Vandaag niet zo
veel gedaan. Naar het internet geweest, maar helaas is dat niet echt
uitgedraaid tot een productief uitstapje. Na een half uurtje geef ik het op.
Echt jammer. Op de weg terug passeer ik het postkantoor. Een briefje van bompa!
In de compound lees ik de brief en, omdat ik toch bezig ben, lees ik verder in
mijn boek. Na een tijdje ben ik het lezen een beetje beu. Ik neem mn laptop
erbij en kijk een filmpje in de ligstoel, beentjes in de zon. Beetje relaxen J
Rond een uur of
vier ga ik naar de markt. Daar kom ik Joyce en Lynn tegen. Ik kom als geroepen.
Ze hadden dringend iemand nodig om hen in te tomen. Lynn heeft een parel-fetisj
ontwikkeld en Joyce kan niet van de schoenen en stofjes afblijven. Ik koop een
souvenirtje voor Tom en een ijsje. Dan terug naar de compound en eten;
curryspaghetti met tomatensaus. Na het eten wisselen we nog fotos uit en
schrijf ik voor de blog.
Na nog wat
spelletjes gespeeld te hebben, kruip ik in bed. Morgen nog eens uitslapen.
Woensdag vandaag
en dus de wekker weer om tien voor zeven. Samen ontbijten en de fiets op.
Vandaag is opa jarig, dus toch eerst eventjes een smsje naar België sturen. Als
we op school aankomen, komen de kleuters ons al tegemoet gelopen. Ja, we zijn
populair hier! De lessen gaan goed. Ik schilder onder andere wc-rolletjes met
de kleuters en de juffen nemen spontaan ook een rolletje en beginnen te
schilderen. Grappig om te zien hoe enthousiast de juffen hier soms zijn, heel
anders dan in Agbenoxoe, onze vorige stageschool.
Om twaalf uur
fietsen we terug naar huis. Daar krijgen we terug yam-frietjes en worstjes. Ik
vind dat absoluut niet erg. Na het eten zetten Elke, Lynn en ik ons aan het
uitschrijven van observaties in de stageschool. Ook gesprekken met de leerkrachten
moeten uitgetypt worden. Dan nog reflecteren en de lessen voor de volgende dag
voorbereiden. De elektriciteit valt nog eventjes uit, maar niet lang genoeg om
ons een reden te geven om buiten te gaan luieren J De laptop-batterijen geven ons een reden om nog voor
school te werken. Ach ja, het moet gebeuren.
In de namiddag
lees is nog wat. Rond vijf uur worden de tafels en stoelen buiten gezet.
Isabelle en Joyce hebben heel de namiddag gekookt en we gaan met zn allen
eten. Écht met zn allen deze keer. Zelfs de pingpongtafel krijgt een
tafelkleed, anders kunnen we niet allemaal zitten. We krijgen een soort zalig
lookbrood als voorgerechtje en als hoofdgerecht hebben ze zelf lasagne gemaakt.
Iedereen smult ervan. Wim en Atiso schrapen de pot zelfs gewoon met hun handen
uit!
Na het eten
vertrekken de meesten naar het café om naar het voetbal te gaan kijken. Ik heb
geen zin en blijf thuis, een filmpje kijken. Om tien uur doe ik het licht uit.
Vandaag stond de
wekker nog eens om tien voor zeven. Omkleden, ontbijten, pillen pakken en de
fiets op. Aangekomen op school merk ik dat ik mijn voorbereiding niet bij heb.
Mijn cursusblok heb ik bij, maar het blad moet er zijn uitgewaaid. Ik ben naar
de compound, maar het blad is spoorloos. Improviseren dus! Het wordt echter een
goeie lesdag. In de box van de vorige Belgen in Aziavi vind ik
Magnetico-blokken en plasticine. Ik verdeel mijn klas en introduceer
hoekenwerk. De kleuters spelen bijna een uur zelfstandig met de blokken en
plasticine. Na een tijdje komen ze me allemaal armbanden en ringen van
plasticine brengen. Nog even later hebben bijna alle kleuters met hun
plasticine een gsm gemaakt. Allemaal bellen ze naar juf Anolise (Annelies is
te moeilijk om uit te spreken). Als educatief spel neem ik de opblaasballen van
ING uit mijn motorische box. We blazen ze op en laten de kleuters
experimenteren op de speelplaats. Het wordt een half uur waarin de kleuters
zich supergoed amuseren, betrokken bezig zijn en waarin de oranje ballen rond
onze oren vliegen. Daarna komen de leerkrachten ons vragen of we tegen hen
willen voetballen. De kleuters supporteren voor ons en jawel, de blanken winnen
met 2-1. Dank u nonkel Werner en An voor de ballen!
We fietsen terug
naar de compound en zien dat Baruso de pingpongtafel aan het versieren is met
verf. Ook schrijft hij zijn naam erop. Dat willen we ook. Onze namen komen ook
op de pingpongtafel. s Middags eten we currypasta met tomatensaus. De
elektriciteit is uitgevallen en met de laatste batterij maak ik mijn
voorbereidingen voor morgen. Morgen niet vergeten mee te nemen!
In de namiddag ga
ik met Joyce naar de markt. Ik haal nog twee bussen appelsap en koop een hele
hoop ritsen voor mama. Nog een ijsje op de terugweg en we wandelen terug naar
de compound. Daar neem ik mijn achtste boek vast; de eerste van de
Milleniumtrilogie. Als ik aan het lezen, steekt er plots een enorme wind op. We
krijgen zand tussen onze tanden, handen, voeten, haren en alle andere
lichaamsdelen. De bomen buigen bijna volledig door onze de wind. Er is nog
steeds geen elektriciteit dus we moeten wel buiten blijven als we nog een
laatste beetje licht willen. Rita brengt een plateau kleine pizzaatjes naar
buiten en die smikkelen we op terwijl het onweer echt losbarst. Joyce vlucht de
douche in.
Ik voel me erg
moe en ga op bed liggen met de laptop. Als de batterij het begeeft, ga ik
slapen. Heel vroeg, maar zonder licht binnen en buiten kan je nu eenmaal niet
veel doen. Lezen is niet echt een optie en je ziet niet eens tegen wie je
praat.
Vandaag was het
terug werken geblazen. Om tien voor zeven opstaan, omkleden, ontbijten en
pillen pakken. Vanaf vandaag begin ik les te geven met de boxen van mijn
eindwerk. Die moeten dus in de school geraken. Kudzo brengt ons. Geen fiets
vandaag dus. Als we aankomen en de leerkrachten de boxen zien, zijn ze meteen
heel dankbaar. Ze wisten reeds dat ik ze ging meebrengen, maar toch krijg ik
veel lof van de leerkrachten en de directrice. Deze laatste zal voor me bidden,
zegt ze. De lessen gaan goed vandaag. Ik leer de kinderen over de driehoek, de
cirkel en het vierkant. Ook de kleuren en een memory-spel met Engelse woorden
komen aan bod. Als educatief spel proberen we Pim en Pimpel. Niet gemakkelijk,
maar met veel geduld hebben de kleuters het na een tijdje toch beet. Om twaalf
uur staat Kudzo ons op te wachten. Ook Wim zit in de auto. Onderweg terug naar
de compound komen we Sanne tegen. Isabelle en Joyce waren al om elf uur thuis,
hun school staakt nog. We eten groentesalade. Ik krijg rode rijst J
Na het eten werk
ik voor school. Stagebundel, paper over diversiteit in Ghana, portfolio,
eindwerk en taken voor Extra Muros, het moet allemaal gebeuren. Om drie uur
neem ik even pauze en ga ik buiten in de ligstoel liggen. Laptop op de schoot
en filmpje zien. Elke, Sanne en Lynn kijken naar Dumbo, ik naar Being John
Malcovich. Als de film gedaan is, is het al bijna tijd om te eten. We babbelen
nog wat en krijgen dan worstjes en yam-frietjes. Lekker.
Na het eten gaan
we buiten onder de hut zitten. Isabelle en Wim gaan iets drinken, terwijl wij
pingpongen, babbelen en naar Kabouter Wesley kijken. Om tien uur kruipen we in
bed.
De foto die
vandaag bij de blog staat is er eentje die ik op de markt genomen heb. Het zijn
allemaal kleine visjes.
Zondag en toch
een wekker om tien voor acht. Ja, internet je moet er wat voor over hebben in
Ghana. We ontbijten en als we klaar zijn, staan de Belgische jongens hier al.
Ze brengen de houten materialen die ze gemaakt hebben voor Isabelle en Joyce;
vormen en een breuken-taart. Na een kleine babbel vertrekken Jasper, Ang,
Brecht en ik naar de trotro-stand. We stappen in en vertrekken bijna meteen.
Met zn vijftienen in een busje hobbelen we anderhalf uur lang richting Ho.
Daar stappen we naar het internetcafé. Na twee maanden heb ik vandaag mama en
papa nog eens kunnen zien! Lang leve een webcam! Ik heb mijn eigen laptop
meegenomen en dat loont. Deze keer niet moeten verwisselen van computer en geen
last van technische moeilijkheden. Zalig! Twee uur mailen, bloggen, skypen en
internetten later stappen we van de koele airco terug in de schroeiende hitte.
We nemen een taxi naar het Bob Coffee Hotel (vroeger: Freedom Hotel). Daar
komen we aan rond half twee en we hebben grote honger. We betalen om te zwemmen
en bestellen ons eten. Als we aan het buitenzwembad komen, is mijn zin om te
zwemmen al wat getemperd. Nog nooit zoveel volk gezien hier. Het hele zwembad
zit vol en alle stoelen en ligstoelen zijn ook bezet. Echt jammer. Gelukkig
gaan er twee Deense meisjes weg na een half uurtje en kan ik me op een ligstoel
ploffen. Terwijl we wachten op het eten zwemmen we en maken we kennen met een
Deens, een Amerikaans en een Hollands meisje. Om half vier krijgen we onze
lunch. Ondertussen zijn we zo hongerig dat we erop vliegen als uitgehongerde
kinderen. Ik bestelde gegrilde kip met (echte!) frietjes. Na het eten duiken we
nog een keer in het zwembad, laten ons opdrogen in de zon en kleden ons terug
aan. Terug op naar de trotro-stand. Terwijl we in de trotro zitten te wachten
op een volle lading kopen we door het raampje een ijsje en wat waterzakjes.
Rond kwart na vijf vertrekt te trotro en om twintig voor zeven zijn we in
Kpando. Ik neem afscheid van de jongens en wandel terug naar de compound. Daar
staat de rijst te wachten. Als je om half vier hebt geluncht, hoef je echter
geen avondeten meer. Ik moe van de lange, warme rit en kruip met een boek in
bed. Even later val ik in slaap.
De foto bij de
blog is er eentje van de kleine Ellis die eens wou testen of ze ook met Elkes
zonnebril zou staan. Ik vind van wel!
Vandaag stond de
wekker nog eens voor acht uur. We ontbijten en springen dan met iedereen in het
busje. Op naar Wli Waterfalls! Na een lange tijd hobbelen komen we aan. We
stappen uit en beginnen aan ons uurtje jungle-wandelen. Al van ver horen we het
water naar beneden suizen. Als we aankomen, is er nog niemand. Ik plons het
water in en ga onder de waterval staan. Gelukkig biedt de opblaasmatras een
beetje bescherming. Water dat van meer dan 60m hoog naar beneden valt, komt
vrij hard aan! De vleermuizen cirkelen ondertussen hoog boven onze hoofden.
Na een tijdje
komen er steeds meer en meer blanken. Het is krokusvakantie en het is eraan te
merken. s Middags krijgen we een bord spaghetti en met een aarbeienlikeurtje
erbij genieten we van de natuur rondom ons. Na nog wat zwemmen en zonnekloppen
is het weer tijd om de wandeling terug te doen. Een uur later is iedereen waar
de bus staat. Ik ben bij de eersten en heb dus het meeste tijd om in de
souvenierwinkeltjes te gaan kijken. Ik koop het beeldje dat Julie (Helios) me
gevraagd had en een souvenirtje voor mama. Voor mezelf zie ik een paar
oorbellen die ik niet kan laten liggen. Dan is het alweer tijd om terug te
hobbelen.
Terug in de
compound valt de elektriciteit uit. Gelukkig maar voor korte duur. Ik neem een
douche en schrijf voor de blog. Als de elektriciteit terug is, kijk ik nog een
aflevering van House M.D. Daarna is het alweer tijd om te eten. We krijgen
witte rijst met tomatensaus en worstjes. Lekker. Na het eten kruip ik met een
boek in bed. Het was een leuke, maar vermoeiende dag.
Vrijdag, dus de
wekker pas om half tien. Zalig. Als ik opsta, hebben de anderen al ontbeten. Ik
eet snel een paar broodjes en leg me buiten in de ligstoel. De hoofdpijn is
jammer genoeg nog niet over, dus ik probeer wat te rusten en te lezen.
Ondertussen komen ook Wim en Sanne uit hun kamer. Bij hen is het behoorlijk
laat geworden en hun oogjes staan maar op half zeven. Wim vroeg gisteren (onder
invloed van gin) aan Rita of hij banku als ontbijt kreeg. Net als Wim al drie
broodjes gegeten heeft, komt Rita met een grote bol banku aangelopen. Nog een
omelet erbij en Wims ogen zijn zo groot als schoteltjes. Ja, een
V.I.P-behandeling krijgt hij wel. In ruil daarvoor laten we hem een papier
tekenen dat hij onze kamers zal kuisen. Ik ben benieuwd. Als ik op mijn bed lig
te lezen in de zalige koelte van de ventilator komt Wim de kamer binnen met een
zwabber. Jawel, hij komt de kamers kuisen!
s Middags eten
we grote stukken niet-gefrituurde yam met een vissaus. Ik krijg rijst met
tomatensaus en worstjes. Na het eten ga ik met Elke naar de hut. Daar ligt
Baruso op een groot stuk mousse te slapen. Elke en ik leggen ons erbij en
spelen met Yvonne en Ellis. Om half drie vertrekken we met zn allen naar Tafi
Atome, het Monkey Sanctuary. Alleen Elke, Lynn en ik hadden het al gedaan maar
nu gaat iedereen dus mee. Isabelle, Joyce, Sanne en Wim, maar ook de jongens
van de voetbalploeg. Als we uitstappen, worden we al verwelkomd door een
tiental aapjes. We hoeven zelfs niet het bos in te lopen. De gids geeft ons
bananen en ze komen ze weer uit onze hand eten. Super-schattig!
Als we terug in
de compound zijn, is het al half zeven. In afwachting van het eten ploffen Elke
en ik ons weer op de matras. Dit keer komt Christian erbij liggen. Ja, veel
werken hebben we vandaag niet gedaan. Ter onzer verdediging: het was vandaag de
warmste dag van de week, tot 41°C dus dat lijkt ons een goed excuus om te
luieren!
s Avonds
krijgen de dames loempias. Ik krijg een broodje met omelet, worst en kaas
erin. Zwaar maar best lekker. Na het eten kijk ik fotos en wisselen Joyce en
ik films uit. Om tien uur kruip ik in bed. Morgen is het nog eens
waterval-tijd!
Zelfs met de
wekker om tien voor negen ben ik niet uitgeslapen. s Nachts veel last gehad
van mijn keel en als ik opsta, voel ik me niet zo lekker. Niets om je zorgen om
te maken, gewoon een goeie valling. Vandaag ontbijten we buiten en we zijn echt
precies op vakantie. We krijgen vers gebakken broodjes en roerei. Met een
glaasje appelsap erbij en de zon op onze snoet genieten van het begin van onze
staak-dag.
Na het ontbijt
lees ik in het korte tweede leven van Bree Tanner. Ik weet het: Twilight is
compleet tegen mijn principes, maar alle andere boeken heb ik al uit J
Het is mijn zevende boek al hier en ik zit al over de helft. Ik moet me
inhouden om te lezen, anders kom ik niet toe met de boeken die hier aanwezig
zijn. Als ik enkele bladzijden gelezen heb, vallen mn ogen steeds toe. Tijd om
wat bij te slapen. Ik leg me op bed tot Elke me komt halen om te eten. We
krijgen stukjes vlees in currysaus en Rita Potatoes. Die laatste hebben we zo
gedoopt, want we kennen niets in België dat hier op lijkt. Rita maakt een soort
puree van zoete aardappelen en die bakt ze dan in de pan. Zo krijg je dus een
soort grote kroket; puree met een krokant korstje.
Na het eten ga
ik nog een half uurtje liggen. Als ik uit bed kom, hoor ik opgewonden kreten
van buiten komen. Kudzo heeft Rita ten huwelijk gevraagd! Als de commotie een
beetje bedaard is, vertrekken we met Kudzo naar de weverij. We wandelen Kpando
door tot we bij een soort schuur komen. Daar zitten twee mannen aan een soort
weefgetouw. Draden van wel drie meter zijn vastgemaakt aan een steen. Aan de
andere kant zit er dan een man die met spoelen in de weer is. bliksemsnel
vliegen de spoelen met verschillende kleuren heen en weer. Ondertussen bediend
hij vier pedalen met zijn voeten. Op twee ervan moet hij duwen. De andere twee
bedient hij door een touw dat hij tussen zijn tenen klemt. Als we er nog geen
vijf minuten zijn, begint Kudzo al over geld. Hoe ingeburgerd we ons soms ook
voelen, soms blijven we een wandelende portefeuille. Joyce stelt zelf iets
samen als cadeau voor een vriendin. Ik bestel ook een souvenirtje, maar wat en
voor wie dat blijft nog een verrassing! Volgende week dinsdag zouden ze al af
zijn.
Als we terug
zijn van de weverij werk ik nog een beetje aan de boxen. Ze zijn nu echt bijna
klaar. Ik schrijf ook nog wat voor de blog en besluit dan dat ik genoeg gewerkt
heb voor vandaag. Tijd om nog wat te lezen. Daarna kijk ik naar House in mijn
bed. Elke komt me halen om te eten. We krijgen witte rijst met tomatensaus en
groentjes. Daarna kruip ik terug in bed. Een goeie valling!
Ik kom nog één
keer uit bed. Om een goeie aardbeien-borrel te drinken op het aankomende
huwelijk van Kudzo en Rita. We moeten wachten tot alle jongens er zijn, dus het
wordt het snel heel laat. Om half 11 kruip ik eindelijk in mijn pyjama en is
het tijd om te slapen.
Vandaag stond de
wekker weer eens een uurtje later. De leerkrachten staken al enkele dagen.
Iedereen, behalve de onzen. Zij geven les omdat de blanken er zijn. Vandaag is
het echter grote vergadering in KpanTech en we mogen niet mee. Na het eten
(toast met boter en roerei) vertrekken we met zn allen naar de markt. Eerste
stop: internetcafé. We proberen er een nieuw deze keer. Het is iets duurder
(maar nog steeds verwaarloosbaar), maar het gaat ook iets sneller. Ik vul de
blog bij en lees mijn mails. Een mail versturen naar de turnleraar van mijn
Belgische stageschool lukt helaas niet. Na het internetcafé ga ik nog even
langs de printshop. Yvonne was gisteren zo trots op haar fotos dat ik er nog
een wil afdrukken om aan haar te geven. Daarna loop ik de markt op en kom Elke
en Sanne tegen. Ik koop twee sloten voor op mn boxen te zetten en knopen om
sokpoppen te maken. Die sokken heb ik hier toch niet nodig J
Als ik bijna de markt uit ben, bots ik op een heel leuk stofje. Meenemen die
handel! Ook twee topjes voor een halve euro per stuk kan ik echt niet laten
liggen.
Als ik terug ben
van de markt begin ik aan het harde werk: het schilderen van de boxen. De ene
schilder ik blauw, de andere rood. Als ik klaar ben, staan mijn benen en voeten
vol met gekleurde stippen. Best leuk :p Als lunch krijgen we curryspaghetti met
pikante tomatensaus. Daarna geef ik mijn boxen een tweede laag verf. Met nog
meer spetters erbij en helemaal plakkend van het zweet, heb ik nood aan een
koude douche. Na een half uur schrobben en scrubben zijn alle spetters
verdwenen. Ik plof me in de ligstoel en schrijf voor de blog.
Nog 26 dagen te
gaan en dus tijd voor een kleine overpeinzing. Wat zal ik zeker missen van mijn
verblijf in Ghana:
De
mensen hier (en de vriendelijkheid van vreemden)
Elke
dag het zonnetje zien
De
enorm lage prijzen
De
hobbelritjes in de bus met loeiharde Ghanese muziek die door de boxen
schalt
De
kindjes van onze klasjes
De
mooie natuur
Wat zal ik zeker
niet missen van Ghana:
De
vuile straten
Gigantische
muggenbeten (en andere soortgelijke griezelbeesten)
De
dagen dat de temperatuur boven de 40° gaat
Waar kijk ik
naar uit om terug te zien/proeven/voelen/ :
Tom,
vrienden en familie (veruit voorop!)
Goeie
pizza van Dr. Oetker
Snel
internet en de mogelijkheid om te mailen
Frietjes
van de frituur en ne goeien bicky burger!
De
kindjes van mijn Belgische stageklas
Ice
tea
s Avonds
krijgen we een gigantische schotel rode rijst. Na een hap weten we genoeg:
enorm pikant! We kappen er massas tomatensaus over om hem eetbaar te maken. Zo
jammer hé, enorm lekkere rijst, maar het niet kunnen eten omdat het te pikant
is. Tijdens het eten komt Rita naar ons. Ze komt zeggen dat de onderhandelingen
in KpanTech mislukt zijn. De leerkrachten weigeren van nog les te geven voor ze
geld van de president krijgen. Gevolg; ook morgen moeten we niet naar school.
Alé ja, moeten we mogen niet!
Na het eten laad
ik de boxen in. De motorische box zit tot bijna bovenaan vol. De zintuiglijke
box is niet echt voorzien van véél materiaal, maar wel met goed materiaal en
dat is het belangrijkste. Voor ik het goed en wel besef, is het al half negen.
Naar mijn normen op dit continent al vrij laat. Ik kruip in bed en kijk naar
House M.D. Daarna is het tijd om te gaan slapen.
Na vier dagen verlof is de wekker weer een echte stoorzender. Om
tien na zeven zit iedereen met kleine oogjes aan de ontbijttafel. We krijgen
roerei en toast, zalig! Om half acht vertrekken Lynn, Elke en ik naar school.
We fietsen de berg over en komen een kwartiertje later op school aan. Van elke
klas is er al één juf aanwezig. Op de anderen is het wachten. Als alle kleuters
en juffen gearriveerd zijn, beginnen we les te geven. Lynn en Elke in KG2, ik
in KG1. Het gaat goed vandaag. Ik neem de kinderen mee naar buiten om land-art
te doen. Dit doen ze schitterend. Ze verzamelen blaadjes, stenen en stokjes en
leggen er dan allerlei vormen mee. Ik ben momenteel ook bezig om Pinokkio voor
te lezen. Ik lees in het Engels en de lokale leerkracht vertaalt. Dit gaat
goed, maar vandaag merkte ik dat ze het woord Pinokkio niet kunnen uitspreken.
Dat wordt nog lachen! Als educatief spel spelen we vandaag Wolfje, hoe laat is
het?. Als we naar huis vertrekken, komt de directrice aangelopen. De
leerkrachten zijn al een week aan het staken. Alleen onze leerkrachten deden
nog iets omdat ze blanken op bezoek hadden. Morgen gaan alle leerkrachten van
Kpando vergaderen in KpanTech. Ze verdienen per week maar genoeg om zich twee
dagen in leven te houden en hier willen ze verandering in zien.
Als we in de compound aankomen, horen we van Joyce en Sanne
hetzelfde verhaal. Ook hun leerkrachten gaan morgen naar de vergadering. s
Middags eten we yam-frietjes met worstjes. Daarna nog een lekkere appelsien en
het is weer tijd voor een dutje. Na een uurtje gerust te hebben, zet ik me
achter de laptop. Tijd om voor school te werken.
Na een tijdje gereflecteerd te hebben, ga ik met Frank en Etse naar
de markt. Ik koop terpentijn zodat ik morgen mijn boxen kan schilderen. Dan
gaan we ook nog langs de printshop. Ik laat mijn fiches voor de boxen printen.
Terwijl we wachten passeren we even langs de post. Ik heb twee brieven van
bompa en Elke heeft een postpakket van de vriendinnen. Supertof! Als we terug
in de printshop zijn, moeten we nog drie kwartier wachten tot alles afgeprint
is. Een ijsje gaan halen, is dus echt noodzakelijk! Ik trakteer mijn twee
bodyguards en we wachten. Als alles geprint is, gaan we ook nog even
afwasmiddel kopen. Om bellen te blazen in de klas!
Terug in de compound begin ik te lamineren. Zeventig bladzijden, dat
duurt wel even! Gelukkig krijg ik een pauze als we gaan eten. Rijst met
groentjes, deze keer. Na het eten lamineer ik verder en neem een doucheke. Dan
is het wachten op Joyce met haar douche-sessies van minstens een half uur J Een deel van de groep gaat buiten naar Barcelona-Arsenal kijken,
terwijl Joyce, Lynn, Isabelle en ik naar Oliver&co kijken. We hebben chips
en popcorn gevonden op de markt en hoewel het toch niet zoals thuis smaakt,
smikkelen we alles op!
Ik kijk daarna samen met Elke nog een aflevering van House. Lang
leve de Belgische jongens die series op hun laptops hebben meegebracht. Daarna
is het alweer tijd voor bed.
Vandaag stond de wekker nog eens om half tien. De zaligheid. We
krijgen broodjes met een dikke laag boter en ook Isabelle zit aan de
ontbijttafel. Ze is weer bijna helemaal beter. Nog wat slapjes, maar ze is er
terug J
In de voormiddag werk ik voor school. Ik bereid mijn lessen voor de
komende weken voor en plan momenten in wanneer ik mijn boxen kan voorstellen in
de klas. s Middags eten we pizza. Daarna wil ik een dutje gaan doen, maar als
ik twee minuten in bed lig, komen ze me halen. Het is tijd om naar de
pottenbakkerij te gaan. We proppen ons in de Opel, want de bus is nog steeds
niet terug. In de pottenbakkerij leggen ze onze potjes in een soort oven. Nu ja
oven een vierkant gebouwd door bakstenen op te stapelen. Daar leggen onze
potjes in, met daarover een laag hout. Als we staan te wachten, zien we een
reuzensprinkhaan en een kleine schorpioen. Die laatste leeft niet lang, want
Kudzo is onverbiddelijk. Hopla, staart eraf en kop eraf. Ver gaat het beestje
niet meer kruipen dus. Uit de oven komen enorm hoge vlammen. We vrezen allemaal
voor onze potjes, maar een kwartiertje later komen ze toch heelhuids uit het
vuur. De potjes worden in een hoop as gelegd en terug in brand gestoken. Zo
worden ze zwart. Ze komen er mooi en heel erg warm uit. We stapelen ze
achteraan de Opel en hobbelen terug naar de compound. Nu is het wel tijd voor
een dutje. Ik zet de wekker een half uurtje later, maar snooze tot ik anderhalf
uur geslapen heb. Het is 39°C vandaag en dat is me toch echt wel te warm!
Ik lees nog een beetje en dan is het alweer tijd om te eten. We
krijgen de Impakt Special; rijst met groentjes. Na het eten lees ik nog wat en
dan kruip ik met een aflevering van House is bed. Om half tien is het alweer
tijd om te gaan slapen.
Zondagmorgen en de wekker om kwart na zes. Het klinkt als een
horrorfilm! De anderen lagen pas om één uur in bed en het is dus bijster stil
aan tafel. Om zeven uur vertrekt Sanne naar de directeur van haar school. Wij
vertrekken een half uur later.
Het is Independence Day vandaag en de helft van alle scholen in
Kpando zullen marcheren in KpanTech. Ook de brandweer, de cadetten en andere
instanties maken zich klaar om voor een hele menigte te marcheren. Als we
aankomen, zijn nog niet de helft van de scholen aanwezig. We kloppen aan bij de
jongens en zetten ons nog even neer. Dan komt Isabelle eraan. Zij moest met de
auto komen door haar zere knie. We zetten ons aan de rand van het voetbalveld
op plastic stoelen onder een tentzeil. Het is acht uur als we gaan zitten en
pas om negen uur begint de fanfare te spelen. Ze marcheren het voetbalveld op,
gevolgd door de cadetten. Ze hebben drie verschillende pakjes aan en zij die in
het midden lopen, dragen witte matrozenpakjes. Lore, het had iets voor jou
geweest! Kijk maar naar de foto. De geweren die de cadetten bij hadden, waren
trouwens van hout J
De cadetten staan twee uur lang in de blakke zon. Stokstijf stil.
Ondertussen komen de hoge piefen het terrein opgereden in autos met
geblindeerde ramen. Er komt al snel iemand aangelopen met een paraplu om hen
tegen de zon te beschermen. Ze lopen heel het veld rond en inspecteren de
cadetten en de fanfare. Als de cadetten al 2,5 uur stilstaan, vallen er plots
twee flauw. Ze worden met een draagberrie van het veld gedragen. In totaal
zullen de cadetten op het veld in de zon staan tussen negen en twaalf. Je zou
voor minder van je stokje gaan!
Na enkele uren gebed en militaire liederen is het de beurt aan de
scholen. Een voor een marcheren ze met hun vlag voorop het terrein over. Als ze
aan de tent komen, wordt er luid geapplaudisseerd. Ook onze huidige
stageschool, Aziavi, is van de partij. We zien zelfs een Montessori-school! Dat
hadden we nooit gedacht hier tegen te komen. Als de School for special needs
het terrein betreedt, gaat heel de zijkant van het veld rechtstaan en beginnen
ze allemaal luid te lachen en klappen. Achteraan het groepje leerlingen lopen
twee leerkrachten en drie blanken! Sanne geeft les op de School for special
needs en zij moest, samen met haar Canadese en Deense collega, mee marcheren.
Dit tot groot jolijt van alle aanwezigen.
Als alle scholen geweest zijn (ik schat een stuk of dertig) is het
de beurt aan de brandweer en de gemeentewerkers. Daarachter lopen de
taxichauffeurs en de kappers van het dorp. Als laatste lopen enkele vrouwen met
manden koopwaar op hun hoofd om de verkopers van Kpando te representeren. Al
bij al heeft de parade vier uur geduurd. We plakken allemaal van het zweet,
maar Sanne spant toch de kroon. Respect!
We gaan terug naar de compound om te lunchen. De dames en Wim
krijgen vissoep. Voor mij staat er een broodje met omelet en kaas tussen. Na
het eten wisselen we fotos uit. Ondertussen heb ik er al meer dan 3500! Daarna
is het toch tijd voor een dutje. Na een uurtje komen deBelgische jongens op bezoek. Gedaan met slapen. Een doucheke nemen
en buiten wat bijbabbelen. We wisselen ook met hen fotos uit en we spelen
pingpong. Onze nieuwe tafel wordt goed gebruikt!
In de namiddag voelt Isabelle zich slechter en slechter. Ze draait bijna
van haar stokje en we leggen haar op de grond. Zakjes koel water in haar nek en
met een blad wat frisse lucht wapperen. Meer kunnen we niet doen. We tetteren
nog wat en dan is het al tijd voor het avondeten. We krijgen spaghetti met een
heel lekkere tomatensaus. Als we na het eten Isabelle naar buiten escorteren,
valt ze flauw. We leggen haar op de grond, maar echt bijkomen doet ze niet.
Rita tovert een tevoorschijn en de jongens leggen Isabelle erop. Ze is in een
diepe slaap gevallen. Ik bel Tom op om te weten wat we best kunnen doen. Alle
namen van de medicijnen worden door hem door de computer gehaald. Conclusie:
teveel voor een lichaam om aan te kunnen. Vannacht zullen Sanne en Elke bij
Isabelle slapen om haar zo nu en dan eens wakker te maken en te laten drinken.
We zijn allemaal erg ongerust, want het lijkt wel of we ze niet wakker krijgen.
We kunnen echter niet meer doen dan wachten tot de medicijnen uitgewerkt zijn.
Om tien uur ga ik slapen. Het is een lange dag geweest. Morgen staat
de wekker gelukkig nog een keertje om half tien. Het is een nationale day off
voor Independence Day. Geen school dus!
Vandaag mochten we nog eens uitslapen. Niemand dat daar niet akkoord
mee was! Helaas vinden de jongens er niet beter op om heel vroeg s ochtends
buiten luid te beginnen tetteren. Toch weiger ik om voor half tien mijn bed uit
te komen. We krijgen broodjes om te eten en als Lynn het laatste La Vache Qui
Ritke opeet, komt Rita met een mandje de keuken uit. Ze kiepert het mandje op
de tafel en er vallen allemaal kleine potjes choco, confituur, kaas en boter
uit. Die waren meegekomen met de container. Dank u Linda.
In de voormiddag werk ik voor mijn portfolio. De anderen gaan naar
de markt. Alleen Isabelle blijft ook thuis. Ze heeft nog heel veel pijn aan
haar knie. De wonde ziet er niet echt goed uit en haar knie is nu drie keer zo
dik als de andere. Iedereen doet zijn best om bij te springen, maar we zien
allemaal dat ze veel pijn heeft.
s Middags eten we kip, groentjes en een vreemde soort aardappel.
Rita heeft worstjes gedraaid van puree en deze dan met een krokant korstje in
de pan gebakken. Best lekker, vind ik. De anderen staan er helemaal zot van. Na
het eten gaan er enkele, waaronder ik, een dutje doen. Helaas strooien de
jongens ook nu weer roet in het eten. Als ik een kwartier op bed lig, zetten ze
buiten de muziek loeihard. Ook nu blijf ik liggen tot de wekker gaat. Ik bel
nog even met Tom en neem een koude douche.
In de late namiddag is het in de keuken een grote bedrijvigheid.
Rita maakt eten alsof ze een heel leger te voederen heeft. Vandaag is het feest
voor de eerste verjaardag van Ellis. We vragen haar hoeveel volk ze heeft
uitgenodigd. Zo gebeurt dat hier niet, zegt ze. Ze zetten de muziek op, de
poort open en iedereen die door de poort komt, is welkom. Daarom maakt ze dus
zoveel eten. Je weet immers niet hoeveel volk er zal komen. Rond half zes
beginnen de eerste mensen binnen te sijpelen. Alle tafels worden buiten gezet
en versierd door de gordijnen erop te draperen. Flessen champagne worden uit de
koelkast gehaald en bergen eten worden buiten gezet. De ijskast zit (een echte
koeltoog) zit tot bovenaan vol met cola en fanta. De flesjes worden in grote
manden buiten gezet. heel veel mensen kennen we niet. Alleen de jongens die
hier altijd zijn, de bisschop en zijn vrouw en de oudere broer van Rita en de
oudere broer van Kudzo. Er zijn nog zon twintig mensen die we niet kennen. De
Belgische jongens die in KpanTech logeren, zijn ook uitgenodigd.
Om zeven uur moet iedereen gaan zitten. Er volgt een mis en
dankwoorden en nog een hoop ceremoniële woorden. Dan vraagt de preker ons om
hem een Nederlandstalig liedje aan te leren. Wim gaat naar voren en even later
zingen we allemaal ik heb de zon zien zakken in de zee. In het Ghanees klinkt
dit als zoem zoem zakke inne zee J
Na dit alles is het tijd om te feesten. We gaan allemaal aanschuiven
bij Rita en haar Eleno (haar zus). Onze borden worden meer dan vol geschept en
we krijgen ook een flesje drank. Daarna is het tijd om te dansen.
Na een slechte nacht ben ik om half elf doodop en ga ik slapen.
Zelfs met de loeiharde muziek op de achtergrond, lukt me dat. Gelukkig maar,
want morgen staat de wekker om kwart na zes!
Wat een dag! Vandaag was onze eerste vrije dag van de week en de
wekker stond om kwart na zeven. Het is een drukke dag. Om acht uur vertrekken
we naar de pottenbakkerij. Daar maken we allemaal onze potjes af. We moesten er
met een steentje heel hard op wrijven en er daarna overgaan met een netje.
Opeens heeft ons potje een heel andere kleur. Maandag moeten we een laatste
keer terug om onze potjes te laten bakken. Na de pottenbakkerij rijden we even
terug naar de compound om Isabelle af te zetten. Ze heeft te veel pijn om mee
te gaan. Achteraf bekeken bleek dat een goede beslissing.
Met de bus rijden we naar Ho. Onderweg stoppen we nog even, want we
hebben een kameleon over de weg zien kruipen. Ik moet meteen denken aan de
bezoekjes aan de Zoo met oma en opa J
Na een uur rijden vallen we stil langs de kant van de weg. We zitten
op nog een half uur van Ho en de versnellingsbak is stuk. Kudzo belt Bernard in
de compound om met de Opel Corsa naar ons te komen. Na goed anderhalf uur
wachten in de warme bus komt de Corsa eraan. Bernard heeft mekaniekers
meegenomen en ze beginnen meteen aan de bus. Dan neemt Kudzo Elke, Lynn, Wim,
Frank en mij mee in de Corsa. Lekker opgepropt rijden we naar de
immigratiedienst. Daar ontmoeten we de grootste eikels van Ghana. Sorry voor de
woordkeuze. De mensen van de immigratiedienst lachen ons uit als we een vraag
stellen en echt hulpvaardig zijn ze echt niet. Kudzo laat ons met Frank achter
en gaat Bernard, Joyce en Sanne halen die nog steeds bij de bus wachten. Hij
brengt hen naar een hotel waar we zullen lunchen. Als wij klaar zijn, wachten
we op Kudzo die ons met de Corsa komt halen. Na vijf minuten krijg ik telefoon
van Joyce: ook de Opel Corsa is kapot! We nemen de taxi naar het hotel. We
lunchen om half vier s middags! Ondertussen hebben ze de Corsa kunnen maken en
Kudzo propt ons alle zeven in het kleine autootje. We rijden naar het
internetcafé. Daar probeer ik op Skype te geraken om papa en Julie eens aan de
lijn te hebben. Helaas heb ik ook hier geen geluk. Weer moet ik vier keer van
computer wisselen. Dan lukt het eindelijk, maar zonder webcam. Nu ja, ik heb ze
kunnen horen en daar ben ik blij om. Tom moest helaas werken. Ik zet fotos
online, werk de blog bij en Skype met Debbie.
Om kwart voor acht splitsen we op. Sanne, Elke en ik rijden met
Kudzo mee met de Corsa. De anderen nemen de trotro naar huis. Om tien uur is
iedereen hongerig terug in de compound. Snel rijst eten en in bed. Een echte
pechdag!
Vandaag was het zo ver: terug echt lesgeven. Als ontbijt kregen we
verloren brood met de broodjes van hier. Lekker, maar ze kunnen toch niet
tippen aan die van ons mama hoor! Na het ontbijt fietsen we de berg over en
zetten onze materialen klaar. Eerst is het nog marcheer-les en met toch wat
zenuwen in ons lijf kijken we toe. Na een half uur is het onze beurt. Ik geef
taal en wiskunde en dan is het speeltijd. So far so good. Alleen met Moro heb
ik wat problemen. Hij komt nog maar 5 dagen naar school en geeft heel erg aan
dat dit niet naar zijn zin in. Als ik hem een opdracht geef, steekt hij gewoon
zijn vingers in zijn oren. Na de speeltijd zing ik enkele liedjes met de
kleuters. Dan nog een beetje wiskunde en leren over de dieren. Als mijn
kleuters een bij nadoen, stijgen ze precies allemaal op. Echt schattig. Als
educatief spel spelen we vandaag 1, 2, 3 piano. De leerkrachten van de lagere
school zitten buiten onder een boom. Van zodra we beginnen spelen, zien we door
de ramen van de lagere school allemaal kopjes naar buiten steken. Binnen de
kortste keren staan alle leerlingen naast het speelveld te kijken. Een kwartier
voor het einde van het educatief spel hebben we hen gevraagd of ze wilden
meespelen. Gillend en springend gaan ze in op ons aanbod. Het wordt een leuke
afsluiting van de schooldag.
Op de terugweg naar de compound stoppen we even om plofood te kopen.
Hmmmm. Aangekomen in de compound neem ik een doucheke. Daarna is het al tijd om
te eten. We krijgen banku met tilapa (vis). Elke en ik krijgen spaghetti.
Isabelle en Joyce zijn nog niet terug, merken we. Als we ernaar vragen, zegt
Rita ons dat Isabelle naar het ziekenhuis moest. Na wat ongerust speculeren,
mankt Isabelle de compound binnen. Ze is lelijk gevallen en haar onderbeen is
een grote schaafwonde. In haar knie zitten drie putten. Ze is misselijk van de
pijn. Iedereen springt bij en geeft haar cola, spaghetti, water of een knuffel.
Van het ziekenhuis heeft Isabelle medicijnen meegekregen. Een bijsluiter zit er
echter niet bij. Ik bel naar Tom en vijf minuten later is dat alweer
opgehelderd. Lang leve een lief met medische kennis! J
Na de eerste zorgen gaan Joyce, Elke en ik even langs de
fietsenmaker. Mijn voorrem is al twee dagen kapot en dat moet nu toch wel
opgelost worden. We zetten mijn fiets af en lopen verder om belwaarde en ijsjes
te kopen. Als we 5 minuten terug later terug bij de fietsenmaker komen, is mijn
fiets al gemaakt. Ik haal mijn portefeuille boven, maar de fietsenmaker schudt
zijn hoofd en zegt dat ik niets moet betalen. Ik bedank hem en loop met een
grote glimlach weer naar huis. Dat moet je in België eens proberen!
Terug in de compound is het alweer tijd om voor school te werken.
Observaties en reflecties uitschrijven en de lessen van volgende week
voorbereiden. Net als ik klaar ben, komt het busje de compound in gereden.
Gisteren hebben we afgesproken om allemaal samen te leggen voor een
pingpongtafel. Vorige jaren stond er een, maar die is gesneuveld. Dat vonden we
zo jammer dat we er zelf een gaan laten maken. Gisteren zijn we de bestelling
gaan doen en vandaag staat de tafel er al! Het schilderen moet onder de hut
gebeuren, want ondertussen is er weer onweer losgebarsten.
s Avonds eten we vissoep met brood. Ik krijg een groot bord pikante
rode rijst. Dank u Rita J Na het eten kijk ik samen met Joyce
naar de filmpjes van de voorbije dagen. Ik ben de enige die de filmpjes kan
afspelen op pc, dus als we de filmpjes willen bekijken op groot scherm, moet
dat bij mij. Gelukkig doe ik het graag. Na de filmpjes is het al weer acht uur.
Nog een aflevering Lipstick Jungle kijken en slapen maar.
Vanochtend was het dezelfde routine als anders. Opstaan, eens goed
geeuwen, samen ontbijten en dan met de fiets de berg over. Als we op school
aankomen, zijn mijn juffen nog niet aanwezig. Madam Bennis is in KpanTech gaan
helpen met de marcheer-les, maar van madam Doris is niks geweten. Bij gebrek
aan leerkrachten en door een heel klein aantal kinderen dat is komen opdagen,
wordt er nog les worship gehouden. Na een goed half uur is madam Doris dan toch
komen opdagen. Dan moesten we nog wachten op andere kinderen. Ik heb nog geen
twintig kinderen in mijn klas zitten, maar in het begin zaten er nog maar tien.
De lessen zijn sinds enkele weken een uur vervroegd en de kinderen zijn dit nog
niet gewend.
Vandaag was onze laatste observatiedag, dus vanaf morgen is het
werken geblazen! Om twaalf uur nemen we afscheid van onze kleuters en springen
we terug op onze fietsen. Als we in de compound aankomen, is Sanne er al. Tijdens
het even wachten op Joyce en Isabelle komt de Open Corsa aangereden. Bernard
open de kofferbak en haalt er een geit uit. Hij bindt de geit met een touw aan
een paal. Daarna is het tijd om te eten. We krijgen rode rijst met vlees en een
tomatensaus. De zus van Rita is weer op bezoek en dan is ons eten altijd extra
pikant. Ook dit keer gaan er sloten water door.
Na het eten maak ik de voorbereidingen van de komende dag. Ook de
observaties moeten nog uitgeschreven worden. Tijdens het harde werk begint het
buiten te onweren. Tot daar het plan om naar het postkantoor te gaan. Dan maar
een dutje. Na een tijdje krijg ik telefoon van Tom. Tegen het einde van het
telefoontje begin ik buiten gemekker te horen. Elke komt naar binnen gelopen en
zegt dat ze Atiso naar buiten is gegaan met een groot mes. Tom moet afleggen en
ik ga naar buiten. Als ik in de living kom, zie ik Joyce en Elke wenen.
(volgende passage is niet voor gevoelige magen)
Het geitje mekkert enorm. Ik ga voorzichtig naar buiten en zie dat
ze het geitje net de nek aan het oversnijden zijn. Het gemekker van het geitje
ging echt door merg en been. Het bloed vangen ze op in een kookpot. De nek van
het geitje blijft er maar gedeeltelijk aanhangen. Als de geit eindelijk
opgehouden is met mekkeren leggen ze de geit op karton en wrijven ze hem in met
kerosine. En daarna, tja de vlam erin. Ze branden het haar van de geit af.
Daarna wast Christian de geit met water en zeep. Ja, het beestje is nog nooit
zo proper geweest. Alleen het grote gapende gat tussen nek en kop is niet echt
smakelijk om te zien. Na het bad gaat de geit weer de vlammen in. Vlak daarna
kappen ze er koud water op. We zien het vel gewoon scheuren. Christian neemt
een grote machete en schraapt het vel van de geit. Ondertussen kapt Bernard
grote bananenbladeren en legt deze op de grond. Daar wordt de geit opgelegd.
Bernard neemt en scherp mes en dan begint het ontleden. Ze snijden de buik open
en halen een voor een de verschillende ingewanden eruit. De pootjes worden eraf
gesneden en de alle bruikbare stukken worden in een badje gelegd. Nu ja,
bruikbare stukken. Ik heb zelf het gevoel dat ze echt niks weggooien. De kop
gaat namelijk ook in het badje. De lever en enkele andere ingewanden worden in
de kookpot met bloed gegooid. Kudzo zet de pot op een vuurtje en maakt
stoofpot. Joyce, Elke, Sanne en Lynn weigeren naar buiten te komen. Wim,
Isabelle en ik krijgen stukjes uit de stoofpot aangeboden, maar dat gaat me dan
weer iets te ver.
Op de foto die vandaag bij de blog staat zie je het geitje na zijn
eerste vuurdoop. Christian is de afgebrande haren van het dier aan het
schrapen. Het witte ding dat uit de mond van de geit hangt, is zijn tong.
Na een goed half uur in de zon naar de slachtpartij te hebben
gekeken, heb ik dringend nood aan een doucheke. Nog een klein ondergoed-wasje
en wat voor de blog schrijven. Daarna is het alweer tijd om te eten. We krijgen
worstjes met frietjes van zoete aardappelen. Lekker! Na het eten kijken Lynn,
Joyce, Frank en ik naar Beauty and the beast. Na een aardbeienlikeurtje is het
tijd om te gaan slapen. En met dat drankje achter de kiezen mag het geen
probleem zijn J
Ik heb geslapen als een roosje! Niet moeilijk na het feestje van
gisterenavond. De wekker om zeven uur is echter een kleine spelbreker. Het is
verbazingwekkend stil aan de ontbijttafel. We krijgen broodjes met een hele
hoop boter en omelet. Om kwart voor acht vertrekken we naar school. Helaas vijf
minuten te laat, want als we op school aankomen, zijn de kinderen van de lagere
en middelbare school al aan het verzamelen. Alle hoofden in onze richting
gedraaid. We moeten heel de speelplaats over in een soort walk of shame. Als we
ons verontschuldigen bij de juffen van Kindergarten blijkt dat we niet eens te
laat zijn. Mijn twee juffen zijn er zelfs nog niet.
De dag begon vandaag weer met een goed half uur marcheer-les.
Ondertussen praten we een beetje bij met de leerkrachten van de school. Hier
voelen we ons al veel meer een lid van het schoolteam en dat is fijn. Als het
marcheren ten einde loopt, beginnen de kinderen alle banken en stoelen buiten
te zetten. De kinderen van Kindergarten, Primary School en Junior High komen
allemaal onder een grote boom zitten voor de les worship. Normaal gezien is
die klassikaal op woensdag, maar deze week gebeuren er allerlei speciale dingen
door de grote festiviteiten van zondag. De kinderen krijgen ook uitleg over hoe
Ghana onafhankelijk is geworden. Het aantal keren dat er op een boze manier het
woord yevo (witte) wordt uitgesproken, maakt ons een beetje ongemakkelijk. We
hopen maar dat we niet op eenzelfde lijn worden gezet als de Britse bezetters
van 54 jaar geleden. Na de uitleg is het tijd om christelijke liederen te
zingen. Dat is elke keer een hele belevenis. Er wordt getrommeld, gedanst en
iedereen gaat uit de bol. Heel wat anders dan ons gebedje in de klas!
Voor het break is worden Lynn, Elke en ik voor de hele school
geroepen. We moeten onze naam zeggen en vermelden waar we zullen lesgeven. Ik
stel me dus voor als madam Annelies from KG1. Dan zegt de directrice clap for
her en de héle school applaudisseert voor me. Ik ben geen blozer, maar ik denk
dat nu wel in recordtijd van wit naar rood ben gegaan! Nu ja, we zijn welkom.
Dat is zeker. Tijdens de break zijn we naar de materialen gaan kijken en er
stond een grote kist met Antwerp Ghana erop. De kist was een gift van
enkele leerkrachten die daar vorige zomer geweest zijn. Veerle en company, ik
kan jullie verzekeren dat jullie materialen goed terecht zijn gekomen. De
materialen worden gebruikt en ook wij zijn heel blij dat ze daar aanwezig zijn!
Na de les taal fietsen we terug naar huis. Daar komt de pizza-geur ons
al van ver tegemoet. Als iedereen aangekomen is, kunnen we beginnen eten.
Daarna is het tijd om de lessen voor te bereiden en de observaties voor te
bereiden. Nog een half uurtje dutten en het is alweer tijd om te dineren. We
krijgen rijst met tomaatjes en tomatensaus met vlees en groentjes. Na het eten
kijken we samen de fotos van het feestje gisteren. Ook de jongens komen kijken
en lachen zich een kriek.
s Avonds wordt er opgesplitst. Enkelen gaan naar de voetbal kijken,
anderen gaan iets drinken en ik maak de inventaris van de aangekomen spullen.
Als ik het pakketje ballonnen van de VRT open, zie ik behalve een hoop
Ketnet-ballonnen ook een kaartje Een fijne reis in Ghana. Dat is leuk J Bij deze wil ik alle mensen bedanken die me aan spullen hebben
geholpen. Nonkel Werner, Ann, de mensen van ACV, VRT en nog enkele anderen die
ik vergeet.
Na de inventaris kruip ik in bed met nog een aflevering Lipstick
Jungle. Daarna gaat het licht uit. het was me gisteren toch net iets te laat in
dit kllimaat.
Vandaag is Joyce jarig. Ze wordt 23 jaar. Gisterenavond heeft Sanne
haar stoel aan de tafel al versierd. Er wordt gezongen en gefeliciteerd. We
hebben een kroon met een eend erop gemaakt en die staat op haar bord. Ze zet
hem op haar hoofd en dan kunnen we ontbijten. De gebakken broodjes smaken weer
lekker.
Om half acht vertrekken we met de fiets naar school. Tien minuten
later zijn we er al. Dat valt reuze mee! We moeten door het drukke centrum van
Kpando en dan omhoog en dat is even een minder leuk stukje. Maar vanaf daar is
het nog vijf minuutjes bollen en we zijn er al. We worden zeker vierentwintig
keer welkom geheten door alle verschillende leerkrachten. De directrice is er
nog niet. We wachten samen met enkele leerkrachten onder een boom. Onze stoelen
worden meteen gebracht door kinderen van de middelbare school. Om twintig na
acht is het assembly voor de jongeren van de middelbare school. Ze bidden,
zingen het Ghanese volkslied en zeggen een eed op waarmee ze hun trouw aan de
vlag bezweren, hand op het hart. Dan is het tijd voor de marcheer-les. Zondag
is het Independence Day en alle kinderen vanaf de lagere school moeten
marcheren. Daarom bestaan de eerste drie kwartier van deze week telkens uit
marcheer-les. Enkele jongens spelen op drums. De andere kinderen marcheren in
de maat het hele schoolveld over, en nog eens en nog eens en nog eens. Na een
tijdje worden ook de vlaggen van de school mee in het marcheer-geweld gegooid.
Die moeten ze dan mooi vasthouden.
Als het marcheren gedaan is, is het negen uur en op dat moment komt
de directrice eraan. Ze verontschuldigd zich dat ze te laat is en stuurt ons
meteen naar Kindergarten. Ja, dat hadden we zelf ook kunnen doen. Ze stelt ons
voor aan de kinderen en de leerkrachten. Er wordt beslist dat ik weer in KG1
zal staan en Lynn en Elke samen in KG2. Ik heb zestien kindjes in mijn klas van
drie en vier jaar. Lynn en Elke hebben de oudere categorie en zij hebben
slechts tien kinderen. Een klein schooltje dus. Een van mijn juffen heet Doris.
Doris heeft een zwaar zwart brilmontuur en haar dat lijkt ontstaan door contact
met elektriciteit. Supercool! De andere heeft een massa vlechtjes. Haar naam
ken ik niet.
De lessen vielen goed mee. De leerkrachten geven meer instructies in
het Engels en ik heb geen enkele stok gezien. Een hele verbetering dus! Tijdens
een van de liedje wordt er you are welcome my friend gezongen en ineens staan
alle kleuters met hun armen rond mij. Mijn hoofd zweeft ergens tussen de boezem
van Doris want zij doet lustig mee met de groepsknuffel. Ik ben welkom hier,
dat staat vast. Aan het einde van de dag wordt me gevraagd om een liedje in het
Ewe mee te zingen. Niet gemakkelijk en ik maak een hele hoop fouten. Gelukkig
weten de kinderen wat ik bedoel en kunnen de leerkrachten ermee lachen. Na tien
minuten fietsen zijn we alweer in de compound.
Kudzo is terug van Accra en hij heeft mijn materialen meegebracht
die ik met de container heb meegestuurd. s Middags staat er vissalade op het
menu. Ik krijg rijst met worstjes. Lekker maar enorm pikant! Na het eten
schrijf ik mijn observaties uit van de eerste stagedag.
Vanmiddag merkten we dat onze deur niet goed sloot. Ze ging telkens
vanzelf terug open. Als ik om vier uur in de douche sta, roept Kudzo dat ik me
moet bedekken als ik eruit kom. Ik vind een beetje vreemd, maar ik kom toch
(zoals altijd) aangekleed uit de badkamer. Dan snap ik het: de slotenmaker
staat in onze kamer. Een uur nadat we Kudzo inlichtten over het deur-probleem
is het al opgelost.
Rond 17u begint de keuken heerlijk te ruiken. Isabelle en Joyce zijn
pannenkoeken aan het bakken voor de verjaardag van Joyce. Na lang bakken en
braden in de keuken is er een hele stapel gemaakt. Joyce is naar de brouwer
geweest en heeft Alvaro, Star (bier) en frisdrank in huis gehaald. We zetten de
tafel buiten en de jongens beginnen te drummen. Als aperitiefje krijgen we
allemaal een bekertje met plaatselijke aardbeienlikeur. Zalig lekker!
Het werd een zalige avond. We hebben pannenkoeken gegeten,
gedronken, gedanst en plezier gemaakt. Rita wilde ervoor zorgen dat Joyce deze
verjaardag nooit meer vergeet en dat zal niet voor niets geweest zijn. Opeens
begonnen de jongens en Rita met Alvaro, bier en frisdrank te schudden in onze
buurt. Gevolg: iedereen plakte van boven tot onder. Dat zie je ook op de foto
die vandaag bij de blog staat. Dan kwam Rita eraan met een fles talkpoeder.
Gevolg: een witte Joyce!
Naargelang de avond vorderde, kwamen er steeds meer jongeren van het
dorp op de muziek af. Er waren drie jongens van om en bij de zeven jaar. Eentje
kwam me welkom heten en stelde zich voor als Fred. Fred kwam even later naar
mij met de mededeling dat een van de andere jongens met me wou dansen, maar het
niet durfde vragen. Zo schattig. Het broertje van Atiso was er ook. Op het
moment dat die begon te dansen, vielen we allemaal om van verbazing. Michael Jackson
is er niets tegen! Om tien uur was het feestje gedaan en gaat iedereen voldaan
naar de kamers. Niet om meteen te gaan slapen, eerst een douche!
De ochtend ging vrij snel voorbij vandaag. Na het ontbijt heb ik nog
wat voor mijn portfolio gewerkt. Ja, zelfs na de lesvoorbereiding is het
schoolwerk nog niet ten einde. Ach ja. Na het ontbijt vertrekken de dames en
Wim met enkele jongens. Ze zijn naar Torkor geweest. Alleen Lynn, Sanne en ik
bleven thuis. Om half twaalf krijg ik een bord spaghetti. De andere dames en
Wim zijn ondertussen terug, maar wachten nog om te eten. Ik moet namelijk als
eerste vertrekken. Om tien voor twaalf krijg ik telefoon van Ang dus ik neem
mijn rugzak en ik vertrek richting trotro-stand. Ik kom als eerste aan en wacht
op de drie jongens. Ondertussen worden er langs alle kanten bestemming in mijn
oor gebruld. Accracracracracra roept de man die naar Accra rijdt. De man die
zijn trotro naar Hohoe wil vullen, roept iets wat lijkt op Aldi-aldi-aldi J Dan zijn de jongens er en we wandelen het pleintje op. We zoeken
het hutje waar HO opstaat en betalen elk 3 cedi (anderhalve euro). Dan
kruipen we de trotro in; een busje met vier rijen. Elke rij bestaat uit een
bank en een opklapzitje dat half loshangt. Er zitten al drie mensen in de
trotro en wij proppen ons op de voorste bank. Ik moet mijn voeten op een
verhoog in de auto zetten. Er komt een enorme hitte uit en ik heb even schrik
dat mijn voeten door mijn zolen zullen smelten. Pas als de bus volledig vol
zit, vertrekt de trotro. We zitten met op dat moment met veertien man in de
auto en een hoop bagage in de koffer. Uiteindelijk valt het nog mee, ik had
erger verwacht. We hobbelen door de Ghanese wegen en worden onderweg drie keer
tegengehouden door de politie. Zij tellen het aantal mensen in de trotro en
laten ons dan weer doorrijden. Een uur en twintig minuten na vertrek komen we
aan op de trotro-stand in Ho. Van daaruit moeten we dan het internetcafé zien
te vinden. De jongens zijn er nog nooit geweest dus moeten we vertrouwen op
mijn vrouwelijke intuïtie. Ja, we vragen het dus best even! Het antwoord is
simpel: ga daar staan en laat een taxi je brengen. Bende luie mensen :p Als we
uitleggen dat we willen wandelen, stuurt hij ons dan toch de juiste richting
uit. We wandelen tien minuten en arriveren bij het snelle internet. Het blijft
toch een zaligheid. Eindelijk kan ik eens skypen met Lore, Julie en papa.
Daarna is ook Tom aan de beurt. Mijn dag is weer goed!
Na het internet (en bijhorende mankementjes zoals toetsenborden die
plots uitvallen) nemen we een taxi terug naar de trotro-plaats. Daar stappen we
in een trotro naar Kpando. Weer moeten we wachten tot hij vol zit. Ondertussen
komen er massas verkopers door de raampjes brullen wat ze verkopen. We kopen
plofood, koekjes en een ijsje. Je moet iets doen terwijl je wacht! Deze trotro
zag er beduidend nieuwer uit dan de vorige. Er hangen maar drie
on-identificeerbare draden aan de plafonds en de zijkanten van de auto in
plaats van twaalf J Als het busje vol is, rijden we
weer naar Kpando. Rijden zonder straatlicht het is een belevenis!
Als ik aankom in de compound, ben ik te laat voor het eten. Gelukkig
heeft Rita een bord met rode rijst en saté opzij gezet. Zalig lekker. Na het
eten schrijf ik nog voor de blog en dan is het al acht uur. Ik kijk nog een
aflevering van Lipstick Jungle en doe het licht dan uit. Morgen begint de stage
terug!
Als om half acht mijn wekker afgaat, zoek ik blindelings de
snooze-knop. Het was een enorm warme nacht, ondanks het onweer. Blijkbaar was
er gisterenavond nog afgesproken dat we pas om negen uur ontbijten, dus
gelukkig kon ik nog uurtje blijven liggen. Als ontbijt krijgen we de zalige
toasts en een bord met ei, groentjes en vlees. Alles door elkaar gemengd.
Na het eten maak ik nog lesvoorbereidingen. Om half twaalf maak ik
de allerlaatste! Meer dan 180 lesvoorbereidingen heb ik gemaakt de voorbije
weken. Ik ben zo blij dat ze af zijn dat ik spontaan een vreugdedansje met
Yvonne doe. De zotte doos doet zonder vragen gewoon mee. Rita komt ons zeggen
dat ze soep nog goed moet doorkoken en dat we pas om twee uur zullen eten. Joyce
en ik gaan nog eens op pad. Als we van de bank terugkomen, hebben we dorst. We
hebben nog tijd dus we duiken een plaatselijk cafétje binnen. We bestellen
allebei een ijskoude Alvaro, zalig lekker. Het is een soort frisdrank met
peersmaak. Ik lust geen peer, maar de 330 cl Alvaro gaat zonder enig probleem
binnen. Het smaakt naar gesmolten groene Napoleon-bollen en is zalig
verfrissend.
Als we in de compound komen, blijven we perfect getimed te hebben:
het eten staat optafel. We krijgen
notensoep met rijstbollen. Voor mij staat er een bord spaghetti klaar. Ik ben
de pasta onderhand al zo ongelooflijk beu dus ik wissel mijn spaghetti met de
rijstbol van Sanne. Het is rijst die gestampt is en tot een bol gerold die dan
in een plastic zakje zit. Het ziet er vreemd uit, maar smaakt net zoals gewone
witte rijst en het vult enorm. Na driekwart rijstbol heb ik al genoeg.
Na het eten doe ik een dutje, gevolgd door een beetje lezen in de
hut. Vandaag speelt de ploeg van Etse, Baruso en Atiso een vriendschappelijke
match. We besluiten om samen met Christian te gaan supporteren. In de schaduw
van een mangoboom (zie foto) supporteren we voor onze jongens. Het blijft
0-0.
Als we terug thuiskomen, is het eten al bijna klaar. Ik neem nog
snel een doucheke en schuif dan aan tafel. We krijgen rijst met satés. Lekker.
Na het eten wordt er nog gedoucht door de andere dames en daarna vertrekken we
naar onze Belgische jongens aan de andere kant van Kpando. De voetbaljongens
nodigen zichzelf uit en gaan dan maar mee. Onderweg in het donker vinden we dat
stiekem nog niet eens zo erg. We worden ontvangen in de bungalow van de jongens
in KpanTech, de school waar zij lesgeven en werken. Allemaal doen ze
houtbewerking en technische vakken. We geven al snel onze bestellingen door. De
jongens zullen op school de boxen voor mijn eindwerk maken. Na een tijdje
gezellig gebabbeld te hebben, gooit Lynn een flesje bier op de grond. Dan wordt
je eens uitgenodigd !
Na een tijdje worden de voetbaljongens moe en ongeduldig. Rond tien
uur is het tijd om naar huis te gaan. Een half uur wandelen later zijn we terug
in de compound. Ik schrijf nog wat verder aan de blog en rond elf uur is het
tijd voor bed.
