Vandaag was het zo ver: terug echt lesgeven. Als ontbijt kregen we verloren brood met de broodjes van hier. Lekker, maar ze kunnen toch niet tippen aan die van ons mama hoor! Na het ontbijt fietsen we de berg over en zetten onze materialen klaar. Eerst is het nog marcheer-les en met toch wat zenuwen in ons lijf kijken we toe. Na een half uur is het onze beurt. Ik geef taal en wiskunde en dan is het speeltijd. So far so good. Alleen met Moro heb ik wat problemen. Hij komt nog maar 5 dagen naar school en geeft heel erg aan dat dit niet naar zijn zin in. Als ik hem een opdracht geef, steekt hij gewoon zijn vingers in zijn oren. Na de speeltijd zing ik enkele liedjes met de kleuters. Dan nog een beetje wiskunde en leren over de dieren. Als mijn kleuters een bij nadoen, stijgen ze precies allemaal op. Echt schattig. Als educatief spel spelen we vandaag 1, 2, 3 piano. De leerkrachten van de lagere school zitten buiten onder een boom. Van zodra we beginnen spelen, zien we door de ramen van de lagere school allemaal kopjes naar buiten steken. Binnen de kortste keren staan alle leerlingen naast het speelveld te kijken. Een kwartier voor het einde van het educatief spel hebben we hen gevraagd of ze wilden meespelen. Gillend en springend gaan ze in op ons aanbod. Het wordt een leuke afsluiting van de schooldag.

Op de terugweg naar de compound stoppen we even om plofood te kopen. Hmmmm. Aangekomen in de compound neem ik een doucheke. Daarna is het al tijd om te eten. We krijgen banku met tilapa (vis). Elke en ik krijgen spaghetti. Isabelle en Joyce zijn nog niet terug, merken we. Als we ernaar vragen, zegt Rita ons dat Isabelle naar het ziekenhuis moest. Na wat ongerust speculeren, mankt Isabelle de compound binnen. Ze is lelijk gevallen en haar onderbeen is een grote schaafwonde. In haar knie zitten drie putten. Ze is misselijk van de pijn. Iedereen springt bij en geeft haar cola, spaghetti, water of een knuffel. Van het ziekenhuis heeft Isabelle medicijnen meegekregen. Een bijsluiter zit er echter niet bij. Ik bel naar Tom en vijf minuten later is dat alweer opgehelderd. Lang leve een lief met medische kennis! J

Na de eerste zorgen gaan Joyce, Elke en ik even langs de fietsenmaker. Mijn voorrem is al twee dagen kapot en dat moet nu toch wel opgelost worden. We zetten mijn fiets af en lopen verder om belwaarde en ijsjes te kopen. Als we 5 minuten terug later terug bij de fietsenmaker komen, is mijn fiets al gemaakt. Ik haal mijn portefeuille boven, maar de fietsenmaker schudt zijn hoofd en zegt dat ik niets moet betalen. Ik bedank hem en loop met een grote glimlach weer naar huis. Dat moet je in België eens proberen!

Terug in de compound is het alweer tijd om voor school te werken. Observaties en reflecties uitschrijven en de lessen van volgende week voorbereiden. Net als ik klaar ben, komt het busje de compound in gereden. Gisteren hebben we afgesproken om allemaal samen te leggen voor een pingpongtafel. Vorige jaren stond er een, maar die is gesneuveld. Dat vonden we zo jammer dat we er zelf een gaan laten maken. Gisteren zijn we de bestelling gaan doen en vandaag staat de tafel er al! Het schilderen moet onder de hut gebeuren, want ondertussen is er weer onweer losgebarsten.

’s Avonds eten we vissoep met brood. Ik krijg een groot bord pikante rode rijst. Dank u Rita J Na het eten kijk ik samen met Joyce naar de filmpjes van de voorbije dagen. Ik ben de enige die de filmpjes kan afspelen op pc, dus als we de filmpjes willen bekijken op groot scherm, moet dat bij mij. Gelukkig doe ik het graag. Na de filmpjes is het al weer acht uur. Nog een aflevering Lipstick Jungle kijken en slapen maar.

04-03-2011 om 18:03 geschreven door Annelies  

Vanochtend was het dezelfde routine als anders. Opstaan, eens goed geeuwen, samen ontbijten en dan met de fiets de berg over. Als we op school aankomen, zijn mijn juffen nog niet aanwezig. Madam Bennis is in KpanTech gaan helpen met de marcheer-les, maar van madam Doris is niks geweten. Bij gebrek aan leerkrachten en door een heel klein aantal kinderen dat is komen opdagen, wordt er nog les worship gehouden. Na een goed half uur is madam Doris dan toch komen opdagen. Dan moesten we nog wachten op andere kinderen. Ik heb nog geen twintig kinderen in mijn klas zitten, maar in het begin zaten er nog maar tien. De lessen zijn sinds enkele weken een uur vervroegd en de kinderen zijn dit nog niet gewend.

Vandaag was onze laatste observatiedag, dus vanaf morgen is het werken geblazen! Om twaalf uur nemen we afscheid van onze kleuters en springen we terug op onze fietsen. Als we in de compound aankomen, is Sanne er al. Tijdens het even wachten op Joyce en Isabelle komt de Open Corsa aangereden. Bernard open de kofferbak en haalt er een geit uit. Hij bindt de geit met een touw aan een paal. Daarna is het tijd om te eten. We krijgen rode rijst met vlees en een tomatensaus. De zus van Rita is weer op bezoek en dan is ons eten altijd extra pikant. Ook dit keer gaan er sloten water door.

Na het eten maak ik de voorbereidingen van de komende dag. Ook de observaties moeten nog uitgeschreven worden. Tijdens het harde werk begint het buiten te onweren. Tot daar het plan om naar het postkantoor te gaan. Dan maar een dutje. Na een tijdje krijg ik telefoon van Tom. Tegen het einde van het telefoontje begin ik buiten gemekker te horen. Elke komt naar binnen gelopen en zegt dat ze Atiso naar buiten is gegaan met een groot mes. Tom moet afleggen en ik ga naar buiten. Als ik in de living kom, zie ik Joyce en Elke wenen.

(volgende passage is niet voor gevoelige magen)

Het geitje mekkert enorm. Ik ga voorzichtig naar buiten en zie dat ze het geitje net de nek aan het oversnijden zijn. Het gemekker van het geitje ging echt door merg en been. Het bloed vangen ze op in een kookpot. De nek van het geitje blijft er maar gedeeltelijk aanhangen. Als de geit eindelijk opgehouden is met mekkeren leggen ze de geit op karton en wrijven ze hem in met kerosine. En daarna, tja … de vlam erin. Ze branden het haar van de geit af. Daarna wast Christian de geit met water en zeep. Ja, het beestje is nog nooit zo proper geweest. Alleen het grote gapende gat tussen nek en kop is niet echt smakelijk om te zien. Na het bad gaat de geit weer de vlammen in. Vlak daarna kappen ze er koud water op. We zien het vel gewoon scheuren. Christian neemt een grote machete en schraapt het vel van de geit. Ondertussen kapt Bernard grote bananenbladeren en legt deze op de grond. Daar wordt de geit opgelegd. Bernard neemt en scherp mes en dan begint het ontleden. Ze snijden de buik open en halen een voor een de verschillende ingewanden eruit. De pootjes worden eraf gesneden en de alle bruikbare stukken worden in een badje gelegd. Nu ja, bruikbare stukken. Ik heb zelf het gevoel dat ze echt niks weggooien. De kop gaat namelijk ook in het badje. De lever en enkele andere ingewanden worden in de kookpot met bloed gegooid. Kudzo zet de pot op een vuurtje en maakt stoofpot. Joyce, Elke, Sanne en Lynn weigeren naar buiten te komen. Wim, Isabelle en ik krijgen stukjes uit de stoofpot aangeboden, maar dat gaat me dan weer iets te ver.

Op de foto die vandaag bij de blog staat zie je het geitje na zijn eerste vuurdoop. Christian is de afgebrande haren van het dier aan het schrapen. Het witte ding dat uit de mond van de geit hangt, is zijn tong.

Na een goed half uur in de zon naar de slachtpartij te hebben gekeken, heb ik dringend nood aan een doucheke. Nog een klein ondergoed-wasje en wat voor de blog schrijven. Daarna is het alweer tijd om te eten. We krijgen worstjes met frietjes van zoete aardappelen. Lekker! Na het eten kijken Lynn, Joyce, Frank en ik naar Beauty and the beast. Na een aardbeienlikeurtje is het tijd om te gaan slapen. En met dat drankje achter de kiezen mag het geen probleem zijn J

04-03-2011 om 18:03 geschreven door Annelies  

Ik heb geslapen als een roosje! Niet moeilijk na het feestje van gisterenavond. De wekker om zeven uur is echter een kleine spelbreker. Het is verbazingwekkend stil aan de ontbijttafel. We krijgen broodjes met een hele hoop boter en omelet. Om kwart voor acht vertrekken we naar school. Helaas vijf minuten te laat, want als we op school aankomen, zijn de kinderen van de lagere en middelbare school al aan het verzamelen. Alle hoofden in onze richting gedraaid. We moeten heel de speelplaats over in een soort walk of shame. Als we ons verontschuldigen bij de juffen van Kindergarten blijkt dat we niet eens te laat zijn. Mijn twee juffen zijn er zelfs nog niet.

De dag begon vandaag weer met een goed half uur marcheer-les. Ondertussen praten we een beetje bij met de leerkrachten van de school. Hier voelen we ons al veel meer een lid van het schoolteam en dat is fijn. Als het marcheren ten einde loopt, beginnen de kinderen alle banken en stoelen buiten te zetten. De kinderen van Kindergarten, Primary School en Junior High komen allemaal onder een grote boom zitten voor de les ‘worship’. Normaal gezien is die klassikaal op woensdag, maar deze week gebeuren er allerlei speciale dingen door de grote festiviteiten van zondag. De kinderen krijgen ook uitleg over hoe Ghana onafhankelijk is geworden. Het aantal keren dat er op een boze manier het woord ‘yevo’ (witte) wordt uitgesproken, maakt ons een beetje ongemakkelijk. We hopen maar dat we niet op eenzelfde lijn worden gezet als de Britse bezetters van 54 jaar geleden. Na de uitleg is het tijd om christelijke liederen te zingen. Dat is elke keer een hele belevenis. Er wordt getrommeld, gedanst en iedereen gaat uit de bol. Heel wat anders dan ons gebedje in de klas!

Voor het break is worden Lynn, Elke en ik voor de hele school geroepen. We moeten onze naam zeggen en vermelden waar we zullen lesgeven. Ik stel me dus voor als madam Annelies from KG1. Dan zegt de directrice ‘clap for her’ en de héle school applaudisseert voor me. Ik ben geen blozer, maar ik denk dat nu wel in recordtijd van wit naar rood ben gegaan! Nu ja, we zijn welkom. Dat is zeker. Tijdens de break zijn we naar de materialen gaan kijken en er stond een grote kist met ‘Antwerp – Ghana’ erop. De kist was een gift van enkele leerkrachten die daar vorige zomer geweest zijn. Veerle en company, ik kan jullie verzekeren dat jullie materialen goed terecht zijn gekomen. De materialen worden gebruikt en ook wij zijn heel blij dat ze daar aanwezig zijn!

Na de les taal fietsen we terug naar huis. Daar komt de pizza-geur ons al van ver tegemoet. Als iedereen aangekomen is, kunnen we beginnen eten. Daarna is het tijd om de lessen voor te bereiden en de observaties voor te bereiden. Nog een half uurtje dutten en het is alweer tijd om te dineren. We krijgen rijst met tomaatjes en tomatensaus met vlees en groentjes. Na het eten kijken we samen de foto’s van het feestje gisteren. Ook de jongens komen kijken en lachen zich een kriek.

’s Avonds wordt er opgesplitst. Enkelen gaan naar de voetbal kijken, anderen gaan iets drinken en ik maak de inventaris van de aangekomen spullen. Als ik het pakketje ballonnen van de VRT open, zie ik behalve een hoop Ketnet-ballonnen ook een kaartje ‘Een fijne reis in Ghana.’ Dat is leuk J Bij deze wil ik alle mensen bedanken die me aan spullen hebben geholpen. Nonkel Werner, Ann, de mensen van ACV, VRT en nog enkele anderen die ik vergeet.

Na de inventaris kruip ik in bed met nog een aflevering Lipstick Jungle. Daarna gaat het licht uit. het was me gisteren toch net iets te laat in dit kllimaat.

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies  

Vandaag is Joyce jarig. Ze wordt 23 jaar. Gisterenavond heeft Sanne haar stoel aan de tafel al versierd. Er wordt gezongen en gefeliciteerd. We hebben een kroon met een eend erop gemaakt en die staat op haar bord. Ze zet hem op haar hoofd en dan kunnen we ontbijten. De gebakken broodjes smaken weer lekker.

Om half acht vertrekken we met de fiets naar school. Tien minuten later zijn we er al. Dat valt reuze mee! We moeten door het drukke centrum van Kpando en dan omhoog en dat is even een minder leuk stukje. Maar vanaf daar is het nog vijf minuutjes bollen en we zijn er al. We worden zeker vierentwintig keer welkom geheten door alle verschillende leerkrachten. De directrice is er nog niet. We wachten samen met enkele leerkrachten onder een boom. Onze stoelen worden meteen gebracht door kinderen van de middelbare school. Om twintig na acht is het ‘assembly’ voor de jongeren van de middelbare school. Ze bidden, zingen het Ghanese volkslied en zeggen een eed op waarmee ze hun trouw aan de vlag bezweren, hand op het hart. Dan is het tijd voor de marcheer-les. Zondag is het Independence Day en alle kinderen vanaf de lagere school moeten marcheren. Daarom bestaan de eerste drie kwartier van deze week telkens uit marcheer-les. Enkele jongens spelen op drums. De andere kinderen marcheren in de maat het hele schoolveld over, en nog eens en nog eens en … nog eens. Na een tijdje worden ook de vlaggen van de school mee in het marcheer-geweld gegooid. Die moeten ze dan mooi vasthouden.

Als het marcheren gedaan is, is het negen uur en op dat moment komt de directrice eraan. Ze verontschuldigd zich dat ze te laat is en stuurt ons meteen naar Kindergarten. Ja, dat hadden we zelf ook kunnen doen. Ze stelt ons voor aan de kinderen en de leerkrachten. Er wordt beslist dat ik weer in KG1 zal staan en Lynn en Elke samen in KG2. Ik heb zestien kindjes in mijn klas van drie en vier jaar. Lynn en Elke hebben de oudere categorie en zij hebben slechts tien kinderen. Een klein schooltje dus. Een van mijn juffen heet Doris. Doris heeft een zwaar zwart brilmontuur en haar dat lijkt ontstaan door contact met elektriciteit. Supercool! De andere heeft een massa vlechtjes. Haar naam ken ik niet.

De lessen vielen goed mee. De leerkrachten geven meer instructies in het Engels en ik heb geen enkele stok gezien. Een hele verbetering dus! Tijdens een van de liedje wordt er ‘you are welcome my friend’ gezongen en ineens staan alle kleuters met hun armen rond mij. Mijn hoofd zweeft ergens tussen de boezem van Doris want zij doet lustig mee met de groepsknuffel. Ik ben welkom hier, dat staat vast. Aan het einde van de dag wordt me gevraagd om een liedje in het Ewe mee te zingen. Niet gemakkelijk en ik maak een hele hoop fouten. Gelukkig weten de kinderen wat ik bedoel en kunnen de leerkrachten ermee lachen. Na tien minuten fietsen zijn we alweer in de compound.

Kudzo is terug van Accra en hij heeft mijn materialen meegebracht die ik met de container heb meegestuurd. ’s Middags staat er vissalade op het menu. Ik krijg rijst met worstjes. Lekker maar enorm pikant! Na het eten schrijf ik mijn observaties uit van de eerste stagedag.

Vanmiddag merkten we dat onze deur niet goed sloot. Ze ging telkens vanzelf terug open. Als ik om vier uur in de douche sta, roept Kudzo dat ik me moet bedekken als ik eruit kom. Ik vind een beetje vreemd, maar ik kom toch (zoals altijd) aangekleed uit de badkamer. Dan snap ik het: de slotenmaker staat in onze kamer. Een uur nadat we Kudzo inlichtten over het deur-probleem is het al opgelost.

Rond 17u begint de keuken heerlijk te ruiken. Isabelle en Joyce zijn pannenkoeken aan het bakken voor de verjaardag van Joyce. Na lang bakken en braden in de keuken is er een hele stapel gemaakt. Joyce is naar de brouwer geweest en heeft Alvaro, Star (bier) en frisdrank in huis gehaald. We zetten de tafel buiten en de jongens beginnen te drummen. Als aperitiefje krijgen we allemaal een bekertje met plaatselijke aardbeienlikeur. Zalig lekker!

Het werd een zalige avond. We hebben pannenkoeken gegeten, gedronken, gedanst en plezier gemaakt. Rita wilde ervoor zorgen dat Joyce deze verjaardag nooit meer vergeet en dat zal niet voor niets geweest zijn. Opeens begonnen de jongens en Rita met Alvaro, bier en frisdrank te schudden in onze buurt. Gevolg: iedereen plakte van boven tot onder. Dat zie je ook op de foto die vandaag bij de blog staat. Dan kwam Rita eraan met een fles talkpoeder. Gevolg: een witte Joyce!

Naargelang de avond vorderde, kwamen er steeds meer jongeren van het dorp op de muziek af. Er waren drie jongens van om en bij de zeven jaar. Eentje kwam me welkom heten en stelde zich voor als Fred. Fred kwam even later naar mij met de mededeling dat een van de andere jongens met me wou dansen, maar het niet durfde vragen. Zo schattig. Het broertje van Atiso was er ook. Op het moment dat die begon te dansen, vielen we allemaal om van verbazing. Michael Jackson is er niets tegen! Om tien uur was het feestje gedaan en gaat iedereen voldaan naar de kamers. Niet om meteen te gaan slapen, eerst een douche!

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies  

De ochtend ging vrij snel voorbij vandaag. Na het ontbijt heb ik nog wat voor mijn portfolio gewerkt. Ja, zelfs na de lesvoorbereiding is het schoolwerk nog niet ten einde. Ach ja. Na het ontbijt vertrekken de dames en Wim met enkele jongens. Ze zijn naar Torkor geweest. Alleen Lynn, Sanne en ik bleven thuis. Om half twaalf krijg ik een bord spaghetti. De andere dames en Wim zijn ondertussen terug, maar wachten nog om te eten. Ik moet namelijk als eerste vertrekken. Om tien voor twaalf krijg ik telefoon van Ang dus ik neem mijn rugzak en ik vertrek richting trotro-stand. Ik kom als eerste aan en wacht op de drie jongens. Ondertussen worden er langs alle kanten bestemming in mijn oor gebruld. ‘Accracracracracra’ roept de man die naar Accra rijdt. De man die zijn trotro naar Hohoe wil vullen, roept iets wat lijkt op ‘Aldi-aldi-aldi’ J Dan zijn de jongens er en we wandelen het pleintje op. We zoeken het ‘hutje’ waar HO opstaat en betalen elk 3 cedi (anderhalve euro). Dan kruipen we de trotro in; een busje met vier rijen. Elke rij bestaat uit een bank en een opklapzitje dat half loshangt. Er zitten al drie mensen in de trotro en wij proppen ons op de voorste bank. Ik moet mijn voeten op een verhoog in de auto zetten. Er komt een enorme hitte uit en ik heb even schrik dat mijn voeten door mijn zolen zullen smelten. Pas als de bus volledig vol zit, vertrekt de trotro. We zitten met op dat moment met veertien man in de auto en een hoop bagage in de koffer. Uiteindelijk valt het nog mee, ik had erger verwacht. We hobbelen door de Ghanese wegen en worden onderweg drie keer tegengehouden door de politie. Zij tellen het aantal mensen in de trotro en laten ons dan weer doorrijden. Een uur en twintig minuten na vertrek komen we aan op de trotro-stand in Ho. Van daaruit moeten we dan het internetcafé zien te vinden. De jongens zijn er nog nooit geweest dus moeten we vertrouwen op mijn vrouwelijke intuïtie. Ja, we vragen het dus best even! Het antwoord is simpel: ga daar staan en laat een taxi je brengen. Bende luie mensen :p Als we uitleggen dat we willen wandelen, stuurt hij ons dan toch de juiste richting uit. We wandelen tien minuten en arriveren bij het snelle internet. Het blijft toch een zaligheid. Eindelijk kan ik eens skypen met Lore, Julie en papa. Daarna is ook Tom aan de beurt. Mijn dag is weer goed!

Na het internet (en bijhorende mankementjes zoals toetsenborden die plots uitvallen) nemen we een taxi terug naar de trotro-plaats. Daar stappen we in een trotro naar Kpando. Weer moeten we wachten tot hij vol zit. Ondertussen komen er massa’s verkopers door de raampjes brullen wat ze verkopen. We kopen plofood, koekjes en een ijsje. Je moet iets doen terwijl je wacht! Deze trotro zag er beduidend nieuwer uit dan de vorige. Er hangen maar drie on-identificeerbare draden aan de plafonds en de zijkanten van de auto in plaats van twaalf J Als het busje vol is, rijden we weer naar Kpando. Rijden zonder straatlicht … het is een belevenis!

Als ik aankom in de compound, ben ik te laat voor het eten. Gelukkig heeft Rita een bord met rode rijst en saté opzij gezet. Zalig lekker. Na het eten schrijf ik nog voor de blog en dan is het al acht uur. Ik kijk nog een aflevering van Lipstick Jungle en doe het licht dan uit. Morgen begint de stage terug!

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies