Ik denk dat dit een nooit eerder gevormde woordcombinatie wordt: een ontroerende factuur.
Twee weken geleden visten we de rekening voor de vliegtickets uit de brievenbus.
Heenreis 2 personen, terugreis 3 personen. Ja bon, we wisten ook wel dat we met z'n drieen zouden terugkomen maar toch, de bevestiging zwart op wit maakte het weer een pak "echter". Want, wij hebben nog altijd de grootste moeite om te beseffen dat die baby met de bolle wangen in de Hello Kitty-stoel onze dochter is.
Maar ze stond op de factuur als derde in de rij, met volledige naam en geboortedatum. En daarna was de wereld eventjes heel wazig want ze komt eindelijk naar huis...
En sindsdien volgen de aankopen zich in snel tempo op: papflessen, lakens, speelgoed, jasjes, sokjes, koeken, kleedjes, medicijnen en ... badeendjes voor het meisje dat graag in bad gaat.
Na dat lange wachten gaat het nu opeens allemaal zo snel en ik heb het gevoel dat mijn hart en hoofd niet altijd gelijke tred houden. Zo lang op uitkijk gestaan, wachtend op bericht uit het oosten en nu moeten we ons serieus haasten om alles op tijd geverfd, geregeld, gekuist, gewassen, gestreken, gekocht, kortom klaar te krijgen. Maar we doen het allemaal fluitend en genietend want op deze momenten hebben we echt letterlijk jaren gewacht. Iedereen spreekt over "de grote aanpassing"; en ja begot, laat ze maar komen!
Binnen een kleine 2 weken vertrekken we naar China. Naast al die praktische zaken proberen we ons vooral mentaal voor te bereiden. Nu de dag van onze ontmoeting begint te naderen probeer ik mezelf klaar en sterk te maken voor dat moment waarop 2 werelden samenkomen.
Ik heb geen roze wolk - gedachten over onze eerste ontmoeting: het zal het mooiste en tegelijkertijd het moeilijkste moment worden. Want hoe blij wij ook gaan zijn om haar eindelijk bij ons te hebben, voor haar betekent het een afscheid van alles wat ze gekend heeft. Wij hebben al jaren kunnen wennen aan het idee van onze dochter en sinds enkele weken kunnen we er ook een gezichtje op plakken. Voor haar echter betekent het een abrupt afscheid van haar vertrouwde wereld. Ze zal opeens in de armen van 2 vreemd lijkende, ruikende, pratende blanke mensen geduwd worden en ze zal op dat moment niet kunnen beseffen dat ze bij niemand ooit meer welkom is geweest, dat ze eindelijk thuis is.
Ze leeft al bijna haar ganse leven bij een pleegggezin. In China zijn dat meestal oudere mensen wiens kinderen het nest al verlaten hebben. En we zijn heel blij dat ze bij een gezin heeft mogen verblijven, dat ze weet hoe het voelt om zich veilig te voelen bij iemand want dat gaat haar helpen om zich ook geborgen en gehecht te voelen bij ons. De keerzijde van het verhaal betekent dat ze verdriet zal hebben, dat ze haar pleegouders zal missen en zal rouwen om alles wat ze verloren is.
Dat gezichtje zouden we al uit duizenden herkennen, we spreken over haar alsof ze al een leven lang bij ons is, onze toekomstplannen beginnen en eindigen met haar, ze is de eerste en de laatste gedachte van elke dag, we zullen naar de andere kant van de wereld reizen voor haar... Maar we kunnen dat verdriet niet tegenhouden en dat hoeft ook niet. We laten haar zijn wie ze is en nemen alles wat ze meebrengt en wat ze achterlaat met ons mee.
And love is not the easy thing
The only baggage you can bring...
And love is not the easy thing...
The only baggage you can bring
Is all that you can't leave behind
(Walk on, U2)
Maar zakdoeken heb ik voor alle zekerheid toch heel hoog op de paklijst gezet hoor!
We hebben de afgelopen dagen een niet aflatende stroom van gelukwensen mogen ontvangen. Jullie waren zo talrijk dat het onbegonnen werk wordt om jullie allemaal persoonlijk te bedanken dus we gaan het via deze weg doen: een oprechte dankuwel aan iedereen van 2 oeverloos trotse ouders. We zullen haar later zeker vertellen over de warme welkom die ze al kreeg bij het tonen van haar eerste foto.
Nog wat extra info over ons Jilleke: ze wordt omschreven als een actieve baby die veel lacht, soms ongeduldig is, geniet van haar badje en helemaal wild is van beestjes op TV. Ze is geboren in de provincie Jiangxi in het zuidoosten van China; de provinciehoofdstad is Nanchang. Jiangxi telt 42 miljoen inwoners. Het tehuis waar ze verblijft ligt in FengCheng City, zo'n 50 km ten zuiden van Nanchang. Op de foto is ze zo'n 4 maanden oud.
De zeldzame momenten waarop we niet naar haar foto's staren, zijn we bezig met de inrichting van haar kamertje en de voorbereiding van de reis. Het ziet ernaar uit dat onze bagage alleen al de laadruimte van een Boeing 747 gaat vullen. En deze keer ga ik niet tegen mijn voeten krijgen omdat ik 5 paar schoenen heb ingepakt want voor onszelf nemen we het absolute minimum mee; voor haar daarentegen gaan we ongetwijfeld schandalig overdrijven.
Sinds we weten dat ze graag in bad gaat is Iwan in actie geschoten om een bad in recordtempo te installeren. Ik heb jaren zwaar voor dat ding moeten lobby'en maar voor haar gaat het zonder slag of stoot op een paar weken in orde zijn. En ik had het ook niet anders gewild tiens.
