Vanochtend was het dezelfde routine als anders. Opstaan, eens goed geeuwen, samen ontbijten en dan met de fiets de berg over. Als we op school aankomen, zijn mijn juffen nog niet aanwezig. Madam Bennis is in KpanTech gaan helpen met de marcheer-les, maar van madam Doris is niks geweten. Bij gebrek aan leerkrachten en door een heel klein aantal kinderen dat is komen opdagen, wordt er nog les worship gehouden. Na een goed half uur is madam Doris dan toch komen opdagen. Dan moesten we nog wachten op andere kinderen. Ik heb nog geen twintig kinderen in mijn klas zitten, maar in het begin zaten er nog maar tien. De lessen zijn sinds enkele weken een uur vervroegd en de kinderen zijn dit nog niet gewend.

Vandaag was onze laatste observatiedag, dus vanaf morgen is het werken geblazen! Om twaalf uur nemen we afscheid van onze kleuters en springen we terug op onze fietsen. Als we in de compound aankomen, is Sanne er al. Tijdens het even wachten op Joyce en Isabelle komt de Open Corsa aangereden. Bernard open de kofferbak en haalt er een geit uit. Hij bindt de geit met een touw aan een paal. Daarna is het tijd om te eten. We krijgen rode rijst met vlees en een tomatensaus. De zus van Rita is weer op bezoek en dan is ons eten altijd extra pikant. Ook dit keer gaan er sloten water door.

Na het eten maak ik de voorbereidingen van de komende dag. Ook de observaties moeten nog uitgeschreven worden. Tijdens het harde werk begint het buiten te onweren. Tot daar het plan om naar het postkantoor te gaan. Dan maar een dutje. Na een tijdje krijg ik telefoon van Tom. Tegen het einde van het telefoontje begin ik buiten gemekker te horen. Elke komt naar binnen gelopen en zegt dat ze Atiso naar buiten is gegaan met een groot mes. Tom moet afleggen en ik ga naar buiten. Als ik in de living kom, zie ik Joyce en Elke wenen.

(volgende passage is niet voor gevoelige magen)

Het geitje mekkert enorm. Ik ga voorzichtig naar buiten en zie dat ze het geitje net de nek aan het oversnijden zijn. Het gemekker van het geitje ging echt door merg en been. Het bloed vangen ze op in een kookpot. De nek van het geitje blijft er maar gedeeltelijk aanhangen. Als de geit eindelijk opgehouden is met mekkeren leggen ze de geit op karton en wrijven ze hem in met kerosine. En daarna, tja … de vlam erin. Ze branden het haar van de geit af. Daarna wast Christian de geit met water en zeep. Ja, het beestje is nog nooit zo proper geweest. Alleen het grote gapende gat tussen nek en kop is niet echt smakelijk om te zien. Na het bad gaat de geit weer de vlammen in. Vlak daarna kappen ze er koud water op. We zien het vel gewoon scheuren. Christian neemt een grote machete en schraapt het vel van de geit. Ondertussen kapt Bernard grote bananenbladeren en legt deze op de grond. Daar wordt de geit opgelegd. Bernard neemt en scherp mes en dan begint het ontleden. Ze snijden de buik open en halen een voor een de verschillende ingewanden eruit. De pootjes worden eraf gesneden en de alle bruikbare stukken worden in een badje gelegd. Nu ja, bruikbare stukken. Ik heb zelf het gevoel dat ze echt niks weggooien. De kop gaat namelijk ook in het badje. De lever en enkele andere ingewanden worden in de kookpot met bloed gegooid. Kudzo zet de pot op een vuurtje en maakt stoofpot. Joyce, Elke, Sanne en Lynn weigeren naar buiten te komen. Wim, Isabelle en ik krijgen stukjes uit de stoofpot aangeboden, maar dat gaat me dan weer iets te ver.

Op de foto die vandaag bij de blog staat zie je het geitje na zijn eerste vuurdoop. Christian is de afgebrande haren van het dier aan het schrapen. Het witte ding dat uit de mond van de geit hangt, is zijn tong.

Na een goed half uur in de zon naar de slachtpartij te hebben gekeken, heb ik dringend nood aan een doucheke. Nog een klein ondergoed-wasje en wat voor de blog schrijven. Daarna is het alweer tijd om te eten. We krijgen worstjes met frietjes van zoete aardappelen. Lekker! Na het eten kijken Lynn, Joyce, Frank en ik naar Beauty and the beast. Na een aardbeienlikeurtje is het tijd om te gaan slapen. En met dat drankje achter de kiezen mag het geen probleem zijn J

04-03-2011 om 18:03 geschreven door Annelies  

Ik heb geslapen als een roosje! Niet moeilijk na het feestje van gisterenavond. De wekker om zeven uur is echter een kleine spelbreker. Het is verbazingwekkend stil aan de ontbijttafel. We krijgen broodjes met een hele hoop boter en omelet. Om kwart voor acht vertrekken we naar school. Helaas vijf minuten te laat, want als we op school aankomen, zijn de kinderen van de lagere en middelbare school al aan het verzamelen. Alle hoofden in onze richting gedraaid. We moeten heel de speelplaats over in een soort walk of shame. Als we ons verontschuldigen bij de juffen van Kindergarten blijkt dat we niet eens te laat zijn. Mijn twee juffen zijn er zelfs nog niet.

De dag begon vandaag weer met een goed half uur marcheer-les. Ondertussen praten we een beetje bij met de leerkrachten van de school. Hier voelen we ons al veel meer een lid van het schoolteam en dat is fijn. Als het marcheren ten einde loopt, beginnen de kinderen alle banken en stoelen buiten te zetten. De kinderen van Kindergarten, Primary School en Junior High komen allemaal onder een grote boom zitten voor de les ‘worship’. Normaal gezien is die klassikaal op woensdag, maar deze week gebeuren er allerlei speciale dingen door de grote festiviteiten van zondag. De kinderen krijgen ook uitleg over hoe Ghana onafhankelijk is geworden. Het aantal keren dat er op een boze manier het woord ‘yevo’ (witte) wordt uitgesproken, maakt ons een beetje ongemakkelijk. We hopen maar dat we niet op eenzelfde lijn worden gezet als de Britse bezetters van 54 jaar geleden. Na de uitleg is het tijd om christelijke liederen te zingen. Dat is elke keer een hele belevenis. Er wordt getrommeld, gedanst en iedereen gaat uit de bol. Heel wat anders dan ons gebedje in de klas!

Voor het break is worden Lynn, Elke en ik voor de hele school geroepen. We moeten onze naam zeggen en vermelden waar we zullen lesgeven. Ik stel me dus voor als madam Annelies from KG1. Dan zegt de directrice ‘clap for her’ en de héle school applaudisseert voor me. Ik ben geen blozer, maar ik denk dat nu wel in recordtijd van wit naar rood ben gegaan! Nu ja, we zijn welkom. Dat is zeker. Tijdens de break zijn we naar de materialen gaan kijken en er stond een grote kist met ‘Antwerp – Ghana’ erop. De kist was een gift van enkele leerkrachten die daar vorige zomer geweest zijn. Veerle en company, ik kan jullie verzekeren dat jullie materialen goed terecht zijn gekomen. De materialen worden gebruikt en ook wij zijn heel blij dat ze daar aanwezig zijn!

Na de les taal fietsen we terug naar huis. Daar komt de pizza-geur ons al van ver tegemoet. Als iedereen aangekomen is, kunnen we beginnen eten. Daarna is het tijd om de lessen voor te bereiden en de observaties voor te bereiden. Nog een half uurtje dutten en het is alweer tijd om te dineren. We krijgen rijst met tomaatjes en tomatensaus met vlees en groentjes. Na het eten kijken we samen de foto’s van het feestje gisteren. Ook de jongens komen kijken en lachen zich een kriek.

’s Avonds wordt er opgesplitst. Enkelen gaan naar de voetbal kijken, anderen gaan iets drinken en ik maak de inventaris van de aangekomen spullen. Als ik het pakketje ballonnen van de VRT open, zie ik behalve een hoop Ketnet-ballonnen ook een kaartje ‘Een fijne reis in Ghana.’ Dat is leuk J Bij deze wil ik alle mensen bedanken die me aan spullen hebben geholpen. Nonkel Werner, Ann, de mensen van ACV, VRT en nog enkele anderen die ik vergeet.

Na de inventaris kruip ik in bed met nog een aflevering Lipstick Jungle. Daarna gaat het licht uit. het was me gisteren toch net iets te laat in dit kllimaat.

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies  

Vandaag is Joyce jarig. Ze wordt 23 jaar. Gisterenavond heeft Sanne haar stoel aan de tafel al versierd. Er wordt gezongen en gefeliciteerd. We hebben een kroon met een eend erop gemaakt en die staat op haar bord. Ze zet hem op haar hoofd en dan kunnen we ontbijten. De gebakken broodjes smaken weer lekker.

Om half acht vertrekken we met de fiets naar school. Tien minuten later zijn we er al. Dat valt reuze mee! We moeten door het drukke centrum van Kpando en dan omhoog en dat is even een minder leuk stukje. Maar vanaf daar is het nog vijf minuutjes bollen en we zijn er al. We worden zeker vierentwintig keer welkom geheten door alle verschillende leerkrachten. De directrice is er nog niet. We wachten samen met enkele leerkrachten onder een boom. Onze stoelen worden meteen gebracht door kinderen van de middelbare school. Om twintig na acht is het ‘assembly’ voor de jongeren van de middelbare school. Ze bidden, zingen het Ghanese volkslied en zeggen een eed op waarmee ze hun trouw aan de vlag bezweren, hand op het hart. Dan is het tijd voor de marcheer-les. Zondag is het Independence Day en alle kinderen vanaf de lagere school moeten marcheren. Daarom bestaan de eerste drie kwartier van deze week telkens uit marcheer-les. Enkele jongens spelen op drums. De andere kinderen marcheren in de maat het hele schoolveld over, en nog eens en nog eens en … nog eens. Na een tijdje worden ook de vlaggen van de school mee in het marcheer-geweld gegooid. Die moeten ze dan mooi vasthouden.

Als het marcheren gedaan is, is het negen uur en op dat moment komt de directrice eraan. Ze verontschuldigd zich dat ze te laat is en stuurt ons meteen naar Kindergarten. Ja, dat hadden we zelf ook kunnen doen. Ze stelt ons voor aan de kinderen en de leerkrachten. Er wordt beslist dat ik weer in KG1 zal staan en Lynn en Elke samen in KG2. Ik heb zestien kindjes in mijn klas van drie en vier jaar. Lynn en Elke hebben de oudere categorie en zij hebben slechts tien kinderen. Een klein schooltje dus. Een van mijn juffen heet Doris. Doris heeft een zwaar zwart brilmontuur en haar dat lijkt ontstaan door contact met elektriciteit. Supercool! De andere heeft een massa vlechtjes. Haar naam ken ik niet.

De lessen vielen goed mee. De leerkrachten geven meer instructies in het Engels en ik heb geen enkele stok gezien. Een hele verbetering dus! Tijdens een van de liedje wordt er ‘you are welcome my friend’ gezongen en ineens staan alle kleuters met hun armen rond mij. Mijn hoofd zweeft ergens tussen de boezem van Doris want zij doet lustig mee met de groepsknuffel. Ik ben welkom hier, dat staat vast. Aan het einde van de dag wordt me gevraagd om een liedje in het Ewe mee te zingen. Niet gemakkelijk en ik maak een hele hoop fouten. Gelukkig weten de kinderen wat ik bedoel en kunnen de leerkrachten ermee lachen. Na tien minuten fietsen zijn we alweer in de compound.

Kudzo is terug van Accra en hij heeft mijn materialen meegebracht die ik met de container heb meegestuurd. ’s Middags staat er vissalade op het menu. Ik krijg rijst met worstjes. Lekker maar enorm pikant! Na het eten schrijf ik mijn observaties uit van de eerste stagedag.

Vanmiddag merkten we dat onze deur niet goed sloot. Ze ging telkens vanzelf terug open. Als ik om vier uur in de douche sta, roept Kudzo dat ik me moet bedekken als ik eruit kom. Ik vind een beetje vreemd, maar ik kom toch (zoals altijd) aangekleed uit de badkamer. Dan snap ik het: de slotenmaker staat in onze kamer. Een uur nadat we Kudzo inlichtten over het deur-probleem is het al opgelost.

Rond 17u begint de keuken heerlijk te ruiken. Isabelle en Joyce zijn pannenkoeken aan het bakken voor de verjaardag van Joyce. Na lang bakken en braden in de keuken is er een hele stapel gemaakt. Joyce is naar de brouwer geweest en heeft Alvaro, Star (bier) en frisdrank in huis gehaald. We zetten de tafel buiten en de jongens beginnen te drummen. Als aperitiefje krijgen we allemaal een bekertje met plaatselijke aardbeienlikeur. Zalig lekker!

Het werd een zalige avond. We hebben pannenkoeken gegeten, gedronken, gedanst en plezier gemaakt. Rita wilde ervoor zorgen dat Joyce deze verjaardag nooit meer vergeet en dat zal niet voor niets geweest zijn. Opeens begonnen de jongens en Rita met Alvaro, bier en frisdrank te schudden in onze buurt. Gevolg: iedereen plakte van boven tot onder. Dat zie je ook op de foto die vandaag bij de blog staat. Dan kwam Rita eraan met een fles talkpoeder. Gevolg: een witte Joyce!

Naargelang de avond vorderde, kwamen er steeds meer jongeren van het dorp op de muziek af. Er waren drie jongens van om en bij de zeven jaar. Eentje kwam me welkom heten en stelde zich voor als Fred. Fred kwam even later naar mij met de mededeling dat een van de andere jongens met me wou dansen, maar het niet durfde vragen. Zo schattig. Het broertje van Atiso was er ook. Op het moment dat die begon te dansen, vielen we allemaal om van verbazing. Michael Jackson is er niets tegen! Om tien uur was het feestje gedaan en gaat iedereen voldaan naar de kamers. Niet om meteen te gaan slapen, eerst een douche!

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies  

De ochtend ging vrij snel voorbij vandaag. Na het ontbijt heb ik nog wat voor mijn portfolio gewerkt. Ja, zelfs na de lesvoorbereiding is het schoolwerk nog niet ten einde. Ach ja. Na het ontbijt vertrekken de dames en Wim met enkele jongens. Ze zijn naar Torkor geweest. Alleen Lynn, Sanne en ik bleven thuis. Om half twaalf krijg ik een bord spaghetti. De andere dames en Wim zijn ondertussen terug, maar wachten nog om te eten. Ik moet namelijk als eerste vertrekken. Om tien voor twaalf krijg ik telefoon van Ang dus ik neem mijn rugzak en ik vertrek richting trotro-stand. Ik kom als eerste aan en wacht op de drie jongens. Ondertussen worden er langs alle kanten bestemming in mijn oor gebruld. ‘Accracracracracra’ roept de man die naar Accra rijdt. De man die zijn trotro naar Hohoe wil vullen, roept iets wat lijkt op ‘Aldi-aldi-aldi’ J Dan zijn de jongens er en we wandelen het pleintje op. We zoeken het ‘hutje’ waar HO opstaat en betalen elk 3 cedi (anderhalve euro). Dan kruipen we de trotro in; een busje met vier rijen. Elke rij bestaat uit een bank en een opklapzitje dat half loshangt. Er zitten al drie mensen in de trotro en wij proppen ons op de voorste bank. Ik moet mijn voeten op een verhoog in de auto zetten. Er komt een enorme hitte uit en ik heb even schrik dat mijn voeten door mijn zolen zullen smelten. Pas als de bus volledig vol zit, vertrekt de trotro. We zitten met op dat moment met veertien man in de auto en een hoop bagage in de koffer. Uiteindelijk valt het nog mee, ik had erger verwacht. We hobbelen door de Ghanese wegen en worden onderweg drie keer tegengehouden door de politie. Zij tellen het aantal mensen in de trotro en laten ons dan weer doorrijden. Een uur en twintig minuten na vertrek komen we aan op de trotro-stand in Ho. Van daaruit moeten we dan het internetcafé zien te vinden. De jongens zijn er nog nooit geweest dus moeten we vertrouwen op mijn vrouwelijke intuïtie. Ja, we vragen het dus best even! Het antwoord is simpel: ga daar staan en laat een taxi je brengen. Bende luie mensen :p Als we uitleggen dat we willen wandelen, stuurt hij ons dan toch de juiste richting uit. We wandelen tien minuten en arriveren bij het snelle internet. Het blijft toch een zaligheid. Eindelijk kan ik eens skypen met Lore, Julie en papa. Daarna is ook Tom aan de beurt. Mijn dag is weer goed!

Na het internet (en bijhorende mankementjes zoals toetsenborden die plots uitvallen) nemen we een taxi terug naar de trotro-plaats. Daar stappen we in een trotro naar Kpando. Weer moeten we wachten tot hij vol zit. Ondertussen komen er massa’s verkopers door de raampjes brullen wat ze verkopen. We kopen plofood, koekjes en een ijsje. Je moet iets doen terwijl je wacht! Deze trotro zag er beduidend nieuwer uit dan de vorige. Er hangen maar drie on-identificeerbare draden aan de plafonds en de zijkanten van de auto in plaats van twaalf J Als het busje vol is, rijden we weer naar Kpando. Rijden zonder straatlicht … het is een belevenis!

Als ik aankom in de compound, ben ik te laat voor het eten. Gelukkig heeft Rita een bord met rode rijst en saté opzij gezet. Zalig lekker. Na het eten schrijf ik nog voor de blog en dan is het al acht uur. Ik kijk nog een aflevering van Lipstick Jungle en doe het licht dan uit. Morgen begint de stage terug!

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies  

Als om half acht mijn wekker afgaat, zoek ik blindelings de snooze-knop. Het was een enorm warme nacht, ondanks het onweer. Blijkbaar was er gisterenavond nog afgesproken dat we pas om negen uur ontbijten, dus gelukkig kon ik nog uurtje blijven liggen. Als ontbijt krijgen we de zalige toasts en een bord met ei, groentjes en vlees. Alles door elkaar gemengd.

Na het eten maak ik nog lesvoorbereidingen. Om half twaalf maak ik de allerlaatste! Meer dan 180 lesvoorbereidingen heb ik gemaakt de voorbije weken. Ik ben zo blij dat ze af zijn dat ik spontaan een vreugdedansje met Yvonne doe. De zotte doos doet zonder vragen gewoon mee. Rita komt ons zeggen dat ze soep nog goed moet doorkoken en dat we pas om twee uur zullen eten. Joyce en ik gaan nog eens op pad. Als we van de bank terugkomen, hebben we dorst. We hebben nog tijd dus we duiken een plaatselijk cafétje binnen. We bestellen allebei een ijskoude Alvaro, zalig lekker. Het is een soort frisdrank met peersmaak. Ik lust geen peer, maar de 330 cl Alvaro gaat zonder enig probleem binnen. Het smaakt naar gesmolten groene Napoleon-bollen en is zalig verfrissend.

Als we in de compound komen, blijven we perfect getimed te hebben: het eten staat op  tafel. We krijgen notensoep met rijstbollen. Voor mij staat er een bord spaghetti klaar. Ik ben de pasta onderhand al zo ongelooflijk beu dus ik wissel mijn spaghetti met de rijstbol van Sanne. Het is rijst die gestampt is en tot een bol gerold die dan in een plastic zakje zit. Het ziet er vreemd uit, maar smaakt net zoals gewone witte rijst en het vult enorm. Na driekwart rijstbol heb ik al genoeg.

Na het eten doe ik een dutje, gevolgd door een beetje lezen in de hut. Vandaag speelt de ploeg van Etse, Baruso en Atiso een vriendschappelijke match. We besluiten om samen met Christian te gaan supporteren. In de schaduw van een mangoboom (zie foto) supporteren we voor ‘onze jongens’. Het blijft 0-0.

Als we terug thuiskomen, is het eten al bijna klaar. Ik neem nog snel een doucheke en schuif dan aan tafel. We krijgen rijst met satés. Lekker. Na het eten wordt er nog gedoucht door de andere dames en daarna vertrekken we naar onze Belgische jongens aan de andere kant van Kpando. De voetbaljongens nodigen zichzelf uit en gaan dan maar mee. Onderweg in het donker vinden we dat stiekem nog niet eens zo erg. We worden ontvangen in de bungalow van de jongens in KpanTech, de school waar zij lesgeven en werken. Allemaal doen ze houtbewerking en technische vakken. We geven al snel onze bestellingen door. De jongens zullen op school de boxen voor mijn eindwerk maken. Na een tijdje gezellig gebabbeld te hebben, gooit Lynn een flesje bier op de grond. Dan wordt je eens uitgenodigd …!

Na een tijdje worden de voetbaljongens moe en ongeduldig. Rond tien uur is het tijd om naar huis te gaan. Een half uur wandelen later zijn we terug in de compound. Ik schrijf nog wat verder aan de blog en rond elf uur is het tijd voor bed.

27-02-2011 om 16:08 geschreven door Annelies  

Vrijdag, tijd om uit te slapen dus. Om half tien ontbijten we met zalige toast en een grote omelet per persoon. Een glaasje appelsap erbij en onze dag is weer goed begonnen. Na het eten vertrekken we meteen naar de pottenbakkerij. Vorige week zijn we daar gestart om elk een potje te maken. Toen moest de klei drogen. Dit is nu gebeurd, dus het is tijd voor de volgende stap. Kudzo is enkele dagen met de bus weg naar Accra voor de begrafenis van zijn zus, dus we moeten met z’n zevenen mee met de Opel Corsa. We beslissen om in twee keer te rijden en dat blijkt een goed plan want Bernard neemt ook nog eens Baruso mee, die vandaag niet naar school moest.

In de pottenbakkerij wordt iedereen aan het werk gezet. Er moet nog veel gebeuren. Ik moet helaas weer een uur met mijn duimen zitten draaien vooraleer ik ook instructies krijg. Tijdens dat uur verveel ik me te pletter. Gelukkig zijn de instructies er dan en kan ik aan de slag. Eerst moet ik mijn potje afschrapen met een gladde steen. Daarna smeer ik er met een vod een andere kleur klei over. Al gauw staat iedereen vol met strepen en worden we kleine kleimonstertjes. Niet mijn schuld! Of toch maar een beetje J Met een eindje van een bic moet daarna ik het patroon uit mijn potje snijden, dan nat maken met een vod en het patroon er in klei opleggen. Vervolgens moet ik een plastic zakje nat maken en over de klei wrijven. Allemaal inieminie-werk,  maar ik ben blij dat ik bezig ben. Na drie uur in de pottenbakkerij is iedereen klaar en ook Wim is aan een potje begonnen. Nu moet de klei terug drogen. Volgende week gaan we terug voor de laatste stap: vernissen en bakken. Dan begint de op –en afrit met de Opel weer.

Om half twee zijn we allemaal terug in de compound. Er zitten grote wolken aan te komen. Terwijl we lunchen (soep, brood en een bord spaghetti) barst het onweer los. We moeten roepen om elkaar te verstaan, zo hard regent het hier. Elke en Joyce spurten naar buiten en beginnen te voetballen in de gietende regen. Zotte dozen! Yvonne maakt gebruik van het extra water en wast zichzelf en Ellis. Yvonne geniet er zichtbaar van, maar de kleine Ellis zet haar klep open. Een beetje teveel water in een keer denk ik.

De elektriciteit is nog steeds in alle gezondheid aanwezig en daar maak ik gretig gebruik van. Je weet nooit hoe snel het gedaan kan zijn! Terwijl mijn gsm, laptop en bloggie opladen, maak ik nog een paar lesvoorbereidingen. Ik ben er bijna door. Het profiteren van de elektriciteit bleek een goed idee, want om kwart voor drie geeft die het op. Gelukkig is het maar van korte duur, want een half uur later kan ik me weer installeren onder de zaligheid van de ventilator.

Ik heb vandaag niet zoveel zin om voor school te werken, dus van zodra het gedaan is met regenen gaan Joyce en ik een ‘toereke doen’ door Kpando. We kopen onderweg een nieuwe zoetigheid. Een soort vlechtjes. Best lekker en héél krokant. Ik bijt er mijn tanden bijna op stuk.

’s Avonds eten we fufu. Elke en ik krijgen rijst met tomatensaus. Na het eten begint het weer te regenen. We kruipen met z’n allen onder de hut op de binnenplaats en spelen spelletjes met Baruso, Christian en Atiso. Heel gezellig en de nodige giechelbuien komen ook aan bod. Dat heb je met spelletjes waarbij je moet uitbeelden.

Na het spelletje kruip ik nog even met de laptop in bed, een spelletje spelen. En dan is het weeral tijd om te gaan slapen.

27-02-2011 om 16:07 geschreven door Annelies  

Vandaag kregen we als ontbijt toast en een spiegeleitje. Lekker. Na het ontbijt vertrokken Joyce, Isabelle en Sanne voor hun laatste schooldag van de week. Lynn, Elke en Wim gingen buiten zitten om te lezen en ik … maak lesvoorbereidingen. Man, wat zal ik blij zijn als die af zijn!

Rond half negen vertrekken we naar het postkantoor. Dan nog wat belwaarde kopen en naar het internetcafé. We zijn alleen in het café en het internet gaat naar Ghanese normen supersnel. Dat is het grote voordeel aan onze vrije week; we kunnen in de voormiddag naar het internetcafé en dat wil dus zeggen dat we op een uur tijd zowel onze mails kunnen lezen als de blog online gooien én een facebook lezen! Ongezien op een normale namiddag. Vanaf volgende week zullen we er echter maar weer aan moeten wennen, want maandag beginnen onze volgende vier stageweken.

We zijn ondertussen halverwege en we hebben al veel meegemaakt. Ik ben blij dat we nog maar in de helft zitten. Ik ben blij dat we al in de helft zitten. Het is goed zoals het is. Ik heb het goed hier en we amuseren ons te pletter. Ik zie dingen die ik nooit gedacht had te zien. Ik maak ongelooflijke dingen mee. Daarom ben ik blij dat ik nog een helft te gaan heb. Maar ik mis thuis. Ik besef eens te meer dat ik het thuis ook goed heb. Die paar mensen thuis kunnen door geen duizend toffe Ghanezen vervangen worden. Daarom ben ik blij dat ik al in de helft zit.

Rond elf uur gaan we ons verslag van de stage in Agbenoxoe afgeven op het educational center. Als ze ons vragen of we problemen hebben ondervonden, vermelden we alleen de ongebruikte materialen. De rest kunnen ze in het verslag wel lezen. Ik heb drie kantjes met de hand in het Engels geschreven. Nu moeten zij de moeite maar nemen om het te lezen ook. God, ik mis mijn printer :p Van het verhaal over de vele ongebruikte materialen valt de man van het educational center bijna van zijn stoel. We zullen proberen alles op te lossen naar volgend jaar toe. Dus studenten van 2012: jullie mogen ons dankbaar zijn. Net zoals wij de studenten van vorig jaar dankbaar zijn J

Als we terug in de compound komen, zijn Isabelle en Joyce al terug van school. De kinderen moesten trainen voor een sportdag, dus ze mochten vroeger naar huis. Een half uur later komt ook Sanne, die op een andere school lesgeeft, aangesjokt. Als lunch krijgen we frietjes met zelfgemaakte loempia’s. Ik krijg er twee zonder groentjes, enkel gevuld met corned beef.

Na het eten staan de lesvoorbereidingen weer op mij te wachten. Na de hele indianen-week afgewerkt te hebben, is het weer even tijd voor een dutje. Terwijl ik sliep hebben Joyce en Isabelle een chocoladecake gebakken. Als ik, na m’n dutje, weer lesvoorbereidingen zit te maken, ploft Rita de gebakken cake voor mijn neus. Ze zet ze daar om af te koelen. Zéér gevaarlijk!

Als avondeten krijgen rijst met groentjes en stukjes worst. Daarna gaan we buiten zitten. Iedereen leest of babbelt wat. Opeens komt Joyce de douche uit met een glas in haar hand. Ze heeft een Chareltje uit de douche geplukt en wil hem buiten de vrijheid geven. Ze zet hem op de muur en we kijken hem even na. Na een minuut komt er ook een grotere Charel bijzitten. Hij gaat langzaam naar het kleine Chareltje (die we ondertussen Freddy gedoopt hebben) en maakt een rare beweging met zijn kop. De grote Charel komt steeds dichter en dichter bij de kleine en … eet hem op! We zien zijn staartje nog uit de mond van de grote Charel wriemelen. Joyce slaakt een kreet en roept ‘ik heb Freddy vermoord!’ Ze maakt een kruisteken met octogons en schijft met alcoholstift ‘Rest in peace Freddy’ op een blad. Dan versnippert ze een blad van een boom en legt dit allemaal op de plaats waar ze de onfortuinlijke Freddy had losgelaten. Nog een minuut stilte erbij en de klucht is compleet J

Er blijkt vandaag iets serieus mis met de fauna van de compound. Enkele minuten na de dood van Freddie komt er een vreemd beest aangevlogen. Het is zo groot als een duim, maar dikker. Het lijkt een dikke mot met een hele lange neus. Om ons te pesten vliegt hij steeds van de ene gillende griet naar de andere. Als hij op Elkes rug gaat zitten, is het kot helemaal te klein. Ik ben al lang naar binnen gevlucht. Toch ook geen goed idee, zo blijkt. Als ik naar boven kijk, zie ik plots een gigantische kakkerlak op mijn muskietennet zitten. Eens testen hoe stoer onze nieuwe man in huis is. Wim haalt na enkele vloeken en quasi danspasjes de kakkerlak uit het leven. Hip hoi!

De dames en Wim besluiten om vanavond terug met de voetbaljongens op café te gaan. Niet echt mijn ding en ik voel me heel moe, dus ik blijf thuis. Met een klein hartje haal ik mijn muskietennet uit elkaar. Ik trek een stuk omhoog en spring al achteruit voor het geval de dode kakkerlak een vriendje heeft. Gelukkig blijkt mijn bed beestjes-vrij te zijn. Muskietennet extra goed instoppen en een filmpje kijken dan maar.

De foto bij de blog is er eentje van ons internetcafé. Gemakkelijk te herkennen aan de wapperende Ghanese vlag.

27-02-2011 om 16:07 geschreven door Annelies  

Vandaag kregen we om zeven uur ’s morgens brood met guacamole; een groen goedje gemaakt van avocado. Een beetje vreemd, maar toch hebben enkelen ervan gegeten. Ik houd me bij droog brood, dat is hier vreemd genoeg lekkerder dan brood met beleg, vind ik.

Na het eten vertrekken Joyce, Isabelle en Sanne naar school. Lynn, Elke, Wim en ik blijven in de compound. En jawel, het is weer tijd voor lesvoorbereidingen! Zowel Lynn, Elke als ik vliegen erin. Wim leest. Hij is reeds afgestudeerd en heeft dus geen verplichtingen. Ons lijkt dat zalig J

Na een hoop schoolwerk en nog lezen, komen de drie dames al weer terug van school. ’s Middags krijgen we pizza als lunch! Daarna gooi ik alle materialen van mijn bachelorproef op tafel. Tijd om wat orde aan te brengen. Als dat gebeurd is, naai ik drie blinddoeken. Ja mama, je mag trots op me zijn. Ik knip ook massa’s korte koordjes van een groot koord. Daarna moet ik ze allemaal afbranden met een kaars. Een hoop werk dus. Na het schoolwerk doe ik een klein dutje. Als ik terug wakker wordt, is er echter nog veel te doen. Je raadt het al: lesvoorbereidingen!

In de namiddag maak ik dus nog een hele hoop voorbereidingen. Daarna nog een beetje lezen en een spelletje UNO spelen met Elke en de jongens. ’s Avonds eten we rijst met stukjes vlees en groenten. Als dessert krijgen we ananas, banaan en appelsien.

Na het eten spelen we nog wat UNO en lees ik nog wat. Dan zet ik me achter de computer met Joyce. We bekijken de filmpjes die zij gemaakt heeft tijdens ons uitje naar de watervallen en andere leuke dagen.

Om half 10 is het dan alweer tijd voor bed. Niet veel gedaan vandaag, maar toch veel gedaan gekregen. Een productieve dag dus.

De foto die vandaag bij de blog staat, is er eentje van zondag. Een vol bord lekkere rijst en een goei satéke J

24-02-2011 om 10:37 geschreven door Annelies  

Vandaag geraak ik vreemd genoeg als eerste uit bed. Kwart voor zeven blijft toch vroeg hoor. We worden wel verwend met weer een heerlijk ontbijt met getoast brood. Rond acht uur vertrekken Sanne, Joyce en Isabelle naar school. Lynn, Elke en ik zetten ons achter onze laptops. De zelfstandige stage komt elke dag dichterbij en er zijn nog heel wat voorbereidingen te maken. Ondertussen bakt Rita brood in de keuken. Heerlijke geuren kruipen onze neusgaten in.

Om tien uur neem ik even pauze. Een appelsientje eten en even genieten van het zonnetje. Daarna lees ik mijn boek uit. Na nog een half uurtje zonnen, is een douche echt wel noodzakelijk. Het ijskoude water is een welkome afwisseling. Als ik uit de douche zijn de dames al in aantocht. We lunchen met vissoep, stukken vis, brood en een bord spaghetti. Mams, op vijf april aub géén pasta maken!

Na het eten tetteren we nog een uurtje. Onze laatste maaltijd met z’n zessen moet toch vrouwelijk worden afgesloten hé. Vandaag wordt ons reisgezelschap compleet gemaakt. Er is nog een jongen onderweg die gisterenavond geland is in Accra. Benieuw hoe hij het gaat uithouden tussen zes vrouwen!

In de namiddag maak ik nog een hoop lesvoorbereidingen. Om half drie komt het busje de binnenkoer opgedraaid. We ontmoeten Wim, onze zevende reisgezel. Na een kleine uitwisseling van informatie (ja, we hebben hem helemaal uitgehoord) maak ik de lesvoorbereidingen van mijn tweede stageweek af. Yes!

Als avondeten krijgen we frietjes met kip. Wim wordt op Belgische wijze onthaalt dus. Tijdens het eten barst buiten een onweer los. Enorm luide knallen en gigantische roze lichtflitsen wisselen elkaar af. Iedereen loopt naar buiten, Joyce vlucht verder naar binnen J Gelukkig blijft de elektriciteit standhouden.

Na het eten lezen we nog wat. Ik begin aan weer een nieuw boek. Om half acht wordt het onweer me toch iets te heftig. Ik vlucht naar binnen en kijk nog een aflevering Lipstick Jungle. Dan nog wat schrijven voor de blog en m’n bedje in.

Het meisje op de foto is de kleine Ellis. Volgende maand wordt ze een jaar. Geef toe: ze is toch echt om op te vreten hé!

24-02-2011 om 10:35 geschreven door Annelies  

Vandaag was de eerste dag van onze vrije week. Sanne, Isabelle en Joyce beginnen echter aan hun eerste week lesgeven. De wekker stond dus onverbiddelijk om kwart voor zeven. Na een snoozeke en een kattenwasje gaan we aan tafel. We krijgen roerei en toast. Zalig lekker! Een glaasje appelsap erbij en de dag is goed begonnen. We zwaaien de drie dames uit en maken ons zelf klaar om naar de markt te vertrekken. Om acht zijn we klaar, en dat op een vrije dag!

We lopen de markt over en bekijken letterlijk élk stofje dat we tegenkomen. Lynn en Elke willen namelijk nog van alles laten maken. Ik kijk op de markt rond voor spullen voor mijn eindwerk. Na twee uur is Lynn de enige die van een kale reis thuiskomt. We passeren onze ijsjes-boer (uiteraard) en gaan verder door naar de bank. Een kleine stop aan het postkantoor doet mijn hartje opleven: twee brieven van bompa aangekomen! Ook in België is de brief naar Tom blijkbaar aangekomen. We wandelen terug langs het internetcafé. Om tien uur ’s morgens is er niemand en het internet gaat supersnel. Nu ja, supersnel op z’n Ghanees. Maar toch; op een uur tijd heb ik mijn mails gelezen, de blog geüpload en enkele dingen op facebook kunnen lezen en schrijven. Ik denk toch dat ik ga verschieten als ik de eerste keer in België het internet opzet!

Terug in de compound lees ik de brieven van bompa. Enorm leuke berichten. Ik lach me een kriek met zijn woordspelingen en beslis prompt een brief terug te schrijven. Als ik bijna aan het einde van de brief ben, komt Sanne al terug van de school. Tien minuten later volgen ook Isabelle en Joyce. Ze hebben twee appels bij. Jummie!

Al snel is het tijd om te eten. De dames krijgen een grote schaal salade met ei en bonen. Ik krijg een bord spaghetti. Het brood dat we erbij krijgen is dezelfde toast als ’s morgens. Het is zo lekker dat we zelfs niet protesteren als Rita vraagt of ze meer moet brengen. Na het eten doe ik weer een middagdutje. Niet veel gedaan vandaag, maar de hitte maakt je moe.

Als ik terug wakker ben, begin ik meteen lesvoorbereidingen te maken. Het gaat vooruit, want mijn eerste stageweek zit al in elkaar! Ook de eerste dag van de tweede week is voorbereid. Genoeg gewerkt voor vandaag denk ik dan. Nog wat aan de blog schrijven en verder lezen in mijn boek. Ook dat is alweer bijna uit.

’s Avonds krijgen we rijst met worstjes en stukjes kip erin. Daarna gaan we naar buiten. Daar zijn Franke n Rita brood aan het maken. Christian en Yvonne spelen Ampe. We kunnen er in het begin niet goed aan uit, maar al snel doen we gewoon mee. Je moet springen en een been in de lucht gooien. Je kiest of je speelt voor gekruist of voor een lijn. Stel dat ik voor gekruist heb gekozen. Als ik spring en mijn rechterbeen naar voren gooi en de persoon over mij ook, dan win ik. Onze benen zijn dan gekruist. Als onze benen een rechte lijn vormen, wint de persoon aan de overkant. Van al dat springen beginnen we zelfs bij de afgekoelde avondtemperatuur serieus te zweten! Na Ampe spelen we 1, 2, 3 piano. Rita doet enorm goed mee. Super om te zien!

Na de spelletjes wordt er nog wat getrommeld en dan vertrekken de jongens naar het internetcafé. Wij besluiten Jungle Book op te zetten. Om half tien is de film gedaan en kruipen we in bed.

24-02-2011 om 10:33 geschreven door Annelies  

Als de wekker gaat, voelen we de restanten van iets later gaan slapen. Gelukkig staat er ons een stevig ontbijt te wachten: pannenkoeken! We krijgen er allemaal maar twee op, zo dik zijn ze. Maar wel ongelooflijk lekker. Een glaasje appelsap erbij en onze zondag is goed begonnen. Na het eten begin ik alweer lesvoorbereidingen te maken. Dit keer zet ik me buiten, want de blazer doet het niet. De elektriciteit heeft het weer laten afweten.

Terwijl ik een laatste voorbereiding maak voor de batterij het opgeeft, spelen de andere dames yatzee. Na nog wat bladzijden in de kroniek van een aangekondigde dood gelezen te hebben, is het alweer tijd voor lunch. We krijgen soep en broodjes en één bord spaghetti. Ra ra ra, voor wie J Na het eten is het tijd voor een dutje. Dan krijg ik telefoon van Tom. Hij geeft Dawan door en zij vraagt me om het derde bruidsmeisje te zijn op haar huwelijk met Ben (broer van Tom). Daar zeg ik zeker geen neen tegen! Ik moet mijn maten doorgeven dus ik cross met de lintmeter naar de dames. Lynn neemt de maten en als ik alles heb doorgestuurd, neemt Yvonne over. Het achtjarig meisje meet werkelijk alles. Wist je dat de omtrek van mijn wijsvinger bijna 5 centimeter bedraagt? Zeer nuttige informatie, me dunkt!

Na een tijdje UNO’en met de jongens beginnen de zenuwen te komen. We hebben beloofd om vandaag een voetbalmatch Ghana-België met hen te spelen. Rond half vier komt onze versterking aan. We hebben, zonder dat de voetbaljongens het wisten, de drie Belgische jongens die elders in Ghana verblijven ook opgeroepen. Belgen zijn Belgen hé! Helaas hoeven de jongens nog maar een keer te roepen en plots staan er twee extra Ghanezen te trappelen om ook mee te doen. We besluiten om onszelf The Red Angels te noemen. De rode duivels zijn het niet waard om vertaald te worden, zo vinden we. We doen allemaal iets roods aan en smeren ons in, klaar voor de strijd! De jongens hullen zich in blauwe tenues en echte shoes. Dan springen we met z’n allen het busje in. Onderweg pikken we nog een blauwe Ghanees op. We rijden naar een voetbalveld in de buurt. Snel teamfoto’s nemen en beginnen maar! We starten met een voorsprong van 5-0, just in case. Helaas, een half uur zweten, lopen, vloeken en roepen later wordt er afgefloten. Eindstand: 5-9. Een zware afgang, maar we hebben gevochten als leeuwen! Met het busje druipen we terug af richting compound. De muziek super luid en de blauwen achterin scanderend ‘you are the losers!’ en ‘Ghana win! Ghana win!’

Op de compound is een doucheke het eerste waar we aan denken. Gelukkig is het vandaag mijn beurt om eerst te gaan J En wonder boven wonder: de elektriciteit is ook terug in gang geschoten. In de namiddag spelen we nog een paar spelletjes UNO. Ik maak nog een paar lesvoorbereidingen en dan is het weeral tijd om te eten. Dit keer krijgen we een zaligheid voorgeschoteld: roodgekleurde rijst en satés van varkensvlees. Allemaal net ietsje te pikant, maar oh zo geweldig lekker! Zelfs nadat onze honger gestild is, slaan we nog een extra bord achterover. Dit kunnen we enkel bestellen op zondag omdat je op andere dagen geen varkensvlees vindt. Voor volgende week zondag bestellen we alvast hetzelfde!

Na het eten vertrekken Joyce en ik op ijs-zoektocht. Omdat we verloren hebben, trakteren we heel de compound op een ijsje. Hier is dat mogelijk: vijf euro voor 17 ijsjes! Iedereen smikkelt zijn ijsje op, inclusief Ellis. Daarna gaan we buiten UNO spelen met de jongens. Rond kwart voor negen speel ik mijn laatste kaart. Tijd om nog een beetje voor de blog te schrijven en daarna m’n bedje in. Voor Lynn, Elke en ik breekt een vrije week aan. Sanne, Joyce en Isabelle hebben echter hun eerste week stage voor de boeg. Ontbijt is in groep, dus ook onze wekker staat deze week om kwart voor zeven. Brrr …

21-02-2011 om 11:20 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half 8. Als ontbijt kregen we broodjes met groentjes en een hele hoop mayonaise. Voor mij lagen er twee met boter. Als we goed en wel ontbeten hebben, is het al tijd om te vertrekken. Anderhalf uur vol mooie natuur en hobbelige wegen later komen we aan in Ho. Eerste stop: Freedom Hotel! Het is bewolkt dus ik besluit om nog niet meteen in het koude zwembad te duiken. Eerst een beetje opwarmen. Dat is zelf met een hoop wolken niet moeilijk. Na eventjes te hebben liggen braden in de ‘zon’ kan ik het niet meer. Ik plons in het koele water. Zalig! Na een uurtje gezwommen en gebraden te hebben, komt ons eten er al aan. We eten frietjes met gegrilde kip en tomaat of een club sandwich. Kudzo en Bernard kiezen traditioneel voor fufu. Een grote frisse cola erbij en genieten maar.

Na het eten plonzen we allemaal nog een keer in het water. Dan is het tijd om richting internetcafé te trekken. We krijgen allemaal een headset en webcam en dan mogen we een computer uitkiezen. Ik zet de mijne op en start Skype op; je weet maar nooit. Ik kan mezelf al aanmelden. Mijn hart een sprongetje: Skype gaat werken! Op het moment dat ik voor de eerste keer hallo zeg tegen een bewegend beeld van Tom, valt alles stil. Heel de computer bevriest. Ik roep iemand erbij en hij zegt dat ik een andere pc moet zoeken. Op naar pc twee dus. Ik koppel de webcam en headset terug aan en zet Skype weer op. Helaas, zelfde verhaal. Op naar pc drie dan maar. Als ik daar online geraak, is mama van bij Son naar huis gespurt en we kunnen eventjes babbelen. Zalig om de mama weer te horen J Helaas gaat dan het internet van heel het internetcafé plat. Gedaan met spelen. Als iedereen terug internet heeft, heeft mijn computer er weer geen zin in. Op naar pc 4. Daar kan ik me niet aanmelden. Op naar pc 5. Daar werkt internet niet. Op naar pc 6. Daar werkt Skype niet. Op naar pc 7, tranen in de ogen en een zwaar gemoed. Op pc 7 geraak ik niet ingelogd. Met een snik en een grote zucht plof ik me in een stoel bij de achtste computer die ik uitprobeer. Wonder boven wonder: deze doet het wel! Ik skype met Tom en mijn glimlach wordt groter en groter J

Op internet check ik ineens mijn examenpunten. Ik ben erdoor J Ook de blog wordt bijgewerkt. Door zeven keer van computer te wisselen, had ik echter geen tijd meer om meer foto’s online te gooien. Volgende week beter. Als onze twee uur om zijn, stap ik met een grote glimlach het busje in. Het down gevoel van de voorbije twee dagen is helemaal weggeskyped!

Anderhalf uur gehobbel later komen we weer in de compound. Daar staat de tafel al gedekt. De dames hebben banku met Tilapi-vis besteld. Elke en ik krijgen gelukkig een groot bord spaghetti. Ja, er wordt voor ons gezorgd! Na het eten schrijf ik wat verder aan de blog en bekijk ik de foto’s van vandaag. Tom vertrekt in België op dropping. Ik hoop maar dat hij de weg terug vindt!

’s Avonds kijken we met de jongens naar The Incredibles met de beamer. Als de film gedaan is, is het alweer tijd om te gaan slapen.

21-02-2011 om 11:17 geschreven door Annelies  

Vandaag konden we weer eventjes uitslapen. Als wekker om half tien gaat, is het al broeierig warm in de kamer. We krijgen broodjes met kip en multi-vruchtensap als ontbijt. Daarna begin ik meteen lesvoorbereidingen te maken. Ik maak mijn eerste stagedag helemaal af. Net als ik klaar ben, zie ik Elke en Joyce voorbij wandelen met een teil vol gevulde waterballonnen. De jongens komen zodra terug van school. Ze kunnen zich aan een heel salvo verwachten!

De laatste drie dagen hebben Rita bijna niet gezien. Ze was ziek. Gisteren is de dokter geweest en die kwam met de diagnose malaria. Ze heeft een injectie gekregen en vanochtend huppelde ze alweer het huis door. Beste thuisblijvers, geen paniek dus. Moesten de malariamuggen mij ondanks 50% deet, een muskietennet en een lange broek toch nog te pakken krijgen, ben ik in goede handen.

In de late voormiddag ben ik op zoek gegaan naar een boek om te lezen. De mijne zijn allemaal al uitgelezen, dus stak ik mijn neus in het boekenkastje in de living. Daar vond ik een beduimeld exemplaar van Kroniek van een aangekondigde dood van Marques. De moeite waard om eens vast te pakken, denk ik dan.

Als lunch krijgen we zelfgemaakte pizza. Daarna vertrekken we naar de pottenbakkerij in Fesi. We kiezen alle zes iets uit het ‘winkeltje’ dat we zelf willen maken. Ik kies een rechthoekig potje waar een theelichtje in past. Joyce kiest een zwaan en de andere vier kiezen een rond potje. Deze laatsten kunnen meteen beginnen en ook Joyce wordt aan het werk gezet. Ik heb echter iets gekozen waar de dame van de pottenbakkerij niet veel vertrouwen in heeft. Het enige dat ik mag doen is twee sneetje geven in de klas. Voor de rest laat ze me wachten. Er zijn niet genoeg stoelen dus ik moet op mijn hurken wachten tot iemand me komt vertellen wat ik mag doen. Die instructies komen er niet. Als de vier meisjes hun ronde potje afhebben en Joyce de romp van haar zwaan heeft gemaakt, vertelt de dame dat we volgende week moeten terugkomen. De klei moet nu eerst drogen. Gelukkig mag ik nog iets doen voor we vertrekken. Ik mag de contouren van mijn potje en lijm ze als het ware aan elkaar met een ander stukje klei. Daarna laten we alles achter en rijden terug naar de compound.

Onze waterballonnen staan nog steeds mooi waar we ze hebben achtergelaten. We doen onze bikini’s onderaan en zetten ons heel onschuldig op het terras. Als de jongens een voor een naar buiten komen, stijgt de spanning. We leggen onze boeken en gsm’s binnen en roepen de jongens voor een spelletje UNO. Van zodra ze onder het hutje uitkomen, barst de water-hel los. Ze rennen prompt de straat op. Tien minuten later hebben we ze overtuigd om dichter te komen en zelf een ballon te nemen. Het systeem faalt echter als ze alle ballonnen binnen de minuut kapot smijten. Dan worden de emmers bovengehaald. Heel het binnenplein verandert in een modderpoel en iedereen wordt zeiknat.

Alsof we nog niet genoeg water gezien hebben, neem ik daarna een douche. Als ik uit de douche kom, is de elektriciteit uitgevallen. Het begint enorm hard te regenen. Eindelijk wat afkoeling. Dan is het weer tijd voor de lesvoorbereidingen. Zolang te batterij het uithoudt tenminste. Als avondeten krijgen we rijst met geitensoep. Allemaal bij kaarslicht. Voor mij staat er een potje tomatensaus op tafel J Na het eten spelen we UNO en Jungle Speed. Ik lees nog een beetje.

Om half zeven begint iedereen al te geeuwen. Het is dus niet erg laat als we allemaal gaan slapen.

De foto die vandaag bij de blog staat is er eentje van Baruso. Isabelle had Octogons bij om hier achter te laten. Het zijn achthoeken waarmee je vanalles kan bouwen. Joyce had een vliegtuig gebouwd en Baruso demonstreerde hoe die vloog. Check vooral de lipjes en denk erbij ‘brrrrrrrr’ J

19-02-2011 om 15:41 geschreven door Annelies  

Wat een dag. Vandaag werd Sabajna begraven, een zestienjarig meisje die op onze stageschool les volgde. Ze was dit weekend overleden aan een ziekte. Omdat wij les gaven aan de school werden we verwacht mee te gaan naar de begrafenis. Ergens keken we er op een vreemde manier wel naar uit. We waren benieuwd naar wat we konden verwachten en enigszins opgewonden dat we dit zouden mogen meemaken. Wat we echter meemaakten, was niet iets waar we ons op hadden kunnen voorbereiden.

Toen we op school aankwamen, waren er bijna geen kleuters. Enkel diegenen die thuis niet terecht konden, waren naar school gekomen. Zij moesten dan maar mee naar de begrafenis. We hadden ons gekleed in rood en zwart, net als de leerkrachten. Rond half negen hoorden we drums bovenaan de berg. In drie rijen kwamen de kinderen van de lagere school en junior high de berg afgemarcheerd. De mars werd begeleid door vele drums, fluitjes en gezang. Een heel lange stoet trok door het kleine stadje Agbenoxoe. Wij schokten erachteraan, niet wetend wat er ging gebeuren.

Naargelang we dichterbij de plaats van de ceremonie kwamen, hoorden we steeds meer en meer geschreeuw. Toen we de bocht omsloegen, zagen we een vijftal vrouwen een vreemdsoortige dans uitvoeren. Tranen rolden over hun wangen en ze sloegen hun handen in de lucht. Ze schreeuwden de longen uit hun lijf. Allemaal moesten door een klein gangetje met aan onze rechterkant een kamer waaruit nog meer geschreeuw kwam. Alle drie hadden we meteen een krop in onze keel. Heel de school en het halve dorp waren aanwezig. Iedereen stond, hing en zat langs de kanten van een stenen binnenplaats. Wij kregen een stoel om te zitten onder een tentzeil dat schaduw bood. De blanken krijgen hier altijd de beste plaats.

De kinderen van Sabajnas klas kwamen als laatste binnen. Ze zongen een lied en velen van hen huilden. Ook wij kregen het moeilijk. Na een tijdje vol prachtige liederen kwam de directeur ons halen; het was tijd om het lichaam te groeten. Hier waren we hoegenaamd niet op voorbereid. We werden naar het kamertje gebracht van waaruit we geschreeuw hadden gehoord. Toen we binnenkwamen, zagen we een klein kamertje dat behangen was met witte kanten doeken. In het midden zat een meisje rechtop in haar schooluniform, handen gevouwen over de bloemen op haar schoot. Het was Sabajna. Rechts van haar zat een oude vrouw met een verminkt gezicht. We moesten tussen het dode meisje en de enge vrouw lopen en zo rond Sabajnas lichaam draaien om weer naar buiten te gaan. Dit was het engste dat ik in heel mijn leven ooit gedaan heb. Iedere vezel in mijn lichaam schreeuwde ‘ik wil naar buiten’. Als we buiten komen, hebben we alle drie tranen over onze wangen rollen. Het getrommel, het gezang, de huilende leerlingen en schreeuwende vrouwen werken nog meer op het gemoed. We huilen tranen met tuiten om een meisje dat we slechts enkele keren zagen passeren.

Het lichaam van Sabajna is ondertussen in een kist gelegd die in het midden van het binnenplein wordt gezet. Het deksel staat er verkeerd op waardoor haar lichaam nogmaals zichtbaar wordt voor iedereen aanwezig. De vrouwen jammeren onophoudelijk. Dan begint de mis. We verstaan niets van de woorden die de twee ‘priesters’ in het Ewe zeggen en roepen. Toch weten we waar het om gaat. Ik denk aan Ines; een mooi zwart meisje dat ook te vroeg is gestopt met verouderen. Na een tijdje komt de leraar van Sabajna vooraan staan. Hij roept zijn klas en gaat het aanwezigheidsregister af. Bij elke naam zegt een van de leerlingen ‘present’. Dan komt de naam van Sabajna. Het blijft stil. Alleen jammerende vrouwenstemmen. De naam van Sabajna wordt drie keer onthaald door stilte. Daarna antwoordt de klas ‘absent’. De naam van Sabajna wordt voor de ogen van alle aanwezigen doorgestreept in het klasregister.

Na de mis wordt de kist opgetild door zes oudere jongens van de school. Een lange stoet wordt weer gevormd en we volgen de leerlingen van de school. We gaan de straat op en de liederen zwellen weer aan. Deze keer worden er allemaal liedjes gezongen waarin Sabajnas naam verwerkt is. De kist wordt helemaal tot aan het kerkhof gedragen, hoog boven de hoofden van haar klasgenoten. De leerlingen en leerkrachten wachten bovenaan een heuveltje, langs de kant van de weg. De familielieden lopen met de kist naar beneden en laten hem in de aarde zakken. De klas van Sabajna zingt de ziel uit haar lijf. Overal natte gezichten. Heel veel zweet, vermengd met nog meer tranen. Daarna schokt iedereen weer naar school. De kleuters mogen naar huis en wij worden opgehaald met het busje. Na een emotionele voormiddag willen we niet meer naar huis fietsen.

Als lunch krijgen we spaghetti met tomatensaus. Sanne, Isabelle en Joyce hebben vanochtend ananas gekocht dus die krijgen we als dessert. Na het eten spoelen Elke, Lynn en ik de emoties van deze ochtend van ons af met een hele hoop koud water. Daarna trekken we eventjes Kpando in. Het is markt vandaag en dus superdruk in de kleine zijstraatjes. Ik koop nog wat materiaal voor in mijn boxen en uiteraard kunnen we ook een ijsje niet links laten liggen.

Als we terug in de compound komen, kijkt Joyce me met grote ogen aan. Ik vraag waarom en ze zegt me in de spiegel te kijken. Dat doe ik en meteen besef ik waarom ze zo keek. Ik heb me na de douche niet opnieuw ingesmeerd met zonnecrème en tijdens de begrafenis hebben we een hele tijd in de blakke zon gestaan. Gevolg: Ik zie er nu uit als een kreeft. Het doet gelukkig geen pijn, maar het verschil tussen wit en bruin/rood is nu wel eens te meer te zien. Zelf het kettinkje dat ik van Tom gekregen heb, staat erin gebrand. Puzzelstukje en al! Na een aftersun-sessie ga ik ‘even’ op bed liggen. Ik slaap twee uur.

Als ik wakker word, zijn de dames buiten Yatzee aan het spelen. Ik begin lesvoorbereidingen te maken. Als ik er een gemaakt heb, is het al tijd voor het avondeten: worstjes met Yam-frietjes. Helen, de zus van Rita, verontschuldigt zich dat het geen echte frietjes zijn. Aardappelen zijn moeilijk te vinden en Rita voelt zich niet zo goed. Voor ons allemaal geen probleem. We eten met smaak ons diner op. Na het eten maak ik nog meer lesvoorbereidingen. De dames spelen verder Yatzee. Na een tijdje wordt er besloten iets te gaan drinken met de jongens. Iedereen gaat mee; Frank, Christian, Baruso, Etse, Atiso, Bernard en de zes blanke dames. De meesten bestellen Star, een plaatselijk biermerk. Ze krijgen elke een fles van driekwart liter. Van zodra de glazen leeg zijn, worden we de dansvloer opgetrokken. Ik dans eventjes mee, en ga dan terug zitten. Het beeld van deze ochtend spookt nog te veel door mijn hoofd om me echt te kunnen amuseren. Ik wacht tot iedereen uit gedanst is en het zweet op de voorhoofden blinkt. Rond tien uur begint de bazin van het cafétje stoelen op te stapelen. Voor ons het teken om door te gaan. Als we terug naar huis wandelen, zien we nog vele kraampjes die open zijn. Meestal zijn ze bezet door een slapende vrouw. Ik vraag Christian ernaar en hij zegt dat ze meestal rond tien uur opruimen en dan thuis verder gaan slapen. Om twintig na elf vind ik ook mijn bedje terug.

19-02-2011 om 15:41 geschreven door Annelies  

Als we ’s ochtends opstaan, zijn we benieuwd naar het ontbijt. We hadden namelijk iets nieuws gevraagd: chicken sandwich. De broodjes liggen rijkelijk gevuld met kip en groentjes in het midden van de tafel op ons te wachten. Op mijn bord liggen er twee zonder groentjes. Met een grote glimlach op het gezicht neem ik een grote hap. Helaas, onderaan het broodje, verstopt onder de stukjes kip, zit een dikke laag tonijn. Met alle wil van de wereld; dit krijg ik niet binnen. Ik ga mijn pak koekjes halen en eet er enkele met lange tanden op. Als we de fiets opstappen, merk ik meteen het effect van mijn sobere ontbijt. Ik geraak maar moeilijk de bergen op. De politiecontrole die we elke dag passeren zal ons vandaag voor de op een na laatste dag zien voorbij puffen. Het is namelijk onze voorlaatste stagedag in Agbenoxoe. Die gaat gepaard met een groot welkomstcomité van kindjes. Zalig! Helaas is onze dorpsgek er ook bij. Hij heet ons, na een lange verwarde uitleg, welkom en streelt daarbij langs onze bovenarm. Ik trek me terug en zeg hem dat hij me niet moet aanraken. Hij raakt me nog eens aan en zegt ‘jawel, je bent welkom dus laat me je aanraken’. Ik loop snel de klas binnen en begin verwoed uit te pakken. Ik zal blij zijn als we die griezel niet meer elke ochtend hoeven te zien!

De les begon vandaag met ‘worship’. De leerkrachten bidden dan een uur met de kinderen. Ze zingen liedjes over hun ‘Maker’ en hun ‘Father’. Lynn, Elke en ik praten buiten over typische vrouwenzaken. Na een uurtje is het echter over met de gezelligheid: aan het werk. De lessen verlopen goed vandaag. De meeste kinderen zijn relatief braaf. Van de leerkracht krijgen we vandaag bijzonder veel complimenten. We doen het goed en ze zullen ons missen.

Als we het educatieve spel aan het einde van de dag aan het spelen zijn, komt de directeur me roepen. Hij zegt me dat hij een datum wil afspreken dat we nog eens dag komen zeggen voor onze terugkeer naar België. We spreken een datum af en hij zegt me dat onze evaluatieformulieren in orde zullen komen. Ik hoop het! Morgen zal een vreemde dag op school worden. Niet alleen zal het onze laatste dag zijn bij deze kinderen, maar ook zullen de lessen volledig worden omgegooid. Vorig weekend is een meisje van 16 jaar die in Agbenoxoe naar school ging, gestorven. Morgen gaan we met z’n allen naar de begrafenis. Gelukkig hebben we net voor die reden rode en zwarte kledij meegebracht. We zijn voorbereid.

Iets voor twaalf uur bellen we Kudzo om ons te komen halen. De bergen en de hitte zien we vandaag niet zo goed zitten. De helden zijn moe, zou papa zeggen. Kudzo stuurt Bernard en hij hijst zonder moeite onze fietsen tetris-gewijs het busje in. In de compound zitten Sanne, Isabelle en Joyce ons al op te wachten. Ze lachen omdat we ons hebben laten ‘repatriëren’. Zij beginnen volgende week aan hun stage en kunnen dit op wandelafstand van de compound doen. De gelukzakken.

Als lunch krijgen we spaghetti met pikante vleessaus en een groot bord ananas en appelsien. Als we helemaal verzadigd zijn, ga ik op bed liggen voor een middagdutje. Na een uurtje gesoesd te hebben, gaat de wekker. Tijd voor een doucheke. Daarna begin ik voor school te werken. Opnieuw reflecteren en de lessen voor morgen voorbereiden.

Na het schoolwerk besluit ik met Elke een wandelingetje te gaan maken naar de post. De brieven van bompa bevinden zich echter nog ergens in een of ander Ghanees luchtruim, denk ik. We wandelen verder over de marktplaats en verkennen Kpando nog een beetje meer. Onderweg kopen we een ijsje én voor ieder van ons 2 bollen Plofood (de smoutebol-achtige lekkernijen). Njummie njummie! Als we over de marktplaats lopen, koop ik ineens enkele spullen voor mijn eindwerk. De benefiet-portefeuille wordt aangesproken. Aan alle mensen die pannenkoeken zijn komen eten vorige zomer; nogmaals bedankt! Twee springtouwen, dik touwtrek-touw en twee kleuren dunner touw om ‘staartjes’ te maken. Allemaal samen voor vijf euro. Mijn portefeuille houdt van dit land!

Als we terug in de compound komen, spelen we een spelletje Uno met de jongens. Baruso probeert vals te spelen, maar we hebben hem elke keer door J Na een tijdje worden we geroepen om te komen eten. Na enkele jaren van Vlaamse studenten over de vloer krijgen, kan Rita ons al toeroepen met een bijna perfect ‘aan tafel!’. Er staat een grote schotel groentjes op tafel met een dikke laag tonijn erover. Ook krijgen we de broodjes in plakjes gesneden. Voor mijn plekje aan tafel staat een groot bord spaghetti. Lang leve Rita! J

Na het eten slaan we terug aan het UNO’en. Ik speel enkele spelletjes mee en schrijf verder aan de blog. Elke hoort van het thuisfront dat de punten van onze examens online staan. Wij moeten helaas wachten tot zaterdag in Ho om deze te kunnen nakijken. Zenuwen! ’s Avonds doe ik een grootschalige foto-uitwissel-actie. Nu heb ik alle foto’s van Lynn, Elke, Sanne, Joyce en Sanne op mijn laptop staan. We zijn hier vandaag exact een maand en we hebben allemaal samen al 1695 foto’s verzameld. En ja, thuisblijvers … die wil ik jullie allemaal laten zien. Bereid je maar al voor op een lange dag vol Ghanese kiekjes!

Om half acht gun ik mezelf een beetje me-time. Insmeren met aftersun en een aflevering van Lipstick Jungle in bed. Als je een serie meekrijgt van je kleine zus, moet je die toch een geprobeerd hebben hé. Om half 9 wil ik gaan slapen. Niet gemakkelijk als er buiten volop getrommeld en geroepen wordt! Twee uur later komen Lynn en Elke slapen. Ik ben nog steeds wakker. Rond elf uur wordt het stil buiten en val ik in slaap.

De foto die vandaag bij de blog staat is er eentje van het ochtendritueel op onze school in Agbenoxoe. De kinderen gaan per klas in twee rijen staan en bidden. Ze zingen liedjes, slaan kruistekens en bidden luidop. Daarna begin ze te marcheren en onder begeleiding van een liedje marcheren ze de klas binnen.

19-02-2011 om 15:41 geschreven door Annelies  

Als we opstaan, lijkt het of iedereen nog slaapt. Rita komt binnen gesneld en legt snel enkele droge broodjes op een schotel. Als de broodjes niet gebakken zijn, zijn ze erg droog en korrelig. Ik ga om boter vragen en eet anderhalf broodje. We zijn het er allemaal over eens: gebakken of getoast zijn ze lekkerder. Om half acht vertrekken we naar school.

Vanochtend moesten we op bespreking komen bij onze juffen. Onze resultaten zijn er, dachten we meteen. Maar neen, ze moesten een probleem met ons bespreken. Met een bang hartje gaan we bij hen zitten. Als juf Agnes begint te praten hebben we al snel door waar het om gaat; een bedeltocht. Ze zegt ons dat we alle lesmaterialen moeten achterlaten die we gemaakt hebben. Gezien de grote hoop ongebruikte materialen in hun kast zijn we hier helemaal niet meer akkoord. We hebben een spelboekje gemaakt en geven dat af. Nu stoppen ze hopelijk met smeken. Het geeft ons een beetje een vies gevoel. Alsof we wandelende eurobiljetten zijn.

Het leukste lesje vandaag was de schoenenmemory. Ik liet de kleuters een schoen onder een laken verstoppen. Dan moesten ze één voor één een schoen nemen en zoeken bij welke kleuter die behoorde.

Na school komt Kudzo ons met het busje halen. Ik moet namelijk snel terug in de compound zijn. Als we in de compound aankomen, maak ik mijn voorbereidingen en laat ik Kudzo weten dat ik klaar ben. We rijden met z’n tweeën naar de school van Yvonne. Ik heb namelijk vijf kinderen nodig voor een klein projectje. In de school voel ik me net alsof ik in een etalage kindjes sta uit te kiezen. Hoeveel moet je er hebben? Hoe groot moeten ze zijn? Moeten het jongens of meisjes zijn? Uiteindelijk neem ik Yvonne, drie jongens en een meisje mee naar de compound. Daar trek ik foto’s die ik nodig heb voor mijn bachelorproef. Na een half uurtje zijn alle foto’s getrokken. Ik geef de kinderen een koekje en Kudzo brengt ze terug naar school. Dan stort ik me op een bord spaghetti en een hoop fris water.

Na het eten maak ik mijn reflecties en voorbereidingen. Als die klaar zijn, lees ik mijn laatste boek uit. Gelukkig hebben we hier enkele Nederlandstalige boeken in de kasten gevonden. Daar begin ik morgen aan. Als mijn boek uit is, zet ik mijn computer terug op. Tijd om voor het eindwerk te werken! Ik geraak een heel eind verder. Het gebrek aan internet op mijn laptop is zeer bevorderlijk voor de werksnelheid J

Als avondeten krijgen we yam-frietjes en kip. Daarna kijken we een filmpje. Ik laat de dames kiezen en heb daar bijna meteen spijt van; een kleffe romantische komedie. Er wordt gekozen voor The Holiday. Als de film halfweg is, ga ik slapen. Het is negen uur en het spelen met de kindjes eist zijn tol. Binnen de tien minuten ben ik ver weg in dromenland.

19-02-2011 om 15:40 geschreven door Annelies  

Vandaag begon onze laatste stageweek in Agbenoxoe. Omdat we allemaal samen ontbijten, moeten ook de nieuwe dames vroeg uit de veren. We krijgen onze broodjes vandaag getoast, zeer lekker. Ook krijgen we roerei en fruitsap (watermeloen gemixt met ananas). Om half 8 willen we vertrekken, maar er blijkt een probleem te zijn met mijn voorwiel. Het stropt en als we eraan draaien, stopt het wiel plots met draaien. Niet erg productief dus. Kudzo haalt zijn gereedschap erbij en tien minuten later zijn we klaar om te vertrekken. Mijn voorste rem doet het nu bijna helemaal niet meer, maar ik geraak tenminste vooruit!

Als ik in de klas kom, merk ik dat de storm van gisteren mijn alfabetposter de grond heeft doen kussen. Helaas is de plakband net op dit moment op. De lessen zelf verlopen vlot. Na de speeltijd krijgen we bezoek van onze compound-genoten. Kudzo reed ze rond langs alle plekken die ze moesten bezoeken zoals stagescholen en het educational center. Een bezoekje aan de andere yovo’s kon daaraan toch echt niet ontbreken. Helaas voor ons vertrekken ze een half uur voor we met onze fietsen in dezelfde richting moeten. Geen lift dus. We spelen nog een half uur estafetten met de kinderen en stappen dan terug op ons stalen ros. De terugweg is heet en lang, zoals gewoonlijk.

Als we in de compound aankomen, is het mijn beurt om eerst te douchen. Ik vraag aan Rita of er nog tijd voor is voor de lunch. Ze schudt haar hoofd, maar bedenkt zich als ze mijn rood aangelopen gezicht ziet. Neem maar een douche, zegt ze. Je hoofd ziet er niet goed uit J Frank vindt het er wel goed uitzien. Het is Valentijn, dus mag ik rondlopen met een rood hoofd, zegt hij. De douche vindt ik echter een veel beter plan!

’s Middags eten we rijst met (enorm!) pikante currysaus. Alle zes onze monden staan in lichterlaaie. Gelukkig krijgen we ook grote stukken verse ananas en appelsienen om ze te blussen. Na het eten douchen Elke en Lynn en dan is iedereen klaar om te vertrekken. We besluiten om het internet nog eens een kans te geven. Helaas, na een uur vloeken, wachten, smeken en zuchten, sluiten we de computers af. De mail voor de zelfstandige stage geraakte dus weer niet verstuurd L Zelfs de blog weigerde dienst. Als er dringende mails verstuurd zijn, kan je me de boodschap dus maar beter doorsturen via sms op mijn Ghanees nummer.

Om terug te gaan naar de compound nemen we een omweg: plakband kopen. Uiteraard kunnen we niet voorbij onze ijsjes-verkoper gaan zonder er eentje te kopen. Als we teruglopen, zien we aan de overkant een vrouw met een doorschijnend bakje op haar hoofd lopen. Niets nieuws, zo verkopen ze hier op straat allerlei voedingswaren. In het bakje van deze vrouw zitten bollen die lijken op een smoutebol. We hadden zaterdag aan Rita gevraagd of het veilig was voor onze Europese magen om dit te eten. Ze vertelde ons dat we alles van zoete dingen zoals koekjes en deze ‘smoutebollen’ mogen eten. Sindsdien zijn we naarstig op zoek gegaan, maar nooit iets gevonden. Nu is het dus zover, we steken de straat over en houden de vrouw tegen. Voor twintig pesowes (ongeveer 10 eurocent) koop ik een bol. Na een hapje weet ik het al: de kilo’s die ik verloren heb de voorbije maand ga ik er allemaal terug bij eten met behulp van deze bollen. De smaak lijkt een beetje op die van een donut met suiker. Zalig gewoon!

Terug in de compound werk ik voor school. Reflecteren en mijn lessen voor de volgende dag voorbereiden. Nog drie dagen in Agbenoxoe te gaan en ze moeten nog op stagebezoek komen. We kunnen dus maar beter voorbereid zijn. Na een tijdje komt Rita de keuken uit. Ze heeft Valentijn-cake gemaakt: een plakje cake, confituur, terug cake en daarbovenop gesmolten chocolade. Iedereen krijgt een stukje.

De dames hadden om kokosnoot gevraagd en binnen de kortste keren staan Kudzo op de binnenplaats met zes kokosnoten in zijn armen. We kunnen ze overkopen voor 3 cedi, zo’n 25 eurocent per kokosnoot dus. De dames kopen ze allemaal. Bernard kapt er ter plekke al die open met een grote machete. We vrezen voor zijn vingers, maar hij heeft ze nog alle tien.

Na de voorbereidingen ga ik nog wat lezen onder het hutje op de binnenplaats. Plots worden de djembés erbij gehaald. Etse, Bernard en Kudzo wisselen elkaar af. Christian en Yvonne beginnen te dansen. Al snel komen er mensen op het geluid af. Er springen zelf drie jongens en een meisje over het muurtje de binnenplaats op! Na een tijdje kunnen we er niet meer onderuit en worden we mee recht getrokken om te dansen. Het duurt niet lang of we zijn allemaal buiten adem. Toch blijven ze trommelen en dansen. Wij doen mee. Ik zet me als eerste terug neer, met Ellis op de schoot. Puur uit veiligheidsoverweging. Dan kunnen ze me al niet vragen om terug recht te springen J

’s Avonds eten we de Impakt Special; rijst met groentjes. Daarna wordt er verder getrommeld onder de hut. Ik bel extra lang met Tom, het is tenslotte Valentijn J Na het telefoontje spelen we nog een spelletje Jungle Speed. Elke troeft ons wederom allemaal af. Om kwart voor negen kruip ik met een boek in bed.

19-02-2011 om 15:40 geschreven door Annelies  

Na een te korte nacht ontbijten we weer met z’n zessen. Dit keer krijgen we de broodjes op een speciale manier in ei gedoopt en dan gebakken. Het smaakt naar verloren brood. We halen onze overschot van de kristalsuiker erbij en smullen alles op. Dit onder leiding van voorzichtige gokjes over het aantal calorieën dat we binnenspelen. Zes vrouwen bij elkaar, wat wil je.

Als we aan het ontbijten zijn, valt de elektriciteit uit. Ik heb gelukkig nog voldoende batterij op mijn laptop om mijn lessen voor morgen na te kijken. We zetten ons alle zes met een boek buiten. Ook spelen we kaartspelletjes en wordt Jungle Speed erbij gehaald. Na een paar totem-aanslagen op de spelende én toekijkende mensen wordt Elke tot grote winnares aangeduid. Ze is ons allemaal letterlijk te snel af.

Als middageten krijgen we spaghetti met een pikante tomatensaus. De elektriciteit is nog steeds niet terug dus het eten wordt doorgespoeld met lauw water. Tijdens het eten komt Kudzo binnen en geeft zijn gsm aan Isabelle. Linda wil haar spreken. Geen idee waarom, maar we gaan ervan uit dat Isabelle tot leidster (zeg maar moeder gans) van de groep werd gebombardeerd. Zo blijkt inderdaad. Vanuit België worden de drie jongens (die in het povere Katherine Lodge terecht kwamen) verplicht om naar hier te verhuizen. Kudzo wil ze meteen gaan ophalen. We springen mee in het busje. Na twintig meter gereden te hebben, zien we de jongens echter door de straten van Kpando dwalen. We spreken af dat ze na hun restaurantje (bij gebrek aan keuken kan je niet anders) naar ons komen. Als de jongens aankomen, bleek het restaurantje gesloten. Hun middagmaal bestaat uit chips en water. Er wordt druk overlegd met Kudzo. Er is van alles achter zijn rug gebeurd waardoor de jongens nu niet in de compound verblijven. Niet leuk voor hem, maar ook niet leuk voor de jongens. Als ze hun verblijf omwisselen voor de compound zitten ze beter en veiliger, maar komen er wel ineens 1000 euro extra uitkomsten bij. Een zware beslissing dus. Als ze hun lector internationalisering aan de lijn krijgen, blijkt dat ze helemaal niet verplicht worden door hun hogeschool. Een grote Ghanees-Belgische soep dus!

In de namiddag lezen we nog wat verder tot, rond 15u, de elektriciteit terug opspringt. Iedereen blij, want lauw water drinken, zonder ventilator bij +30° is toch wel een beetje teveel van het goede. Rita komt me vragen of ze wat van mijn confituur mag gebruiken. Ze wil cake maken en de confituur erin verwerken. Geen probleem, kan niet slecht zijn!

Na een tijdje gelezen te hebben besluit ik het internet nog eens uit te gaan proberen. Ik wil mijn mentor de weekschema’s mailen zodat ik kan beginnen aan de lesvoorbereidingen. Helaas, na een dik uur gevloek geef ik het op. De dames en de jongens kwamen allemaal langs. De jongens probeerden ook tevergeefs. De dames gaven al op toen ze mijn blanco internetpagina’s zagen. Blog, mail en msn weigerden alle drie dienst. Ik loop teleurgesteld terug naar de compound. Daar zijn de nieuwe dames brood aan het maken met Rita. De techniek die wij bij kaarslicht aangeleerd kregen, blijkt nog steeds even moeilijk te zijn bij daglicht. Een bolletje maken, topjes bij elkaar en draaien. Moeilijk klinkt het niet, niets is echter minder waar.

Nu de elektriciteit terug is, kan ik nog wat extra aan de blog schrijven. Als avondeten krijgen we rijst met stukjes worst. Lekker lekker. We keuvelen nog wat na en besluiten dan een filmpje te zien. De dames hadden gehoord van een beamer dus vragen we Kudzo ernaar. Die tovert op zijn beurt de living om tot een echte cinemazaal. Mijn laptop wordt aangesloten en de foto van Tom en ik verschijnt in gigantische proportie op de muur. Dan de boxen aansluiten en de zetels draaien en we kunnen beginnen. Er wordt gekozen voor Robin Hood, men in tights. Lynn ligt heel de film plat van het lachen. Ik vraag me af waarom, want zelf ben ik niet echt zo’een fan. Best grappige stukjes maar over het algemeen niks aan, vind ik. Ik ga een kwartier voor het einde van de film naar bed. Genoeg flauwe humor voor vandaag. Om negen uur doe ik het licht uit, morgen is het weer stage.

19-02-2011 om 15:40 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half acht. Voor het eerst ontbijten we met z’n zessen. We krijgen broodjes en een spiegelei. De nieuwe meisjes vallen, net als wij, meteen voor de smaak van de broodjes. Bijna alles geraakt op.

Na het eten smeren we ons in en doen we onze bikini’s onderaan. Rita bereidt lunch om mee te nemen en Frank laadt een grote zak met een stuk of 30 zakjes water in het busje. Om half tien klimmen we met z’n allen in het busje. Met z’n allen. Dat wil zeggen: Lynn, Elke en ik + Sanne, Isabelle en Joyce + Kudzo, Rita, Rita’s zus en de kleine Ellis + Yvonne + Baruso, Christian, Atiso, Frank en Bernard. Een hele bus vol. Dan moeten de koelboxen, onze lunch, rugzakken en een reeds opgeblazen luchtmatras er nog bij. Supergezellig met een muziekje erbij! We hobbelen over de Ghanese wegen tot in Hohoé. Daar slaan we een heuvelachtige zandweg in. Na een goed uur hobbelen, stappen we uit.

We zijn aangekomen aan de Wli Waterfalls. Nu ja, we zijn er nog niet. We moeten eerst nog een uur door de jungle stappen. In het bos rondom ons zouden apen zitten. Die laten zich helaas niet zien. Ook zouden er slangen zitten. Die laten zich gelukkig niet zien! Ik ben nog nooit zo mooi in het midden van een padje gebleven. We komen de hoogste bomen, de grootste mieren (bijna twee cm in lengte) en de meest tropische vruchten tegen. Na een uur puffen in de vochtige, maar prachtige natuur vallen onze monden open van verbazing.

De watervallen van Coo zijn geen klein bier, maar mini-Heineken tegenover deze waterval. De waterval die we zien is maar een stukje van de eigenlijke waterval die 600m hoog is. Het stuk dat wij zien is ‘maar’ een honderdtal meter hoog. Wat we vandaag gezien hebben, is te prachtig voor woorden. Al snel schieten we onze kleren uit en zetten onze eerste stapjes in het ijskoude water. Voetje voor voetje schuifelen we verder richting waterval. Al van ver voelen we de koude druppels tot bij ons spatten. Isabelle pakt mijn hand en samen tellen we af tot we ons helemaal onder durven dompelen. IJskoud, maar oh zo deugddoend! We schuifelen verder naar de waterval en gaan eronder staan met de luchtmatras boven ons hoofd ter bescherming. Water dat vanop honderd meter naar beneden raast komt best hard aan. Het lijken allemaal kleine hagelbolletjes. We brullen de ziel uit ons lijf, want hoe harder je roept, hoe harder het water naar beneden zou komen.

Na een tijdje te ploeteren in het water ga ik opdrogen aan de kant. Met het fototoestel in de hand spot ik vliegende beesten bovenaan de rotsen. ‘Wat een mooie grote vogels’ zeg ik tegen Rita. Maar neen, het zijn geen vogels. Het zijn gigantische vleermuizen! Ze hangen met honderden ondersteboven aan de rotsen, helemaal bovenaan aan de watervallen. Zo nu en dan vliegt er eens eentje van de ene naar de andere kant.

’s Middags eten we spaghetti op een bankje met zicht op de waterval. Dit is het leven J Na het eten probeer ik nog wat kleur te winnen. Elke en Lynn duiken terug het water in met Yvonne. Na een tijdje komen er een hele hoop jongens en meisjes aan, gekleed in een blauwe broek en combat boots. Het zijn de studenten van de cadettenschool. Ze duiken met z’n allen in het water en voor ons wordt het wat te druk. We kleden ons terug aan en beginnen aan onze terugtocht naar het busje.

Onderweg heeft Isabelle een slang gezien. Dit heeft ze me gelukkig maar gezegd als we al terug in de compound waren! Als we terug aan het busje kwamen, merken we wel dat het hier een toeristische attractie is. Je kan hier armbandjes, schilderijtjes, oorbellen en houtsnijwerkjes kopen. Kudzo zegt ons dat we beter kunnen wachten omdat we aan het einde van onze reis met hem naar een grote winkel gaan waar de kwaliteit beter is. Ik vertrouw het toch niet helemaal (er kan altijd iets tussenkomen) dus ik koop alvast een souvenirtje voor mijn zusjes.

De weg terug met het busje gaat gepaard met veel muziek, gehobbel en gelach. Onderweg stoppen we om schoenen voor Yvonne te kopen. Op de Ghanese manier; langs de kant van de weg met de motor van de auto nog draaiende. In Kpando zelf stoppen we ook nog even om een bak cola en fanta te kopen voor ons. Als we in de compound aankomen, halen Frank en Kudzo plots een grote koeltoog boven die ze naast onze ijskast installeren. Nu kunnen we alles lekker fris houden J

’s Avonds leiden we de dames rond in Kpando. Daarna krijgen we frietjes, worstjes en koolsla. Alle borden worden volledig leeggegeten. Na het eten blijven we nog een uur babbelen aan tafel. Daarna schrijven we allemaal voor onze blog. Voor we het weten is het al tijd om te gaan slapen. Het was een zalige dag!

19-02-2011 om 15:39 geschreven door Annelies  

Zalig geslapen vannacht. De wekker die dan pas om half 10 afgaat is een echte luxe. Ik word wakker met een grote glimlach op mijn gezicht. Het wordt een spannende dag vandaag, want er komen twee nieuwe meisjes. Kudzo is gisteren vertrokken om ze op te halen en ze zijn, net als wij, een nacht in Accra blijven slapen. Na de middag zullen ze hier aankomen. We zijn benieuwd!

In de voormiddag maak ik mijn laatste weekschema voor de zelfstandige stage af. Joepie! Nu maar hopen dat ik het doorgemaild krijg hier in Kpando. Dan kan de lesvoorbereidingen-marathon beginnen. Als ik klaar ben met het laatste beetje schoolwerk, komt Baruso al aangesneld. Als ik klaar ben, moet ik hem roepen want hij wil me nog Ghanese muziek laten horen.

Na het schoolwerk lees ik de Flair en doe ik nog een klein wasje. Dan komt Elke aangesneld met een schaar. Ze vraagt of ik haar froefroe wil knippen. Na een hoop gegiechel zet ik de schaar erin. Toch een vrij geslaagd resultaat, al zeg ik het zelf. Daarna komen Frank, Baruso en Christian bij ons zitten met Ellis. We zetten foute muziek op en zingen weer uit volle borst mee. ‘I’m a barby girl’ wordt zelfs door de Ghanezen meegezongen! Als ‘In Zaïre’ opspringt, kunnen we het niet laten om te dansen. We leren de jongens het dansje aan, met heel veel hilariteit tot gevolg. Daarna doen we de macarena en de vogeltjesdans. Superleuk!

Als middageten krijgen we pasta met tonijn. Een hele hoop ketchup erbij en ik worstel een beetje naar binnen. Niet m’n favoriete middagmaal. Na het eten gaan we buiten nog wat muziek luisteren. Elke keer als er een auto voorbij rijdt, zetten we de muziek stil en turen we naar de poort. Wachtend op een wit busje met blanken.

In afwachting van de meisjes hangt Frank een dik touw op en haalt er een volleybal bij. Elke, Lynn en Fran tegen Kudzo, Baruso en Christian. Ik houd samen met Yvonne de score bij. Die schijft ze telkens met krijt op de vensterbank. Na een tijdje worden we toch echt zenuwachtig en bij elk geluid wordt het spel stilgezet.

Als de dames eindelijk aankomen, blijkt Lynn een van hen te kennen. Ze zijn met drie: Isabelle (42), Joyce (23) en Sanne(22). Stuk voor stuk toffe grieten, zo blijkt J We slaan meteen aan het tetteren, zoals dat dan gaat met zes vrouwen bij elkaar.

’s Avonds krijgen we de Impakt special: rijst met groentjes en vlees. Als we aan het eten zijn, komen ook de jongens op bezoek. Zij komen misschien toch na      ar hier. Er is een misverstand gebeurd in België waardoor ze verkeerd terecht zijn gekomen. Eigenlijk zouden ze hier dus al moeten zitten. Omdat ze geen eten kunnen koken, zet Rita snel drie borden bij. Er is toch genoeg voor iedereen. Na het eten leid ik de jongens rond in Kpando. Sanne gaat ook mee. We laten de jongens achter aan de bank, waar wij ijsjes kopen. Lekker lekker.

Terug in de compound aangekomen blijkt al snel wat zes vrouwen tezamen het best kunnen: tateren! Tot elf uur zitten we buiten en praten we erop los. Baruso en Christian zitten bij ons met een djembé. Een gezellige maar zeer late avond. Om elf uur gaat het licht uit. Morgen een drukke dag voor de boeg!

19-02-2011 om 15:39 geschreven door Annelies