Zondag en toch een wekker om tien voor acht. Ja, internet … je moet er wat voor over hebben in Ghana. We ontbijten en als we klaar zijn, staan de Belgische jongens hier al. Ze brengen de houten materialen die ze gemaakt hebben voor Isabelle en Joyce; vormen en een breuken-taart. Na een kleine babbel vertrekken Jasper, Ang, Brecht en ik naar de trotro-stand. We stappen in en vertrekken bijna meteen. Met z’n vijftienen in een busje hobbelen we anderhalf uur lang richting Ho. Daar stappen we naar het internetcafé. Na twee maanden heb ik vandaag mama en papa nog eens kunnen zien! Lang leve een webcam! Ik heb mijn eigen laptop meegenomen en dat loont. Deze keer niet moeten verwisselen van computer en geen last van technische moeilijkheden. Zalig! Twee uur mailen, bloggen, skypen en internetten later stappen we van de koele airco terug in de schroeiende hitte. We nemen een taxi naar het Bob Coffee Hotel (vroeger: Freedom Hotel). Daar komen we aan rond half twee en we hebben grote honger. We betalen om te zwemmen en bestellen ons eten. Als we aan het buitenzwembad komen, is mijn zin om te zwemmen al wat getemperd. Nog nooit zoveel volk gezien hier. Het hele zwembad zit vol en alle stoelen en ligstoelen zijn ook bezet. Echt jammer. Gelukkig gaan er twee Deense meisjes weg na een half uurtje en kan ik me op een ligstoel ploffen. Terwijl we wachten op het eten zwemmen we en maken we kennen met een Deens, een Amerikaans en een Hollands meisje. Om half vier krijgen we onze lunch. Ondertussen zijn we zo hongerig dat we erop vliegen als uitgehongerde kinderen. Ik bestelde gegrilde kip met (echte!) frietjes. Na het eten duiken we nog een keer in het zwembad, laten ons opdrogen in de zon en kleden ons terug aan. Terug op naar de trotro-stand. Terwijl we in de trotro zitten te wachten op een volle lading kopen we door het raampje een ijsje en wat waterzakjes. Rond kwart na vijf vertrekt te trotro en om twintig voor zeven zijn we in Kpando. Ik neem afscheid van de jongens en wandel terug naar de compound. Daar staat de rijst te wachten. Als je om half vier hebt geluncht, hoef je echter geen avondeten meer. Ik moe van de lange, warme rit en kruip met een boek in bed. Even later val ik in slaap.

De foto bij de blog is er eentje van de kleine Ellis die eens wou testen of ze ook met Elkes zonnebril zou staan. Ik vind van wel!

19-03-2011 om 16:58 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker nog eens voor acht uur. We ontbijten en springen dan met iedereen in het busje. Op naar Wli Waterfalls! Na een lange tijd hobbelen komen we aan. We stappen uit en beginnen aan ons uurtje jungle-wandelen. Al van ver horen we het water naar beneden suizen. Als we aankomen, is er nog niemand. Ik plons het water in en ga onder de waterval staan. Gelukkig biedt de opblaasmatras een beetje bescherming. Water dat van meer dan 60m hoog naar beneden valt, komt vrij hard aan! De vleermuizen cirkelen ondertussen hoog boven onze hoofden.

Na een tijdje komen er steeds meer en meer blanken. Het is krokusvakantie en het is eraan te merken. ’s Middags krijgen we een bord spaghetti en met een aarbeienlikeurtje erbij genieten we van de natuur rondom ons. Na nog wat zwemmen en zonnekloppen is het weer tijd om de wandeling terug te doen. Een uur later is iedereen waar de bus staat. Ik ben bij de eersten en heb dus het meeste tijd om in de souvenierwinkeltjes te gaan kijken. Ik koop het beeldje dat Julie (Helios) me gevraagd had en een souvenirtje voor mama. Voor mezelf zie ik een paar oorbellen die ik niet kan laten liggen. Dan is het alweer tijd om terug te hobbelen.

Terug in de compound valt de elektriciteit uit. Gelukkig maar voor korte duur. Ik neem een douche en schrijf voor de blog. Als de elektriciteit terug is, kijk ik nog een aflevering van House M.D. Daarna is het alweer tijd om te eten. We krijgen witte rijst met tomatensaus en worstjes. Lekker. Na het eten kruip ik met een boek in bed. Het was een leuke, maar vermoeiende dag.

13-03-2011 om 13:28 geschreven door Annelies  

Vrijdag, dus de wekker pas om half tien. Zalig. Als ik opsta, hebben de anderen al ontbeten. Ik eet snel een paar broodjes en leg me buiten in de ligstoel. De hoofdpijn is jammer genoeg nog niet over, dus ik probeer wat te rusten en te lezen. Ondertussen komen ook Wim en Sanne uit hun kamer. Bij hen is het behoorlijk laat geworden en hun oogjes staan maar op half zeven. Wim vroeg gisteren (onder invloed van gin) aan Rita of hij banku als ontbijt kreeg. Net als Wim al drie broodjes gegeten heeft, komt Rita met een grote bol banku aangelopen. Nog een omelet erbij en Wims ogen zijn zo groot als schoteltjes. Ja, een V.I.P-behandeling krijgt hij wel. In ruil daarvoor laten we hem een papier tekenen dat hij onze kamers zal kuisen. Ik ben benieuwd. Als ik op mijn bed lig te lezen in de zalige koelte van de ventilator komt Wim de kamer binnen met een zwabber. Jawel, hij komt de kamers kuisen!

’s Middags eten we grote stukken niet-gefrituurde yam met een vissaus. Ik krijg rijst met tomatensaus en worstjes. Na het eten ga ik met Elke naar de hut. Daar ligt Baruso op een groot stuk mousse te slapen. Elke en ik leggen ons erbij en spelen met Yvonne en Ellis. Om half drie vertrekken we met z’n allen naar Tafi Atome, het Monkey Sanctuary. Alleen Elke, Lynn en ik hadden het al gedaan maar nu gaat iedereen dus mee. Isabelle, Joyce, Sanne en Wim, maar ook de jongens van de voetbalploeg. Als we uitstappen, worden we al verwelkomd door een tiental aapjes. We hoeven zelfs niet het bos in te lopen. De gids geeft ons bananen en ze komen ze weer uit onze hand eten. Super-schattig!

Als we terug in de compound zijn, is het al half zeven. In afwachting van het eten ploffen Elke en ik ons weer op de matras. Dit keer komt Christian erbij liggen. Ja, veel werken hebben we vandaag niet gedaan. Ter onzer verdediging: het was vandaag de warmste dag van de week, tot 41°C dus dat lijkt ons een goed excuus om te luieren!

’s Avonds krijgen de dames loempia’s. Ik krijg een broodje met omelet, worst en kaas erin. Zwaar maar best lekker. Na het eten kijk ik foto’s en wisselen Joyce en ik films uit. Om tien uur kruip ik in bed. Morgen is het nog eens waterval-tijd!

13-03-2011 om 13:27 geschreven door Annelies  

Zelfs met de wekker om tien voor negen ben ik niet uitgeslapen. ’s Nachts veel last gehad van mijn keel en als ik opsta, voel ik me niet zo lekker. Niets om je zorgen om te maken, gewoon een goeie valling. Vandaag ontbijten we buiten en we zijn echt precies op vakantie. We krijgen vers gebakken broodjes en roerei. Met een glaasje appelsap erbij en de zon op onze snoet genieten van het begin van onze staak-dag.

Na het ontbijt lees ik in ‘het korte tweede leven van Bree Tanner’. Ik weet het: Twilight is compleet tegen mijn principes, maar alle andere boeken heb ik al uit J Het is mijn zevende boek al hier en ik zit al over de helft. Ik moet me inhouden om te lezen, anders kom ik niet toe met de boeken die hier aanwezig zijn. Als ik enkele bladzijden gelezen heb, vallen m’n ogen steeds toe. Tijd om wat bij te slapen. Ik leg me op bed tot Elke me komt halen om te eten. We krijgen stukjes vlees in currysaus en Rita Potatoes. Die laatste hebben we zo gedoopt, want we kennen niets in België dat hier op lijkt. Rita maakt een soort puree van zoete aardappelen en die bakt ze dan in de pan. Zo krijg je dus een soort grote kroket; puree met een krokant korstje.

Na het eten ga ik nog een half uurtje liggen. Als ik uit bed kom, hoor ik opgewonden kreten van buiten komen. Kudzo heeft Rita ten huwelijk gevraagd! Als de commotie een beetje bedaard is, vertrekken we met Kudzo naar de weverij. We wandelen Kpando door tot we bij een soort schuur komen. Daar zitten twee mannen aan een soort weefgetouw. Draden van wel drie meter zijn vastgemaakt aan een steen. Aan de andere kant zit er dan een man die met spoelen in de weer is. bliksemsnel vliegen de spoelen met verschillende kleuren heen en weer. Ondertussen bediend hij vier pedalen met zijn voeten. Op twee ervan moet hij duwen. De andere twee bedient hij door een touw dat hij tussen zijn tenen klemt. Als we er nog geen vijf minuten zijn, begint Kudzo al over geld. Hoe ingeburgerd we ons soms ook voelen, soms blijven we een wandelende portefeuille. Joyce stelt zelf iets samen als cadeau voor een vriendin. Ik bestel ook een souvenirtje, maar wat en voor wie … dat blijft nog een verrassing! Volgende week dinsdag zouden ze al af zijn.

Als we terug zijn van de weverij werk ik nog een beetje aan de boxen. Ze zijn nu echt bijna klaar. Ik schrijf ook nog wat voor de blog en besluit dan dat ik genoeg gewerkt heb voor vandaag. Tijd om nog wat te lezen. Daarna kijk ik naar House in mijn bed. Elke komt me halen om te eten. We krijgen witte rijst met tomatensaus en groentjes. Daarna kruip ik terug in bed. Een goeie valling!

Ik kom nog één keer uit bed. Om een goeie aardbeien-borrel te drinken op het aankomende huwelijk van Kudzo en Rita. We moeten wachten tot alle jongens er zijn, dus het wordt het snel heel laat. Om half 11 kruip ik eindelijk in mijn pyjama en is het tijd om te slapen.

13-03-2011 om 13:27 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer eens een uurtje later. De leerkrachten staken al enkele dagen. Iedereen, behalve de onzen. Zij geven les omdat de blanken er zijn. Vandaag is het echter grote vergadering in KpanTech en we mogen niet mee. Na het eten (toast met boter en roerei) vertrekken we met z’n allen naar de markt. Eerste stop: internetcafé. We proberen er een nieuw deze keer. Het is iets duurder (maar nog steeds verwaarloosbaar), maar het gaat ook iets sneller. Ik vul de blog bij en lees mijn mails. Een mail versturen naar de turnleraar van mijn Belgische stageschool lukt helaas niet. Na het internetcafé ga ik nog even langs de printshop. Yvonne was gisteren zo trots op haar foto’s dat ik er nog een wil afdrukken om aan haar te geven. Daarna loop ik de markt op en kom Elke en Sanne tegen. Ik koop twee sloten voor op m’n boxen te zetten en knopen om sokpoppen te maken. Die sokken heb ik hier toch niet nodig J Als ik bijna de markt uit ben, bots ik op een heel leuk stofje. Meenemen die handel! Ook twee topjes voor een halve euro per stuk kan ik echt niet laten liggen.

Als ik terug ben van de markt begin ik aan het harde werk: het schilderen van de boxen. De ene schilder ik blauw, de andere rood. Als ik klaar ben, staan mijn benen en voeten vol met gekleurde stippen. Best leuk :p Als lunch krijgen we curryspaghetti met pikante tomatensaus. Daarna geef ik mijn boxen een tweede laag verf. Met nog meer spetters erbij en helemaal plakkend van het zweet, heb ik nood aan een koude douche. Na een half uur schrobben en scrubben zijn alle spetters verdwenen. Ik plof me in de ligstoel en schrijf voor de blog.

Nog 26 dagen te gaan en dus tijd voor een kleine overpeinzing. Wat zal ik zeker missen van mijn verblijf in Ghana:

• De mensen hier (en de vriendelijkheid van vreemden)
• Elke dag het zonnetje zien
• De enorm lage prijzen
• De hobbelritjes in de bus met loeiharde Ghanese muziek die door de boxen schalt
• De kindjes van onze klasjes
• De mooie natuur

Wat zal ik zeker niet missen van Ghana:

• De vuile straten
• Gigantische muggenbeten (en andere soortgelijke griezelbeesten)
• De dagen dat de temperatuur boven de 40° gaat

Waar kijk ik naar uit om terug te zien/proeven/voelen/…:

• Tom, vrienden en familie (veruit voorop!)
• Goeie pizza van Dr. Oetker
• Snel internet en de mogelijkheid om te mailen
• Frietjes van de frituur en ne goeien bicky burger!
• De kindjes van mijn Belgische stageklas
• Ice tea

’s Avonds krijgen we een gigantische schotel rode rijst. Na een hap weten we genoeg: enorm pikant! We kappen er massa’s tomatensaus over om hem eetbaar te maken. Zo jammer hé, enorm lekkere rijst, maar het niet kunnen eten omdat het te pikant is. Tijdens het eten komt Rita naar ons. Ze komt zeggen dat de onderhandelingen in KpanTech mislukt zijn. De leerkrachten weigeren van nog les te geven voor ze geld van de president krijgen. Gevolg; ook morgen moeten we niet naar school. Alé ja, moeten … we mogen niet!

Na het eten laad ik de boxen in. De motorische box zit tot bijna bovenaan vol. De zintuiglijke box is niet echt voorzien van véél materiaal, maar wel met goed materiaal en dat is het belangrijkste. Voor ik het goed en wel besef, is het al half negen. Naar mijn normen op dit continent al vrij laat. Ik kruip in bed en kijk naar House M.D. Daarna is het tijd om te gaan slapen.

13-03-2011 om 13:27 geschreven door Annelies  

Na vier dagen verlof is de wekker weer een echte stoorzender. Om tien na zeven zit iedereen met kleine oogjes aan de ontbijttafel. We krijgen roerei en toast, zalig! Om half acht vertrekken Lynn, Elke en ik naar school. We fietsen de berg over en komen een kwartiertje later op school aan. Van elke klas is er al één juf aanwezig. Op de anderen is het wachten. Als alle kleuters en juffen gearriveerd zijn, beginnen we les te geven. Lynn en Elke in KG2, ik in KG1. Het gaat goed vandaag. Ik neem de kinderen mee naar buiten om land-art te doen. Dit doen ze schitterend. Ze verzamelen blaadjes, stenen en stokjes en leggen er dan allerlei vormen mee. Ik ben momenteel ook bezig om Pinokkio voor te lezen. Ik lees in het Engels en de lokale leerkracht vertaalt. Dit gaat goed, maar vandaag merkte ik dat ze het woord Pinokkio niet kunnen uitspreken. Dat wordt nog lachen! Als educatief spel spelen we vandaag ‘Wolfje, hoe laat is het?’. Als we naar huis vertrekken, komt de directrice aangelopen. De leerkrachten zijn al een week aan het staken. Alleen onze leerkrachten deden nog iets omdat ze blanken op bezoek hadden. Morgen gaan alle leerkrachten van Kpando vergaderen in KpanTech. Ze verdienen per week maar genoeg om zich twee dagen in leven te houden en hier willen ze verandering in zien.

Als we in de compound aankomen, horen we van Joyce en Sanne hetzelfde verhaal. Ook hun leerkrachten gaan morgen naar de vergadering. ’s Middags eten we yam-frietjes met worstjes. Daarna nog een lekkere appelsien en het is weer tijd voor een dutje. Na een uurtje gerust te hebben, zet ik me achter de laptop. Tijd om voor school te werken.

Na een tijdje gereflecteerd te hebben, ga ik met Frank en Etse naar de markt. Ik koop terpentijn zodat ik morgen mijn boxen kan schilderen. Dan gaan we ook nog langs de printshop. Ik laat mijn fiches voor de boxen printen. Terwijl we wachten passeren we even langs de post. Ik heb twee brieven van bompa en Elke heeft een postpakket van de vriendinnen. Supertof! Als we terug in de printshop zijn, moeten we nog drie kwartier wachten tot alles afgeprint is. Een ijsje gaan halen, is dus echt noodzakelijk! Ik trakteer mijn twee bodyguards en we wachten. Als alles geprint is, gaan we ook nog even afwasmiddel kopen. Om bellen te blazen in de klas!

Terug in de compound begin ik te lamineren. Zeventig bladzijden, dat duurt wel even! Gelukkig krijg ik een pauze als we gaan eten. Rijst met groentjes, deze keer. Na het eten lamineer ik verder en neem een doucheke. Dan is het wachten op Joyce met haar douche-sessies van minstens een half uur J Een deel van de groep gaat buiten naar Barcelona-Arsenal kijken, terwijl Joyce, Lynn, Isabelle en ik naar Oliver&co kijken. We hebben chips en popcorn gevonden op de markt en hoewel het toch niet zoals thuis smaakt, smikkelen we alles op!

Ik kijk daarna samen met Elke nog een aflevering van House. Lang leve de Belgische jongens die series op hun laptops hebben meegebracht. Daarna is het alweer tijd voor bed.

09-03-2011 om 10:59 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker nog eens om half tien. De zaligheid. We krijgen broodjes met een dikke laag boter en ook Isabelle zit aan de ontbijttafel. Ze is weer bijna helemaal beter. Nog wat slapjes, maar ze is er terug J

In de voormiddag werk ik voor school. Ik bereid mijn lessen voor de komende weken voor en plan momenten in wanneer ik mijn boxen kan voorstellen in de klas. ’s Middags eten we pizza. Daarna wil ik een dutje gaan doen, maar als ik twee minuten in bed lig, komen ze me halen. Het is tijd om naar de pottenbakkerij te gaan. We proppen ons in de Opel, want de bus is nog steeds niet terug. In de pottenbakkerij leggen ze onze potjes in een soort oven. Nu ja oven … een vierkant gebouwd door bakstenen op te stapelen. Daar leggen onze potjes in, met daarover een laag hout. Als we staan te wachten, zien we een reuzensprinkhaan en een kleine schorpioen. Die laatste leeft niet lang, want Kudzo is onverbiddelijk. Hopla, staart eraf en kop eraf. Ver gaat het beestje niet meer kruipen dus. Uit de oven komen enorm hoge vlammen. We vrezen allemaal voor onze potjes, maar een kwartiertje later komen ze toch heelhuids uit het vuur. De potjes worden in een hoop as gelegd en terug in brand gestoken. Zo worden ze zwart. Ze komen er mooi en heel erg warm uit. We stapelen ze achteraan de Opel en hobbelen terug naar de compound. Nu is het wel tijd voor een dutje. Ik zet de wekker een half uurtje later, maar snooze tot ik anderhalf uur geslapen heb. Het is 39°C vandaag en dat is me toch echt wel te warm!

Ik lees nog een beetje en dan is het alweer tijd om te eten. We krijgen de Impakt Special; rijst met groentjes. Na het eten lees ik nog wat en dan kruip ik met een aflevering van House is bed. Om half tien is het alweer tijd om te gaan slapen.

09-03-2011 om 10:55 geschreven door Annelies  

Zondagmorgen en de wekker om kwart na zes. Het klinkt als een horrorfilm! De anderen lagen pas om één uur in bed en het is dus bijster stil aan tafel. Om zeven uur vertrekt Sanne naar de directeur van haar school. Wij vertrekken een half uur later.

Het is Independence Day vandaag en de helft van alle scholen in Kpando zullen marcheren in KpanTech. Ook de brandweer, de cadetten en andere instanties maken zich klaar om voor een hele menigte te marcheren. Als we aankomen, zijn nog niet de helft van de scholen aanwezig. We kloppen aan bij de jongens en zetten ons nog even neer. Dan komt Isabelle eraan. Zij moest met de auto komen door haar zere knie. We zetten ons aan de rand van het voetbalveld op plastic stoelen onder een tentzeil. Het is acht uur als we gaan zitten en pas om negen uur begint de fanfare te spelen. Ze marcheren het voetbalveld op, gevolgd door de cadetten. Ze hebben drie verschillende pakjes aan en zij die in het midden lopen, dragen witte matrozenpakjes. Lore, het had iets voor jou geweest! Kijk maar naar de foto. De geweren die de cadetten bij hadden, waren trouwens van hout J

De cadetten staan twee uur lang in de blakke zon. Stokstijf stil. Ondertussen komen de hoge piefen het terrein opgereden in auto’s met geblindeerde ramen. Er komt al snel iemand aangelopen met een paraplu om hen tegen de zon te beschermen. Ze lopen heel het veld rond en inspecteren de cadetten en de fanfare. Als de cadetten al 2,5 uur stilstaan, vallen er plots twee flauw. Ze worden met een draagberrie van het veld gedragen. In totaal zullen de cadetten op het veld in de zon staan tussen negen en twaalf. Je zou voor minder van je stokje gaan!

Na enkele uren gebed en militaire liederen is het de beurt aan de scholen. Een voor een marcheren ze met hun vlag voorop het terrein over. Als ze aan de tent komen, wordt er luid geapplaudisseerd. Ook onze huidige stageschool, Aziavi, is van de partij. We zien zelfs een Montessori-school! Dat hadden we nooit gedacht hier tegen te komen. Als de School for special needs het terrein betreedt, gaat heel de zijkant van het veld rechtstaan en beginnen ze allemaal luid te lachen en klappen. Achteraan het groepje leerlingen lopen twee leerkrachten en … drie blanken! Sanne geeft les op de School for special needs en zij moest, samen met haar Canadese en Deense collega, mee marcheren. Dit tot groot jolijt van alle aanwezigen.

Als alle scholen geweest zijn (ik schat een stuk of dertig) is het de beurt aan de brandweer en de gemeentewerkers. Daarachter lopen de taxichauffeurs en de kappers van het dorp. Als laatste lopen enkele vrouwen met manden koopwaar op hun hoofd om de verkopers van Kpando te representeren. Al bij al heeft de parade vier uur geduurd. We plakken allemaal van het zweet, maar Sanne spant toch de kroon. Respect!

We gaan terug naar de compound om te lunchen. De dames en Wim krijgen vissoep. Voor mij staat er een broodje met omelet en kaas tussen. Na het eten wisselen we foto’s uit. Ondertussen heb ik er al meer dan 3500! Daarna is het toch tijd voor een dutje. Na een uurtje komen de Belgische jongens op bezoek. Gedaan met slapen. Een doucheke nemen en buiten wat bijbabbelen. We wisselen ook met hen foto’s uit en we spelen pingpong. Onze nieuwe tafel wordt goed gebruikt!

In de namiddag voelt Isabelle zich slechter en slechter. Ze draait bijna van haar stokje en we leggen haar op de grond. Zakjes koel water in haar nek en met een blad wat frisse lucht wapperen. Meer kunnen we niet doen. We tetteren nog wat en dan is het al tijd voor het avondeten. We krijgen spaghetti met een heel lekkere tomatensaus. Als we na het eten Isabelle naar buiten escorteren, valt ze flauw. We leggen haar op de grond, maar echt bijkomen doet ze niet. Rita tovert een tevoorschijn en de jongens leggen Isabelle erop. Ze is in een diepe slaap gevallen. Ik bel Tom op om te weten wat we best kunnen doen. Alle namen van de medicijnen worden door hem door de computer gehaald. Conclusie: teveel voor een lichaam om aan te kunnen. Vannacht zullen Sanne en Elke bij Isabelle slapen om haar zo nu en dan eens wakker te maken en te laten drinken. We zijn allemaal erg ongerust, want het lijkt wel of we ze niet wakker krijgen. We kunnen echter niet meer doen dan wachten tot de medicijnen uitgewerkt zijn.

Om tien uur ga ik slapen. Het is een lange dag geweest. Morgen staat de wekker gelukkig nog een keertje om half tien. Het is een nationale day off voor Independence Day. Geen school dus!

09-03-2011 om 10:52 geschreven door Annelies  

Vandaag mochten we nog eens uitslapen. Niemand dat daar niet akkoord mee was! Helaas vinden de jongens er niet beter op om heel vroeg ’s ochtends buiten luid te beginnen tetteren. Toch weiger ik om voor half tien mijn bed uit te komen. We krijgen broodjes om te eten en als Lynn het laatste La Vache Qui Rit’ke opeet, komt Rita met een mandje de keuken uit. Ze kiepert het mandje op de tafel en er vallen allemaal kleine potjes choco, confituur, kaas en boter uit. Die waren meegekomen met de container. Dank u Linda.

In de voormiddag werk ik voor mijn portfolio. De anderen gaan naar de markt. Alleen Isabelle blijft ook thuis. Ze heeft nog heel veel pijn aan haar knie. De wonde ziet er niet echt goed uit en haar knie is nu drie keer zo dik als de andere. Iedereen doet zijn best om bij te springen, maar we zien allemaal dat ze veel pijn heeft.

’s Middags eten we kip, groentjes en een vreemde soort aardappel. Rita heeft worstjes gedraaid van puree en deze dan met een krokant korstje in de pan gebakken. Best lekker, vind ik. De anderen staan er helemaal zot van. Na het eten gaan er enkele, waaronder ik, een dutje doen. Helaas strooien de jongens ook nu weer roet in het eten. Als ik een kwartier op bed lig, zetten ze buiten de muziek loeihard. Ook nu blijf ik liggen tot de wekker gaat. Ik bel nog even met Tom en neem een koude douche.

In de late namiddag is het in de keuken een grote bedrijvigheid. Rita maakt eten alsof ze een heel leger te voederen heeft. Vandaag is het feest voor de eerste verjaardag van Ellis. We vragen haar hoeveel volk ze heeft uitgenodigd. Zo gebeurt dat hier niet, zegt ze. Ze zetten de muziek op, de poort open en iedereen die door de poort komt, is welkom. Daarom maakt ze dus zoveel eten. Je weet immers niet hoeveel volk er zal komen. Rond half zes beginnen de eerste mensen binnen te sijpelen. Alle tafels worden buiten gezet en versierd door de gordijnen erop te draperen. Flessen champagne worden uit de koelkast gehaald en bergen eten worden buiten gezet. De ijskast zit (een echte koeltoog) zit tot bovenaan vol met cola en fanta. De flesjes worden in grote manden buiten gezet. heel veel mensen kennen we niet. Alleen de jongens die hier altijd zijn, de bisschop en zijn vrouw en de oudere broer van Rita en de oudere broer van Kudzo. Er zijn nog zo’n twintig mensen die we niet kennen. De Belgische jongens die in KpanTech logeren, zijn ook uitgenodigd.

Om zeven uur moet iedereen gaan zitten. Er volgt een mis en dankwoorden en nog een hoop ceremoniële woorden. Dan vraagt de preker ons om hem een Nederlandstalig liedje aan te leren. Wim gaat naar voren en even later zingen we allemaal ‘ik heb de zon zien zakken in de zee’. In het Ghanees klinkt dit als ‘zoem zoem zakke inne zee’ J

Na dit alles is het tijd om te feesten. We gaan allemaal aanschuiven bij Rita en haar Eleno (haar zus). Onze borden worden meer dan vol geschept en we krijgen ook een flesje drank. Daarna is het tijd om te dansen.

Na een slechte nacht ben ik om half elf doodop en ga ik slapen. Zelfs met de loeiharde muziek op de achtergrond, lukt me dat. Gelukkig maar, want morgen staat de wekker om kwart na zes!

09-03-2011 om 10:48 geschreven door Annelies  

Wat een dag! Vandaag was onze eerste vrije dag van de week en de wekker stond om kwart na zeven. Het is een drukke dag. Om acht uur vertrekken we naar de pottenbakkerij. Daar maken we allemaal onze potjes af. We moesten er met een steentje heel hard op wrijven en er daarna overgaan met een netje. Opeens heeft ons potje een heel andere kleur. Maandag moeten we een laatste keer terug om onze potjes te laten bakken. Na de pottenbakkerij rijden we even terug naar de compound om Isabelle af te zetten. Ze heeft te veel pijn om mee te gaan. Achteraf bekeken bleek dat een goede beslissing.

Met de bus rijden we naar Ho. Onderweg stoppen we nog even, want we hebben een kameleon over de weg zien kruipen. Ik moet meteen denken aan de bezoekjes aan de Zoo met oma en opa J

Na een uur rijden vallen we stil langs de kant van de weg. We zitten op nog een half uur van Ho en de versnellingsbak is stuk. Kudzo belt Bernard in de compound om met de Opel Corsa naar ons te komen. Na goed anderhalf uur wachten in de warme bus komt de Corsa eraan. Bernard heeft mekaniekers meegenomen en ze beginnen meteen aan de bus. Dan neemt Kudzo Elke, Lynn, Wim, Frank en mij mee in de Corsa. Lekker opgepropt rijden we naar de immigratiedienst. Daar ontmoeten we de grootste eikels van Ghana. Sorry voor de woordkeuze. De mensen van de immigratiedienst lachen ons uit als we een vraag stellen en echt hulpvaardig zijn ze echt niet. Kudzo laat ons met Frank achter en gaat Bernard, Joyce en Sanne halen die nog steeds bij de bus wachten. Hij brengt hen naar een hotel waar we zullen lunchen. Als wij klaar zijn, wachten we op Kudzo die ons met de Corsa komt halen. Na vijf minuten krijg ik telefoon van Joyce: ook de Opel Corsa is kapot! We nemen de taxi naar het hotel. We lunchen om half vier ’s middags! Ondertussen hebben ze de Corsa kunnen maken en Kudzo propt ons alle zeven in het kleine autootje. We rijden naar het internetcafé. Daar probeer ik op Skype te geraken om papa en Julie eens aan de lijn te hebben. Helaas heb ik ook hier geen geluk. Weer moet ik vier keer van computer wisselen. Dan lukt het eindelijk, maar zonder webcam. Nu ja, ik heb ze kunnen horen en daar ben ik blij om. Tom moest helaas werken. Ik zet foto’s online, werk de blog bij en Skype met Debbie.

Om kwart voor acht splitsen we op. Sanne, Elke en ik rijden met Kudzo mee met de Corsa. De anderen nemen de trotro naar huis. Om tien uur is iedereen hongerig terug in de compound. Snel rijst eten en in bed. Een echte pechdag!

09-03-2011 om 10:46 geschreven door Annelies  

Vandaag was het zo ver: terug echt lesgeven. Als ontbijt kregen we verloren brood met de broodjes van hier. Lekker, maar ze kunnen toch niet tippen aan die van ons mama hoor! Na het ontbijt fietsen we de berg over en zetten onze materialen klaar. Eerst is het nog marcheer-les en met toch wat zenuwen in ons lijf kijken we toe. Na een half uur is het onze beurt. Ik geef taal en wiskunde en dan is het speeltijd. So far so good. Alleen met Moro heb ik wat problemen. Hij komt nog maar 5 dagen naar school en geeft heel erg aan dat dit niet naar zijn zin in. Als ik hem een opdracht geef, steekt hij gewoon zijn vingers in zijn oren. Na de speeltijd zing ik enkele liedjes met de kleuters. Dan nog een beetje wiskunde en leren over de dieren. Als mijn kleuters een bij nadoen, stijgen ze precies allemaal op. Echt schattig. Als educatief spel spelen we vandaag 1, 2, 3 piano. De leerkrachten van de lagere school zitten buiten onder een boom. Van zodra we beginnen spelen, zien we door de ramen van de lagere school allemaal kopjes naar buiten steken. Binnen de kortste keren staan alle leerlingen naast het speelveld te kijken. Een kwartier voor het einde van het educatief spel hebben we hen gevraagd of ze wilden meespelen. Gillend en springend gaan ze in op ons aanbod. Het wordt een leuke afsluiting van de schooldag.

Op de terugweg naar de compound stoppen we even om plofood te kopen. Hmmmm. Aangekomen in de compound neem ik een doucheke. Daarna is het al tijd om te eten. We krijgen banku met tilapa (vis). Elke en ik krijgen spaghetti. Isabelle en Joyce zijn nog niet terug, merken we. Als we ernaar vragen, zegt Rita ons dat Isabelle naar het ziekenhuis moest. Na wat ongerust speculeren, mankt Isabelle de compound binnen. Ze is lelijk gevallen en haar onderbeen is een grote schaafwonde. In haar knie zitten drie putten. Ze is misselijk van de pijn. Iedereen springt bij en geeft haar cola, spaghetti, water of een knuffel. Van het ziekenhuis heeft Isabelle medicijnen meegekregen. Een bijsluiter zit er echter niet bij. Ik bel naar Tom en vijf minuten later is dat alweer opgehelderd. Lang leve een lief met medische kennis! J

Na de eerste zorgen gaan Joyce, Elke en ik even langs de fietsenmaker. Mijn voorrem is al twee dagen kapot en dat moet nu toch wel opgelost worden. We zetten mijn fiets af en lopen verder om belwaarde en ijsjes te kopen. Als we 5 minuten terug later terug bij de fietsenmaker komen, is mijn fiets al gemaakt. Ik haal mijn portefeuille boven, maar de fietsenmaker schudt zijn hoofd en zegt dat ik niets moet betalen. Ik bedank hem en loop met een grote glimlach weer naar huis. Dat moet je in België eens proberen!

Terug in de compound is het alweer tijd om voor school te werken. Observaties en reflecties uitschrijven en de lessen van volgende week voorbereiden. Net als ik klaar ben, komt het busje de compound in gereden. Gisteren hebben we afgesproken om allemaal samen te leggen voor een pingpongtafel. Vorige jaren stond er een, maar die is gesneuveld. Dat vonden we zo jammer dat we er zelf een gaan laten maken. Gisteren zijn we de bestelling gaan doen en vandaag staat de tafel er al! Het schilderen moet onder de hut gebeuren, want ondertussen is er weer onweer losgebarsten.

’s Avonds eten we vissoep met brood. Ik krijg een groot bord pikante rode rijst. Dank u Rita J Na het eten kijk ik samen met Joyce naar de filmpjes van de voorbije dagen. Ik ben de enige die de filmpjes kan afspelen op pc, dus als we de filmpjes willen bekijken op groot scherm, moet dat bij mij. Gelukkig doe ik het graag. Na de filmpjes is het al weer acht uur. Nog een aflevering Lipstick Jungle kijken en slapen maar.

04-03-2011 om 18:03 geschreven door Annelies  

Vanochtend was het dezelfde routine als anders. Opstaan, eens goed geeuwen, samen ontbijten en dan met de fiets de berg over. Als we op school aankomen, zijn mijn juffen nog niet aanwezig. Madam Bennis is in KpanTech gaan helpen met de marcheer-les, maar van madam Doris is niks geweten. Bij gebrek aan leerkrachten en door een heel klein aantal kinderen dat is komen opdagen, wordt er nog les worship gehouden. Na een goed half uur is madam Doris dan toch komen opdagen. Dan moesten we nog wachten op andere kinderen. Ik heb nog geen twintig kinderen in mijn klas zitten, maar in het begin zaten er nog maar tien. De lessen zijn sinds enkele weken een uur vervroegd en de kinderen zijn dit nog niet gewend.

Vandaag was onze laatste observatiedag, dus vanaf morgen is het werken geblazen! Om twaalf uur nemen we afscheid van onze kleuters en springen we terug op onze fietsen. Als we in de compound aankomen, is Sanne er al. Tijdens het even wachten op Joyce en Isabelle komt de Open Corsa aangereden. Bernard open de kofferbak en haalt er een geit uit. Hij bindt de geit met een touw aan een paal. Daarna is het tijd om te eten. We krijgen rode rijst met vlees en een tomatensaus. De zus van Rita is weer op bezoek en dan is ons eten altijd extra pikant. Ook dit keer gaan er sloten water door.

Na het eten maak ik de voorbereidingen van de komende dag. Ook de observaties moeten nog uitgeschreven worden. Tijdens het harde werk begint het buiten te onweren. Tot daar het plan om naar het postkantoor te gaan. Dan maar een dutje. Na een tijdje krijg ik telefoon van Tom. Tegen het einde van het telefoontje begin ik buiten gemekker te horen. Elke komt naar binnen gelopen en zegt dat ze Atiso naar buiten is gegaan met een groot mes. Tom moet afleggen en ik ga naar buiten. Als ik in de living kom, zie ik Joyce en Elke wenen.

(volgende passage is niet voor gevoelige magen)

Het geitje mekkert enorm. Ik ga voorzichtig naar buiten en zie dat ze het geitje net de nek aan het oversnijden zijn. Het gemekker van het geitje ging echt door merg en been. Het bloed vangen ze op in een kookpot. De nek van het geitje blijft er maar gedeeltelijk aanhangen. Als de geit eindelijk opgehouden is met mekkeren leggen ze de geit op karton en wrijven ze hem in met kerosine. En daarna, tja … de vlam erin. Ze branden het haar van de geit af. Daarna wast Christian de geit met water en zeep. Ja, het beestje is nog nooit zo proper geweest. Alleen het grote gapende gat tussen nek en kop is niet echt smakelijk om te zien. Na het bad gaat de geit weer de vlammen in. Vlak daarna kappen ze er koud water op. We zien het vel gewoon scheuren. Christian neemt een grote machete en schraapt het vel van de geit. Ondertussen kapt Bernard grote bananenbladeren en legt deze op de grond. Daar wordt de geit opgelegd. Bernard neemt en scherp mes en dan begint het ontleden. Ze snijden de buik open en halen een voor een de verschillende ingewanden eruit. De pootjes worden eraf gesneden en de alle bruikbare stukken worden in een badje gelegd. Nu ja, bruikbare stukken. Ik heb zelf het gevoel dat ze echt niks weggooien. De kop gaat namelijk ook in het badje. De lever en enkele andere ingewanden worden in de kookpot met bloed gegooid. Kudzo zet de pot op een vuurtje en maakt stoofpot. Joyce, Elke, Sanne en Lynn weigeren naar buiten te komen. Wim, Isabelle en ik krijgen stukjes uit de stoofpot aangeboden, maar dat gaat me dan weer iets te ver.

Op de foto die vandaag bij de blog staat zie je het geitje na zijn eerste vuurdoop. Christian is de afgebrande haren van het dier aan het schrapen. Het witte ding dat uit de mond van de geit hangt, is zijn tong.

Na een goed half uur in de zon naar de slachtpartij te hebben gekeken, heb ik dringend nood aan een doucheke. Nog een klein ondergoed-wasje en wat voor de blog schrijven. Daarna is het alweer tijd om te eten. We krijgen worstjes met frietjes van zoete aardappelen. Lekker! Na het eten kijken Lynn, Joyce, Frank en ik naar Beauty and the beast. Na een aardbeienlikeurtje is het tijd om te gaan slapen. En met dat drankje achter de kiezen mag het geen probleem zijn J

04-03-2011 om 18:03 geschreven door Annelies  

Ik heb geslapen als een roosje! Niet moeilijk na het feestje van gisterenavond. De wekker om zeven uur is echter een kleine spelbreker. Het is verbazingwekkend stil aan de ontbijttafel. We krijgen broodjes met een hele hoop boter en omelet. Om kwart voor acht vertrekken we naar school. Helaas vijf minuten te laat, want als we op school aankomen, zijn de kinderen van de lagere en middelbare school al aan het verzamelen. Alle hoofden in onze richting gedraaid. We moeten heel de speelplaats over in een soort walk of shame. Als we ons verontschuldigen bij de juffen van Kindergarten blijkt dat we niet eens te laat zijn. Mijn twee juffen zijn er zelfs nog niet.

De dag begon vandaag weer met een goed half uur marcheer-les. Ondertussen praten we een beetje bij met de leerkrachten van de school. Hier voelen we ons al veel meer een lid van het schoolteam en dat is fijn. Als het marcheren ten einde loopt, beginnen de kinderen alle banken en stoelen buiten te zetten. De kinderen van Kindergarten, Primary School en Junior High komen allemaal onder een grote boom zitten voor de les ‘worship’. Normaal gezien is die klassikaal op woensdag, maar deze week gebeuren er allerlei speciale dingen door de grote festiviteiten van zondag. De kinderen krijgen ook uitleg over hoe Ghana onafhankelijk is geworden. Het aantal keren dat er op een boze manier het woord ‘yevo’ (witte) wordt uitgesproken, maakt ons een beetje ongemakkelijk. We hopen maar dat we niet op eenzelfde lijn worden gezet als de Britse bezetters van 54 jaar geleden. Na de uitleg is het tijd om christelijke liederen te zingen. Dat is elke keer een hele belevenis. Er wordt getrommeld, gedanst en iedereen gaat uit de bol. Heel wat anders dan ons gebedje in de klas!

Voor het break is worden Lynn, Elke en ik voor de hele school geroepen. We moeten onze naam zeggen en vermelden waar we zullen lesgeven. Ik stel me dus voor als madam Annelies from KG1. Dan zegt de directrice ‘clap for her’ en de héle school applaudisseert voor me. Ik ben geen blozer, maar ik denk dat nu wel in recordtijd van wit naar rood ben gegaan! Nu ja, we zijn welkom. Dat is zeker. Tijdens de break zijn we naar de materialen gaan kijken en er stond een grote kist met ‘Antwerp – Ghana’ erop. De kist was een gift van enkele leerkrachten die daar vorige zomer geweest zijn. Veerle en company, ik kan jullie verzekeren dat jullie materialen goed terecht zijn gekomen. De materialen worden gebruikt en ook wij zijn heel blij dat ze daar aanwezig zijn!

Na de les taal fietsen we terug naar huis. Daar komt de pizza-geur ons al van ver tegemoet. Als iedereen aangekomen is, kunnen we beginnen eten. Daarna is het tijd om de lessen voor te bereiden en de observaties voor te bereiden. Nog een half uurtje dutten en het is alweer tijd om te dineren. We krijgen rijst met tomaatjes en tomatensaus met vlees en groentjes. Na het eten kijken we samen de foto’s van het feestje gisteren. Ook de jongens komen kijken en lachen zich een kriek.

’s Avonds wordt er opgesplitst. Enkelen gaan naar de voetbal kijken, anderen gaan iets drinken en ik maak de inventaris van de aangekomen spullen. Als ik het pakketje ballonnen van de VRT open, zie ik behalve een hoop Ketnet-ballonnen ook een kaartje ‘Een fijne reis in Ghana.’ Dat is leuk J Bij deze wil ik alle mensen bedanken die me aan spullen hebben geholpen. Nonkel Werner, Ann, de mensen van ACV, VRT en nog enkele anderen die ik vergeet.

Na de inventaris kruip ik in bed met nog een aflevering Lipstick Jungle. Daarna gaat het licht uit. het was me gisteren toch net iets te laat in dit kllimaat.

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies  

Vandaag is Joyce jarig. Ze wordt 23 jaar. Gisterenavond heeft Sanne haar stoel aan de tafel al versierd. Er wordt gezongen en gefeliciteerd. We hebben een kroon met een eend erop gemaakt en die staat op haar bord. Ze zet hem op haar hoofd en dan kunnen we ontbijten. De gebakken broodjes smaken weer lekker.

Om half acht vertrekken we met de fiets naar school. Tien minuten later zijn we er al. Dat valt reuze mee! We moeten door het drukke centrum van Kpando en dan omhoog en dat is even een minder leuk stukje. Maar vanaf daar is het nog vijf minuutjes bollen en we zijn er al. We worden zeker vierentwintig keer welkom geheten door alle verschillende leerkrachten. De directrice is er nog niet. We wachten samen met enkele leerkrachten onder een boom. Onze stoelen worden meteen gebracht door kinderen van de middelbare school. Om twintig na acht is het ‘assembly’ voor de jongeren van de middelbare school. Ze bidden, zingen het Ghanese volkslied en zeggen een eed op waarmee ze hun trouw aan de vlag bezweren, hand op het hart. Dan is het tijd voor de marcheer-les. Zondag is het Independence Day en alle kinderen vanaf de lagere school moeten marcheren. Daarom bestaan de eerste drie kwartier van deze week telkens uit marcheer-les. Enkele jongens spelen op drums. De andere kinderen marcheren in de maat het hele schoolveld over, en nog eens en nog eens en … nog eens. Na een tijdje worden ook de vlaggen van de school mee in het marcheer-geweld gegooid. Die moeten ze dan mooi vasthouden.

Als het marcheren gedaan is, is het negen uur en op dat moment komt de directrice eraan. Ze verontschuldigd zich dat ze te laat is en stuurt ons meteen naar Kindergarten. Ja, dat hadden we zelf ook kunnen doen. Ze stelt ons voor aan de kinderen en de leerkrachten. Er wordt beslist dat ik weer in KG1 zal staan en Lynn en Elke samen in KG2. Ik heb zestien kindjes in mijn klas van drie en vier jaar. Lynn en Elke hebben de oudere categorie en zij hebben slechts tien kinderen. Een klein schooltje dus. Een van mijn juffen heet Doris. Doris heeft een zwaar zwart brilmontuur en haar dat lijkt ontstaan door contact met elektriciteit. Supercool! De andere heeft een massa vlechtjes. Haar naam ken ik niet.

De lessen vielen goed mee. De leerkrachten geven meer instructies in het Engels en ik heb geen enkele stok gezien. Een hele verbetering dus! Tijdens een van de liedje wordt er ‘you are welcome my friend’ gezongen en ineens staan alle kleuters met hun armen rond mij. Mijn hoofd zweeft ergens tussen de boezem van Doris want zij doet lustig mee met de groepsknuffel. Ik ben welkom hier, dat staat vast. Aan het einde van de dag wordt me gevraagd om een liedje in het Ewe mee te zingen. Niet gemakkelijk en ik maak een hele hoop fouten. Gelukkig weten de kinderen wat ik bedoel en kunnen de leerkrachten ermee lachen. Na tien minuten fietsen zijn we alweer in de compound.

Kudzo is terug van Accra en hij heeft mijn materialen meegebracht die ik met de container heb meegestuurd. ’s Middags staat er vissalade op het menu. Ik krijg rijst met worstjes. Lekker maar enorm pikant! Na het eten schrijf ik mijn observaties uit van de eerste stagedag.

Vanmiddag merkten we dat onze deur niet goed sloot. Ze ging telkens vanzelf terug open. Als ik om vier uur in de douche sta, roept Kudzo dat ik me moet bedekken als ik eruit kom. Ik vind een beetje vreemd, maar ik kom toch (zoals altijd) aangekleed uit de badkamer. Dan snap ik het: de slotenmaker staat in onze kamer. Een uur nadat we Kudzo inlichtten over het deur-probleem is het al opgelost.

Rond 17u begint de keuken heerlijk te ruiken. Isabelle en Joyce zijn pannenkoeken aan het bakken voor de verjaardag van Joyce. Na lang bakken en braden in de keuken is er een hele stapel gemaakt. Joyce is naar de brouwer geweest en heeft Alvaro, Star (bier) en frisdrank in huis gehaald. We zetten de tafel buiten en de jongens beginnen te drummen. Als aperitiefje krijgen we allemaal een bekertje met plaatselijke aardbeienlikeur. Zalig lekker!

Het werd een zalige avond. We hebben pannenkoeken gegeten, gedronken, gedanst en plezier gemaakt. Rita wilde ervoor zorgen dat Joyce deze verjaardag nooit meer vergeet en dat zal niet voor niets geweest zijn. Opeens begonnen de jongens en Rita met Alvaro, bier en frisdrank te schudden in onze buurt. Gevolg: iedereen plakte van boven tot onder. Dat zie je ook op de foto die vandaag bij de blog staat. Dan kwam Rita eraan met een fles talkpoeder. Gevolg: een witte Joyce!

Naargelang de avond vorderde, kwamen er steeds meer jongeren van het dorp op de muziek af. Er waren drie jongens van om en bij de zeven jaar. Eentje kwam me welkom heten en stelde zich voor als Fred. Fred kwam even later naar mij met de mededeling dat een van de andere jongens met me wou dansen, maar het niet durfde vragen. Zo schattig. Het broertje van Atiso was er ook. Op het moment dat die begon te dansen, vielen we allemaal om van verbazing. Michael Jackson is er niets tegen! Om tien uur was het feestje gedaan en gaat iedereen voldaan naar de kamers. Niet om meteen te gaan slapen, eerst een douche!

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies  

De ochtend ging vrij snel voorbij vandaag. Na het ontbijt heb ik nog wat voor mijn portfolio gewerkt. Ja, zelfs na de lesvoorbereiding is het schoolwerk nog niet ten einde. Ach ja. Na het ontbijt vertrekken de dames en Wim met enkele jongens. Ze zijn naar Torkor geweest. Alleen Lynn, Sanne en ik bleven thuis. Om half twaalf krijg ik een bord spaghetti. De andere dames en Wim zijn ondertussen terug, maar wachten nog om te eten. Ik moet namelijk als eerste vertrekken. Om tien voor twaalf krijg ik telefoon van Ang dus ik neem mijn rugzak en ik vertrek richting trotro-stand. Ik kom als eerste aan en wacht op de drie jongens. Ondertussen worden er langs alle kanten bestemming in mijn oor gebruld. ‘Accracracracracra’ roept de man die naar Accra rijdt. De man die zijn trotro naar Hohoe wil vullen, roept iets wat lijkt op ‘Aldi-aldi-aldi’ J Dan zijn de jongens er en we wandelen het pleintje op. We zoeken het ‘hutje’ waar HO opstaat en betalen elk 3 cedi (anderhalve euro). Dan kruipen we de trotro in; een busje met vier rijen. Elke rij bestaat uit een bank en een opklapzitje dat half loshangt. Er zitten al drie mensen in de trotro en wij proppen ons op de voorste bank. Ik moet mijn voeten op een verhoog in de auto zetten. Er komt een enorme hitte uit en ik heb even schrik dat mijn voeten door mijn zolen zullen smelten. Pas als de bus volledig vol zit, vertrekt de trotro. We zitten met op dat moment met veertien man in de auto en een hoop bagage in de koffer. Uiteindelijk valt het nog mee, ik had erger verwacht. We hobbelen door de Ghanese wegen en worden onderweg drie keer tegengehouden door de politie. Zij tellen het aantal mensen in de trotro en laten ons dan weer doorrijden. Een uur en twintig minuten na vertrek komen we aan op de trotro-stand in Ho. Van daaruit moeten we dan het internetcafé zien te vinden. De jongens zijn er nog nooit geweest dus moeten we vertrouwen op mijn vrouwelijke intuïtie. Ja, we vragen het dus best even! Het antwoord is simpel: ga daar staan en laat een taxi je brengen. Bende luie mensen :p Als we uitleggen dat we willen wandelen, stuurt hij ons dan toch de juiste richting uit. We wandelen tien minuten en arriveren bij het snelle internet. Het blijft toch een zaligheid. Eindelijk kan ik eens skypen met Lore, Julie en papa. Daarna is ook Tom aan de beurt. Mijn dag is weer goed!

Na het internet (en bijhorende mankementjes zoals toetsenborden die plots uitvallen) nemen we een taxi terug naar de trotro-plaats. Daar stappen we in een trotro naar Kpando. Weer moeten we wachten tot hij vol zit. Ondertussen komen er massa’s verkopers door de raampjes brullen wat ze verkopen. We kopen plofood, koekjes en een ijsje. Je moet iets doen terwijl je wacht! Deze trotro zag er beduidend nieuwer uit dan de vorige. Er hangen maar drie on-identificeerbare draden aan de plafonds en de zijkanten van de auto in plaats van twaalf J Als het busje vol is, rijden we weer naar Kpando. Rijden zonder straatlicht … het is een belevenis!

Als ik aankom in de compound, ben ik te laat voor het eten. Gelukkig heeft Rita een bord met rode rijst en saté opzij gezet. Zalig lekker. Na het eten schrijf ik nog voor de blog en dan is het al acht uur. Ik kijk nog een aflevering van Lipstick Jungle en doe het licht dan uit. Morgen begint de stage terug!

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies  

Als om half acht mijn wekker afgaat, zoek ik blindelings de snooze-knop. Het was een enorm warme nacht, ondanks het onweer. Blijkbaar was er gisterenavond nog afgesproken dat we pas om negen uur ontbijten, dus gelukkig kon ik nog uurtje blijven liggen. Als ontbijt krijgen we de zalige toasts en een bord met ei, groentjes en vlees. Alles door elkaar gemengd.

Na het eten maak ik nog lesvoorbereidingen. Om half twaalf maak ik de allerlaatste! Meer dan 180 lesvoorbereidingen heb ik gemaakt de voorbije weken. Ik ben zo blij dat ze af zijn dat ik spontaan een vreugdedansje met Yvonne doe. De zotte doos doet zonder vragen gewoon mee. Rita komt ons zeggen dat ze soep nog goed moet doorkoken en dat we pas om twee uur zullen eten. Joyce en ik gaan nog eens op pad. Als we van de bank terugkomen, hebben we dorst. We hebben nog tijd dus we duiken een plaatselijk cafétje binnen. We bestellen allebei een ijskoude Alvaro, zalig lekker. Het is een soort frisdrank met peersmaak. Ik lust geen peer, maar de 330 cl Alvaro gaat zonder enig probleem binnen. Het smaakt naar gesmolten groene Napoleon-bollen en is zalig verfrissend.

Als we in de compound komen, blijven we perfect getimed te hebben: het eten staat op  tafel. We krijgen notensoep met rijstbollen. Voor mij staat er een bord spaghetti klaar. Ik ben de pasta onderhand al zo ongelooflijk beu dus ik wissel mijn spaghetti met de rijstbol van Sanne. Het is rijst die gestampt is en tot een bol gerold die dan in een plastic zakje zit. Het ziet er vreemd uit, maar smaakt net zoals gewone witte rijst en het vult enorm. Na driekwart rijstbol heb ik al genoeg.

Na het eten doe ik een dutje, gevolgd door een beetje lezen in de hut. Vandaag speelt de ploeg van Etse, Baruso en Atiso een vriendschappelijke match. We besluiten om samen met Christian te gaan supporteren. In de schaduw van een mangoboom (zie foto) supporteren we voor ‘onze jongens’. Het blijft 0-0.

Als we terug thuiskomen, is het eten al bijna klaar. Ik neem nog snel een doucheke en schuif dan aan tafel. We krijgen rijst met satés. Lekker. Na het eten wordt er nog gedoucht door de andere dames en daarna vertrekken we naar onze Belgische jongens aan de andere kant van Kpando. De voetbaljongens nodigen zichzelf uit en gaan dan maar mee. Onderweg in het donker vinden we dat stiekem nog niet eens zo erg. We worden ontvangen in de bungalow van de jongens in KpanTech, de school waar zij lesgeven en werken. Allemaal doen ze houtbewerking en technische vakken. We geven al snel onze bestellingen door. De jongens zullen op school de boxen voor mijn eindwerk maken. Na een tijdje gezellig gebabbeld te hebben, gooit Lynn een flesje bier op de grond. Dan wordt je eens uitgenodigd …!

Na een tijdje worden de voetbaljongens moe en ongeduldig. Rond tien uur is het tijd om naar huis te gaan. Een half uur wandelen later zijn we terug in de compound. Ik schrijf nog wat verder aan de blog en rond elf uur is het tijd voor bed.

27-02-2011 om 16:08 geschreven door Annelies  

Vrijdag, tijd om uit te slapen dus. Om half tien ontbijten we met zalige toast en een grote omelet per persoon. Een glaasje appelsap erbij en onze dag is weer goed begonnen. Na het eten vertrekken we meteen naar de pottenbakkerij. Vorige week zijn we daar gestart om elk een potje te maken. Toen moest de klei drogen. Dit is nu gebeurd, dus het is tijd voor de volgende stap. Kudzo is enkele dagen met de bus weg naar Accra voor de begrafenis van zijn zus, dus we moeten met z’n zevenen mee met de Opel Corsa. We beslissen om in twee keer te rijden en dat blijkt een goed plan want Bernard neemt ook nog eens Baruso mee, die vandaag niet naar school moest.

In de pottenbakkerij wordt iedereen aan het werk gezet. Er moet nog veel gebeuren. Ik moet helaas weer een uur met mijn duimen zitten draaien vooraleer ik ook instructies krijg. Tijdens dat uur verveel ik me te pletter. Gelukkig zijn de instructies er dan en kan ik aan de slag. Eerst moet ik mijn potje afschrapen met een gladde steen. Daarna smeer ik er met een vod een andere kleur klei over. Al gauw staat iedereen vol met strepen en worden we kleine kleimonstertjes. Niet mijn schuld! Of toch maar een beetje J Met een eindje van een bic moet daarna ik het patroon uit mijn potje snijden, dan nat maken met een vod en het patroon er in klei opleggen. Vervolgens moet ik een plastic zakje nat maken en over de klei wrijven. Allemaal inieminie-werk,  maar ik ben blij dat ik bezig ben. Na drie uur in de pottenbakkerij is iedereen klaar en ook Wim is aan een potje begonnen. Nu moet de klei terug drogen. Volgende week gaan we terug voor de laatste stap: vernissen en bakken. Dan begint de op –en afrit met de Opel weer.

Om half twee zijn we allemaal terug in de compound. Er zitten grote wolken aan te komen. Terwijl we lunchen (soep, brood en een bord spaghetti) barst het onweer los. We moeten roepen om elkaar te verstaan, zo hard regent het hier. Elke en Joyce spurten naar buiten en beginnen te voetballen in de gietende regen. Zotte dozen! Yvonne maakt gebruik van het extra water en wast zichzelf en Ellis. Yvonne geniet er zichtbaar van, maar de kleine Ellis zet haar klep open. Een beetje teveel water in een keer denk ik.

De elektriciteit is nog steeds in alle gezondheid aanwezig en daar maak ik gretig gebruik van. Je weet nooit hoe snel het gedaan kan zijn! Terwijl mijn gsm, laptop en bloggie opladen, maak ik nog een paar lesvoorbereidingen. Ik ben er bijna door. Het profiteren van de elektriciteit bleek een goed idee, want om kwart voor drie geeft die het op. Gelukkig is het maar van korte duur, want een half uur later kan ik me weer installeren onder de zaligheid van de ventilator.

Ik heb vandaag niet zoveel zin om voor school te werken, dus van zodra het gedaan is met regenen gaan Joyce en ik een ‘toereke doen’ door Kpando. We kopen onderweg een nieuwe zoetigheid. Een soort vlechtjes. Best lekker en héél krokant. Ik bijt er mijn tanden bijna op stuk.

’s Avonds eten we fufu. Elke en ik krijgen rijst met tomatensaus. Na het eten begint het weer te regenen. We kruipen met z’n allen onder de hut op de binnenplaats en spelen spelletjes met Baruso, Christian en Atiso. Heel gezellig en de nodige giechelbuien komen ook aan bod. Dat heb je met spelletjes waarbij je moet uitbeelden.

Na het spelletje kruip ik nog even met de laptop in bed, een spelletje spelen. En dan is het weeral tijd om te gaan slapen.

27-02-2011 om 16:07 geschreven door Annelies  

Vandaag kregen we als ontbijt toast en een spiegeleitje. Lekker. Na het ontbijt vertrokken Joyce, Isabelle en Sanne voor hun laatste schooldag van de week. Lynn, Elke en Wim gingen buiten zitten om te lezen en ik … maak lesvoorbereidingen. Man, wat zal ik blij zijn als die af zijn!

Rond half negen vertrekken we naar het postkantoor. Dan nog wat belwaarde kopen en naar het internetcafé. We zijn alleen in het café en het internet gaat naar Ghanese normen supersnel. Dat is het grote voordeel aan onze vrije week; we kunnen in de voormiddag naar het internetcafé en dat wil dus zeggen dat we op een uur tijd zowel onze mails kunnen lezen als de blog online gooien én een facebook lezen! Ongezien op een normale namiddag. Vanaf volgende week zullen we er echter maar weer aan moeten wennen, want maandag beginnen onze volgende vier stageweken.

We zijn ondertussen halverwege en we hebben al veel meegemaakt. Ik ben blij dat we nog maar in de helft zitten. Ik ben blij dat we al in de helft zitten. Het is goed zoals het is. Ik heb het goed hier en we amuseren ons te pletter. Ik zie dingen die ik nooit gedacht had te zien. Ik maak ongelooflijke dingen mee. Daarom ben ik blij dat ik nog een helft te gaan heb. Maar ik mis thuis. Ik besef eens te meer dat ik het thuis ook goed heb. Die paar mensen thuis kunnen door geen duizend toffe Ghanezen vervangen worden. Daarom ben ik blij dat ik al in de helft zit.

Rond elf uur gaan we ons verslag van de stage in Agbenoxoe afgeven op het educational center. Als ze ons vragen of we problemen hebben ondervonden, vermelden we alleen de ongebruikte materialen. De rest kunnen ze in het verslag wel lezen. Ik heb drie kantjes met de hand in het Engels geschreven. Nu moeten zij de moeite maar nemen om het te lezen ook. God, ik mis mijn printer :p Van het verhaal over de vele ongebruikte materialen valt de man van het educational center bijna van zijn stoel. We zullen proberen alles op te lossen naar volgend jaar toe. Dus studenten van 2012: jullie mogen ons dankbaar zijn. Net zoals wij de studenten van vorig jaar dankbaar zijn J

Als we terug in de compound komen, zijn Isabelle en Joyce al terug van school. De kinderen moesten trainen voor een sportdag, dus ze mochten vroeger naar huis. Een half uur later komt ook Sanne, die op een andere school lesgeeft, aangesjokt. Als lunch krijgen we frietjes met zelfgemaakte loempia’s. Ik krijg er twee zonder groentjes, enkel gevuld met corned beef.

Na het eten staan de lesvoorbereidingen weer op mij te wachten. Na de hele indianen-week afgewerkt te hebben, is het weer even tijd voor een dutje. Terwijl ik sliep hebben Joyce en Isabelle een chocoladecake gebakken. Als ik, na m’n dutje, weer lesvoorbereidingen zit te maken, ploft Rita de gebakken cake voor mijn neus. Ze zet ze daar om af te koelen. Zéér gevaarlijk!

Als avondeten krijgen rijst met groentjes en stukjes worst. Daarna gaan we buiten zitten. Iedereen leest of babbelt wat. Opeens komt Joyce de douche uit met een glas in haar hand. Ze heeft een Chareltje uit de douche geplukt en wil hem buiten de vrijheid geven. Ze zet hem op de muur en we kijken hem even na. Na een minuut komt er ook een grotere Charel bijzitten. Hij gaat langzaam naar het kleine Chareltje (die we ondertussen Freddy gedoopt hebben) en maakt een rare beweging met zijn kop. De grote Charel komt steeds dichter en dichter bij de kleine en … eet hem op! We zien zijn staartje nog uit de mond van de grote Charel wriemelen. Joyce slaakt een kreet en roept ‘ik heb Freddy vermoord!’ Ze maakt een kruisteken met octogons en schijft met alcoholstift ‘Rest in peace Freddy’ op een blad. Dan versnippert ze een blad van een boom en legt dit allemaal op de plaats waar ze de onfortuinlijke Freddy had losgelaten. Nog een minuut stilte erbij en de klucht is compleet J

Er blijkt vandaag iets serieus mis met de fauna van de compound. Enkele minuten na de dood van Freddie komt er een vreemd beest aangevlogen. Het is zo groot als een duim, maar dikker. Het lijkt een dikke mot met een hele lange neus. Om ons te pesten vliegt hij steeds van de ene gillende griet naar de andere. Als hij op Elkes rug gaat zitten, is het kot helemaal te klein. Ik ben al lang naar binnen gevlucht. Toch ook geen goed idee, zo blijkt. Als ik naar boven kijk, zie ik plots een gigantische kakkerlak op mijn muskietennet zitten. Eens testen hoe stoer onze nieuwe man in huis is. Wim haalt na enkele vloeken en quasi danspasjes de kakkerlak uit het leven. Hip hoi!

De dames en Wim besluiten om vanavond terug met de voetbaljongens op café te gaan. Niet echt mijn ding en ik voel me heel moe, dus ik blijf thuis. Met een klein hartje haal ik mijn muskietennet uit elkaar. Ik trek een stuk omhoog en spring al achteruit voor het geval de dode kakkerlak een vriendje heeft. Gelukkig blijkt mijn bed beestjes-vrij te zijn. Muskietennet extra goed instoppen en een filmpje kijken dan maar.

De foto bij de blog is er eentje van ons internetcafé. Gemakkelijk te herkennen aan de wapperende Ghanese vlag.

27-02-2011 om 16:07 geschreven door Annelies  

Vandaag kregen we om zeven uur ’s morgens brood met guacamole; een groen goedje gemaakt van avocado. Een beetje vreemd, maar toch hebben enkelen ervan gegeten. Ik houd me bij droog brood, dat is hier vreemd genoeg lekkerder dan brood met beleg, vind ik.

Na het eten vertrekken Joyce, Isabelle en Sanne naar school. Lynn, Elke, Wim en ik blijven in de compound. En jawel, het is weer tijd voor lesvoorbereidingen! Zowel Lynn, Elke als ik vliegen erin. Wim leest. Hij is reeds afgestudeerd en heeft dus geen verplichtingen. Ons lijkt dat zalig J

Na een hoop schoolwerk en nog lezen, komen de drie dames al weer terug van school. ’s Middags krijgen we pizza als lunch! Daarna gooi ik alle materialen van mijn bachelorproef op tafel. Tijd om wat orde aan te brengen. Als dat gebeurd is, naai ik drie blinddoeken. Ja mama, je mag trots op me zijn. Ik knip ook massa’s korte koordjes van een groot koord. Daarna moet ik ze allemaal afbranden met een kaars. Een hoop werk dus. Na het schoolwerk doe ik een klein dutje. Als ik terug wakker wordt, is er echter nog veel te doen. Je raadt het al: lesvoorbereidingen!

In de namiddag maak ik dus nog een hele hoop voorbereidingen. Daarna nog een beetje lezen en een spelletje UNO spelen met Elke en de jongens. ’s Avonds eten we rijst met stukjes vlees en groenten. Als dessert krijgen we ananas, banaan en appelsien.

Na het eten spelen we nog wat UNO en lees ik nog wat. Dan zet ik me achter de computer met Joyce. We bekijken de filmpjes die zij gemaakt heeft tijdens ons uitje naar de watervallen en andere leuke dagen.

Om half 10 is het dan alweer tijd voor bed. Niet veel gedaan vandaag, maar toch veel gedaan gekregen. Een productieve dag dus.

De foto die vandaag bij de blog staat, is er eentje van zondag. Een vol bord lekkere rijst en een goei satéke J

24-02-2011 om 10:37 geschreven door Annelies  

Vandaag geraak ik vreemd genoeg als eerste uit bed. Kwart voor zeven blijft toch vroeg hoor. We worden wel verwend met weer een heerlijk ontbijt met getoast brood. Rond acht uur vertrekken Sanne, Joyce en Isabelle naar school. Lynn, Elke en ik zetten ons achter onze laptops. De zelfstandige stage komt elke dag dichterbij en er zijn nog heel wat voorbereidingen te maken. Ondertussen bakt Rita brood in de keuken. Heerlijke geuren kruipen onze neusgaten in.

Om tien uur neem ik even pauze. Een appelsientje eten en even genieten van het zonnetje. Daarna lees ik mijn boek uit. Na nog een half uurtje zonnen, is een douche echt wel noodzakelijk. Het ijskoude water is een welkome afwisseling. Als ik uit de douche zijn de dames al in aantocht. We lunchen met vissoep, stukken vis, brood en een bord spaghetti. Mams, op vijf april aub géén pasta maken!

Na het eten tetteren we nog een uurtje. Onze laatste maaltijd met z’n zessen moet toch vrouwelijk worden afgesloten hé. Vandaag wordt ons reisgezelschap compleet gemaakt. Er is nog een jongen onderweg die gisterenavond geland is in Accra. Benieuw hoe hij het gaat uithouden tussen zes vrouwen!

In de namiddag maak ik nog een hoop lesvoorbereidingen. Om half drie komt het busje de binnenkoer opgedraaid. We ontmoeten Wim, onze zevende reisgezel. Na een kleine uitwisseling van informatie (ja, we hebben hem helemaal uitgehoord) maak ik de lesvoorbereidingen van mijn tweede stageweek af. Yes!

Als avondeten krijgen we frietjes met kip. Wim wordt op Belgische wijze onthaalt dus. Tijdens het eten barst buiten een onweer los. Enorm luide knallen en gigantische roze lichtflitsen wisselen elkaar af. Iedereen loopt naar buiten, Joyce vlucht verder naar binnen J Gelukkig blijft de elektriciteit standhouden.

Na het eten lezen we nog wat. Ik begin aan weer een nieuw boek. Om half acht wordt het onweer me toch iets te heftig. Ik vlucht naar binnen en kijk nog een aflevering Lipstick Jungle. Dan nog wat schrijven voor de blog en m’n bedje in.

Het meisje op de foto is de kleine Ellis. Volgende maand wordt ze een jaar. Geef toe: ze is toch echt om op te vreten hé!

24-02-2011 om 10:35 geschreven door Annelies