnen krijgen. Ook krokodillen bijvoorbeeld. Als we aankomen, is het al bijna drie uur en we hebben razende honger. We bestellen pizza hawaii en gaan onze kamers in orde maken.  Het eten duurt enorm lang om klaar te maken, Ghana Time hé. Als het eten er eindelijk is, vallen we aan en het is oh zo heerlijk. Véél lekkerder dan de pizza in de compound.

Na het eten gaan we met Uncle Raf (de gids van het hotel) een wandeling maken in Dzita. Na een tijdje wandelen, zegt de gids dat hij ons gaat meenemen naar een lokale priesteres. We gaan dus naar een voodoo-aangelegenheid. Als we daar aankomen, moeten we onze schoenen uitdoen en onze namen in het gastenboek schrijven. We nemen plaats op enkele plastic stoelen lang de kant van een overdekt binnenplein. Aan een kant van het plein staan een achttal mensen te drummen en met andere instrumenten muziek te maken. Daarnaast staan een heel aantal vrouwen te zingen. Op het pleintje zelf dansen enkele mensen heel de tijd over en weer. Als ze aan de kant aankomen, raken ze de grond en hobbelen ze weer naar de andere kant. Als we al een tijdje aan het kijken zijn, begint er plots een zingende vrouw heel raar te doen. Ze wordt precies helemaal gek en alle andere vrouwen houden haar stevig vast. Ze doen haar rok uit en binden die rond een paal. De vrouw wordt naar een apart hokje gebracht en krijgt een ander kleed aan. Haar hoofd wordt vol talkpoeder gekapt en dan komt ze het plein weer op. Een andere vrouw gaat met een ketel het plein rond en bakent met water een cirkel af. Daarbinnen danst de bezeten vrouw als een … tja, als een bezetene. Ze draait heel snel rond en gaat volledig uit haar dak. Soms begint ze te schreeuwen of te springen. Wij kijken toe met onze monden open. De vrouw gaat nog drie keer terug het hokje in en komt telkens met een ander attribuut weer buiten. Telkens danst ze weer heel de kring rond en ze komt heel dicht bij ons. We voelen ons toch niet helemaal op ons gemak, maar zijn zeker gefascineerd. Telkens als de vrouw stilstaat, wordt er een beetje buskruit aan haar voeten gekapt en in brand gestoken. Dan danst ze in de rook en gaat ze weer verder. Na een derde keer in het hokje komt ze buiten met een gekromd mes in haar hand weer naar buiten. Ook nu danst ze weer druk in het rond en komt ze dichterbij dan we eigenlijk aangenaam vinden. In al die tijd dat we daar zitten, gaan er nog drie andere mensen in trance. Nu ja, trance … de flessen gin gaan hier lustig in het rond. Als alle bezetenen aan het messen-stadium beland zijn, krijgen we de priesteres te zien. Ze heeft dreadlocks tot aan haar knieën en draagt behalve een korte broek alleen maar natuurmaterialen en een strooien rokje. Ook zij danst heel druk in het rond en brult regelmatig dingen die we niet verstaan. De mensen deinzen terug als zij in de buurt komt, dus we merken wel dat ze heel wat gezag en aanzien heeft. Een van de bezetenen heeft op zijn linkerarm allerlei littekens staan. Net op het moment dat ik dit opmerk, zegt Uncle Raf dat de bezetenen zichzelf gaan snijden. Dat willen we echt niet zien, dus we vragen om door te gaan. Uncle Raf vraagt dit aan een van de bewakers, maar we mogen niet weg. Ze willen dat we meer zien. Tijdens het dansen zien we de enige mannelijke bezetene met het mes in zijn buik kerven. Weer vragen we om door te gaan. We zien ondertussen allemaal al spierwit en beginnen toch schrik te krijgen. Uncle Raf moet in totaal vier keer om toestemming gaan vragen en na de vierde keer mogen we eindelijk door. Snel schieten we onze schoenen aan en reppen we ons naar buiten. We wandelen terug naar het hotel langs het strand. Zo’n nachtelijke strandwandeling doet ons allemaal goed.

Terug in het hotel bestellen we ons avondeten. We drinken frisdrank en ik krijg yam frietjes met een veel te pikante saté. Daarna tetteren we wat en gaan we slapen.

02-04-2011 om 16:26 geschreven door Annelies  

Vandaag is het maar stil aan de ontbijttafel. Voor Elke, Lynn en mij is het de allerlaatste stagedag. Ook Isabelle neemt vandaag afscheid van haar stage in Ghana. We hebben gisteren cake gebakken voor onze kleuters, maar door de verkeerde boter te gebruiken, is de cake zelfs niet om aan te zien. Laat staan te proeven. Onderweg naar school kopen we dan maar koekjes voor onze kleuters. Aangekomen op school zien we dat onze leerkrachten matching outfits aanhebben. Ze hebben drie verschillende stoffen aan, maar voor de rest is hun kledij op elkaar afgestemd. Madam Evelyn laat op zich wachten. Tot kwart na negen zitten we met de kleuters liedjes te zingen omdat we niet mogen starten voor zij er is. Als ze aankomt, laadt ze een koelbox en drie plastic zakjes uit haar auto. Dan zijn we klaar om te gaan. We zetten de laptop die we hebben meegebracht op en tonen de kleuters de filmpjes die we gemaakt hebben op de school. De kleuters worden helemaal enthousiast en beginnen met zichzelf mee te zingen. Echt leuk om te zien hoe ze opgaan in de filmpjes. Ook de juffen reageren verrast als ze zichzelf op het scherm zien. Als alle filmpjes getoond zijn, komen de leerkrachten van de lagere en middelbare school vragen of zij ze ook mogen zien. Dat laat mijn batterij echter niet toe. Een stopcontact (en elektriciteit op zich) is niet aanwezig in de klassen, dus we moeten zuinig zijn. De leerkrachten nemen ons mee naar buiten en daar zien we dat de hele school zich met hun bankjes onder de boom hebben klaargezet. De leerkracht die godsdienst geeft, gaat voor in het gebed. Ze bidt in het Engels om God te bedanken om de blanken naar hen te brengen. Er wordt vol lof over ons gesproken. We staan alvast op een goed blaadje bij onze lieve Heer! Na het gebedsmoment beginnen de leerlingen van Junior High te trommelen en zingen. De kleuters beginnen te dansen. Op dat moment nemen de leerkrachten van Kindergarden ons mee een klaslokaal binnen. Ze hebben een cadeau voor ons. Uit elk van de drie zakjes haalt ze een enorme hoop stof. Dezelfde stof als die waarvan de leerkrachten hun kleedjes gemaakt zijn. Als Madam Doris de stoffen uitschudt, zien we dat het gewaden zijn. Jawel, we hebben alle drie ons eigen Afrikaanse gewaad gekregen! Inclusief doek om rond ons hoofd te binden. Boven onze eigen kleren dragen we dus de rest van de dag nog een vijftal meter stof. En zweten dat we doen!

Na nog een tijdje zingen, dansen en trommelen gaan we met heel de Kindergarden terug de klas binnen. Daar krijgen de kinderen van de leerkrachten kokoskoekjes en een drankje van maïs. Wij krijgen appelsap, een bord spaghetti, kokoskoekjes, het drankje van maïs en een vleespasteitje. Per persoon! De helft krijgen we op, maar het is best lekker. Daarna geven we onze materialen af aan de leerkrachten en de directrice. Weer krijgen we lof. Veel lof.

Om half twee nemen we voor de eerste keer afscheid van onze kleuters. We moeten langs het educational center om onze documenten af te geven. Twee meisjes van Primary School zetten ons af. We geven de documenten af en wandelen terug naar de school. Daar zijn onze kleuters aan het wachten om door te gaan. We maken een gang door aan beide kanten van de deur te gaan zitten. dan lopen alle kleuters voor een laatste keer voorbij hun blanke juffen. We gaan ze echt missen, deze koters.

Als alle kleuters naar huis zijn, trakteren we onze juffen op een fris drankje in een ‘drinking spot’ in de buurt. Als iedereen gedronken heeft, willen we in een taxi stappen. Madam Doris en Bennis (mijn twee juffen) houden een taxi tegen en stappen mee in. Ze willen ons huis zien en nodigen dus gewoon zichzelf uit. In de compound is de hilariteit groot als we met onze gewaden aan aankomen. We kunnen het hen niet kwalijk nemen :) We bieden onze juffen water aan en stellen hen voor aan de rest. Kudzo komt er nog even bijstaan en vertelt de juffen de korte inhoud van de Impakt Foundation. Dan vragen de juffen toestemming om weg te gaan. Wij gooien dan eindelijk onze gewaden uit. Warm!

We kleden ons snel om en vertrekken met z’n allen naar Torkor. Frank gaat met ons mee. We nemen een taxi voor 35 eurocent per persoon tot in het volgende dorpje. In Torkor zet hij ons af bij een gezellig cafeetje waar we onder een grote parapluboom gaan zitten. We hebben kaarten meegenomen en de anderen leren Frank en mij het spel ‘presidenten’. Ik doe het niet slecht voor een eerste keer. Na een tijdje wandelen Elke, Lynn, Sanne en ik even tot aan het water. Daar zijn enkele kindjes aan het spelen en water aan het halen. Een prachtig zicht zo tussen de wilde natuur.

Na enkele Alvaro’s voor mij en Frank en bier voor de rest, nemen we de taxi terug. Terug in de compound pakken we in voor onze trip naar Keta. De elektriciteit gaat even af, maar een half uurtje later is hij er alweer. Tijd voor een doucheke dus. Daarna gaan we buiten onze reflecties voor de stageweek schrijven.

’s Avonds eten we zelfgemaakte pizza. Daarna gaan we buiten zitten om nog wat voor portfolio te werken. Na een tijdje komen de Belgische jongens aan, op bezoek. Ik had gevraagd een cervela van bij hen in de buurt mee te brengen en de bestelling is doorgekomen. Ik krijg een grote worst op een stokje. Vanaf de eerste hap proef ik het al; superpikant! Ja, Ang was vergeten van een niet-pikante te vragen. Nu ja, ik werk het helemaal naar binnen. Pikant maar superlekker!

We babbelen met de Belgische jongens en drinken gezellig een colaatje. Daarna is het tijd om te gaan slapen. Morgen vertrekken we naar Keta voor enkele dagen!

02-04-2011 om 16:25 geschreven door Annelies  

Vanochtend kregen we donuts als ontbijt. Daarna was het weer tijd om naar school te gaan. Na een slechte nacht beslissen we om weer een taxi te nemen. Aangekomen op school, organiseren we een hoekenwerk met de hele kleuterschool. Dat is goed gelukt en de leerkrachten waren zeer positief. Vandaag hebben we ook onze verslagen gekregen. Bijna niets dan goeds! :) Als enige aandachtspunt kregen we dat onze stageperiode meer dan een maand moet duren. Hun voorstel: een stage van een jaar. Ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat ze daar thuis in België niet echt akkoord mee gaan. Na de les nemen we de taxi terug naar de compound.

’s Middags eten de dames en Wim een slaatje. Ik krijg de overschot van de lekkere rijst van gisteren. Na het eten werken we voor school. We verdelen de materialen en denken na over wat we aan Aziavi willen geven, en wat aan Agbenoxoe. Daar moeten we namelijk volgende week ook nog even naartoe. Veel meer kunnen we niet doen, want de elektriciteit begeeft het voor enkele uren. Na het schoolwerk is het alweer tijd om te eten. We krijgen échte frietjes met worstjes. Zalig lekker!

Na het eten kijken we met z’n allen naar een filmpje. We zetten ons buiten in de veranda en Christian en Baruso komen ook meekijken. Tijdens de film komt Kudzo plotseling bij ons staan. Twee uur later zijn Rita, Sanne en Joyce wenend weggelopen. Een hevige discussie dus! Joyce en Sanne willen zelfs ergens anders een plek om te slapen gaan zoeken voor hun laatste maand. We babbelen nog wat na en troosten elkaar zo goed als mogelijk. Daarna gaat iedereen met een knoop in de maag naar bed.

02-04-2011 om 16:24 geschreven door Annelies  

Ook vandaag staan we op om kwart voor zeven en ontbijten samen. We zijn te moe (lees: lui) om met de fiets te gaan, dus we beginnen te wandelen en houden onderweg een taxi tegen. Voor 25 eurocent per persoon rijden we naar onze school. Als we staan te wachten tijdens het ‘assembly’ voor de kinderen, zie ik ineens mijn grootste nachtmerrie voor mijn ogen. In een hoekje hangt de grootste spin die ik van mijn hele leven al gezien heb. Ik vlucht het klaslokaal in en moet me inhouden niet te beginnen schreeuwen. Gelukkig merkt Madam Evelyn de spin ook op. Twee minuten later is de spin plat en vooral heel erg dood. Na het volkslied en de ‘plegde’ is het tijd om naar binnen te gaan. De lessen gaan goed vandaag. Ik schilder onder andere met de kinderen en de leerkrachten doen weer enthousiast mee.

Na de school nemen we een taxi terug naar de compound. Daar staan de pot spaghetti en tomatensaus al klaar. We lunchen zonder Wim en Isabelle. Wim is eindelijk aan zijn vrijwilligerswerk begonnen en Isabelle is mee vandaag. Op haar school is de staking namelijk nog steeds bezig en dan kan je daar dus maar weinig gaan doen.

Na het eten werk ik voor school. Daarna ga ik op bed liggen met een filmpje, even genieten van de ventilator. Het is nodig. ’s Avonds eten we pikante rode rijst met tomatensaus. Na het eten komt Kudzo bij ons zitten. Er volgt een preek van een half uur die niet zo voordelig uitvalt voor Sanne en ik. Meer details ga ik via de blog niet geven. Het gesprek was echter genoeg voor mij om linea recta in bed te kruipen. Nu ja, dat was het plan. Plots komt Lynn de kamer binnen en zegt dat Frank terug is! Die moet ik toch even dag gaan zeggen. Blij dat hij terug is, in ieder geval. Na een korte reünie kruip ik in bed. Wat een dag!

02-04-2011 om 16:23 geschreven door Annelies  

Om tien voor zeven start onze laatste stageweek in Ghana. We ontbijten met een soort verloren brood en stappen daarna op onze fietsen. Elke haar ketting ligt eraf dus zij moet de mountain bike nemen. Niet gemakkelijk, maar we komen toch veilig aan. De leerkrachten hebben vandaag precies niet echt veel zin in lesgeven vandaag. We beginnen een half uur later dan gewoonlijk en Madam Doris ligt het eerste anderhalf uur te slapen op haar bureau. Gelukkig is Madam Bennis er nog om te vertalen. Als ik naar buiten ga bellenblazen met de kinderen wordt Madam Doris wakker. Niet moeilijk, de kleuters zijn nogal enthousiast. Ze brullen en lopen achter de bellen aan. Als educatief spel laten we ze experimenteren met opblaasballen, tennisballen, een gewone bal en springballen. Vooral deze laatsten zorgden voor grote hilariteit.

Als we terug in de compound aankomen, zijn we maar net op tijd. We zetten onze fietsen weg en nog geen half uur later barst het onweer los. Ook de elektriciteit geeft het op. Als Lynn en Elke gedoucht hebben, is het tijd om te eten. We krijgen warme broodjes met ei, kaas en groenten. Na het eten ga ik even op bed liggen. Een uurtje later is de elektriciteit terug en zet ik mijn laptop op. Tijd om voor school te werken. Ook maak ik een map met foto’s die ik in Aziavi genomen heb. Donderdag is onze laatste dag en we gaan een feestje doen. Op dat feestje zullen we de foto’s laten zien aan de kleuters. Ook gaan we cake bakken om uit te delen. De leerkrachten blijven het hebben over een ‘cocktail feestje’. Ik ben benieuwd welke drank ze ons zullen geven!

’s Avonds eten we rijst met groentjes. Daarna kijken we nog een filmpje. En dan is het tijd voor bed!

02-04-2011 om 16:22 geschreven door Annelies  

Om kwart voor acht sta ik op, nog een beetje moe na een nachtje vol kou. Voor het eerst hier in Afrika heb ik met twee lakens geslapen. Ik had precies toch een klein zonneslagje na gisteren. Ik voel me echter weer helemaal in orde en de temperatuur duldt geen enkel laken meer. We krijgen roerei en toast als ontbijt. Daarna gaan Sanne, Lynn, Joyce en ik met Christian mee naar de kerk. We zijn benieuwd naar hoe de mis hier zal verlopen. Christian heeft voor de gelegenheid een traditioneel gewaad aan. We hebben die gewaden al meer gezien, maar nu Christian het aan heeft, ziet het er wel grappig uit. Normaal draagt hij een short en T-shirt zoals wij, maar nu is hij getooid in wel vijf meter stof.

Omdat de kerk gerenoveerd wordt, staan alle banken buiten op de binnenkoer. We zetten ons op een bank onder een grote boom en wachten tot de mis begint. Plots komt er van de andere kant van het plein een rij mensen aan. Ze hebben grote gewaden aan en een hoedje op met een flosj. Ze lijken erg op de Amerikaanse afstuderende studenten. Maar ze zingen en worden voorafgegaan door een man in een paars gewaad die wierook verspreid. Achter het koor (de zingende gewaden) komen twee priesters geschuifeld. De hele rij begeeft zich naar het altaar en het koor zingt daar nog een lied. Dan begint de priester in het Ewe aan de mis. Wij staan recht wanneer Christian rechtstaat, slaan een kruisteken als Christian een kruisteken slaat en gaan zitten wanneer Christian dat doet. Anderhalf uur lang zitten we ons af te vragen waarover de priester het heeft. Zo nu en dan zingt het koor een lied. Geen gospel zoals we ergens wel verwacht hadden, maar gewone kerkliederen zoals bij ons. Na een tijdje komt de priester heel het plein rond en zegent ons met gewijd water. Het zou iets voor Tom geweest zijn, denk ik bij mezelf. Nu ja, het was in ieder geval verfrissend. Daarna moeten we allemaal naar voren om een bijdrage te doen voor de opbouw van de kerk. Dit zou nog twee keer gebeuren, maar Christian gaat zelf maar twee keer. Wij ook dus. Tijdens het halen van de hosties (die ze hier niet in de handen geven, maar rechtstreeks in je mond steken) en de collecte zijn de liederen opzwepender en hier en daar beginnen enkele vrouwen te dansen. Dat wilden we zien :)

Na bijna twee uur en een half zitten en wakker blijven is de mis gedaan. We gaan nog eventjes binnen in de lege kerk kijken en keren dan van een kale reis terug. We zijn blij dat we het gedaan hebben, maar ook blij dat het gedaan is. We hadden meer sfeer verwacht.

Terug in de compound eten we spaghetti. Na het eten vertrekken de dames en Wim naar Torkor om met het bootje te gaan varen. Sanne en ik blijven thuis. Na het gesprek over de katvis die in het Voltameer zwemt, hebben we geen zin meer om te gaan zwemmen. De katvis kan namelijk twee meter lang worden en heeft in onder andere Congo al kinderen doen ‘verdwijnen’. Toen ik aan Jasper (die ons het bestaan van de katvis liet weten) vroeg of de katvis gevaarlijk was, zei hij ‘hij eet best wel grote dingen’. Ik zei toen nog voor de grap ‘zoals een been of zo?’. Zijn antwoord was een droge ‘bijvoorbeeld ja’. Je snapt, mijn zin om te zwemmen is weg :)

Ik leg me een uurtje op bed. Sanne doet hetzelfde. Daarna is het tijd voor schoolwerk en de blog. Als de dames en Wim terug zijn, staat het eten al op tafel. We krijgen zalige rode rijst met tomatensaus. Na het eten gaan de dames iets drinken met de Belgische jongens. Ik ben moe en leg me op m’n bed. Ik kijk nog een aflevering van House en ga slapen om half 10. Als ik iedereen tegen twaalven hoor thuis komen, ben ik blij dat ik al wat heb kunnen slapen. Morgen begint onze laatste stageweek.

02-04-2011 om 16:21 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker nog eens om half acht. Sanne, Joyce, Elke, Lynn en ik ontbijten samen. Wim en Isabelle blijven in bed liggen. Na het eten vertrekken we naar de trotro-stand. Daar komen we samen met Jasper, Brecht en Ang, de Belgische jongens die in KpanTech logeren. Met z’n achten nemen we de trotro naar Ho. Daar aangekomen gaan we meteen naar het Bob Coffee Hotel. We betalen om te zwemmen en bestellen onze lunch. Dan linea recta het zwembad in. Het is enorm warm vandaag en ik kan gewoon niet in de zon liggen bakken. Helaas was de schaduw niet echt ruim aanwezig. Gevolg: Annelies is een kreeft momenteel. Maar toch veel fun gehad in het zwembad! We hebben mensentorensHgg gemaakt en foto’s onder water gemaakt met de camera van Brecht. Dan nog lekker gegeten en gedronken en onze dag was al geslaagd. Maar nog niet ten einde. Van het hotel gaan we naar het internetcafé. Als we daar net een half uurtje zitten, barst er buiten een onweer los. Skype lijdt eronder, maar gelukkig blijft alles werken. Als de elektriciteit even uitvalt, ben ik extra bij dat ik m’n eigen laptop bij heb. Na twee uur op internet nemen Lynn, Elke en ik afscheid van het snelle internet. De volgende keer zal het terug Belgisch internet zijn, want we komen niet meer terug naar Ho. Jawel, onze eerste ‘laatste keer in Ghana’ is een feit. Vanaf nu zal het snel gaan.

We nemen een trotro terug naar Kpando en trekken zotte foto’s in het busje. Je moet iets doen op anderhalf uur hobbelen hé. In het busje begin ik voor het eerst in twee maanden echt kou te voelen. Mijn verbrande gezicht en armen zullen daar ook wel iets mee te maken hebben. Aangekomen in de compound eten we. Gekookte yam. Ik vind het niet lekker en eet droog brood. No special dish today. Na het eten is het al half negen en ik kruip, moe van een fijne dag, m’n bedje in.

02-04-2011 om 16:20 geschreven door Annelies