Als we opstaan, lijkt het of iedereen nog slaapt. Rita komt binnen gesneld en legt snel enkele droge broodjes op een schotel. Als de broodjes niet gebakken zijn, zijn ze erg droog en korrelig. Ik ga om boter vragen en eet anderhalf broodje. We zijn het er allemaal over eens: gebakken of getoast zijn ze lekkerder. Om half acht vertrekken we naar school.

Vanochtend moesten we op bespreking komen bij onze juffen. Onze resultaten zijn er, dachten we meteen. Maar neen, ze moesten een probleem met ons bespreken. Met een bang hartje gaan we bij hen zitten. Als juf Agnes begint te praten hebben we al snel door waar het om gaat; een bedeltocht. Ze zegt ons dat we alle lesmaterialen moeten achterlaten die we gemaakt hebben. Gezien de grote hoop ongebruikte materialen in hun kast zijn we hier helemaal niet meer akkoord. We hebben een spelboekje gemaakt en geven dat af. Nu stoppen ze hopelijk met smeken. Het geeft ons een beetje een vies gevoel. Alsof we wandelende eurobiljetten zijn.

Het leukste lesje vandaag was de schoenenmemory. Ik liet de kleuters een schoen onder een laken verstoppen. Dan moesten ze één voor één een schoen nemen en zoeken bij welke kleuter die behoorde.

Na school komt Kudzo ons met het busje halen. Ik moet namelijk snel terug in de compound zijn. Als we in de compound aankomen, maak ik mijn voorbereidingen en laat ik Kudzo weten dat ik klaar ben. We rijden met z’n tweeën naar de school van Yvonne. Ik heb namelijk vijf kinderen nodig voor een klein projectje. In de school voel ik me net alsof ik in een etalage kindjes sta uit te kiezen. Hoeveel moet je er hebben? Hoe groot moeten ze zijn? Moeten het jongens of meisjes zijn? Uiteindelijk neem ik Yvonne, drie jongens en een meisje mee naar de compound. Daar trek ik foto’s die ik nodig heb voor mijn bachelorproef. Na een half uurtje zijn alle foto’s getrokken. Ik geef de kinderen een koekje en Kudzo brengt ze terug naar school. Dan stort ik me op een bord spaghetti en een hoop fris water.

Na het eten maak ik mijn reflecties en voorbereidingen. Als die klaar zijn, lees ik mijn laatste boek uit. Gelukkig hebben we hier enkele Nederlandstalige boeken in de kasten gevonden. Daar begin ik morgen aan. Als mijn boek uit is, zet ik mijn computer terug op. Tijd om voor het eindwerk te werken! Ik geraak een heel eind verder. Het gebrek aan internet op mijn laptop is zeer bevorderlijk voor de werksnelheid J

Als avondeten krijgen we yam-frietjes en kip. Daarna kijken we een filmpje. Ik laat de dames kiezen en heb daar bijna meteen spijt van; een kleffe romantische komedie. Er wordt gekozen voor The Holiday. Als de film halfweg is, ga ik slapen. Het is negen uur en het spelen met de kindjes eist zijn tol. Binnen de tien minuten ben ik ver weg in dromenland.

19-02-2011 om 15:40 geschreven door Annelies  

Vandaag begon onze laatste stageweek in Agbenoxoe. Omdat we allemaal samen ontbijten, moeten ook de nieuwe dames vroeg uit de veren. We krijgen onze broodjes vandaag getoast, zeer lekker. Ook krijgen we roerei en fruitsap (watermeloen gemixt met ananas). Om half 8 willen we vertrekken, maar er blijkt een probleem te zijn met mijn voorwiel. Het stropt en als we eraan draaien, stopt het wiel plots met draaien. Niet erg productief dus. Kudzo haalt zijn gereedschap erbij en tien minuten later zijn we klaar om te vertrekken. Mijn voorste rem doet het nu bijna helemaal niet meer, maar ik geraak tenminste vooruit!

Als ik in de klas kom, merk ik dat de storm van gisteren mijn alfabetposter de grond heeft doen kussen. Helaas is de plakband net op dit moment op. De lessen zelf verlopen vlot. Na de speeltijd krijgen we bezoek van onze compound-genoten. Kudzo reed ze rond langs alle plekken die ze moesten bezoeken zoals stagescholen en het educational center. Een bezoekje aan de andere yovo’s kon daaraan toch echt niet ontbreken. Helaas voor ons vertrekken ze een half uur voor we met onze fietsen in dezelfde richting moeten. Geen lift dus. We spelen nog een half uur estafetten met de kinderen en stappen dan terug op ons stalen ros. De terugweg is heet en lang, zoals gewoonlijk.

Als we in de compound aankomen, is het mijn beurt om eerst te douchen. Ik vraag aan Rita of er nog tijd voor is voor de lunch. Ze schudt haar hoofd, maar bedenkt zich als ze mijn rood aangelopen gezicht ziet. Neem maar een douche, zegt ze. Je hoofd ziet er niet goed uit J Frank vindt het er wel goed uitzien. Het is Valentijn, dus mag ik rondlopen met een rood hoofd, zegt hij. De douche vindt ik echter een veel beter plan!

’s Middags eten we rijst met (enorm!) pikante currysaus. Alle zes onze monden staan in lichterlaaie. Gelukkig krijgen we ook grote stukken verse ananas en appelsienen om ze te blussen. Na het eten douchen Elke en Lynn en dan is iedereen klaar om te vertrekken. We besluiten om het internet nog eens een kans te geven. Helaas, na een uur vloeken, wachten, smeken en zuchten, sluiten we de computers af. De mail voor de zelfstandige stage geraakte dus weer niet verstuurd L Zelfs de blog weigerde dienst. Als er dringende mails verstuurd zijn, kan je me de boodschap dus maar beter doorsturen via sms op mijn Ghanees nummer.

Om terug te gaan naar de compound nemen we een omweg: plakband kopen. Uiteraard kunnen we niet voorbij onze ijsjes-verkoper gaan zonder er eentje te kopen. Als we teruglopen, zien we aan de overkant een vrouw met een doorschijnend bakje op haar hoofd lopen. Niets nieuws, zo verkopen ze hier op straat allerlei voedingswaren. In het bakje van deze vrouw zitten bollen die lijken op een smoutebol. We hadden zaterdag aan Rita gevraagd of het veilig was voor onze Europese magen om dit te eten. Ze vertelde ons dat we alles van zoete dingen zoals koekjes en deze ‘smoutebollen’ mogen eten. Sindsdien zijn we naarstig op zoek gegaan, maar nooit iets gevonden. Nu is het dus zover, we steken de straat over en houden de vrouw tegen. Voor twintig pesowes (ongeveer 10 eurocent) koop ik een bol. Na een hapje weet ik het al: de kilo’s die ik verloren heb de voorbije maand ga ik er allemaal terug bij eten met behulp van deze bollen. De smaak lijkt een beetje op die van een donut met suiker. Zalig gewoon!

Terug in de compound werk ik voor school. Reflecteren en mijn lessen voor de volgende dag voorbereiden. Nog drie dagen in Agbenoxoe te gaan en ze moeten nog op stagebezoek komen. We kunnen dus maar beter voorbereid zijn. Na een tijdje komt Rita de keuken uit. Ze heeft Valentijn-cake gemaakt: een plakje cake, confituur, terug cake en daarbovenop gesmolten chocolade. Iedereen krijgt een stukje.

De dames hadden om kokosnoot gevraagd en binnen de kortste keren staan Kudzo op de binnenplaats met zes kokosnoten in zijn armen. We kunnen ze overkopen voor 3 cedi, zo’n 25 eurocent per kokosnoot dus. De dames kopen ze allemaal. Bernard kapt er ter plekke al die open met een grote machete. We vrezen voor zijn vingers, maar hij heeft ze nog alle tien.

Na de voorbereidingen ga ik nog wat lezen onder het hutje op de binnenplaats. Plots worden de djembés erbij gehaald. Etse, Bernard en Kudzo wisselen elkaar af. Christian en Yvonne beginnen te dansen. Al snel komen er mensen op het geluid af. Er springen zelf drie jongens en een meisje over het muurtje de binnenplaats op! Na een tijdje kunnen we er niet meer onderuit en worden we mee recht getrokken om te dansen. Het duurt niet lang of we zijn allemaal buiten adem. Toch blijven ze trommelen en dansen. Wij doen mee. Ik zet me als eerste terug neer, met Ellis op de schoot. Puur uit veiligheidsoverweging. Dan kunnen ze me al niet vragen om terug recht te springen J

’s Avonds eten we de Impakt Special; rijst met groentjes. Daarna wordt er verder getrommeld onder de hut. Ik bel extra lang met Tom, het is tenslotte Valentijn J Na het telefoontje spelen we nog een spelletje Jungle Speed. Elke troeft ons wederom allemaal af. Om kwart voor negen kruip ik met een boek in bed.

19-02-2011 om 15:40 geschreven door Annelies  

Na een te korte nacht ontbijten we weer met z’n zessen. Dit keer krijgen we de broodjes op een speciale manier in ei gedoopt en dan gebakken. Het smaakt naar verloren brood. We halen onze overschot van de kristalsuiker erbij en smullen alles op. Dit onder leiding van voorzichtige gokjes over het aantal calorieën dat we binnenspelen. Zes vrouwen bij elkaar, wat wil je.

Als we aan het ontbijten zijn, valt de elektriciteit uit. Ik heb gelukkig nog voldoende batterij op mijn laptop om mijn lessen voor morgen na te kijken. We zetten ons alle zes met een boek buiten. Ook spelen we kaartspelletjes en wordt Jungle Speed erbij gehaald. Na een paar totem-aanslagen op de spelende én toekijkende mensen wordt Elke tot grote winnares aangeduid. Ze is ons allemaal letterlijk te snel af.

Als middageten krijgen we spaghetti met een pikante tomatensaus. De elektriciteit is nog steeds niet terug dus het eten wordt doorgespoeld met lauw water. Tijdens het eten komt Kudzo binnen en geeft zijn gsm aan Isabelle. Linda wil haar spreken. Geen idee waarom, maar we gaan ervan uit dat Isabelle tot leidster (zeg maar moeder gans) van de groep werd gebombardeerd. Zo blijkt inderdaad. Vanuit België worden de drie jongens (die in het povere Katherine Lodge terecht kwamen) verplicht om naar hier te verhuizen. Kudzo wil ze meteen gaan ophalen. We springen mee in het busje. Na twintig meter gereden te hebben, zien we de jongens echter door de straten van Kpando dwalen. We spreken af dat ze na hun restaurantje (bij gebrek aan keuken kan je niet anders) naar ons komen. Als de jongens aankomen, bleek het restaurantje gesloten. Hun middagmaal bestaat uit chips en water. Er wordt druk overlegd met Kudzo. Er is van alles achter zijn rug gebeurd waardoor de jongens nu niet in de compound verblijven. Niet leuk voor hem, maar ook niet leuk voor de jongens. Als ze hun verblijf omwisselen voor de compound zitten ze beter en veiliger, maar komen er wel ineens 1000 euro extra uitkomsten bij. Een zware beslissing dus. Als ze hun lector internationalisering aan de lijn krijgen, blijkt dat ze helemaal niet verplicht worden door hun hogeschool. Een grote Ghanees-Belgische soep dus!

In de namiddag lezen we nog wat verder tot, rond 15u, de elektriciteit terug opspringt. Iedereen blij, want lauw water drinken, zonder ventilator bij +30° is toch wel een beetje teveel van het goede. Rita komt me vragen of ze wat van mijn confituur mag gebruiken. Ze wil cake maken en de confituur erin verwerken. Geen probleem, kan niet slecht zijn!

Na een tijdje gelezen te hebben besluit ik het internet nog eens uit te gaan proberen. Ik wil mijn mentor de weekschema’s mailen zodat ik kan beginnen aan de lesvoorbereidingen. Helaas, na een dik uur gevloek geef ik het op. De dames en de jongens kwamen allemaal langs. De jongens probeerden ook tevergeefs. De dames gaven al op toen ze mijn blanco internetpagina’s zagen. Blog, mail en msn weigerden alle drie dienst. Ik loop teleurgesteld terug naar de compound. Daar zijn de nieuwe dames brood aan het maken met Rita. De techniek die wij bij kaarslicht aangeleerd kregen, blijkt nog steeds even moeilijk te zijn bij daglicht. Een bolletje maken, topjes bij elkaar en draaien. Moeilijk klinkt het niet, niets is echter minder waar.

Nu de elektriciteit terug is, kan ik nog wat extra aan de blog schrijven. Als avondeten krijgen we rijst met stukjes worst. Lekker lekker. We keuvelen nog wat na en besluiten dan een filmpje te zien. De dames hadden gehoord van een beamer dus vragen we Kudzo ernaar. Die tovert op zijn beurt de living om tot een echte cinemazaal. Mijn laptop wordt aangesloten en de foto van Tom en ik verschijnt in gigantische proportie op de muur. Dan de boxen aansluiten en de zetels draaien en we kunnen beginnen. Er wordt gekozen voor Robin Hood, men in tights. Lynn ligt heel de film plat van het lachen. Ik vraag me af waarom, want zelf ben ik niet echt zo’een fan. Best grappige stukjes maar over het algemeen niks aan, vind ik. Ik ga een kwartier voor het einde van de film naar bed. Genoeg flauwe humor voor vandaag. Om negen uur doe ik het licht uit, morgen is het weer stage.

19-02-2011 om 15:40 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half acht. Voor het eerst ontbijten we met z’n zessen. We krijgen broodjes en een spiegelei. De nieuwe meisjes vallen, net als wij, meteen voor de smaak van de broodjes. Bijna alles geraakt op.

Na het eten smeren we ons in en doen we onze bikini’s onderaan. Rita bereidt lunch om mee te nemen en Frank laadt een grote zak met een stuk of 30 zakjes water in het busje. Om half tien klimmen we met z’n allen in het busje. Met z’n allen. Dat wil zeggen: Lynn, Elke en ik + Sanne, Isabelle en Joyce + Kudzo, Rita, Rita’s zus en de kleine Ellis + Yvonne + Baruso, Christian, Atiso, Frank en Bernard. Een hele bus vol. Dan moeten de koelboxen, onze lunch, rugzakken en een reeds opgeblazen luchtmatras er nog bij. Supergezellig met een muziekje erbij! We hobbelen over de Ghanese wegen tot in Hohoé. Daar slaan we een heuvelachtige zandweg in. Na een goed uur hobbelen, stappen we uit.

We zijn aangekomen aan de Wli Waterfalls. Nu ja, we zijn er nog niet. We moeten eerst nog een uur door de jungle stappen. In het bos rondom ons zouden apen zitten. Die laten zich helaas niet zien. Ook zouden er slangen zitten. Die laten zich gelukkig niet zien! Ik ben nog nooit zo mooi in het midden van een padje gebleven. We komen de hoogste bomen, de grootste mieren (bijna twee cm in lengte) en de meest tropische vruchten tegen. Na een uur puffen in de vochtige, maar prachtige natuur vallen onze monden open van verbazing.

De watervallen van Coo zijn geen klein bier, maar mini-Heineken tegenover deze waterval. De waterval die we zien is maar een stukje van de eigenlijke waterval die 600m hoog is. Het stuk dat wij zien is ‘maar’ een honderdtal meter hoog. Wat we vandaag gezien hebben, is te prachtig voor woorden. Al snel schieten we onze kleren uit en zetten onze eerste stapjes in het ijskoude water. Voetje voor voetje schuifelen we verder richting waterval. Al van ver voelen we de koude druppels tot bij ons spatten. Isabelle pakt mijn hand en samen tellen we af tot we ons helemaal onder durven dompelen. IJskoud, maar oh zo deugddoend! We schuifelen verder naar de waterval en gaan eronder staan met de luchtmatras boven ons hoofd ter bescherming. Water dat vanop honderd meter naar beneden raast komt best hard aan. Het lijken allemaal kleine hagelbolletjes. We brullen de ziel uit ons lijf, want hoe harder je roept, hoe harder het water naar beneden zou komen.

Na een tijdje te ploeteren in het water ga ik opdrogen aan de kant. Met het fototoestel in de hand spot ik vliegende beesten bovenaan de rotsen. ‘Wat een mooie grote vogels’ zeg ik tegen Rita. Maar neen, het zijn geen vogels. Het zijn gigantische vleermuizen! Ze hangen met honderden ondersteboven aan de rotsen, helemaal bovenaan aan de watervallen. Zo nu en dan vliegt er eens eentje van de ene naar de andere kant.

’s Middags eten we spaghetti op een bankje met zicht op de waterval. Dit is het leven J Na het eten probeer ik nog wat kleur te winnen. Elke en Lynn duiken terug het water in met Yvonne. Na een tijdje komen er een hele hoop jongens en meisjes aan, gekleed in een blauwe broek en combat boots. Het zijn de studenten van de cadettenschool. Ze duiken met z’n allen in het water en voor ons wordt het wat te druk. We kleden ons terug aan en beginnen aan onze terugtocht naar het busje.

Onderweg heeft Isabelle een slang gezien. Dit heeft ze me gelukkig maar gezegd als we al terug in de compound waren! Als we terug aan het busje kwamen, merken we wel dat het hier een toeristische attractie is. Je kan hier armbandjes, schilderijtjes, oorbellen en houtsnijwerkjes kopen. Kudzo zegt ons dat we beter kunnen wachten omdat we aan het einde van onze reis met hem naar een grote winkel gaan waar de kwaliteit beter is. Ik vertrouw het toch niet helemaal (er kan altijd iets tussenkomen) dus ik koop alvast een souvenirtje voor mijn zusjes.

De weg terug met het busje gaat gepaard met veel muziek, gehobbel en gelach. Onderweg stoppen we om schoenen voor Yvonne te kopen. Op de Ghanese manier; langs de kant van de weg met de motor van de auto nog draaiende. In Kpando zelf stoppen we ook nog even om een bak cola en fanta te kopen voor ons. Als we in de compound aankomen, halen Frank en Kudzo plots een grote koeltoog boven die ze naast onze ijskast installeren. Nu kunnen we alles lekker fris houden J

’s Avonds leiden we de dames rond in Kpando. Daarna krijgen we frietjes, worstjes en koolsla. Alle borden worden volledig leeggegeten. Na het eten blijven we nog een uur babbelen aan tafel. Daarna schrijven we allemaal voor onze blog. Voor we het weten is het al tijd om te gaan slapen. Het was een zalige dag!

19-02-2011 om 15:39 geschreven door Annelies  

Zalig geslapen vannacht. De wekker die dan pas om half 10 afgaat is een echte luxe. Ik word wakker met een grote glimlach op mijn gezicht. Het wordt een spannende dag vandaag, want er komen twee nieuwe meisjes. Kudzo is gisteren vertrokken om ze op te halen en ze zijn, net als wij, een nacht in Accra blijven slapen. Na de middag zullen ze hier aankomen. We zijn benieuwd!

In de voormiddag maak ik mijn laatste weekschema voor de zelfstandige stage af. Joepie! Nu maar hopen dat ik het doorgemaild krijg hier in Kpando. Dan kan de lesvoorbereidingen-marathon beginnen. Als ik klaar ben met het laatste beetje schoolwerk, komt Baruso al aangesneld. Als ik klaar ben, moet ik hem roepen want hij wil me nog Ghanese muziek laten horen.

Na het schoolwerk lees ik de Flair en doe ik nog een klein wasje. Dan komt Elke aangesneld met een schaar. Ze vraagt of ik haar froefroe wil knippen. Na een hoop gegiechel zet ik de schaar erin. Toch een vrij geslaagd resultaat, al zeg ik het zelf. Daarna komen Frank, Baruso en Christian bij ons zitten met Ellis. We zetten foute muziek op en zingen weer uit volle borst mee. ‘I’m a barby girl’ wordt zelfs door de Ghanezen meegezongen! Als ‘In Zaïre’ opspringt, kunnen we het niet laten om te dansen. We leren de jongens het dansje aan, met heel veel hilariteit tot gevolg. Daarna doen we de macarena en de vogeltjesdans. Superleuk!

Als middageten krijgen we pasta met tonijn. Een hele hoop ketchup erbij en ik worstel een beetje naar binnen. Niet m’n favoriete middagmaal. Na het eten gaan we buiten nog wat muziek luisteren. Elke keer als er een auto voorbij rijdt, zetten we de muziek stil en turen we naar de poort. Wachtend op een wit busje met blanken.

In afwachting van de meisjes hangt Frank een dik touw op en haalt er een volleybal bij. Elke, Lynn en Fran tegen Kudzo, Baruso en Christian. Ik houd samen met Yvonne de score bij. Die schijft ze telkens met krijt op de vensterbank. Na een tijdje worden we toch echt zenuwachtig en bij elk geluid wordt het spel stilgezet.

Als de dames eindelijk aankomen, blijkt Lynn een van hen te kennen. Ze zijn met drie: Isabelle (42), Joyce (23) en Sanne(22). Stuk voor stuk toffe grieten, zo blijkt J We slaan meteen aan het tetteren, zoals dat dan gaat met zes vrouwen bij elkaar.

’s Avonds krijgen we de Impakt special: rijst met groentjes en vlees. Als we aan het eten zijn, komen ook de jongens op bezoek. Zij komen misschien toch na      ar hier. Er is een misverstand gebeurd in België waardoor ze verkeerd terecht zijn gekomen. Eigenlijk zouden ze hier dus al moeten zitten. Omdat ze geen eten kunnen koken, zet Rita snel drie borden bij. Er is toch genoeg voor iedereen. Na het eten leid ik de jongens rond in Kpando. Sanne gaat ook mee. We laten de jongens achter aan de bank, waar wij ijsjes kopen. Lekker lekker.

Terug in de compound aangekomen blijkt al snel wat zes vrouwen tezamen het best kunnen: tateren! Tot elf uur zitten we buiten en praten we erop los. Baruso en Christian zitten bij ons met een djembé. Een gezellige maar zeer late avond. Om elf uur gaat het licht uit. Morgen een drukke dag voor de boeg!

19-02-2011 om 15:39 geschreven door Annelies  

Ook vandaag verschilde ons ochtendritueel niet van de andere dagen. Opstaan, insmeren, ontbijten en weg. Het enige verschil van vandaag was een telefoontje. Een telefoontje naar de jarige zus. Ja ja, mijn ‘kleine’ Julieke wordt 20 jaar vandaag. Proficiat lieve zus!

Aangekomen op school merken we dat onze dorpsgek de weg naar school terug heeft gevonden. We moeten morgen iets meebrengen voor hem, zegt hij. We verstaan niet wat. We kleden ons snel om, leggen ons materiaal klaar en gaan nog even buiten zitten. De lessen verlopen vlot vandaag. Ik heb het gevoel dat het alfabet al beter begint te lukken. De kinderen geraken nog niet verder dan de letter ‘H’ maar het is een begin. Als educatief spel proberen we estafetten te spelen. Omdat we zoveel kleuters hadden, moesten we hen in een vijftal groepen splitsen. Elke groep had een start-stoel en een stoel waarrond ze moesten lopen. Dit lijkt simpel, maar niets bleek minder waar. De kinderen liepen naar overal, behalve naar hun eigen stoel. Na een tijdje ploeteren kregen we hulp van een man in een gewaad. Hij zag er een beetje gek uit. Een zwarte met ros haar en een heleboel sproeten over zijn lichaam. Het gewaad waar grijs krullend borsthaar uitpuilde, zorgde voor een extra gek effect. Het bleek de Togbi van Agbenoxoe te zijn. Togbi is een soort chief, een burgemeester van een dorp als het ware. Hij heeft ons best goed geholpen en vertaalde meer dan de leerkrachten dat deden. Hij vertelde ons dat we goed bezig waren. Na veel herhaling liep iedereen rond de juiste stoel. Iedereen behalve John en Abednego; twee kinderen van mijn klas.

De weg terug was lang, heet en heuvelachtig zoals gewoonlijk. Met muziek in de oren lukt alles veel beter en ik fiets alle bergen zonder hulp op. Het blijft toch enorm zwaar. Als ik aankom in de compound, heeft mijn hoofd de kleur van een rijpe tomaat. En wat een toeval, deze keer liggen er op de spaghetti enkele schijfjes tomaat. Mijn hoofd voelt zich meteen welkom.

Na het eten leg ik me een uurtje op bed met de mp3-speler van Tom in de oren. Ik soes een beetje weg en laat de tomatenkleur van mijn hoofd verdwijnen. Een koude douche daarna en ik heb terug mijn eigen (niet meer zo bleke) kleur. Ja, de lijn tussen witte (bedekte) en bruine (onbedekte) huid begint toch echt zichtbaar te worden. Hoe kan het ook anders, met elke dag 8 kilometer fietsen!

Na de verfrissende douche begin ik voor school te werken. Reflecteren en de lessen van volgende week voorbereiden, het moet gebeuren. Als ik klaar ben, roepen Elke en Lynn me van buiten toe. We hebben bezoek; Belgisch bezoek! Drie jongens van lerarenopleiding hout van Artesis komen ons een bezoekje brengen. Ze zijn sinds maandag in Ghana en logeren aan de andere kant van Kpando in Katherine Lodge. Ze worden door hun begeleider bij ons gedumpt om rondgeleid te worden. Geen enkel probleem. We nemen de Jasper, Brecht en Ang onder onze vleugels en tonen hen in speedtempo wat we op 3,5 week Kpando geleerd en gezien hebben. We gaan hen voorstellen aan Mozes, de baas van het internetcafé. Hij is heel blij om nog meer Yovo’s te mogen ontvangen.

Tijdens ons tochtje door Kpando beginnen de jongens te vertellen over hun logement. We beseffen bij elk woord dat we onze beide ‘pollekes’ mogen kussen voor onze compound. De jongens hebben geen keuken, zelfs geen ijskast. Ze moeten elke dag zelf voor eten zoeken en kunnen dus niet eens iets koken of gewoon maar fris water drinken. We beseffen eens te meer hoe goed wij het hebben in onze compound met Rita die elke dag lekker voor ons kookt.

Als we hen hebben rondgeleid, gaan we met z’n zessen een ijsje halen. Dan wandelen we door de markt, waar de jongens zich verzuchten aan hun avondmaal. Ze kopen tomaten, uien en brood. Dat zal dus hun avondeten vormen die avond. Arme jongens. We nemen afscheid en ze wandelen naar de andere kant van Kpando. Op naar hun huisje zonder keuken. Wij wandelen vijf minuutjes en komen aan in de compound waar ons eten al klaargemaakt wordt.

We krijgen echte frietjes en worstjes. Bijna heel het bord wordt soldaat gemaakt. Daarna krijgen we nog een groot bord met appelsienen. Jummie jummie! Na het eten bel ik nog even met Tom en schrijf nog wat verder aan de blog.

Als we net besloten hebben om een filmpje te kijken, klinkt er een meezinger uit de laptop van Elke. We beginnen alle drie uit volle borst mee te kwelen. Twee uur later zijn we nog steeds aan het zingen. Het ene foute nummer na het andere. En allemaal even luid! Veel leuker dan een film kijken. Na een tijdje komen er twee van de voetbaljongens bij ons zitten. Ze hebben een cd meegebracht met Ghanese muziek. Daar hebben we ‘ons’ Ghana-lied vanop kunnen kopiëren. Een geweldig lied dat we steeds op de radio horen. Nog een kwartiertje vol foute meezingnummers later, kruipen we in bed. Het is al elf uur, maar geen nood … morgen uitslapen J

19-02-2011 om 15:39 geschreven door Annelies  

Als de wekker om kwart voor zeven afgaat, wordt er collectief gesnoozed. Lynn geraakt na tien minuten echter nog niet uit bed. Ze voelt zich ziek en besluit thuis te blijven. Elke en ik geven haar een glas water en gaan ontbijten. Broodjes en een grote omelet per persoon. Een stevig ontbijt dat we nodig hebben om die bergen op te fietsen. Een half uurtje later is het zover. We stappen op ons stalen ros en trotseren de bergen.

Aangekomen op de stageschool krijgen we weer een warm welkom van onze kindjes. De plaatselijke dorpsgek heeft verstek gegeven. Erg vinden we dat niet. We parkeren onze fietsen en doe een iets minder bezweet T-shirt aan. Ook altijd een opgave; de deur van de klas lang genoeg dicht houden om ons te kunnen omkleden.

De lessen zelf gaan snel voorbij. Ik leer de kleuters onder andere sorteren op kleur. Als ik de kleine Godswey vraag om me te helpen met de blokjes op te rapen, begint hij helemaal te glunderen. Als educatief spel aan het einde van de dag hebben we Pim en Pimpel nog eens gespeeld. Ook hier mocht Godswey een keertje de tikker zijn. Hij ging er helemaal voor! Ik riep naar Elke ‘die doet dat goed hé!’ en plots begonnen enkele kleuters in mijn buurt een verbasterde versie van mijn woorden te herhalen. Inclusief de kleine Godswey. Eigenlijk toch echt een schatje hoor, die deugniet.

De weg terug naar huis is heet, lang en vermoeiend. Als we nog twee bergen tegoed hebben, zien we een grote zwarte wolk opstijgen. We hebben al heel vaak kleine bosbrandjes gezien langs de kant van de weg. Ook het afval wordt hier steeds verbrand. Niks nieuws dus. Tot we dichterbij kwamen. Twee grote brandhaarden omsingelden een huis. De vlammen waren enorm en de wind zorgde ervoor dat ze helemaal tot over de weg sloegen. Met een gigantische aanloop fietsten we snel door de rookwolk heen. Gigantische aasvogels vlogen voor en achter onze fietsen. Vlokken as vlogen rond onze oren en de hitte was enorm. Gelukkig waren er geen tegenliggers zodat we aan de andere kant van de straat konden rijden. Enorm blij dat we uit de rook geraakt waren, fietsten we sneller dan ooit de volgende berg op. Boven puften we even uit en dronken een slokje (ondertussen warm geworden) water. Ja, van een avontuurlijke fietstocht gesproken!

Aangekomen in de compound vertellen we het hele verhaal aan Lynn, die met het bord spaghetti voor haar neus op ons zit te wachten. Ze voelt zich gelukkig alweer helemaal beter. Het is aan Elke om eerst te douchen dus leg ik me eventjes op bed. Een goed uur later word ik weer wakker. Een dutje dat nodig was, blijkbaar. Een frisse douche en we zijn weer klaar voor wat schoolwerk. Vandaag is de bachelorproef aan de beurt. Die moet namelijk ook nog afgewerkt worden in Ghana.

Ook de spelboekjes voor onze stagescholen (en eindwerken) zijn vandaag helemaal afgeraakt. Na ettelijke namiddagen tekenen, kleuren, lamineren, knippen en kopiëren zijn ze helemaal af! De voorpagina zie je op de foto van vandaag.

Om half 7 zet ik mijn laptop weg. Net op tijd want het eten komt net op tafel; rijst met kip, ander vlees en hardgekookte eitjes. Een grote pot ketchup komt ook op tafel. Na het eten zet ik me buiten voor het grote televisiescherm. De jongens hebben het daar gezet, samen met een antenne. Ze kijken naar de voetbalmatch tussen Ghana en Zimbabwe. Helaas verliest Ghana met 1-0. Daarna wordt er naar een match uit de Bündesleague gekeken.

Als ik buiten een boek zit te lezen, komt opeens de bisschop op bezoek. Hij vertelt me dat aan de andere kant van Kpando ook drie Belgen zitten die deze week zijn aangekomen. Dat wisten we natuurlijk al (facebook knows all!). Ook vertelt hij dat ze binnen dit en anderhalve week langs zullen komen naar onze stageschool. Als ik hem vraag wanneer ze zullen langskomen, begint hij te lachen. ‘I cannot tell you, we are coming to monitor you!’ Oei oei, zelfs in Ghana krijgen we de stress van een stagebezoek te verduren!

’s Avonds verveel ik me een beetje. Elke en Lynn werken voor school, de jongens zijn spoorloos en ik kan niet verder lezen. Ik zit al bijna in de helft van m’n laatste boek dus ik moet me een beetje inhouden. Ik maak nog twee Zweedse puzzels en kruip om kwart voor negen m’n bedje in.

19-02-2011 om 15:38 geschreven door Annelies  

Ook vandaag stond de wekker weer om kwart voor zeven. Ontbijten, insmeren, drinkenbussen vullen en Elke haar teen verzorgen. Het begint al een routine te worden. Om half acht stappen we op de fiets. Een half uur later komen we aan. Ook vandaag is onze dorpsgek weer aanwezig. We moeten ons geen zorgen maken, want we doen het goed. Ook zullen we eten krijgen van God als we op onze goede plaats aankomen. De president komt morgen, zegt hij. Geen idee waar die man het toch elke dag overheeft. We volgen de raad van de juffen op en negeren hem. Dat is niet moeilijk als er twintig kindjes rond je staan die allemaal strijden om een beetje aandacht.

De lessen gaan vrij goed vandaag. Ik heb ze een nieuw versje aangeleerd en, met behulp van de oneindige herhaling onder leiding van juf Agnes, vlot het goed. Sommige Engelse woorden blijken echter heel moeilijk uit te spreken te zijn. Chair wordt bijvoorbeeld door iedereen uitgesproken met een a-klank op het einde. Zeer vreemd.

Als groot spel probeerden we vandaag vlaggenstok. Geen sinecure met meer dan vijftig kinderen. We besluiten om ze op te splitsen in twee kringen om de betrokkenheid een beetje te verhogen. Het blijkt echter een zeer moeilijk spel te zijn. De kinderen hebben geen flauw idee naar welke kant ze moeten lopen. We eindigen met 1, 2, 3 piano. Dat kunnen ze al wel heel goed.

De fietstocht terug verliep vandaag heel moeilijk. Alleen dankzij de hulp van Elke en Lynn ben ik alle bergen in een ruk op gefietst. Op een bepaald moment hadden ze allebei hun hand op mijn rugzak en duwden ze me de berg op. Mijn fiets-helden! Rood aangelopen schuiven we ’s middags aan tafel voor de spaghetti. Ik gun mezelf er een frisse cola bij.

In de namiddag ga ik nog even langs het internetcafé. Er is maar een andere persoon aanwezig en het internet gaat supersnel. Heerlijk! Ik lees en verstuur wat mails en blog nog een beetje. Lynn en Elke zijn een stofje gaan kopen en langs de post. In afwachting van hun terugkeer check ik facebook nog eventjes.  In mijn nieuwsfeed zie ik plots ‘Annelies in Ghana’ verschijnen. Daaronder staat het adres van mijn blog. Ik ben als persoon van de dag uitgekozen op de pagina van International KdG. Leuk J

Reflecteren en lessen voorbereiden, wederom same old. Vandaag neem ik een dagje vrijaf van het werken voor de zelfstandige stage. Ik zet me buiten met een boek en geniet van het zonnetje, in de schaduw. In de blakke zon gaan zitten is hier echt geen optie. Met de kleine Ellis op de schoot gaat de tijd weer wat sneller voorbij.

’s Avonds krijgen we rijst met stukjes worst. Daarna spelen we buiten op het krijtbord pictionary met de jongens van de voetbalploeg. Daarna besluiten we naar Despicable Me te kijken. Een grappige film die nog grappiger wordt als je hem kijkt met Frank. Elke tien minuten hoorden we hem ‘oh oh’ zeggen of zagen we hem het uitproesten van het lachen. Om kwart na tien, na nog een telefoontje vanuit België, gaan de lichten uit.

19-02-2011 om 15:38 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer gemeen vroeg om kwart voor 7. Uit bed geraken wordt moeilijker en moeilijker, maar om acht uur zitten we toch met z’n drieën aan de ontbijttafel. We krijgen broodjes, ananassap en roerei.

Om half 8 vertrekken we voor onze fietstocht naar Agbenoxoe. Het gaat me vandaag verbazend goed af. De beentjes worden al wat gespierder blijkbaar. Als we aankomen, is onze dorpsgek ook weer aanwezig. Het is geen goede dag vandaag zegt hij. We moeten weggaan want de lucht is niet goed. Morgen komt de president. We proberen hem te negeren, en genieten van het warme welkom van de kindjes.

De lessen verliepen redelijk goed vandaag. Alleen tijdens het spelen van domino merkte ik iets geks op. De leerkracht wist zelf niet hoe ze dit moest spelen, dus ik had het haar uitgelegd. Ze nam het jammer genoeg weer over van de kinderen en liet hen niet zelf nadenken. Ze vertelde de kinderen hoe ze hun kaarten moesten leggen. Het gekke was dat ze dit soms verkeerd deed. Ze zei tegen kinderen dat ze niets konden leggen, terwijl ze een goede kaart in hun handen hadden. Voor de rest verliep de dag vlot. Het spelen van het gezamenlijke spel aan het einde van elke stagedag is een groot succes. De kinderen genieten er zichtbaar van en wij ook. De Bloggie wordt hier dagelijks gebruikt. Veel filmpjes voor het thuisfront dus!

De fietstocht naar hier was heet en vermoeiend als altijd. Aangekomen konden we gelukkig genieten van een groot bord spaghetti. Met grote hoop haalden we daarna ons bord chocomousse uit de ijskast. Helaas, chocomelk was wat we aantroffen. Mierzoet en superlopend, maar wel lekker.

Na het eten vliegen we meteen in ons schoolwerk. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet is het al half zes. Ja ja, weer enorm veel kunnen doen vandaag. Wat een gebrek aan internet al niet kan doen voor het schoolwerk! We krijgen weer zelfgemaakte pizza. Alleen is hij deze keer echt superlekker! Alleen de erwtjes haal ik eraf, die smikkelt Elke lustig op. Als dessert slurpen we nog wat chocomousse (a.k.a chocomelk) naar binnen.

Na het eten besluiten we een foto te trekken voor Flair. In het magazine staat elke week een foto van mensen die op reis zijn geweest en de Flair meegenomen hebben. Dat willen we ook! Na veel gegiechel, getrek en geduw staan we er allemaal op. Als we terug in Ho zijn, zullen we de foto opsturen naar Flair!

Ook na het eten werk ik nog voor school. De ‘swung’ zit erin. Pas om kwart na negen stop ik ermee. Drie weekschema’s later voel ik me al veel geruster over de zelfstandige stage. Nog een kwartiertje ontspannen en we kruipen alweer ons bed in.

08-02-2011 om 15:49 geschreven door Annelies  

Na een nacht van hele diepe slaap is de verkoudheid een stuk beter. Als de wekker om half 8 gaat, slagen we er alle drie in om te snoozen zonder dat we het weten. Een half uur later schrikken we wakker en haasten we ons naar de ontbijtafel. Daar wachten broodjes en heerlijke omeletten ons op. Ook het ananassap is weer van de partij. Als we tien minuten aan tafel zitten, valt de elektriciteit weer uit. Geen waarschuwing deze keer, dus geen idee hoe lang het gaat duren.

Meteen na het ontbijt vertrekken we naar Torkor om op het Volta-meer te gaan varen. We wilden heel graag eens met een trotro rijden dus we wandelen met Kudzo, Frank en Bernard het dorp in. Daar blijkt dat er geen trotros rijden op zulke korte afstand. Een gewone taxi dan maar. Nu ja, met z’n zevenen in een klein autootje is niet echt gewoon. We zijn blij als we aankomen. Naar Ghanese traditie moeten we een half uur wachten op de boot. Dan krijgen we alle drie een reddingsvest aan. Frank krijgt er geen. Kudzo en Bernard blijven langs de kade op ons wachten. We geven onze rugzak aan hen mee, alleen het fototoestel moet mee in de boot.

Als we vertrekken, merk ik al snel mijn kleine hartje op. De boot schommelt onbedaarlijk. Na nog geen vijf minuten mogen we de gigantische oranje vesten al uitdoen. Als we midden in het meer staan, besluiten Frank, Lynn, Elke en een van onze stuurmannen om te gaan zwemmen. Als ze in het meer zwemmen, kantelt de boot bijna om. Ik zit bang in mijn zitje te knijpen en te hopen dat we niet omkantelen. De mannen vinden het grappig dat ik zo bang ben, ik iets minder.

We varen nog wat verder en genieten van het prachtige uitzicht van het meer. Hier en daar staan bomen tot in de helft van hun stam onder water. Echt wondermooi. Voor we aanmeren besluiten de dames dat ze nog een keer het water in willen. Ik heb het ondertussen enorm warm gekregen en het koele water ligt aanlokkelijk dichtbij. Net als de mannen beslissen van terug verder te varen, hebben Lynn en Elke me kunnen overtuigen om toch in het water te springen. Ik heb geen bikini bij dus spring ik met kleren en al het water in. Ongelooflijk zalig! Het water is niet eens zo koud. Ik spring er enkele keren opnieuw in. Alleen terug in de boot geraken, is geen sinecure. Ik ben zo blij dat Elke en Lynn me hebben kunnen overhalen. Dit was de max!

Als we terug voet op het vaste land zetten, is Kudzo het busje al gaan halen. Veel comfortabeler dan zo’n krappe taxi! In de auto merk ik wat een uurtje op het meer kan doen. Mijn schoenen zijn volledig in mijn voeten gebruind. Ja Lore, word al maar jaloers!

Terug in de compound stroop ik mijn natte kleren af en neem een douche. Daarna ga ik buiten een beetje met de kleine Ellis spelen. Al snel is het tijd voor spaghetti. Lekker lekker.

Na het eten begin ik voor school te werken. De weekschema’s moeten af. Rond half drie is de elektriciteit terug. De ventilator is welkom! Als mijn weekschema af is ga ik Elke en Lynn assisteren. Zij zijn voor onze stageschool hier grote letters aan het schilderen. Zo kunnen we het alfabet beter aanleren. We krijgen gezelschap van mamaschaap en twee kleine lammetjes. Superschattig! Na het schilderen beginnen we verder te kleuren aan onze boekjes. We zullen aan onze beide scholen een boekje schenken met spelideeën. Die halen we uit Speelkriebels en spelen we tijdens onze stage met de kinderen. Aan de hand van de boekjes kunnen de leerkrachten deze spelletjes dan later opnieuw spelen.

Als dat allemaal klaar is, ga ik even op bed liggen. Van de warmte word je hier veel sneller moe. Gelukkig kan ik genieten van de ventilator. Dat is hier toch veruit een van m’n beste vrienden geworden hoor.

’s Avonds eten we de Impakt Special; rijst met stukjes kip en ander vlees. Daarna maken we samen met Rita chocomousse. Dat gaat smaken morgen! Als alles af is, gaan we buiten nog wat lezen en kaarten met de jongens van de voetbalploeg.

Om negen uur kruip ik onder mijn muskietennet. Morgen weer een stagedag.

08-02-2011 om 15:46 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half 8. Na een laag zonnecrème, een malariapil en een vitaminepil ontbeten we met de broodjes. Ook kregen we weer ananassap. Om negen uur stonden we te popelen om te vertrekken. Vandaag stond Ho op het programma.

Na een goed uur hobbelen kwamen we aan in het Freedom Hotel. Daar gingen we zwemmen. We kregen meteen een grote handdoek en een ligzetel. Binnen de twee minuten lagen we alle drie in het water. Zalig! Na een half uurtje zwemmen besloten we wat te bruinen. Als we terugkomen, willen we er op z’n minst toch iets minder ‘Yovo’ (blanke) en iets meer ‘Amejbo’ (zwarte)uitzien. ’s Middags lunchen we gewoon van op onze strandstoelen. Helaas is de pizza die op het menu staat, uitverkocht. Lynn en ik bestellen spaghetti bolognaise en Elke eet een club sandwich. Onze mannen (Kudzo en Bernard) kiezen voor het traditionele banku. Na het eten duiken we nog enkele keren opnieuw het zwembad in om ons dan te laten opdrogen door de Afrikaanse zon. Nu voelen we ons echt op vakantie!

Na ons zwemavontuur rijden we verder naar het internetcafé. Verheugd om eindelijk bewegend beeld en klank te krijgen vanuit België. Elke dag lijkt België een beetje verder en verder te liggen. Met grote verwachtingen stappen we dus het internetcafé binnen. Een kwartier wachten op een vrije computer met headset én webcam, want dat willen we wel. Als we alles opstarten, merken we al snel dat het Skype-noodlot weer toegeslagen is. het ‘problème general’ van twee weken geleden is nog niet opgelost. De baas van het internetcafé weet ook niet wanneer het wel gemaakt zal zijn. Een diepe zucht wordt in drievoud geslaakt.

Gelukkig lukt de rest wel. Foto’s online zetten, blog in de ether zwieren, mails lezen en chatten. De teller tikt gemeen snel door. Na twee uur vallen onze computers een voor een uit. Tijd om terug naar Kpando te rijden.

Terug in de compound werken we nog wat voor school. ’s Avonds krijgen we een uitdaging voorgeschoteld: banku. We krijgen allemaal een zakje plakkerig deeg en een er staat een grote kom rode saus met stukjes groentjes in het midden van de tafel. Bestek ontbreekt. De banku plakt aan onze handen en verhemeltes. Het smaakt een beetje citroenig maar meer kunnen we er niet uithalen. Geen van ons drieën is echt fan.

Na het eten begin ik toch wat last krijgen van mijn verkoudheid. Hoe ik hier in het hete Ghana een verkoudheid heb opgedaan, snap ik nog altijd niet. Maar ik kan dat blijkbaar. Ik voel me moe en kruip om half 8 in bed met een dansdocumentaire. Daarna val ik heel snel in een diepe slaap.

08-02-2011 om 15:42 geschreven door Annelies  

Heerlijk geslapen. Hoe kon het ook anders na een avond als die van gisteren. Met de wekker om half 10 zijn we alle drie uitgeslapen. We ontbijten met de broodjes en een groot bord roerei. Zalig lekker. Dat ontbijt van hier gaan we nog missen.

Meteen na het ontbijt gaan we met z’n drieën naar de bank. Die is gelukkig gemaakt. Gisteren was het stuk waar je je kaart in moet stoppen uit het geldautomaat gehaald voor reparatie. Vandaag terug helemaal in orde. Op de terugweg merken we op dat het warmer is dan anders. Nog warmer! Een ijsje dan maar. Uit pure noodzaak J

Onderweg komen we nog een hele hoop hagedissen tegen. Voor 12u heb ik er al zeker zeven gezien. Aangekomen in de compound begin ik aan mijn weekschema’s voor de zelfstandige stage in België. Ja, dat moet ook gebeuren. Met de ventilator op drie en glas water erbij ben ik al snel anderhalf uur aan het werken.

Dan is het tijd voor lunch: rijst met stukjes kip. Vanochtend heb ik een gat in mijn muskietennet getrokken. Na de lunch naai ik het gat helemaal dicht. Geen malariamug die mij nog kan raken. Na nog wat schoolwerk, gaan we nog eens een kijkje nemen aan het ziekenhuis. We zijn helaas te laat, alles is al opgeruimd. Wel komen we midden in een begrafenisstoet terecht. Overal mensen in zwarte en rode kledij die dansen en huilen. Een van de vele doodskistmakers langs de kant van de weg heeft een ingepakte doodskist vooraan staan. Daarop staat een naam geschreven. We vragen ons af of het lichaam er effectief al inzit.

We lopen nog eventjes door Kpando, maar krijgen dan een klopje van de warmte. We besluiten om terug naar de compound te gaan en een filmpje te kijken. Eternal sunshine of a spotless mind krijgt de voorkeursstem.

Na de film is het alweer tijd om te eten. We krijgen yam. Deze keer zijn ze niet gemaakt zoals anders. Ze smaken als ‘loempe patatten’, gekookte aardappelen. Een pikante tomatensaus met groentjes krijgen we er ook bij. We staan er alle drie niet zo zot van, maar eten toch een paar stukjes. Gelukkig zijn er ook bananen en appelsienen op tafel gezet. Die geraken allemaal op!

We blijven nog anderhalf uur aan tafel napraten. We zijn hier nu bijna drie weken en gelukkig nog lang niet uitgetetterd. Lang leve de vrouwelijke babbelmond! Als we van tafel gaan is het al negen uur. Na een hete dag voelen we ons allemaal redelijk moe. We schrijven nog wat verder aan de blog en lezen nog wat. Ik begin aan mijn allerlaatste boek.

De foto die vandaag bij de blog staat, is een klein cadeautje dat ik onder mijn bed gevonden heb. Zo ziet een Charel er dus uit na enkele hete dagen in levenloze toestand. Lekker!

05-02-2011 om 15:26 geschreven door Annelies  

Het bezoek aan het internetcafé gisteren was een complete ramp. Twee uur heb ik erover gedaan om enkele mails te openen. Het internet was de vorige keren ook al traag, maar zo traag als nu hadden we nog nooit meegemaakt. Als we het na twee uur opgeven, moeten we maar voor een uur betalen. De elektriciteit (en dus alle computers) was ook al twee maal uitgevallen. Als we buiten komen, merken we meteen waarom. Er zat weer een storm aan te komen. Snel haastten we ons naar de compound. Net op tijd binnen, want het begon enorm hard te regenen. In België kan het regenen, maar dat is niets vergeleken met deze regen! Het viel echt met bakken uit de lucht. De palmbomen bogen bijna 45° door de wind. Gelukkig is het onweer zonder donder en bliksem. Daardoor was ook de elektriciteit nog in tact.

Gisterenavond aten we rijst met kip en de rode currysaus die we die middag bij de pasta kregen. Daarna zijn we in de zetel gekropen met een filmpje. Deze keer viel de keuze op Ice Age 3. In het midden van de film begonnen mijn oogleden last te krijgen van de zwaartekracht. Om 21u val ik uitgeput in slaap.

Weer een rare nacht. Als ik mijn ogen opendoe, zitten Elke en Lynn naast me op bed over mijn bolleke te wrijven. Mijn nare droom en bijhorende geluiden en traantjes hadden hun ongerustheid gewekt. Ik voel me raar en besluit nog wat te rusten. Dan kan ik er volgende week weer helemaal tegenaan.

In de voormiddag valt de elektriciteit weer even uit, maar uiteindelijk heb ik toch wat kunnen bijslapen. Als ik om 11u uit bed stap, voel ik me al een stuk beter. Een koude douche en een telefoontje van Tom gaat het zelfs nog wat beter. Ik luister wat muziek en lees een beetje tot de dames rood en bezweet terugkomen van hun fietstocht van school naar de compound. We eten samen spaghetti met currysaus en stukjes vlees ertussen.

Na het eten wandelen we met Lynn naar de fietsenmaker, nog maar eens. Ze zeggen een nieuw probleem ontdekt te hebben en zorgen ervoor dat dit opgelost is. Benieuwd hoe lang het deze keer zal duren tot de fiets weer met een platte band zit. Onderweg naar huis kopen we nog een ijsje. Ja, daar kunnen we toch echt niet vanaf blijven.

In de namiddag reflecteren we en maken we onze lesvoorbereidingen voor de week erna. Nog wat liedjes beluisteren en een spelletje Freecell spelen. Ik moet me een beetje gaan inhouden wat betreft lezen. Nog een boek heb ik te lezen. En nog 9 weken te gaan.

Als avondeten kregen we kleine worstjes en … echte frietjes! Het hele bord weg leeggesmikkeld. Daarna een lekkere appelsien en de toestemming om morgen tot half 10 te slapen, en ons gemoed is weer helemaal opgekrikt. We schrijven nog wat verder aan onze blog en wisselen films uit. Daarna sluit ik mijn computer af. Als Tom belt en mama, papa en de zussen doorgeeft, krijg ik een hele grote glimlach op m’n gezicht. Zo blij van alle stemmen nog eens gehoord te hebben!

Als we ons klaarmaken om een filmpje op te zetten, horen we muziek in de verte. We besluiten eventjes te gaan kijken aan de straatkant. Gelukkig griste ik nog net m’n fototoestel mee want wat we toen meemaakten, is niet te beschrijven. Er kwam een fanfare voorbij met een stuk of honderd mensen die er dansend tussenin liepen. Voorin en achterin reden karren met wel twintig lichtjes erop. Alle mensen hadden zelfgemaakte fakkels vast en waren aan het dansen. Een prachtig zicht. Toen Frank voorbij kwam, besloten we mee te gaan in de stoet. Na een paar minuten ongemakkelijk schuifelen, nam de muziek de overhand. We hadden al snel door dat stilstaan echt geen optie was. Het ziekenhuis bestaat 50 jaar en dat moet gevierd worden. Binnen de vijf minuten hebben we allemaal een fakkel in onze hand gestopt gekregen. Die is gemaakt van een lat ruw hout met een leeg blikje melk erop. Daarin zit een poeder dat ze in brand steken. Een uur lang wiegden we verder op de maat van de muziek. Lang alle kanten lachende gezichten, trompetten, trommels, zingende mensen en wiebelende konten. Frank en Christian koppelen ons hier en daar aan een plaatselijk danstalent. We worden bij de arm genomen en kunnen niet anders dan schaamteloos met onze heupen wiegel waggelen. Hier wordt je echt gelukkig van! Als we met de stoet aan het ziekenhuis aankomen, staat er reeds een bandje ons op te wachten. Het dansen is nog niet gedaan! Tenminste, dat dachten we. Tien minuten later laat de elektriciteit weten dat het genoeg geweest is. Tijd om naar huis te swingen dan maar.

Als we om half 10 terug in de compound aankomen, zijn we uitgeput, bezweet, maar zielsgelukkig. Nog een fris colaatje om te avond af te sluiten en dan met een grote glimlach ons bedje in.

Nog eventjes een kleine dienstmededeling. Als er mensen zijn die een brief willen schrijven (graag), kan dit zeker en vast. Je moet het me dan wel laten weten dat je er een gestuurd hebt, want iets als een postbode kennen ze hier niet. Je moet hier gewoon naar het postkantoor gaan en vragen of er post is voor een bepaald adres. Reken erop dat brieven ongeveer twee weken onderweg zijn. Mijn adres is:

t.a.v Annelies Van Duppen

Impakt Foundation

PMB 11

Zongo East 70 – Kpando

Volta Region Ghana

05-02-2011 om 15:26 geschreven door Annelies  

Niet zo bijster goed geslapen. Misselijk, maar niet uit bed geraken van de draaierigheid. Ook als de wekker gaat en ik me rechtzet, voel ik me meteen weer draaierig. De dames beslissen unaniem dat ik vandaag geen stage mag doen. Ik eet nog wel met hen mee, kwestie van iets in m’n maag te hebben. De broodjes, omelet en appelsienen smaken best. Eindelijk nog eens een stukje fruit! Na het ontbijt kruip ik terug in bed. De dames stoppen me in en vertrekken.

Enkele uren lig ik te zweten in bed. De elektriciteit (en dus ook de werking van de ventilator) komt en gaat. Om 11 uur heb ik het veel te warm en stap ik onder een ijskoude douche. Omdat het reservoir net vervangen is, is het water in de ton nog niet opgewarmd door de zon. Zo koud dat je er amper onder kan gaan staan, maar het doet me wel deugd.

Aangezien de elektriciteit weer even terug is, besluit ik mijn tijd nuttig te besteden en wat voor school te werken. De zelfstandige stage komt elke dag dichterbij, maar lijkt door de verandering in levensstijl nog mijlenver weg. Bepaalde vaste data tijdens mijn stage weet ik nog niet. Snel even over en weer mailen is hier niet zo simpel. Bijgevolg kan ik nog niet echt beginnen plannen. Lastig, maar als er een ding is dat ik hier geleerd heb, is het wel geduld hebben en wachten.

Om kwart voor 1 komen Elke en Lynn terug van school. We eten samen spaghetti met een rode currysaus. Met Ellis op de schoot babbelen we nog wat na. Daarna beginnen we voor school te werken. In de namiddag gaan we nog eens naar het internetcafé. Mails sturen en lezen, blog online gooien en proberen om op msn te geraken. Ondertussen voel ik me al wel wat beter. Geen zorgen dus!

De foto die vandaag bij de blog staat, is een klein beetje een idee van hoe de straten er hier uitzien. Vuilbakken hebben we hier nog nergens gezien. De mensen gooien hun zakjes water en alle andere afval dus gewoon in de grachten of in de bosjes naast de weg.

02-02-2011 om 17:33 geschreven door Annelies  

Ook vandaag stond de wekker om kwart voor 7. Hetzelfde ritueel als anders: wassen, zonnecrème smeren, malariapil en vitaminen nemen en ontbijten. Vandaag kregen we brood en worstjes met gemengd sap. Blij dat het geen ananassap was, maar helaas … ook dit sap valt niet in de smaak. Water dan maar. Lekker gezond.

Om half 8 vertrekken we naar school. De rit gaat minder vlot als anders. Lynn haar fiets is nog steeds niet in orde en ik heb een beetje last van m’n knie. Als we aankomen in Agbenoxoe bellen we Kudzo om ons te komen halen na school. Geen enkel probleem, zegt hij. De stagedag zelf ging vrij goed. Tijdens de speeltijd zijn Lynn, Elke en ik even naar de rand van het Volta-meer gewandeld. We zagen al enkele dagen in de verte het water liggen, maar toen de leerkrachten zeiden dat het heel dichtbij was, wilden we het toch echt wel eens zelf gaan bekijken. Op vijf minuten waren we aan het water. Een gigantisch meer strekte zich voor ons uit. Prachtig.  We willen zeker eens een boottocht doen als we de kans krijgen.

Rond de school komen we steeds dezelfde man tegen. Hij vertelt ons dat we moeten wachten op de president en dat hij olifanten zal sturen om ons op te halen. Ook moeten we lucht van Ghana meenemen en onze fietsen weggooien. Als we dit vertellen aan onze juffen weten ze meteen wie we bedoelen. Het is een man van in het dorp die regelmatig op de speelplaats rondloopt. ‘He is not normal’ is het enige dat de juffen over de man kunnen zeggen. Dat en ‘Don’t mind him’.

Om tien voor twaalf zijn we nog volop ‘1, 2, 3 piano’ aan het spelen als Bernard het busje onder luide muzikale begeleiding de speelplaats oprijdt. De muziek knalt uit de ramen van het busje. We nemen afscheid en zetten onze fietsen in de bus. De weg naar Kpando gaat toch een pak beter nu dan met de fiets.

Aangekomen in de compound staat de spaghetti al klaar. Na het eten beginnen we meteen flink te werken voor school. Reflecteren, lesvoorbereidingen aanpassen en overleggen voor de volgende dagen. Om half 2 zijn we nog goed bezig voor school als de elektriciteit weer uitvalt. Benieuw hoe lang het deze keer gaat duren.

02-02-2011 om 17:17 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer om kwart voor zeven: tijd voor stage. Gisteren hebben een lijst gekregen met de dingen die we konden kiezen als ontbijt, lunch en avondmaal. Deze ochtend hadden we ‘scrambles eggs ons toast’ gevraagd. Het had niet meer kunnen meevallen. Roerei en zes dikke plakken opgewarmd wit brood met een laagje boter ertussen. Zalig! Ik ben de enige die alles op krijgt.

Om half 8 vertrekken we naar school. Omdat Lynns fiets het weeral heeft laten afweten, moet ze vandaag met de mountainbike van een van de jongens rijden. Niet gemakkelijk, zo blijkt. Om acht uur komen we bezweet en puffend aan in Agbenoxoe. Snel ander T-shirt aan en de klas beginnen klaarzetten. De alfabet-poster hang ik tegen het bord en de gemaakte materialen leg ik in stapeltjes naast mijn stoel. Als het tijd is voor ‘assembly’ is alleen (mijn) juf Florence er. Beide mentoren van Lynn en Elke zijn nog niet komen opdagen. We beginnen de dag met ‘News Time’. Het is de bedoeling dat de kinderen over hun weekend vertellen in het Ewe. Dit laat is dus aan juf Florence over. Zij heeft er echter geen zin in en gaat een kijkje nemen in de andere klas. Ik blijf alleen achter in een klas met 23 Ewe-sprekende kleuters. Als ik juf Agnes in de verte zie slenteren ben ik blij. Vertaling is wel degelijk noodzakelijk.

Voor de speeltijd gaat de stage voor de rest goed. Ik kies vaste plaatsen voor de kleuters en leer zo hun namen beter kennen. Ook geen sinecure met namen als Godswey en Abedoney. Tijdens de pauze komt juf Florence me zeggen dat zij en de andere leerkrachten naar Kpando moeten voor ‘teacher practice’. Juf Agnes zal bij ons blijven. Één juf van de vier blijft dus bij ons. Zij moet dus voor beide klassen vertalen. Dat zien we niet zitten dus houden we alle kleuters buiten. Met z’n drieën leren we alle kleuters tezamen het spel Pim en Pimpel aan.  Dankzij de vertaling van juf Agnes snapten de kinderen het en ze bloeiden helemaal open. Drie kwartier lang renden ze over het terrein. Schitterend! We spreken af met juf Agnes dat we vanaf morgen elk laatste half uur van de dag een gezamenlijk spel zullen spelen.

De terugweg naar Kpando verloopt moeizaam. Gek genoeg ben ik vandaag niet diegene die achteraan hinkt. Lynn heeft last met de mountainbike. Elke, onze fietsheldin, wisselt met haar van fiets. Om 13u komen we plakkerig en knalrood aan in de compound. Gelukkig staat de spaghetti ons al op te wachten. Njam njam.

Na het eten neem ik een koude douche. Helaas komt er hoe langer hoe minder water uit de kraan. Met een hoofd vol schuim kijk ik naar het miezerige straaltje dat de douche nog voortbrengt. Na mijn douche komt er al helemaal geen water meer uit de kraan. Het waterreservoir van de hele compound is leeg. Gelukkig valt dit blijkbaar snel op te lossen. De jongens vervangen het reservoir en er is terug water J

Rond 14u trek ik met Elke eventjes het dorpje in om belwaarde te gaan kopen en even langs de bank te passeren. We wandelen nog een stukje verder en kopen nog wat koekjes. We kunnen het niet laten. Ook een ijsje kunnen we niet links laten liggen. Slechts 25 eurocent voor een ijsje en bij 35 graden. Je zou voor minder!

Terug in de compound maak ik mijn reflecties van de stagedag. Ook bereid ik mijn lessen voor morgen voor. Als alles klaar is, ga ik buiten nog wat kaarten met Elke. Als avondeten krijgen we rijst met omelet en stukjes worst. Na het avondeten ga ik verder kaarten met Elke. Christian komt erbij zitten en we leren hem het spelletje aan. Net op tijd, want Tom belt J Christian pakt mijn kaarten over en ik verdwijn in de kamer. Lang leve Lyca Mobile! Na 16 minuten bellen heb ik een grote glimlach op m’n gezicht. Dan nog wat aan de blog schrijven en nog wat foto’s bekijken. Om 20u kruip ik in bed met een boek. Nog een te gaan en al mijn boeken die ik meegebracht had, zijn al uitgelezen! Geen tv en geen toegankelijk internet zijn goed voor het intellect J

02-02-2011 om 17:10 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer om kwart voor zeven: tijd voor stage. Gisteren hebben een lijst gekregen met de dingen die we konden kiezen als ontbijt, lunch en avondmaal. Deze ochtend hadden we ‘scrambles eggs ons toast’ gevraagd. Het had niet meer kunnen meevallen. Roerei en zes dikke plakken opgewarmd wit brood met een laagje boter ertussen. Zalig! Ik ben de enige die alles op krijgt.

Om half 8 vertrekken we naar school. Omdat Lynns fiets het weeral heeft laten afweten, moet ze vandaag met de mountainbike van een van de jongens rijden. Niet gemakkelijk, zo blijkt. Om acht uur komen we bezweet en puffend aan in Agbenoxoe. Snel ander T-shirt aan en de klas beginnen klaarzetten. De alfabet-poster hang ik tegen het bord en de gemaakte materialen leg ik in stapeltjes naast mijn stoel. Als het tijd is voor ‘assembly’ is alleen (mijn) juf Florence er. Beide mentoren van Lynn en Elke zijn nog niet komen opdagen. We beginnen de dag met ‘News Time’. Het is de bedoeling dat de kinderen over hun weekend vertellen in het Ewe. Dit laat is dus aan juf Florence over. Zij heeft er echter geen zin in en gaat een kijkje nemen in de andere klas. Ik blijf alleen achter in een klas met 23 Ewe-sprekende kleuters. Als ik juf Agnes in de verte zie slenteren ben ik blij. Vertaling is wel degelijk noodzakelijk.

Voor de speeltijd gaat de stage voor de rest goed. Ik kies vaste plaatsen voor de kleuters en leer zo hun namen beter kennen. Ook geen sinecure met namen als Godswey en Abedoney. Tijdens de pauze komt juf Florence me zeggen dat zij en de andere leerkrachten naar Kpando moeten voor ‘teacher practice’. Juf Agnes zal bij ons blijven. Één juf van de vier blijft dus bij ons. Zij moet dus voor beide klassen vertalen. Dat zien we niet zitten dus houden we alle kleuters buiten. Met z’n drieën leren we alle kleuters tezamen het spel Pim en Pimpel aan.  Dankzij de vertaling van juf Agnes snapten de kinderen het en ze bloeiden helemaal open. Drie kwartier lang renden ze over het terrein. Schitterend! We spreken af met juf Agnes dat we vanaf morgen elk laatste half uur van de dag een gezamenlijk spel zullen spelen.

De terugweg naar Kpando verloopt moeizaam. Gek genoeg ben ik vandaag niet diegene die achteraan hinkt. Lynn heeft last met de mountainbike. Elke, onze fietsheldin, wisselt met haar van fiets. Om 13u komen we plakkerig en knalrood aan in de compound. Gelukkig staat de spaghetti ons al op te wachten. Njam njam.

Na het eten neem ik een koude douche. Helaas komt er hoe langer hoe minder water uit de kraan. Met een hoofd vol schuim kijk ik naar het miezerige straaltje dat de douche nog voortbrengt. Na mijn douche komt er al helemaal geen water meer uit de kraan. Het waterreservoir van de hele compound is leeg. Gelukkig valt dit blijkbaar snel op te lossen. De jongens vervangen het reservoir en er is terug water J

Rond 14u trek ik met Elke eventjes het dorpje in om belwaarde te gaan kopen en even langs de bank te passeren. We wandelen nog een stukje verder en kopen nog wat koekjes. We kunnen het niet laten. Ook een ijsje kunnen we niet links laten liggen. Slechts 25 eurocent voor een ijsje en bij 35 graden. Je zou voor minder!

Terug in de compound maak ik mijn reflecties van de stagedag. Ook bereid ik mijn lessen voor morgen voor. Als alles klaar is, ga ik buiten nog wat kaarten met Elke. Als avondeten krijgen we rijst met omelet en stukjes worst. Na het avondeten ga ik verder kaarten met Elke. Christian komt erbij zitten en we leren hem het spelletje aan. Net op tijd, want Tom belt J Christian pakt mijn kaarten over en ik verdwijn in de kamer. Lang leve Lyca Mobile! Na 16 minuten bellen heb ik een grote glimlach op m’n gezicht. Dan nog wat aan de blog schrijven en nog wat foto’s bekijken. Om 20u kruip ik in bed met een boek. Nog een te gaan en al mijn boeken die ik meegebracht had, zijn al uitgelezen! Geen tv en geen toegankelijk internet zijn goed voor het intellect J

02-02-2011 om 16:58 geschreven door Annelies  

Als de wekker gaat, ben ik nog goed aan het slapen. Half 8 blijft toch vroeg hoor. Na het eten kruip ik nog even terug in bed. Morgen begint de stage terug, dus een beetje bijslapen is geen slecht idee. Een frisse douche later werk ik alweer voor school. De zelfstandige stage van zes weken begint twee weken na terugkeer in België. Daar kunnen we dus ook maar beter op voorbereid zijn. Elke en Lynn spelen een kaartspelletje en ik maak activiteitenlijsten.

Als lunch krijgen we rijst met stukjes kip. Rita heeft speciaal voor mij een bordje met witte rijst zonder groentjes gemaakt. Lang leve Rita! J Sinds gisteren lekt onze ijskast en het water smaakt niet meer zo koel als anders. Hopen dat die snel gerepareerd wordt dus.

Na het eten gaan we het dorpje weer even in. Ik moet enkele mails versturen naar mijn mentor in België dus ik houd halt bij het internetcafé. Lynn en Elke wandelen wat rond en gaan ingrediënten kopen voor pannenkoeken. Jawel, nog eens iets lekker Belgisch deze avond! Lynn wil graag voor de hele voetbalploeg koken en iets snel en Belgisch bij uitstek zijn pannenkoeken.

Als ze me terug komen halen in het internetcafé (een uur later) heb ik mijn e-mail nog steeds niet verstuurd gekregen. Gelukkig hebben ze een ijsje meegebracht. De helden! Met het ijsje in de hand duurt het wachten precies iets minder lang. Een kwartier later is de mail verstuurd en kunnen we terug naar de compound wandelen. Onderweg nog even stoppen om belwaarde te kopen langs een van de vele kleine karretjes langs de kant van de weg. Nog steeds horen we van alle kanten ‘Jovo Jovo!’ in kleine kinderstemmetjes.

Aangekomen in de compound werk ik verder voor school. Ook eventjes naar Tom bellen. Acht maanden samen en meer dan een telefoontje is niet mogelijk. Dat weegt. Heimwee slaat een beetje toe vandaag.

Rond 19u begint de gehele compound al zalig te ruiken naar pannenkoeken. Ik krijg er honger van. Een half uurtje later zijn ze klaar. We brengen ze naar buiten en de grote stapel slinkt zienderogen. Vreemd genoeg eten de Ghanezen geen suiker bij hun pannenkoek. Alleen Frank blijkt een zoetekauw te zijn.

Na het eten nemen Bernard en Kudzo een djembé en een ander instrument erbij. Het laatste is een touwtje met aan elke kant een bolletje met zaadjes erin. Ze draaien hem rond hun hand en laten het instrumentje tussendoor op het djembé-vel botsen. Klinkt heel leuk, maar zeer moeilijk. Als we het zelf proberen, blijkt dat het inderdaad niet gemakkelijk is.

We leren nog een Ghanees spelletje kaarten en lezen nog wat. Om half 10 kruipen Elke en ik in bed. Lynn volgt een uur later.

02-02-2011 om 16:56 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half 8. Ik geraak er, gek genoeg, als eerste uit. Samen ontbijten, zonnecrème smeren en nog wat babbelen; het gekende ochtendritueel. Na het ontbijt fietsen we met Christian even naar het dorp om plakband voor in ons klasje te kopen. Ook een zonnebril vind ik gelukkig al snel. De mijne had het begeven en de duurste zonnebril in het kraampje kostte nog geen 3 euro ?

Als we terug in de compound zijn, beginnen we meteen te knutselen voor onze stageklassen. Ik maak grote alfabet-posters om op te hangen in mijn klasje. Drie uur tekenen, meten, inkleuren en lamineren later is het 11 uur. We moeten vandaag vroeg lunchen omdat we om 12u naar het Monkey Sanctuary willen vertrekken. Als lunch krijgen we gefrituurde yam (een wortelgewas) en worstjes. Deze keer eten we buiten. We zijn precies op vakantie. De gefrituurde yam is hetgeen ik in eerdere blogberichten beschreef als vreemdsoortige frietjes. Vandaag kwamen we dus te weten dat het eigen yam is.

Rond de middag hobbelen we een klein uurtje over zandwegen. We rijden recht achter een pletswals aan en worden achtervolgd door een grote vrachtwagen vol zand. In België sluiten ze de wegen af als er werken zijn. Hier zetten ze bordjes ‘men at work’ en ‘slow down’. De wegen blijven weg steeds toegankelijk. Het gaat traag, maar we geraken er wel. Onderweg komen we langs een gigantische bosbrand. We hebben al veel kleine brandjes langs de weg gezien, maar deze is echt enorm groot. Zelfs onze chauffeur schrikt ervan. Grote gieren cirkelen boven de rookwolk op zoek naar een slachtoffer.

Als we aankomen in Tafi, zien we al meteen een bord ‘Monkey Sanctuary’. Voor de wandeling kunnen we best een lange broek en dichte schoenen aandoen. Het is namelijk wilde natuur en wie weet wat daar allemaal op de grond zit. Veel te warm zo’n broek, maar ik wil liefst geen beesten tussen mijn tenen. Als we onze broeken aanhebben, giechelen we om het feit dat we nog eens sokken moeten aandoen. Wat is dat lang geleden! Sorry Belgjes, maar twee weken op sandalen raak je heel goed gewend.

We betalen inkom en krijgen een persoonlijke gids mee. Hij loodst ons langs een klein dorpje het bos in. De luchtvochtigheid stijgt voelbaar. Plots tuit de man zijn lippen en maakt daarbij een geluid alsof je een kat wil aanhalen. De bomen beginnen te schudden en we kijken allemaal naar boven. Vier kleine aapjes springen van boom tot boom om dichter bij ons te geraken. De gids geeft ons een klein banaantje. Die moeten we stevig in onze handen houden, anders ritsen de apen de hele banaan zo uit je handen.  De gids vertelt ons hoe we de banaan moeten houden. Telkens zegt hij dat we de banaan dichter bij ons moeten houden. Tot we plots alle drie een aap op onze arm hebben zitten. Met hun kleine vingertjes pellen ze de banaan zelf open en breken er stukjes af. Dit is geweldig!

We lopen nog een beetje verder en passeren enkele dames die hun was doen in de rivier. We voelen ons eventjes in een soort Bokrijck. Alleen is dit echt. We komen een andere familie apen tegen. We hebben geluk, want ook de leider laat zich zien. Die is beduidend groter dan de anderen en ligt lui op een tak te genieten. Als Lynn haar laatste banaan wil geven, komt de leider uit de boom. De gids vertelt ons dat hij zo lui is, dat hij enkel hele bananen wil krijgen. Hij is groter dan de anderen en tevens te zwaar om op je arm te dragen. We gooien hem een banaan toe. Hij vangt die en klimt terug naar zijn plekje. Wat een belevenis!

Op de weg terug passeren we opnieuw de grote bosbrand. Nu vliegen alle vogels over de weg. Ze vliegen enorm dicht bij de auto. We horen een ‘bonk’, maar Kudzo rijdt verder. Door de grote stofwolk die we veroorzaken, kunnen we niet zien wat er gebeurt. We vermoeden dat we een vogel geraakt hebben. We hobbelen rustig verder.

Rond half 3 komen we terug aan in de compound. Elke en Lynn werken verder voor school. Ik ben al klaar dus hop ik onder de douche. Het laatste beetje bananenprut en apenpoot-vuil van mijn armen schrobben. Daarna zet ik me met een boekje buiten. Ik hou van zaterdag ?

Als avondeten krijgen we weer heerlijke spaghetti. We krijgen er maar niet genoeg van. Rita, die voor ons kookt, blijft het vreemd vinden dat  we zo vaak achter spaghetti vragen. Als we haar vertellen dat we hem zo lekker vinden, klaart haar gezicht helemaal op. Na het eten zetten we ons in de zetel en kijken we naar Avatar. Om half 10 geeft de hitte ons een laatste klopje: tijd om naar bed te gaan.

30-01-2011 om 16:56 geschreven door Annelies  

Vandaag konden we, na bijna twee weken vroeg opstaan, eindelijk nog eens uitslapen. Om half 10 was het al te warm om nog te blijven liggen. Toch heeft het deugd gedaan na een hele week voor zeven uur opstaan. We hadden gisteren gevraagd of de lekkere broodjes die we ’s morgens altijd krijgen, ook eetbaar zijn zonder ze te bakken in de pan. Deze ochtend konden we dat proberen. Mijn mening? Lekker, maar droog. Gelukkig zijn de Belgische potten confituur en choco nog lang niet op.

Rond half 11 zet ik me weer achter de computer om lesvoorbereidingen te maken. Na 2,5 uur lessen bedenken, afgewisseld met foto’s kijken, is het tijd voor lunch. We krijgen rijst, groentjes en kip. De ventilator moet flink zijn best doen vandaag, want met dat warme eten krijgen we het nog warmer dan het al is. Gelukkig houdt de elektriciteit stand!

Na het eten beginnen we wederom aan een lesvoorbereidings-marathon. Rond half 2 gilt Elke vanuit de kamer. Er is iets aan het sterven, roept ze. We gaan kijken en zien een kakkerlak van +/- 5cm lang in een hoekje op z’n rug liggen. Brrr. Wat een goor beest. We roepen Kudzo en hij komt ons redden van het kleine monster. Hoe het beest in de kamer geraakt is? Ik wil het niet weten!

We spreken ineens nog enkele zaken af met Kudzo. Morgen gaan we in de namiddag naar het ‘monkey sanctuary’, een bos met aapjes. Volgende week zaterdag (05/02) gaan we nog eens naar Ho. Hopen op een werkende Skype deze keer! De week daarna gaan we waarschijnlijk naar de ‘waterfalls’. Na de afspraken neemt Kudzo ons even mee naar het materiaalhok van de organisatie. Veel ligt er niet meer. Enkele afgedankte spelletjes, wat scharen en een hele hoop carburators. Jammer, hier hadden we meer van verwacht.

In de late namiddag maak ik een grote domino van 50 stenen, prentjes voor een versje, prentjes voor een liedje en nog wat lesvoorbereidingen. Weeral veel voor school gedaan dus. Het lamineerapparaat dat hier staat komt geweldig van pas. Gelukkig hadden we zelf plasticjes bij, want die ontbreken hier.

Rond 18u krijgen we noodles met tomatensaus. Voor Lynn en Elke staat er ook nog een potje tonijn op tafel. Dat laat ik mooi links liggen. Na het eten vertrekken we meteen naar het internetcafé. Ebuddy opstarten, mails lezen en de blog online gooien. Allemaal op een Afrikaans tempo.

Op de weg terug vinden we dat we een ijsje verdiend hebben. Njam njam.

28-01-2011 om 20:27 geschreven door Annelies