Als de wekker gaat, voelen we de restanten van iets later gaan slapen. Gelukkig staat er ons een stevig ontbijt te wachten: pannenkoeken! We krijgen er allemaal maar twee op, zo dik zijn ze. Maar wel ongelooflijk lekker. Een glaasje appelsap erbij en onze zondag is goed begonnen. Na het eten begin ik alweer lesvoorbereidingen te maken. Dit keer zet ik me buiten, want de blazer doet het niet. De elektriciteit heeft het weer laten afweten.

Terwijl ik een laatste voorbereiding maak voor de batterij het opgeeft, spelen de andere dames yatzee. Na nog wat bladzijden in de kroniek van een aangekondigde dood gelezen te hebben, is het alweer tijd voor lunch. We krijgen soep en broodjes en één bord spaghetti. Ra ra ra, voor wie J Na het eten is het tijd voor een dutje. Dan krijg ik telefoon van Tom. Hij geeft Dawan door en zij vraagt me om het derde bruidsmeisje te zijn op haar huwelijk met Ben (broer van Tom). Daar zeg ik zeker geen neen tegen! Ik moet mijn maten doorgeven dus ik cross met de lintmeter naar de dames. Lynn neemt de maten en als ik alles heb doorgestuurd, neemt Yvonne over. Het achtjarig meisje meet werkelijk alles. Wist je dat de omtrek van mijn wijsvinger bijna 5 centimeter bedraagt? Zeer nuttige informatie, me dunkt!

Na een tijdje UNO’en met de jongens beginnen de zenuwen te komen. We hebben beloofd om vandaag een voetbalmatch Ghana-België met hen te spelen. Rond half vier komt onze versterking aan. We hebben, zonder dat de voetbaljongens het wisten, de drie Belgische jongens die elders in Ghana verblijven ook opgeroepen. Belgen zijn Belgen hé! Helaas hoeven de jongens nog maar een keer te roepen en plots staan er twee extra Ghanezen te trappelen om ook mee te doen. We besluiten om onszelf The Red Angels te noemen. De rode duivels zijn het niet waard om vertaald te worden, zo vinden we. We doen allemaal iets roods aan en smeren ons in, klaar voor de strijd! De jongens hullen zich in blauwe tenues en echte shoes. Dan springen we met z’n allen het busje in. Onderweg pikken we nog een blauwe Ghanees op. We rijden naar een voetbalveld in de buurt. Snel teamfoto’s nemen en beginnen maar! We starten met een voorsprong van 5-0, just in case. Helaas, een half uur zweten, lopen, vloeken en roepen later wordt er afgefloten. Eindstand: 5-9. Een zware afgang, maar we hebben gevochten als leeuwen! Met het busje druipen we terug af richting compound. De muziek super luid en de blauwen achterin scanderend ‘you are the losers!’ en ‘Ghana win! Ghana win!’

Op de compound is een doucheke het eerste waar we aan denken. Gelukkig is het vandaag mijn beurt om eerst te gaan J En wonder boven wonder: de elektriciteit is ook terug in gang geschoten. In de namiddag spelen we nog een paar spelletjes UNO. Ik maak nog een paar lesvoorbereidingen en dan is het weeral tijd om te eten. Dit keer krijgen we een zaligheid voorgeschoteld: roodgekleurde rijst en satés van varkensvlees. Allemaal net ietsje te pikant, maar oh zo geweldig lekker! Zelfs nadat onze honger gestild is, slaan we nog een extra bord achterover. Dit kunnen we enkel bestellen op zondag omdat je op andere dagen geen varkensvlees vindt. Voor volgende week zondag bestellen we alvast hetzelfde!

Na het eten vertrekken Joyce en ik op ijs-zoektocht. Omdat we verloren hebben, trakteren we heel de compound op een ijsje. Hier is dat mogelijk: vijf euro voor 17 ijsjes! Iedereen smikkelt zijn ijsje op, inclusief Ellis. Daarna gaan we buiten UNO spelen met de jongens. Rond kwart voor negen speel ik mijn laatste kaart. Tijd om nog een beetje voor de blog te schrijven en daarna m’n bedje in. Voor Lynn, Elke en ik breekt een vrije week aan. Sanne, Joyce en Isabelle hebben echter hun eerste week stage voor de boeg. Ontbijt is in groep, dus ook onze wekker staat deze week om kwart voor zeven. Brrr …

21-02-2011 om 11:20 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half 8. Als ontbijt kregen we broodjes met groentjes en een hele hoop mayonaise. Voor mij lagen er twee met boter. Als we goed en wel ontbeten hebben, is het al tijd om te vertrekken. Anderhalf uur vol mooie natuur en hobbelige wegen later komen we aan in Ho. Eerste stop: Freedom Hotel! Het is bewolkt dus ik besluit om nog niet meteen in het koude zwembad te duiken. Eerst een beetje opwarmen. Dat is zelf met een hoop wolken niet moeilijk. Na eventjes te hebben liggen braden in de ‘zon’ kan ik het niet meer. Ik plons in het koele water. Zalig! Na een uurtje gezwommen en gebraden te hebben, komt ons eten er al aan. We eten frietjes met gegrilde kip en tomaat of een club sandwich. Kudzo en Bernard kiezen traditioneel voor fufu. Een grote frisse cola erbij en genieten maar.

Na het eten plonzen we allemaal nog een keer in het water. Dan is het tijd om richting internetcafé te trekken. We krijgen allemaal een headset en webcam en dan mogen we een computer uitkiezen. Ik zet de mijne op en start Skype op; je weet maar nooit. Ik kan mezelf al aanmelden. Mijn hart een sprongetje: Skype gaat werken! Op het moment dat ik voor de eerste keer hallo zeg tegen een bewegend beeld van Tom, valt alles stil. Heel de computer bevriest. Ik roep iemand erbij en hij zegt dat ik een andere pc moet zoeken. Op naar pc twee dus. Ik koppel de webcam en headset terug aan en zet Skype weer op. Helaas, zelfde verhaal. Op naar pc drie dan maar. Als ik daar online geraak, is mama van bij Son naar huis gespurt en we kunnen eventjes babbelen. Zalig om de mama weer te horen J Helaas gaat dan het internet van heel het internetcafé plat. Gedaan met spelen. Als iedereen terug internet heeft, heeft mijn computer er weer geen zin in. Op naar pc 4. Daar kan ik me niet aanmelden. Op naar pc 5. Daar werkt internet niet. Op naar pc 6. Daar werkt Skype niet. Op naar pc 7, tranen in de ogen en een zwaar gemoed. Op pc 7 geraak ik niet ingelogd. Met een snik en een grote zucht plof ik me in een stoel bij de achtste computer die ik uitprobeer. Wonder boven wonder: deze doet het wel! Ik skype met Tom en mijn glimlach wordt groter en groter J

Op internet check ik ineens mijn examenpunten. Ik ben erdoor J Ook de blog wordt bijgewerkt. Door zeven keer van computer te wisselen, had ik echter geen tijd meer om meer foto’s online te gooien. Volgende week beter. Als onze twee uur om zijn, stap ik met een grote glimlach het busje in. Het down gevoel van de voorbije twee dagen is helemaal weggeskyped!

Anderhalf uur gehobbel later komen we weer in de compound. Daar staat de tafel al gedekt. De dames hebben banku met Tilapi-vis besteld. Elke en ik krijgen gelukkig een groot bord spaghetti. Ja, er wordt voor ons gezorgd! Na het eten schrijf ik wat verder aan de blog en bekijk ik de foto’s van vandaag. Tom vertrekt in België op dropping. Ik hoop maar dat hij de weg terug vindt!

’s Avonds kijken we met de jongens naar The Incredibles met de beamer. Als de film gedaan is, is het alweer tijd om te gaan slapen.

21-02-2011 om 11:17 geschreven door Annelies  

Vandaag konden we weer eventjes uitslapen. Als wekker om half tien gaat, is het al broeierig warm in de kamer. We krijgen broodjes met kip en multi-vruchtensap als ontbijt. Daarna begin ik meteen lesvoorbereidingen te maken. Ik maak mijn eerste stagedag helemaal af. Net als ik klaar ben, zie ik Elke en Joyce voorbij wandelen met een teil vol gevulde waterballonnen. De jongens komen zodra terug van school. Ze kunnen zich aan een heel salvo verwachten!

De laatste drie dagen hebben Rita bijna niet gezien. Ze was ziek. Gisteren is de dokter geweest en die kwam met de diagnose malaria. Ze heeft een injectie gekregen en vanochtend huppelde ze alweer het huis door. Beste thuisblijvers, geen paniek dus. Moesten de malariamuggen mij ondanks 50% deet, een muskietennet en een lange broek toch nog te pakken krijgen, ben ik in goede handen.

In de late voormiddag ben ik op zoek gegaan naar een boek om te lezen. De mijne zijn allemaal al uitgelezen, dus stak ik mijn neus in het boekenkastje in de living. Daar vond ik een beduimeld exemplaar van Kroniek van een aangekondigde dood van Marques. De moeite waard om eens vast te pakken, denk ik dan.

Als lunch krijgen we zelfgemaakte pizza. Daarna vertrekken we naar de pottenbakkerij in Fesi. We kiezen alle zes iets uit het ‘winkeltje’ dat we zelf willen maken. Ik kies een rechthoekig potje waar een theelichtje in past. Joyce kiest een zwaan en de andere vier kiezen een rond potje. Deze laatsten kunnen meteen beginnen en ook Joyce wordt aan het werk gezet. Ik heb echter iets gekozen waar de dame van de pottenbakkerij niet veel vertrouwen in heeft. Het enige dat ik mag doen is twee sneetje geven in de klas. Voor de rest laat ze me wachten. Er zijn niet genoeg stoelen dus ik moet op mijn hurken wachten tot iemand me komt vertellen wat ik mag doen. Die instructies komen er niet. Als de vier meisjes hun ronde potje afhebben en Joyce de romp van haar zwaan heeft gemaakt, vertelt de dame dat we volgende week moeten terugkomen. De klei moet nu eerst drogen. Gelukkig mag ik nog iets doen voor we vertrekken. Ik mag de contouren van mijn potje en lijm ze als het ware aan elkaar met een ander stukje klei. Daarna laten we alles achter en rijden terug naar de compound.

Onze waterballonnen staan nog steeds mooi waar we ze hebben achtergelaten. We doen onze bikini’s onderaan en zetten ons heel onschuldig op het terras. Als de jongens een voor een naar buiten komen, stijgt de spanning. We leggen onze boeken en gsm’s binnen en roepen de jongens voor een spelletje UNO. Van zodra ze onder het hutje uitkomen, barst de water-hel los. Ze rennen prompt de straat op. Tien minuten later hebben we ze overtuigd om dichter te komen en zelf een ballon te nemen. Het systeem faalt echter als ze alle ballonnen binnen de minuut kapot smijten. Dan worden de emmers bovengehaald. Heel het binnenplein verandert in een modderpoel en iedereen wordt zeiknat.

Alsof we nog niet genoeg water gezien hebben, neem ik daarna een douche. Als ik uit de douche kom, is de elektriciteit uitgevallen. Het begint enorm hard te regenen. Eindelijk wat afkoeling. Dan is het weer tijd voor de lesvoorbereidingen. Zolang te batterij het uithoudt tenminste. Als avondeten krijgen we rijst met geitensoep. Allemaal bij kaarslicht. Voor mij staat er een potje tomatensaus op tafel J Na het eten spelen we UNO en Jungle Speed. Ik lees nog een beetje.

Om half zeven begint iedereen al te geeuwen. Het is dus niet erg laat als we allemaal gaan slapen.

De foto die vandaag bij de blog staat is er eentje van Baruso. Isabelle had Octogons bij om hier achter te laten. Het zijn achthoeken waarmee je vanalles kan bouwen. Joyce had een vliegtuig gebouwd en Baruso demonstreerde hoe die vloog. Check vooral de lipjes en denk erbij ‘brrrrrrrr’ J

19-02-2011 om 15:41 geschreven door Annelies  

Wat een dag. Vandaag werd Sabajna begraven, een zestienjarig meisje die op onze stageschool les volgde. Ze was dit weekend overleden aan een ziekte. Omdat wij les gaven aan de school werden we verwacht mee te gaan naar de begrafenis. Ergens keken we er op een vreemde manier wel naar uit. We waren benieuwd naar wat we konden verwachten en enigszins opgewonden dat we dit zouden mogen meemaken. Wat we echter meemaakten, was niet iets waar we ons op hadden kunnen voorbereiden.

Toen we op school aankwamen, waren er bijna geen kleuters. Enkel diegenen die thuis niet terecht konden, waren naar school gekomen. Zij moesten dan maar mee naar de begrafenis. We hadden ons gekleed in rood en zwart, net als de leerkrachten. Rond half negen hoorden we drums bovenaan de berg. In drie rijen kwamen de kinderen van de lagere school en junior high de berg afgemarcheerd. De mars werd begeleid door vele drums, fluitjes en gezang. Een heel lange stoet trok door het kleine stadje Agbenoxoe. Wij schokten erachteraan, niet wetend wat er ging gebeuren.

Naargelang we dichterbij de plaats van de ceremonie kwamen, hoorden we steeds meer en meer geschreeuw. Toen we de bocht omsloegen, zagen we een vijftal vrouwen een vreemdsoortige dans uitvoeren. Tranen rolden over hun wangen en ze sloegen hun handen in de lucht. Ze schreeuwden de longen uit hun lijf. Allemaal moesten door een klein gangetje met aan onze rechterkant een kamer waaruit nog meer geschreeuw kwam. Alle drie hadden we meteen een krop in onze keel. Heel de school en het halve dorp waren aanwezig. Iedereen stond, hing en zat langs de kanten van een stenen binnenplaats. Wij kregen een stoel om te zitten onder een tentzeil dat schaduw bood. De blanken krijgen hier altijd de beste plaats.

De kinderen van Sabajnas klas kwamen als laatste binnen. Ze zongen een lied en velen van hen huilden. Ook wij kregen het moeilijk. Na een tijdje vol prachtige liederen kwam de directeur ons halen; het was tijd om het lichaam te groeten. Hier waren we hoegenaamd niet op voorbereid. We werden naar het kamertje gebracht van waaruit we geschreeuw hadden gehoord. Toen we binnenkwamen, zagen we een klein kamertje dat behangen was met witte kanten doeken. In het midden zat een meisje rechtop in haar schooluniform, handen gevouwen over de bloemen op haar schoot. Het was Sabajna. Rechts van haar zat een oude vrouw met een verminkt gezicht. We moesten tussen het dode meisje en de enge vrouw lopen en zo rond Sabajnas lichaam draaien om weer naar buiten te gaan. Dit was het engste dat ik in heel mijn leven ooit gedaan heb. Iedere vezel in mijn lichaam schreeuwde ‘ik wil naar buiten’. Als we buiten komen, hebben we alle drie tranen over onze wangen rollen. Het getrommel, het gezang, de huilende leerlingen en schreeuwende vrouwen werken nog meer op het gemoed. We huilen tranen met tuiten om een meisje dat we slechts enkele keren zagen passeren.

Het lichaam van Sabajna is ondertussen in een kist gelegd die in het midden van het binnenplein wordt gezet. Het deksel staat er verkeerd op waardoor haar lichaam nogmaals zichtbaar wordt voor iedereen aanwezig. De vrouwen jammeren onophoudelijk. Dan begint de mis. We verstaan niets van de woorden die de twee ‘priesters’ in het Ewe zeggen en roepen. Toch weten we waar het om gaat. Ik denk aan Ines; een mooi zwart meisje dat ook te vroeg is gestopt met verouderen. Na een tijdje komt de leraar van Sabajna vooraan staan. Hij roept zijn klas en gaat het aanwezigheidsregister af. Bij elke naam zegt een van de leerlingen ‘present’. Dan komt de naam van Sabajna. Het blijft stil. Alleen jammerende vrouwenstemmen. De naam van Sabajna wordt drie keer onthaald door stilte. Daarna antwoordt de klas ‘absent’. De naam van Sabajna wordt voor de ogen van alle aanwezigen doorgestreept in het klasregister.

Na de mis wordt de kist opgetild door zes oudere jongens van de school. Een lange stoet wordt weer gevormd en we volgen de leerlingen van de school. We gaan de straat op en de liederen zwellen weer aan. Deze keer worden er allemaal liedjes gezongen waarin Sabajnas naam verwerkt is. De kist wordt helemaal tot aan het kerkhof gedragen, hoog boven de hoofden van haar klasgenoten. De leerlingen en leerkrachten wachten bovenaan een heuveltje, langs de kant van de weg. De familielieden lopen met de kist naar beneden en laten hem in de aarde zakken. De klas van Sabajna zingt de ziel uit haar lijf. Overal natte gezichten. Heel veel zweet, vermengd met nog meer tranen. Daarna schokt iedereen weer naar school. De kleuters mogen naar huis en wij worden opgehaald met het busje. Na een emotionele voormiddag willen we niet meer naar huis fietsen.

Als lunch krijgen we spaghetti met tomatensaus. Sanne, Isabelle en Joyce hebben vanochtend ananas gekocht dus die krijgen we als dessert. Na het eten spoelen Elke, Lynn en ik de emoties van deze ochtend van ons af met een hele hoop koud water. Daarna trekken we eventjes Kpando in. Het is markt vandaag en dus superdruk in de kleine zijstraatjes. Ik koop nog wat materiaal voor in mijn boxen en uiteraard kunnen we ook een ijsje niet links laten liggen.

Als we terug in de compound komen, kijkt Joyce me met grote ogen aan. Ik vraag waarom en ze zegt me in de spiegel te kijken. Dat doe ik en meteen besef ik waarom ze zo keek. Ik heb me na de douche niet opnieuw ingesmeerd met zonnecrème en tijdens de begrafenis hebben we een hele tijd in de blakke zon gestaan. Gevolg: Ik zie er nu uit als een kreeft. Het doet gelukkig geen pijn, maar het verschil tussen wit en bruin/rood is nu wel eens te meer te zien. Zelf het kettinkje dat ik van Tom gekregen heb, staat erin gebrand. Puzzelstukje en al! Na een aftersun-sessie ga ik ‘even’ op bed liggen. Ik slaap twee uur.

Als ik wakker word, zijn de dames buiten Yatzee aan het spelen. Ik begin lesvoorbereidingen te maken. Als ik er een gemaakt heb, is het al tijd voor het avondeten: worstjes met Yam-frietjes. Helen, de zus van Rita, verontschuldigt zich dat het geen echte frietjes zijn. Aardappelen zijn moeilijk te vinden en Rita voelt zich niet zo goed. Voor ons allemaal geen probleem. We eten met smaak ons diner op. Na het eten maak ik nog meer lesvoorbereidingen. De dames spelen verder Yatzee. Na een tijdje wordt er besloten iets te gaan drinken met de jongens. Iedereen gaat mee; Frank, Christian, Baruso, Etse, Atiso, Bernard en de zes blanke dames. De meesten bestellen Star, een plaatselijk biermerk. Ze krijgen elke een fles van driekwart liter. Van zodra de glazen leeg zijn, worden we de dansvloer opgetrokken. Ik dans eventjes mee, en ga dan terug zitten. Het beeld van deze ochtend spookt nog te veel door mijn hoofd om me echt te kunnen amuseren. Ik wacht tot iedereen uit gedanst is en het zweet op de voorhoofden blinkt. Rond tien uur begint de bazin van het cafétje stoelen op te stapelen. Voor ons het teken om door te gaan. Als we terug naar huis wandelen, zien we nog vele kraampjes die open zijn. Meestal zijn ze bezet door een slapende vrouw. Ik vraag Christian ernaar en hij zegt dat ze meestal rond tien uur opruimen en dan thuis verder gaan slapen. Om twintig na elf vind ik ook mijn bedje terug.

19-02-2011 om 15:41 geschreven door Annelies  

Als we ’s ochtends opstaan, zijn we benieuwd naar het ontbijt. We hadden namelijk iets nieuws gevraagd: chicken sandwich. De broodjes liggen rijkelijk gevuld met kip en groentjes in het midden van de tafel op ons te wachten. Op mijn bord liggen er twee zonder groentjes. Met een grote glimlach op het gezicht neem ik een grote hap. Helaas, onderaan het broodje, verstopt onder de stukjes kip, zit een dikke laag tonijn. Met alle wil van de wereld; dit krijg ik niet binnen. Ik ga mijn pak koekjes halen en eet er enkele met lange tanden op. Als we de fiets opstappen, merk ik meteen het effect van mijn sobere ontbijt. Ik geraak maar moeilijk de bergen op. De politiecontrole die we elke dag passeren zal ons vandaag voor de op een na laatste dag zien voorbij puffen. Het is namelijk onze voorlaatste stagedag in Agbenoxoe. Die gaat gepaard met een groot welkomstcomité van kindjes. Zalig! Helaas is onze dorpsgek er ook bij. Hij heet ons, na een lange verwarde uitleg, welkom en streelt daarbij langs onze bovenarm. Ik trek me terug en zeg hem dat hij me niet moet aanraken. Hij raakt me nog eens aan en zegt ‘jawel, je bent welkom dus laat me je aanraken’. Ik loop snel de klas binnen en begin verwoed uit te pakken. Ik zal blij zijn als we die griezel niet meer elke ochtend hoeven te zien!

De les begon vandaag met ‘worship’. De leerkrachten bidden dan een uur met de kinderen. Ze zingen liedjes over hun ‘Maker’ en hun ‘Father’. Lynn, Elke en ik praten buiten over typische vrouwenzaken. Na een uurtje is het echter over met de gezelligheid: aan het werk. De lessen verlopen goed vandaag. De meeste kinderen zijn relatief braaf. Van de leerkracht krijgen we vandaag bijzonder veel complimenten. We doen het goed en ze zullen ons missen.

Als we het educatieve spel aan het einde van de dag aan het spelen zijn, komt de directeur me roepen. Hij zegt me dat hij een datum wil afspreken dat we nog eens dag komen zeggen voor onze terugkeer naar België. We spreken een datum af en hij zegt me dat onze evaluatieformulieren in orde zullen komen. Ik hoop het! Morgen zal een vreemde dag op school worden. Niet alleen zal het onze laatste dag zijn bij deze kinderen, maar ook zullen de lessen volledig worden omgegooid. Vorig weekend is een meisje van 16 jaar die in Agbenoxoe naar school ging, gestorven. Morgen gaan we met z’n allen naar de begrafenis. Gelukkig hebben we net voor die reden rode en zwarte kledij meegebracht. We zijn voorbereid.

Iets voor twaalf uur bellen we Kudzo om ons te komen halen. De bergen en de hitte zien we vandaag niet zo goed zitten. De helden zijn moe, zou papa zeggen. Kudzo stuurt Bernard en hij hijst zonder moeite onze fietsen tetris-gewijs het busje in. In de compound zitten Sanne, Isabelle en Joyce ons al op te wachten. Ze lachen omdat we ons hebben laten ‘repatriëren’. Zij beginnen volgende week aan hun stage en kunnen dit op wandelafstand van de compound doen. De gelukzakken.

Als lunch krijgen we spaghetti met pikante vleessaus en een groot bord ananas en appelsien. Als we helemaal verzadigd zijn, ga ik op bed liggen voor een middagdutje. Na een uurtje gesoesd te hebben, gaat de wekker. Tijd voor een doucheke. Daarna begin ik voor school te werken. Opnieuw reflecteren en de lessen voor morgen voorbereiden.

Na het schoolwerk besluit ik met Elke een wandelingetje te gaan maken naar de post. De brieven van bompa bevinden zich echter nog ergens in een of ander Ghanees luchtruim, denk ik. We wandelen verder over de marktplaats en verkennen Kpando nog een beetje meer. Onderweg kopen we een ijsje én voor ieder van ons 2 bollen Plofood (de smoutebol-achtige lekkernijen). Njummie njummie! Als we over de marktplaats lopen, koop ik ineens enkele spullen voor mijn eindwerk. De benefiet-portefeuille wordt aangesproken. Aan alle mensen die pannenkoeken zijn komen eten vorige zomer; nogmaals bedankt! Twee springtouwen, dik touwtrek-touw en twee kleuren dunner touw om ‘staartjes’ te maken. Allemaal samen voor vijf euro. Mijn portefeuille houdt van dit land!

Als we terug in de compound komen, spelen we een spelletje Uno met de jongens. Baruso probeert vals te spelen, maar we hebben hem elke keer door J Na een tijdje worden we geroepen om te komen eten. Na enkele jaren van Vlaamse studenten over de vloer krijgen, kan Rita ons al toeroepen met een bijna perfect ‘aan tafel!’. Er staat een grote schotel groentjes op tafel met een dikke laag tonijn erover. Ook krijgen we de broodjes in plakjes gesneden. Voor mijn plekje aan tafel staat een groot bord spaghetti. Lang leve Rita! J

Na het eten slaan we terug aan het UNO’en. Ik speel enkele spelletjes mee en schrijf verder aan de blog. Elke hoort van het thuisfront dat de punten van onze examens online staan. Wij moeten helaas wachten tot zaterdag in Ho om deze te kunnen nakijken. Zenuwen! ’s Avonds doe ik een grootschalige foto-uitwissel-actie. Nu heb ik alle foto’s van Lynn, Elke, Sanne, Joyce en Sanne op mijn laptop staan. We zijn hier vandaag exact een maand en we hebben allemaal samen al 1695 foto’s verzameld. En ja, thuisblijvers … die wil ik jullie allemaal laten zien. Bereid je maar al voor op een lange dag vol Ghanese kiekjes!

Om half acht gun ik mezelf een beetje me-time. Insmeren met aftersun en een aflevering van Lipstick Jungle in bed. Als je een serie meekrijgt van je kleine zus, moet je die toch een geprobeerd hebben hé. Om half 9 wil ik gaan slapen. Niet gemakkelijk als er buiten volop getrommeld en geroepen wordt! Twee uur later komen Lynn en Elke slapen. Ik ben nog steeds wakker. Rond elf uur wordt het stil buiten en val ik in slaap.

De foto die vandaag bij de blog staat is er eentje van het ochtendritueel op onze school in Agbenoxoe. De kinderen gaan per klas in twee rijen staan en bidden. Ze zingen liedjes, slaan kruistekens en bidden luidop. Daarna begin ze te marcheren en onder begeleiding van een liedje marcheren ze de klas binnen.

19-02-2011 om 15:41 geschreven door Annelies  

Als we opstaan, lijkt het of iedereen nog slaapt. Rita komt binnen gesneld en legt snel enkele droge broodjes op een schotel. Als de broodjes niet gebakken zijn, zijn ze erg droog en korrelig. Ik ga om boter vragen en eet anderhalf broodje. We zijn het er allemaal over eens: gebakken of getoast zijn ze lekkerder. Om half acht vertrekken we naar school.

Vanochtend moesten we op bespreking komen bij onze juffen. Onze resultaten zijn er, dachten we meteen. Maar neen, ze moesten een probleem met ons bespreken. Met een bang hartje gaan we bij hen zitten. Als juf Agnes begint te praten hebben we al snel door waar het om gaat; een bedeltocht. Ze zegt ons dat we alle lesmaterialen moeten achterlaten die we gemaakt hebben. Gezien de grote hoop ongebruikte materialen in hun kast zijn we hier helemaal niet meer akkoord. We hebben een spelboekje gemaakt en geven dat af. Nu stoppen ze hopelijk met smeken. Het geeft ons een beetje een vies gevoel. Alsof we wandelende eurobiljetten zijn.

Het leukste lesje vandaag was de schoenenmemory. Ik liet de kleuters een schoen onder een laken verstoppen. Dan moesten ze één voor één een schoen nemen en zoeken bij welke kleuter die behoorde.

Na school komt Kudzo ons met het busje halen. Ik moet namelijk snel terug in de compound zijn. Als we in de compound aankomen, maak ik mijn voorbereidingen en laat ik Kudzo weten dat ik klaar ben. We rijden met z’n tweeën naar de school van Yvonne. Ik heb namelijk vijf kinderen nodig voor een klein projectje. In de school voel ik me net alsof ik in een etalage kindjes sta uit te kiezen. Hoeveel moet je er hebben? Hoe groot moeten ze zijn? Moeten het jongens of meisjes zijn? Uiteindelijk neem ik Yvonne, drie jongens en een meisje mee naar de compound. Daar trek ik foto’s die ik nodig heb voor mijn bachelorproef. Na een half uurtje zijn alle foto’s getrokken. Ik geef de kinderen een koekje en Kudzo brengt ze terug naar school. Dan stort ik me op een bord spaghetti en een hoop fris water.

Na het eten maak ik mijn reflecties en voorbereidingen. Als die klaar zijn, lees ik mijn laatste boek uit. Gelukkig hebben we hier enkele Nederlandstalige boeken in de kasten gevonden. Daar begin ik morgen aan. Als mijn boek uit is, zet ik mijn computer terug op. Tijd om voor het eindwerk te werken! Ik geraak een heel eind verder. Het gebrek aan internet op mijn laptop is zeer bevorderlijk voor de werksnelheid J

Als avondeten krijgen we yam-frietjes en kip. Daarna kijken we een filmpje. Ik laat de dames kiezen en heb daar bijna meteen spijt van; een kleffe romantische komedie. Er wordt gekozen voor The Holiday. Als de film halfweg is, ga ik slapen. Het is negen uur en het spelen met de kindjes eist zijn tol. Binnen de tien minuten ben ik ver weg in dromenland.

19-02-2011 om 15:40 geschreven door Annelies  

Vandaag begon onze laatste stageweek in Agbenoxoe. Omdat we allemaal samen ontbijten, moeten ook de nieuwe dames vroeg uit de veren. We krijgen onze broodjes vandaag getoast, zeer lekker. Ook krijgen we roerei en fruitsap (watermeloen gemixt met ananas). Om half 8 willen we vertrekken, maar er blijkt een probleem te zijn met mijn voorwiel. Het stropt en als we eraan draaien, stopt het wiel plots met draaien. Niet erg productief dus. Kudzo haalt zijn gereedschap erbij en tien minuten later zijn we klaar om te vertrekken. Mijn voorste rem doet het nu bijna helemaal niet meer, maar ik geraak tenminste vooruit!

Als ik in de klas kom, merk ik dat de storm van gisteren mijn alfabetposter de grond heeft doen kussen. Helaas is de plakband net op dit moment op. De lessen zelf verlopen vlot. Na de speeltijd krijgen we bezoek van onze compound-genoten. Kudzo reed ze rond langs alle plekken die ze moesten bezoeken zoals stagescholen en het educational center. Een bezoekje aan de andere yovo’s kon daaraan toch echt niet ontbreken. Helaas voor ons vertrekken ze een half uur voor we met onze fietsen in dezelfde richting moeten. Geen lift dus. We spelen nog een half uur estafetten met de kinderen en stappen dan terug op ons stalen ros. De terugweg is heet en lang, zoals gewoonlijk.

Als we in de compound aankomen, is het mijn beurt om eerst te douchen. Ik vraag aan Rita of er nog tijd voor is voor de lunch. Ze schudt haar hoofd, maar bedenkt zich als ze mijn rood aangelopen gezicht ziet. Neem maar een douche, zegt ze. Je hoofd ziet er niet goed uit J Frank vindt het er wel goed uitzien. Het is Valentijn, dus mag ik rondlopen met een rood hoofd, zegt hij. De douche vindt ik echter een veel beter plan!

’s Middags eten we rijst met (enorm!) pikante currysaus. Alle zes onze monden staan in lichterlaaie. Gelukkig krijgen we ook grote stukken verse ananas en appelsienen om ze te blussen. Na het eten douchen Elke en Lynn en dan is iedereen klaar om te vertrekken. We besluiten om het internet nog eens een kans te geven. Helaas, na een uur vloeken, wachten, smeken en zuchten, sluiten we de computers af. De mail voor de zelfstandige stage geraakte dus weer niet verstuurd L Zelfs de blog weigerde dienst. Als er dringende mails verstuurd zijn, kan je me de boodschap dus maar beter doorsturen via sms op mijn Ghanees nummer.

Om terug te gaan naar de compound nemen we een omweg: plakband kopen. Uiteraard kunnen we niet voorbij onze ijsjes-verkoper gaan zonder er eentje te kopen. Als we teruglopen, zien we aan de overkant een vrouw met een doorschijnend bakje op haar hoofd lopen. Niets nieuws, zo verkopen ze hier op straat allerlei voedingswaren. In het bakje van deze vrouw zitten bollen die lijken op een smoutebol. We hadden zaterdag aan Rita gevraagd of het veilig was voor onze Europese magen om dit te eten. Ze vertelde ons dat we alles van zoete dingen zoals koekjes en deze ‘smoutebollen’ mogen eten. Sindsdien zijn we naarstig op zoek gegaan, maar nooit iets gevonden. Nu is het dus zover, we steken de straat over en houden de vrouw tegen. Voor twintig pesowes (ongeveer 10 eurocent) koop ik een bol. Na een hapje weet ik het al: de kilo’s die ik verloren heb de voorbije maand ga ik er allemaal terug bij eten met behulp van deze bollen. De smaak lijkt een beetje op die van een donut met suiker. Zalig gewoon!

Terug in de compound werk ik voor school. Reflecteren en mijn lessen voor de volgende dag voorbereiden. Nog drie dagen in Agbenoxoe te gaan en ze moeten nog op stagebezoek komen. We kunnen dus maar beter voorbereid zijn. Na een tijdje komt Rita de keuken uit. Ze heeft Valentijn-cake gemaakt: een plakje cake, confituur, terug cake en daarbovenop gesmolten chocolade. Iedereen krijgt een stukje.

De dames hadden om kokosnoot gevraagd en binnen de kortste keren staan Kudzo op de binnenplaats met zes kokosnoten in zijn armen. We kunnen ze overkopen voor 3 cedi, zo’n 25 eurocent per kokosnoot dus. De dames kopen ze allemaal. Bernard kapt er ter plekke al die open met een grote machete. We vrezen voor zijn vingers, maar hij heeft ze nog alle tien.

Na de voorbereidingen ga ik nog wat lezen onder het hutje op de binnenplaats. Plots worden de djembés erbij gehaald. Etse, Bernard en Kudzo wisselen elkaar af. Christian en Yvonne beginnen te dansen. Al snel komen er mensen op het geluid af. Er springen zelf drie jongens en een meisje over het muurtje de binnenplaats op! Na een tijdje kunnen we er niet meer onderuit en worden we mee recht getrokken om te dansen. Het duurt niet lang of we zijn allemaal buiten adem. Toch blijven ze trommelen en dansen. Wij doen mee. Ik zet me als eerste terug neer, met Ellis op de schoot. Puur uit veiligheidsoverweging. Dan kunnen ze me al niet vragen om terug recht te springen J

’s Avonds eten we de Impakt Special; rijst met groentjes. Daarna wordt er verder getrommeld onder de hut. Ik bel extra lang met Tom, het is tenslotte Valentijn J Na het telefoontje spelen we nog een spelletje Jungle Speed. Elke troeft ons wederom allemaal af. Om kwart voor negen kruip ik met een boek in bed.

19-02-2011 om 15:40 geschreven door Annelies  

Na een te korte nacht ontbijten we weer met z’n zessen. Dit keer krijgen we de broodjes op een speciale manier in ei gedoopt en dan gebakken. Het smaakt naar verloren brood. We halen onze overschot van de kristalsuiker erbij en smullen alles op. Dit onder leiding van voorzichtige gokjes over het aantal calorieën dat we binnenspelen. Zes vrouwen bij elkaar, wat wil je.

Als we aan het ontbijten zijn, valt de elektriciteit uit. Ik heb gelukkig nog voldoende batterij op mijn laptop om mijn lessen voor morgen na te kijken. We zetten ons alle zes met een boek buiten. Ook spelen we kaartspelletjes en wordt Jungle Speed erbij gehaald. Na een paar totem-aanslagen op de spelende én toekijkende mensen wordt Elke tot grote winnares aangeduid. Ze is ons allemaal letterlijk te snel af.

Als middageten krijgen we spaghetti met een pikante tomatensaus. De elektriciteit is nog steeds niet terug dus het eten wordt doorgespoeld met lauw water. Tijdens het eten komt Kudzo binnen en geeft zijn gsm aan Isabelle. Linda wil haar spreken. Geen idee waarom, maar we gaan ervan uit dat Isabelle tot leidster (zeg maar moeder gans) van de groep werd gebombardeerd. Zo blijkt inderdaad. Vanuit België worden de drie jongens (die in het povere Katherine Lodge terecht kwamen) verplicht om naar hier te verhuizen. Kudzo wil ze meteen gaan ophalen. We springen mee in het busje. Na twintig meter gereden te hebben, zien we de jongens echter door de straten van Kpando dwalen. We spreken af dat ze na hun restaurantje (bij gebrek aan keuken kan je niet anders) naar ons komen. Als de jongens aankomen, bleek het restaurantje gesloten. Hun middagmaal bestaat uit chips en water. Er wordt druk overlegd met Kudzo. Er is van alles achter zijn rug gebeurd waardoor de jongens nu niet in de compound verblijven. Niet leuk voor hem, maar ook niet leuk voor de jongens. Als ze hun verblijf omwisselen voor de compound zitten ze beter en veiliger, maar komen er wel ineens 1000 euro extra uitkomsten bij. Een zware beslissing dus. Als ze hun lector internationalisering aan de lijn krijgen, blijkt dat ze helemaal niet verplicht worden door hun hogeschool. Een grote Ghanees-Belgische soep dus!

In de namiddag lezen we nog wat verder tot, rond 15u, de elektriciteit terug opspringt. Iedereen blij, want lauw water drinken, zonder ventilator bij +30° is toch wel een beetje teveel van het goede. Rita komt me vragen of ze wat van mijn confituur mag gebruiken. Ze wil cake maken en de confituur erin verwerken. Geen probleem, kan niet slecht zijn!

Na een tijdje gelezen te hebben besluit ik het internet nog eens uit te gaan proberen. Ik wil mijn mentor de weekschema’s mailen zodat ik kan beginnen aan de lesvoorbereidingen. Helaas, na een dik uur gevloek geef ik het op. De dames en de jongens kwamen allemaal langs. De jongens probeerden ook tevergeefs. De dames gaven al op toen ze mijn blanco internetpagina’s zagen. Blog, mail en msn weigerden alle drie dienst. Ik loop teleurgesteld terug naar de compound. Daar zijn de nieuwe dames brood aan het maken met Rita. De techniek die wij bij kaarslicht aangeleerd kregen, blijkt nog steeds even moeilijk te zijn bij daglicht. Een bolletje maken, topjes bij elkaar en draaien. Moeilijk klinkt het niet, niets is echter minder waar.

Nu de elektriciteit terug is, kan ik nog wat extra aan de blog schrijven. Als avondeten krijgen we rijst met stukjes worst. Lekker lekker. We keuvelen nog wat na en besluiten dan een filmpje te zien. De dames hadden gehoord van een beamer dus vragen we Kudzo ernaar. Die tovert op zijn beurt de living om tot een echte cinemazaal. Mijn laptop wordt aangesloten en de foto van Tom en ik verschijnt in gigantische proportie op de muur. Dan de boxen aansluiten en de zetels draaien en we kunnen beginnen. Er wordt gekozen voor Robin Hood, men in tights. Lynn ligt heel de film plat van het lachen. Ik vraag me af waarom, want zelf ben ik niet echt zo’een fan. Best grappige stukjes maar over het algemeen niks aan, vind ik. Ik ga een kwartier voor het einde van de film naar bed. Genoeg flauwe humor voor vandaag. Om negen uur doe ik het licht uit, morgen is het weer stage.

19-02-2011 om 15:40 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half acht. Voor het eerst ontbijten we met z’n zessen. We krijgen broodjes en een spiegelei. De nieuwe meisjes vallen, net als wij, meteen voor de smaak van de broodjes. Bijna alles geraakt op.

Na het eten smeren we ons in en doen we onze bikini’s onderaan. Rita bereidt lunch om mee te nemen en Frank laadt een grote zak met een stuk of 30 zakjes water in het busje. Om half tien klimmen we met z’n allen in het busje. Met z’n allen. Dat wil zeggen: Lynn, Elke en ik + Sanne, Isabelle en Joyce + Kudzo, Rita, Rita’s zus en de kleine Ellis + Yvonne + Baruso, Christian, Atiso, Frank en Bernard. Een hele bus vol. Dan moeten de koelboxen, onze lunch, rugzakken en een reeds opgeblazen luchtmatras er nog bij. Supergezellig met een muziekje erbij! We hobbelen over de Ghanese wegen tot in Hohoé. Daar slaan we een heuvelachtige zandweg in. Na een goed uur hobbelen, stappen we uit.

We zijn aangekomen aan de Wli Waterfalls. Nu ja, we zijn er nog niet. We moeten eerst nog een uur door de jungle stappen. In het bos rondom ons zouden apen zitten. Die laten zich helaas niet zien. Ook zouden er slangen zitten. Die laten zich gelukkig niet zien! Ik ben nog nooit zo mooi in het midden van een padje gebleven. We komen de hoogste bomen, de grootste mieren (bijna twee cm in lengte) en de meest tropische vruchten tegen. Na een uur puffen in de vochtige, maar prachtige natuur vallen onze monden open van verbazing.

De watervallen van Coo zijn geen klein bier, maar mini-Heineken tegenover deze waterval. De waterval die we zien is maar een stukje van de eigenlijke waterval die 600m hoog is. Het stuk dat wij zien is ‘maar’ een honderdtal meter hoog. Wat we vandaag gezien hebben, is te prachtig voor woorden. Al snel schieten we onze kleren uit en zetten onze eerste stapjes in het ijskoude water. Voetje voor voetje schuifelen we verder richting waterval. Al van ver voelen we de koude druppels tot bij ons spatten. Isabelle pakt mijn hand en samen tellen we af tot we ons helemaal onder durven dompelen. IJskoud, maar oh zo deugddoend! We schuifelen verder naar de waterval en gaan eronder staan met de luchtmatras boven ons hoofd ter bescherming. Water dat vanop honderd meter naar beneden raast komt best hard aan. Het lijken allemaal kleine hagelbolletjes. We brullen de ziel uit ons lijf, want hoe harder je roept, hoe harder het water naar beneden zou komen.

Na een tijdje te ploeteren in het water ga ik opdrogen aan de kant. Met het fototoestel in de hand spot ik vliegende beesten bovenaan de rotsen. ‘Wat een mooie grote vogels’ zeg ik tegen Rita. Maar neen, het zijn geen vogels. Het zijn gigantische vleermuizen! Ze hangen met honderden ondersteboven aan de rotsen, helemaal bovenaan aan de watervallen. Zo nu en dan vliegt er eens eentje van de ene naar de andere kant.

’s Middags eten we spaghetti op een bankje met zicht op de waterval. Dit is het leven J Na het eten probeer ik nog wat kleur te winnen. Elke en Lynn duiken terug het water in met Yvonne. Na een tijdje komen er een hele hoop jongens en meisjes aan, gekleed in een blauwe broek en combat boots. Het zijn de studenten van de cadettenschool. Ze duiken met z’n allen in het water en voor ons wordt het wat te druk. We kleden ons terug aan en beginnen aan onze terugtocht naar het busje.

Onderweg heeft Isabelle een slang gezien. Dit heeft ze me gelukkig maar gezegd als we al terug in de compound waren! Als we terug aan het busje kwamen, merken we wel dat het hier een toeristische attractie is. Je kan hier armbandjes, schilderijtjes, oorbellen en houtsnijwerkjes kopen. Kudzo zegt ons dat we beter kunnen wachten omdat we aan het einde van onze reis met hem naar een grote winkel gaan waar de kwaliteit beter is. Ik vertrouw het toch niet helemaal (er kan altijd iets tussenkomen) dus ik koop alvast een souvenirtje voor mijn zusjes.

De weg terug met het busje gaat gepaard met veel muziek, gehobbel en gelach. Onderweg stoppen we om schoenen voor Yvonne te kopen. Op de Ghanese manier; langs de kant van de weg met de motor van de auto nog draaiende. In Kpando zelf stoppen we ook nog even om een bak cola en fanta te kopen voor ons. Als we in de compound aankomen, halen Frank en Kudzo plots een grote koeltoog boven die ze naast onze ijskast installeren. Nu kunnen we alles lekker fris houden J

’s Avonds leiden we de dames rond in Kpando. Daarna krijgen we frietjes, worstjes en koolsla. Alle borden worden volledig leeggegeten. Na het eten blijven we nog een uur babbelen aan tafel. Daarna schrijven we allemaal voor onze blog. Voor we het weten is het al tijd om te gaan slapen. Het was een zalige dag!

19-02-2011 om 15:39 geschreven door Annelies  

Zalig geslapen vannacht. De wekker die dan pas om half 10 afgaat is een echte luxe. Ik word wakker met een grote glimlach op mijn gezicht. Het wordt een spannende dag vandaag, want er komen twee nieuwe meisjes. Kudzo is gisteren vertrokken om ze op te halen en ze zijn, net als wij, een nacht in Accra blijven slapen. Na de middag zullen ze hier aankomen. We zijn benieuwd!

In de voormiddag maak ik mijn laatste weekschema voor de zelfstandige stage af. Joepie! Nu maar hopen dat ik het doorgemaild krijg hier in Kpando. Dan kan de lesvoorbereidingen-marathon beginnen. Als ik klaar ben met het laatste beetje schoolwerk, komt Baruso al aangesneld. Als ik klaar ben, moet ik hem roepen want hij wil me nog Ghanese muziek laten horen.

Na het schoolwerk lees ik de Flair en doe ik nog een klein wasje. Dan komt Elke aangesneld met een schaar. Ze vraagt of ik haar froefroe wil knippen. Na een hoop gegiechel zet ik de schaar erin. Toch een vrij geslaagd resultaat, al zeg ik het zelf. Daarna komen Frank, Baruso en Christian bij ons zitten met Ellis. We zetten foute muziek op en zingen weer uit volle borst mee. ‘I’m a barby girl’ wordt zelfs door de Ghanezen meegezongen! Als ‘In Zaïre’ opspringt, kunnen we het niet laten om te dansen. We leren de jongens het dansje aan, met heel veel hilariteit tot gevolg. Daarna doen we de macarena en de vogeltjesdans. Superleuk!

Als middageten krijgen we pasta met tonijn. Een hele hoop ketchup erbij en ik worstel een beetje naar binnen. Niet m’n favoriete middagmaal. Na het eten gaan we buiten nog wat muziek luisteren. Elke keer als er een auto voorbij rijdt, zetten we de muziek stil en turen we naar de poort. Wachtend op een wit busje met blanken.

In afwachting van de meisjes hangt Frank een dik touw op en haalt er een volleybal bij. Elke, Lynn en Fran tegen Kudzo, Baruso en Christian. Ik houd samen met Yvonne de score bij. Die schijft ze telkens met krijt op de vensterbank. Na een tijdje worden we toch echt zenuwachtig en bij elk geluid wordt het spel stilgezet.

Als de dames eindelijk aankomen, blijkt Lynn een van hen te kennen. Ze zijn met drie: Isabelle (42), Joyce (23) en Sanne(22). Stuk voor stuk toffe grieten, zo blijkt J We slaan meteen aan het tetteren, zoals dat dan gaat met zes vrouwen bij elkaar.

’s Avonds krijgen we de Impakt special: rijst met groentjes en vlees. Als we aan het eten zijn, komen ook de jongens op bezoek. Zij komen misschien toch na      ar hier. Er is een misverstand gebeurd in België waardoor ze verkeerd terecht zijn gekomen. Eigenlijk zouden ze hier dus al moeten zitten. Omdat ze geen eten kunnen koken, zet Rita snel drie borden bij. Er is toch genoeg voor iedereen. Na het eten leid ik de jongens rond in Kpando. Sanne gaat ook mee. We laten de jongens achter aan de bank, waar wij ijsjes kopen. Lekker lekker.

Terug in de compound aangekomen blijkt al snel wat zes vrouwen tezamen het best kunnen: tateren! Tot elf uur zitten we buiten en praten we erop los. Baruso en Christian zitten bij ons met een djembé. Een gezellige maar zeer late avond. Om elf uur gaat het licht uit. Morgen een drukke dag voor de boeg!

19-02-2011 om 15:39 geschreven door Annelies  

Ook vandaag verschilde ons ochtendritueel niet van de andere dagen. Opstaan, insmeren, ontbijten en weg. Het enige verschil van vandaag was een telefoontje. Een telefoontje naar de jarige zus. Ja ja, mijn ‘kleine’ Julieke wordt 20 jaar vandaag. Proficiat lieve zus!

Aangekomen op school merken we dat onze dorpsgek de weg naar school terug heeft gevonden. We moeten morgen iets meebrengen voor hem, zegt hij. We verstaan niet wat. We kleden ons snel om, leggen ons materiaal klaar en gaan nog even buiten zitten. De lessen verlopen vlot vandaag. Ik heb het gevoel dat het alfabet al beter begint te lukken. De kinderen geraken nog niet verder dan de letter ‘H’ maar het is een begin. Als educatief spel proberen we estafetten te spelen. Omdat we zoveel kleuters hadden, moesten we hen in een vijftal groepen splitsen. Elke groep had een start-stoel en een stoel waarrond ze moesten lopen. Dit lijkt simpel, maar niets bleek minder waar. De kinderen liepen naar overal, behalve naar hun eigen stoel. Na een tijdje ploeteren kregen we hulp van een man in een gewaad. Hij zag er een beetje gek uit. Een zwarte met ros haar en een heleboel sproeten over zijn lichaam. Het gewaad waar grijs krullend borsthaar uitpuilde, zorgde voor een extra gek effect. Het bleek de Togbi van Agbenoxoe te zijn. Togbi is een soort chief, een burgemeester van een dorp als het ware. Hij heeft ons best goed geholpen en vertaalde meer dan de leerkrachten dat deden. Hij vertelde ons dat we goed bezig waren. Na veel herhaling liep iedereen rond de juiste stoel. Iedereen behalve John en Abednego; twee kinderen van mijn klas.

De weg terug was lang, heet en heuvelachtig zoals gewoonlijk. Met muziek in de oren lukt alles veel beter en ik fiets alle bergen zonder hulp op. Het blijft toch enorm zwaar. Als ik aankom in de compound, heeft mijn hoofd de kleur van een rijpe tomaat. En wat een toeval, deze keer liggen er op de spaghetti enkele schijfjes tomaat. Mijn hoofd voelt zich meteen welkom.

Na het eten leg ik me een uurtje op bed met de mp3-speler van Tom in de oren. Ik soes een beetje weg en laat de tomatenkleur van mijn hoofd verdwijnen. Een koude douche daarna en ik heb terug mijn eigen (niet meer zo bleke) kleur. Ja, de lijn tussen witte (bedekte) en bruine (onbedekte) huid begint toch echt zichtbaar te worden. Hoe kan het ook anders, met elke dag 8 kilometer fietsen!

Na de verfrissende douche begin ik voor school te werken. Reflecteren en de lessen van volgende week voorbereiden, het moet gebeuren. Als ik klaar ben, roepen Elke en Lynn me van buiten toe. We hebben bezoek; Belgisch bezoek! Drie jongens van lerarenopleiding hout van Artesis komen ons een bezoekje brengen. Ze zijn sinds maandag in Ghana en logeren aan de andere kant van Kpando in Katherine Lodge. Ze worden door hun begeleider bij ons gedumpt om rondgeleid te worden. Geen enkel probleem. We nemen de Jasper, Brecht en Ang onder onze vleugels en tonen hen in speedtempo wat we op 3,5 week Kpando geleerd en gezien hebben. We gaan hen voorstellen aan Mozes, de baas van het internetcafé. Hij is heel blij om nog meer Yovo’s te mogen ontvangen.

Tijdens ons tochtje door Kpando beginnen de jongens te vertellen over hun logement. We beseffen bij elk woord dat we onze beide ‘pollekes’ mogen kussen voor onze compound. De jongens hebben geen keuken, zelfs geen ijskast. Ze moeten elke dag zelf voor eten zoeken en kunnen dus niet eens iets koken of gewoon maar fris water drinken. We beseffen eens te meer hoe goed wij het hebben in onze compound met Rita die elke dag lekker voor ons kookt.

Als we hen hebben rondgeleid, gaan we met z’n zessen een ijsje halen. Dan wandelen we door de markt, waar de jongens zich verzuchten aan hun avondmaal. Ze kopen tomaten, uien en brood. Dat zal dus hun avondeten vormen die avond. Arme jongens. We nemen afscheid en ze wandelen naar de andere kant van Kpando. Op naar hun huisje zonder keuken. Wij wandelen vijf minuutjes en komen aan in de compound waar ons eten al klaargemaakt wordt.

We krijgen echte frietjes en worstjes. Bijna heel het bord wordt soldaat gemaakt. Daarna krijgen we nog een groot bord met appelsienen. Jummie jummie! Na het eten bel ik nog even met Tom en schrijf nog wat verder aan de blog.

Als we net besloten hebben om een filmpje te kijken, klinkt er een meezinger uit de laptop van Elke. We beginnen alle drie uit volle borst mee te kwelen. Twee uur later zijn we nog steeds aan het zingen. Het ene foute nummer na het andere. En allemaal even luid! Veel leuker dan een film kijken. Na een tijdje komen er twee van de voetbaljongens bij ons zitten. Ze hebben een cd meegebracht met Ghanese muziek. Daar hebben we ‘ons’ Ghana-lied vanop kunnen kopiëren. Een geweldig lied dat we steeds op de radio horen. Nog een kwartiertje vol foute meezingnummers later, kruipen we in bed. Het is al elf uur, maar geen nood … morgen uitslapen J

19-02-2011 om 15:39 geschreven door Annelies  

Als de wekker om kwart voor zeven afgaat, wordt er collectief gesnoozed. Lynn geraakt na tien minuten echter nog niet uit bed. Ze voelt zich ziek en besluit thuis te blijven. Elke en ik geven haar een glas water en gaan ontbijten. Broodjes en een grote omelet per persoon. Een stevig ontbijt dat we nodig hebben om die bergen op te fietsen. Een half uurtje later is het zover. We stappen op ons stalen ros en trotseren de bergen.

Aangekomen op de stageschool krijgen we weer een warm welkom van onze kindjes. De plaatselijke dorpsgek heeft verstek gegeven. Erg vinden we dat niet. We parkeren onze fietsen en doe een iets minder bezweet T-shirt aan. Ook altijd een opgave; de deur van de klas lang genoeg dicht houden om ons te kunnen omkleden.

De lessen zelf gaan snel voorbij. Ik leer de kleuters onder andere sorteren op kleur. Als ik de kleine Godswey vraag om me te helpen met de blokjes op te rapen, begint hij helemaal te glunderen. Als educatief spel aan het einde van de dag hebben we Pim en Pimpel nog eens gespeeld. Ook hier mocht Godswey een keertje de tikker zijn. Hij ging er helemaal voor! Ik riep naar Elke ‘die doet dat goed hé!’ en plots begonnen enkele kleuters in mijn buurt een verbasterde versie van mijn woorden te herhalen. Inclusief de kleine Godswey. Eigenlijk toch echt een schatje hoor, die deugniet.

De weg terug naar huis is heet, lang en vermoeiend. Als we nog twee bergen tegoed hebben, zien we een grote zwarte wolk opstijgen. We hebben al heel vaak kleine bosbrandjes gezien langs de kant van de weg. Ook het afval wordt hier steeds verbrand. Niks nieuws dus. Tot we dichterbij kwamen. Twee grote brandhaarden omsingelden een huis. De vlammen waren enorm en de wind zorgde ervoor dat ze helemaal tot over de weg sloegen. Met een gigantische aanloop fietsten we snel door de rookwolk heen. Gigantische aasvogels vlogen voor en achter onze fietsen. Vlokken as vlogen rond onze oren en de hitte was enorm. Gelukkig waren er geen tegenliggers zodat we aan de andere kant van de straat konden rijden. Enorm blij dat we uit de rook geraakt waren, fietsten we sneller dan ooit de volgende berg op. Boven puften we even uit en dronken een slokje (ondertussen warm geworden) water. Ja, van een avontuurlijke fietstocht gesproken!

Aangekomen in de compound vertellen we het hele verhaal aan Lynn, die met het bord spaghetti voor haar neus op ons zit te wachten. Ze voelt zich gelukkig alweer helemaal beter. Het is aan Elke om eerst te douchen dus leg ik me eventjes op bed. Een goed uur later word ik weer wakker. Een dutje dat nodig was, blijkbaar. Een frisse douche en we zijn weer klaar voor wat schoolwerk. Vandaag is de bachelorproef aan de beurt. Die moet namelijk ook nog afgewerkt worden in Ghana.

Ook de spelboekjes voor onze stagescholen (en eindwerken) zijn vandaag helemaal afgeraakt. Na ettelijke namiddagen tekenen, kleuren, lamineren, knippen en kopiëren zijn ze helemaal af! De voorpagina zie je op de foto van vandaag.

Om half 7 zet ik mijn laptop weg. Net op tijd want het eten komt net op tafel; rijst met kip, ander vlees en hardgekookte eitjes. Een grote pot ketchup komt ook op tafel. Na het eten zet ik me buiten voor het grote televisiescherm. De jongens hebben het daar gezet, samen met een antenne. Ze kijken naar de voetbalmatch tussen Ghana en Zimbabwe. Helaas verliest Ghana met 1-0. Daarna wordt er naar een match uit de Bündesleague gekeken.

Als ik buiten een boek zit te lezen, komt opeens de bisschop op bezoek. Hij vertelt me dat aan de andere kant van Kpando ook drie Belgen zitten die deze week zijn aangekomen. Dat wisten we natuurlijk al (facebook knows all!). Ook vertelt hij dat ze binnen dit en anderhalve week langs zullen komen naar onze stageschool. Als ik hem vraag wanneer ze zullen langskomen, begint hij te lachen. ‘I cannot tell you, we are coming to monitor you!’ Oei oei, zelfs in Ghana krijgen we de stress van een stagebezoek te verduren!

’s Avonds verveel ik me een beetje. Elke en Lynn werken voor school, de jongens zijn spoorloos en ik kan niet verder lezen. Ik zit al bijna in de helft van m’n laatste boek dus ik moet me een beetje inhouden. Ik maak nog twee Zweedse puzzels en kruip om kwart voor negen m’n bedje in.

19-02-2011 om 15:38 geschreven door Annelies  

Ook vandaag stond de wekker weer om kwart voor zeven. Ontbijten, insmeren, drinkenbussen vullen en Elke haar teen verzorgen. Het begint al een routine te worden. Om half acht stappen we op de fiets. Een half uur later komen we aan. Ook vandaag is onze dorpsgek weer aanwezig. We moeten ons geen zorgen maken, want we doen het goed. Ook zullen we eten krijgen van God als we op onze goede plaats aankomen. De president komt morgen, zegt hij. Geen idee waar die man het toch elke dag overheeft. We volgen de raad van de juffen op en negeren hem. Dat is niet moeilijk als er twintig kindjes rond je staan die allemaal strijden om een beetje aandacht.

De lessen gaan vrij goed vandaag. Ik heb ze een nieuw versje aangeleerd en, met behulp van de oneindige herhaling onder leiding van juf Agnes, vlot het goed. Sommige Engelse woorden blijken echter heel moeilijk uit te spreken te zijn. Chair wordt bijvoorbeeld door iedereen uitgesproken met een a-klank op het einde. Zeer vreemd.

Als groot spel probeerden we vandaag vlaggenstok. Geen sinecure met meer dan vijftig kinderen. We besluiten om ze op te splitsen in twee kringen om de betrokkenheid een beetje te verhogen. Het blijkt echter een zeer moeilijk spel te zijn. De kinderen hebben geen flauw idee naar welke kant ze moeten lopen. We eindigen met 1, 2, 3 piano. Dat kunnen ze al wel heel goed.

De fietstocht terug verliep vandaag heel moeilijk. Alleen dankzij de hulp van Elke en Lynn ben ik alle bergen in een ruk op gefietst. Op een bepaald moment hadden ze allebei hun hand op mijn rugzak en duwden ze me de berg op. Mijn fiets-helden! Rood aangelopen schuiven we ’s middags aan tafel voor de spaghetti. Ik gun mezelf er een frisse cola bij.

In de namiddag ga ik nog even langs het internetcafé. Er is maar een andere persoon aanwezig en het internet gaat supersnel. Heerlijk! Ik lees en verstuur wat mails en blog nog een beetje. Lynn en Elke zijn een stofje gaan kopen en langs de post. In afwachting van hun terugkeer check ik facebook nog eventjes.  In mijn nieuwsfeed zie ik plots ‘Annelies in Ghana’ verschijnen. Daaronder staat het adres van mijn blog. Ik ben als persoon van de dag uitgekozen op de pagina van International KdG. Leuk J

Reflecteren en lessen voorbereiden, wederom same old. Vandaag neem ik een dagje vrijaf van het werken voor de zelfstandige stage. Ik zet me buiten met een boek en geniet van het zonnetje, in de schaduw. In de blakke zon gaan zitten is hier echt geen optie. Met de kleine Ellis op de schoot gaat de tijd weer wat sneller voorbij.

’s Avonds krijgen we rijst met stukjes worst. Daarna spelen we buiten op het krijtbord pictionary met de jongens van de voetbalploeg. Daarna besluiten we naar Despicable Me te kijken. Een grappige film die nog grappiger wordt als je hem kijkt met Frank. Elke tien minuten hoorden we hem ‘oh oh’ zeggen of zagen we hem het uitproesten van het lachen. Om kwart na tien, na nog een telefoontje vanuit België, gaan de lichten uit.

19-02-2011 om 15:38 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer gemeen vroeg om kwart voor 7. Uit bed geraken wordt moeilijker en moeilijker, maar om acht uur zitten we toch met z’n drieën aan de ontbijttafel. We krijgen broodjes, ananassap en roerei.

Om half 8 vertrekken we voor onze fietstocht naar Agbenoxoe. Het gaat me vandaag verbazend goed af. De beentjes worden al wat gespierder blijkbaar. Als we aankomen, is onze dorpsgek ook weer aanwezig. Het is geen goede dag vandaag zegt hij. We moeten weggaan want de lucht is niet goed. Morgen komt de president. We proberen hem te negeren, en genieten van het warme welkom van de kindjes.

De lessen verliepen redelijk goed vandaag. Alleen tijdens het spelen van domino merkte ik iets geks op. De leerkracht wist zelf niet hoe ze dit moest spelen, dus ik had het haar uitgelegd. Ze nam het jammer genoeg weer over van de kinderen en liet hen niet zelf nadenken. Ze vertelde de kinderen hoe ze hun kaarten moesten leggen. Het gekke was dat ze dit soms verkeerd deed. Ze zei tegen kinderen dat ze niets konden leggen, terwijl ze een goede kaart in hun handen hadden. Voor de rest verliep de dag vlot. Het spelen van het gezamenlijke spel aan het einde van elke stagedag is een groot succes. De kinderen genieten er zichtbaar van en wij ook. De Bloggie wordt hier dagelijks gebruikt. Veel filmpjes voor het thuisfront dus!

De fietstocht naar hier was heet en vermoeiend als altijd. Aangekomen konden we gelukkig genieten van een groot bord spaghetti. Met grote hoop haalden we daarna ons bord chocomousse uit de ijskast. Helaas, chocomelk was wat we aantroffen. Mierzoet en superlopend, maar wel lekker.

Na het eten vliegen we meteen in ons schoolwerk. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet is het al half zes. Ja ja, weer enorm veel kunnen doen vandaag. Wat een gebrek aan internet al niet kan doen voor het schoolwerk! We krijgen weer zelfgemaakte pizza. Alleen is hij deze keer echt superlekker! Alleen de erwtjes haal ik eraf, die smikkelt Elke lustig op. Als dessert slurpen we nog wat chocomousse (a.k.a chocomelk) naar binnen.

Na het eten besluiten we een foto te trekken voor Flair. In het magazine staat elke week een foto van mensen die op reis zijn geweest en de Flair meegenomen hebben. Dat willen we ook! Na veel gegiechel, getrek en geduw staan we er allemaal op. Als we terug in Ho zijn, zullen we de foto opsturen naar Flair!

Ook na het eten werk ik nog voor school. De ‘swung’ zit erin. Pas om kwart na negen stop ik ermee. Drie weekschema’s later voel ik me al veel geruster over de zelfstandige stage. Nog een kwartiertje ontspannen en we kruipen alweer ons bed in.

08-02-2011 om 15:49 geschreven door Annelies  

Na een nacht van hele diepe slaap is de verkoudheid een stuk beter. Als de wekker om half 8 gaat, slagen we er alle drie in om te snoozen zonder dat we het weten. Een half uur later schrikken we wakker en haasten we ons naar de ontbijtafel. Daar wachten broodjes en heerlijke omeletten ons op. Ook het ananassap is weer van de partij. Als we tien minuten aan tafel zitten, valt de elektriciteit weer uit. Geen waarschuwing deze keer, dus geen idee hoe lang het gaat duren.

Meteen na het ontbijt vertrekken we naar Torkor om op het Volta-meer te gaan varen. We wilden heel graag eens met een trotro rijden dus we wandelen met Kudzo, Frank en Bernard het dorp in. Daar blijkt dat er geen trotros rijden op zulke korte afstand. Een gewone taxi dan maar. Nu ja, met z’n zevenen in een klein autootje is niet echt gewoon. We zijn blij als we aankomen. Naar Ghanese traditie moeten we een half uur wachten op de boot. Dan krijgen we alle drie een reddingsvest aan. Frank krijgt er geen. Kudzo en Bernard blijven langs de kade op ons wachten. We geven onze rugzak aan hen mee, alleen het fototoestel moet mee in de boot.

Als we vertrekken, merk ik al snel mijn kleine hartje op. De boot schommelt onbedaarlijk. Na nog geen vijf minuten mogen we de gigantische oranje vesten al uitdoen. Als we midden in het meer staan, besluiten Frank, Lynn, Elke en een van onze stuurmannen om te gaan zwemmen. Als ze in het meer zwemmen, kantelt de boot bijna om. Ik zit bang in mijn zitje te knijpen en te hopen dat we niet omkantelen. De mannen vinden het grappig dat ik zo bang ben, ik iets minder.

We varen nog wat verder en genieten van het prachtige uitzicht van het meer. Hier en daar staan bomen tot in de helft van hun stam onder water. Echt wondermooi. Voor we aanmeren besluiten de dames dat ze nog een keer het water in willen. Ik heb het ondertussen enorm warm gekregen en het koele water ligt aanlokkelijk dichtbij. Net als de mannen beslissen van terug verder te varen, hebben Lynn en Elke me kunnen overtuigen om toch in het water te springen. Ik heb geen bikini bij dus spring ik met kleren en al het water in. Ongelooflijk zalig! Het water is niet eens zo koud. Ik spring er enkele keren opnieuw in. Alleen terug in de boot geraken, is geen sinecure. Ik ben zo blij dat Elke en Lynn me hebben kunnen overhalen. Dit was de max!

Als we terug voet op het vaste land zetten, is Kudzo het busje al gaan halen. Veel comfortabeler dan zo’n krappe taxi! In de auto merk ik wat een uurtje op het meer kan doen. Mijn schoenen zijn volledig in mijn voeten gebruind. Ja Lore, word al maar jaloers!

Terug in de compound stroop ik mijn natte kleren af en neem een douche. Daarna ga ik buiten een beetje met de kleine Ellis spelen. Al snel is het tijd voor spaghetti. Lekker lekker.

Na het eten begin ik voor school te werken. De weekschema’s moeten af. Rond half drie is de elektriciteit terug. De ventilator is welkom! Als mijn weekschema af is ga ik Elke en Lynn assisteren. Zij zijn voor onze stageschool hier grote letters aan het schilderen. Zo kunnen we het alfabet beter aanleren. We krijgen gezelschap van mamaschaap en twee kleine lammetjes. Superschattig! Na het schilderen beginnen we verder te kleuren aan onze boekjes. We zullen aan onze beide scholen een boekje schenken met spelideeën. Die halen we uit Speelkriebels en spelen we tijdens onze stage met de kinderen. Aan de hand van de boekjes kunnen de leerkrachten deze spelletjes dan later opnieuw spelen.

Als dat allemaal klaar is, ga ik even op bed liggen. Van de warmte word je hier veel sneller moe. Gelukkig kan ik genieten van de ventilator. Dat is hier toch veruit een van m’n beste vrienden geworden hoor.

’s Avonds eten we de Impakt Special; rijst met stukjes kip en ander vlees. Daarna maken we samen met Rita chocomousse. Dat gaat smaken morgen! Als alles af is, gaan we buiten nog wat lezen en kaarten met de jongens van de voetbalploeg.

Om negen uur kruip ik onder mijn muskietennet. Morgen weer een stagedag.

08-02-2011 om 15:46 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half 8. Na een laag zonnecrème, een malariapil en een vitaminepil ontbeten we met de broodjes. Ook kregen we weer ananassap. Om negen uur stonden we te popelen om te vertrekken. Vandaag stond Ho op het programma.

Na een goed uur hobbelen kwamen we aan in het Freedom Hotel. Daar gingen we zwemmen. We kregen meteen een grote handdoek en een ligzetel. Binnen de twee minuten lagen we alle drie in het water. Zalig! Na een half uurtje zwemmen besloten we wat te bruinen. Als we terugkomen, willen we er op z’n minst toch iets minder ‘Yovo’ (blanke) en iets meer ‘Amejbo’ (zwarte)uitzien. ’s Middags lunchen we gewoon van op onze strandstoelen. Helaas is de pizza die op het menu staat, uitverkocht. Lynn en ik bestellen spaghetti bolognaise en Elke eet een club sandwich. Onze mannen (Kudzo en Bernard) kiezen voor het traditionele banku. Na het eten duiken we nog enkele keren opnieuw het zwembad in om ons dan te laten opdrogen door de Afrikaanse zon. Nu voelen we ons echt op vakantie!

Na ons zwemavontuur rijden we verder naar het internetcafé. Verheugd om eindelijk bewegend beeld en klank te krijgen vanuit België. Elke dag lijkt België een beetje verder en verder te liggen. Met grote verwachtingen stappen we dus het internetcafé binnen. Een kwartier wachten op een vrije computer met headset én webcam, want dat willen we wel. Als we alles opstarten, merken we al snel dat het Skype-noodlot weer toegeslagen is. het ‘problème general’ van twee weken geleden is nog niet opgelost. De baas van het internetcafé weet ook niet wanneer het wel gemaakt zal zijn. Een diepe zucht wordt in drievoud geslaakt.

Gelukkig lukt de rest wel. Foto’s online zetten, blog in de ether zwieren, mails lezen en chatten. De teller tikt gemeen snel door. Na twee uur vallen onze computers een voor een uit. Tijd om terug naar Kpando te rijden.

Terug in de compound werken we nog wat voor school. ’s Avonds krijgen we een uitdaging voorgeschoteld: banku. We krijgen allemaal een zakje plakkerig deeg en een er staat een grote kom rode saus met stukjes groentjes in het midden van de tafel. Bestek ontbreekt. De banku plakt aan onze handen en verhemeltes. Het smaakt een beetje citroenig maar meer kunnen we er niet uithalen. Geen van ons drieën is echt fan.

Na het eten begin ik toch wat last krijgen van mijn verkoudheid. Hoe ik hier in het hete Ghana een verkoudheid heb opgedaan, snap ik nog altijd niet. Maar ik kan dat blijkbaar. Ik voel me moe en kruip om half 8 in bed met een dansdocumentaire. Daarna val ik heel snel in een diepe slaap.

08-02-2011 om 15:42 geschreven door Annelies  

Heerlijk geslapen. Hoe kon het ook anders na een avond als die van gisteren. Met de wekker om half 10 zijn we alle drie uitgeslapen. We ontbijten met de broodjes en een groot bord roerei. Zalig lekker. Dat ontbijt van hier gaan we nog missen.

Meteen na het ontbijt gaan we met z’n drieën naar de bank. Die is gelukkig gemaakt. Gisteren was het stuk waar je je kaart in moet stoppen uit het geldautomaat gehaald voor reparatie. Vandaag terug helemaal in orde. Op de terugweg merken we op dat het warmer is dan anders. Nog warmer! Een ijsje dan maar. Uit pure noodzaak J

Onderweg komen we nog een hele hoop hagedissen tegen. Voor 12u heb ik er al zeker zeven gezien. Aangekomen in de compound begin ik aan mijn weekschema’s voor de zelfstandige stage in België. Ja, dat moet ook gebeuren. Met de ventilator op drie en glas water erbij ben ik al snel anderhalf uur aan het werken.

Dan is het tijd voor lunch: rijst met stukjes kip. Vanochtend heb ik een gat in mijn muskietennet getrokken. Na de lunch naai ik het gat helemaal dicht. Geen malariamug die mij nog kan raken. Na nog wat schoolwerk, gaan we nog eens een kijkje nemen aan het ziekenhuis. We zijn helaas te laat, alles is al opgeruimd. Wel komen we midden in een begrafenisstoet terecht. Overal mensen in zwarte en rode kledij die dansen en huilen. Een van de vele doodskistmakers langs de kant van de weg heeft een ingepakte doodskist vooraan staan. Daarop staat een naam geschreven. We vragen ons af of het lichaam er effectief al inzit.

We lopen nog eventjes door Kpando, maar krijgen dan een klopje van de warmte. We besluiten om terug naar de compound te gaan en een filmpje te kijken. Eternal sunshine of a spotless mind krijgt de voorkeursstem.

Na de film is het alweer tijd om te eten. We krijgen yam. Deze keer zijn ze niet gemaakt zoals anders. Ze smaken als ‘loempe patatten’, gekookte aardappelen. Een pikante tomatensaus met groentjes krijgen we er ook bij. We staan er alle drie niet zo zot van, maar eten toch een paar stukjes. Gelukkig zijn er ook bananen en appelsienen op tafel gezet. Die geraken allemaal op!

We blijven nog anderhalf uur aan tafel napraten. We zijn hier nu bijna drie weken en gelukkig nog lang niet uitgetetterd. Lang leve de vrouwelijke babbelmond! Als we van tafel gaan is het al negen uur. Na een hete dag voelen we ons allemaal redelijk moe. We schrijven nog wat verder aan de blog en lezen nog wat. Ik begin aan mijn allerlaatste boek.

De foto die vandaag bij de blog staat, is een klein cadeautje dat ik onder mijn bed gevonden heb. Zo ziet een Charel er dus uit na enkele hete dagen in levenloze toestand. Lekker!

05-02-2011 om 15:26 geschreven door Annelies  

Het bezoek aan het internetcafé gisteren was een complete ramp. Twee uur heb ik erover gedaan om enkele mails te openen. Het internet was de vorige keren ook al traag, maar zo traag als nu hadden we nog nooit meegemaakt. Als we het na twee uur opgeven, moeten we maar voor een uur betalen. De elektriciteit (en dus alle computers) was ook al twee maal uitgevallen. Als we buiten komen, merken we meteen waarom. Er zat weer een storm aan te komen. Snel haastten we ons naar de compound. Net op tijd binnen, want het begon enorm hard te regenen. In België kan het regenen, maar dat is niets vergeleken met deze regen! Het viel echt met bakken uit de lucht. De palmbomen bogen bijna 45° door de wind. Gelukkig is het onweer zonder donder en bliksem. Daardoor was ook de elektriciteit nog in tact.

Gisterenavond aten we rijst met kip en de rode currysaus die we die middag bij de pasta kregen. Daarna zijn we in de zetel gekropen met een filmpje. Deze keer viel de keuze op Ice Age 3. In het midden van de film begonnen mijn oogleden last te krijgen van de zwaartekracht. Om 21u val ik uitgeput in slaap.

Weer een rare nacht. Als ik mijn ogen opendoe, zitten Elke en Lynn naast me op bed over mijn bolleke te wrijven. Mijn nare droom en bijhorende geluiden en traantjes hadden hun ongerustheid gewekt. Ik voel me raar en besluit nog wat te rusten. Dan kan ik er volgende week weer helemaal tegenaan.

In de voormiddag valt de elektriciteit weer even uit, maar uiteindelijk heb ik toch wat kunnen bijslapen. Als ik om 11u uit bed stap, voel ik me al een stuk beter. Een koude douche en een telefoontje van Tom gaat het zelfs nog wat beter. Ik luister wat muziek en lees een beetje tot de dames rood en bezweet terugkomen van hun fietstocht van school naar de compound. We eten samen spaghetti met currysaus en stukjes vlees ertussen.

Na het eten wandelen we met Lynn naar de fietsenmaker, nog maar eens. Ze zeggen een nieuw probleem ontdekt te hebben en zorgen ervoor dat dit opgelost is. Benieuwd hoe lang het deze keer zal duren tot de fiets weer met een platte band zit. Onderweg naar huis kopen we nog een ijsje. Ja, daar kunnen we toch echt niet vanaf blijven.

In de namiddag reflecteren we en maken we onze lesvoorbereidingen voor de week erna. Nog wat liedjes beluisteren en een spelletje Freecell spelen. Ik moet me een beetje gaan inhouden wat betreft lezen. Nog een boek heb ik te lezen. En nog 9 weken te gaan.

Als avondeten kregen we kleine worstjes en … echte frietjes! Het hele bord weg leeggesmikkeld. Daarna een lekkere appelsien en de toestemming om morgen tot half 10 te slapen, en ons gemoed is weer helemaal opgekrikt. We schrijven nog wat verder aan onze blog en wisselen films uit. Daarna sluit ik mijn computer af. Als Tom belt en mama, papa en de zussen doorgeeft, krijg ik een hele grote glimlach op m’n gezicht. Zo blij van alle stemmen nog eens gehoord te hebben!

Als we ons klaarmaken om een filmpje op te zetten, horen we muziek in de verte. We besluiten eventjes te gaan kijken aan de straatkant. Gelukkig griste ik nog net m’n fototoestel mee want wat we toen meemaakten, is niet te beschrijven. Er kwam een fanfare voorbij met een stuk of honderd mensen die er dansend tussenin liepen. Voorin en achterin reden karren met wel twintig lichtjes erop. Alle mensen hadden zelfgemaakte fakkels vast en waren aan het dansen. Een prachtig zicht. Toen Frank voorbij kwam, besloten we mee te gaan in de stoet. Na een paar minuten ongemakkelijk schuifelen, nam de muziek de overhand. We hadden al snel door dat stilstaan echt geen optie was. Het ziekenhuis bestaat 50 jaar en dat moet gevierd worden. Binnen de vijf minuten hebben we allemaal een fakkel in onze hand gestopt gekregen. Die is gemaakt van een lat ruw hout met een leeg blikje melk erop. Daarin zit een poeder dat ze in brand steken. Een uur lang wiegden we verder op de maat van de muziek. Lang alle kanten lachende gezichten, trompetten, trommels, zingende mensen en wiebelende konten. Frank en Christian koppelen ons hier en daar aan een plaatselijk danstalent. We worden bij de arm genomen en kunnen niet anders dan schaamteloos met onze heupen wiegel waggelen. Hier wordt je echt gelukkig van! Als we met de stoet aan het ziekenhuis aankomen, staat er reeds een bandje ons op te wachten. Het dansen is nog niet gedaan! Tenminste, dat dachten we. Tien minuten later laat de elektriciteit weten dat het genoeg geweest is. Tijd om naar huis te swingen dan maar.

Als we om half 10 terug in de compound aankomen, zijn we uitgeput, bezweet, maar zielsgelukkig. Nog een fris colaatje om te avond af te sluiten en dan met een grote glimlach ons bedje in.

Nog eventjes een kleine dienstmededeling. Als er mensen zijn die een brief willen schrijven (graag), kan dit zeker en vast. Je moet het me dan wel laten weten dat je er een gestuurd hebt, want iets als een postbode kennen ze hier niet. Je moet hier gewoon naar het postkantoor gaan en vragen of er post is voor een bepaald adres. Reken erop dat brieven ongeveer twee weken onderweg zijn. Mijn adres is:

t.a.v Annelies Van Duppen

Impakt Foundation

PMB 11

Zongo East 70 – Kpando

Volta Region Ghana

05-02-2011 om 15:26 geschreven door Annelies  

Niet zo bijster goed geslapen. Misselijk, maar niet uit bed geraken van de draaierigheid. Ook als de wekker gaat en ik me rechtzet, voel ik me meteen weer draaierig. De dames beslissen unaniem dat ik vandaag geen stage mag doen. Ik eet nog wel met hen mee, kwestie van iets in m’n maag te hebben. De broodjes, omelet en appelsienen smaken best. Eindelijk nog eens een stukje fruit! Na het ontbijt kruip ik terug in bed. De dames stoppen me in en vertrekken.

Enkele uren lig ik te zweten in bed. De elektriciteit (en dus ook de werking van de ventilator) komt en gaat. Om 11 uur heb ik het veel te warm en stap ik onder een ijskoude douche. Omdat het reservoir net vervangen is, is het water in de ton nog niet opgewarmd door de zon. Zo koud dat je er amper onder kan gaan staan, maar het doet me wel deugd.

Aangezien de elektriciteit weer even terug is, besluit ik mijn tijd nuttig te besteden en wat voor school te werken. De zelfstandige stage komt elke dag dichterbij, maar lijkt door de verandering in levensstijl nog mijlenver weg. Bepaalde vaste data tijdens mijn stage weet ik nog niet. Snel even over en weer mailen is hier niet zo simpel. Bijgevolg kan ik nog niet echt beginnen plannen. Lastig, maar als er een ding is dat ik hier geleerd heb, is het wel geduld hebben en wachten.

Om kwart voor 1 komen Elke en Lynn terug van school. We eten samen spaghetti met een rode currysaus. Met Ellis op de schoot babbelen we nog wat na. Daarna beginnen we voor school te werken. In de namiddag gaan we nog eens naar het internetcafé. Mails sturen en lezen, blog online gooien en proberen om op msn te geraken. Ondertussen voel ik me al wel wat beter. Geen zorgen dus!

De foto die vandaag bij de blog staat, is een klein beetje een idee van hoe de straten er hier uitzien. Vuilbakken hebben we hier nog nergens gezien. De mensen gooien hun zakjes water en alle andere afval dus gewoon in de grachten of in de bosjes naast de weg.

02-02-2011 om 17:33 geschreven door Annelies  

Ook vandaag stond de wekker om kwart voor 7. Hetzelfde ritueel als anders: wassen, zonnecrème smeren, malariapil en vitaminen nemen en ontbijten. Vandaag kregen we brood en worstjes met gemengd sap. Blij dat het geen ananassap was, maar helaas … ook dit sap valt niet in de smaak. Water dan maar. Lekker gezond.

Om half 8 vertrekken we naar school. De rit gaat minder vlot als anders. Lynn haar fiets is nog steeds niet in orde en ik heb een beetje last van m’n knie. Als we aankomen in Agbenoxoe bellen we Kudzo om ons te komen halen na school. Geen enkel probleem, zegt hij. De stagedag zelf ging vrij goed. Tijdens de speeltijd zijn Lynn, Elke en ik even naar de rand van het Volta-meer gewandeld. We zagen al enkele dagen in de verte het water liggen, maar toen de leerkrachten zeiden dat het heel dichtbij was, wilden we het toch echt wel eens zelf gaan bekijken. Op vijf minuten waren we aan het water. Een gigantisch meer strekte zich voor ons uit. Prachtig.  We willen zeker eens een boottocht doen als we de kans krijgen.

Rond de school komen we steeds dezelfde man tegen. Hij vertelt ons dat we moeten wachten op de president en dat hij olifanten zal sturen om ons op te halen. Ook moeten we lucht van Ghana meenemen en onze fietsen weggooien. Als we dit vertellen aan onze juffen weten ze meteen wie we bedoelen. Het is een man van in het dorp die regelmatig op de speelplaats rondloopt. ‘He is not normal’ is het enige dat de juffen over de man kunnen zeggen. Dat en ‘Don’t mind him’.

Om tien voor twaalf zijn we nog volop ‘1, 2, 3 piano’ aan het spelen als Bernard het busje onder luide muzikale begeleiding de speelplaats oprijdt. De muziek knalt uit de ramen van het busje. We nemen afscheid en zetten onze fietsen in de bus. De weg naar Kpando gaat toch een pak beter nu dan met de fiets.

Aangekomen in de compound staat de spaghetti al klaar. Na het eten beginnen we meteen flink te werken voor school. Reflecteren, lesvoorbereidingen aanpassen en overleggen voor de volgende dagen. Om half 2 zijn we nog goed bezig voor school als de elektriciteit weer uitvalt. Benieuw hoe lang het deze keer gaat duren.

02-02-2011 om 17:17 geschreven door Annelies