Het bezoek aan het internetcafé gisteren was een complete ramp. Twee uur heb ik erover gedaan om enkele mails te openen. Het internet was de vorige keren ook al traag, maar zo traag als nu hadden we nog nooit meegemaakt. Als we het na twee uur opgeven, moeten we maar voor een uur betalen. De elektriciteit (en dus alle computers) was ook al twee maal uitgevallen. Als we buiten komen, merken we meteen waarom. Er zat weer een storm aan te komen. Snel haastten we ons naar de compound. Net op tijd binnen, want het begon enorm hard te regenen. In België kan het regenen, maar dat is niets vergeleken met deze regen! Het viel echt met bakken uit de lucht. De palmbomen bogen bijna 45° door de wind. Gelukkig is het onweer zonder donder en bliksem. Daardoor was ook de elektriciteit nog in tact.

Gisterenavond aten we rijst met kip en de rode currysaus die we die middag bij de pasta kregen. Daarna zijn we in de zetel gekropen met een filmpje. Deze keer viel de keuze op Ice Age 3. In het midden van de film begonnen mijn oogleden last te krijgen van de zwaartekracht. Om 21u val ik uitgeput in slaap.

Weer een rare nacht. Als ik mijn ogen opendoe, zitten Elke en Lynn naast me op bed over mijn bolleke te wrijven. Mijn nare droom en bijhorende geluiden en traantjes hadden hun ongerustheid gewekt. Ik voel me raar en besluit nog wat te rusten. Dan kan ik er volgende week weer helemaal tegenaan.

In de voormiddag valt de elektriciteit weer even uit, maar uiteindelijk heb ik toch wat kunnen bijslapen. Als ik om 11u uit bed stap, voel ik me al een stuk beter. Een koude douche en een telefoontje van Tom gaat het zelfs nog wat beter. Ik luister wat muziek en lees een beetje tot de dames rood en bezweet terugkomen van hun fietstocht van school naar de compound. We eten samen spaghetti met currysaus en stukjes vlees ertussen.

Na het eten wandelen we met Lynn naar de fietsenmaker, nog maar eens. Ze zeggen een nieuw probleem ontdekt te hebben en zorgen ervoor dat dit opgelost is. Benieuwd hoe lang het deze keer zal duren tot de fiets weer met een platte band zit. Onderweg naar huis kopen we nog een ijsje. Ja, daar kunnen we toch echt niet vanaf blijven.

In de namiddag reflecteren we en maken we onze lesvoorbereidingen voor de week erna. Nog wat liedjes beluisteren en een spelletje Freecell spelen. Ik moet me een beetje gaan inhouden wat betreft lezen. Nog een boek heb ik te lezen. En nog 9 weken te gaan.

Als avondeten kregen we kleine worstjes en … echte frietjes! Het hele bord weg leeggesmikkeld. Daarna een lekkere appelsien en de toestemming om morgen tot half 10 te slapen, en ons gemoed is weer helemaal opgekrikt. We schrijven nog wat verder aan onze blog en wisselen films uit. Daarna sluit ik mijn computer af. Als Tom belt en mama, papa en de zussen doorgeeft, krijg ik een hele grote glimlach op m’n gezicht. Zo blij van alle stemmen nog eens gehoord te hebben!

Als we ons klaarmaken om een filmpje op te zetten, horen we muziek in de verte. We besluiten eventjes te gaan kijken aan de straatkant. Gelukkig griste ik nog net m’n fototoestel mee want wat we toen meemaakten, is niet te beschrijven. Er kwam een fanfare voorbij met een stuk of honderd mensen die er dansend tussenin liepen. Voorin en achterin reden karren met wel twintig lichtjes erop. Alle mensen hadden zelfgemaakte fakkels vast en waren aan het dansen. Een prachtig zicht. Toen Frank voorbij kwam, besloten we mee te gaan in de stoet. Na een paar minuten ongemakkelijk schuifelen, nam de muziek de overhand. We hadden al snel door dat stilstaan echt geen optie was. Het ziekenhuis bestaat 50 jaar en dat moet gevierd worden. Binnen de vijf minuten hebben we allemaal een fakkel in onze hand gestopt gekregen. Die is gemaakt van een lat ruw hout met een leeg blikje melk erop. Daarin zit een poeder dat ze in brand steken. Een uur lang wiegden we verder op de maat van de muziek. Lang alle kanten lachende gezichten, trompetten, trommels, zingende mensen en wiebelende konten. Frank en Christian koppelen ons hier en daar aan een plaatselijk danstalent. We worden bij de arm genomen en kunnen niet anders dan schaamteloos met onze heupen wiegel waggelen. Hier wordt je echt gelukkig van! Als we met de stoet aan het ziekenhuis aankomen, staat er reeds een bandje ons op te wachten. Het dansen is nog niet gedaan! Tenminste, dat dachten we. Tien minuten later laat de elektriciteit weten dat het genoeg geweest is. Tijd om naar huis te swingen dan maar.

Als we om half 10 terug in de compound aankomen, zijn we uitgeput, bezweet, maar zielsgelukkig. Nog een fris colaatje om te avond af te sluiten en dan met een grote glimlach ons bedje in.

Nog eventjes een kleine dienstmededeling. Als er mensen zijn die een brief willen schrijven (graag), kan dit zeker en vast. Je moet het me dan wel laten weten dat je er een gestuurd hebt, want iets als een postbode kennen ze hier niet. Je moet hier gewoon naar het postkantoor gaan en vragen of er post is voor een bepaald adres. Reken erop dat brieven ongeveer twee weken onderweg zijn. Mijn adres is:

t.a.v Annelies Van Duppen

Impakt Foundation

PMB 11

Zongo East 70 – Kpando

Volta Region Ghana

05-02-2011 om 15:26 geschreven door Annelies  

Niet zo bijster goed geslapen. Misselijk, maar niet uit bed geraken van de draaierigheid. Ook als de wekker gaat en ik me rechtzet, voel ik me meteen weer draaierig. De dames beslissen unaniem dat ik vandaag geen stage mag doen. Ik eet nog wel met hen mee, kwestie van iets in m’n maag te hebben. De broodjes, omelet en appelsienen smaken best. Eindelijk nog eens een stukje fruit! Na het ontbijt kruip ik terug in bed. De dames stoppen me in en vertrekken.

Enkele uren lig ik te zweten in bed. De elektriciteit (en dus ook de werking van de ventilator) komt en gaat. Om 11 uur heb ik het veel te warm en stap ik onder een ijskoude douche. Omdat het reservoir net vervangen is, is het water in de ton nog niet opgewarmd door de zon. Zo koud dat je er amper onder kan gaan staan, maar het doet me wel deugd.

Aangezien de elektriciteit weer even terug is, besluit ik mijn tijd nuttig te besteden en wat voor school te werken. De zelfstandige stage komt elke dag dichterbij, maar lijkt door de verandering in levensstijl nog mijlenver weg. Bepaalde vaste data tijdens mijn stage weet ik nog niet. Snel even over en weer mailen is hier niet zo simpel. Bijgevolg kan ik nog niet echt beginnen plannen. Lastig, maar als er een ding is dat ik hier geleerd heb, is het wel geduld hebben en wachten.

Om kwart voor 1 komen Elke en Lynn terug van school. We eten samen spaghetti met een rode currysaus. Met Ellis op de schoot babbelen we nog wat na. Daarna beginnen we voor school te werken. In de namiddag gaan we nog eens naar het internetcafé. Mails sturen en lezen, blog online gooien en proberen om op msn te geraken. Ondertussen voel ik me al wel wat beter. Geen zorgen dus!

De foto die vandaag bij de blog staat, is een klein beetje een idee van hoe de straten er hier uitzien. Vuilbakken hebben we hier nog nergens gezien. De mensen gooien hun zakjes water en alle andere afval dus gewoon in de grachten of in de bosjes naast de weg.

02-02-2011 om 17:33 geschreven door Annelies  

Ook vandaag stond de wekker om kwart voor 7. Hetzelfde ritueel als anders: wassen, zonnecrème smeren, malariapil en vitaminen nemen en ontbijten. Vandaag kregen we brood en worstjes met gemengd sap. Blij dat het geen ananassap was, maar helaas … ook dit sap valt niet in de smaak. Water dan maar. Lekker gezond.

Om half 8 vertrekken we naar school. De rit gaat minder vlot als anders. Lynn haar fiets is nog steeds niet in orde en ik heb een beetje last van m’n knie. Als we aankomen in Agbenoxoe bellen we Kudzo om ons te komen halen na school. Geen enkel probleem, zegt hij. De stagedag zelf ging vrij goed. Tijdens de speeltijd zijn Lynn, Elke en ik even naar de rand van het Volta-meer gewandeld. We zagen al enkele dagen in de verte het water liggen, maar toen de leerkrachten zeiden dat het heel dichtbij was, wilden we het toch echt wel eens zelf gaan bekijken. Op vijf minuten waren we aan het water. Een gigantisch meer strekte zich voor ons uit. Prachtig.  We willen zeker eens een boottocht doen als we de kans krijgen.

Rond de school komen we steeds dezelfde man tegen. Hij vertelt ons dat we moeten wachten op de president en dat hij olifanten zal sturen om ons op te halen. Ook moeten we lucht van Ghana meenemen en onze fietsen weggooien. Als we dit vertellen aan onze juffen weten ze meteen wie we bedoelen. Het is een man van in het dorp die regelmatig op de speelplaats rondloopt. ‘He is not normal’ is het enige dat de juffen over de man kunnen zeggen. Dat en ‘Don’t mind him’.

Om tien voor twaalf zijn we nog volop ‘1, 2, 3 piano’ aan het spelen als Bernard het busje onder luide muzikale begeleiding de speelplaats oprijdt. De muziek knalt uit de ramen van het busje. We nemen afscheid en zetten onze fietsen in de bus. De weg naar Kpando gaat toch een pak beter nu dan met de fiets.

Aangekomen in de compound staat de spaghetti al klaar. Na het eten beginnen we meteen flink te werken voor school. Reflecteren, lesvoorbereidingen aanpassen en overleggen voor de volgende dagen. Om half 2 zijn we nog goed bezig voor school als de elektriciteit weer uitvalt. Benieuw hoe lang het deze keer gaat duren.

02-02-2011 om 17:17 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer om kwart voor zeven: tijd voor stage. Gisteren hebben een lijst gekregen met de dingen die we konden kiezen als ontbijt, lunch en avondmaal. Deze ochtend hadden we ‘scrambles eggs ons toast’ gevraagd. Het had niet meer kunnen meevallen. Roerei en zes dikke plakken opgewarmd wit brood met een laagje boter ertussen. Zalig! Ik ben de enige die alles op krijgt.

Om half 8 vertrekken we naar school. Omdat Lynns fiets het weeral heeft laten afweten, moet ze vandaag met de mountainbike van een van de jongens rijden. Niet gemakkelijk, zo blijkt. Om acht uur komen we bezweet en puffend aan in Agbenoxoe. Snel ander T-shirt aan en de klas beginnen klaarzetten. De alfabet-poster hang ik tegen het bord en de gemaakte materialen leg ik in stapeltjes naast mijn stoel. Als het tijd is voor ‘assembly’ is alleen (mijn) juf Florence er. Beide mentoren van Lynn en Elke zijn nog niet komen opdagen. We beginnen de dag met ‘News Time’. Het is de bedoeling dat de kinderen over hun weekend vertellen in het Ewe. Dit laat is dus aan juf Florence over. Zij heeft er echter geen zin in en gaat een kijkje nemen in de andere klas. Ik blijf alleen achter in een klas met 23 Ewe-sprekende kleuters. Als ik juf Agnes in de verte zie slenteren ben ik blij. Vertaling is wel degelijk noodzakelijk.

Voor de speeltijd gaat de stage voor de rest goed. Ik kies vaste plaatsen voor de kleuters en leer zo hun namen beter kennen. Ook geen sinecure met namen als Godswey en Abedoney. Tijdens de pauze komt juf Florence me zeggen dat zij en de andere leerkrachten naar Kpando moeten voor ‘teacher practice’. Juf Agnes zal bij ons blijven. Één juf van de vier blijft dus bij ons. Zij moet dus voor beide klassen vertalen. Dat zien we niet zitten dus houden we alle kleuters buiten. Met z’n drieën leren we alle kleuters tezamen het spel Pim en Pimpel aan.  Dankzij de vertaling van juf Agnes snapten de kinderen het en ze bloeiden helemaal open. Drie kwartier lang renden ze over het terrein. Schitterend! We spreken af met juf Agnes dat we vanaf morgen elk laatste half uur van de dag een gezamenlijk spel zullen spelen.

De terugweg naar Kpando verloopt moeizaam. Gek genoeg ben ik vandaag niet diegene die achteraan hinkt. Lynn heeft last met de mountainbike. Elke, onze fietsheldin, wisselt met haar van fiets. Om 13u komen we plakkerig en knalrood aan in de compound. Gelukkig staat de spaghetti ons al op te wachten. Njam njam.

Na het eten neem ik een koude douche. Helaas komt er hoe langer hoe minder water uit de kraan. Met een hoofd vol schuim kijk ik naar het miezerige straaltje dat de douche nog voortbrengt. Na mijn douche komt er al helemaal geen water meer uit de kraan. Het waterreservoir van de hele compound is leeg. Gelukkig valt dit blijkbaar snel op te lossen. De jongens vervangen het reservoir en er is terug water J

Rond 14u trek ik met Elke eventjes het dorpje in om belwaarde te gaan kopen en even langs de bank te passeren. We wandelen nog een stukje verder en kopen nog wat koekjes. We kunnen het niet laten. Ook een ijsje kunnen we niet links laten liggen. Slechts 25 eurocent voor een ijsje en bij 35 graden. Je zou voor minder!

Terug in de compound maak ik mijn reflecties van de stagedag. Ook bereid ik mijn lessen voor morgen voor. Als alles klaar is, ga ik buiten nog wat kaarten met Elke. Als avondeten krijgen we rijst met omelet en stukjes worst. Na het avondeten ga ik verder kaarten met Elke. Christian komt erbij zitten en we leren hem het spelletje aan. Net op tijd, want Tom belt J Christian pakt mijn kaarten over en ik verdwijn in de kamer. Lang leve Lyca Mobile! Na 16 minuten bellen heb ik een grote glimlach op m’n gezicht. Dan nog wat aan de blog schrijven en nog wat foto’s bekijken. Om 20u kruip ik in bed met een boek. Nog een te gaan en al mijn boeken die ik meegebracht had, zijn al uitgelezen! Geen tv en geen toegankelijk internet zijn goed voor het intellect J

02-02-2011 om 17:10 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer om kwart voor zeven: tijd voor stage. Gisteren hebben een lijst gekregen met de dingen die we konden kiezen als ontbijt, lunch en avondmaal. Deze ochtend hadden we ‘scrambles eggs ons toast’ gevraagd. Het had niet meer kunnen meevallen. Roerei en zes dikke plakken opgewarmd wit brood met een laagje boter ertussen. Zalig! Ik ben de enige die alles op krijgt.

Om half 8 vertrekken we naar school. Omdat Lynns fiets het weeral heeft laten afweten, moet ze vandaag met de mountainbike van een van de jongens rijden. Niet gemakkelijk, zo blijkt. Om acht uur komen we bezweet en puffend aan in Agbenoxoe. Snel ander T-shirt aan en de klas beginnen klaarzetten. De alfabet-poster hang ik tegen het bord en de gemaakte materialen leg ik in stapeltjes naast mijn stoel. Als het tijd is voor ‘assembly’ is alleen (mijn) juf Florence er. Beide mentoren van Lynn en Elke zijn nog niet komen opdagen. We beginnen de dag met ‘News Time’. Het is de bedoeling dat de kinderen over hun weekend vertellen in het Ewe. Dit laat is dus aan juf Florence over. Zij heeft er echter geen zin in en gaat een kijkje nemen in de andere klas. Ik blijf alleen achter in een klas met 23 Ewe-sprekende kleuters. Als ik juf Agnes in de verte zie slenteren ben ik blij. Vertaling is wel degelijk noodzakelijk.

Voor de speeltijd gaat de stage voor de rest goed. Ik kies vaste plaatsen voor de kleuters en leer zo hun namen beter kennen. Ook geen sinecure met namen als Godswey en Abedoney. Tijdens de pauze komt juf Florence me zeggen dat zij en de andere leerkrachten naar Kpando moeten voor ‘teacher practice’. Juf Agnes zal bij ons blijven. Één juf van de vier blijft dus bij ons. Zij moet dus voor beide klassen vertalen. Dat zien we niet zitten dus houden we alle kleuters buiten. Met z’n drieën leren we alle kleuters tezamen het spel Pim en Pimpel aan.  Dankzij de vertaling van juf Agnes snapten de kinderen het en ze bloeiden helemaal open. Drie kwartier lang renden ze over het terrein. Schitterend! We spreken af met juf Agnes dat we vanaf morgen elk laatste half uur van de dag een gezamenlijk spel zullen spelen.

De terugweg naar Kpando verloopt moeizaam. Gek genoeg ben ik vandaag niet diegene die achteraan hinkt. Lynn heeft last met de mountainbike. Elke, onze fietsheldin, wisselt met haar van fiets. Om 13u komen we plakkerig en knalrood aan in de compound. Gelukkig staat de spaghetti ons al op te wachten. Njam njam.

Na het eten neem ik een koude douche. Helaas komt er hoe langer hoe minder water uit de kraan. Met een hoofd vol schuim kijk ik naar het miezerige straaltje dat de douche nog voortbrengt. Na mijn douche komt er al helemaal geen water meer uit de kraan. Het waterreservoir van de hele compound is leeg. Gelukkig valt dit blijkbaar snel op te lossen. De jongens vervangen het reservoir en er is terug water J

Rond 14u trek ik met Elke eventjes het dorpje in om belwaarde te gaan kopen en even langs de bank te passeren. We wandelen nog een stukje verder en kopen nog wat koekjes. We kunnen het niet laten. Ook een ijsje kunnen we niet links laten liggen. Slechts 25 eurocent voor een ijsje en bij 35 graden. Je zou voor minder!

Terug in de compound maak ik mijn reflecties van de stagedag. Ook bereid ik mijn lessen voor morgen voor. Als alles klaar is, ga ik buiten nog wat kaarten met Elke. Als avondeten krijgen we rijst met omelet en stukjes worst. Na het avondeten ga ik verder kaarten met Elke. Christian komt erbij zitten en we leren hem het spelletje aan. Net op tijd, want Tom belt J Christian pakt mijn kaarten over en ik verdwijn in de kamer. Lang leve Lyca Mobile! Na 16 minuten bellen heb ik een grote glimlach op m’n gezicht. Dan nog wat aan de blog schrijven en nog wat foto’s bekijken. Om 20u kruip ik in bed met een boek. Nog een te gaan en al mijn boeken die ik meegebracht had, zijn al uitgelezen! Geen tv en geen toegankelijk internet zijn goed voor het intellect J

02-02-2011 om 16:58 geschreven door Annelies  

Als de wekker gaat, ben ik nog goed aan het slapen. Half 8 blijft toch vroeg hoor. Na het eten kruip ik nog even terug in bed. Morgen begint de stage terug, dus een beetje bijslapen is geen slecht idee. Een frisse douche later werk ik alweer voor school. De zelfstandige stage van zes weken begint twee weken na terugkeer in België. Daar kunnen we dus ook maar beter op voorbereid zijn. Elke en Lynn spelen een kaartspelletje en ik maak activiteitenlijsten.

Als lunch krijgen we rijst met stukjes kip. Rita heeft speciaal voor mij een bordje met witte rijst zonder groentjes gemaakt. Lang leve Rita! J Sinds gisteren lekt onze ijskast en het water smaakt niet meer zo koel als anders. Hopen dat die snel gerepareerd wordt dus.

Na het eten gaan we het dorpje weer even in. Ik moet enkele mails versturen naar mijn mentor in België dus ik houd halt bij het internetcafé. Lynn en Elke wandelen wat rond en gaan ingrediënten kopen voor pannenkoeken. Jawel, nog eens iets lekker Belgisch deze avond! Lynn wil graag voor de hele voetbalploeg koken en iets snel en Belgisch bij uitstek zijn pannenkoeken.

Als ze me terug komen halen in het internetcafé (een uur later) heb ik mijn e-mail nog steeds niet verstuurd gekregen. Gelukkig hebben ze een ijsje meegebracht. De helden! Met het ijsje in de hand duurt het wachten precies iets minder lang. Een kwartier later is de mail verstuurd en kunnen we terug naar de compound wandelen. Onderweg nog even stoppen om belwaarde te kopen langs een van de vele kleine karretjes langs de kant van de weg. Nog steeds horen we van alle kanten ‘Jovo Jovo!’ in kleine kinderstemmetjes.

Aangekomen in de compound werk ik verder voor school. Ook eventjes naar Tom bellen. Acht maanden samen en meer dan een telefoontje is niet mogelijk. Dat weegt. Heimwee slaat een beetje toe vandaag.

Rond 19u begint de gehele compound al zalig te ruiken naar pannenkoeken. Ik krijg er honger van. Een half uurtje later zijn ze klaar. We brengen ze naar buiten en de grote stapel slinkt zienderogen. Vreemd genoeg eten de Ghanezen geen suiker bij hun pannenkoek. Alleen Frank blijkt een zoetekauw te zijn.

Na het eten nemen Bernard en Kudzo een djembé en een ander instrument erbij. Het laatste is een touwtje met aan elke kant een bolletje met zaadjes erin. Ze draaien hem rond hun hand en laten het instrumentje tussendoor op het djembé-vel botsen. Klinkt heel leuk, maar zeer moeilijk. Als we het zelf proberen, blijkt dat het inderdaad niet gemakkelijk is.

We leren nog een Ghanees spelletje kaarten en lezen nog wat. Om half 10 kruipen Elke en ik in bed. Lynn volgt een uur later.

02-02-2011 om 16:56 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half 8. Ik geraak er, gek genoeg, als eerste uit. Samen ontbijten, zonnecrème smeren en nog wat babbelen; het gekende ochtendritueel. Na het ontbijt fietsen we met Christian even naar het dorp om plakband voor in ons klasje te kopen. Ook een zonnebril vind ik gelukkig al snel. De mijne had het begeven en de duurste zonnebril in het kraampje kostte nog geen 3 euro ?

Als we terug in de compound zijn, beginnen we meteen te knutselen voor onze stageklassen. Ik maak grote alfabet-posters om op te hangen in mijn klasje. Drie uur tekenen, meten, inkleuren en lamineren later is het 11 uur. We moeten vandaag vroeg lunchen omdat we om 12u naar het Monkey Sanctuary willen vertrekken. Als lunch krijgen we gefrituurde yam (een wortelgewas) en worstjes. Deze keer eten we buiten. We zijn precies op vakantie. De gefrituurde yam is hetgeen ik in eerdere blogberichten beschreef als vreemdsoortige frietjes. Vandaag kwamen we dus te weten dat het eigen yam is.

Rond de middag hobbelen we een klein uurtje over zandwegen. We rijden recht achter een pletswals aan en worden achtervolgd door een grote vrachtwagen vol zand. In België sluiten ze de wegen af als er werken zijn. Hier zetten ze bordjes ‘men at work’ en ‘slow down’. De wegen blijven weg steeds toegankelijk. Het gaat traag, maar we geraken er wel. Onderweg komen we langs een gigantische bosbrand. We hebben al veel kleine brandjes langs de weg gezien, maar deze is echt enorm groot. Zelfs onze chauffeur schrikt ervan. Grote gieren cirkelen boven de rookwolk op zoek naar een slachtoffer.

Als we aankomen in Tafi, zien we al meteen een bord ‘Monkey Sanctuary’. Voor de wandeling kunnen we best een lange broek en dichte schoenen aandoen. Het is namelijk wilde natuur en wie weet wat daar allemaal op de grond zit. Veel te warm zo’n broek, maar ik wil liefst geen beesten tussen mijn tenen. Als we onze broeken aanhebben, giechelen we om het feit dat we nog eens sokken moeten aandoen. Wat is dat lang geleden! Sorry Belgjes, maar twee weken op sandalen raak je heel goed gewend.

We betalen inkom en krijgen een persoonlijke gids mee. Hij loodst ons langs een klein dorpje het bos in. De luchtvochtigheid stijgt voelbaar. Plots tuit de man zijn lippen en maakt daarbij een geluid alsof je een kat wil aanhalen. De bomen beginnen te schudden en we kijken allemaal naar boven. Vier kleine aapjes springen van boom tot boom om dichter bij ons te geraken. De gids geeft ons een klein banaantje. Die moeten we stevig in onze handen houden, anders ritsen de apen de hele banaan zo uit je handen.  De gids vertelt ons hoe we de banaan moeten houden. Telkens zegt hij dat we de banaan dichter bij ons moeten houden. Tot we plots alle drie een aap op onze arm hebben zitten. Met hun kleine vingertjes pellen ze de banaan zelf open en breken er stukjes af. Dit is geweldig!

We lopen nog een beetje verder en passeren enkele dames die hun was doen in de rivier. We voelen ons eventjes in een soort Bokrijck. Alleen is dit echt. We komen een andere familie apen tegen. We hebben geluk, want ook de leider laat zich zien. Die is beduidend groter dan de anderen en ligt lui op een tak te genieten. Als Lynn haar laatste banaan wil geven, komt de leider uit de boom. De gids vertelt ons dat hij zo lui is, dat hij enkel hele bananen wil krijgen. Hij is groter dan de anderen en tevens te zwaar om op je arm te dragen. We gooien hem een banaan toe. Hij vangt die en klimt terug naar zijn plekje. Wat een belevenis!

Op de weg terug passeren we opnieuw de grote bosbrand. Nu vliegen alle vogels over de weg. Ze vliegen enorm dicht bij de auto. We horen een ‘bonk’, maar Kudzo rijdt verder. Door de grote stofwolk die we veroorzaken, kunnen we niet zien wat er gebeurt. We vermoeden dat we een vogel geraakt hebben. We hobbelen rustig verder.

Rond half 3 komen we terug aan in de compound. Elke en Lynn werken verder voor school. Ik ben al klaar dus hop ik onder de douche. Het laatste beetje bananenprut en apenpoot-vuil van mijn armen schrobben. Daarna zet ik me met een boekje buiten. Ik hou van zaterdag ?

Als avondeten krijgen we weer heerlijke spaghetti. We krijgen er maar niet genoeg van. Rita, die voor ons kookt, blijft het vreemd vinden dat  we zo vaak achter spaghetti vragen. Als we haar vertellen dat we hem zo lekker vinden, klaart haar gezicht helemaal op. Na het eten zetten we ons in de zetel en kijken we naar Avatar. Om half 10 geeft de hitte ons een laatste klopje: tijd om naar bed te gaan.

30-01-2011 om 16:56 geschreven door Annelies  

Vandaag konden we, na bijna twee weken vroeg opstaan, eindelijk nog eens uitslapen. Om half 10 was het al te warm om nog te blijven liggen. Toch heeft het deugd gedaan na een hele week voor zeven uur opstaan. We hadden gisteren gevraagd of de lekkere broodjes die we ’s morgens altijd krijgen, ook eetbaar zijn zonder ze te bakken in de pan. Deze ochtend konden we dat proberen. Mijn mening? Lekker, maar droog. Gelukkig zijn de Belgische potten confituur en choco nog lang niet op.

Rond half 11 zet ik me weer achter de computer om lesvoorbereidingen te maken. Na 2,5 uur lessen bedenken, afgewisseld met foto’s kijken, is het tijd voor lunch. We krijgen rijst, groentjes en kip. De ventilator moet flink zijn best doen vandaag, want met dat warme eten krijgen we het nog warmer dan het al is. Gelukkig houdt de elektriciteit stand!

Na het eten beginnen we wederom aan een lesvoorbereidings-marathon. Rond half 2 gilt Elke vanuit de kamer. Er is iets aan het sterven, roept ze. We gaan kijken en zien een kakkerlak van +/- 5cm lang in een hoekje op z’n rug liggen. Brrr. Wat een goor beest. We roepen Kudzo en hij komt ons redden van het kleine monster. Hoe het beest in de kamer geraakt is? Ik wil het niet weten!

We spreken ineens nog enkele zaken af met Kudzo. Morgen gaan we in de namiddag naar het ‘monkey sanctuary’, een bos met aapjes. Volgende week zaterdag (05/02) gaan we nog eens naar Ho. Hopen op een werkende Skype deze keer! De week daarna gaan we waarschijnlijk naar de ‘waterfalls’. Na de afspraken neemt Kudzo ons even mee naar het materiaalhok van de organisatie. Veel ligt er niet meer. Enkele afgedankte spelletjes, wat scharen en een hele hoop carburators. Jammer, hier hadden we meer van verwacht.

In de late namiddag maak ik een grote domino van 50 stenen, prentjes voor een versje, prentjes voor een liedje en nog wat lesvoorbereidingen. Weeral veel voor school gedaan dus. Het lamineerapparaat dat hier staat komt geweldig van pas. Gelukkig hadden we zelf plasticjes bij, want die ontbreken hier.

Rond 18u krijgen we noodles met tomatensaus. Voor Lynn en Elke staat er ook nog een potje tonijn op tafel. Dat laat ik mooi links liggen. Na het eten vertrekken we meteen naar het internetcafé. Ebuddy opstarten, mails lezen en de blog online gooien. Allemaal op een Afrikaans tempo.

Op de weg terug vinden we dat we een ijsje verdiend hebben. Njam njam.

28-01-2011 om 20:27 geschreven door Annelies  

Vandaag was onze tweede stagedag in Agbenoxoe. Gelukkig kreeg ik vandaag beide leerkrachten bij me. Ze waren beiden te laat, maar ze waren er. Het gezag in de klas ging al iets beter. Mijn gezag in de klas begint al te beteren. Dit kan ook wel te maken hebben met het feit dat ze me niet volledig alleen gelaten hebben. Mijn strenge blik kan er ook wel voor iets tussen zitten J

Ik heb mijn kindjes ‘1, 2, 3 piano’ aangeleerd. Behalve wat afrem-problemen ging het best goed. Ze spelen het graag en willen echt winnen. Elke keer heb ik tien kinderen aan mijn arm die allemaal roepen ‘miss miss’ om me duidelijk te maken dat zij gewonnen hebben. Best schattig, hoewel mijn tenen het daar niet mee eens zijn. Kleine kindervoetjes wegen gelukkig niet zo veel.

De terugtocht met de fiets was weeral een hele uitdaging. Met een kletsnatte pet op m’n hoofd en heel veel moeite geraakte ik toch de bergen op. Ben enorm trots op mezelf! Alweer een grens verlegd. Een koude douche is nog nooit zo welkom geweest.

In de namiddag schrijven we onze observaties en reflecties van vandaag uit. Nog nooit zoveel voor school gewerkt als hier. Met een frisse cola in de hand en de ventilator op 5 lukt het voorlopig nog allemaal. Morgen een dagje vrij van school; het zal ons deugd doen.

Rond 16u begint de elektriciteit aan en uit te gaan. Buiten horen we gerommel. Als we een kijkje gaan nemen, zien we dat het regent! De jongens zijn onder het hutje gevlucht, maar Lynn, Elke en ik gaan in de regen staan. Zalig! De geur van België sluipt onze neuzen binnen.

Als het gestopt is met regenen, trekken we even het dorpje in. Stageverslagen kopiëren, alcoholstiften kopen en achter belwaarde zoeken. Als we terug in de compound zijn, begint het terug te rommelen. Nu valt de regen pas echt met bakken uit de lucht. Een welkome afwisseling.

Als avondeten hadden we fufu gevraagd, een lokale specialiteit die we wel eens wilden proeven. We krijgen alle drie een kom pikante soep met een stuk kip erin. Ook krijgen we een bord met een gigantische bol deeg erin. De soep moeten we met kip en al over het deeg kappen. Dan moeten we met onze rechterhand een stuk deeg afknijpen en dat door de soep halen. Een enorm plakkerig werkje en heel warm aan onze handjes. De soep is enorm pikant en de fufu zelf heeft vrij weinig smaak. De kom water die in het midden van de tafel staat, is welkom al onze handen tot aan de knokels vol hangen J

Na het eten maken we samen een memory om in de klas te gebruiken. Veel werk, maar daarvoor zijn we met drie. Om 21u stoppen we ermee. We kruipen achter de pc om mijn foto’s van Lapland te bekijken. Jaja, ik word al een echte wereldreiziger. Rond 22u gaan we slapen. Morgen uitslapen!

28-01-2011 om 20:20 geschreven door Annelies  

Vannacht gelukkig weer zalig geslapen. De wekker om kwart voor zeven blijft echter toch vroeg hoor. We ontbijten weer met de broodjes. Ook vandaag geen fruitsap. Water dat ik hier drink! Mensen die me goed kennen, weten dat een half glas water per dag al veel is voor me. Hier drink ik een achttal glazen per dag! En dan is er Elke nog, die ons elke avond tot 35 sit-ups verplicht. Goed voor de lijn J

De fietstocht heen doen we ook vandaag in stipt 25 minuten. Na twintig minuten wachten in de stageschool komt een van mijn twee leerkrachten aangesloft, te laat dus. De andere leerkracht kwam vandaag gewoon niet opdagen. Niet zo leuk, want net vandaag is het mijn eerste stagedag.

De leerkracht had me beloofd van me te helpen met de vertaling van het Ewe naar het Engels en andersom. In praktijk neemt ze de klas soms gewoon over in het  Ewe. Ik sta dan aan de kant en vraag me af waar ze het over hebben. De leerkracht loopt ook regelmatig de klas uit. Het kleine beetje Engels dat de kinderen verstaan, lijkt dan volledig weg te zijn. Een gekende zin als ‘sit down’ wordt onthaald door een grote lach en meer deugnieterij. Niet gemakkelijk om hier les te geven! Een uitdaging … dat zeker.

Om 12u is het break voor de kinderen. Voor ons tijd om aan de fietstocht terug te beginnen. Dit keer zonder platte band. De hitte zorgt ervoor dat ik menige berg niet op gefietst geraak. Vaak moet ik afstappen en de fiets verder duwen. Elke en Lynn wachten me dan boven op de berg op met een drinkbus water. Helden! Nee, de fietstocht terug is toch echt niet mijn ding. Drie kwartier later komen we druipend van het zweet terug. Gelukkig staat de spaghetti en een koude douche ons al op te wachten.

In de namiddag reflecteren we op onze eerste lesdag. Ook maken we de voorbereidingen voor morgen. Ons vervelen zullen we hier niet doen. Als avondeten krijgen we rijst met currysaus. Vanaf morgen mogen we van Rita kiezen uit een lijst wat we wanneer willen eten. Gemakkelijk. Zo weten we waar we naartoe gaan als we op de helse fietstocht terug zitten!

Rond 17u beginnen we met tekenen, kleuren, knutselen en lamineren. Na het eten, rijst met currysaus, rijden we met Bariso naar het dorpje. We willen onze stageverslagen afdrukken. Helaas zijn alle kopiecenters al gesloten. Om ons ritje niet tevergeefs te maken, gaan we dan maar een ijsje kopen.

 De lesmaterialen voor morgen zijn om 21u eindelijk af. We lezen nog wat en spelen nog een spelletje UNO met de voetbaljongens. Dat doen ze wel graag blijkbaar. Elke avond stellen ze een spelletje UNO voor. Voor half 10 lig ik alweer in m’n bedje. De Afrikaanse zon doet wat met je!

28-01-2011 om 20:17 geschreven door Annelies  

Vannacht niet goed geslapen. De haan kreeg een kleine hyperactieve aanval en kraaide zeker 35 keer, daarna ben ik de tel kwijtgeraakt. Mijn oordopjes ben ik ’s nachts ergens in bed kwijtgeraakt. Rond 2u begint er buiten, net onder mijn raam, iets te piepen. Geen idee wat het was, maar het klonk als een achteruitrijdende vrachtwagen. Het geluid heeft heel de nacht aangehouden. Als om kwart voor 7 de wekker gaat, kan ik een grote geeuw niet onderdrukken. Ons ontbijt, wederom de lekkere broodjes, staan al op ons te wachten. De ananassen zijn op denk ik. Helaas is er geen alternatief voorzien. Water dan maar.

Om half 8 stappen we op onze fiets voor de tocht naar Agbenoxoe (akbenochwee uitgesproken). Daar gaan we vandaag voor de tweede dag observeren. Als we aankomen, plakkend van het zweet, komen de kinderen ons al tegemoet gelopen. Ze hebben ons gemist blijkbaar. De lessen die ik observeer gaan vooruit. Alleen tijdens het vertellen van het verhaal in het Ewe krijg ik het moeilijk mijn ogen open te houden. Een slechte nacht, vroeg opstaan, fietsen en de warmte doen wat met je lijf. Om wakker te blijven ga ik een kijkje nemen in de klas van Lynn en Elke. Daar kijken 70 oogjes me nieuwsgierig aan. Ze zijn versjes aan het opzeggen. Een van de mooiste wil ik jullie niet onthouden:

‘good better best

May I never rest

Untill my good is better

And my better best’

In een hok in de school vinden we allerlei materialen die nog nooit gebruikt zijn geweest. Ingepakte lesmaterialen met een laag stof op waardoor je de tekst zelfs niet meer kon lezen. Het hok bezat zijn eigen fauna. Hiermee bedoel ik vleermuizen (en bijhorende poep), mieren en spinnen. Ik vlucht het hok uit, gelukkig maar. Vijf minuten later hoor ik Elke gillen en zie ik Elke en Lynn het hok uitrennen in blinde paniek. Ze schatten de achtpotige griezel die ze vonden op minstens 10 centimeter diameter. Ik weet alvast welk lokaal ik niet meer binnenga!

Om half 1 stappen we terug op onze fietsen. Ingesmeerd, een pet op ons hoofd, grote zonnebril op en met een druivensuikertje in de mond vertrekken we. Na vijf minuten is het weer van dat: ons Lynn haar band staat weer plat. Dezelfde als gisteren. Vreemd. We bellen Kudzo en Bernard komt om weer halen. Ik blijf het stiekem een klein Godsgeschenk vinden J

Als lunch staat nasi goreng met kip op ons te wachten. Vooral het frisse water kan ons wel bekoren. Na het eten was ik enkele van mijn kleren in een badje. Best wel een grappig zicht, zo’n waslijn vol ondergoed J Terwijl alles droogt, neem ik een koude douche. Wat doet dat deugd!

Om half 3 gaan we onze stagedocumenten halen bij het educational center. Deze keer zijn ze wél in orde! We passeren ineens langs het postkantoor en verzenden een exemplaar van de documenten naar Herman Coene, onze Belgische promotor. Binnen 14 dagen zou hij ze moeten ontvangen. Op de terugweg naar de compound kopen we een FAN-ijsje. Deze keer geen yoghurtsmaak maar fandango, appelsien. Als ik het zakje open bijt, ben ik precies terug in de Zoo met oma en opa. Het ijsje proeft exact zoals de oranje calipo’s die ik vroeger altijd binnensmikkelde. Zalig!

Terug in de compound typ ik mijn observaties uit en bereid ik de lessen voor morgen voor. Jawel, morgen is de grote dag: onze eerste dag lesgeven in Ghana. Ik kijk ernaar uit, met toch enkele kriebeltjes in mijn buik. Morgen geef ik wiskunde, taal, turnen en omgevingsstudie. Spannend!

Als avondeten krijgen we tomatensoep met groentjes en de lekkere broodjes van het ontbijt. De ventilator is ondertussen een van onze beste vrienden geworden. Alleen onze bladeren zijn daar niet mee akkoord. Met glazen, pennenzakken en adapters als presse-papier werken we daarna nog wat voor school. Lynn en ik krijgen een beetje last van de warmte en gibberen een half uur lang over vanalles en niets. De slappe lach die daarop volgt, doet onze ogen tranen. Leuke momenten J

Ook Charel (onze kamersalamander) laat zich nog eens zien. Hij is echter nog steeds te snel om te fotograferen. Zijn kleine broertje die ook in onze kamer vertoeft, heb ik echter wel kunnen strikken. ’s Avonds spelen we UNO met de jongens van de voetbalploeg. Laat gaan slapen zit er vandaag weeral niet in. De warmte en inspanningen doen hun werk wel. Om 21u zet ik mijn slaapmaskertje op. Het wordt een spannende dag morgen.

28-01-2011 om 20:11 geschreven door Annelies  

Vandaag was het zover: Onze allereerste stagedag in Ghana! Om kwart na zes ging de wekker, gruwelijk vroeg. Het is nog nooit zo stil geweest aan het de ontbijttafel. Met toch een beetje kriebels in onze buik stappen we om 7 uur onze fiets op. Goed ingesmeerd en voorzien van pet en zonnebril beginnen we aan onze tocht. De heuvels maken het ons best lastig. Toch geraken we, dankzij het vroege uur en dus koele temperaturen, alle heuvels op zonder te stoppen. Vijventwintig minuten later komen we aan in Agbenoxoe, onze eerste stageschool. Om 8 uur zou de school beginnen. We zijn dus een half uur te vroeg en er is nog geen leerkracht te bespeuren. Geen nood, we zetten ons op de drempel van de klas en kijken naar de kinderen die op de speelplaats spelen. Geen toezicht, maar dat blijft hier zelfs niet eens nodig. De kinderen spelen zelfstandig en rennen niet weg. Dat zou in België niet waar zijn!

Nicolas, de leraar van het zesde leerjaar, komt ons begroeten. Omdat we de directeur vorige week niet gezien hebben, neemt hij ons mee het heuveltje op. We moeten in de schaduw gaan zitten en hij gaat de directeur halen voor ons. De directeur is een streng uitziende man met een Raymond-Van-Het-Groenenwoud-kin. Hij heeft geen idee wat we daar komen doen. De boodschap is dus niet doorgekomen. We leggen alles uit en we worden welkom geheten. Plots moeten we zwijgen. Alle jongens van Junior High gaan in rijen staan en zingen een lied. Daarna bidden ze allemaal tezamen luidop. De leerkracht kijkt toe of iedereen flink meedoet. Dan beginnen drie jongens te trommelen en wordt het volkslied gezongen. Als de directeur gaat recht staan, doen wij dat ook maar. Je weet maar nooit. Na het volkslied marcheren de jongens de klassen binnen.

De directeur roept alle leerkrachten van Junior High bij zich. Langs alle kanten snellen kinderen aan met stoelen voor hen. We worden voorgesteld en verwelkomt. De leerkrachten drukken ons op het hart van zeker niet onderaan de heuvel (bij Kindergarden) te blijven, maar soms ook eens boven dag te komen zeggen. Dat beloven we. Hetzelfde tafereel speelt zich enkele minuten later af met de leerkrachten van Primary School.

Om half 9 gaan we terug naar beneden, bang om onze eerste les al gemist te hebben. Maar nee hoor, de kinderen zijn nog buiten aan het spelen de Agnes, het hoofd van Kindergarden (en leerkracht in KG1) is er zelfs nog niets eens. Ze komt even later aangeslenterd. Om kwart voor 9 worden de kinderen dan verzameld in twee rijen per klas. Ze doen een klassikaal gebed en zingen een liedje. Ook stelt juf Florence ons aan hen voor. Allemaal in het Ewe uiteraard. We staan er een beetje bij voor piet snot, maar de oogjes van de kinderen blinken als ze in onze richting kijken. Man, ik voel me hier echt bijna beroemd.

Onder begeleiding van een liedje marcheren de kinderen de klassen in. Lynn en Elke gaan samen mee met KG2. Dat is de klas van de vijfjarigen en zij hebben ongeveer 40 kinderen in hun klas. Ikzelf ga mee met KG1. Dat is de klas van de vierjarigen en ik heb ongeveer 25 kinderen. Agnes en Florence geven les in mijn klas. Hen ga ik vandaag dus observeren. We beginnen met taal. Engelse woordjes worden eindeloos herhaald en herhaald en herhaald. De leerkrachten beschikken over een minimum aan materialen: krijtbordjes en krijt, enkele prenten met op de achterkant het Engelse woord en enkele gekleurde blokjes. Het wordt nog een hele uitdaging om hiermee les te geven! Vorig jaar waren er allerlei materialen in de compound aanwezig, maar deze zijn verdwenen. Kudzo gaf ons een uitleg, maar die sloeg op niet veel. Waar de materialen naartoe zijn, weet niemand blijkbaar.

De timetable waar we ons aan moeten houden wordt met een heel pak zout genomen. De school startte al een uur later en ook de speeltijden duren telkens veel langer dan voorzien. Vreemd vreemd, maar helemaal naar de Ghanese levensstijl.

Om half 1 vertrekken we terug naar de compound. Als we vijf minuten op de fiets zitten, ben ik al volledig aan het smelten. Fietsen met een rugzak op je rug, over heuvels en bij een temperatuur van +/- 35°C bij een gebrek aan schaduw. Niet gemakkelijk. Na tien minuten puffen, hijgen en afzien meldt Lynn ons dat haar band weer plat staat. Een geluk bij een ongeluk als het ware. We bellen Kudzo en tien hete minuten later staat Bernard bij ons met het busje. Die rit zie ik morgen toch echt niet zitten hoor! Maar het zal wel moeten, vrees ik.

Terug in de compound aangekomen, staat onze lunch al koud te worden: plantine (bakbananen) met tomatensaus. Na het eten ben ik de eerste die het privilege van een douche mag ondergaan. Nog nooit zo blij geweest met een koude douche!

Als we alle drie gedoucht hebben, rijden we naar het educational center om onze stagedocumenten af te halen. Die zouden vandaag klaarliggen. Daar aangekomen zien we de man zitten die er vorige keer niet was, waardoor we terug moesten komen. Oef, het komt in orde. Dachten we … De bazin van het educational center is er deze keer niet en zij moet onze documenten nog steeds ondertekenen. Morgen terugkomen, luidt het. De Ghanese levensstijl op zijn hoogtepunt hier!

Eens terug in de compound typen we onze observaties uit en werken we nog wat voor stage. Na een half uur valt de elektriciteit weer uit. Gelukkig is het nu maar van korte duur. Een half uurtje later genieten we alweer van de ventilator boven ons hoofd.

’s Avonds eten we spaghetti. Het bord geraakt op tot het laatste sprietje. Nom nom nom. Daarna kijken we buiten onder het hutje naar Miss Conginiality 2. Van de 4 mannen die mee begonnen te kijken, schiet er aan het einde van de film nog maar eentje over. Precies een echte vrouwenfilm J

Om half 10 gaat het licht uit. Morgen moeten we er weer vroeg uit.

28-01-2011 om 20:07 geschreven door Annelies  

Zalig geslapen vannacht. Om half 8 gaat de wekker. Op een zondag. Uitslapen heet dat dan. Maar ja, ontbijten tussen 7 en 8 is hier de regel. Mama en papa, om jullie voor te zijn: neen, dat voeren we thuis NIET in! Volgende week willen we toch eens uitslapen. Dan willen we voorstellen om ons eigen ontbijt te maken. Als we maar eens een keertje wat langer kunnen slapen. Het zal nodig zijn. Onze stage begint namelijk morgen al!

Om tien voor acht ontbijten we met de broodjes en ananassap. Niets nieuws. Nog steeds ananassen aanwezig dus. Helaas. Om 8 uur valt de elektriciteit weer uit. Werken aan de accu van de stad zullen onze fris-water-en-een-afkoelende-ventilator-plannen tot 14u weer in de war sturen. Het wordt een luie dag vandaag, geen plannen.

In de voormiddag lezen en kaarten we buiten. Net voor we gaan eten, haal ik binnen mijn gsm van de oplader. Twee gemiste oproepen en vier smsjes. Oei, denk ik. Maar geen problemen, integendeel. Hoogtepunt van de dag: ik kan met Tom bellen! :D

Als lunch eten we rode rijst met stukjes worstjes en groene paprika. Na het eten trekken we terug naar buiten. Nog wat lezen en kaarten. Elke leert Lynn en ik een leuk nieuw spelletje. Ik word drie maal verslagen. Ook in het boek dat ik van Kim en Ward gekregen heb, schrijf ik elke dag. Om 14u is de elektriciteit terug. Vreugde alom.

Rond half vier kruipen we uit de zon onder de ventilator. Het is een broeierig hete dag vandaag. Geen idee hoeveel graden het is, want een thermometer heb ik hier nog nergens gezien. Ik gok toch op minstens 35°C. We schrijven verder aan onze blog, bereiden onze eerste stagedag voor en werken aan onze zelfstandige stage. Ondertussen tekent Yvonne heel het krijtbord vol.

Vandaag liet Kudzo ons enkele foto’s zien van onze voorgangers. De eerste foto die ik in handen kreeg, deed meteen een lichtje branden. Op de foto stond niemand minder dan Kris Haentjes, mijn leraar in het eerste leerjaar en de beste leraar die ik ooit gehad heb. Zijn dochter startte Tsatsaboli Foundation mee op.

Na nog wat schoolwerk eten we ’avonds een vreemd soort frietjes en vogelnestjes. Daarna vertrekken we voor het eerst zonder chaperonne naar het internetcafe. Met de fiets! Het internet in Kpando zelf maakt ons bijna moordlustig. Maar helaas ... niets aan te doen

23-01-2011 om 21:33 geschreven door Annelies  

Vannacht wakker geworden om naar de wc te gaan. De elektriciteit was echt nog steeds niet terug, zo bleek. Met de zaklamp dan maar. Een hele belevenis! Onze wekkers gaan af om 7 uur. We moeten vroeg weg vandaag. Het is Elkes verjaardag. Ze krijgt haar eerste cadeautje: haar kleedje. We doen alle drie onze Ghanese kleedjes aan en zien eruit als ‘K3 in Ghana’. Wel heel mooi J Als ontbijt krijgen we de lekkere broodjes, ananassap en omelet zonder groentjes. Jummie. Om half 8 springt de elektriciteit weer aan. Algemene vreugde in het huis J

Om 8 uur vertrekken we naar Ho. Kudzo rijdt met het busje en Bernard en Christian rijden met ons mee. Na een dik uur rijden, hobbelen en bobbelen komen we aan in Ho. Daar rijden we rechtstreeks naar het internetcafé. Dat zou al een uur open moeten zijn, maar iedereen van de werknemers zit buiten. De enige vrouw die de sleutel heeft, is er nog niet. Ze weten niet wanneer ze juist gaat komen. Zucht, de Ghanese levensstijl. Allemaal goed en wel, maar niet als mijn lief thuis op me zit te wachten! We gaan dan maar eerst de bankkaart uitproberen. Ook dat lukt niet. Na een half uurtje rondgereden te hebben en koekjes en beschuiten te hebben gekocht, proberen we het nog eens bij het internetcafé. Er is vordering: de dame met de sleutel is onderweg. Helaas heeft niemand een idee hoe lang het nog kan duren. We rijden dan maar weer even weg. Deze keer gaan we fietsen kopen. Ook dit loopt niet van een leien dakje. De enige fietsen die we kunnen vinden, komen tot aan mijn knieën. Dan maar terug naar het internetcafé. Dat is eindelijk open!

Een uur later dan gepland zit ik aan de computer. Ik verheug me om Tom terug te zien (webcam) en iedereen thuis nog eens te kunnen horen. Helaas, je had al door dat het niet onze geluksdag is vandaag. Skype en MSN weigeren beiden dienst L Tranen springen in mijn ogen. Hier had ik zo naar uitgekeken. Na een tijdje rommelen met facebook-chat ontdek ik EBuddy en zo kan ik toch chatten met Tom. Het is iets, maar niet genoeg. Ik vul mijn blog bij, lees en beantwoord mails en gooi de eerste 175 foto’s al online. Het internet gaat hier echt wel snel. Zalig!

Na anderhalf uur is het alweer afscheid nemen geblazen. Met pijn in het hart en een enkel traantje zeg ik dag tegen Tom. Waarschijnlijk duurt het twee weken eer we terug kunnen chatten. Gelukkig is er de Ghanese gsm nog J

Omdat we nog steeds geen fietsen hebben voor maandag rijden we ineens door naar Hohoé. Daar vinden we drie fietsen die groot genoeg zijn. Terwijl we wachten komt de fietsenmaker aangesloft. Hij zorgt ervoor dat we alle drie beschikken over een zadel (als dan niet een beetje stuk), een stuur en twee trappers. Toch vrij essentieel, niet waar? We mogen ze even proberen en dan gaan alle drie de fietsen mee het busje in. Handig, zo’n bus!

Na nog een dik uur hobbelen komen we terug aan in de compound. Daar heeft Frank, op vraag van Lynn en ik, een blad opgehangen met ‘Happy Birthday Elke’. Ook op het krijtbord schrijf ik ‘Happy Birthday Elke’. We zingen voor haar en ze wordt er zowaar verlegen van J Het is 15u en we hebben razende honger. Gelukkig is de pasta al klaar. Ik eet hem zo, want de reden waarom ze lekkere tomatensaus verpesten door er iets sardien-achtig bij te kappen, ontgaat me nog steeds. Met een frisse cola erbij geniet ik van het eten. Daarna ruimen we samen af en werk ik nog een beetje voor school.

Voor we het weten is het al 17u. Een fris doucheke en ik zet me buiten met een boek. Het leven kan schoon zijn J

Als avondeten krijgen we nasi goreng met een stukje kip en ketchup. Elke trakteert op cola. Na het eten eten kruipen we met Frank, Yvonne, Bernard en Christian in de zetel. Deze keer staat de nieuwe Alice in Wonderland op het menu. Ze vinden het een heel grappige film en elke keer als Alice iets overkomt, zegt Frank ‘oh oooh’. We lachen ons een kriek. Ook Lynn die elke tien minuten vraagt waarover de film nu juist gaat, zorgt voor een komisch effect.

Na een tijdje zetten we de film op pauze en komt Rita binnen met de cakejes die ze, op vraag van Lynn en ik, heet gebakken. Ze heeft er veel gemaakt. Echt veel :p Maar ze zijn lekker. Na de film, om half 11 kruipen we moe ons bed in.

23-01-2011 om 21:29 geschreven door Annelies  

Om kwart na 7 gaat de wekker. Twee smsjes van Tom, jeej J Als we aangekleed zijn, roep Frank ons naar buiten. Daar hangt een groot krijtbord. Op dit bord hebben ze enkele woorden Ewe en Engels gezet. Handig voor ons! We ontbijten met de lekkere broodjes en wederom vers ananassap. Ik hoop stiekem dat de ananassen binnenkort op zullen zijn. De broodjes smaken me echter keer op keer.

Na het ontbijt zet ik me buiten met de eindwerken van Sin, Toon en Eline. Hierin zoek ik voor beginsituaties voor mijn eigen eindwerk. Christian is niet naar school vandaag, de leerkrachten waren niet komen opdagen. Hij zit met Frank en een jongen die we nog niet kennen, een spelletje te spelen in het hutje. Na een uurtje zijn de eindwerken doorgelezen en ruil ik het schoolwerk eventjes voor een boek.

Om 10 uur vertrekken we naar het educational center om onze stagecontracten op te halen. De man die de documenten ging tekenen is op reis. Hij komt pas maandag terug. We zijn dus voor niets tot hier gekomen. In België had ik me hier druk in gemaakt. Hier kan ik er echter best tegen. De Ghanese mentaliteit dringt blijkbaar al wel door. Dat wordt aanpassen als ik terug in België ben!

Van het educational center rijden we nog even door naar de pottenbakkerij  in Fesi. Daar zien we mooie beeldjes, vazen en grotere potten. Een dame komt het atelier open doen en daar zien we nog meer kleine beeldjes. Mooie dingen. Plots deinst Elke terug. Ze zegt dat ze een spin ziet ter grootte van haar handpalm. Dat hoef ik dus echt niet te zien. Half nonchalant maar toch gehaast wandel ik terug naar buiten. Kleine rode beestjes kruipen door het hogere gras. Ik ben toch blij terug in het busje te zitten. Kleine beestjes zijn niet aan mij besteed. Gelukkig heeft Frank ondertussen de spin uit de douche gehaald J

Als we terug in de compound zijn, werken we verder voor school. Het gaat goed vooruit. We kunnen elkaar helpen met drie heb je veel meer ideeën dan alleen. Enkele uren aan een stuk werken we verder. Om het uur nemen we een pauze met een filmpje van Kabouter Wesley. Ik word gedwongen om mee te kijken door Lynn J

Om kwart voor 12 krijgen we vandaag onze lunch al. Het is plantine (bakbananen) met een tomatensaus waar vis in verwerkt is. Niet echt aan mij besteed. De koekjes die ik op de markt kocht, komen goed van pas. Na het eten beginnen we weer voor school te werken. Vijf uur later zijn we nog bezig! Zeg nu nog eens dat we op vakantie zijn. Hoewel, we hadden het veel slechter kunne treffen hier. We lachen ons een kriek met de jongens van de voetbalploeg. Christian, Frank en Bariso zijn op die paar dagen al uitgegroeid van verlegen jongens tot oppervlakkige vrienden. Ik weet zeker dat de tijd die vriendschappen alleen nog maar ten goede zullen komen.

Rond 18u gaan we met Rita naar de kleermaakster om onze kleedjes op te halen. Bernard rijdt ons met de Opel Corsa. We zitten met z’n drieën op de achterbank als sardientjes in een blik. Een blik benzine dan toch. We worden bijna high van de geur die in de auto hangt. Geen paniek, we zijn veilig weer thuis geraakt J De kleedjes zien er erg leuk uit. Morgen, op de uitstap naar Ho, zullen we ze dragen. Dan is Elke ook jarig. Haar kleedje is een cadeau van Lynn&ik, maar dat weet ze nog niet. Ook zal Rita morgen cake voor haar maken. Moeilijk om dat allemaal geregeld te krijgen zonder dat Elke in de buurt is! Na de kleermaakster gaan we ingrediënten voor brood kopen. Dat gaat hier allemaal, want de ‘winkels’ zijn open tot een uur of 10 ’s avonds. Van de winkels gaat het naar de bakkerij. We mengen onze ingrediënten in een emmertje en kappen dat in de machine. De bakker, een jongen van 15 schat ik, moet de machine met de hand ronddraaien. Een heel karwei. Lynn gaat hem helpen. Als het deeg klaar is, gooi de jongen het een tiental keer door een soort mangel. Het brood begint er nu uit te zien als een laken. Erg leuk om te zien, maar zo te zien ook een hele klus.

Als we terug in de compound zijn, krijgen we soep. Tomatensoep met vis erin verwerkt. Niet mijn ding. Gelukkig staan ook nu weer de lekkere broodjes op tafel. Daar eet ik m’n buikje graag mee rond. Nog een koude cola erbij en dan … valt de elektriciteit uit. Onaangekondigd. We gaan naar buiten en daar zijn Frank en Rita het brooddeeg in bollen aan het rollen. Bij kaarslicht. Ook gezellig J Lynn en ik proberen het ook. Niet gemakkelijk. Je moet eerst een paddenstoel maken en dan de uiteinden bij elkaar nemen en die eraf rollen. Als ik er een maak die goed is, krijg ik van Frank een high five. Daarna vergruizen Rita en Frank de suiker tot kleine korreltjes. Ze doen dit op een houten snijplank met een leeg flesje Eristoff. Yvonne zit met Elke klapspelletjes te spelen.

22-01-2011 om 12:02 geschreven door Annelies  

Vannacht heb ik al wat beter geslapen. Een extra laken en de ventilator op 1 waren een goede beslissing. Onze wekker stond vandaag een half uurtje later. Als ontbijt kregen we weer de zalige broodjes en vers ananassap.

In de voormiddag hebben we flink voor school gewerkt. Onze taken van KdG beginnen al hier en daar vorm te krijgen. Vandaag werkten we aan de paper internationalisering.

Als lunch kregen we een hele berg rijst. Mijn oogjes begonnen al te blinken J Ook verse ananas en een tomatensaus met stukjes vlees en groenten kwam op tafel. ’s Ochtends is de elektriciteit uitgegaan dus het water uit de ijskast is minder koel als anders. Rond 14u zouden de werken aan de elektriciteit over moeten zijn.

In de namiddag zijn we met Rita (vrouw Kudzo en onze kokkin) naar de markt in Kpando gegaan. Onderweg zijn we de brief van Veerle Rosiers af gaan geven aan Elisabeth van R C Boys. Ze was er erg blij mee en vroeg hoe het met Veerle ging. Ook vond ze het spijtig dat we dit jaar niet in haar school gingen komen lesgeven.

De markt in Kpando is in niets te vergelijken met een markt in België. De markten blijven hier open tot ongeveer 19u en ook het uitzicht is helemaal anders. Tot waar je kan kijken zie je mensen , mensen en nog eens mensen. De marktkramers zitten op de grond met hun koopwaren voor hen uitgespreid op een deken of een omgekeerd krat. Vooral voedingswaren vallen hier op. Ze liggen zo bloot in de zon en er wordt ook steeds aan gewerkt. Ze zijn dus, ook als ze niets verkopen, steeds bezig. Ik heb  nog  nooit zoveel mensen op een markt gezien. We moesten echt moeite doen om Rita bij te houden. Tussen de kleine ruimtes waar je kan lopen, wandelen de venters met hun grote karren. Die karren zijn vaak grote houten kruiwagens met wel honderden tubes tandpasta op elkaar gestapeld. Op de markt gaan we stoffen kopen. We kiezen allemaal een stofje uit en kopen 2 yards. Deze brengen we naar de kleermaakster. Zij meet ons op en schrijft onze namen op een stuk papiertape dat ze op de stof plakt. Mijn naam is te moeilijk dus ik heet eventjes ‘Ann’. Morgenavond mogen we onze kleedjes gaan ophalen. Het model van kleedje is geïnspireerd op een kleedje dat Elis draagt. Ook dat was gemaakt door Rita’s kleermaakster dus het is snel uitgelegd wat we willen.

Onderweg naar huis kopen we nog wat koekjes en dan passeren we de plaatselijke brouwer. We kopen twee bakken cola. Die nemen we in een taxi mee naar de compound. Een taxi is hier ook spotgoedkoop. We betaalden nog geen 80 cent voor een rit van 10 minuten!

Als we terug in de compound komen, beginnen we allemaal te schrijven in ons dagboek/logboek. Toen Elke Mickey Mouse op de krijtmuur getekend had, kwam Yvonne erbij staan. Zij is een meisje van 7 jaar dat hier in het huis woont. Echt een schatje. Ze tekende een bloem naast Mickey Mouse. We hebben haar wat kleurpotloden en papier gegeven en ze begon meteen te tekenen. Rond 16u (2 uur later dan voorzien) springt de elektriciteit terug op. We zetten de ventilator meteen aan en besluiten een spelletje UNO te spelen. Frank en Yvonne doen ook mee. Na een tijdje komt Rita er ook bijzitten. Elis (10 maanden) zit op de tafel en probeert met mijn gsm te bellen. Naar wie? Dat weet ik niet J

Als avondeten krijgen we lekkere spaghetti. Van het grote bord blijft niets meer over. Ik drink er een zalige koude cola bij J Ice tea heb ik hier helaas nog nergens kunnen spotten. Dan zal ik die schade in België maar moeten inhalen ;o)

Na het eten gaan we buiten zitten met Frank, Yvonne en Bariso. Er staat Afrikaanse muziek op. Ook een Afrikaanse versie van Ayo Technology van Milo is te horen. Yvonne begint te dansen met Elis op de arm. Schitterend om te zien. Rita, de mama van Elis, moedigt ze aan. Ze begint in haar handen te klappen en ‘clap for mama’ te scanderen. Elis begint enthousiast te klappen en met haar poep te schudden. Enorm schattig. Yvonne begint te dansen en ik haal mijn Bloggie boven. Goed gerief, dank u mama en papa J Ze wil zichzelf telkens bekijken en dan opnieuw beginnen dansen. Zichzelf op beeld zien, vinden de Ghanezen hier geweldig.  Ook gewoon foto’s van in België (met een hele hoop Jovo’s dus) bekijken ze graag. Bij elke persoon moeten we dan uitleggen wie het is. Ja ja, de helft van de lezers van mijn blog is al gekend bij onze voetbaljongens J

Elke, Frank en Christian houden een vliegerwedstrijd. Ze vouwen allemaal hun eigen versie van een vlieger. Christian kiest voor een ‘flying canoe’. Benieuwd hoe dat gaat aflopen! Ze gooien om ter verst. Elke wint de eerste 10 keer. Elke keer passen Christian en Frank hun ontwerp aan. Ook hier is de Bloggie een welkom geschenk. De reactie van Frank als hij de eerste keer wint, is fenomenaal. Christian heeft van zijn flying canoe dan toch maar een gevechtsvliegtuig gemaakt. Hij gooit echter steeds zijn vlieger recht op het dak van het hutje op de binnenplaats. Frank is vastbesloten Christian in te maken. Hij verzwaart zijn vlieger met een stokje maar dat eindigt op een kleine aanslag op Lynn en mij J We lachen en praten en vliegeren wel 2 uur lang. Als Frank een punt maakt, tekent hij een streepje in het stof op de voorruit van de bus. Een creatief scorebord. Als het vliegeren zelf een beetje saai wordt, verzinnen ze een variatie. Er hangt een elektriciteitsdraad van het huis naar het hutje, hoog in de lucht. Daar moeten ze nu overgooien. Nu is Christian de beste. Ook hij telt zijn punten in het stof op de voorruit van de bus. Na twee uur vliegeren, heeft Christian tien punten. Na een leuke avond buiten, kruipen we om half 10 in bed.

22-01-2011 om 12:01 geschreven door Annelies  

Niet zo’n goede nacht gehad. De ventilator stond op 3 en ik lig naast een open raam. Vannacht werd ik wakker, bibberend van de kou. Zo vreemd om kou te ervaren in Afrika. Vannacht toch maar een extra dekentje naast mij leggen en de ventilator op 1 laten staan.

Als ontbijt krijgen we dezelfde lekkere broodjes als gisteren. Deze keer smeren we er lekker Westers een laagje choco op. Toch vind ik ze lekkerder zonder. Zalige broodjes. Ananassap staat ook op tafel. Helaas niets voor mij wegens een gigantisch opzwellende tong in geval van contact met ananas J

Om tien voor negen vertrekken we naar het educational center om de baas op te halen. Hij gaat met ons mee naar de schooltjes. We beginnen in Aziavi. Daar zullen we les gaan geven van 28 februari tot en met 24 maart. Vier weken (4 dagen per week) dus. We worden hier goed ontvangen. De directrice heet ons welkom en is dankbaar dat we naar hen komen. We gaan naar de klasjes. Het zijn twee kleine klasjes van samen nog maar 25 kindjes. In de klassen staan 2 juffen per klas. Veel leerkrachten voor weinig kinderen dus. De leerkrachten stellen ons voor aan de kindjes en laten ze allemaal in koor ‘you are welcome’ zeggen. Superschattig. De man van het educational center is erg streng. Hij pepert de leerkrachten in dat ze ons moeten ondersteunen en niet gewoon aan de kant mogen gaan zitten. De meisjes zijn nog maar studenten en ze zijn hier ook om van jullie te leren. Ik heb er een goed gevoel bij hier.

Daarna rijden we door naar Agbenoxoe. Daar zijn de klasjes van de kleuterschool beneden, maar voor de directeur moeten we naar boven op een bergje. Daar aangekomen krijgen we meteen de beste stoelen in de schaduw. De directeur is niet aanwezig. De man van het educational center vraagt aan een van de leerkrachten wie de assistent is. ‘De directeur is zijn eigen assistent’ is zijn antwoord. We leggen het dan maar aan hem uit. In Agbenoxoe zullen we maandag beginnen om vier weken (4 dagen per week) les te geven. Ook hier worden we goed ontvangen en is de man van het educational center wederom streng.

Onderweg terug naar de compound kopen we onze Ghanese sim-kaart. Mijn Ghanees nummer is +233200/71.86.07. Smsjes zijn steeds welkom!! Mijn Belgische gsm zal ik maar een keertje per week opzetten of zo. De Ghanese gsm staat altijd op en kan dus ook gebruikt worden voor dringende zaken.

’s Middags krijgen we bonen met tomatensaus en plantine. Plantine zijn bakbananen, een soort bananen die worden gebakken en heel zoet smaken. Ik eet er een paar en proef (flink) van de bonen. Niet mijn ding.

In de namiddag werken we onder het hutje op de binnenkoer voor school. Frank helpt ons met het zoeken van woorden voor de webschema’s. Best grappig. Hij stelt ons voor om met hem mee te gaan naar een voetbalwedstrijd in het stadion van het dorp. Waarom niet hé J De Heart Of Lions (ploeg Kpando) speelt tegen King Faisal (ploeg Accra). Het is een wedstrijd uit de eerste klasse van Ghana. We betalen 3 cedi (nog geen 2 euro) voor een zitplaats op een plastic stoel. Gelukkig zitten we in de schaduw van een van de kleine tentjes langs de kant van het veld. Elke en ik leggen Lynn de basisregels van voetbal uit. En paps, ik snap eindelijk buitenspel ;o) Opeens horen we ‘godverdomme’. De coach van ‘ons’ team blijkt een Nederlander te zijn! Alle supporters zitten door elkaar. Dat kan ik me moeilijk voorstellen in België. De Lions winnen met 1-0, groot feest in Kpando. Ze springen nu over King Faisal naar de derde plaats!

Vandaag hebben we voor het eerst FanYogo geproefd; een soort ijsjes in zakjes. Je moet het topje eraf bijten en dan sabbelen en knauwen tot je het ijs er allemaal uitgekregen hebt. Elke, Lynn en ik hebben er elk een gekocht met yoghurt-smaak. Het bleek echt bevroren yoghurt te zijn. Superverfrissend. Ze verkopen ze ook nog met chocoladesmaak, die willen we ook wel eens proberen.

Elis begint ons al te vertrouwen. Ze wordt vaak op onze schoot gezet en prikt dan met haar vingertje in ons blanke vel. Met haar grote ogen kijkt ze ons nieuwsgierig aan. Wandelen doet ze niet zo graag. Elke keer als Kudzo voorbij wandelt, scandeert Elis ‘daddy daddy!’.

Als avondeten wachten ons frietjes met ketchup en kleine curryworsten! Er is ook een groenteslaatje met tonijn, maar dat laat ik toch maar aan me voorbij gaan. De frietjes zijn, volgens ons, gemaakt van zoete aardappelen. Ze smaken lekker, maar zijn steenhard en veel geler. Lekker lekker lekker! Ik smul m’n buikje vol.

’s Avonds kijken we met Frank en Yvonne naar The Lion King in het salon. Supergezellig! Yvonne valt al snel in slaap. En Fonske? Die zit tijdens heel de film op schoot bij Frank.

Om kwart na 9 ben ik supermoe en ik kruip in bed. Slaap zacht België!

22-01-2011 om 12:01 geschreven door Annelies  

Zalig geslapen deze nacht! Met behulp van oordopjes en een slaapmaskertje merkte ik niets van mijn omgeving. De ventilator is een welkome vriend in de kamer. Ik had het vannacht zelfs een beetje koud! Maak dat mee.

Als ontbijt kregen we dezelfde broodjes als gisteren, maar dan zonder iets ertussen. Heel erg lekker. De smaak is moeilijk te beschrijven, maar het betekent wat als ik er bijna 7 opeet. Precies kleine gekruide pannenkoekjes. Zalig lekker! Wat me opvalt, is dat we nooit samen met de familie hier eten. Ons eten wordt op tafel gezet en daarna weer afgeruimd. Precies een hotel!

Rond 10 uur vertrekken we naar het Educational Center van Kpando. Eerst gaan we de bisschop halen in de middelbare school. Hij is de assistent van Kudzo. Met zijn auto (een Toyota 4x4 voor de geïnteresseerden) rijden we naar het Educational center. Daar worden we opgewacht door een man die ons wel drie keer welkom heet. Hij brengt ons naar zijn bazin; een grote struise dame in traditionele kledij. Zij verwelkomt ons zeker 5 keer. We zullen stage lopen in Aziavi en Agbenoxoe, twee scholen elk aan een andere kant van Kpando. Het is naar beide scholen ongeveer vier kilometer fietsen, dus dat valt mee. Hoewel, met mijn conditie …

Van het Educational Center gingen we de bisschop terug afzetten aan de middelbare school. Daarna maakten we nog een tussenstop in RC Boys. Ik moest een brief gaan afgeven van Veerle Rosiers, een leerkracht die daar vorige zomer ging helpen. Elisabeth (de ontvanger van de brief) was er echter niet. Morgen nog eens proberen.

Op de binnenkoer kraaien hanen, kakelen kippen en mekkeren geiten. Als we even buiten gaan kijken, roefelen de hagedissen de muren op. We zien er zeker 5. Allemaal grote broers en zussen van onze Charel.

Rond 13u krijgen we onze lunch: rode rijst met een kippenvleugel. Lekker lekker lekker. Zolang ik de kleine groentjes ertussenuit haal uiteraard. Je kent me J

In de namiddag zijn we dorpje Kpando zelf gaan bekijken. Christian, een van de jongens is het huis, ging met ons mee. Lang alle kanten hoorden we ‘Jovo Jovo!’, wat ‘blanke’ betekent. De meesten hebben al wel blanken gezien de voorbije jaren, maar toch worden we langs alle kanten bekeken. Vooral de kindjes die van school komen, kijken hun ogen uit. Ze zwaaien en zijn ongelooflijk blij als we terugzwaaien.

Christian toont ons alle internetcafés en bij allemaal moeten we handjes gaan schudden. Ze doen dit met een soort vingerknip op het einde. Dat willen we ook leren! Christian belooft het ons te leren als we terug in het huis zijn. Bij elk internetcafé moeten we beloven dat we nog eens terugkomen. Ze vragen ons allerlei dingen in het Ewe. En dan maar lachen als we er niet op kunnen antwoorden. Wel leren wat we moeten antwoorden op de vraag Wo foa (of zoiets J). We antwoorden met Eeee. De vraag is ‘hoe gaat het?’ en we antwoorden met ‘goed.’ Als ze Woezo (welkom) zeggen, antwoorden we met ‘Joooo’ (dank je). We geraken al goed ingeburgerd.

Op het einde van onze wandeltocht door Kpando heeft het Hamattan-stof zich opgehoopt in mijn mond. We gaan iets drinken. In Ghana is het de gewoonte dat diegene die uitnodigt, ook betaalt. We trakteren Christian op een sprite en drinken zelf een koude cola. Zalig lekker! Als we willen betalen, vraagt de vrouw ons 32000 cedi. Zovéél?! Dat kan niet! Maar neen, als er duizend achter staat, bedoelen ze hier pesowas, de kleine muntjes. Voor 4 drankjes betalen we dus maar 3,2 cedi. Nog geen halve euro voor een flesje van 30cl!

Als we terug in de compound zijn leren Frank, Christian en Bernard ons het vingerknippen bij het handen schudden. Niet gemakkelijk! Onze vingers doen pijn na de les. Gelukkig is het dan net klaar. We krijgen pasta met tonijn. De geur en smaak zijn enorm overweldigend. Ik ben geen tonijn-fan maar eet toch een bord op. Later op de kamer voedert Elke me koekjes :D

’s Avond gaan we met Frank naar het internetcafé. De blog online zetten, mails lezen en misschien wel op facebook. We spreken af om een uur te blijven. We krijgen allemaal onze eigen computer en openen Flock, de lokale internetprovider. Lynn haar computer is de snelste, ze heeft al snel haar mail geopend. De mijne moet op gang komen. Na een half uur heb ik de mail van Tom en papa gelezen. Nog een kwartier later heb ik ze kunnen beantwoorden. Elke krijgt nog steeds een wachtende internetpagina. Na een uurtje heeft Elke nog steeds niets kunnen doen. We besluiten een extra uur te blijven. Ik open facebook en wacht tot de pagina geladen is. Ondertussen komen er steeds meer Ghanezen naast mij op de pc werken. Allemaal zitten ze op facebook J Ze vragen ons waar we vandaan komen en hoe je bepaalde woorden in het Nederlands moet zeggen. We leren zelf ook nog enkele woorden Ewe. Op de landkaart duid ik voor hen België aan. Ze staan versteld dat België kleiner is dan Ghana. Elke worstelt nog steeds met het internet. Ondertussen heb ik facebook al geopend. Vreemd genoeg gaat facebook hier sneller dan een e-mail. Papa schreef dat hij de gezelligheid van Tom&Annelies in de zetel mist. De tranen komen weer even boven. Zo lief! Ik mis het ook, ja. Maar ik zit hier wel goed de komende weken. Daarna kom ik terug hoor, lieve paps.

Na twee leutige uren in het internetcafé betalen we elks 2 cedi, één euro. Elke moet niets betalen want ze heeft totaal niets kunnen doen. Op de weg terug naar de compound lachen we met Frank over de super-mosquito. Hij verzekert me dat er niet veel slangen in Kpando zitten. Goed antwoord! Hij zegt ook dat er wel veel spinnen zitten. Slecht antwoord! Ach ja, ik gedraag me als een tijger zoals ik de oma beloofd heb.

Om half 11 kruipen we in bed.

22-01-2011 om 12:00 geschreven door Annelies  

Wat een nacht! De ventilator (die héél erg welkom was) maakte zoveel lawaai dat het leek of het enorm hard regende op het dak. Rond 1 uur kwam daar het geluid bij van een haan die duidelijk een nieuw horloge nodig heeft. En een paar nieuwe stembanden. Tot 5 uur heeft dat beest liggen kraaien tegen een gemiddelde van 5 kraaien per uur! Alle valiezen waren nog ingepakt, dus zoeken naar oorstopjes was geen optie. Geen oog dichtgedaan dus. Als de wekker om kwart na 7 gaat, zit ik bijna meteen recht. Nog nooit zo snel uit bed geweest.

Ontbijten met heerlijke stukken dik wit brood en omelet met groene paprika. Jawel, ik heb geproefd! Nog een kijkje nemen in de tropische tuin van de heer des huizes. Palmbomen, bananen, yam en kokosnoten. Ze zijn de grote vruchtenbollen van de palmbomen aan het halen. Daarna kappen ze ze in stukken om later uit de bessen de palmolie te halen. Hard werk om 8 uur ’s morgens!

Rond 9 uur vertrekken we voor een 4 uur durende rit van Accra naar Kpando. We hobbelen en bobbelen door het stoffige land. Overal langs de weg staan kraampjes en verkopers met gigantische manden op hun hoofd. Bij elke vertraging duwen ze hun armen bijna bij ons in de auto. We stoppen in Accra Mall om geld te wisselen. Even zijn we nog meer als anders de degoutante rijke toeristen. Na nog een kleine tussenstop aan de Volta Bridge rijden we in een ruk door naar Kpando. We stoppen nog maar een keer om een politieagent te laten instappen die met ons wil meerijden naar het volgende politiekantoor. We zijn welkom, glimlacht hij breed.

Rond half 2 komen we aan in de compound. We worden verwelkomd door een horde geiten, Rita en de kleine Elis. Onze bagage gaat de kamer in. Die ziet er netjes uit. Er staat een enkel bed (het mijne) en een dubbel bed waar Lynn en Elke in zullen slapen. Beiden zijn voorzien van een muskietennet. We hebben onze eigen badkamer met lavabo, wc en gigantische douche. De knuffels worden op het bed gezet? Tommie krijgt meteen een grote dosis van het parfum van Tom. De foto’s van Tom, het kaartje van mama, de kraanvogel van Lore en de tips en prentjes van de zussen worden netjes naar het bed geplakt. In de badkamer spot ik even later mijn eerste achtpotige ‘vriend’. Ik gedraag me als een tijger (hé oma ?) en trek er gewoon een foto van. Zo, geen gegil of niks!

Na het uitpakken worden we in het kantoortje van Kudzo geroepen. We krijgen de papieren met alle kosten erop. Elke rit van en naar Kpando staat netjes met bijhorende prijs opgeschreven. Handig, maar de hoge prijzen van ons vervoer slaan toch tegen. Maar ik mocht me geen financiële zorgen maken van ons papa, dus doen we dat niet. Of maar eventjes. Flink hé!

Op het binnenplein zitten Bernard en Baroesoe (of hoe je dat ook schrijft) te praten. We gaan er bijzitten en slaan een babbeltje.Baroesoe is 15 jaar en speelt bij het plaatselijke voetbalteam. We stellen vragen en krijgen een antwoord met bijhorende terug-vraag terug. Onze eerste woordjes Ewe kennen we ook al. AUW is nee en I is ja. Ik schrijf ondertussen in het dagboek dat ik van Kim en Ward heb gekregen. De bladzijden vullen zich bijna vanzelf. Zoveel indrukken zijn gewoon niet in enkele woorden te vervatten.

Rond 17u begint de plaatselijke Ihmam te zingen en op te roepen voor het gebed. De moslimgemeenschap dringt door tot bij ons in de compound. Overal in het stadje bidden de mensen nu. Wij luisteren en mijmeren erbij.

Als avondeten krijgen we een soort van bagels (maar dan zonder gat erin) met kip en groentjes. Lekker, maar de groentjes zijn niet aan mij besteed. Die haal ik eruit, je kent me. Als drinken krijgen we een kan tropicaljuice. Ik schenk een glas in smos de halve tafel onder. Oeps.

Onze eerste kleine vriend in de kamer hebben we ook al gespot. Hij is ongeveer een wijsvingers lang en heeft vier schattige pootjes en een staart. Weet je het al? Juist, een klein hagedisje. We dopen hem Charel. Als ik al lang in dromenland vertoef, zien Lynn en Elke Charels tweelingbroer passeren.

Rond 21u kruip ik in bed met mijn mp3-speler en een boek. Een half uurtje later wil ik gaan slapen, het is een lange reis geweest en na vorige nacht kan ik wel wat slaap gebruiken. Net voor ik dromenland mag betreden, klinkt een lawaai in de badkamer. Mijn toiletzak was in het toilet gevallen. Gelukkig geen grote problemen. De tandenborstel en kam waren nog intact. Een bus shampoo en de (plastic) toiletzak zijn snel afgespoeld onder de kraan. Rond 22u gaat het licht uit en, met Tommie in mijn armen, ik val als een blok in slaap.

18-01-2011 om 22:17 geschreven door Annelies  

Op 16 januari was het zover. Om 9 uur ’s ochtends vertrokken we richting vliegveld. De zenuwen gierden door m’n lijf. In Zaventem vond ik al snel Lynn en Elke, mijn reisgenoten. Inchecken dan maar. Valiezen die te zwaar waren, een te groot aantal stuks handbagage. Allemaal problemen die hun oplossing vrij snel vonden. Een beetje overladen in elkaars valiezen en we mochten vertrekken. Alleen de gitaar van Lynn bleef thuis.

Afscheid nemen dan. Niet mijn favoriete deel van deze dag. Het lied van Tom deed mijn dammen breken. De tranen die ik vroeger nooit vond, kwamen nu vanzelf. Ook mama en Tom hadden het moeilijk. Mannekes, ik ga jullie missen!

Nog een laatste keer omkijken en we beginnen aan ons avontuur. De allerlaatste gate is de onze. Voorbij de pascontrole en, na een half uurtje wachten, mogen we aan boord van de Airbus. Wat een gigantisch vliegtuig! Rijen van 2 – 3 – 2 voor ettelijke meters en meters achter elkaar. Indrukwekkend. We krijgen bijna meteen na opstijgen een pakje crackers tegen de grommende maag. Gedurende heel de vlucht drinken we water, cola of fruitsap. De middagmaaltijd (kip, puree en salade) smaakt me niet zo. Geen honger. Met de mp3-speler van Tom in de oren denk ik aan thuis.

Ik zit een rij en vier stoelen verder dan Lynn en Elke. Naast me, een toffe Engelse madam die heel Afrika gaat rondreizen. Een uurtje voor landen roept Lynn me. We mogen naar de cockpit met Fonske! Fonske is de aap die met ons meereist. Een deel van Lynns eindstage. En Fonske heeft ervoor gezorgd dat we naar de cockpit mogen. De piloten zijn heel vriendelijk en poseren maar al te graag met Fonske en de vliegkaarten. Zoveel knopjes! Zelf Fonske staat er versteld van.

Rond kwart na 5 plaatselijke tijd (het is hier een uur vroeger) komen we aan in het warme Acrra. Het is bijna avond, bewolkt en toch nog 30°. Dat belooft! Een immigratiepapier invullen en aanschuiven voor pascontrole. Alles verloopt vlekkeloos. Onze goede vriend voor de komende 79 dagen is Kudzo. Hij staat ons al op te wachten aan de terminal. Meteen worden onze trolleys overgenomen door hem en Bernard, zijn broer. Het laatste karretje duwen we zelf. Ten minste, tot we hulp krijgen van een wel heel hevig transpirerende man. We bedanken vriendelijk en leggen uit dat we bij de mensen voor ons horen. ‘Geen probleem, ik ook’ lacht de man. Gedwee laten we het karretje uit onze handen duwen. Als Kudzo dat in de gaten krijgt, zegt hij boos ‘nee, het is de eerste keer dat ze hier zijn. Laat los!’ De man lacht en wandelt weg. Onze eerste les hebben we al geleerd.

Onderweg door het donkere Accra zien we een massa straatverkopers, vooral kinderen. Ook kinderen die langs een druk kruispunt zonder verkeerslichten of zebrapaden liggen te slapen, lijkt hier de normaalste zaak. Hobbelend en bobbelend schokken we verder in het busje zonder gordels. Kudzo kent de straten en hun kuilen. Gelukkig maar. Overal is nog leven. Marktjes zijn geopend en alle winkels zijn om half 8 nog open.Cultuurshock 1.

Vannacht logeren we bij de nonkel van Kudzo. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen meteen een zakje water van een halve liter. Het smaakt naar plastic, maar na een zeven uur durende vlucht en een uurtje auto is alle drank welkom.

Om half 10 zijn we allemaal doodop. We kruipen in bed, het is nodig.

18-01-2011 om 22:09 geschreven door Annelies