Niet zo’n goede nacht gehad. De ventilator stond op 3 en ik lig naast een open raam. Vannacht werd ik wakker, bibberend van de kou. Zo vreemd om kou te ervaren in Afrika. Vannacht toch maar een extra dekentje naast mij leggen en de ventilator op 1 laten staan.

Als ontbijt krijgen we dezelfde lekkere broodjes als gisteren. Deze keer smeren we er lekker Westers een laagje choco op. Toch vind ik ze lekkerder zonder. Zalige broodjes. Ananassap staat ook op tafel. Helaas niets voor mij wegens een gigantisch opzwellende tong in geval van contact met ananas J

Om tien voor negen vertrekken we naar het educational center om de baas op te halen. Hij gaat met ons mee naar de schooltjes. We beginnen in Aziavi. Daar zullen we les gaan geven van 28 februari tot en met 24 maart. Vier weken (4 dagen per week) dus. We worden hier goed ontvangen. De directrice heet ons welkom en is dankbaar dat we naar hen komen. We gaan naar de klasjes. Het zijn twee kleine klasjes van samen nog maar 25 kindjes. In de klassen staan 2 juffen per klas. Veel leerkrachten voor weinig kinderen dus. De leerkrachten stellen ons voor aan de kindjes en laten ze allemaal in koor ‘you are welcome’ zeggen. Superschattig. De man van het educational center is erg streng. Hij pepert de leerkrachten in dat ze ons moeten ondersteunen en niet gewoon aan de kant mogen gaan zitten. De meisjes zijn nog maar studenten en ze zijn hier ook om van jullie te leren. Ik heb er een goed gevoel bij hier.

Daarna rijden we door naar Agbenoxoe. Daar zijn de klasjes van de kleuterschool beneden, maar voor de directeur moeten we naar boven op een bergje. Daar aangekomen krijgen we meteen de beste stoelen in de schaduw. De directeur is niet aanwezig. De man van het educational center vraagt aan een van de leerkrachten wie de assistent is. ‘De directeur is zijn eigen assistent’ is zijn antwoord. We leggen het dan maar aan hem uit. In Agbenoxoe zullen we maandag beginnen om vier weken (4 dagen per week) les te geven. Ook hier worden we goed ontvangen en is de man van het educational center wederom streng.

Onderweg terug naar de compound kopen we onze Ghanese sim-kaart. Mijn Ghanees nummer is +233200/71.86.07. Smsjes zijn steeds welkom!! Mijn Belgische gsm zal ik maar een keertje per week opzetten of zo. De Ghanese gsm staat altijd op en kan dus ook gebruikt worden voor dringende zaken.

’s Middags krijgen we bonen met tomatensaus en plantine. Plantine zijn bakbananen, een soort bananen die worden gebakken en heel zoet smaken. Ik eet er een paar en proef (flink) van de bonen. Niet mijn ding.

In de namiddag werken we onder het hutje op de binnenkoer voor school. Frank helpt ons met het zoeken van woorden voor de webschema’s. Best grappig. Hij stelt ons voor om met hem mee te gaan naar een voetbalwedstrijd in het stadion van het dorp. Waarom niet hé J De Heart Of Lions (ploeg Kpando) speelt tegen King Faisal (ploeg Accra). Het is een wedstrijd uit de eerste klasse van Ghana. We betalen 3 cedi (nog geen 2 euro) voor een zitplaats op een plastic stoel. Gelukkig zitten we in de schaduw van een van de kleine tentjes langs de kant van het veld. Elke en ik leggen Lynn de basisregels van voetbal uit. En paps, ik snap eindelijk buitenspel ;o) Opeens horen we ‘godverdomme’. De coach van ‘ons’ team blijkt een Nederlander te zijn! Alle supporters zitten door elkaar. Dat kan ik me moeilijk voorstellen in België. De Lions winnen met 1-0, groot feest in Kpando. Ze springen nu over King Faisal naar de derde plaats!

Vandaag hebben we voor het eerst FanYogo geproefd; een soort ijsjes in zakjes. Je moet het topje eraf bijten en dan sabbelen en knauwen tot je het ijs er allemaal uitgekregen hebt. Elke, Lynn en ik hebben er elk een gekocht met yoghurt-smaak. Het bleek echt bevroren yoghurt te zijn. Superverfrissend. Ze verkopen ze ook nog met chocoladesmaak, die willen we ook wel eens proberen.

Elis begint ons al te vertrouwen. Ze wordt vaak op onze schoot gezet en prikt dan met haar vingertje in ons blanke vel. Met haar grote ogen kijkt ze ons nieuwsgierig aan. Wandelen doet ze niet zo graag. Elke keer als Kudzo voorbij wandelt, scandeert Elis ‘daddy daddy!’.

Als avondeten wachten ons frietjes met ketchup en kleine curryworsten! Er is ook een groenteslaatje met tonijn, maar dat laat ik toch maar aan me voorbij gaan. De frietjes zijn, volgens ons, gemaakt van zoete aardappelen. Ze smaken lekker, maar zijn steenhard en veel geler. Lekker lekker lekker! Ik smul m’n buikje vol.

’s Avonds kijken we met Frank en Yvonne naar The Lion King in het salon. Supergezellig! Yvonne valt al snel in slaap. En Fonske? Die zit tijdens heel de film op schoot bij Frank.

Om kwart na 9 ben ik supermoe en ik kruip in bed. Slaap zacht België!

22-01-2011 om 12:01 geschreven door Annelies  

Zalig geslapen deze nacht! Met behulp van oordopjes en een slaapmaskertje merkte ik niets van mijn omgeving. De ventilator is een welkome vriend in de kamer. Ik had het vannacht zelfs een beetje koud! Maak dat mee.

Als ontbijt kregen we dezelfde broodjes als gisteren, maar dan zonder iets ertussen. Heel erg lekker. De smaak is moeilijk te beschrijven, maar het betekent wat als ik er bijna 7 opeet. Precies kleine gekruide pannenkoekjes. Zalig lekker! Wat me opvalt, is dat we nooit samen met de familie hier eten. Ons eten wordt op tafel gezet en daarna weer afgeruimd. Precies een hotel!

Rond 10 uur vertrekken we naar het Educational Center van Kpando. Eerst gaan we de bisschop halen in de middelbare school. Hij is de assistent van Kudzo. Met zijn auto (een Toyota 4x4 voor de geïnteresseerden) rijden we naar het Educational center. Daar worden we opgewacht door een man die ons wel drie keer welkom heet. Hij brengt ons naar zijn bazin; een grote struise dame in traditionele kledij. Zij verwelkomt ons zeker 5 keer. We zullen stage lopen in Aziavi en Agbenoxoe, twee scholen elk aan een andere kant van Kpando. Het is naar beide scholen ongeveer vier kilometer fietsen, dus dat valt mee. Hoewel, met mijn conditie …

Van het Educational Center gingen we de bisschop terug afzetten aan de middelbare school. Daarna maakten we nog een tussenstop in RC Boys. Ik moest een brief gaan afgeven van Veerle Rosiers, een leerkracht die daar vorige zomer ging helpen. Elisabeth (de ontvanger van de brief) was er echter niet. Morgen nog eens proberen.

Op de binnenkoer kraaien hanen, kakelen kippen en mekkeren geiten. Als we even buiten gaan kijken, roefelen de hagedissen de muren op. We zien er zeker 5. Allemaal grote broers en zussen van onze Charel.

Rond 13u krijgen we onze lunch: rode rijst met een kippenvleugel. Lekker lekker lekker. Zolang ik de kleine groentjes ertussenuit haal uiteraard. Je kent me J

In de namiddag zijn we dorpje Kpando zelf gaan bekijken. Christian, een van de jongens is het huis, ging met ons mee. Lang alle kanten hoorden we ‘Jovo Jovo!’, wat ‘blanke’ betekent. De meesten hebben al wel blanken gezien de voorbije jaren, maar toch worden we langs alle kanten bekeken. Vooral de kindjes die van school komen, kijken hun ogen uit. Ze zwaaien en zijn ongelooflijk blij als we terugzwaaien.

Christian toont ons alle internetcafés en bij allemaal moeten we handjes gaan schudden. Ze doen dit met een soort vingerknip op het einde. Dat willen we ook leren! Christian belooft het ons te leren als we terug in het huis zijn. Bij elk internetcafé moeten we beloven dat we nog eens terugkomen. Ze vragen ons allerlei dingen in het Ewe. En dan maar lachen als we er niet op kunnen antwoorden. Wel leren wat we moeten antwoorden op de vraag Wo foa (of zoiets J). We antwoorden met Eeee. De vraag is ‘hoe gaat het?’ en we antwoorden met ‘goed.’ Als ze Woezo (welkom) zeggen, antwoorden we met ‘Joooo’ (dank je). We geraken al goed ingeburgerd.

Op het einde van onze wandeltocht door Kpando heeft het Hamattan-stof zich opgehoopt in mijn mond. We gaan iets drinken. In Ghana is het de gewoonte dat diegene die uitnodigt, ook betaalt. We trakteren Christian op een sprite en drinken zelf een koude cola. Zalig lekker! Als we willen betalen, vraagt de vrouw ons 32000 cedi. Zovéél?! Dat kan niet! Maar neen, als er duizend achter staat, bedoelen ze hier pesowas, de kleine muntjes. Voor 4 drankjes betalen we dus maar 3,2 cedi. Nog geen halve euro voor een flesje van 30cl!

Als we terug in de compound zijn leren Frank, Christian en Bernard ons het vingerknippen bij het handen schudden. Niet gemakkelijk! Onze vingers doen pijn na de les. Gelukkig is het dan net klaar. We krijgen pasta met tonijn. De geur en smaak zijn enorm overweldigend. Ik ben geen tonijn-fan maar eet toch een bord op. Later op de kamer voedert Elke me koekjes :D

’s Avond gaan we met Frank naar het internetcafé. De blog online zetten, mails lezen en misschien wel op facebook. We spreken af om een uur te blijven. We krijgen allemaal onze eigen computer en openen Flock, de lokale internetprovider. Lynn haar computer is de snelste, ze heeft al snel haar mail geopend. De mijne moet op gang komen. Na een half uur heb ik de mail van Tom en papa gelezen. Nog een kwartier later heb ik ze kunnen beantwoorden. Elke krijgt nog steeds een wachtende internetpagina. Na een uurtje heeft Elke nog steeds niets kunnen doen. We besluiten een extra uur te blijven. Ik open facebook en wacht tot de pagina geladen is. Ondertussen komen er steeds meer Ghanezen naast mij op de pc werken. Allemaal zitten ze op facebook J Ze vragen ons waar we vandaan komen en hoe je bepaalde woorden in het Nederlands moet zeggen. We leren zelf ook nog enkele woorden Ewe. Op de landkaart duid ik voor hen België aan. Ze staan versteld dat België kleiner is dan Ghana. Elke worstelt nog steeds met het internet. Ondertussen heb ik facebook al geopend. Vreemd genoeg gaat facebook hier sneller dan een e-mail. Papa schreef dat hij de gezelligheid van Tom&Annelies in de zetel mist. De tranen komen weer even boven. Zo lief! Ik mis het ook, ja. Maar ik zit hier wel goed de komende weken. Daarna kom ik terug hoor, lieve paps.

Na twee leutige uren in het internetcafé betalen we elks 2 cedi, één euro. Elke moet niets betalen want ze heeft totaal niets kunnen doen. Op de weg terug naar de compound lachen we met Frank over de super-mosquito. Hij verzekert me dat er niet veel slangen in Kpando zitten. Goed antwoord! Hij zegt ook dat er wel veel spinnen zitten. Slecht antwoord! Ach ja, ik gedraag me als een tijger zoals ik de oma beloofd heb.

Om half 11 kruipen we in bed.

22-01-2011 om 12:00 geschreven door Annelies  

Wat een nacht! De ventilator (die héél erg welkom was) maakte zoveel lawaai dat het leek of het enorm hard regende op het dak. Rond 1 uur kwam daar het geluid bij van een haan die duidelijk een nieuw horloge nodig heeft. En een paar nieuwe stembanden. Tot 5 uur heeft dat beest liggen kraaien tegen een gemiddelde van 5 kraaien per uur! Alle valiezen waren nog ingepakt, dus zoeken naar oorstopjes was geen optie. Geen oog dichtgedaan dus. Als de wekker om kwart na 7 gaat, zit ik bijna meteen recht. Nog nooit zo snel uit bed geweest.

Ontbijten met heerlijke stukken dik wit brood en omelet met groene paprika. Jawel, ik heb geproefd! Nog een kijkje nemen in de tropische tuin van de heer des huizes. Palmbomen, bananen, yam en kokosnoten. Ze zijn de grote vruchtenbollen van de palmbomen aan het halen. Daarna kappen ze ze in stukken om later uit de bessen de palmolie te halen. Hard werk om 8 uur ’s morgens!

Rond 9 uur vertrekken we voor een 4 uur durende rit van Accra naar Kpando. We hobbelen en bobbelen door het stoffige land. Overal langs de weg staan kraampjes en verkopers met gigantische manden op hun hoofd. Bij elke vertraging duwen ze hun armen bijna bij ons in de auto. We stoppen in Accra Mall om geld te wisselen. Even zijn we nog meer als anders de degoutante rijke toeristen. Na nog een kleine tussenstop aan de Volta Bridge rijden we in een ruk door naar Kpando. We stoppen nog maar een keer om een politieagent te laten instappen die met ons wil meerijden naar het volgende politiekantoor. We zijn welkom, glimlacht hij breed.

Rond half 2 komen we aan in de compound. We worden verwelkomd door een horde geiten, Rita en de kleine Elis. Onze bagage gaat de kamer in. Die ziet er netjes uit. Er staat een enkel bed (het mijne) en een dubbel bed waar Lynn en Elke in zullen slapen. Beiden zijn voorzien van een muskietennet. We hebben onze eigen badkamer met lavabo, wc en gigantische douche. De knuffels worden op het bed gezet? Tommie krijgt meteen een grote dosis van het parfum van Tom. De foto’s van Tom, het kaartje van mama, de kraanvogel van Lore en de tips en prentjes van de zussen worden netjes naar het bed geplakt. In de badkamer spot ik even later mijn eerste achtpotige ‘vriend’. Ik gedraag me als een tijger (hé oma ?) en trek er gewoon een foto van. Zo, geen gegil of niks!

Na het uitpakken worden we in het kantoortje van Kudzo geroepen. We krijgen de papieren met alle kosten erop. Elke rit van en naar Kpando staat netjes met bijhorende prijs opgeschreven. Handig, maar de hoge prijzen van ons vervoer slaan toch tegen. Maar ik mocht me geen financiële zorgen maken van ons papa, dus doen we dat niet. Of maar eventjes. Flink hé!

Op het binnenplein zitten Bernard en Baroesoe (of hoe je dat ook schrijft) te praten. We gaan er bijzitten en slaan een babbeltje.Baroesoe is 15 jaar en speelt bij het plaatselijke voetbalteam. We stellen vragen en krijgen een antwoord met bijhorende terug-vraag terug. Onze eerste woordjes Ewe kennen we ook al. AUW is nee en I is ja. Ik schrijf ondertussen in het dagboek dat ik van Kim en Ward heb gekregen. De bladzijden vullen zich bijna vanzelf. Zoveel indrukken zijn gewoon niet in enkele woorden te vervatten.

Rond 17u begint de plaatselijke Ihmam te zingen en op te roepen voor het gebed. De moslimgemeenschap dringt door tot bij ons in de compound. Overal in het stadje bidden de mensen nu. Wij luisteren en mijmeren erbij.

Als avondeten krijgen we een soort van bagels (maar dan zonder gat erin) met kip en groentjes. Lekker, maar de groentjes zijn niet aan mij besteed. Die haal ik eruit, je kent me. Als drinken krijgen we een kan tropicaljuice. Ik schenk een glas in smos de halve tafel onder. Oeps.

Onze eerste kleine vriend in de kamer hebben we ook al gespot. Hij is ongeveer een wijsvingers lang en heeft vier schattige pootjes en een staart. Weet je het al? Juist, een klein hagedisje. We dopen hem Charel. Als ik al lang in dromenland vertoef, zien Lynn en Elke Charels tweelingbroer passeren.

Rond 21u kruip ik in bed met mijn mp3-speler en een boek. Een half uurtje later wil ik gaan slapen, het is een lange reis geweest en na vorige nacht kan ik wel wat slaap gebruiken. Net voor ik dromenland mag betreden, klinkt een lawaai in de badkamer. Mijn toiletzak was in het toilet gevallen. Gelukkig geen grote problemen. De tandenborstel en kam waren nog intact. Een bus shampoo en de (plastic) toiletzak zijn snel afgespoeld onder de kraan. Rond 22u gaat het licht uit en, met Tommie in mijn armen, ik val als een blok in slaap.

18-01-2011 om 22:17 geschreven door Annelies  

Op 16 januari was het zover. Om 9 uur ’s ochtends vertrokken we richting vliegveld. De zenuwen gierden door m’n lijf. In Zaventem vond ik al snel Lynn en Elke, mijn reisgenoten. Inchecken dan maar. Valiezen die te zwaar waren, een te groot aantal stuks handbagage. Allemaal problemen die hun oplossing vrij snel vonden. Een beetje overladen in elkaars valiezen en we mochten vertrekken. Alleen de gitaar van Lynn bleef thuis.

Afscheid nemen dan. Niet mijn favoriete deel van deze dag. Het lied van Tom deed mijn dammen breken. De tranen die ik vroeger nooit vond, kwamen nu vanzelf. Ook mama en Tom hadden het moeilijk. Mannekes, ik ga jullie missen!

Nog een laatste keer omkijken en we beginnen aan ons avontuur. De allerlaatste gate is de onze. Voorbij de pascontrole en, na een half uurtje wachten, mogen we aan boord van de Airbus. Wat een gigantisch vliegtuig! Rijen van 2 – 3 – 2 voor ettelijke meters en meters achter elkaar. Indrukwekkend. We krijgen bijna meteen na opstijgen een pakje crackers tegen de grommende maag. Gedurende heel de vlucht drinken we water, cola of fruitsap. De middagmaaltijd (kip, puree en salade) smaakt me niet zo. Geen honger. Met de mp3-speler van Tom in de oren denk ik aan thuis.

Ik zit een rij en vier stoelen verder dan Lynn en Elke. Naast me, een toffe Engelse madam die heel Afrika gaat rondreizen. Een uurtje voor landen roept Lynn me. We mogen naar de cockpit met Fonske! Fonske is de aap die met ons meereist. Een deel van Lynns eindstage. En Fonske heeft ervoor gezorgd dat we naar de cockpit mogen. De piloten zijn heel vriendelijk en poseren maar al te graag met Fonske en de vliegkaarten. Zoveel knopjes! Zelf Fonske staat er versteld van.

Rond kwart na 5 plaatselijke tijd (het is hier een uur vroeger) komen we aan in het warme Acrra. Het is bijna avond, bewolkt en toch nog 30°. Dat belooft! Een immigratiepapier invullen en aanschuiven voor pascontrole. Alles verloopt vlekkeloos. Onze goede vriend voor de komende 79 dagen is Kudzo. Hij staat ons al op te wachten aan de terminal. Meteen worden onze trolleys overgenomen door hem en Bernard, zijn broer. Het laatste karretje duwen we zelf. Ten minste, tot we hulp krijgen van een wel heel hevig transpirerende man. We bedanken vriendelijk en leggen uit dat we bij de mensen voor ons horen. ‘Geen probleem, ik ook’ lacht de man. Gedwee laten we het karretje uit onze handen duwen. Als Kudzo dat in de gaten krijgt, zegt hij boos ‘nee, het is de eerste keer dat ze hier zijn. Laat los!’ De man lacht en wandelt weg. Onze eerste les hebben we al geleerd.

Onderweg door het donkere Accra zien we een massa straatverkopers, vooral kinderen. Ook kinderen die langs een druk kruispunt zonder verkeerslichten of zebrapaden liggen te slapen, lijkt hier de normaalste zaak. Hobbelend en bobbelend schokken we verder in het busje zonder gordels. Kudzo kent de straten en hun kuilen. Gelukkig maar. Overal is nog leven. Marktjes zijn geopend en alle winkels zijn om half 8 nog open.Cultuurshock 1.

Vannacht logeren we bij de nonkel van Kudzo. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen meteen een zakje water van een halve liter. Het smaakt naar plastic, maar na een zeven uur durende vlucht en een uurtje auto is alle drank welkom.

Om half 10 zijn we allemaal doodop. We kruipen in bed, het is nodig.

18-01-2011 om 22:09 geschreven door Annelies  

14-01-2011 om 16:34 geschreven door Annelies  

Bij deze een allereerste berichtje op mijn blog. De volgende maanden kan je hier mijn Ghanese avonturen volgen. Eerst eventjes een klein beetje achtergrond.

Op 16 januari stap ik op het vliegtuig richting Accra, Ghana. Na een vlucht van enkele uren zullen we daar aankomen rond 18u. We worden daar opgehaald door Kudzo Nyamador, onze plaatselijke promotor. We slapen die nacht in Accra zodat we de dag erna nog even naar de grote markt kunnen. Ook kunnen we dan beter genieten van de rit met het busje van Accra naar Kpando. Het wordt een rit van enkele uren lang de weidse vlakten van Afrika.

In Kpando zullen we de eerste week het stamhoofd (de chief) ontmoeten en daar (hopelijk) zijn zegen krijgen. Dan gaan we het educational center en 4 kleuterscholen bezoeken. Twee van deze scholen zullen ons als stagiaires opvangen. Met 'ons' bedoel ik Lynn De Winter, Elke Dietvorst en mezelf. Zij houden samen ook een blog bij die te vinden is op http://elkelynnghana.waarbenjij.nu/?page=profile.

Op 4 april vliegen we terug richting ons Belgenlandje. We verwachten aan te komen rond half 5 in de (zeer) vroege uurtjes op 5 april.

23-12-2010 om 00:00 geschreven door Annelies