Het
luiaard-leven begint ons zo goed te bevallen dat we gisteren zelfs geen tijd
meer hadden om de blog bij te werken! We geraakten zelfs niet op tijd in de
cafetaria voor onze koffie.Vandaag moeten we de valiezen inpakken; ben benieuwd
of we die stress gaan aankunnen ;-)
Dit wordt
onze laatste blog vanuit Peking; nog 1 nachtje slapen en dan gaat het richting
Belgie.
Het
thuisfront mag alvast content zijn want we hebben een extra valies moeten kopen
voor de souvenirs. Dagelijks lopen we even langs de plaatselijke kraampjes, een
grote hal met kleine winkeltjes die allemaal ongeveer hetzelfde verkopen en
waar de verkopers je allemaal T-shirten, schoenen, sjaals etc willen aansmeren.
Eigenlijk hebben ze heel mooie spullen maar langer dan 10 minuten hou ik het
niet uit want je wordt langs alle kanten onophoudelijk bestookt met hun
verkoopspraatjes.
Jill is
zoals altijd ons blije meisje. Ze kent ons nu ook heel goed en ze wordt niet
graag vastgepakt door vreemden. Als 1 van ons beiden even uit beeld is
verdwenen, zoekt ze rond en pas als we terug met ons drietjes zijn kan ze weer
lachen.
We hebben vernomen
dat ze altijd bij haar pleegmoeder in bed sliep en dat ze dan lichamelijk
contact zocht. Sinds we in het ziekenhuis verblijven slaapt ze ook bij ons in
bed en ze zorgt ervoor dat er altijd een handje of een voetje op ons ligt. Heel
schattig maar 2 voetjes tegelijkertijd in je gezicht gesmeten krijgen in het
midden van de nacht is dat net iets minder.
Tot slot
van ons grote China-avontuur, willen we iedereen bedanken voor de vele
berichtjes. We hebben er weinig beantwoord maar elke mail, elke reactie is ons
tot steun geweest in deze 3 hectische weken. Hoewel we aan de andere kant van
de wereld zitten, hebben jullie ons vaak een thuisgevoel gegeven.
Behalve het
uitzicht vanuit de taxi hebben we geen rxxt van Peking gezien. Spijtig maar een
goede reden om binnen een aantal jaren terug te komen en onze dochter haar
geboorteland te laten zien. En uiteindelijk hebben we alles waarvoor we gekomen
zijn. We zijn naar hier gereisd om onze
dochter naar huis te brengen en dat gaan we morgen ook doen.
De verzekeringen hebben ons laten weten dat we weldegelijk maandag vertrekken. We vliegen met KLM naar Schiphol en daarna gaan we door naar Leuven voor een check-up. Gezien we laat in Leuven zullen toekomen (na 19u), houden we er sterk rekening mee dat we daar nog een nachtje ter observatie moeten blijven.Alhoewel we natuurlijk stiekem blijven hopen om maandagavond thuis te mogen zijn.
Jill is op
de goeie weg; vandaag hebben ze nog wat testen gedaan die aantoonden dat de
infectie duidelijk op de terugweg is. Voor de rest moeten tijd en rust genezing
brengen.
Ze is een
heel makkelijke patiente; zelfs bij de bloedprik geeft ze geen kik en is ze
vooral geinteresseerd in de spullen van de dokter. s Nachts slaapt ze gewoon
door terwijl we het aerosolmasker op haar neus zetten.
Een paar
keer per dag wordt ze onrustig en dat betekent dat we ons moeten reppen om eten
te maken. We hebben
via het weeshuis info gekregen over haar slaap- en eetgewoontes. Vandaag heeft
de gids die documenten voor ons vertaald en het blijkt dat haar huidige schema
daar heel mooi mee overeenstemt. Er staat zelfs bij dat ze ongedurig wordt als
ze haar eten niet op tijd krijgt.
Toen we
haar kregen, hebben we ook haar finding ad ontvangen: als een vondeling wordt
binnengebracht moet het weeshuis een advertentie in de plaatselijke krant
plaatsen zodat de biologische ouders zich nog kunnen bedenken. Na afloop van die
bedenktijd wordt het kindje afgestaan voor adoptie. Haar zoekertje stond ergens
verborgen op een pagina vol met gevonden babies. Gezien ze op die foto slechts
een paar dagen oud was, vonden we haar
niet terug maar de gids had haar vandaag snel in de gaten. De advertentie op
zich vinden we niet zo speciaal maar de foto van een pasgeboren Jill, samen met
info over haar pleegmoeder zijn voor ons grote, vitale stukken in de puzzel van
haar verleden.
Voor mensen
die niet bepaald een zittend gat hebben wordt het moeilijk om de tijd om te
krijgen. We proberen zo traag mogelijk te leven en leven van hoogtepunt tot
hoogtepunt, zoals daar zijn : fruit kopen om fruitpap maken (rasp gevonden in
de Makro!), de dagelijkse koffie in de ziekenhuiscafetaria en het kiezen van de
menu voor de volgende dag. Maw we zijn langzaamaan stapelzot aan het worden.
Vandaag
doet Jill het weer een pak beter; de dokter zei deze morgen dat haar longen
bijna vrij waren. Maar ze heeft nog wel wat ruis op haar longen dus voorlopig
doen we verder met de behandeling.
Meestal
lukt het om haar te laten doorslapen van 21:00 tot 7:00,maar ma en pa moeten nog steeds om de 3 uur hun knoken uit bed worstelen voor de aerosol. Overbodig om
te zeggen dat we ons na +1 week van hazeslaapjes in weinig comfortabele bedden niet
100% meer voelen en ons niet echt meer kunnen focussen. Ik deel het
ziekenhuisbed met Jill en gezien wij allebei kleine vrouwtjes zijn hebben we
plek zat maar Iwan heeft meer moeite om zijn kilos en lange benen kwijt te geraken
in zijn uitklapbare zetel.
We hebben
al gemerkt dat onze zombie-toestand gevaarlijk kan zijn in China. De straat
oversteken , waar zelfs als het groen is voor voetgangers de afdraaiende autos
voorang nemen, is bijvoorbeeld een hele opgave. Maar in
vergelijking met Nanchang heeft Peking vrij voorbeeldige weggebruikers. Onze
gids in Nanchang vertelde, terwijl hij ons langs een paar honderd, van alle
kanten aanstormende bussen, autos en brommers loodste, dat er jaarlijks meer
dan 100 000 doden vallen op de Chinese wegen. Valt mee, dachten wij, terwijl we
ternauwernood een teentje aan de veilige overkant zetten.
Om de beurt
gaan we een wandelingetje maken langs de talloze winkeltjes; eigenlijk is
Peking één groot shopping center, gaande van de poepsjieke designershops tot de
kraampjes met namaakrommel. Op 1 van die dagelijkse uitjes heeft Iwan ook de
Makro ontdekt en dat blijkt vrij identiek te zijn aan de Belgische variant,
inclusief het Aro-merk. Dat we in China zijn kan je wel afleiden aan het feit
dat de sojasaus per 5 liter en de rijst per 25 kilo worden verkocht.
Vandaag hebben
we voor 99% bevestiging gekregen dat we maandagmorgen kunnen vertrekken. We
arriveren dan maandag in de late namiddag met KLM in Amsterdam , vanwaar het met de
ziekenwagen richting Leuven gaat. We hopen natuurlijk dat het bij een nachtje
ziekenhuis blijft ter controle en dat we dinsdag onze Asdonckstraat, onze
familie, onze vrienden en onze hond terug mogen zien en hen kunnen voorstellen aan onze oosterse, tandeloze schone.
Jill doet het goed, elke dag een stapje vooruit. Ze is nu "draad-vrij" dus vanmorgen konden we eindelijk een wandelingetje gaan maken. Dat zorgde dadelijk voor een volkstoeloop want de verpleegsters, de kuisvrouwen en de bewaking kwamen allemaal es kijken naar the cute little Chinese girl want ze zien hier vooral westerse patienten.
Ze zeggen ook vaak dat ze so lucky is omdat wij haar hebben geadopteerd. Ze bedoelen dat goed maar het geeft ons altijd een raar, misplaatst Moeder Theresa-gevoel. In het begin heb ik telkens geantwoord dat wij the lucky ones waren maar dat zien zij totaal anders dus laat ik het maar zo.
We hebben een paar dagen serieuze toeren moeten uithalen om het haar aan het verstand te brengen maar sinds vandaag doet ze "klappen in de handjes". En ze heeft het echt goed door want om de haverklap geeft ze demonstraties. De volgende mijlpaal wordt "handjes draaien". Gelukkig hebben we tijd zat om haar zo'n dingen aan te leren.
Ze begint zich nu wel te vervelen in dat bed dus we moeten constant manieren zoeken om haar te entertainen. Ik hoop dat hier geen verborgen camera's staan want de Chinezen zouden raar opkijken van onze interpretatie van de vogeltjesdans en de moonwalk. Ons repertoire kinderliedjes is ook vrij beperkt dus ik ben al aan Zie ginds komt de stoomboot begonnen. Maar van reisgenote Katia kregen we "10 kleine visjes" als tip; en inderdaad, daar zijn we een tijdje mee zoet.
Ze eet als een wolf en het maakt eigenlijk ook niet uit wat we haar voorschotelen; alles steekt ze binnen. Dan smakt ze heel luid en kijkt dadelijk ongeduldig naar ons voor de volgende hap. Ze zit heel rijkelijk in haar vel maar ik neem aan dat ze deze overdaad aan eten nooit heeft gekend bij haar pleegmoeder en dat ze nu aan een soort hamsteren bezig is. We geven haar voorlopig meer dan nodig; normaal gaat ze na verloop van tijd wel terugvallen op normale porties. Op dit moment ligt ze languit te knorren; de fles melk gevolgd door de grote kom fruitpap hebben haar geveld.
We wachten op de Belgische verzekering om de repatriering te organiseren. Hopelijk krijgen we vandaag wat meer nieuws over onze vertrekdatum. Onze reisgenoten vertrekken vanavond terug naar Belgie dus dat wordt even slikken maar we gaan niet te lang staan zeuren over zo'n feiten. Het is wat het is en het ziet ernaar uit dat we pas na het weekend zullen kunnen vertrekken. Soit, chique volk arriveert altijd wat later niet?
Zondag was een topdag voor Jill. Tijdens de nacht van zondag op maandag zijn weer veel slijmen komen opzetten, met resultaat dat ze deze morgen een moeilijke ademhaling had. Nu, maandagavond, is ze weer superactief. We zien in heel kleine dingen dat ze elke dag langzaamaan beter wordt maar we hebben geduld.
Het is nu ook duidelijk dat we niet met een gewone vlucht naar huis mogen. Het wordt dus onze eerste repatriering. Een Belgische verpleegster komt ons oppikken nadat alle paperassen (visa, vliegtuigtickets) in orde zijn. Wanneer precies weten we nog niet. De schuimwijn en pintjes liggen echter veilig thuis in de frigo en kunnen dus verder afkoelen.
Ter informatie: Dien k#l%o$te gmail werk niet. nieuw werkend e-mail adres is mlx14015ab@yahoo.com Mails naar iwan.ann@gmail.com van na zondag kunnen niet meer gelezen worden.
Gisteren vernamen we na 7 dagen hospitaal dat de longen van Jill niet verbeteren, ze reageerde niet goed op de tweede antibiotica-kuur. Het was weer effe slikken voor pa en ma, na 2 weken doktertje lopen waren we helemaal klaar voor goed nieuws. Vandaag blijkt er toch weer verbetering te zijn maar gezien ze al zo lang ziek is zal het herstel lang duren. We hebben jaren op haar gewacht; nu wachten we wel een paar weken langer tot ze genezen is.
Gezien haar longen nog zo zwak zijn kunnen we waarschijnlijk geen normale vlucht nemen op 23 juli zoals voorzien. Ofwel blijven we hier langer tot ze sterk genoeg is, ofwel komen we terug onder medische begeleiding. Maw de datum van onze thuiskomst staat nog niet vast.
De allerflinkste van ons drietjes is Feng Jingzhu beter gekend als Jill Zhu Haemers. We zijn trots op onze dochter die al 7 dagen op 1 vierkante meter leeft. Ze is aan het bed gekluisterd met zuurstofmasker, hartslag- en zuurstofmeter. En om de zoveel uren komt daar nog es een infuus voor de medicatie bij. Ze krijgt fysiotherapie om het slijm van haar longen te verwijderen; volgens Iwan (want Ann staat dan op de gang) wordt dat op hardhandige wijze gedaan.
Maar ze houdt zich kranig: ze speelt veel, is zot van eten, lacht veel naar (of met) mama en papa, kortom ze is heeeel flink.
Tijd om ons te vervelen hebben we eigenlijk niet; om de 3 uur - dag en nacht - krijgt ze aerosol en medicatie. Tegen de tijd dat de ene sessie erop zit, kunnen we aan de volgende beginnen. Onze elastiek wordt alsmaar verder uitgerokken, maar door de leuke berichtjes via mail of op de bloggen site of door de gesprekken met onze collega-adoptie ouders,kunnen we er steeds weer tegenaan.
Misschien een beetje laat maar ons emailadres in China is iwan.ann@gmail.com. De mails die jullie ev. via de blog versturen,kunnen we hier niet lezen.
Ter afsluiting nog een foto van de Feng Jing-zusjes (Julia, Marie-Li en Jill) en van Jill in het ziekenhuis waar we nu 6 dagen zijn.
Ik denk er sterk aan om mijn blog te herdopen tot "To China's hospitals and back" want veel meer dan dat hebben we nog niet gezien. Vrijdag was Jill praktisch genezen; zaterdagavondbegon haar ademhaling te veranderen en bij controle zondag bleek de bronchitis overgegaan in longontsteking. De eerste week was generale repetitie, toen gingen we elke dag naar het ziekenhuis voor antibiotica; nu verblijven we er dag en nacht.
Jill heeft een longontsteking; ze zijn momenteel nog aan het uitzoeken welke soort zodat ze de juiste antibiotica kunnen toedienen. Momenteel is haar toestand stabiel maar het is natuurlijk de bedoeling dat men zo snel mogelijk de oorzaak van het probleem vindt en aanpakt.
Ondanks alle geduw en getrek aan dat kleine lijfje, is Jill een heel gelukkig en tevreden meisje. Ze eet goed, slaapt rustig en de rest van de tijd brengt ze door met spelen en lachen. Ze "leest" ook graag; elk papier dat ze vastkrijgt, verscheurt ze heel geconcentreerd in honderden kleine stukjes. Ze lacht de hele dag door haar tandvlees bloot, bij gebrek aan tandjes. Papa is haar grote favoriet; die krijgt haar altijd rustig of aan het lachen. Ze vindt hem heel indrukwekkend: ze staart hem met grote ogen aan en zit constant aan zijn armen en gezicht te prutsen, helemaal onder de indruk van zijn bovenmaatse afmetingen.
De voorbije 2 weken zijn we van ziekenhuis naar ziekenhuis getrokken; het ene al meer de naam waardig dan het andere. In Nanchang hebben we middeleeuwse toestanden meegemaakt: de ene helft heb ik verdrongen, de andere neem ik mee in mijn graf. Twee dagen nadat we tegenover de Chinese regering letterlijk moesten beloven dat we haar nooit zouden "verwaarlozen of misbruiken" stonden we in een ziekenhuis waar in Belgie zelfs geen koe zou geslacht worden. Het volgende ziekenhuis was beter maar na de taferelen in Hell Hole Nbr 1 was alles goed. In Beijing heb ik samen met Jill 2 nachten doorgebracht op een bed op de spoedgevallen, omdat er geen bed vrij was op de kinderafdeling. We hadden 1 bed om te delen en dat was het dan. Geen eten, geen drinken, geen propere lakens. Zondagnacht lag er een mevrouw tegenover ons te kermen van de pijn; maandagnacht gooiden ze een zatte bompa binnen die toeterend als een olifant zijn roes kwam uitslapen. Dinsdagmiddag hebben we besloten om naar een ander (lees: westers) ziekenhuis te verhuizen; ik had mijn buik vol van "het beste ziekenhuis van Peking".
Dit ziekenhuis is de hemel, zelfs naar Belgische normen. De prijs is om te vloeken maar het lijkt alsof hier geen middenweg is. Ofwel neem je de vee-behandeling zoals alle gewone Chinezen, ofwel ga je naar een exclusief oord waar zelfs een plakker een fortuin kost.
En na alle stress van de afgelopen 12 dagen kregen we vandaag dan ook nog es te horen dat onze dochter niet gecovered wordt door de verzekering die we via het reisbureau hebben afgesloten Gelukkig hebben we in Belgie nog ouders en een schoonzus die wel verder denken dan hun neus lang is en die zijn voor ons in actie geschoten. We leven nu met goede hoop dat de hospitalisatiekosten toch zullen terugbetaald worden. En anders zal Jill vanaf haar 3de elk jaar minstens 2 maand vakantiewerk moeten verrichten.
Met Iwan en mij gaat het as well as can be expected. Ik ben intussen 4 kilo kwijt en dus ook mijn broeken als ik ze niet tijdig optrek. Ik snotter en hoest dat het niet mooi is maar gezien we fulltime in een ziekenhuis wonen komt dat wel in orde. Iwan is zoals altijd mijn kalme reus, of neen, ik moet nu zeggen "onze" kalme reus want ze heeft hem volledig ingepalmd.
Speciaal bericht aan mijn andere kalme reus thuis: we missen missen missen missen missen je, vriend.
Daar de
aanhoudende hoest van Jill ons een beetje verontrustte zijn we dinsdag naar een
ziekenhuis geweest voor een extra check. En gezien we first time ouders zijn
mag je dat "beetje" met een cargo zout nemen.
Diagnose: bronchitis. We gaan nu dagelijks naar het ziekenhuis waar ze
medicatie krijgt. Bij de check-up van deze morgen bleek dat ze toch weer heel
wat beter is.
Ze is nu
ook veel actiever en ze speelt met alles wat ze kan vastkrijgen. De makkelijke
slaapster van een paar dagen geleden is nu een pittige dame met een eigen
willetje geworden.
Blijkbaar is bronchitis een vaak voorkomende aandoening bij kleine kindjes in
deze periode van het jaar: gloeiend heet buiten en koud binnen door de airco. De
pediatrie zat dan ook afgeladen vol met kleine kindjes, allemaal met een infuus
voor antibiotica zoals Jill.
Hoe de ziekenhuizen
hier werken leggen we later wel eens uit. Laat ons stellen dat we verschillende
keren met verbazing en ongeloof hebben zitten kijken. Maar over de medische
verzorging op zich zijn we uiteindelijk wel tevreden.
Dinsdag
hebben we een hele namiddag doorgebracht in het ziekenhuis; gisteren zijn we
vooral op hotel gebleven om haar te laten rusten. Vandaag hebben we het weeshuis en de plaats waar ze is achtergelaten
bezocht.
We zijn in China en Jill is bij ons. Tot daar de samenvatting van de laatste 3 dagen.
Voor de geinteresseerden zal ik het wat langer maken: zondag zijn we na bijna 24 uur reizen aangekomen in het hotel in Nanchang. De reis op zich is goed verlopen; Iwan is Hainan Airlines nu al eeuwig dankbaar voor de ruime plaatsen. Tijdens de 6 uur durende tussenstop in Peking vernamen we dat we de kindjes reeds die dag ipv maandag zouden ontmoeten. Eenmaal in Nanchang kregen we te horen dat de kindjes rond 16u naar hotel zouden gebracht worden zodat we nog een paar uurtjes konden rusten. Intussen hebben we geleerd dat onze Chinese gidsen enkel planningen maken om ze daarna volledig om te gooien want een halfuur later stond er een delegatie van het weeshuis aan onze deur met Jill. Na 15 handtekeningen, 20 papieren en 25 dankuwels mocht de deur dicht en toen kon de show beginnen.
Want Jill is momenteel een beetje ziek; ze heeft een flinke verkoudheid en een vervelende hoest. Gisteren hadden we dus ook vooral heel veel klank en het beeld was eerder flets. Na een paar uur concert toch maar naar de dokter geweest voor medicatie (intraveneus, via een ader in haar hoofdje, dochter was flinker dan mama toen die naald erin ging). Vandaag doet ze het al een pak beter; weinig huilen, veel eten, veel slapen. Ze moet nog een paar dagen medicatie nemen
Vanmorgen hebben we het Chinese officiele deel afgehandeld: bezoek aan de CCAA, bezoek aan de notaris, foto's voor haar paspoort. Morgen gaan we de plaatselijke bezienswaardigheden bezoeken en woensdag mogen we naar het weeshuis.
Het is hier ongeveer 35 graden en vochtig dus we zweten ons te pletter. Het verkeer is een ramp: een wirwar van auto's, brommers en fietsen die onophoudelijk toeteren en bellen; als voetganger voel ik me loslopend wild dat enkel blijft leven omdat het op tijd de overkant heeft gehaald, want stoppen doen ze hier echt niet.
Ik denk dat dit een nooit eerder gevormde woordcombinatie wordt: een ontroerende factuur.
Twee weken geleden visten we de rekening voor de vliegtickets uit de brievenbus.
Heenreis 2 personen, terugreis 3 personen. Ja bon, we wisten ook wel dat we met z'n drieen zouden terugkomen maar toch, de bevestiging zwart op wit maakte het weer een pak "echter". Want, wij hebben nog altijd de grootste moeite om te beseffen dat die baby met de bolle wangen in de Hello Kitty-stoel onze dochter is.
Maar ze stond op de factuur als derde in de rij, met volledige naam en geboortedatum. En daarna was de wereld eventjes heel wazig want ze komt eindelijk naar huis...
En sindsdien volgen de aankopen zich in snel tempo op: papflessen, lakens, speelgoed, jasjes, sokjes, koeken, kleedjes, medicijnen en ... badeendjes voor het meisje dat graag in bad gaat.
Na dat lange wachten gaat het nu opeens allemaal zo snel en ik heb het gevoel dat mijn hart en hoofd niet altijd gelijke tred houden. Zo lang op uitkijk gestaan, wachtend op bericht uit het oosten en nu moeten we ons serieus haasten om alles op tijd geverfd, geregeld, gekuist, gewassen, gestreken, gekocht, kortom klaar te krijgen. Maar we doen het allemaal fluitend en genietend want op deze momenten hebben we echt letterlijk jaren gewacht. Iedereen spreekt over "de grote aanpassing"; en ja begot, laat ze maar komen!
Binnen een kleine 2 weken vertrekken we naar China. Naast al die praktische zaken proberen we ons vooral mentaal voor te bereiden. Nu de dag van onze ontmoeting begint te naderen probeer ik mezelf klaar en sterk te maken voor dat moment waarop 2 werelden samenkomen.
Ik heb geen roze wolk - gedachten over onze eerste ontmoeting: het zal het mooiste en tegelijkertijd het moeilijkste moment worden. Want hoe blij wij ook gaan zijn om haar eindelijk bij ons te hebben, voor haar betekent het een afscheid van alles wat ze gekend heeft. Wij hebben al jaren kunnen wennen aan het idee van onze dochter en sinds enkele weken kunnen we er ook een gezichtje op plakken. Voor haar echter betekent het een abrupt afscheid van haar vertrouwde wereld. Ze zal opeens in de armen van 2 vreemd lijkende, ruikende, pratende blanke mensen geduwd worden en ze zal op dat moment niet kunnen beseffen dat ze bij niemand ooit meer welkom is geweest, dat ze eindelijk thuis is.
Ze leeft al bijna haar ganse leven bij een pleegggezin. In China zijn dat meestal oudere mensen wiens kinderen het nest al verlaten hebben. En we zijn heel blij dat ze bij een gezin heeft mogen verblijven, dat ze weet hoe het voelt om zich veilig te voelen bij iemand want dat gaat haar helpen om zich ook geborgen en gehecht te voelen bij ons. De keerzijde van het verhaal betekent dat ze verdriet zal hebben, dat ze haar pleegouders zal missen en zal rouwen om alles wat ze verloren is.
Dat gezichtje zouden we al uit duizenden herkennen, we spreken over haar alsof ze al een leven lang bij ons is, onze toekomstplannen beginnen en eindigen met haar, ze is de eerste en de laatste gedachte van elke dag, we zullen naar de andere kant van de wereld reizen voor haar... Maar we kunnen dat verdriet niet tegenhouden en dat hoeft ook niet. We laten haar zijn wie ze is en nemen alles wat ze meebrengt en wat ze achterlaat met ons mee.
And love is not the easy thing
The only baggage you can bring...
And love is not the easy thing...
The only baggage you can bring
Is all that you can't leave behind
(Walk on, U2)
Maar zakdoeken heb ik voor alle zekerheid toch heel hoog op de paklijst gezet hoor!
We hebben de afgelopen dagen een niet aflatende stroom van gelukwensen mogen ontvangen. Jullie waren zo talrijk dat het onbegonnen werk wordt om jullie allemaal persoonlijk te bedanken dus we gaan het via deze weg doen: een oprechte dankuwel aan iedereen van 2 oeverloos trotse ouders. We zullen haar later zeker vertellen over de warme welkom die ze al kreeg bij het tonen van haar eerste foto.
Nog wat extra info over ons Jilleke: ze wordt omschreven als een actieve baby die veel lacht, soms ongeduldig is, geniet van haar badje en helemaal wild is van beestjes op TV. Ze is geboren in de provincie Jiangxi in het zuidoosten van China; de provinciehoofdstad is Nanchang. Jiangxi telt 42 miljoen inwoners. Het tehuis waar ze verblijft ligt in FengCheng City, zo'n 50 km ten zuiden van Nanchang. Op de foto is ze zo'n 4 maanden oud.
De zeldzame momenten waarop we niet naar haar foto's staren, zijn we bezig met de inrichting van haar kamertje en de voorbereiding van de reis. Het ziet ernaar uit dat onze bagage alleen al de laadruimte van een Boeing 747 gaat vullen. En deze keer ga ik niet tegen mijn voeten krijgen omdat ik 5 paar schoenen heb ingepakt want voor onszelf nemen we het absolute minimum mee; voor haar daarentegen gaan we ongetwijfeld schandalig overdrijven.
Sinds we weten dat ze graag in bad gaat is Iwan in actie geschoten om een bad in recordtempo te installeren. Ik heb jaren zwaar voor dat ding moeten lobby'en maar voor haar gaat het zonder slag of stoot op een paar weken in orde zijn. En ik had het ook niet anders gewild tiens.
Sinds een dag of 4-5 zijn mijn GSM en ik onafscheidelijk geworden en dat is zeer verwonderlijk want ik heb normaal niets met GSMs. Tussentijds resultaat: 2 keer laten vallen, 1 keer terug in elkaar moeten knutselen (daarna een paar uur ongerust geweest want shit, werkt dat ding nog?) en een halve hartaanval toen ik in de gaten kreeg dat ie al een tijdje in silent mode stond. Altijd geweten, GSMs zijn een miserie. Maar die miserie moet binnenkort dus wel gaan rinkelen en de naam van het adoptiebureau op zijn display vertonen.
We zijn intussen 2 weken verder sinds het eerste telefoontje en we weten niets meer.
Ik weet niet precies wie daar in Brussel allemaal zijn poot en/of stempel op het dossier van onze dochter moet zetten maar laat het aub vooruit gaan he zeg, voor ik helemaal doorsla. Dat kind gaat echt niks hebben aan een doorgedraaide, dolle mina van een moeder hoor, dames en heren! Ik wil ook altijd persoonlijk naar Brussel afreizen om de zaken te bespoedigen. Bel me gerust; mijn nummer staat in het telefoonboek onder de M van mega-geflipt vrouwmens. Ik ben bovendien dag en nacht bereikbaar want sinds een dag of 4-5 enzovoort enzoverder.
En toegegeven, ik - gezegend met 's werelds kortste lont- ben misschien geen al te beste referentie maar om een beter perspectief te krijgen: zelfs mijn ultra-coole, immer geduldige, nuchter redenerende, niet-op-de-kast-te-krijgen-al-stamp-je-hem-er-op wederhelft zit de laatste dagen op gloeiend hete kolen dus ik geloof dat ik met recht en reden aan het flippen ben. Allez vooruit, twee doorgedraaide ouders bij elkaar; dat kind is nog niet thuis en het is nu al naar de klxten.
Om met een positieve noot te eindigen: "dankzij" mijn frustraties was de lenteschoonmaak dit jaar in recordtempo klaar. Normaal doe ik daar de hele lente over maar deze keer ging het vuil al jankend lopen toen het Dolle Mina briesend zag komen aanstormen met Mr Proper aan haar zijde.
Als er vandaag ergens in Limburg een boom is gesneuveld, zal dat ongetwijfeld liggen aan de zucht van opluchting die wij vandaag hebben geslaakt. Om 16u30 hebben wij het verlossende telefoontje van het adoptiebureau gekregen: WE HEBBEN EEN DOCHTER!!!!!!!!!!!!! Dankuwel mevrouw-van-het-adoptiebureau-wiens-naam-ik-niet-heb-gehoord-gezien-ik-mijn-kluts-volledig-kwijt-was. Veel meer weten we niet maar who cares, we hebben een DOCHTER!!!! Nu moet het dossier van ons meisje eerst vertaald en reviewed worden en daarna mogen we naar het adoptiebureau om haar foto's te zien. En daarna : China, here we come!
Ik ben em trouwens nog altijd kwijt, die kluts. Het idee dat er ergens in China een meisje leeft dat onze dochter is geworden... Nog even kindje en dan mag je naar huis komen.
Het maakt niet uit hoe lang we gewacht hebben; sinds vandaag wacht onze dochter in China en dat is het enige dat telt. Hoeveel reserves we ook hebben opgebruikt, vandaag zijn we opnieuw zo sterk als een leeuw voor ons meisje dat op ons wacht.
Vandaag hebben we een fles champagne gekraakt om te vieren dat we ouder zijn geworden maar vooral om dankuwel te zeggen, aan de vrouw en de man die hun kindje hebben afgestaan in de hoop dat vreemden zouden doen wat zij niet konden. Dankuwel, jullie zullen altijd een deel uitmaken van ons gezin; hoewel we jullie naam en gezicht niet kennen, zullen we er zorg voor dragen dat onze dochter opgroeit met respect en dankbaarheid voor jullie ultieme offer.
Vandaag heffen we het glas op alle mensen die nog altijd wachten, op alle mensen voor wie de maandelijkse rollercoaster nog steeds rijdt. We kunnen alleen hopen dat jullie binnenkort ook dat telefoontje krijgen. Al die maanden en jaren van wachten maken een mens niet beter maar wel sterker en dat alleen al verdient bewondering.
We now have one agency mentioning the 12th but it is unclear if they
think it will be the cut-off or if they are just saying that their 12th
people are included.
A second agency says the 12th is the cut off.
And a third agency is clearly stating that their 12th people are
going to be included in this batch but they do not know the official
cut off.
What does it mean? It means that the 12th is likely going to make it
into this batch, but that we dont know the cut off for sure.
Hoop doet leven zegt men dan maar wij hebben geleerd dat nog vaker het omgekeerde geldt met soms pijnlijke gevolgen. Zelfs al krijgt een mens negen keer de deur tegen zijn neus gekwakt, de tiende keer sta je daar gewoon opnieuw, redenerend als een lomp kalf dat ze deze keer gewoon de andere kant moet uitzwaaien. Yeah right.
De CCAA heeft eind februari opnieuw 8 dagen toegewezen van 27 dec 2005 tem 4 januari 2006. Maw men is eindelijk aan 2006 en daarmee ook aan "onze" maand begonnen. De voorbije 2 maanden heeft men telkens 8 dagen gematched dus beginnen we - hardleers als we zijn - stilletjes te hopen op een herhaling van 8 dagen en een toewijzing op het eind van deze maand. Voila, het staat nu zwart op wit dus ontkennen lukt niet meer: we zijn aan het H-o-p-e-n.
Maar onze nuchtere kant, die de kansberekening met bovenvernoemde deur iets minder ziet zitten, gaat er van uit dat we er niet bij zullen zijn. Het lijkt erop dat er heel wat dossiers aangekomen zijn tussen 5 en 12 januari 2006 dus dat belooft niet veel goeds. Laten we - allez vooruit - hopen dat de dames en heren van de CCAA ons aangenaam zullen verrassen.
Soit, na meer dan 2 jaar wachten zullen enkele weken meer of minder niet veel uitmaken (vertellen we onszelf dan), ware het niet dat die paar weken toch wel grote gevolgen zouden kunnen hebben. In augustus speelt China gastland voor de Olympische Spelen en dus wordt reizen in die periode een logistieke en financiele nachtmerrie. Normaal vertrekken we een dikke 2 maand na toewijzing. Als we er eind maart niet bij zijn, zouden we zeker niet voor juli kunnen vertrekken en dan is het de vraag of we nog binnen mogen/kunnen.
En zoals het altijd gaat als je adoptie en China in 1 zin zet, doen er weer heel wat geruchten de ronde: sommigen spreken van een reisstop van enkele maanden, anderen geloven dat enkel augustus problematisch wordt. Ook gelezen op internet: de suggestie dat er geen reisstop komt maar dat men Peking zal proberen te vermijden. En dan vraag ik me af of al die geruchten niet gewoon een soort van "wishful thinking" zijn. Niemand heeft concrete info maar iedereen probeert voor zichzelf een scenario uit te dokteren waarmee we weer even verder kunnen. Want, leven doet hopen.
Hope is the thing with feathers that perches in the soul and sings the tunes without the words and never stops - at all. (Emily Dickinson)
I must have walked ten million miles
Must have walked ten million miles
Wore some shoes
that weren't my style
Ten million miles
I've been kind of told some lies
Like anyone who's lived or died
Like anyone who's ever tried
To walk ten million miles
I memorize and I forget
I do some things that I regret
Wish for things I never get
Walk in the rain and get wet
I must have walked ten million miles
Must have walked ten million miles
So think before you criticize
Ten million miles
I traveled 'round from place to place
Wore some rags around my waist
And other times, a dress of lace
And always search for your sweet face
You oughta come some time for tea
Maybe we could see the sea
Talk a lot, or let things be
Just enjoy the mystery
I must have walked ten million miles
Must have walked ten million miles
Wore some shoes that weren't my style
Fell into the rank and file
So just say I was here a while
A fool in search of your sweet smile
Ten million miles
Ons verhaal over de lange weg naar ons kindje uit China.
Deze blog wordt een dagboek van de laatste maanden van onze wachttijd en
uiteindelijk, de grote reis naar China om ons kindje te gaan halen.
Wij, dat zijn Ann en Iwan.
Iedereen kan deze blog uiteraard lezen maar het is in eerste instantie voor
familie en vrienden bedoeld die ons al kennen dus we gaan hier geen
beschrijvingen geven van onszelf, ons beroep, onze hobbies, onze favoriete gerechten etc.
Gewoon, Ann en Iwan en, hopelijk binnenkort, kindje.
Om een heel lang verhaal kort te maken, dit hebben we al achter de
rug:
eind 2004: cursus VCOK ivm adoptie
zomer 2005: evaluatie en goedkeuring via Kind & Gezin
herfst 2005: ondertekening contract bij Horizon, samenstelling
dossier
dec 2005: vertrek dossier naar China
12 januari 2006: Log-In Date oftewel LID China, aankomst dossier bij het
CCAA (China Center of Adoption Affairs)
Toen ons dossier eind 2005 naar China vertrok was de wachttijd 6-7 maanden
dus wij gingen ervan uit dat we eind 2006 zeker thuis zouden zijn met ons
kindje. Maar de wachttijd is vrijwel onmiddellijk beginnen stijgen en doet dat
spijtig genoeg nog altijd. Nu, bijna 26 maanden na LID, wachten we nog steeds.
Er doen heel veel geruchten de ronde over het hoe en het waarom van de
lange wachttijd, gezien die in 2005 nog 5-6 maanden was. Eerlijk, ik heb er ook
een mening over maar ik besef tegelijkertijd dat ik geen China-kenner ben en dat
mijn mening volledig gevormd is door mijn westerse mentaliteit en gedachtengoed .
Ik ga die hier dus ook niet meedelen. We hebben de afgelopen jaren al meer dan eens gemerkt hoeveel zelfverklaarde
experts er in Belgie rondlopen als het over adoptie gaat; ik wil mezelf niet bij
die lijst aansluiten ;)
De CCAA doet 1x per maand toewijzingen. Eind januari 2008 heeft men
dossiers van 19 dec tem 27 dec 2005 toegewezen. Dat betekent nog 15 dagen vooraleer wij aan de beurt zijn.
Hoeveel dagen ze de komende maanden gaan doen weet niemand; 4,5,6,7,8,9?
Het einde van de maand komt in zicht dus we gaan weer
spannende dagen tegemoet. We hebben dit al meer dan 20 keer meegemaakt en toch
blijft het telkens nerveus afwachten. Een goede maand geeft moed voor de komende
maanden, een slechte maand maakt het wachten weer net iets zwaarder.
Naast ons zijn er op dit moment nog 2 koppels in Belgie met een LID van
12 januari 2006. Zij zullen dus op hetzelfde moment een toewijzing krijgen en
samen met ons naar China reizen.
Er zitten de komende dagen dus weer 6 zenuwachtige zielen te wachten op
nieuws uit het oosten.
De ooievaar zal deze maand nog niet vertrekken richting Belgie maar wij nemen al genoegen met weer een beetje extra licht aan het eind van de tunnel.
I see the light at the end of the tunnel; someone please tell me it's not the train. (Cracker)
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
