Ook vandaag staan we op om kwart voor zeven en ontbijten samen. We zijn te moe (lees: lui) om met de fiets te gaan, dus we beginnen te wandelen en houden onderweg een taxi tegen. Voor 25 eurocent per persoon rijden we naar onze school. Als we staan te wachten tijdens het assembly voor de kinderen, zie ik ineens mijn grootste nachtmerrie voor mijn ogen. In een hoekje hangt de grootste spin die ik van mijn hele leven al gezien heb. Ik vlucht het klaslokaal in en moet me inhouden niet te beginnen schreeuwen. Gelukkig merkt Madam Evelyn de spin ook op. Twee minuten later is de spin plat en vooral heel erg dood. Na het volkslied en de plegde is het tijd om naar binnen te gaan. De lessen gaan goed vandaag. Ik schilder onder andere met de kinderen en de leerkrachten doen weer enthousiast mee.
Na de school nemen we een taxi terug naar de compound. Daar staan de pot spaghetti en tomatensaus al klaar. We lunchen zonder Wim en Isabelle. Wim is eindelijk aan zijn vrijwilligerswerk begonnen en Isabelle is mee vandaag. Op haar school is de staking namelijk nog steeds bezig en dan kan je daar dus maar weinig gaan doen.
Na het eten werk ik voor school. Daarna ga ik op bed liggen met een filmpje, even genieten van de ventilator. Het is nodig. s Avonds eten we pikante rode rijst met tomatensaus. Na het eten komt Kudzo bij ons zitten. Er volgt een preek van een half uur die niet zo voordelig uitvalt voor Sanne en ik. Meer details ga ik via de blog niet geven. Het gesprek was echter genoeg voor mij om linea recta in bed te kruipen. Nu ja, dat was het plan. Plots komt Lynn de kamer binnen en zegt dat Frank terug is! Die moet ik toch even dag gaan zeggen. Blij dat hij terug is, in ieder geval. Na een korte reünie kruip ik in bed. Wat een dag!
Om tien voor zeven start onze laatste stageweek in Ghana. We ontbijten met een soort verloren brood en stappen daarna op onze fietsen. Elke haar ketting ligt eraf dus zij moet de mountain bike nemen. Niet gemakkelijk, maar we komen toch veilig aan. De leerkrachten hebben vandaag precies niet echt veel zin in lesgeven vandaag. We beginnen een half uur later dan gewoonlijk en Madam Doris ligt het eerste anderhalf uur te slapen op haar bureau. Gelukkig is Madam Bennis er nog om te vertalen. Als ik naar buiten ga bellenblazen met de kinderen wordt Madam Doris wakker. Niet moeilijk, de kleuters zijn nogal enthousiast. Ze brullen en lopen achter de bellen aan. Als educatief spel laten we ze experimenteren met opblaasballen, tennisballen, een gewone bal en springballen. Vooral deze laatsten zorgden voor grote hilariteit.
Als we terug in de compound aankomen, zijn we maar net op tijd. We zetten onze fietsen weg en nog geen half uur later barst het onweer los. Ook de elektriciteit geeft het op. Als Lynn en Elke gedoucht hebben, is het tijd om te eten. We krijgen warme broodjes met ei, kaas en groenten. Na het eten ga ik even op bed liggen. Een uurtje later is de elektriciteit terug en zet ik mijn laptop op. Tijd om voor school te werken. Ook maak ik een map met fotos die ik in Aziavi genomen heb. Donderdag is onze laatste dag en we gaan een feestje doen. Op dat feestje zullen we de fotos laten zien aan de kleuters. Ook gaan we cake bakken om uit te delen. De leerkrachten blijven het hebben over een cocktail feestje. Ik ben benieuwd welke drank ze ons zullen geven!
s Avonds eten we rijst met groentjes. Daarna kijken we nog een filmpje. En dan is het tijd voor bed!
Om kwart voor acht sta ik op, nog een beetje moe na een nachtje vol kou. Voor het eerst hier in Afrika heb ik met twee lakens geslapen. Ik had precies toch een klein zonneslagje na gisteren. Ik voel me echter weer helemaal in orde en de temperatuur duldt geen enkel laken meer. We krijgen roerei en toast als ontbijt. Daarna gaan Sanne, Lynn, Joyce en ik met Christian mee naar de kerk. We zijn benieuwd naar hoe de mis hier zal verlopen. Christian heeft voor de gelegenheid een traditioneel gewaad aan. We hebben die gewaden al meer gezien, maar nu Christian het aan heeft, ziet het er wel grappig uit. Normaal draagt hij een short en T-shirt zoals wij, maar nu is hij getooid in wel vijf meter stof.
Omdat de kerk gerenoveerd wordt, staan alle banken buiten op de binnenkoer. We zetten ons op een bank onder een grote boom en wachten tot de mis begint. Plots komt er van de andere kant van het plein een rij mensen aan. Ze hebben grote gewaden aan en een hoedje op met een flosj. Ze lijken erg op de Amerikaanse afstuderende studenten. Maar ze zingen en worden voorafgegaan door een man in een paars gewaad die wierook verspreid. Achter het koor (de zingende gewaden) komen twee priesters geschuifeld. De hele rij begeeft zich naar het altaar en het koor zingt daar nog een lied. Dan begint de priester in het Ewe aan de mis. Wij staan recht wanneer Christian rechtstaat, slaan een kruisteken als Christian een kruisteken slaat en gaan zitten wanneer Christian dat doet. Anderhalf uur lang zitten we ons af te vragen waarover de priester het heeft. Zo nu en dan zingt het koor een lied. Geen gospel zoals we ergens wel verwacht hadden, maar gewone kerkliederen zoals bij ons. Na een tijdje komt de priester heel het plein rond en zegent ons met gewijd water. Het zou iets voor Tom geweest zijn, denk ik bij mezelf. Nu ja, het was in ieder geval verfrissend. Daarna moeten we allemaal naar voren om een bijdrage te doen voor de opbouw van de kerk. Dit zou nog twee keer gebeuren, maar Christian gaat zelf maar twee keer. Wij ook dus. Tijdens het halen van de hosties (die ze hier niet in de handen geven, maar rechtstreeks in je mond steken) en de collecte zijn de liederen opzwepender en hier en daar beginnen enkele vrouwen te dansen. Dat wilden we zien :)
Na bijna twee uur en een half zitten en wakker blijven is de mis gedaan. We gaan nog eventjes binnen in de lege kerk kijken en keren dan van een kale reis terug. We zijn blij dat we het gedaan hebben, maar ook blij dat het gedaan is. We hadden meer sfeer verwacht.
Terug in de compound eten we spaghetti. Na het eten vertrekken de dames en Wim naar Torkor om met het bootje te gaan varen. Sanne en ik blijven thuis. Na het gesprek over de katvis die in het Voltameer zwemt, hebben we geen zin meer om te gaan zwemmen. De katvis kan namelijk twee meter lang worden en heeft in onder andere Congo al kinderen doen verdwijnen. Toen ik aan Jasper (die ons het bestaan van de katvis liet weten) vroeg of de katvis gevaarlijk was, zei hij hij eet best wel grote dingen. Ik zei toen nog voor de grap zoals een been of zo?. Zijn antwoord was een droge bijvoorbeeld ja. Je snapt, mijn zin om te zwemmen is weg :)
Ik leg me een uurtje op bed. Sanne doet hetzelfde. Daarna is het tijd voor schoolwerk en de blog. Als de dames en Wim terug zijn, staat het eten al op tafel. We krijgen zalige rode rijst met tomatensaus. Na het eten gaan de dames iets drinken met de Belgische jongens. Ik ben moe en leg me op mn bed. Ik kijk nog een aflevering van House en ga slapen om half 10. Als ik iedereen tegen twaalven hoor thuis komen, ben ik blij dat ik al wat heb kunnen slapen. Morgen begint onze laatste stageweek.
Vandaag stond de wekker nog eens om half acht. Sanne, Joyce, Elke, Lynn en ik ontbijten samen. Wim en Isabelle blijven in bed liggen. Na het eten vertrekken we naar de trotro-stand. Daar komen we samen met Jasper, Brecht en Ang, de Belgische jongens die in KpanTech logeren. Met zn achten nemen we de trotro naar Ho. Daar aangekomen gaan we meteen naar het Bob Coffee Hotel. We betalen om te zwemmen en bestellen onze lunch. Dan linea recta het zwembad in. Het is enorm warm vandaag en ik kan gewoon niet in de zon liggen bakken. Helaas was de schaduw niet echt ruim aanwezig. Gevolg: Annelies is een kreeft momenteel. Maar toch veel fun gehad in het zwembad! We hebben mensentorensHgg gemaakt en fotos onder water gemaakt met de camera van Brecht. Dan nog lekker gegeten en gedronken en onze dag was al geslaagd. Maar nog niet ten einde. Van het hotel gaan we naar het internetcafé. Als we daar net een half uurtje zitten, barst er buiten een onweer los. Skype lijdt eronder, maar gelukkig blijft alles werken. Als de elektriciteit even uitvalt, ben ik extra bij dat ik mn eigen laptop bij heb. Na twee uur op internet nemen Lynn, Elke en ik afscheid van het snelle internet. De volgende keer zal het terug Belgisch internet zijn, want we komen niet meer terug naar Ho. Jawel, onze eerste laatste keer in Ghana is een feit. Vanaf nu zal het snel gaan.
We nemen een trotro terug naar Kpando en trekken zotte fotos in het busje. Je moet iets doen op anderhalf uur hobbelen hé. In het busje begin ik voor het eerst in twee maanden echt kou te voelen. Mijn verbrande gezicht en armen zullen daar ook wel iets mee te maken hebben. Aangekomen in de compound eten we. Gekookte yam. Ik vind het niet lekker en eet droog brood. No special dish today. Na het eten is het al half negen en ik kruip, moe van een fijne dag, mn bedje in.
