Vandaag stond de wekker weer gemeen vroeg om kwart voor 7. Uit bed geraken wordt moeilijker en moeilijker, maar om acht uur zitten we toch met z’n drieën aan de ontbijttafel. We krijgen broodjes, ananassap en roerei.

Om half 8 vertrekken we voor onze fietstocht naar Agbenoxoe. Het gaat me vandaag verbazend goed af. De beentjes worden al wat gespierder blijkbaar. Als we aankomen, is onze dorpsgek ook weer aanwezig. Het is geen goede dag vandaag zegt hij. We moeten weggaan want de lucht is niet goed. Morgen komt de president. We proberen hem te negeren, en genieten van het warme welkom van de kindjes.

De lessen verliepen redelijk goed vandaag. Alleen tijdens het spelen van domino merkte ik iets geks op. De leerkracht wist zelf niet hoe ze dit moest spelen, dus ik had het haar uitgelegd. Ze nam het jammer genoeg weer over van de kinderen en liet hen niet zelf nadenken. Ze vertelde de kinderen hoe ze hun kaarten moesten leggen. Het gekke was dat ze dit soms verkeerd deed. Ze zei tegen kinderen dat ze niets konden leggen, terwijl ze een goede kaart in hun handen hadden. Voor de rest verliep de dag vlot. Het spelen van het gezamenlijke spel aan het einde van elke stagedag is een groot succes. De kinderen genieten er zichtbaar van en wij ook. De Bloggie wordt hier dagelijks gebruikt. Veel filmpjes voor het thuisfront dus!

De fietstocht naar hier was heet en vermoeiend als altijd. Aangekomen konden we gelukkig genieten van een groot bord spaghetti. Met grote hoop haalden we daarna ons bord chocomousse uit de ijskast. Helaas, chocomelk was wat we aantroffen. Mierzoet en superlopend, maar wel lekker.

Na het eten vliegen we meteen in ons schoolwerk. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet is het al half zes. Ja ja, weer enorm veel kunnen doen vandaag. Wat een gebrek aan internet al niet kan doen voor het schoolwerk! We krijgen weer zelfgemaakte pizza. Alleen is hij deze keer echt superlekker! Alleen de erwtjes haal ik eraf, die smikkelt Elke lustig op. Als dessert slurpen we nog wat chocomousse (a.k.a chocomelk) naar binnen.

Na het eten besluiten we een foto te trekken voor Flair. In het magazine staat elke week een foto van mensen die op reis zijn geweest en de Flair meegenomen hebben. Dat willen we ook! Na veel gegiechel, getrek en geduw staan we er allemaal op. Als we terug in Ho zijn, zullen we de foto opsturen naar Flair!

Ook na het eten werk ik nog voor school. De ‘swung’ zit erin. Pas om kwart na negen stop ik ermee. Drie weekschema’s later voel ik me al veel geruster over de zelfstandige stage. Nog een kwartiertje ontspannen en we kruipen alweer ons bed in.

08-02-2011 om 15:49 geschreven door Annelies  

Na een nacht van hele diepe slaap is de verkoudheid een stuk beter. Als de wekker om half 8 gaat, slagen we er alle drie in om te snoozen zonder dat we het weten. Een half uur later schrikken we wakker en haasten we ons naar de ontbijtafel. Daar wachten broodjes en heerlijke omeletten ons op. Ook het ananassap is weer van de partij. Als we tien minuten aan tafel zitten, valt de elektriciteit weer uit. Geen waarschuwing deze keer, dus geen idee hoe lang het gaat duren.

Meteen na het ontbijt vertrekken we naar Torkor om op het Volta-meer te gaan varen. We wilden heel graag eens met een trotro rijden dus we wandelen met Kudzo, Frank en Bernard het dorp in. Daar blijkt dat er geen trotros rijden op zulke korte afstand. Een gewone taxi dan maar. Nu ja, met z’n zevenen in een klein autootje is niet echt gewoon. We zijn blij als we aankomen. Naar Ghanese traditie moeten we een half uur wachten op de boot. Dan krijgen we alle drie een reddingsvest aan. Frank krijgt er geen. Kudzo en Bernard blijven langs de kade op ons wachten. We geven onze rugzak aan hen mee, alleen het fototoestel moet mee in de boot.

Als we vertrekken, merk ik al snel mijn kleine hartje op. De boot schommelt onbedaarlijk. Na nog geen vijf minuten mogen we de gigantische oranje vesten al uitdoen. Als we midden in het meer staan, besluiten Frank, Lynn, Elke en een van onze stuurmannen om te gaan zwemmen. Als ze in het meer zwemmen, kantelt de boot bijna om. Ik zit bang in mijn zitje te knijpen en te hopen dat we niet omkantelen. De mannen vinden het grappig dat ik zo bang ben, ik iets minder.

We varen nog wat verder en genieten van het prachtige uitzicht van het meer. Hier en daar staan bomen tot in de helft van hun stam onder water. Echt wondermooi. Voor we aanmeren besluiten de dames dat ze nog een keer het water in willen. Ik heb het ondertussen enorm warm gekregen en het koele water ligt aanlokkelijk dichtbij. Net als de mannen beslissen van terug verder te varen, hebben Lynn en Elke me kunnen overtuigen om toch in het water te springen. Ik heb geen bikini bij dus spring ik met kleren en al het water in. Ongelooflijk zalig! Het water is niet eens zo koud. Ik spring er enkele keren opnieuw in. Alleen terug in de boot geraken, is geen sinecure. Ik ben zo blij dat Elke en Lynn me hebben kunnen overhalen. Dit was de max!

Als we terug voet op het vaste land zetten, is Kudzo het busje al gaan halen. Veel comfortabeler dan zo’n krappe taxi! In de auto merk ik wat een uurtje op het meer kan doen. Mijn schoenen zijn volledig in mijn voeten gebruind. Ja Lore, word al maar jaloers!

Terug in de compound stroop ik mijn natte kleren af en neem een douche. Daarna ga ik buiten een beetje met de kleine Ellis spelen. Al snel is het tijd voor spaghetti. Lekker lekker.

Na het eten begin ik voor school te werken. De weekschema’s moeten af. Rond half drie is de elektriciteit terug. De ventilator is welkom! Als mijn weekschema af is ga ik Elke en Lynn assisteren. Zij zijn voor onze stageschool hier grote letters aan het schilderen. Zo kunnen we het alfabet beter aanleren. We krijgen gezelschap van mamaschaap en twee kleine lammetjes. Superschattig! Na het schilderen beginnen we verder te kleuren aan onze boekjes. We zullen aan onze beide scholen een boekje schenken met spelideeën. Die halen we uit Speelkriebels en spelen we tijdens onze stage met de kinderen. Aan de hand van de boekjes kunnen de leerkrachten deze spelletjes dan later opnieuw spelen.

Als dat allemaal klaar is, ga ik even op bed liggen. Van de warmte word je hier veel sneller moe. Gelukkig kan ik genieten van de ventilator. Dat is hier toch veruit een van m’n beste vrienden geworden hoor.

’s Avonds eten we de Impakt Special; rijst met stukjes kip en ander vlees. Daarna maken we samen met Rita chocomousse. Dat gaat smaken morgen! Als alles af is, gaan we buiten nog wat lezen en kaarten met de jongens van de voetbalploeg.

Om negen uur kruip ik onder mijn muskietennet. Morgen weer een stagedag.

08-02-2011 om 15:46 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half 8. Na een laag zonnecrème, een malariapil en een vitaminepil ontbeten we met de broodjes. Ook kregen we weer ananassap. Om negen uur stonden we te popelen om te vertrekken. Vandaag stond Ho op het programma.

Na een goed uur hobbelen kwamen we aan in het Freedom Hotel. Daar gingen we zwemmen. We kregen meteen een grote handdoek en een ligzetel. Binnen de twee minuten lagen we alle drie in het water. Zalig! Na een half uurtje zwemmen besloten we wat te bruinen. Als we terugkomen, willen we er op z’n minst toch iets minder ‘Yovo’ (blanke) en iets meer ‘Amejbo’ (zwarte)uitzien. ’s Middags lunchen we gewoon van op onze strandstoelen. Helaas is de pizza die op het menu staat, uitverkocht. Lynn en ik bestellen spaghetti bolognaise en Elke eet een club sandwich. Onze mannen (Kudzo en Bernard) kiezen voor het traditionele banku. Na het eten duiken we nog enkele keren opnieuw het zwembad in om ons dan te laten opdrogen door de Afrikaanse zon. Nu voelen we ons echt op vakantie!

Na ons zwemavontuur rijden we verder naar het internetcafé. Verheugd om eindelijk bewegend beeld en klank te krijgen vanuit België. Elke dag lijkt België een beetje verder en verder te liggen. Met grote verwachtingen stappen we dus het internetcafé binnen. Een kwartier wachten op een vrije computer met headset én webcam, want dat willen we wel. Als we alles opstarten, merken we al snel dat het Skype-noodlot weer toegeslagen is. het ‘problème general’ van twee weken geleden is nog niet opgelost. De baas van het internetcafé weet ook niet wanneer het wel gemaakt zal zijn. Een diepe zucht wordt in drievoud geslaakt.

Gelukkig lukt de rest wel. Foto’s online zetten, blog in de ether zwieren, mails lezen en chatten. De teller tikt gemeen snel door. Na twee uur vallen onze computers een voor een uit. Tijd om terug naar Kpando te rijden.

Terug in de compound werken we nog wat voor school. ’s Avonds krijgen we een uitdaging voorgeschoteld: banku. We krijgen allemaal een zakje plakkerig deeg en een er staat een grote kom rode saus met stukjes groentjes in het midden van de tafel. Bestek ontbreekt. De banku plakt aan onze handen en verhemeltes. Het smaakt een beetje citroenig maar meer kunnen we er niet uithalen. Geen van ons drieën is echt fan.

Na het eten begin ik toch wat last krijgen van mijn verkoudheid. Hoe ik hier in het hete Ghana een verkoudheid heb opgedaan, snap ik nog altijd niet. Maar ik kan dat blijkbaar. Ik voel me moe en kruip om half 8 in bed met een dansdocumentaire. Daarna val ik heel snel in een diepe slaap.

08-02-2011 om 15:42 geschreven door Annelies